Dolina płaczących wierzb

[Kwiat Uessasa]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

....Kolejne słowa przewały moją błogą ciszę. Bogowie... Chciałem odespać wszystkie denne chwile, bolączki i nie czuć smrodu paru głupich smoków, a tutaj się przykleił jeden, który... Nawet pomimo jego odejścia, nie umiem go jawnie zbesztać... Zmieniłem pozycje na wygodniejszą. Fioletowe kryształy ładnie odbijały światło dziennej gwiazdy, tworząc purpurowy spektakl świateł. Długo milczałem nim swoim chrapliwym głosem zniszczyłem spoko tego miejsca
– To ścierwo nie było złe na Ciebie. Nawet chciało więcej... Zaś ja nie mam nic do powiedzenia. Ścierwo zostało złamane. – spokojnym, ale zabójczym głosem wycedziłem, próbując jakkolwiek ułożyć wygodnie pysk na łapie. Ta niestety była strasznie niewygodna.
Przeświadczenie Dobrobytu [/color]

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Obserwował smoka rzucając spojrzenie na zmienioną barwę jego przeszło żółtych kryształów. Dostrzegł wtedy też jeden krótszy róg. Zmarkotniały pysk i przeżuty głos. Głębiej odetchnął tutaj obecnym zapachem, powietrzem. Wciąż pachniał tym samym znajomym smokiem, a pysk zdobiły te same rysy, lecz choć czuł się przy nim w miarę swobodnie, to nie powiedziałaby, że spotkał się z Hrassem, choćby na to wyglądało. Było tu coś ewidentnie pokręcone. Na to samo wpadł po odpowiedzi smoka, choć wtedy też myśli pomieszały się z innymi oddającymi obawę o drogiego mu smoka.

Złamane... Powtórzył ciszej.
To gdzie jest w takim stanie?
A po chwili zadał inne pytanie:
Rozumiem więc, że z nim nie rozmawiam, ale to z kim w takim razie, aktualnie rozmawiam? Możesz mi powiedzieć?

Mówił spokojnie widząc, że smok przy nim zdaję się być na granicy spokoju że zdenerwowaniem. W zwykłych okolicznościach postąpiłby inaczej, lecz teraz czuł się na tyle niedoinformowany, że chciał się dowiedzieć ile mógł nie zsyłając na siebie gniewu. Odstresował ciało, ogon, łapy i łagodnie się uśmiechnął do niego starając się w uprzejmości.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

....Jakoś niespecjalnie chciałem odpowiadać mu. Bardziej irytował mnie niewygodna łapa. Ciągle coś nie tak. A to mrowienie, a to jakaś dziwna wypustka czy kość. Wnerwiało mnie to niemiłosiernie. Dopiero wtedy gdy poczułem, jak ktoś mnie lekko dotyka. Otworzyłem oczy, widząc łowcę słońca. Och... To będzie dobre. Złapałem go za szyję i przyciągnąłem pod swój pysk. Nie byłem przy tym jakoś zbytnio delikatny. Ot, tak przytachałem łowce i niezbyt delikatnie upuściłem go na ziemie. Ugniotłem kawałek jego karku i położyłem się na nim jak na poduszce. Teraz było naprawdę wygodnie. W ten przypomniałem sobie jego pytania
– Tym, co przejęło jego ciało w momencie jak został pozbawiony wszystkiego. Załamał się. Był słaby i przejąłem to, co mi się należało – zarechotałem i z powrotem, na żywej poduszce starałem się pójść na senną służbę
Przeświadczenie Dobrobytu

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Łowca nie zdążył mrugnąć, a za sprawą leżącego nań smoka znalazł się pyskiem przy ziemi. Fakt chwycenia go za szyje sprawił, że tętno mu podskoczyło, aczkolwiek kiedy było już po wszystkim było mu po prostu ciężko. Mamuna natomiast się oburzyła i wstała , lecz nie zdążyła skoczyć a dotarł do niej uspokajający impuls. Usłuchała go, lecz i tak pośpiesznie przeszła kilka kroków to w jedną to w drogą stronę, czekając aż emocje zejdą, a fukając oznajmiała czarnemu smokowi swoją nieignorancję.

