Pąk Róży

[Pąk Róży]

Podszedł niepewnie do figurki i miski. Uh, nie miał pojęcia jak się za to zabrać i co chciałby tym osiągnąć. Po prostu pomyślał, że rozmowa z Bogiem Śmierci po ostatnich odkryciach będzie na miejscu… Chyba. Tylko, uh, jak się modlić do takiego Boga?
– Y, słyszałem o Tobie od mojego Mistrza, Keniego, y, Czeredy Czerwi – w sumie, wspomnienie o nim przywołało na jego pysk drobny cień uśmiechu. Spuścił łeb na miskę. – Myślałem kilka razy, żeby przyjść i samemu się do Ciebie pomodlić, tylko... Chyba nie widziałem w tym celu, nie miałem pomysłu co mógłbym Ci mówić. – Teraz skierował swe spojrzenie na figurkę. – Ale teraz mam powód i wiem, co chcę zrobić. Niedawno dowiedziałem się, że... Yh, utopiłem się i, nie wiem, tak mi się wydaje, że mogłeś mi pomóc wrócić, jakby... Dałeś mi drugą szansę. I za to chciałbym Ci teraz podziękować. Dziękuję, że mnie wtedy, dawno temu uratowałeś, że dzięki Tobie mogę dalej... W ogóle żyć i doświadczać nowych rzeczy. – Uh, zarówno tamto wspomnienie o utopieniu, jak i teraz to o życiu sprawiały samcowi ból i stanowił niemały trud do powiedzenia. – Dziękuję Ci za to, nawet jeśli przez to, przez całą resztę życia byłem słaby, nawet jeśli przez to – Kokoro mnie znienawidziła, przegrywałem walki, byłem do niczego. Uh, ugryzł się w język, na szczęście. Ma nadzieję, że Bogowie nie czytają w myślach... Uh, już prawie głos mu się załamał. Zamilkł na dłuższą chwilę. – Uhm, miałbym też do Ciebie prośbę... Prosiłbym, żebyś zaopiekował się moim Mistrzem oraz moją siostrą, kiedy oboje cały czas teraz śpią... Chciałbym, żeby mogli się kiedyś obudzić na dłużej... – Uh, no i chwilę jeszcze tak postał przy tej misce. Nie zamierzał spędzać tu zbyt wiele czasu, w końcu nie był sam w Świątyni. Po jakimś czasie po prostu opuściłby to miejsce, gdyby nic się nie zadziało. Jeśli coś by się stało, to... Pewnie poszedłby sobie szybciej.

Myślał, że ta modlitwa mu pomoże, ale ostatecznie... Sam już nie wiedział jak się czuć...

Ateral

[Ateral]

  – Dlaczego jeszcze nie uleczyłeś swego piętna? – lodowaty szept przeszył lewe ucho Kairakiego. Srebrzysty szron pokrył futro na policzku smoka.
Ateral nachylał się nad Pąkiem Róży. Młody wojownik nie miał pojęcia kiedy Śmierć pojawiła się tuż obok niego. Wychudzona sylwetka Boga odbiła się w gwieździstym jeziorku. Szyje miał wyciągniętą, łapy delikatnie ugięte jakby się skradał, cienki ogon, sztywno leżał na zimie. Ateral stał nieruchomo, pozbawiony nawet oddechu. Jego czarne półprzymknięte oczy lśniły tysiącami gwiazd.


Pąk Róży