Smoki Wolnych Stad

Imię

Venhedis » Heretyczna Łuska » Triada Herezji
:: wenhidys, oznaczające w języku jej matki wulgarne przekleństwo, bądź, w bardziej delikatnych sytuacjach, po prostu klątwę :
_

Stado

Samotnik » Mgieł.
_

Ranga

pisklę » adept » wojownik
_

Wiek

1 księżyc.
_

Rasa

skrajna [wywernowa x drzewna], z możliwością dziedziczenia pustynnej.
__:: proporcje genów: 55% wywerny, 23% smoka drzewnego, 22% smoka pustynnego ::
_

Płeć

samica.
_

Znak Losu

Lahae.
_

detale» sylwetka wywernowa;
» łuski;
» jedna para skrzydeł błoniastych, z dodatkową parą usprawniających, mniejszych skrzydeł złączonych pół-elastyczną chrząstką;
» jedna para łap;
» oczy koloru brązowego;
» dominujące barwy: odcienie brązu, beżu i popielatej szarości;
» wzrost: 1,9 m (gigantyzm);
» znaki szczególne: kolorystyka imitująca płonący las; trzy pary różnorodnych rogów; cztery pasma złocistych błon na szyi; żarzące się elementy bioluminescencyjne na spodzie skrzydeł i klatce piersiowej, a także błękitne na końcu ogona; czarny dym z drobinkami żaru często ulatujący z nozdrzy;
» zieje ogniem;

━ wygląd

« rozpoczyna się spokojnym, jesiennym lasem o niepokojąco jednak wykrzywionych pniach drzew; lasem, który zaczyna nagle płonąć, a następnie ostatecznie ginie we własnych popiołach »

G Ł O W A
Szlachetna, o wydłużonym pysku. To tutaj geny matki i ojca wymieszały się doraźnie, tworząc dziwnie chaotyczną, a zarazem idealnie złożoną kompozycję. Łuski mienią się średnim odcieniem brązu, poprzecinanym ciemniejszym, układającym się w przypominające nieco pasy wzory. Na czubku pyska barwa staje się jednak jeszcze ciemniejsza, a zarazem odseparowana od reszty nagłym ciosem brązowawego beżu – pierwszy element bezsprzecznie wskazujący na powiązanie ze Strażnikiem Gwiazd. Po obu stronach warg znajdują się dwa wydłużenia czaszki bardzo przywodzące na myśl wystające kły – nawet przypominające je barwą. Jest to jednak złudzenie, albowiem jest to nadal fragment ciała o ciemniejszej barwie, a nie faktyczne uzębienie. Oczy, okalane wyraźnie ciemną barwą także są częścią brązowej palety, jaśniejsze jednak niż te u Infamii Nieumarłych, z dobrze widoczną na lśniącej pokrywie, czarną źrenicą. Z łba wyrastają trzy pary ciemnych, różnorodnych rogów, które są dziwną hybrydą dziedzictwa genów – pierwsza para ewidentnie jest spadkiem po matce, o bardziej łuskowej, wizualnej teksturze, podczas gdy środkowa wygląda, jakby wyżłobiono ją z drewna. Trzecia, położona najniżej, przywodzi na myśl rogi ojca, zawijając się jednak do wewnątrz i stając na drodze błonie wystającej z żuchwy o kolorze złocistych, jesiennych liści. Tworzy to kombinację przywodzącą na myśl specyficzną koronę.
Wnętrze pyska wskazuje jednak, iż ten piękny, jesienny las atakuje jakaś horrendalna choroba – jest bowiem całkiem ciemne, o obsydianowym uzębieniu. Czarny jest nawet rozwidlony jęzor oraz gęsta ślina; patrząc na otwarty w furii pysk Venhedis łatwo jest więc uznać, że otwierają się właśnie wrota bezbrzeżnej otchłani.

S Z Y J A
Długa, ale nie nazbyt chuda, o ciemnobrązowej łusce o falowanym kształcie, przecinanej z wierzchu jasnymi pasami, od spodu zaś czarną i obramowanej złotem. Od gardła do mniej więcej połowy długości rogów ciągnie się jedno pasmo ciemnej błony, zaś u góry są ich cztery rzędy, koloru złocistego. Wszystkie mają dosyć nierównomierny, jakoby lekko postrzępiony kształt. Złote pasma wieńczą swoje istnienie wraz z zakończeniem szyi – dalej, na grzbiecie znajduje się już tylko jedna, ale znacznie większa i ciemniejsza, częściowo przezroczysta u góry.

