Smoczy Grzbiet

[Oseltamiwir]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

— Aha — westchnął smętnie Oseltamiwir, widząc że jego, jak sobie wyobrażał, misterny plan, poszedł w piguły. — Przepraszam, zapomniałem... znowu. Chociaż to strasznie trudne, pamiętać o tak wielu właściwościach.

Ale w porządku, to jeszcze raz. Nadal zamierzał skorzystać z ognia, dochodząc do wniosku, że skoro już zaczął z nim pracować, to będzie to najlepsza alternatywa, ale może teraz zrobi to w inny sposób...

— Czyli teraz atakuję już Nerona, tak? — upewnił się, po czym postąpił parę kroków w kierunku jasnego smoka, zatrzymując się na wszelki wypadek w miejscu, które z tego co widział, było pozbawione roślinności... Nie byłoby dobrze znowu czegoś podpalić, choć miał nadzieję, że tym razem obędzie się bez nieprzyjemnych niespodzianek.

Gdy tym razem sięgnął do źródła, wyobraził sobie nieco inny czar; ognisty bicz, zlokalizowany kilka szponów od jego prawego barku, ciągnący się od kamienistego gruntu. Bicz miał być grubości kilku łusek i długości ogona. Sama końcówka miała żarzyć się najmocniej i być najgorętsza, aby móc zadawać jak najwięcej obrażeń, miały również opadać z niej iskry, poza tym nieobecne na całej długości płomienia.

Tchnął w wyobrażenie maddarę i posłał bicz przed siebie — miał się owinąć wokół lewego ramienia Nerona, kilka łusek powyżej przedramienia i sparzyć go w miejscu styku bicza z łuskami.

/Neron Proszek

[Neron]

Neron stanął naprzeciwko pisklęcia. Było takie młode... A zarazem robiło się takie groźne. To było takie miłe dla serca. Chciał się temu przysłużyć, dlatego zachował czujność. Najpierw opuścił lekko głowę, potem stanął w pozycji gotowości. Tak z natury. Miał jednak zamiar zareagować obroną magiczną. Skoro są twory do ataku, muszą istnieć też antytwory. Planował z tego skorzystać.
Poczuł mrowienie energii w przestrzeni. Przyjrzał się miejscu obok swojego prawego barku. Nie miał doświadczenia w przewidywaniu tworów, wobec czego wymyślił coś, co wydawało mu się najprostsze w tej sytuacji. Atak Oselta ewidentnie miał wyrosnąć z ziemi, najłatwiej więc byłoby to zablokować, prawda?
Wyobraził sobie płaską płytę z kamienia. Miała wysokość jednego szpona i szerokość czterech. Płyta miała być kwadratowa. Jej kształt miał przypominać umyślnie uciętą skałę, ale boki, spód i góra nie miały być idealnie równe. Tu wgłębienia, tu uwypuklenia, jak ludzka kostka brukowa. Skała miała być szara, matowa, o gładkiej strukturze. Jej ciężar miał wynosić ciężar dwóch smoków. Miała pojawić się dwa szpony nad pulsującym źródłem maddary w ziemi i spaść zgodnie z prawami grawitacji na twór młodszego samca. Przelał pospiesznie maddarę.
Wydawało mu się, że spędził za dużo czasu na wyszukiwanie obrony i sobie nie poradzi. Niemniej nawet jeśli twór Oselta miał już zacząć wyrastać, może i tak zostanie przygnieciony?

Oseltamiwir Proszek

[Huragan Popiołów]

Przyszedł na Smoczy Grzbiet, powoli stawiając łapy. Obserwował wspomnienia, uczącego się magii Oselta, Nerona, który ratował młodego przed jego własnymi atakami. Mgliste figury poruszały się wraz z podmuchami wiatru, a Proszek sięgnął do źródła i pogłębił się w żałobie, tworząc ruchome obrazy obu smoków. Przystanął, tworząc także siebie.
Brzydszego, chudszego i całego w ranach. Czy chciał się w ten sposób umartwiać? Chyba nie. Chyba po prostu był taki we własnych oczach.
Patrzył, jak Oseltamiwir tworzy kolejne czary, a on poczuł, jak znowu robi mu się ciężko na sercu. Położył się na krawędzi skały, spuszczając jedną z łap nad urwisko i patrząc w dół, nagle myśląc czy nie powinien skoczyć.
Retwarh milczał, patrząc na to całe smętne widowisko. Może nie warto było się odzywać.
A może czuł, że nie powinien.

