Młode Spotkanie I

[Ateral]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Nie tylko smokami, ale też i innymi rasami, Niebieski Kolcu – powiedział cicho Ateral, patrząc na młodego adepta Życia błyszczącym wzrokiem. – Nasza pomoc może nie jest tak oczywista, nie zjawiamy się tam także tak, jak ja tu teraz jestem, ale to nie oznacza, że inni są pozbawieni naszej pomocy. Mogą znać nas pod innymi imionami, mogą mieć o nas inne legendy, ale... – zamilkł nagle, nie kończąc zdania.
Pod kopułą ciepłego powietrza powiał chłodniejszy wiatr, budzący tych, którzy nie słuchali i zapadli w drzemkę.
Zwrócił się po chwili milczenia do Szarej Łuski.
– To, co różni Wolne Stada od innych, jest to, że Równinni mają z wami osobiste porachunki. Wy jesteście stworzeniem naszym najmłodszym, najbliższym nam, przestrzegającym naszych praw i nie kryjącym się z waszą wiarą w nas. Smoki Równin z kolei były stworzone przez boga, który nienawidził nas i wszystkiego, co z nami związane. Czyli was – przymknął ślepia. – Więc w odpowiedzi na modlitwy Naranlea z pomocą innych żyjących ówcześnie smoków Wolnych Stad wzniosła barierę w miejscu szczytu naszej mocy, która chroni wszystkich, którzy się pod tym tworem znajdą – otworzył ślepia, by rozejrzeć się po zgromadzonych. – Wszyscy są tu mile widziani. Ale bariera jest zakotwiczona na ziemi i w sercach Wolnych Stad, gdyż to one oddały najwięcej w zamian za jej ochronę. I nadal oddają.
– Czas na kolejne dwa pytania. Tym razem od Puszystej Łuski i Atramentowego Kolca – szary łeb przechylił się nieznacznie na bok w wyczekującym geście.

[Iskra Nadziei]

Puszysta słuchała z uwagą każdego pytania, a tym bardziej odpowiedzi Ateral'a. Przez ten czas wciąż zastanawiając się się nad pytaniem które zada. Przychodziło jej do łba kilka pytań, ale żadne godne wypowiedzenia na głos. Kiedy nadeszła jej kolej w jej myślach nastała pustka, nie lubiła się odzywać na spotkaniach, gdzie jest tak wiele smoków. Bała się wtedy że popełni jakąś gafę, a tym bardziej powie coś co nie powinna mówić. Tym razem pytanie nasunęło się samo.
-Czy Bogini Naranlea zeszła kiedykolwiek na Wolne Stada, nie licząc wzniesienia bariery? -powiedziała dość cicho, lecz Bóg i reszta zgromadzonych na pewno ją słyszała. Było to pytanie dość banalne i nie wymagało długiej odpowiedzi jakiej spodziewała się adeptka, lecz odpowiedź była dla niej bardzo istotna, bowiem to ciekawiło ją najbardziej.

[Niezdecydowana Łuska]

Nieco ją przymurowało i zatkało? Najwidoczniej tak zadziałała na jej ciałko moc Aterala. Była świadoma i słyszała wszystko co się działo ale ni jak nic nie mogła zrobić. Gdy jednak się obudziła z tego czegoś, dostrzegła że jej łapki są skute lodem a wszystko o czym mówił Ateral i o co pytali tamci, utkwiło w jej małym łepku. Starała się zapamiętać te wszystkie istotne elementy, bogów, to co robią i jak robią. Wydawało się to ciekawe. On był bogiem, nie miał ciała. Czy to dlatego jej łapki zamarzły?
– Aciu, uwolnisz mnie? Proszę? – Powoli robiło jej się zimno, dlatego wyszczerzyła do boga śmierci swe śnieżnobiałe kiełki, w delikatnym uśmiechu, z cichą nadzieją że jej ulegnie i ją uwolni. Takie małe a tak kombinuje, aż dziw bierze!
Pomińmy też fakt nazwania przez pisklaka, boga śmierci "Aciem" co miało być zdrobnieniem od jego imienia.
Z tego co tu usłyszała, zdawała sobie sprawę że należy mu się szacunek jednak wątpiła by chciało mu się patrzeć jak z każdą chwilą smoki płaszczą się przed nim, dlatego ona podchodziła do niego na przysłowiowym luzie.

