Szmaragdowe ustronie

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Rozgryzł ostatni owoc, pozwalając by sok rozlał się po języku, zanim przełknął całość. Strasznie słodka, wolał te bardziej stonowane w smaku.
Ani razu nie zastanawiał się, ile właściwie zostało w Marosie, Chaosu. Patrząc na to, jak sztuczna była ta druga, przez ostatnie kilkanaście księżyców, być może niewiele.

– Nie poszedłem do niego ostatnio, by go prowokować. – na nowo ułożył się obok niej.
– Byłem tylko ciekaw, dlaczego duszek stał się bogiem. Wtedy nawet nie wiedziałem, że on tyle wie, a przez kamuflaż nie wiedział, że ja to Chaos. – zapewne, wcale by tam nie poszedł, wiedząc, że Erlyn powiedział mu o snach. Cóż, czasu już nie cofnie, ale może dobrze się stało?
– Nie zamierzam zaczynać z nim więcej rozmów, ani działać mu na nerwach.

[Odłamek Raju]

Wzmianka o duszku ją zaskoczyła. Dziadek był kimś innym zanim stał się bogiem? Huh. Była zaintrygowana i być może sama go o to kiedyś zapyta. O ile nie była to wiedza tajemna.

Maros położył się obok, a Erlyn nie mogła powstrzymać chęci bycia tak blisko, jak to tylko możliwe. Mimo bólu i towarzyszącemu mu grymasowi niezadowolenia, samica przysunęła się tak, że uczepiła się boku Pokłosia niczym małpka.
– Łatwo go r-rozdrażnić. Ciężko też znaleźć r-równowagę między szacunkiem, a nie kajaniem się na jego widok. – Nie wierzyła, by Maros celowo rozdrażnił Viliara zanim ten wszedł mu do głowy. Dziadek był jednak specyficzny. Erlyn prawdopodobnie była jedynym śmiertelnikiem, który nie musiał za bardzo myśleć nad tym co powie w obecności boga wojny. Zupełnie jakby wiedziała w trzewiach, co mogła mówić, a co nie.

Teraz jednak umilkła na chwilę. Patrzyła na uzdrowiciela jak na śliczny obrazek, aż w końcu…
– Chcę. – Zapewniła go z lekki, nieśmiałym uśmiechem.

[Maros]

Sam też był zdziwiony, gdy o tym usłyszał.

Uniósł nieco skrzydło, ułatwiając jej przesunięcie, jednocześnie patrząc na nią z troską, gdy widział ten grymas. Poczucie winy kolejny raz mocniej zakłuło.
– Wiem. Przekonałem się o tym już dwa razy, nie potrzebuje trzeciego razu. – gdy już małpka ułożyła się, skrzydło delikatnie spoczęło na niej.

Mimo humoru, nie dało się nie uśmiechnąć, nawet tak delikatnie w reakcji na to jedno słowo.
– Bardzo mnie to cieszy. – delikatnie musnął bok jej pyszczka, swoim. Swoją drogą, kto by pomyślał, że to wszystko się tak skończy? Chciał zaszkodzić Viliarowi, a finałem tego wszystkiego było unikanie z nim interakcji i związek z jego wnuczką.

[Odłamek Raju]

Leżała w ciszy, z uśmiechem, kilka dobrych uderzeń serca. A może godzin? Było jej ciepło, dobrze, bezpiecznie. Myślała nad różnymi rzeczami, aż w końcu przypomniało się jej coś istotnego. Łatwo umknęło to w wirze ostatnich wydarzeń.
– O-opowiesz mi o m-moich r-rodzicach? – poprosiła cicho, cofając lekko głowę od barku Pokłosia. – N-nawet nie wiem j-jak m-mama w-wyglądała... – przyznała cicho. Obraz taty pokazała jej niegdyś Abella i zrobiła to tylko raz. Pamiętała go jak przez mgłę. Miał białe futro jak ona, podobne wzorki, ciemne rogi rosnące do tyłu. A Konstelacja? Znała tylko kolor jej łusek...

[Maros]

Czas powoli leciał, a jemu i taka forma jego spędzania razem odpowiadała. W ciszy, spokoju. Podniósł nieco uszy, gdy spytała o rodziców.
– Hm... Dziedzictwa nie znałem zbyt dobrze, mieliśmy okazję zawalczyć kilka razy, raz wyzwał mnie o tytuł. Chyba nawet nie rozmawialiśmy tak poza placem areny. – to jednak było kilkadziesiąt księżyców temu, mogło mu coś umknąć.
– Jestem niemal pewien tego.. – mruknął jeszcze próbując odkopać cokolwiek w pamięci. Później sięgnął po maddarę, by stworzyć iluzję. Pierwsza próba zakończyła się bolesnym ukłuciem we łbie, syknął cicho, na moment zamykając ślepia.
Dopiero kolejna, przyniosła zadowalające efekty. Przed nimi miała pojawić się miniaturka smoka. Jego ciało w całości pokrywało białe, gęste futro. Para pierzastych skrzydeł, złożona, znajdywała się u jego boków. Jedyne co wyróżniało się na jego ciele, to czerwone znaki na pysku, wnętrze uszu w tym samym kolorze. Do tego para ciemnych rogów oraz pazury.