Łowca wiedział, że stracił czujność i stąd też skończył w ten sposób. Nie widział po co, ani dlaczego. Chciał mnie tak uciszyć? Ale mi odpowiedział to chyba jednak nie to... Podniósł spojrzenie nie podnosząc pyska na smoka. Więc to jest Hrass, tylko to co w środku nim nie jest. Przesunął ogonem po trawie w rosnących nerwach, które w większości opanował, gdy odetchnął głęboko na ile się dało przez leżącego na nim smoka. Słyszał zwalniający oddech tuż nad jego uchem. Dreszcz przechodził przez jego kark ilekroć połaskotało je powietrze, a mimo to się zamyślił myśląc nad tym co rzekł mu Hrassowy pasożyt. Wahał się nad zadaniem następnego pytania, bo czuł, że smok nad nim nie będzie z tego znowu zadowolony, a nie znał granicy do jakiej mógł się posunąć. Tylko..czy to znaczy, że odpuści? Ależ skądże. Poruszył się nieznacznie, wygodniej układając pysk na trawie.

Czy jest tam jeszcze?

Zapytał dopiero po chwili, ciszej niż wcześniej mówił, lecz na pewno dosłyszalnie.
Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

....Irytacja kompana łowcy była lekko nie na miejscu. Otwarłem mniejsze oko, skierowane na nią i chrapliwym, jednocześnie dziwacznie przyjaznym tonem mruknąłem do niej.
– Nie skrzywdzę go. Jest zbyt wygodną i ciepłą poduszką – poprawiłem się minimalnie. Ta żywa istota pode mną, była naprawdę zbyt wygodna. Czyli to widziało w nim to ścierwo? Nieświadomy chrapliwy pomruk opuścił zamknięty pysk. Było to naprawdę dziwne. Mordercza bestia a mruczy...

....Kolejne pytanie padło z ust akwamarynowego samczyka. Podobne jak wcześniej musiał się sporo naczekać na opowiedz. Bo padła dopiero po wielu oddechach:
– Nie wykluczone. Czy cały to mało prawdopodobne... – przeciągnąłem się z ponownym chrzęstem kości. Tak, to było przyjemne... Spojrzałem na łowce. Dźwiny błysk pojawił się w moich oczach. Podniosłem się.
– Pójdziesz ze mną, wygodny smoku – moja maddara zadrgała, tworząc skórzane, brązowe pasy. Owinęły się wokół jego łap, jednocześnie się ściągając ze sobą. Ostatnia pojawiła się wokół pyska, kneblując go, aby nie mógł mnie ugryźć. Spojrzałem na mamonę.
– Widzisz? Twój towarzysz żyje i jest cały... Jeśli będzie chciał to go puszczę. Sam może się uwolnić z tych więzów... – Wtachałem rzekę na plecy. Był ciężki. Ledwo mogłem go unieść. Co on jadł? Poniosłem pysk w stronę Veir.
– Ciociu, może nie wypocząłem, ale przynajmniej znalazłem wygodną poduszkę. Wracamy? – z dziwnym uśmiechem i rechotem rzuciłem w stronę byłej przywódczyni. Może mi pozwoli go zabrać ze sobą?

Przeświadczenie Dobrobytu Wrota Dziejów

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Dosłownie kichnęła na to. Popatrzyła na czarnego smoka powściągliwie, ale kucnęła na czterech łapach i tak została mrużąc ślepia niewesoło. Zaskakiwało ją, że od swojego opiekuna nie czuję tego samego co czuje ona sama. Toć z jej perspektywy wygląda to jak zwykły brak szacunku do jej smoka! A ten ot tak mu na to pozwala? Nie rozumiała tej uległości, lecz opiekun zdecydowanie nie chciał, aby Hjiga atakowała tego smoka, który mimo, że względnie niegroźny, flustrował mamune. GhrrraAkhak... Głęboki pomruk rzuciła przez polane zerkając na Tuiti'ego, który posłał jej drugi uspokajający impuls na co mamuna tupnęła oburzona.