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Za smokiem najpierw wylądowała Sekcja Zwłok, a potem niebiesko-zielona harpia, która zajęła miejsce obok smoczycy. Obie były wcześniej lotem w drodze z Giganta na Wolne Stada, ale Aszanti zwróciła smoczycy uwagę na depresyjny widok jej syna.

– Cześć Proszku – Sekcja przywitała się z uśmiechem. – Czy wszystko w porządku? Czy coś ci zrobili w Mgłach?

Harpia również przyglądała się smoku, wyglądając na zaniepokojoną.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Na dźwięk lądującego smoka podniósł głowę i miraż wnet rozpłynął się w powietrzu. Proszek wstał i uśmiechnął się do matki. Wydawało się, że sam jej widok rozświetlił mu pysk i rozwiał wszelki smutek. Podszedł do niej, a wąż wychylił się z jego grzywy i zszedł po jego ciele na ziemię, by przywitać się z harpią. Przekrzywił łeb, bo dawno nie widział innych kompanów poza tymi Mahvran.
Spojrzał na Azghula, a potem wysunął język, badając powietrze w milczeniu. Nie wydawał się zaniepokojony, bardziej na zaciekawionego harpią.
– Mamo... Nie mieliśmy jak porozmawiać wtedy, gdy było więcej smoków – nie wiedział do końca co powinien powiedzieć, więc po prostu podszedł i stanął obok niej, opierając lekko swoją szyję i łeb o ten Sekcji, w pokracznym przytulasie.
– Wszystko dobrze, bardziej martwię się o was. Wiem, że mówiłaś, że Astral nie ma co obciążać cię za moje winy, ale on jest nieprzewidywalny, a ja wciąż byłem na tamten czas jedynym Czarodziejem. Po prostu... Po tym jak potraktował Nerona i próbował wręcz wcisnąć mnie Pladze, czułem... Wiesz, czułem się jak... – wziął głębszy oddech. – ...jak śmieć. A pracowałem tyle księżyców, by Stado mnie doceniło i nie patrzyło jak na pokrakę – odsunął się lekko by usiąść, jednak wciąż na tyle blisko, by stykać się z nią choćby jedyną przednią łapą.

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Hej wężyku – harpia przywitała się z kompanem Huraganu. Pogłaskała go skrzydłem po główce i poszła się z nim pobawić.

Sekcja westchnęła.

– Wiesz, w końcu porwałeś smoka tuż przed najazdem ludzi. Sytuacja była trochę napięta. Choć to prawda, reakcja była trochę przerośnięta.

Łatwo było oceniać wszystko, spoglądając wstecz. Astral i Infamia mogli to rozegrać lepiej, ale wtedy wiedzieli mniej niż teraz. Można by powiedzieć, że ich działania były po części uzasadnione.

– Możemy zawsze rozmawiać telepatycznie. Nie potrzeba do tego specjalnych spotkań.

Uśmiechnęła się.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Laus chętnie wybrał się za harpią, by spędzić z nią trochę czasu. Podobało mu się to głaskanie, wyginał się pod skrzydłem z przyjemnością.

Kiwnął głową na komentarz o napiętej sytuacji.

– Ja.. Lubię patrzeć jak układają się łuski na twoim ciele. Zwłaszcza, po tym jak zmieniłaś swój wygląd. A… Znalazłaś sobie kogoś nowego, czy nadal skaczesz ze smoka na smoka? Bez urazy, wiesz że cię nie oceniam, robię to samo – zaśmiał się cicho. – Powiedz mi, ile mam teraz rodzeństwa?

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Uśmiechnęła się lekko na komentarz o wyglądzie.

Potem spoważniała.

