Dolina płaczących wierzb

[Migot Sadiru]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Szybka i celna? Hess była szybka, ale do przytulania i gryzienia po kostkach. Jej zgrabność była żadna, co przed chwilą widać było też po braku równowagi samicy. Mała nadęła policzki, gdy nabrała w nie powietrze. Obserwowała pozycję smoka, która była trudna do ocenienia przez maluszka. Wiedziała, gdzie bić, jeśli chciała zabić, ale nie chciała zabić. Miała go tylko poranić. Co to w ogóle znaczyło poranić?
– Ale...co to jest krew? – Zapytała w końcu. Maluch nie doświadczył w życiu krzywdy i nie kojarzył jeszcze, że ze smoka leci krew, jeśli się coś mu stanie. Nie czekała jednak na odpowiedź i ruszyła z miejsca. Maluch miał paroma drobnymi skokami znaleźć się przy prawym skrzydle samca. Tam miała znów unieść się lekko na nogi i podnieść lewą łapkę. Jej pazurki były wystawione, najwyraźniej w wyniku już rosnącej irytacji, niż czegoś bardziej świadomego, ale efekt był ten sam. Mała łapa miała opaść na błonę skrzydła i po prostu ją pociać. Tutaj, działała zgodnie z poleceniem, bo łapka miała opaść bardzo szybko w dół.

[Zszargane Zaufanie]

Brasom podniósł szybkim ruchem skrzydło w górę, tak żeby pisklę nie mogło go sięgnąć. Zobaczył, że zamierzało zaatakować go pazurami więc nie było co się niepotrzebnie ranić.

- Krew jest w smoku i robi że on żyje - odpowiedział Hesshe. - Krew wypływa z rany, gdy są przebite łuski. Jak krew ucieka ze smoka, to smok zaczyna umierać. Im mniej krwi w smoku, tym bardziej martwy.

// raport Atak 1

- Umiesz atakować dobrze - dodał. - Ale walka to nie tylko atak. Walka to też obrona. Widziałaś jak się broniłem przed twoimi ciosami. Opisz co zrobiłem.

[Migot Sadiru]

Wyjaśnienia Brasoma może nie były precyzyjne, ale dla Hessy w zupełności wystarczyły. Mała oczywiście zobaczyła, jak jej atak spełza na niczym. Sapnęła, wyrażając swoją irytację, a błony na szczycie jej łba podniosły się lekko. Nie lubiła porażek, jak każdy smok, ale tym razem bolało to głównie dlatego, że Brasom tak skutecznie ją blokował, że nawet nie mogła go dotknąć.
Teraz zaś oczekiwał odpowiedzi, więc Hess zdecydowała się mu odpowiedzieć, jak na grzecznego ucznia.
– Biłeś mnie! – W głosie czuć było żal, a mały łeb na chwilę się naburmuszył, aby znowu złagodnieć. – Znaczy, uch, popychałeś, a teraz zabrałeś skrzydło i co? – Poprawiła swoją odpowiedź, spoglądając na niego z oczekiwaniem w oczach. Chciała wyjaśnień.

[Zszargane Zaufanie]

- Biłem, bo to jest walka - wytłumaczył. - A walka to bicie. Walka bez bicia to nie walka.

Przecież to się wydawało oczywiste, ale najwyraźniej nie.

- Gdy cię atakują, robisz dwie rzeczy - rozszerzył jej odpowiedź. - Blokujesz cios, albo unikasz cios. Blokujesz, gdy zmieniasz kierunek ciosu przeciwnika, uderzając go w silny precyzyjny sposób. Unikasz, gdy skaczesz, odchodzisz, odsuwasz się. Zmieniasz swój kierunek i cios ciebie nie trafia. Dobry unik to unik w dobrym momencie. Jesteś cierpliwa i patrzysz co robi przeciwnik. Dopiero gdy zacznie atak, ty robisz unik. Nie wcześniej, bo zmieni kierunek i ciebie trafi. Nie później, bo nie zdążysz uniknąć.