Dobrobyt spokojnie poczekał na odpowiedź. Nie była ona jasna. Jakby słuchał odpowiedzi Thahara – niejasne i nie proste. Ale budziło to nadzieję, przynajmniej w jego rozumowaniu, że da radę przywrócić normalnego Hrassa. Martwił się o jego załamanie się. Dlaczego nic mi nie powiedział? Korozja ostatnio się nie pokazuje, to nawet nie wie czy chociaż jej powiedział. Być może nie. A jeśli tak. Czy mógł być to też powód jej ostatniej nieobecności?

Swobodniejszy dostęp do tlenu go zaskoczył i przerwał rozmyślnie, popatrzył w górę, jako, że nie miał oporu to też podnosił łeb oglądając się na stojącego nad nim smoka.
Że niby co-hmpff.
Poruszył niespokojnie ogonem. Zezujac na knebel poczuł lekki niepokój zmieszany z dyskomfortem, lecz zaskakująco cierpliwie to zniósł. Pewna sympatia mamiła mu instynkty samozachowawcze. Co znaczy, że nie silił się na wyrywanie się, a przynajmniej wstępnie nie.
Hjiga prychnęła na słowa czarodzieja i obserwowała dalej. Skoro miała nic nie robić, to nic robić nie będzie. Pilnowała tylko, aby być w strategicznie bliskiej odległości od nich.

Kwiat? O co tu chodzi? Odstaw mnie. Gdzie idziesz?

Długi ogon wił się w powietrzu nie mogąc znaleźć sobie miejsca nie na ziemi, nie na wierzchowcu, tak samo sam smok wiercił się na grzbiecie górskiego, kiedy przesyłał mu mentalny przekaz. Choć trzymany przez niego, trudem było ulokować się z takimi rozmiarami w długości na czyimś grzbiecie. Tak się składa, że wężowe ciało nie było zbyt poręczne w takim przenoszeniu. Ciężko też było faktycznie stwierdzić czy owy łowca próbował zwiać czy się utrzymać. Gdyż to przechylał się na jeden, to na drugi bok, innym razem zjeżdżał żadem, poruszający smok także nie pomagał w utrzymaniu się i tak to trwało parę chwil, aż po prostu nie zleciał na ziemię wyślizgując się z objęć skrzydeł i maddary padając na trawę jak długi obok Mglistego. I było to w chwili odezwania się Kwiatu do jakiejś Cioci, na którą łowca zaraz podniósł pytające spojrzenie.

[Ołtarz Wyniesionych]

~ Nigdy więcej nie obrażaj przy mnie Horusa, albo osobiście pozbawię cię łapy. Nauczył cię wszystkiego, co umiał, powinieneś go respektować. Harował za ciebie, leczył i szukał ziół, kiedy ty spędzałeś miło czas w Stadzie Ziemi i na swoich pogaduszkach z innymi. Spróbuj pisnąć jeszcze jedno złe słowo o nim. – Zirytowała się dosyć mocno, jej łuki brwiowe zmarszczyły się nieco. Możliwe, że gdyby mówiła własnym głosem, to zmieniłby się jej ton na nieco poddenerwowany, jednak magiczna mowa miała swoje zalety. Dlatego mówiła neutralnie, spokojnie, jakby ogłaszała jaka dzisiaj była pogoda. Był jeszcze tak miły, by nie mówić Mahvran o tym, jak Hrasvelg kiedyś zaatakował Veir i zostawił decyzję jej, respektując werdykt. Horgifellijka teraz żałowała, że nie podjęła innej decyzji.
Potem tylko przysłuchiwała się czasami rozmowie, zastanawiając się właściwie, dlaczego Mściwy tutaj przyszedł? W takich momentach zaczynała wątpić w istnienie dwóch świadomości. Może przez cały czas ją oszukiwał, a Horus i Mahvran mieli rację? Może była naiwna?
Nie mogła uwierzyć w to, co widziała. Hrasvelg właśnie kneblował smoka i próbował zatargać go na tereny Mgieł? Żałowała, że tutaj przyszła i poświęciła ten czas, by mógł pogadać sobie ze swoim znajomym. Och, myślała, że pomoże to jego psychice. Ciągle wierzyła, że ratując Hrasa z jego koszmarnego stanu, spłaci swój dług wobec Gerny, którą zawiodła wiele księżyców temu.
~ Uwolnij go. Natychmiast. – Rzuciła mentalnie do Kwiatu, podchodząc do niego. W jej głosie słychać było, że nie ma tutaj miejsca na żadne "ale". Następnie spojrzała się na Przeświadczenie Dobrobytu. I on pozwalał sobie na coś takiego? Nawet gdyby spisał zgodę na zostanie porwanym na pergaminie, to i tak by to nie przeszło. ~ Pozwalasz się tak traktować tej manipulującej kupie łajna? Skocz po trochę rozumu do głowy. Nic dla niego nie znaczysz. Tamtego Hrasa już nie ma. – Przesłała tylko do umysłu Dobrobytu. A potem czekała aż Kwiat go puści. A potem wysłała jeszcze jedną wiadomość do Hermesa. Nie wierzyła w to co widzi.