T U Ł Ó W
Tam, gdzie łeb i szyja przywodziły na myśl późnojesienny las, tak dalsze elementy ciała opowiadają dalszą część tej historii – i nie ma ona szczęśliwego zakończenia. Łuski klatki piersiowej od spodu zalewają się całkowitą czernią, zabijającą bezwzględnie nawet złote obramowanie. Mieszające się wzorami rozpływających się, tygrysich pasów odcienie brązu walczą nie tylko z natarciem czerni, ale także cienkich pasm żarzącego się, bioluminescencyjnego pomarańczu, do złudzenia przypominającego autentyczne drobinki żaru. Przywodzi to na myśl tylko jedno – las płonie.

S K R Z Y D Ł A
Płomienie i nieprzenikalna czerń gęstego dymu ciągną się dalej do wewnętrznej strony skrzydła, dalej paląc i niszcząc. Nie ma już śladu jesiennego złota; jest tylko ciemny brąz, pióra kruka i jeszcze więcej świecącego, pomarańczowego żaru, będącego w nieustającym cyklu ognia. Nigdy nie wygasa, nigdy nie znika, stale, acz powoli płynie przez błonę, po utartych od dnia wyklucia ścieżkach, nie zmieniając trasy, żłobiąc stale tę samą. U dołu zaś, bliżej końca błony i jej spotkania z ciałem za początkiem ogona, dzieje się coś jeszcze bardziej dziwnego; błona rozrywa się i tworzy trzy długie pasma z chrząstką w środku, będąc łączeniem z drugą parą skrzydeł – znacznie mniejszą, będącą raczej przedłużeniem tej głównej, czy też dodatkowym wspomagaczem lotu. Na tych mniejszych nie ma już żaru – tam ogień zgasł ostatecznie i zostawił po sobie tylko ciemne pogorzelisko. Z krańców błon u dołu wyrastają także, o dziwo, kolce. Cztery z nich są czarne, zaś te położone niżej są większe i rzucają się w oczy ze względu na swoją kontrastującą z ciemną resztą barwą kości słoniowej.
Wierzch skrzydeł jest już tylko szaro-popielatym popiołem, z ciemniejszymi wzorami zdobiącymi krańce błon. Palce, trzy na nadgarstku, trzy na których rozciągają się błony i cztery na mniejszych wspomagaczach lotu są ciemniejsze i zwieńczone czarnym, długim szponem. Te na nadgarstku są też nierównomiernej długości – jeden jest mniejszy od dwóch pozostałych. Wszystkie są jednak zaskakująco chwytne, umożliwiając w równym stopniu górską wspinaczkę, jak i owijanie się wokół gałęzi drzew.

Ł A P Y
Wywernowa sylwetka wiąże się z tym, że samica posiada tylko jedną parę łap – tylną. Z racji tego są one nadzwyczaj silne, mimo, iż wyglądają na dosyć szczupłe. Umożliwiają gwałtowny, mocny wyskok w górę ułatwiający bezproblemowe wzbicie się w powietrze. Nie mają już na sobie cienkich strumieni pomarańczowego żaru, który dręczy tułów i skrzydła – tutaj jest już tylko efekt po pożodze, gdzie łuski na udach mają barwę ciemnego grafitu, odsłaniającego z czasem brąz, jaśniejący na łydkach, a następnie ciemniejący od kostek, aż po cztery chwytne – niewątpliwy wpływ genów drzewnych – palce zwieńczające stopę. Szpony są zakrzywione i ciemne, bardzo skuteczne w precyzyjnym cięciu, jak i brutalnym rozszarpywaniu.