[Spojrzenie Mroku]

Atramentowy siedział sobie i przysłuchiwał się pytaniom innych. Niezbyt wygórowane tematy do rozmów. Takich rzeczy można by się dowiedzieć od dowolnego starszego smoka. Przed nimi stoi sam bóg, który ma wiedzę absolutną i może odpowiedzieć na każde pytanie. Oczywiście o ile zechce. Widząc że wszyscy czekają na niego w końcu rzekł:
-Ateralu, powiedz mi proszę, czemu bogowie tak rzadko pojawiają się na tej ziemi? Rozumiem że możecie być zajęci gdzie indziej ale, z całym szacunkiem, oprócz Ciebie są inne bogowie, a raczej boginie z którymi pragnąłbym porozmawiać w cztery ślepia

[Ateral]

– Wielokrotnie, Puszysta Łusko. Wielokrotnie. Często nawet nie wiedzieliście, że jest wśród was, kiedy przeżywała życie podobne do tego, którymi obdarowani są śmiertelnicy. Kto wie, może są wśród was smoki spokrewnione z Naranleą, bo krocząc wśród was kilkakrotnie złożyła jaja ze śmiertelnego ojca. Może... Dzięki temu jest wam najbliższa.
Następnie szary samiec spojrzał na Atramentowego Kolca.
– Bo zasługujecie na przeżycie swojego czasu z jak najmniejszą ingerencją weń z naszej strony. Z bogami zawsze możesz porozmawiać w swoim sercu. Jeśli łatwiej ci mówić do kogoś, możesz porozmawiać z nami w świątyni, patrząc się na obecne tam posągi. W końcu zawsze tu kroczymy, pośród was, nawet jeśli prawie nigdy nie wiecie o naszej obecności – spojrzał w górę, przymykając czarne ślepia i sprawiając wrażenie, jakby pławił się w świetle słońca. – Nigdy nie będziecie sami. Ale zasługujecie na to, by skupić się na towarzystwie innych smoków przede wszystkim.
Otworzył ślepia i popatrzył na dwa kolejne smoki. Dwa pisklęta.
– O kolejne pytania proszę Parodię i Nake.

[Niebieski Kolec]

Wiedział, że w końcu wzrok boga padnie na niego. Nie namyślał się długo nad pytaniem. Miał już je obmyślonę od dawna. – Ateralu. Co się działo przed wzniesieniem bariery?– Zapytał pisklak poważnym głosem. Przez dłuższą chwilę obserwował też zatrzymane przez boga pisklę, którego zachowanie budziło u niego zniechęcenie. Poczuł się dość swobodnie wśród tak wielu nieznajomych, więc postanowił się położyć.

[Ateral]

Czarne ślepia Aterala spochmurniały lekko.
– Wojny i śmierć. Smoki Równin były bliskie zwycięstwa, były bliskie wymazania Wolnych Stad z historii. Smoki Wolnych Stad miały wiele przewag, między innymi umiejętność lotu, dogłębne poznanie magii, ale... Nigdy nie będziecie tak liczni jak oni, a często liczebność wygrywa z siłą, Nake. Naranlea, widząc to co się działo, zeszła na ziemię, i wspólnie z ówcześnie żyjącymi smokami wzniosła barierę wokół tych terenów. Ale nie bądźcie zwiedzeni fałszywym poczucie bezpieczeństwa – rozejrzał się po zebranych. – Smoki Równin dalej żyją poza barierą. Jedynie w pełni wyszkolone i sprytne smoki mają wobec nich prawdziwą szansę... Pozostałe muszą liczyć na szczęście.
Spojrzał na Parodię, która nwjyraźniej usnęła.
– Idźmy dalej... – zmrużył czarne ślepia. – Ingmarze? Sowo..? – spojrzał na pisklę z Ognia, Spaczenie.

[Agresja]

Ingmar cały czas słuchał, zafascynowany. Mało wiedział o tych terenach, więc często czuł wstyd, gdy ktoś pytał Aterala o jakąś rzecz, a on nie miał zielonego pojęcia, o co właściwie chodzi... ale przecież właśnie po to zorganizowali to spotkanie – żeby się czegoś nauczyć.
Słuchał na pozór spokojnie, jednak tak naprawdę kotłowało się w nim, kiedy zastanawiał się, o co może zapytać boga... i kiedy ten wybierze go, aby zadał mu pytanie. Tyle już smoków zostało zapytanych, niedługo powinna nadejść także jego kolej!
Kątem oka obserwował również Zwiastun, którą rozpoznał od razu po ich poprzednim spotkaniu. Uśmiechnął się do niej lekko, na przywitanie, i z dozą złośliwości, gdy została uwięziona przez boga.
W końcu nadszedł czas, aby zadać mu pytanie.
Mógłby zapytać o kompletne podstawy; niektórzy przecież to robili... ale czuł, że nie będzie miał wiele okazji zapytać o coś boga. To pytanie nie mogło być czymś, o czym wiedzą śmiertelnicy... nagle w jego łbie zaświtała, jego zdaniem, genialna myśl.
– Co jest na zachód od Wyspy Kła, za morzem? – zapytał w końcu, patrząc na Aterala z ciekawością wręcz iskrzącą się w ślepiach. Mapę Wolnych Stad widział może raz w życiu, jednak... nigdy dotąd nie zastanawiał się, co może być dalej, poza nimi. Teraz nadeszła idealna okazja, aby się tego dowiedzieć.

