Lazurowe Jeziorko

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zachichotała widząc jego nieporadność. Faktycznie, czasem był jak pisklak!
– Lepiej nie gryźć, a possać – poradziła mu to, co sama odkryła zajadając wybukur od czasu do czasu. – Naciśnij na nią językiem i mmm... – zrobiła tak, jak powiedziała, rozmarzając się na smak tłuszczu i kukurydzy rozlewający się po pysku. Smocze zęby zdecydowanie nie były stworzone do chrupania czegoś takiego. Ludzkie pewnie tak.

[Maros]

A tam, od razu pisklę. Z pewnością nie był na tyle stary, by z wiekiem zaczynać być w ten sposób niezdarny i niesamodzielny.
– Chyba nie tylko z tym... – mruknął rozbawiony, szybko jednak zamilkł, dalej męcząc bolące dziąsło.
Mruknął coś niewyraźnie pod nosem, by finalnie załatwić to z pomocą maddary.
– Jak na to trafiłaś? – skinął głową na wybukur.

[Odłamek Raju]

Skierowała na niego ucho.
– Hm? Coś mówiłeś? – spytała, będąc pewną, że faktycznie jakieś słowa padły.

Zrzedła jej mina w połowie brania kolejnej garści, gdy została zapytana o źródło pomysłu. Przełknęła ślinę niepewnie.
– Khart mi pokazał – powiedziała, ostrożnie badając reakcję samca. Ostatnio nie przejawiał jakoś przesadnie zazdrości, ale odkąd wrócili od jaszczuroludzi to miała wrażenie, że ich relacja uległa gwałtownej zmianie. A na pewno ich dynamika.

[Maros]

Gdy tylko uciążliwy elemencik zniknął z jego pysk, mlasnął językiem i w końcu przestał kombinować.
Nie umknęła mu zmiana mimiki pyska smoczycy, milczał chwilę, zastanawiając się, jak właściwie ma zareagować. Czy podobało mu się, że tamten kręcił się koło niej? Nie. Zwłaszcza, gdy wiedział o jego chęciach, względem Erlyn. Tylko, że nie był kimś, kto może zakazać jej kontaktu, a nawet gdyby mógł, nie zrobił by tego.
– Czyli już wszystko wróciło do normy? – zagadnął zdejmując torbę i odkładając na bok. Wygodnie ułożył się na ziemi.
Tym razem, z kolejnym kęsem zastosował się do wcześniejszych instrukcji.

W tym czasie Erys pożegnał się, tłumacząc, że musi wracać do obozu, a wraz z nim Emis.

[Odłamek Raju]

Lekko opadły jej barki. Jednak się nie przejął? Uh, dlaczego to ją tak bardzo zakuło? Czyżby przeceniła jego względy w jej kierunku? Albo, albo, albo...
– J-jest trochę dziwnie, ale raczej tak – odpowiedziała, próbując sobie przypomnieć ostatnią rozmowę z Khartem. Było niezręcznie, to prawda, jednak liczyła na to, że rozejdzie się ta sprawa po kościach.

Nieco zdziwiona odprowadziła Erysa spojrzeniem, żegnając się z nim uprzejmie. Wstała i podeszła do brzegu wody. Pacnęła łapą wystający nos Erbena, a ten całkowicie się zanurzył. Nuciła cicho, myjąc miskę w jeziorze, poruszając ogonem w rytm muzyki.

[Maros]

Z natury nie pokazywał po sobie wiele, zwłaszcza tych negatywnych odczuć. Zdarzało się komuś przelać czarę.
– Nie narzuca Ci się? – ułożył łeb na łapach, układając go jednak tak, by swobodnie obserwować uzdrowicielkę. Coś nie dawało mu jednak spokoju, chyba nie do końca podobał mu się stan przejściowy, w jakim się znaleźli. Był dość... Niepewny.
Nie poruszył jednak tego tematu.
– Jeszcze ani razu, nie powiedziałaś, że coś Ci się nie podoba. Czegoś nie chcesz. – stwierdził, ciekaw jej reakcji.

[Odłamek Raju]

Zerknęła sobie przez bark.
– Hm? Nie – zapewniła, choć nie była tego pewna w stu procentach. Raczej rozwiała wszelkie wątpliwości z Khartem i czas pokaże, czy faktycznie ich rozmowa przyniesie jakiś skutek.