Pochylił łeb, nastawiając rogi w stronę pisklęcia.

- Teraz uderzę rogami w twoją klatkę, a ty robisz unik. Myśl, gdzie są twoje łapy i skrzydła. Myśl, gdzie twój ogon i łeb. Ruszaj tak bym nie trafił w nic. Ruszaj się szybko i precyzyjnie.

Kończąc mówić, postawił krok do przodu i z całej siły zamachnął się łbem w stronę klatki piersiowej smoczycy. Rogi miały uderzyć prosto w twarde łuski i mostek, raniąc je, jeśli pisklę w porę nie zrobi uniku.

[Migot Sadiru]

Hess słuchała słów Brasoma. W jej przypadku było mniej myśli, a więcej rozmawiania, więc zaraz chciała zasypać go kolejnymi pytaniami. Na nieszczęście, Brasom był teraz szybszy i bardziej złożony, bo podał jej dużo informacji na raz i mała go musiała wysłuchać, bo niezwykła wciskać się komuś w pół zdania. Gorzej jednak było, kiedy zamilkł, bo Hess już miała trajkotać, gdy zauważyła jego ruch. Wiedziała, co się szykuje, bo jej powiedział, ale nie sądziła, że tak szybko. Hess ugięła mocno łapy, przylegając całym ciałem do ziemi. Głowa opadła, uderzając lekko żuchwą o podłoże. Hess miała po prostu zniknąć sprzed jego nosa i znaleźć się pod jego łbem, tak, aby nie mógł jej trafić. Ruch, oczywiście, wymagała szybkości. Czy Hess miała jej wystarczająco?

[Zszargane Zaufanie]

Łeb wywerny machnął w powietrzu, nie trafiając smoczycy, która padła na ziemię. Brasom zauważył że lekko się poturbowała tym ruchem, choć mimo wszystko miałaby teraz ciekawą pozycję do wyprowadzenia ataku.

- Myśl gdzie stawiasz łapy - napomniał pisklę. - Instynkt jest dobry w walce, ale instynkt nie uczy się. Gdy myślisz gdzie idzie każda łapa, ogon, głowa, to możesz myśleć lepiej. Możesz się uczyć robić lepiej.

Odsunął się od ognistej, dając jej miejsce by wstać i czas na zadanie wszelkich pytań, zanim przejdzie dalej.

[Migot Sadiru]

Brasom oczekiwał pytań, ale Hess wcale nie miała na to ochoty, czy nawet i pomysłu. Wcześniej oczekiwał od niej akcji i tak samo traktowała to okienko. Nie mogła się bronić przed ciosem, który nie nadszedł, więc nadeszła odpowiedź w postaci ataku. Zamierzała się poprawić, oczywiście, bo tym razem już pozostała na ugiętych, elastycznych łapach. Rozwarta szczęka wystrzeliła do przodu, aby pochwycić w małe kiełki prawe ramię Brasoma. Miała go lekko ugryźć, bo nie chciała go ranić, a potem zaraz się wycofać, w oczekiwaniu na jakiś atak z jego strony. Nadal przecież to było szkolenie, a skoro jej dawał czas, to czego innego się spodziewał?

[Zszargane Zaufanie]

Takiej inicjatywy się nie spodziewał, ale szybko zareagował na atak pisklęcia. Schylił łeb w dół i prawo, by zasłonić szyją swoje prawe ramię. Kolczasta część jego szyi i grzbietu skierowana była w stronę pyska smoczycy, przez co próba ugryzienia skończyła się nieprzyjemnym pokłuciem. Na szczęście nie wkładała w to wiele siły, więc nic wielkiego jej się nie stało.

- Obrona to nie tylko bicie - skomentował swój ruch. - Obrona to też ustawianie tak, że się nie da uderzyć. Obrona to wystawienie innego lepiej chronionego miejsca, które nie da się zranić.