Przeświadczenie Dobrobytu, Kwiat Uessasa

[Sięgający Nieba]

Jego odpowiedź była błyskawiczna, a smok wystrzelił w niebo i pomknął w kierunku, który został mu wskazany. Pora dnia nagle przestała mu przeszkadzać, a z jego oblicza emanowała aura chłodnej furii. Nie pozwoli, żeby jego córka musiała walczyć w konflikcie wywołanym przez Hrasvelga – drugim z kolei. Jego córka, partnerka i Pomiot. Po tym co usłyszał od Veir zamierzał zajął się byłym uzdrowicielem osobiście.
Dotarcie na miejsce miało mu trochę zająć, acz jego partnerka na pewno opanuje sytuacje przed jego przybyciem i uwolni smoka Słońca, zaś jeśli nie... to nawet lepiej. Argument do działania będzie miał podany na tacy.
Podczas lotu zastanawiał się w myślach cóż to za ironia losu – niegdyś to on wezwał stado do ratowania Hrasvelga ze szponów Ziemi, a teraz leciał zrobić coś zgoła odmiennego w trakcie próby porwania smoka ze Słońca przez tę samą jednostkę, która była wcześniej skrzywdzona w ten sam sposób. Ach, tylu problemów mógłby uniknąć gdyby wiele księżyców temu zignorował rozpaczliwy przekaz syna Gerny i go przemilczał.

[Urna Cieni]

• Bywały gorsze i lepsze dni.
  Nie było lepszych, które mogłyby pomóc Hrasvelgowi. Nie na tym etapie. Cierpliwość smoczycy ostatecznie się skończyła; otrzymując kolejny przekaz dotyczący dawnego uzdrowiciela, z głuchym hukiem silnych skrzydeł wzbiła się w powietrze, lecąc w wyznaczone miejsce, wysyłając w nie także swoich kompanów.
  
  Wylądowała wkrótce po Horusie, wbijając złociste szpony w ziemię. Ciemnobrązowe, niemal całkiem czarne ślepia lśniły zimną furią.
  – To twój ostatni występek, Hrasvelg. Mam dosyć twojej prymitywności. Natychmiast zostaw smoka Słońca. – powiedziała oschle. W międzyczasie na miejsce zdołał dotrzeć żywiołak ziemi, będący najbliżej. Wsunął się bezszelestnie za smoczycę.

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Wiązania rozerwały się, gdy poruszył się bardziej, a wtedy podebrał łapy. Podniósł się na nich ugiętych i cofnął się cicho od Mglistych kilka kroków, niepewnie zerkając to na jedno, to na drugie. W końcu smoczyca skupiła na sobie jego uwagę słowem. Pochylił łeb przed nią posyłając spojrzenie przed jej łapy, gdy myśli krążyły po czaszce w akompaniamencie ruchliwego z nerwów ogona. W końcu zabił nim raz, mocniej o ziemię i wbił spojrzenie jasnych ślepi w fioletowołuską.
Jak to się stało, że zniknął?
Posłał doń mentalnie. Po jakimś czasie usłyszał, a potem ujrzał jak w okolicy zbierają się inne smoki Mgieł. Nie rozpoznał ich ani nie znał więcej niż ze słuchu. Oba zirytowane... Spostrzegłwszy to od razu zerknął na Kwiat...