Zapatrzyła się dłuższą chwilę w leżącego samca. Podziwiała go niczym malarz jakiś udany pejzaż. Był dobrze zbudowany, ułożony, uprzejmy, prawdopodobnie silny – o ile jego wygrane na arenie i stan w jakim wracał, ale żywy, były jakimś wyznacznikiem – i całkiem, uh, dobrze wyglądał? Oh, nie. Nie tak to określił dziadek. Pociągająca aparycja. Oby tylko wtedy żartował, głupio byłoby dzielić sympatię z—
– Huh? – mrugnęła, wracając na ziemię za sprawą jego słów. – O-oh. – Oblizała pysk i wróciła spojrzeniem na wodę, kryjąc zakłopotanie wkradające się na jej pysk. – Cóż – chrząknęła – n-nie lubię narzekać. Irytuję innych już z w-wielu innych powodów więc... – odpłynęła znów myślami, ale niezbyt daleko.

[Maros]

Przyjął to z niewielką satysfakcją, nawet uśmiechnął pod nosem. Szybko jednak zadowolenie zanikło.
Cóż, gdyby wiedział o czym się rozmarzyła, nie przyznał by jej racji, nie znała go. Wręcz bała, co dobitnie pokazała na ostatnim wyjściu do jaszczuroludzi.
– Mnie nie, a wolał bym wiedzieć, gdyby coś było nie tak. Tak szczerze, a nie by zawsze było miło. – zaczął spokojnie, wolał szczerość, niż wymuszony uśmiech.
– Mogę na to liczyć? – nie poganiał jej, nie musiała odpowiadać na to od razu, tylko, żeby nie udawała.

[Odłamek Raju]

Trybiki w jej głowie pracowały tak głośno, że zaczęły brzęczeć.
– N-no d-dobrze – przytaknęła z zawahaniem, po chwili dodając. – – Ale n-nie chcę, byś robił coś wbrew sobie... ze względu na mnie. – Zmarszczyła lekko nos kiedy już odwróciła się do niego przodem, susząc miskę maddarą.

Wróciła do niego, a konkretniej do leżącej na ziemi torby. Schowała naczynie, zerkając dłużej na zalegające tam w dnie torby skóry, które jej niedawno podarował. Czy kusiło ją, by przeczytać? Tak. Czy to zrobiła? Nie. Ceniła sobie jego zaufanie.

[Maros]

– Czyli lepiej, żebyś ty udawała, że jest dobrze, nawet gdy nie jest? – podniósł łeb, spokojnie wodząc za nią wzrokiem. Nie wiedział, że ma za sobą notatki, więc chwilowe wpatrywanie w torbę, wziął za próbę odszukania czegoś.
– Nic mi się nie stanie, gdy zrobię coś inaczej, niż bym chciał. – dodał jeszcze spokojnie.

Milczał chwilę.
– To na co byś sobie ponarzekała, tak od serca.

[Odłamek Raju]

Podrapała się po głowie. To brzmiało aż tak źle?
– T-to n-nie m-moja sprawa co inni robią ze swoim życiem – stwierdziła ostrożnie. – A tobie... nie mam prawa nic narzucać. W końcu nie jesteśmy... eh.. sama nie wiem kim właściwie dla siebie jesteśmy. – Wybąkała po cichu, mało wyraźnie.

Na co by ponarzekała? Musiała się dłużej zadumać nad tą kwestią.
– Na to, że martwisz swojego kompana ciągłym znikaniem. Mnie też. – Wydukała nieśmiało, oglądając się na jezioro.

[Maros]

No i temat przyszedł sam, bez jego nieudolnej próby.
– Duszenie w sobie wszystkiego, też nie jest dobre. – wiedział to najlepiej po samym sobie. Ile razy zapędziło go to na arenę i jak kończyły się te walki? No właśnie.
Poklepał łapą miejsce obok siebie, trzymała się z boku, jak by coś się stało.
– To w sumie zależy mocno od Ciebie, od tego jak byś chciała by było. – chociaż obawiał się powtórki z Pasja, może dlatego nie starał się, aż tak?

No tak, Erys i jego napady paniki.
– On troszkę to wszystko wyolbrzymia. Chyba nie bardzo lubi pewne osoby, które pojawiają się naokoło mnie. – wyjaśnił spokojnie, chociaż cała ta sprawa nie była już tak lekka jak by chciał. Może przy tym jeziorze dowie się czegoś?

[Odłamek Raju]

– Może nie, ale czasem k-konfrontacja jest jeszcze gorsza – a mówiła to z doświadczenia! Poruszyła kiedyś temat, który jak domino spowodował lawinę dziwnej dyskusji. Zdecydowanie wolała bezpieczniejszą opcję. Nawet jeżeli potencjalnie bardziej bolesną.