Rozluźnił nieco skrzydła i pochylił szyję, przygotowując się do ciosu.

- Obserwuj uważnie, jak rusza się przeciwnik. Zgaduj, która część cię uderzy. Teraz ty uderz mnie, żeby się obronić. Uderz w to co cię atakuje, żeby cię nie trafiło. Jeśli uderzysz w obronie mocno, to możesz nawet zranić. Ale nie bij bezmyślnie. Bij tak, żeby najmniejszym wysiłkiem, najbardziej zbić to co cię atakuje. Atakujący smok już się rusza i ty możesz użyć ten ruch.

Gdy skończył, natychmiast podniósł prawe skrzydło i machnął nim w stronę pyska smoczycy. Ramię opadło z góry w kierunku nosa pisklęcia, by mocno przyłożyć w końcówkę twardej kości czaszki. Samo skrzydło było złożone, a pazury daleko, więc raczej skończy się na siniaku, albo pękniętej kości.

[Migot Sadiru]

Hess ewidentnie skupiła się na ruchu i swoim zadaniu. Zwykle była po prostu rozgadanym maluchem, ale w tym momencie po prostu milczała, wydając z siebie najwyżej sapnięcia, czy warknięcia, gdy szykowała się do ruchu. Mała starała się uczyć i poprawiać.
Ognisty wydał jej polecenie, więc mruknęła na znak, że do głowy dotarło i skupiła się ponownie. Prawe skrzydło runęło w kierunku jej pyska. Samica napięła mięśnie, powstrzymując się lekko przed ucieczką. Kurczowo powtarzała w myślach polecenie, a jej lewe skrzydło nagle ruszyło do przodu. Jej skrzydlana "łapa" miała uderzyć w jego skrzydło od dołu, unosząc je lekko. Nie miała zablokować jego ciosu, ale chciała zbić go z toru, tak, aby przeleciał nad jej nosem. Jeśli dobrze pójdzie, to zaczepi najwyżej błony na szczycie jej czaszki. Po tym ruchu miała wycofać skrzydło i znów obserwować go, czekając na kolejne polecenie.

[Zszargane Zaufanie]

Skrzydło rzeczywiście zabolało go trochę, po odbiciu przez pisklę. Pewnie gdyby to była prawdziwa walka, to by mu coś połamała. W każdym razie, umiała już w miarę dobrze się bronić.

- Wystarczy - powiedział, podnosząc jedno skrzydło, żeby powstrzymać zapędy Hess do jakiegoś ataku. - Obrona to unikanie i obrona to blokowanie. Ty umiesz blokować i umiesz unikać. A jak umiesz blokować i unikać, to umiesz się bronić. Myśl dobrze gdy jesteś atakowana i dobrze się broń. Zasłaniaj ważne miejsca mniej ważnymi, zbijaj ciosy i przewracaj. To ważne jeśli nie chcesz bólu.

// raport Obrona 1

[Migot Sadiru]

Mała czekała w napięciu na kolejny atak, ale on nie odszedł. Zamiast tego usłyszała szereg bardzo miłych słów, więc uśmiechnęła się szeroko, szczerząc jasne ząbki.
– Dziękuję Brasom! Brasom dobrze uczysz! – Pochwaliła go w nagrodę i przysunęła się, aby zaraz się do smoka przytulić. Bez jakiejkolwiek zapowiedzi wsunęła łeb na jego ramię i objęła go delikatnie szyją. Delikatnie, bo i nie umiała przytulać wiwern, ale chciała spróbować i się odwdzięczyć. Nie mogła mu zresztą nic innego zaoferować.