[Kwiat Uessasa]

....komentarz Veir był a miejscu, choć bolał. Wytkniecie porwania tego ścierwa, bolał tym bardziej. Prychnąłem zniesmaczony
– Przepraszam za te słowa. Jestem mu wdzięczny za umiejętności, ale ja go po prostu nie lubię, za to jak potraktował to ciało. To były dwa dni... To nie był miło spędzony czas... Tam naprawdę było obrzydliwie. Cuchnęło gorzej niż ja... Po tym zbierał zioła obolały, ranny po nieudanym leczeniu, ale zbierał. – westchnąłem i wróciłem do swoich zajęć.

....Myślałem ze się dłużej da, ale niestety był za ciężki. Oboje upadliśmy. Szybko więzy poszły, pozostawiając resztę tworu wokół tamtego samca. Wraz z tym słowa smoczycy rozbrzmiały mi w głowie.
– Nie ma już z czego. Jeśli by chciał, to by poszedł bez wyrywania się. Pewnie i tak bym go zostawił przed granicą. Nic nie mogę zrobić bez jej wiedzy... – odkaszlałem. Niestety byłem pod samcem ze słońca, a lądowanie na korzeniu wbijającym się w żebra nie było najprzyjemniejszą rzeczą na świecie. Podniosłem się z jakimś trudem. Stare rany nadal bolały bardziej, niż powinny. Odplułem kawałek krwi, co napłynęła do pyska, wraz z flegmą. W ten kątem oka ujrzałem nadlatujące smoki... Westchnąłem. Pieprzony komitet powitalny. Sądząc po cieniach i woni, która napłynęła. Chciałem coś wiecej powiedzieć, niestety dostałem kolejną wiadomość mentalną od niej. Nie miałem sił jej ignorować, czy zbywać. Odpowiedziałem jego ukochanej, że Erozji, jedynie swoją lokalizacjcą w i myślą że to mój koniec...

....Z lekko znudzoną miną spojrzałem na komitet powitalny. Dwa smoki, których nie lubiłem. Gorzej być nie mogło? Sądząc po wylądowaniu wiedźmy i jej słowach, tylko spojrzałem na nią bezuczuciowym wyrazem pyska.
– Bądź zdrów Mahvran. Tuiti jest wolny od dłuższej chwili, a te "spętanie" tylko na pokaz. Wtór lichy, pisklę by go rozerwało. Więc teoretycznie miał wolną wolę. Mógł wiele zrobić. Ba, nawet mnie zabić. – poprawiłem skrzydła i patrzyłem na nią z lekkim, niewinnym uśmiechem – I tak bym z nim nie przekroczył granicy. Na pewno nie bez twojej wiedzy. Szanuję twoje zdanie i opinię. – Patrzyłem spokojnie dużą parą na przywódczynie. Mniejszą parą spojrzałem to na Gwiazdora, który był tutaj naprawdę jak piąte koło u wozu, czy to Tuitiego oraz Veir. Czułem, ze to może być nieciekawe spotkanie...

Wrota Dziejów Infamia Nieumarłych Gwieździste Niebo Przeświadczenie Dobrobytu

[Sięgający Nieba]