O G O N
Jest bardzo długi – zdecydowanie odziedziczony po matce, acz zawstydzający jej własny swoją chwytnością. Ma znacznie szerszą gamę możliwości, którą zawdzięcza charakterystyce smoków drzewnych, będący w stanie owijać się niczym wąż wokół gałęzi, a nawet częściowo chwytać niektóre przedmioty – niejednokrotnie skuteczniej niż palce skrzydeł wywerny. Od nasady do około początkowej ćwierci długości ciągną się dwa pasma ciemnej, nieco burgundowej w odcieniu błony ułożonej poziomo, tworzącej coś w rodzaju wachlarza wspomagającego balansowanie torem lotu. Pasmo niezbyt długich, czarnych kolców idzie zaś dalej, dalej, przez całą długość ciemnobrązowej, ciemnoszarej, a miejscami niemalże czarnej łuski, by nagle zaniknąć... A wraz z nim ciemne ubarwienie. Brąz zostaje brutalnie zniszczony przez blady beż, przecinany rozpływającymi się pasmami bioluminescencyjnego błękitu. Czarne, drobne kolce zastępują dwa znacznie większe, koloru kości słoniowej, niemalże identyczne jak u ojca. Całość zaś zwieńcza ciemnoszara płytka kostna o kształcie przypominającym nieco płatek jakiegoś kwiatu, także wzbogacony świecącym odcieniem bezchmurnego nieba. Po pożodze, która zniszczyła las jest więc nadzieja na narodziny nowego życia. Całkiem nowego, nieznanego ekosystemowi wcześniej.

━ charakter

« zimna, kalkulująca manipulantka wyzwolona z łańcuchów moralnych ograniczeń »

Jakże wybitnie przewrotną karą dla Mahvran byłoby to, by jej córka, mimo iż pozbawiona toksycznych wpływów swojej matki, stałaby się może nawet gorszą istotą od niej samej. Chimeryczna dysponowała bowiem swego rodzaju kręgosłupem moralnym, który wyrobiła co prawda z czasem. Venhedis zdaje się być znacznie bardziej chłodna w swoim zachowaniu, pozbawiona tak niezbalansowanej sfery emocjonalnej. Jest kalkulująca, ostrożna, a także znacznie bardziej cierpliwa, skłonna czekać bardzo długo na odwet za poczynione wobec niej występki. Nie czuje też wcale potrzeby wznoszenia się na piedestał – wręcz przeciwnie. Dla niej cel uświęca środki, a co za tym idzie, jest w stanie zniżyć się bądź splamić własną reputację, tylko po to by ostatecznie osiągnąć to, na czym jej zależy. Nie goni za poczuciem wartości czy chwałą, tylko tym, czego potrzebuje w danym momencie, bądź coś co ułatwi jej spełnianie swoich wypaczonych marzeń w perspektywie dalece przyszłościowej. Zimna pragmatyczka, która przede wszystkim bezwzględnie lojalna jest tylko wobec siebie, a nie wobec fikcyjnych i niematerialnych ideałów czy sztucznych wartości stadnych. Skłonna pomóc jest głównie tylko, jeżeli widzi w tym personalny zysk, bądź robi to po to, by uśpić czyjąś czujność. Przede wszystkim jest bowiem manipulantką, ale nie ograniczaną przez miłość do innych, czy przywiązaniem do przeszłości.

━ historia

« ledwo rozpoczęta księga, a jej białe strony już i tak splamione rozlanym makabrycznie atramentem »

"Zostają z tobą. Niech mają swobodę samodzielnego zadecydowania o swoim losie. Ja nie miałam takiej możliwości. Cekorax i Venhedis. Nadaję im imiona, by podtrzymać tradycje przodków Karathasa i Mentis, rodziców Kheldara, ale w twoich łapach pozostawiam ich ukształtowanie."

Jedne z ostatnich słów Infamii Nieumarłych do Strażnika Gwiazd, nim nie opuściła ziem Wolnych Stad na dobre, chcąc znaleźć dla siebie nowe miejsce do życia. Spośród czterech jaj, jakich się doczekali, dwa z nich zostały z ojcem, zaś dwa wyruszyły w podróż z matką. Zadziwiającym zrządzeniem losu, wszystkie cztery pozwoliły wykluć się pisklętom, mającym wychowywać się w skrajnie różnych warunkach. Które przeżyją, i które odniosą większy sukces w życiu... Cóż. To się dopiero okaże. Wszak księga dziejów tego nowego życia została już otwarta, jej karty przygotowane.
A atrament już został rozlany.

Venhedis przyszło wykluć się podczas zaćmienia słońca. Ale to przecież tylko szczegół, a nie zły omen.