[Zaciekły Kolec]

Czarnofutre pisklę mrugnęło kilkakrotnie ślepiami z niedowierzania. Bóg znał jego imię, co nie powinno być dziwne, skoro zna imiona wszystkich smoków to zgromadzonych. Rzecz w tym, że on jako jedyny nie posiadał oficjalnie żadnego imienia. Pewnego dnia Słomiana Łuska, dowiadując się że nie ma żadnego imienia, postanowiła zwracać się do niego "Sowa". I bogowie o tym wiedzieli?
Z początku zaniemówił, toteż inicjatywę przejął Ingmar i to on zapytał pierwszy. W chwili jednak gdy pytał, samczyk musiał sam zadać pytanie, które go wręcz zżerało z zainteresowania. Wszystkie poprzednie były ciekawe, jednak pewnie nikt dokładnie nie potrafiłby odpowiedzieć na pytanie o którym myślał i które właśnie choć w części rozwiało by tą mgiełkę tajemnicy.
– Ateralu! opowiedz o smokach z futrem! ..o ich przeszłości, kim są i skąd pochodzą. – Zapytał. Go to bardzo interesowało. Nie równinni, nie bariera. Chciał wiedzieć kim po części jest.

[Ateral]

Ingmar dostrzegł, że Ateral kiwa mu lekko łbem, jakby w dowód uznania.
– Doskonałe pytanie, młody smoku. Część z was pewne tego nie wie, ale tam – pazurem wskazał zachód. – Ziemie smoków kończą się przy zetknięciu ze słoną wodą. Jeśli widzieliście kiedyś jezioro, to macie niepełny obraz tego... Bo z brzegów smoczych terenów widać wodę rozpościerającą się aż po horyzont. Taki ogrom nazywamy oceanem. I ziem po drugiej stronie oceanu nie widać gołym okiem, a żaden smok nie byłby w stanie przefrunąć nad słoną wodą, by do tych terenów dotrzeć – opuścił łapę. – Ale, być może, kiedyś to wszystko się zmieni.
Czarne ślepia spoczęły na Spaczeniu.
– Smoki z futrem to smoki nazywane północnymi. Są stosunkowo niewielkie, pokryte futrem, a ich skrzydła są zbudowane z piór. Wielu z was ma w sobie krew tego gatunku, co objawia się obecnością futra na całym ciele, jak u naszego pytającego – wskazał pyskiem Spaczenie. – Z kolei jego siostra, obecna tutaj Runa, mimo tej samej pary rodziców ma znacznie mniej futra – wskazał łapą pulchniutką samiczkę, która dotąd nie zadała mu jeszcze pytania. – Jest to spuścizna po smokach północnych, które wywodzą się z ziem znacznie zimniejszych niż te. Jak ich nazwa wskazuje, zaczęły się pojawiać zazwyczaj przychodząc z kierunku północnego, gdzie nawet w środku lata jest tak zimno jak tutaj dzisiaj. I właśnie ta temperatura wymusiła pewne zmiany w ich wyglądzie, jak grube futro oraz niewielkie rozmiary. Są to smoki takie jak wy, różnią się jedynie miejscem pochodzenia i wyglądem, młody smoku – powiedział cicho, patrząc na Spaczenie. – Ich historia pełna jest lodu i śniegu, zimna i ciemności. Od czasu do czasu któreś decyduje się opuścić miejsce pochodzenia i wędruje na południe w poszukiwaniu cieplejszych ziem. W większości w taki sposób pojawiły się po raz pierwszy tutaj. W większości też nigdy nie wracały na ubogie w zdobycz lodowce.
Czarne ślepia zabłysły na chwilę.
– Irracjonalny Kolcu, Runo, wasza kolej – powiedziała cicho szara postać boga.