Nie zdziwił go widok wolnego Słonecznego, który stał z dosyć niepewną miną parę kroków od Mglistych. Wiedział, że Veir ogarnie sytuacje zanim reszta dotrze na miejsce. Uzdrowiciel zaszczycił go jedynie przelotnym spojrzeniem: nie wyglądał na rannego... w sumie to jakim cudem ktoś tak kiepski jak Hrasvelg zdołał go złapać?
Hermes miał ochotę wylądować z całym impetem na czarno-złotym smoku, przygnieść go do gleby i skończyć całą jego obrzydliwą farsę tu i teraz, jednakże wzywając na miejsce Mahvran sam sobie utrudnił swój cel. Z rodzącym się w głębi piersi warkotem wylądował na ziemi, a nim jeszcze ostatnie słowa Hrasvelga wybrzmiały do końca Hermes wystąpił naprzód. Jego ogon kołysał się na boki, gdy zatrzymał się o milimetry od samca. Był od niego większy – może niewiele, ale różnica była widoczna – i teraz to wykorzystywał patrząc na niego z góry i wyginając szyję w łuk. Nie dotykał go, choć nastroszone błony na jego piersi prawie muskały szyję tamtego. Jego wargi uniosły się ukazując kły, a z nozdrzy wydobył się lodowaty obłoczek, który szybko zniknął pośród letnich upałów.
~ Powtórz wszystkie obelgi, które mówiłeś na mój temat. Powiedz mi to prosto w oczy, a nie za moimi plecami, tchórzu ~ parsknął mentalnie. Przekaz (ten jak i kolejne) był słyszalny wyłącznie dla Mglistych; nie było potrzeby, żeby Słoneczny został wplątany w ich konflikty. Od Veir dowiedział się o wszystkim, co wcześniej mówił Hrasvelg i jeśli ich autor myślał, że ujdzie mu to płazem, to grubo się mylił.
Pysk Hermesa wykrzywił ponury uśmiech.
~ Czuję strach. Ale o jeden raz za dużo, Hrasvelg. ~ Jego usprawiedliwienia puścił mimo uszu, jakby ich w ogóle nie słuchał. Nie chciał tego słuchać. Każde słowo sprawiało, że pokusa przeciągnięcia pazurami po jego gardle niebezpiecznie wzrastała.

Wrota Dziejów Kwiat Uessasa Infamia Nieumarłych Przeświadczenie Dobrobytu

[Ołtarz Wyniesionych]

Oczekiwała przybycia Horusa, chociaż nie spodziewała się, że przybędzie też Mahvran. Nie, żeby była tutaj niepotrzebna. Kiwnęła łbem zarówno partnerowi, jak i jej, gdy oboje zjawili się na miejscu, a potem zmierzyła wzrokiem Hrasvelga i skupiła się na jego tłumaczeniu. "To ciało"? Miał na myśli domniemaną pierwszą osobowość? Wątpiła iż Horus potraktował je nieuczciwie. Surowo, ale zgodnie z przewinieniami Niepowszedniego.
~ Nie każę ci go lubić i lizać mu łapy z wdzięczności. To, że nie jest już ci sojusznikiem, to tylko i wyłącznie twoja zasługa. O ile dobrze pamiętam to dzięki niemu zostałeś uratowany z Ziemi. – Odpowiedziała. Cóż, gdyby nie to, że przy niej z góry do dołu pojechał po jej partnerze, to może i nawet nie wzywałaby go tutaj. Załatwiłaby sprawę sama.
~ O ile wierzyć w to, że ma dwie osobowości, bo sama zaczynam już wątpić – ta milsza załamała się po utracie rangi i od tamtej pory jej nie ma. Została tylko ta zła. – Odparła Dobrobytowi. Jak bardzo to było w jego stylu. Kwiat myślał tylko o sobie, zaniedbywał córkę, złamało go dopiero pozbawienie rangi uzdrowiciela, które i tak było bardzo łagodną karą. Sama straciła język, wszystkie przedmioty i przez moment zredukowano ją do "Samicy", potem do pisklęcia.
~ Podsumowując, poświęcam dla ciebie swój cenny czas, żebyś mógł pogadać sobie ze swoim kolegą. Obrażasz przy mnie Horusa. Nie wiem właściwie po co przyszedłeś akurat do tego smoka, skoro rzekomo TY, nie masz z nim nic wspólnego, tylko twoja łagodniejsza połówka. Och, wiem po co. Przyszedłeś tylko po to, żeby go zakuć i wziąć ze sobą. Jak myślałeś, że to się skończy? Że pozwolę ci na to? Że może nawet ci w tym pomogę? – Rzuciła mentalnie, tak, żeby wszyscy tutaj to słyszeli. Jak gdyby korzystała z własnej mowy, mimo braku języka. Mimo iż słowa Veir mogłyby same w sobie sprawiać wrażenie, jakby wręcz para wydostawała się z jej uszu z irytacji, to tak nie było. Głos był spokojny, neutralny, a też mowa ciała niczego nie zdradzała. Spojrzała na niego z rozczarowaniem. Nawet jeżeli zakuł Dobrobyt dla zabawy, tak żeby się mógł łatwo wydostać... po co? Brak w tym jakiejkolwiek logiki. I niezbyt wierzyła, że i tak odstawiłby go przy granicy.