[Odłamek Raju]

Zawalczyć o tytuł? Tata chciał zostać czempionem dziadka? Uważała to za całkiem urocze, ale nie słyszała o tym, więc pewnie mu się to nie udało. Nie była pewna co czuć. Smutek, że Ragan nie podołał? A może dumę, że miała takiego zdolnego partnera?

Erlyn przekręciła nieco boleśnie głowę, aby lepiej przyjrzeć się miniaturce Dziedzictwa Wojny. Odruch nakazał jej spróbować go dotknąć, jednak łapa tylko przeszła przez niego jak przez ducha. Skuliła uszy.
– Tata... – wymamrotała smutno. Nigdy nie poznała go osobiście. Nawet nie wiedziała jak brzmiał jego głos. I prawdopodobnie to się już nie zmieni. Gdyby miał wrócić, dawno by to zrobił. Viliar też o nim nie wspominał. Może nie bez powodu. – Wiesz, że miał nadsmocze moce? – spytała nagle, przypominając sobie słowa dziadka.

[Maros]

O walce nie było nawet co opowiadać, więcej zamieszania było na grani, niżeli między walczącymi. Ragan skończył z rozerwanym brzuchem, on szyją. Niewiele brakowało, a obaj by leżeli.

Trochę rozumiał jej reakcje, chociaż może też nie do końca. On swoich rodziców poznał, tylko później mieli go gdzieś.
– Był całkiem niezłym wojownikiem. – dodał cicho, jak by miało to coś polepszyć.
– Nie, nie wiedziałem. Pewnie nikt nie wiedział. – można się było tego spodziewać, on jednak nie snuł takich domysłów.

Iluzja utrzymywała się chwilę, po czym zaczęła się zmieniać. Ciało koloru lawendowego, ciemniejsze miejscami. Zielone ślepia, a nad nimi para skierowanych w tył rogów. Nie zapomniał o kryształowych kołach. Niewielkie skrzydła, złożone u boków.
– A to Pestka. – szkoda młodej.
– Wychował ją Plusk, mój brat. Oczywiście nie była jego potomkiem z krwi. Macie bardzo podobna mimikę, ona też nadymala policzki. Oj, Żaba się z nią nie nudził, mi też kiedyś niezłego stracha napędziła. – uśmiechnął się delikatnie na te wspomnienia. Wtedy wszystko było łatwiejsze.
– Lubiła feniksy, tak samo jak ty, miała ptasiego towarzysza. Większego, ale był całkiem uroczy. Zmienna w humorach. Świetna czarodziejka, arenę twojego dziadka przeszła w dwóch podejściach. – tutaj zamilkł, cały czas podtrzymywał iluzje, o ile Erlyn tego chciała.

[Odłamek Raju]

Rozszerzyły się jej źrenice na widok mamy. Znała tylko jej imię, kolor łusek i profesję. Nigdy nie dopytywała dziadka o więcej, a z Plagi raczej i tak nikt jej nie znał. Ścisnęła wargi, wahając się przed próbą dotknięcia iluzji. Nawet nie chodziło o jej wątpliwą trwałość czy autentyczność. Erlyn po prostu spietrała. I była taka zdolna w tkaniu maddary? Czy to po niej Erlyn odziedziczyła smykałkę?
– Czy z tobą też walczyła o tytuł? – spytała niepewnie, podnosząc wzrok z miniaturki na pysk partnera.

[Maros]

Pokiwał delikatnie głową.
– Tak. Chociaż nie była to taka normalna walka. Między innymi właśnie przez ten pojedynek, Viliar mnie tak nie lubi. – delikatnie powiedziane.
– Byłem na niego zły, chciałem pozbyć się tytułu, więc walczyłem maddarą. Wtedy nie była to moja mocna strona, do tego zadrwiłem z niego. – skrzywił się nieco.
– Efektem tego była utrata tytułu i ślady po poparzeniach, na klatce piersiowej.

[Odłamek Raju]

Przez pojedynek z jej mamą? Zaczynała co raz mniej rozumieć dynamikę ich relacji. Ale Pokłosie wszystko wyjaśnił, a cała sytuacja stała się bardzo przejrzysta.
– O rany, Maros… – jęknęła. – I ty się dziwisz, że cię nie z-znosi? Dz-dziadek ma obsesję na punkcie szacunku! – wymamrotała nieco uniesionym głosem. Aż dziwne, że skończyło się tylko na tym.

