Stado: Ziemia
Ranga: Smok → Adept → Wojownik
Wiek: 30 księżyców
Rasa: olbrzymi skrajny (górski x północny)
Płeć: Samica
Znak Losu: Ateral
- Najważniejsze cechy wyglądu:
Futro
Skrzydła błoniaste/pierzaste
Dwie pary łap
Kolor oczu: Błękitny
Dominujący kolor smoka: Brąz
Gigantyzm (2m)
Znaki szczególne smoka: Potężna sylwetka, przednie łapy podobne do lwich, kolce wyglądające jak kryształy, niebieski język, grzywka, brwi
Zieje lodem
Wygląd: Szubrawcy i nieprzyjaciele miejskiej straży mówili, że wygląda jak dziecko parszywego kundla i niedźwiedzia. Ofelia jest dużą, mocno umięśnioną samicą, a jej gęste futro sprawia, że wydaje się być jeszcze potężniejsza, więc faktycznie, możnaby ją pomylić z niedźwiedziem… gdyby tylko te nie były mniejsze. Jej szeroka pierś i barki podtrzymywane są przez ciężkie łapy, które w wyglądają jak zdjęte z lwa. Dopiero przyglądając im się, można zobaczyć, że w przeciwieństwie do kotów posiada funkcjonujący kciuk przeciwstawny. Pazury przednich łap Ofelia potrafi pokazać i schować na zawołanie. Jej tylnie łapy są dużo cieńsze od przednich i zakończone niewielkimi pazurami, których nie potrafi schować.
Jej dumna postawa jest podkreślana przez lekko opadający do tyłu grzbiet, co wraz z niezbyt długą jak na smoka szyją i ostrymi, sterczącymi uszami upodabnia jej sylwetkę do psa obronnego, zawsze gotowego na rzucenie się obcemu do gardła.
Gdyby nie ogon oraz skrzydła, które są wyraźnie smocze, wielu pewnie ogłosiłoby ją mocno przerośniętym biesem.
Ogon jest niezwykle długi, od góry porośnięty krótszą sierścią, a od spodu dłuższą (białą) i zakończony pokaźną (ciemnobrązową) kitą.
Skrzydła są w większości błoniaste, błona wyrasta jednak z części skrzydła pokrytego piórami. Wszystkie mięśnie skrzydeł schowane są w piórach, nadających podstawie kończyn masywności. Kości zakańczające skrzydła wyglądają jak białe, zakrzywione pazury.
Po swojej górskiej matce, Ofelia odziedziczyła głównie sylwetkę, grubą błonę na skrzydłach i liczne kolce. Największe nagromadzenie kolców znajduje się na jej ogonie. Są rozłożone w miarę równomiernie wzdłuż całej długości. Najdłuższe mieszczą się przy końcowym fragmencie ogona.
Poza kolcami na ogonie, kilka wystaje z barków i przy zgięciu, z tyłu przednich łap. Wszystkie są błękitne i przypominają niebieskie, opalizujące kryształy. Błyszczą się, ale są zamglone. Ich ostre i nieregularne kształty sprawiają, że wyglądają na brutalnie wyciosane.
Stojąc z Ofelią pysk do pyska pierwsze rzucają się w oczy jej chłodne ślepia i błękitne rzęsy. Potem zauważyć można ciemne, ekspresyjne brwi, zwykle opuszczone dość nisko w spojrzeniu pełnym dezaprobaty.
Na jej czoło spada ciemna grzywka. Ofelia posiada grzywę schodzącą na jej szyję, którą musi regularnie przycinać, by utrzymać ją w ładzie. Zupełnie tak jak ludzkie włosy, jej fryzura pozostawiona sama sobie, rośnie do niepraktycznej długości. Grzbiet jej pyska jest lekko zakrzywiony.
Większość jej futra jest koloru brązu, w skrajnych momentach (grzbiet i ogon wzdłuż kręgosłupa, kita na ogonie) przechodząc w ciemny brąz. Jej brzuch i palce przednich łap wyraźnie odcinają się kolorystycznie od reszty kolorem białym. Innym akcentem w jej kolorystyce są odcienie niebieskiego. Błękit pojawia się nie tylko na jej kolcach, błonach skrzydeł i wnętrzu uszu, ale także rzęsach, pazurach oraz opuszkach przednich łap i wnętrzu pyska.
Charakter: Jako były wojownik i stróż prawa zachowuje się dość sztywno. Możnaby pomyśleć, że każdy jej ruch jest dokładnie wyliczony, a jej ciało zawsze gotowe do wykonywania rozkazów.
Chłodna i niedostępna, samym spojrzeniem zmusiła niejednego bandytę do natychmiastowej kapitulacji.
Nie odzywa się zbyt często, a jeśli już to gdy uważa to za naprawdę konieczne. Rzadko szepta i jej donośny głos niesie się daleko.
Ma duże problemy z budowaniem relacji z innymi smokami nie będąc przyzwyczajoną do interakcji w kontekście codziennego życia. Żyła pracą i tracąc ją została rzucona na tory, którymi nie podążała od pisklęcia.