[Jaskiniowy Kolec]

Aż trudno było uwierzyć, że Ateral odpowiadał na te wszystkie pytania bez mrugnięcia ślepiami. Oczywiście uczył ich tym samym wiedzy na tematy obszerne. Teraz właśnie Sumienny zdał sobie sprawę, iż zmarnował szczere pytanie do boga. Chyba znów będzie musiał pofatygować się do jego ciemnicy i spróbować uzyskać odpowiedzi na inne nurtujące go pytania...
Zobaczymy jednak jak to będzie.
Adept Życia nie spał. Uważnie słuchał każdej wypowiedzi Boga Śmierci. W końcu to on przede wszystkim poświęcał im czas. Nie można zmarnować takiej szansy.

[Pani Wojny]

Wzdrygnęła się, słysząc swoje imię z pyska obecnego smoka. Żółte ślepia zlustrowały badawczo zebranych, jakby zastanawiając się, jak zareagują na pytanie, które chciała zadać mała.
Uniosła wyżej łebek i bez cienia drżenia w głosie zapytała krótko:
– Co dzieje się ze smokiem po jego śmierci?
To pytanie było dla niej ważne. Od czasu śmierci Nieśmiertelnego Ognia problem nurtował ją dniem i nocą, nawet jeśli nie dawała tego po sobie poznać. A jeśli Ateral będzie w stanie odpowiedzieć tak, aby zrozumiała... To przecież nic do stracenia nie miała.
Na jej pyszczku pojawił się mały, ledwo zauważalny drwiący uśmieszek.

[Tatuowany Kolec]

Zawsze myślałem, że Bogowie Śmierci to raczej czarne charaktery.
Każdy miał swoją kolej. Jeden po drugim, wszyscy tu obecni zostawali dwójkami dopuszczani do głosu, bez względu na żadne różnice w wyglądzie, czy psychice. Pytania natomiast były różne. Jedno o świat, drugie o smoki, trzeci ciekawił się światem mu niedostępnym, czyli boskim, a jeszcze ktoś inny postanowił zagrać Ateralowi na nosie, kończąc oryginalnie z łapami skutymi niezbyt zimnym lodem. Gdy Irracjonalny tak przyglądał się biednemu rozrabiace, pojął jak bardzo sam nie chciałby tak skończyć, nie mogąc poruszyć się chociażby o cal. Wtem padło na niego. Niespecjalnie zaskoczony, mimo odrobinę szerzej rozwartych ślepi, przeniósł wzrok na boga, po czym desperacko zaczął miotać spojrzeniem po ziemi wokół, a szczególnie białym puchu, jakby szukał tam inspiracji. Co on chciał wiedzieć? Korciło go, żeby zapytać o przemijalność bogów, ich nieśmiertelność i ogólną wszechmocność, zainteresować się przeszłością smoka o pseudonimie "Nauczyciel", ale na szczęście w ostatniej chwili się od tego powstrzymał. Nie chciał być wścibski. Rzeczywiście, temat był realną gratką jak dla przyziemnego śmiertelnika o imieniu Irracjonalny Kolec ale jednak... Wszystko ma swoje granice. Ostatecznie westchnął, dodał sobie otuchy przelotnym wspomnieniem podwójnej tęczy, po czym wbił wzrok w boga śmierci. Niezbyt natrętnie. Zwyczajnie żeby było widać, że mu zależy.
– Jak... – jęknął Irracjonalny podnosząc prawą przednią łapę i kreśląc poziome kółko, niewysoko nad ziemią – Jak powstało to wszystko? Cały świat, my, wy i ten... Śnieg? – uśmiechnął się głupkowato i przekręcił nieśmiało łeb. Trwał w takiej pozycji przez chwilę niczym spetryfikowany, po czym drgnął i wrócił do statycznego siedzenia. Ogon zielonołuskiego mimowolnie przesunął się po podłożu, żeby za chwilę opleść jego przednie łapy i zastygnąć w bezruchu, tak jak ich posiadacz. Ognisty przestał się szczerzyć. Może i pierwszy lepszy ziomek ze starszyzny potrafiłby opowiedzieć mu o tym, ale nie zaprzeczajmy faktom – Bóg na pewno wie o tym lepiej. Nawet, jeśliby miałby to streścić w jednym zdaniu.