Pokręciła głową ze zrezygnowaniem. Przytuliła się do samca bardziej, wciskając nos w bok jego szyi. Zaczęła go tam niepewnie, troszkę nerwowo, skubać.
– K-kocham cię, ale cz-czasem straszny z ciebie głąb – wyznała mu takim tonem, jakby przekazywała starożytną tajemnicę.

[Maros]

Tak, sam się tam prosił o manto. Kolejne.
– Wiem, dlatego wtedy to zrobiłem. – przyznał, zerkając na nią. Czy było to głupie? Z perspektywy czasu tak, bo konsekwencje rany nadal potrafiły się odzywać, a Erycal odmówił wyleczenie tego, bez zgody Viliara.

– Głąb? Nie brzmi to jak pieszczotliwa nazwa. – mruknął z uśmiechem. Nie zmieni już dawnych czynów i nawet nie zamierzał myśleć, co by było, gdyby ...

[Odłamek Raju]

Erlyn nie zamierzała się już mieszać w ten konflikt. Mogłaby pomóc Marosowi poćwiczyć rozmowę czy coś doradzić, ale ostatecznie jej ta sprawa nie dotyczyła. Ta dwójka sama musiała dojść do porozumienia. W końcu ignorowanie się nawzajem niekoniecznie musiało zdać egzamin.

Uśmiechnęła się szerzej i powoli wodziła nosem po jego szyi, ku złączeniu z barkiem.
– Mmm, na pewno? – spytała niewyraźnie. Zostawiała na jego skórze mokre buziaki. – G-głąb, głąb, głąb – wyliczała z każdym liźnięciem, aż powróciła do góry. Chwilę wpatrywała się w żółte ślepia Pokłosia, a potem sprzedała mu finalnego buziaka w nos. – M-mój głąb. – Stwierdziła nieco ciszej.

[Maros]

Tylko, że sam Maros nie zamierzał wkupywać się w łaski Boga. Nie będzie szukać zaczepki, zgodnie z ostatnimi zapewnieniami, ale też nic ponad to. Przynajmniej na razie, a czy zmieni się to w przyszłości? Nie wiedział.

Na jej drobną zabawę na szyi, odpowiedział niskim pomrukiem zadowolenia.
– Widzę, że Ci się spodobało. – poruszył ogonem nieco na prawo.
Gdy w końcu wróciła pyszczkiem do niego, uśmiechnął się szerzej, dostając ostatniego buziaka. Zanim jednak zdążyła go skończyć, delikatnie złapał jej język zębami, zaledwie na moment.
– Twój. – przytaknął ostatnim słowom.

[Odłamek Raju]

Zaczynała powoli łapać o co chodzi w tej bliskości. Drobny gest tu, drobny gest tam. Nic trudnego! Na pewno... się... do... tego... przyz....wy...

...czai?

Wytrzeszczyła oczy kiedy kły Pokłosia chwyciły ją za język. Nigdy o czymś takim nie słyszała i nie miała pojęcia jak odebrać ten gest. Znieruchomiała, przez moment zezując na ich zbliżone pyski. Kiedy samiec puścił, język Erlyn wrócił migiem do pyska i schronił się za wargami.
– Um— uh— tak— – chrząknęła speszona, starając się za wszelką cenę ukryć swoje zakłopotanie. Nie miała pojęcia jak się teraz należy zachować. Co to było? Tak się robi? A gdyby spróbowała i niechcący przekuła mu język kłami? Bolałoby go! Skąd Maros wiedział jak mocno musi złapać żeby jej nie—

Ahh. Stąd.

[Maros]

Dobrze, zapamiętać, więcej tak nie robić. Albo jakoś to komunikować?
Wycofał nieco łeb, widząc jej reakcje. Może było mu trochę szkoda, że uciekła tak od zaczepki? Tak trochę.
– Em... Może coś jeszcze zjesz? – odwrócił wzrok na miskę z mięsem, mógł je podgrzać.
– Regeneracja i te sprawy... – kontynuował, uśmiechając się delikatnie.

[Odłamek Raju]

Nie wiedziała, że go speszyła. Oboje docierali się w dość niezręczny sposób. Ale myślałby kto, że stuksiężycowy smok mniej by się przejmował tym wszystkim i potrafił przejąć inicjatywę!
– Um, chętnie, ale – rozejrzała się – muszę się z-zameldować w obozie. Zaczną coś p-podejrzewać. – Ucięła na moment, kiedy do niej dotarło coś ważniejszego. – Nie m-mogę ich okłamać. Znaczy, nie powiem wszystkiego, ale widać od razu, że coś mi jest. M-musimy ustalić jedną wersję wydarzeń. Gdyby Mahvran poszła cię wypytywać – westchnęła.