Punkty Honoru: 2 i 1/3
Punkty Fabuły: 7

Statystyki
Bonusy
Pożywienie & kamienie
Przedmioty fabularne
Stan

ATUTY
– Zdrów jak Ryba;
– Pechowiec;
– Chytry Przeciwnik;
– Tancerz;
– [grupa czwarta]

ATRYBUTY
Siła: 5
Wytrzymałość: 4
Zręczność: 3

Moc: 3
Percepcja: 3

Aparycja: 2

UMIEJĘTNOŚCI
Bieg 1
Lot 2
Pływanie 1
Obrona 2
Atak 3

Wiedza 1

Leczenie 0

Magia:
– obronna 1
– ataku 1
– precyzyjna 1
Kamuflaż 1
Skradanie 2
Śledzenie 1

Perswazja 1

Umiejętności specjalne
Warzenie eliksirów:
– leczących 0
– ochronnych 0
– usprawniających 0
Tworzenie run:
– ochronnych 0
– ataku 0
Błysk przyszłości 0

RASOWE
– możliwość snu podczas lotu;
– odporność na grzybicę, co pozwala hodować epifity i mech na rogach i/lub łuskach;
– swobodne przemieszczanie się po drzewach;

KRYSZTAŁY
– Pojętnego Ucznia

ELIKSIRY
– eliksir zwiększający zręczność,
– 2x eliksir zwiększający siłę,
– 1x eliksir chroniący Przed Atakiem Magicznym,
– 1x eliksir chroniący Przed Atakiem Fizycznym

RUNY
– 2x runa ochrony przed pazurem
– 1x runa ochrony przed maddarą

INNE
– wyleczenie wszystkich ran z jednej walki (maks waga ciężka) – L24, zużyj do końca '25

POŻYWIENIE
– mięso: 19/4
– rośliny: 32/4
– grzyby: 0/4
– inne: 0/4

KAMIENIE
awenturyn, czarny opal, różowy jaspis, obsydian śnieżny, różowy opal, 2x opal, koral, diament, bursztyn, cytryn

ZIOŁA
2x lulek czarny, 1x orzech włoski, 3x ślaz dziki, 2x żywokost, 2x rzęśl

inkrustowany srebrny naszyjnik z misternie rzeźbionym smokiem-zawieszką, dobrej jakości skóra bydlęca, strzępek czarnego materiału, strzępek mapy Obżorajów, dobrej jakości skóra bydlęca, biała torba z wydry, spuszczony jad węża w szklanym pojemniczku, 2x fiolka jadu skorpiona, sztabka złota, kryształowy gwizdek przywołujący elfy, czysta lisia skóra, bursztynowa bransoleta, pozłacany naszyjnik, kolekcja muszelek, ciepły koc ze skóry niedźwiedzia polarnego, futro jaguara, sztylet z rubinem, lśniący błękitnym blaskiem miecz, pluszowa przytulanka [tygrys], szafir w kształcie hydry, zaczarowane zwierciadło (pokazuje obecny stan emocjonalny smoka, np. w przypadku bycia przygnębionym wygląda się na starszego niż się jest w rzeczywistości – obraz do interpretacji własnej; działa tylko na postać je dzierżącą, inni widzą zwyczajne odbicie), czarne pionki szachowe [przedstawiające czaszki i kompanów Mahvran], czerwona róża w doniczce

STAN GŁODU
Data ostatniego karmienia: –
Musi zjeść do: 15.01

STAN WIEKU
Księżyce: 11
Data ostatniej aktualizacji: 22.12
Data następnej aktualizacji: 29.12

STAN ZDROWIA
Rany:
Choroby:
Rehabilitacja:
Kalectwa:

+ Aparycja 3
+ Wytrzymałość 2 (po Strażniku Gwiazd)
+ Moc 2 (po Urnie Cieni)

Stara Dusza.

+ Atut grupy 0

viewtopic.php?p=652300#p652300

+ niemechaniczny kompan typu 0-2 (gatunek spoza terenów Wolnych Stad do omówienia z administracją) – L23, zużyj do końca '24
//Przekazanie

viewtopic.php?p=652265#p652265

Aktualizacja wieku postaci

Na krawędzi świata, pełna ciemność nie skryła krainy, lecz księżyc przemknął przez fragment tarczy słońca, wygryzając niewielką część światła. Wąż pełzł ku jaju, w nim sen o smoku. Cicho chciał owinąć się wokół przyszłości, lecz zanim świt zrozumiał, co kryje ciemność, promień spalił go na popiół. Jajo zadrżało, ale pękło tylko serce węża. Smocze skrzydła czekały dalej – nie dla niego. Słońce, ślepe, przypomniało, że niektórych pragnień nie wolno dotknąć.Lahae