Przyzwyczai się do swojego nowego życia lub przepadnie pokonana przez swoje demony.
Historia:
Pamiętała swoich rodziców. Jedyne czego nie była pewna to ile z jej wspomnień było utrwalonych opowieściami jej mistrza, a ile składało się z jej doświadczeń.
Matka Ofelii była wojownikiem. Jej błękitne łuski błyszczały mocniej niż najlepiej wypolerowana zbroja, a potężny ryk niósł się przynajmniej tak daleko jak ryk wojennych rogów. Jej ojciec był zwiadowcą. Ukryty przez swoje brunatne futro, przemykał między drzewami, zawsze czujny, praktycznie niewidzialny. Ona pilnowała miast, a on lasów. Łączyła ich miłość i jako jej owoc Ofelia zawsze wiedziała kim ma być. Nawet, gdy jej rodziców zabrakło, misja przekazana jej wraz z krwią nigdy nie przygasła.
Stała się wojownikiem, strażnikiem i prawem.
~
Nie była dzieckiem wojny, ale niewiele do tego brakowało. Pierwsze bitwy rozpoczęły się kilka miesięcy po tym jak awansowała na wojownika.
Wojna nauczyła ją rzeczy, których nie poznałaby w przyjacielskim sparingu i pokazała jej obrazy, których już nigdy nie wyprze z pamięci.
Nocami często śnią jej się błękitne zbroje sautarskich rycerzy, które nawet podczas zażartych bitew lśniły jasno jak gwiazda, której podobizna widniała w godle ich królestwa. Nieważne ile krwi, brudu i rys zebrał metal, dopóki wojownik żył, błyszczał żywym blaskiem swojego honoru.
Słyszy ich głosy w słowach hymnu i dopiero za chwilę rozumie, że śpiew próbuje zagłuszyć krzyki umierających i szczęk metalu o metal. Początek bitwy miesza się z końcem, gdzie smoki, które znała i ludzie z którymi chodziła na patrole leżą na ziemi deptani przez konie bez jeźdźców. Ten widok powinien ją smucić – wprowadzić w rozpacz, a jednak w tych snach najczęściej czuła po prostu wściekłość.
Dobrze pamiętała twarz dezertera, który umknął z pola bitwy i nie potrafiła odpędzić od siebie myśli, że taki szczur jak on dużo bardziej zasługiwał na śmierć niż wszyscy, których w tej wojnie ogarnął wieczny chłód.
Musiał zostać stracony. Ofelia przeżyła po to, by tacy jak on nie mogli uciec przed konsekwencjami. Sautar ostatecznie wygrał wojnę, a samiczka w przeciwieństwie do tchórzliwego wojownika przezwyciężyła wszelkie przeciwności stając się silniejszą i bardziej doświadczoną. Co jej nie zabiło, umarło.
Nie mógł przed nią uciec, to była tylko kwestia czasu.
~
Wojownikowi nie przystawało trzymać krwi przeciwnika w pysku.
Powinna ją wypluć.
Jednak też czy bandyta zasługiwał na to by być czymkolwiek ponad zwierzynę?
Patrząc na powalonego smoka oblizała się, czyszcząc swoje kły. Leżał rozłożony na bruku, tuż pod ścianą kamiennych budynków na skrzyżowaniu. Na jednej okiennicy z drugiego piętra widać było ślady jego pazurów, druga, leżała oderwana obok jego nieprzytomnej formy. Nie mógł rozwinąć skrzydeł w wąskiej uliczce, dlatego próbował wskoczyć na dach. Dzięki temu miałby szansę uciec przed strażnikami.
Miał być już wolny, jednak w ostatniej chwili goniąca go samiczka wyskoczyła do góry, zaciskając szczęki na jego ogonie. Jej ciężar szybko sprowadził uciekiniera na dół. Pomimo tego jak mocno jego ciało uderzyło o ziemię, poderwał się do walki – nic innego mu w końcu nie zostało.
“Moje dzieci nie poradzą sobie beze mnie!”, krzyczał.
“Nie zabierzesz mnie od nich!”, zawarczał i zaszarżował.
Potem już trudno było mu cokolwiek powiedzieć, gdy potężna łapa nadepnęła triumfalnie na jego pierś, a z ran kłutych w barku ulatywała krew.
Tłum ludzi i smoków zdążył się zebrać na wszystkich trzech odnogach skrzyżowania. Część po prostu stała przy straganach, inni specjalnie wyszli z okolicznych uliczek, by popatrzeć na dwie walczące bestie.
Wszyscy stali mocno ściśnięci, człowiek na człowieku, smok na smoku. W ryzach tłum trzymał jedynie pierwszy rząd, zbyt rozsądny, by podchodzić bliżej.
Dopiero krzyki straży rozbiły zbiorowisko.
– Proszę się rozejść i wrócić do swoich zajęć! – rozkazał kapitan w granatowej, skórzanej zbroi. Jego koń zarżał, niby wtórując swojemu towarzyszowi. Kilka innych wierzchowców również przebiło się przez tłum i za chwilę jeźdźcy zeskakiwali ze swoich koni, otaczając krwawiącego smoka. Gdy związywali mu łapy i zakładali kaganiec na pysk, Ofelia odsunęła się, nadal jednak nie odwracając od niego wzroku.