[Urna Cieni]

Trzy dni minęły. Co za tym szło, Mahvran musiała rozstać się z przedmiotem, którego prawdziwą wartość poznała długo po jego otrzymaniu. Rozstanie się z iskrą bolało, bowiem była gotowa utkać wobec niej nowe plany, ale...
No właśnie, ale. Ale co? Nie powinna czuć się zobowiązana do czegokolwiek, wobec kogokolwiek, a jednak wystawianie Strażnika do wiatru wydawało jej się po prostu, w jakiś sposób, niekomfortowe. Była podirytowana, ale zacisnęła zęby i ruszyła na miejsce, o wyznaczonej porze, czyli gdy tylko słońce zniknęło za horyzontem. Podczas chłodu i mroku czuła się po prostu pewniej. Nie sprawiało to, że nagle emanowała spokojem, ale w ciemnościach łatwiej było ukryć pewne elementy mikroekspresji. A obecnie bardziej zależało jej na ukryciu samej siebie, niż na odkrywaniu proroka.
Nie odezwała się do niego podczas rozdawania stadnych tytułów, ale teraz rozmowa była już nieunikniona. I zapewne skończy się równie nieprzyjemnie, jak prawie każda z dotychczasowych.

Czarodziejka miała na szyi zarzuconą niezbyt dużych gabarytów torbę, częściowo schowaną pod skrzydłem, uszytą z białego futra smoka północnego – który kilkaset księżyców temu piastował względnie spokojną posadę przywódcy stada Życia. W torbie znajdował się ewidentnie jakiś ciężki, duży przedmiot, który zajmował prawie całą przestrzeń.
Przysiadła na trawie, wzdychając cicho, czekając aż samiec do niej dołączy. Pozwalała mu zacząć. Była złośliwie ciekawa, w jaki sposób przejdzie do sedna tematu.

Niðhörgg ostrożnie wylądował pomiędzy wywernowymi barkami, ogrzewając grzbiet samicy ogniem buchającym z jego piersi, skupiając się na ostrożnym pielęgnowaniu starych, postrzępionych miejscami piór.

[Strażnik Gwiazd]

Wędrując pod wierzbami pozwalał by gładkie, długie liście smyrały go po pysku. Od czubka nosa, naznaczone chłodem zielone tarcze, podkreślały jego kształt, znacząc świeżym, rześkim zapachem. Krążył trochę, jak oślepiony, nim nie zdecydował się podjąć wędrówki w stronę zapachu Infamii. Pośród ciemności, stała daleko pośród kolejnych drzew, słysząc wcześniej jak prorok błądzi bez celu, zamiast od razu do niej podejść.
Długo rozważał, nim podjął decyzję, choć do wniosków nie doszedł żadnych.
Oto była ona, Infamia i oto był on – Strażnik, przygotowujący się do realizacji zawartej umowy.
Nie cieszył się z tego, ale też nie bał tego co miało nastąpić. Nie świadomie przynajmniej, bowiem apatia wynikała głównie z przytłoczenia emocjami, których nie potrafił przetworzyć. Czy to możliwe by tak o dała mu tego, czego chciał?
Niedorzeczne. Nie do pomyślenia. Nie po to żył żeby dostawać, nie wtedy kiedy się tego spodziewał. Musiał zatem istnieć jakiś problem, szczegół którego nie zauważał.
Wolał być gotowy iż nawet teraz, gdy kazała mu czekać trzy dni, może stwierdzić że potrzebuje więcej czasu lub wręcz wycofuje się z danego słowa. Co mogłaby na tym stracić?
Znajomość. No jasne. Ale o ile ważna była relacja z nim, jeśli mogła wytrzeć mordy bogom?