Położyła po sobie uszy. Znowu ktoś rzucał pod jej łapy decyzję, ugh! Miała wszelką ochotę mu powiedzieć, by szedł prosić Viliara o jej łapę – najwidoczniej te tradycje Kharta się jej udzielały. Nie rozumiała dlaczego każda jej relacja była warunkowana jej rzekomą zachcianką.
– To znaczy? – spytała go wbrew swoim myślom. Ciekawość wzięła górę.

Lekko się skrzywiła na jego wymówkę. Nie kupowała jej, ani trochę.
– Nie p-przyszło ci do głowy, Maros, że twój kompan wie najlepiej co czujesz i ma największe podstawy do zmartwień? – poruszyła znacząco brwiami. Halo, więź?

[Maros]

Pokiwał delikatnie głową, na jej pierwsze słowa.
– No dobrze, jeśli tak wolisz. – łeb wrócił na łapy. Oczekiwał od niej szczerości, a sam nie mówił jej prawdy. Milczał chwilę, po czym sięgnął do torby, wyjął z niej kolejne zawinięte skóry, było ich tyle samo, a może nawet więcej, niż ostatnio. Krawędzie niektórych wskazywały, że sporo czasu przeleżały w grocie, w niektórych miejscach tusz wyblakł nieco. Inne, znajdujące się bardziej z zewnątrz były stosunkowo nowe. Podobnie jak ostatnio, tak i teraz związane były ciasno dwoma paskami skóry.
Położył je przed smoczycą.
– Dodatek do tych z misji. – oznajmił cicho. Z pewnością wiedziała o co chodzi, uzupełnione o ostatnie rozmowy Erysa i jego własne.

Czy na prawdę chęć poznania jej zdania, była tak straszna? Wolałby się nie zbłaźnić, podejmując się czegoś, co okaże się bolesnym pstryczkiem w nos.

~Mógłbyś...

~Erysie, nie teraz.

~ Ale ja wiem, co mógłbyś zrobić.


Gdyby był sam, przewrócił by właśnie ślepiami, nie pasował co całego cyrku, który wymarzył sobie leszy. Nie był romantykiem i nigdy nie będzie.

~Proszę...

Gdy usłyszał to któryś raz z rzędu, skapitulował.
– Chciałem po prostu poznać twoje zdanie, na ten temat. Jak ty to widzisz. – wyjaśnił.

– Wiem o tym, ale nic nie poradzę na to, że odczuwam jak inni strach, zdenerwowanie i całą resztę. I jest to dynamiczne, chwila strachu, nie oznacza, że mnie mordują, czy bóg wie co. – dodał po chwili. Wiedział, że kompan reagował na wszystko w bardzo wyolbrzymiony sposób.

[Odłamek Raju]

Powiodła spojrzeniem za jego łapami, ale kiedy wyciągnął coś z torby to nie zadawała pytań. Przechyliła głowę i ostrożnie przyciągnęła bliżej siebie skóry. Już wiedziała, że służyły do spisania jakiejś grubszej historii, jednak zgodnie z życzeniem samca nie odsłaniała ich.
– M-masz b-bogate życie – wymamrotała, lekko się uśmiechając. Kiwnęła głową i schowała je na dno torby, przykrywając stertą ziół. Nie była z natury przesadnie ciekawska.

Zerknęła na niego nieśmiało i zamknęła akurat torbę. Przyjrzała mu się.
– Jak widzę co— oh. – Zamrugała, nieco zaskoczona tym pytaniem. Czy ona właściwie o tym rozmyślała? Nieszczególnie.

Kłamczucha, każdego dnia, każdej nocy. Cicho!

Chrzaknęła.
– C-cóż – zaczęła ugniatać palcami trawę. – M-może miałam n-nadzieję, że t-te całe z-zaloty s-się s-skończą p-pozytywnie. N-no wiesz – gwałtownie zesztywniała. – Z-znaczy! – oma l się nie zapowietrzyła. – N-nie ch-chciałabym c-ci n-niczego n-narzucać. – Dodała ciszej.

[Maros]

Pokiwał delikatnie łbem.
– Czasem chciałbym, by było bardzo nudne. Bez takich rewelacji. – po to porwał się na całą tą zmianę. Tylko, że jak na razie nie bardzo mu to wychodziło.

Uśmiechnął się pod nosem.
– Spokojnie, nie narzucasz. – nieco szkoda, że nie skorzystała z opcji ułożenia się obok. Może przesadza i ma go dość?
– Głupio się przyznać, ale nawet nie wiem, czy mi to wychodzi. Dlatego dopytuje. – delikatnie skrzywił się, na myśl o swojej nieudolności w tych sprawach. Poprzedni zalotnik, z pewnością radził sobie o wiele lepiej, niż on.