Łapą dotknęła skórzanego kołnierza chroniącego jej gardło, pod opuszkami czując długie, chociaż dość płytkie nierówności – ślady pazurów swojej ofiary. Jej warga podniosła się z obrzydzeniem. Gdyby tylko odsunęła się od desperackiego ataku przeciwnika nieco szybciej, jej mundur nie musiałby nosić znamion tego bandyckiego ścierwa. Teraz jej braki w technice były widoczne jak na dłoni. Musiała skorygować u siebie takie błędy przy najbliższej okazji.
– Zawieźcie go szybko do aresztu. Lekarz więzienny musi go opatrzyć. – Zawołał kapitan. Był teraz znacznie bliżej. To wyrwało Ofelię z zamyślenia i wróciła do rzeczywistości. Odwróciła się w stronę mężczyzny, stanęła na baczność i zasalutowała.
Kapitan dalej siedział na koniu, co znacznie wyrównywało dysproporcje w wielkości obojga mundurowych.
Mężczyzna kiwnął w jej stronę głową, ale nie odezwał się, dopóki bandyta nie został wciągnięty na wóz.
– Dobra robota strażniczko. – Stwierdził w końcu. W jego głosie było słychać uznanie, ale widocznie nie był zbyt zaskoczony takim obrotem spraw. Inaczej mówiąc – nie był zaskoczony skutecznością strażniczki.
– Mówił coś zanim doszło do walki? – Zapytał nagle, dość lekkim tonem. Ewidentnie nie po to, by poznać szczegóły sprawy – te mógłby wyczytać z wieczornego raportu. Mówiąc to zaczął wodzić wzrokiem od splamionego krwią bruku, do oderwanej okiennicy i dalej ku zadrapaniom na ścianie.
Ofelia odpowiedziała natychmiast, bez wahania:
– Nie. – Nie było sensu przekazywać cudzych kłamstw. “Dzieci” nie były nową wymówką. Słyszała to niezliczoną ilość razy, a przy tym wiele innych: chora matka, utrata pracy, kiepskie zdrowie. Nieważne czy smok czy człowiek, stanąwszy z konsekwencjami swoich działań oko w oko, wszyscy stawali się przebrzydłymi kłamcami – byli w stanie opowiedzieć każdą bajeczkę, by tylko umknąć szponom sprawiedliwości.
– Cóż. Wszystko okaże się na procesie. – Wzruszył ramionami kapitan.
To już nie był jednak jej problem.
Punkty Honoru: 4
Punkty Fabuły: 15
- ATUTY
– Pechowiec
– Trudny cel
– Tancerz
– Pierwotny odruch
– Uzdolniony
ATRYBUTY
Siła: 5
Wytrzymałość: 5
Zręczność: 2
Moc: 1
Percepcja: 1
Aparycja: 1
UMIEJĘTNOŚCI
Bieg 2
Lot 1
Pływanie 1
Obrona 3
Atak 2
Leczenie 0
Wiedza 1
Magia:
– obronna 0
– ataku 0
– precyzyjna 1
Kamuflaż 1
Skradanie 1
Śledzenie 1
Perswazja 0
Umiejętności specjalne
Warzenie eliksirów:
– leczących 0
– ochronnych 0
– wspomagających 0
Tworzenie run:
– ochronnych 0
– ataku 1
Błysk przyszłości 0
POZOSTAŁE- Ekwipunek
Pożywienie: 30/4 mięsa, 0/4 roślin, 0/4 grzybów, 0/4 innych
Kamienie:
Kryształy:
– Włóczykija
Runy:
– 1x Runa Ataku Pazura
– 2x Runa Ataku Mocy
– 2x Runa Ochrony Przed Maddarą
– 1x Runa Ochrony Przed Pazurem
Eliksiry:
– 1x Chroniący Przed Atakiem Fizycznym oraz Magicznym
– 1x Zwiększający Siłę
Inne bonusy:
– Płomień Kammanora (zianie magicznym ogniem)
– czterolistna koniczyna (jednorazowy Szczęściarz)* – użyj do końca '24
– szczęście Katamu (jednorazowo usuwa wszystkie jedynki z rzutu)* – użyj do końca '24
– podejrzana fiolka (dodatek do normalnego ataku – jeśli atak się powiedzie, ranny zachoruje na grzybicę)* – użyj do końca '24
– taniec wody* (jednorazowy pierwotny odruch/ jedno dodatkowe użycie podczas walki, nie w tej samej turze) – użyj do końca Lutego 24'
– możliwość odmłodzenia lub postarzenia o maks 6 księżyców (wlicza się w limit odmłodzeń raz na 2 miesiące) – L23, zużyj do końca '24
Fabularne: miecz, kuszą, włócznia, krasnoludzki runiczny sztylet Ulfe Wspaniałego, truchło ekimmy spaczonej przez Mabetzu, duża aksamitna pufa
Stan zdrowia – kliknij
- Ekwipunek