Kwiat Uessasa, Gwieździste Niebo, Infamia Nieumarłych, Przeświadczenie Dobrobytu

[Urna Cieni]

• Spojrzała na obcego jej smoka Słońca. Przynajmniej nie był już uwiązany.
  – Nalegam, byś wrócił do swojego stada, samcze. Jeżeli nie chcesz zostawić tej sytuacji w mroku, przekaż swojemu przywódcy, że Mgły nadal respektują zawarty sojusz, a winowajca zostanie ukarany zgodnie z naszym prawem. – powiedziała mrukliwie do Przeświadczenia Dobrobytu, nim nie skupiła się na pozostałych. Jeżeli łowca zgodził się odejść, zaczekała, aż zostawił ich samych. Jeżeli nie, nie miała wyboru – kontynuowała mimo jego obecności, zwracając się już do Hrasvelga.
  
  – Nie kłam, Niepowszedni. Nie szanujesz wcale mojego zdania, o czym zapewniasz mnie swoim zachowaniem nie po raz pierwszy. Nie bądź na tyle naiwny, by myśleć, że nie wiem, kto w Mgłach jakie ma do mnie podejście. – uniosła minimalnie prawy kącik pyska w parodii kwaśnego uśmiechu. – Miałeś wyraźny zakaz samodzielnego opuszczania terenów stada, włącznie z granicami, a łamiesz go któryś raz. Bo jeżeli spróbujesz mi wmówić, że bawiłeś się w prymitywne związywanie drugiego smoka na oczach Sakralnej, to zabiję cię śmiechem. Nagminnie łamiesz nakładane na ciebie zakazy, przyczyniasz się do napięcia politycznych stosunków międzystadnych, a poziom intelektualny i motyw podejmowanych decyzji utrzymuje się u ciebie na poziomie seksualnie niewyżytego adepta.
  W ciemnych ślepiach pojawiła się pogarda i obrzydzenie.
  – Wracasz ze mną do obozu, nad Upiorną Grań. Natychmiast. – wycedziła powoli, odwracając się minimalnie bokiem do smoka, w stronę terenów Mgieł.
  
  Kwiat Uessasa, Wrota Dziejów, Gwieździste Niebo, Przeświadczenie Dobrobytu.

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Każda kolejna chwila rzucała mu nowe światło na postać do-niedawnego uzdrowiciela. Akurat wcześniej zrozumiał, że posiadał dwie jaźnie, choć łowca to ujął jako opętanie, lecz jeśli dobrze teraz rozumiał nie był to właściwy trop i umysły już wcześniej wymieniały się ciałem Hrassa czego jedna definitywnie jest świadoma. A może jednak to jest opętanie? Tylko czy druga także jest świadoma wymiany? Czy celowo to przed nim zataił?
Stracił rangę. Poddał się. Tylko dlaczego? Mógł ją chyba odzyskać... Choć w tym momencie nie to go interesowało. Zrozumiał, że nie znał samca tak dobrze jak usilnie pragnął spędzać z nim czas. Przy nim prezentował się on inaczej, niż donoszą o tym jego współstadni. Może zwyczajnie nie radził sobie za dobrze? Wspomniał kilka nieudanych pułapek, ale ten powód byłby zbyt banalny i zupełnie nielogiczny...
Czy... Mogę wiedzieć za co została mu ona odebrana?
Jeszcze raz posłał pytanie do Wrót. Brzmiał przy tym neutralnie.