W końcu zbliżył się na tyle, że wyraźnie widział ją i feniksa. Kawałek jasnego materiału mocno odznaczał się na tle piaskowego ciała samicy, więc jego wzrok szybko powędrował w jego kierunku. Na krótko jednak, bowiem szybko skupił się na jej czarnych ślepiach. Był spięty, jak zawsze i nic więcej nie dało się powiedzieć.
Nie potrafił wyrzucić z siebie żadnego zdania. Ani powitania, ani prośby, jak gdyby samo spojrzenie wystarczyło. Czuł się tak przerażająco obcy dla niej, nie tylko przez brak zaufania do jej prawdomówności, ale i asekuracyjne przeświadczenie, że nawet podążywszy za obietnicą, Infamia będzie czuła wobec niego niesmak, a potem nienawiść. Wykorzystał ją w końcu. Zmanipulował. Nie miałaby powodu jakkolwiek uwzględniać jego prośby, gdyby nie obawiała się perspektywy, w której już nigdy nie porozmawiają. Co jeśli od początku to planował? Czy nie mogłaby tego założyć?

Wyciągnął łapę do góry, wnętrzem ptasich palców odwracając ją ku niebu.
Nie był w stanie stwierdzić nic, dopóki nie zrozumie na czym stoi. Jeśli zamierzała wahać się a odpowiedzią, mógłby w tej pozycji postać całkiem długo.

[Urna Cieni]

Ułatwianie sobie życia zdecydowanie nie było czymś, co mieli we krwi. Może to znudzenie, może wrodzona złośliwość lub jakaś inna forma emocjonalnego upośledzenia. Nieważne. Liczył się raczej skutek – a skutek był taki, że oboje wiecznie czuli się, jakby stąpali po cienkim lodzie, uważając na to, co mówią, dopóki coś w nich nie pęknie i nie wylewają z siebie całej swojej wewnętrznej podłości.
Ciężko jej było zaakceptować to, że życie ze Strażnikiem było niemożliwe, a z drugiej strony nie potrafiła już sobie wyobrazić swojej egzystencji bez tak stałego elementu, jakim stał się on i te ich słowne utarczki.


Odwróciła leniwie głowę w jego kierunku, mrugając leniwie. Wyglądała na stosunkowo rozluźnioną, chociaż pewne spięcie było dostrzegalne w jej szczęce i uwydatnionej linii żuchwy. Zaciskała lekko zęby, poniekąd nieświadomie.
Obrzuciła jego wyciągnięte ku górze palce niezainteresowanym spojrzeniem, po czym, powolnym, nonszalanckim wręcz ruchem sięgnęła do futrzanej torby, zanurzając w niej nadgarstek. Po chwili wyciągnęła z niej ciężką, gładką kulę barwy piaskowego beżu. Wyglądała na drewnianą.
Chimeryczna położyła ją na ziemi przed sobą, wbijając ją dosyć mocno w ziemię – testament faktycznej wagi przedmiotu. Względna nonszalancja nadal była widoczna w posturze wiedźmy, chociaż trzy palce cały czas otulały magiczny przedmiot, skrobiąc lekko koniuszkami złocistych szponów o jego fakturę.
– Oddaję ci ten fragment iskry tylko i wyłącznie dlatego, że uznaję ciebie za mój wyjątkowy płatek śniegu. – Zaczęła w końcu, unosząc lekko prawy kącik pyska. – Lahae interesuje mnie w tym samym stopniu, co stan futra Zachodu Słońca. Ty jesteś już cenniejszy, dlatego to ciebie, wraz z chwilą obecną, uważam za swojego dłużnika.
Pogładziła kulę raz jeszcze, nim nie podniosła jej z ziemi, trzymając ją w stabilnym, długopalczastym uchwycie i wyciągając w kierunku Strażnika. Onyksowe ślepia wpijały się bezlitośnie w jego bladobłękitne odpowiedniki.
– Spłacisz, kiedy zażądam. – Powiedziała powoli, z naciskiem, przekrzywiając lekko łeb, jakby z zaciekawieniem, czekając na jego reakcję. W to, że weźmie iskrę nie wątpiła, ale była ciekawa skutków ubocznych.