[Ateral]

– O śmierci smoka mówimy, kiedy jego nieśmiertelna dusza rozłącza się z jego śmiertelną powłoką. Ta powłoka, czyli ciało, coś materialnego, wraca do natury, by stać się częścią drzew, traw, zwierząt i nawet innych smoków po jakimś czasie. Z kolei jego dusza... Dusza smoka trafia do zaświatów, gdzie ważone jest jego życie. Jego zasługi i przewiny, czy był dobrym smokiem czy nie. Jeśli smok wiódł życie dobre i przykładne, zasiada wśród przodków, by bez trosk czy zmartwień przeżywać wieczność u boku Pana Życia. Jeśli jednak smok za życia dobrym nie był... Jest zsyłany z powrotem, bez wspomnień poprzednich żyć, z nadzieją, że tym razem jego życie potoczy się lepiej, Otrzymuje on w ten sposób kolejną szansę, i kolejną po niej, z nadzieją, że kiedyś będzie godzien zasiadać wśród Przodków i bogów – Ateral przez chwilę ciszy patrzył się na małego pisklaka, Runę, która zadała to odrobinę dziwne dla swojego wieku zapytanie.
Ale potem przeniósł spojrzenie czarnych oczu na Irracjonalnego Kolca, zostawiając Runę, by w spokoju przetrawiła jego odpowiedź.
– U zarania dziejów świat składał się z energii i materii. Ale nic nie trwa wieki bez zmian, dlatego z energii poczęły stopniowo formować się byty, mające ogromną moc. Potem wspomogły one materię w skrystalizowaniu się i utworzeniu światów i ziem, na których mogły zamieszkać żywe byty będące połączeniem jednego i drugiego. I tak bogowie to byty energii. Otaczający was nieświadomy świat to materia. Z kolei wy sami, a także inne istoty rozumne, macie oprócz materii także cząstkę energii w sobie, którą wy nazywacie określeniem duszy. Zostaliście stworzeni przez byty energii, a możecie działać na świat czymś co nazywacie maddarą, co jest potwierdzeniem istnienia waszej duszy. Trzeba zawsze pamiętać, że te dwa światy, energii i materii, są ze sobą nierozerwalnie związane i jedno może wpływać na drugie. I tak losy świata materii i bytu energii, Tarrama Upadłego, sprawiły, że wasze ziemie wychłodziły się i zamiast deszczów, cierpicie opady śniegu i nadnaturalnie niskie temperatury.
Spojrzenie czarnych ślepi prześlizgnęło się po Olśnionym Kolcu, który wydawał się nieobecny umysłem od rozpoczęcia zebrania. Więc Ateral nie poprosił o jego pytanie.
– Dziękuję wam za przybycie i udział w tym zebraniu. Mam nadzieję, że zapamiętacie z niego sporo i że będziecie w stanie przekazać nabytą tu wiedzę innym.
Spotkanie było zakończone. Bóg nie rozwiał się bez śladu, tylko siedział dalej na skale z zamiarem obserwowania rozchodzących się smoków uczestniczących w Spotkaniu.

/raporty mogą złożyć: Sumienny Kolec (III), Cicha Łuska (II), Zwiastun (II), Lodowy Kolec (II), Niebieski Kolec (II), Szara Łuska (II), Puszysta Łuska (II), Atramentowy Kolec (II), Nake (II), Ingmar (II), Spaczenie (II), Runa (II), Irracjonalny Kolec (II).
W raporcie wystarczy wkleić link, bez cytatów. Maksymalny poziom umiejętności do zdobycia znajduje się w nawiasach przy każdym nicku.

[Cicha Łuska.]

Samica bez słowa ukłoniła się bogowi Śmierci, by po chwili się odwrócić. Rozłożyła swoje wielkie, pierzaste skrzydła i tuż przed odlotem uśmiechnęła się przyjaźnie do Olśniewającego. Następnie zgięła łapy i wybiła się nimi w powietrze, wzniecając swoimi narzędziami lotu tumany śniegu. Już po kilku sekundach nie było jej widać. Była jedynie małym, czarnym punkcikiem na linii horyzontu, zmierzającym w stronę obozu stada Życia.

[Pani Wojny]

Wysłuchała z uwagą odpowiedzi Aterala. Ocean Ognia mówił jej o lepszym miejscu, ale trudno było nazywać lepszym miejscem nudną krainę duchów. Nawet jeśli siedzieli u boku wszechmocnych bogów, takie istnienie raczej nie było porywające. Chyba że mogli coś robić.
Ale smutne było to, że jeśli tylko te złe dusze wracały do ciał, to przecież ona była jedną z nich. Uniosła łeb wyżej, patrząc wyzywająco na Aterala. Ktokolwiek ich osądzał, tym razem Runa nie będzie złą duszą. Nawet jeśli życie na tych ziemiach było dużo lepsze niż wiszenie w nicości obok bogów.
Będzie tak dobrym smokiem, że nawet bogowie pochylą przed nią czoła.
– Do widzenia – powiedziała głośno, a na jej pyszczku pojawił się krzywy uśmieszek.
Mrugnęła wesoło do rodzeństwa, po czym odeszła parę kroków od grupy, rozłożyła skrzydła i wzbiła się w powietrze. Nic tu po niej.