Drgnął, prostując się wraz z tym i nadstawił uszu na charakterystyczny dźwięk łopotu skrzydeł. W końcu wraz z nim wylądował kolejny Mglisty smok, a krótko po nim smoczyca. Przesunął ogonem po trawie obserwując i słuchając. Zrozumiał, że nie był to pierwszy występek Kwiatu. Więcej, nie chciał wierzyć to też wypierał ten fakt, lecz w końcu przestał i popatt się w smoka co pokusił się o próbę porwania go. Zwinął ogon przy łapach choć tym razem nie ugiął karku. Odetchnął ciężko... Zwrócił pysk ku Infamii Nieumarłych, raz pierwszy widząc ją na oczy, to też przypatrzył się jej obliczu, kiedy doń mówiła. Nie czekał długo z odpowiedzią:
Wybacz. Chciałbym zostać.

... Ślepia zatrzymały się na postaci Kwiatu. Czekał na jego ruch, słowo czy też spojrzenie, swoim jednocześnie nie zdradzając nic prócz wyczekiwania.

Infamia Nieumarłych Kwiat Uessasa Wrota Dziejów Gwieździste Niebo

[Kwiat Uessasa]

....Przylot Tego osobnika był mi bardziej w niesmak niż sama wiedźma. Obrzuciłem go spojrzeniem znudzonym. Nie miałem ochoty na kłótnie z nim. Tym bardziej wiedząc, co może nastąpić. Wolałem nie psuć tych ostatnich dechów.
~ Stwierdziłem, że Cię nie lubię, żeś cham i samolub. ~ wzruszyłem barkami. Nie czułem do niego nic. Może poza lekkim wstępem. Bardziej obawiałem się Jej, niż jego... Przeniosłem wzrok na Ciotkę. Chwilę myślałem, co odpowiedzieć. Choć same oczy, mówiły wiele. Sam wpakowałem to Ciało w główno, to sam będę musiał je jakoś uratować.
~ Veir, wiedziałem że na to nie pozwolisz. Zaś jak by się skończyło? Pewnie przy granicy lub wcześniej. Sam mógł się uwolnić. To był tylko pozór... ~ przeniosłem wzrok na Nią, wiedźmę i przywódczynię. ~ Nie kłamię... Granicy by nie przekroczył. Psychopatą jak Retwarh nie jestem. Smoka nie porwę do stada, nie będę go torturował czy składał w ofiarach jakiemuś dziwnemu bytowi. Zaś twój zakaz złamałem idąc na arenę... ~ nagły głos Rzeczki rozbrzmiał się. Zadudnił w głowie...
"Trel..."
....Domena, w której wszyscy stali, śmierdząca i tak zwierzęco prymitywna, zadrgała dziwnie. Przez cuchnący odór przebił się na ułamek serca zapach wiśni. Zapach dawnego kwiatu...
"Śpij, śmieciu. Nikt tu Cię nie chce..."
"Muszę..."
....Ponownie pole maddary zadrgało. Coś walczyło samo ze sobą. Coś się budziło, dawnego w sobie. Przez woń śmierci ponownie przebijała się woń pana miłości. Była minimalnie intensywniejsza niż wcześniej. Na styku tych dwóch woni w domenie, działy się dziwne zderzenia. Niczym delikatne błyski czy iskry. Walczyło coś w czterookim. Chciało ponownie walczyć. Zobaczyć słońce. Ujrzeć Te Niebo i Te Gwiazdy... Sztywnym ruchem obrócił pysk w stronę słonecznego samca. Spojrzał na niego tym samy wzrokiem co te księżyce temu. Oczami pełnymi miłości i smutku. Coś w nim czuło, że już tego pyska może nie zobaczyć. Nie trwało to wiele. Cichy warkot wyrwał się, domena się uspokoiła. Wracając do swojego, obecnie natywnego, śmierdzącego puktu wyjścia. Ponownie spojrzał na nią, beznamiętnym wzrokiem.
– Jeśli taka jest twa wola i rozkaz... Lecz też możesz zrobić to bez światków i całego zamieszania... – spokojny, ale nadal chrapliwy głos wydobywał się z samca. Szkoda, że to co w nim było, nie dało rady przerwać już trwającej farszy...

Przeświadczenie Dobrobytu Wrota Dziejów Gwieździste Niebo Infamia Nieumarłych