[Strażnik Gwiazd]

Cztery szpony zgrzytnęły o gładką powierzchnię, gdy w ptasiej manierze uwięził przedmiot między grubymi paluchami. Mimo licho wyglądających nadgarstków, księżyce wspinaczki pozwalały mu poradzić sobie z ciężarem obiektu, nawet jeśli stanie z nim w ten sposób przez długi czas, dla nikogo nie byłoby komfortowe. Patrzyła w każdym razie na smoka, który trzy dni w równie dostojnej, co idiotycznej i niewygodnej pozycji, trzymał jajo Sennah. Nie takie boskie fragmenty miał zatem w łapach.
Wziąłby kulę niezależnie od słów, które do niego skierowała, na chwilę wyciszając wszelki rozsądek i wspierające go zmysły. Czy okłamałaby go dając fałszywy przedmiot? Pragmatycznie nie miałoby to żadnego sensu, chyba że chciała podroczyć się z nim i prawdę zamierzała zdradzić dopiero chwilę przed odejściem.
Odkładając kulę na ziemi, postukał szponem w jej fakturę, jakby chciał ocenić z czego jest zbudowana.

Skonfrontował się znów na Mahvran. Nie było w jego spojrzeniu gniewu, ani wdzięczności, zupełnie jakby waga obecnego wydarzenia w ogóle do niego nie docierała. Emocjonalnie stał idealnie pośrodku, między wdzięcznością, strachem, gniewem i niepewnością.
Czego od niego chciała w przyszłości? Czy mógł to zanegować, jeśli chciał być honorowy? Czy mogła oczekiwać od niego czegoś, na co nigdy nie byłby gotów?
Jak bardzo go nienawidziła? Ile godności było w tym co czynił? Ile argumentów, ile zaangażowania, a ile zwyczajnego, ślepego szczęścia?

– Hm... – mruknął do samego siebie. Zamiast ostrości, jego spojrzenie znów wydawało się zdradzać dezorientację.
– Istnieją oczekiwania, którym świadomie, w zgodzie ze sobą, nie będę mógł sprostać – rzekł, każde słowo ciągnąc w flegmatycznym namyśle, przyciszonym tonem.
– Rozumiesz co mam na myśli? – dopytał bez energii.

[Urna Cieni]

Oczywiście, że rozumiała. Po prostu nakładanie na niego ciężaru długu, którego forma spłacenia na chwilę obecną była bliżej nieokreślona, było jej sposobem na pogodzenie się ze stratą iskry. Czy przeszło jej przez myśl, by podrzucić mu fałszywy przedmiot? Owszem, ale za dużo elementów mogło pójść nie tak. Oszustwo trwałoby krótko. I pewnie zostałoby odkryte nie tyle przez Strażnika, co Sennah, która miała zdecydowanie lepsze wyczucie w aurze boskich przedmiotów, niż on.

Westchnęła cicho, patrząc na drewnianą, ciężka kulę, rozstając się z nią ostatecznie. Odstawiła nadgarstek na ziemię, lekko zniesmaczona. Wolała zyskiwać, niż tracić, ale pocieszała się tym, że w przyszłości będzie mogła zażądać czegoś od proroka. W granicach rozsądku.
Tylko czyjego?
– Nie obawiaj się. – Powiedziała miękko, chociaż z jakiegoś powodu jej zapewnienia o braku obaw brzmiały raczej jak dodatkowy powód, by te zaiskrzyły. – Czymkolwiek nie byłoby moje żądanie, będzie ono adekwatne do twoich możliwości i... Pozycji.
Uśmiechnęła się krzywo kącikiem pyska, po czym zrobiła krok w tył, jakby chcąc odseparować się od fragmentu iskry, który nadal ją kusił. Może zdołał jakoś wpłynąć na nią przez te kilkanaście księżyców? Może dlatego rozłąka była tak bolesna?
A może to po prostu jej pieprzona chciwość i świadomość potęgi tego przedmiotu?
– Nie byłeś pewien, czy dotrzymam słowa. – Stwierdziła nagle, patrząc mu w oczy z lekko rozbawionym wyrazem pyska. Po części był to blef, bo chciała wywołać w nim jakąś konkretną reakcję.