– Dwójkę. Reszta nie żyje – odpowiedziała sucho.

Asu nie widziała już od dawna więc założyła, że takowy ją spotkał los.

– Smoków już nie mam żadnych, na ten moment – kontynuowała. – Neron gdzieś zniknął i pewnie nie żyje. Uśmiech Losu też gdzieś zniknął, pewnie podróżować dalej. Vedilumi jest dzikusem i wystarczająco go pokrzywdziłam. A Kwiat Uessasa jest psychopatą i mnie to nie kręci.

Przymrużyła ślepia.

– A ty jesteś moim synem.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Zbladł, słysząc informację o Neronie. Spuścił łeb i przez chwilę patrzył w ziemię. W końcu podszedł do niej i potarł policzkiem o ten jej.
– Uśmiechu Losu, ani Veldumiego nie poznałem… Hrass skrzywdził nas oboje – szepnął cicho, po czym polizał ją. – Poznaj mnie kiedyś z nimi, jeżeli są z tobą w Ziemi i pozdrów Oseltamiwira ode mnie.
Stał tak chwilę, patrząc się w oczy matki.

– Ja cię nie zostawię – szepnął w końcu. – Nieważne czy jako partner czy jako syn. Nie ma to dla mnie znaczenia.

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Odwzajemniła czułości Proszka.

– Jesteś moim synem i zawsze będę cię kochać. Nie ważne czy będziesz w Ziemi, czy w Mgłach, czy gdziekolwiek indziej. Wiem przez co przechodzisz, bo i ja przez to samo przeszłam.

Położyła metalową dłoń na policzku Huraganu.

– Bądź dobry, służ Mgłom i słuchaj się Infamii. Czy możesz mi to obiecać? Nie chcę cię stracić, tak jak wszystkie inne bliskie mi smoki.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Przyłożył pysk do jej łapy, zamykając oczy.
– Mam nadzieję, że twoje życie jeszcze jakoś się ułoży i uda ci się znaleźć kogoś blisko w Ziemi, kto cię nie zostawi – przerwał, by odsunąć się i spojrzeć na rysy swojej matki. – Rozmawiam co jakiś czas z Infamią i staram się mieć z nią maksymalnie pozytywne stosunki. Nawet dostałem od niej pełnoprawne, plagijskie imię.
Uśmiechnął się, co było słychać w jego głosie, gdy odezwał się ponownie.
– Tęsknię za tymi sielankowymi dniami, gdzie naszym jedynym zmartwieniem było to, co wybrać na kolejny obiad.

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Hmm, wiesz, nic nie stoi na przeszkodzie, żeby do nich wrócić.

W smoczycy obudził się nieco większy entuzjazm.

– Nie masz zakazu na spotykanie się ze smokami innych stad więc moglibyśmy się częściej spotykać. Wolnego czasu mamy sporo, no bo nie da się ciągle walczyć i polować. A rzeczy, które ja robie, to są często różnorakie zabawy, organizowane dla wszystkich stad. Może wziąłbyś udział w następnych szrankach?

// Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

– Nie jestem już tak szybki jak kiedyś. Wiesz. Brak łapy, lewe skrzydła, nie poradziłbym sobie w szrankach – zaśmiał się. – Ale z pewnością mogę się częściej spotykać z innymi smokami. Już zaczynam się powoli oswajać z atmosferą Mgieł.

– A co do obiadów... Co myślisz o zorganizowaniu jakiegoś wspólnego gotowania? Na ostatniej Ceremonii Zhelre zorganizował ucztę z owocami morza, taka wymiana smaków mogłaby być ciekawa! – zaproponował, podłapując jej entuzjazm.

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Wiesz, ostatnio na szrankach zrobiłam konkurs gotowania – zaśmiała się na komentarz Proszka. – Staram się, żeby konkursy były bardziej przystępne dla wszystkich smoków, a nie tylko tych najlepiej wyćwiczonych. Sama jestem ślepa i chciałabym kiedyś wziąć udział w podobnej zabawie.

Sięgnęła do torby i wyciągnęła z niego zawiniątko. Odpakowała je ostrożnie ze skór, odsłaniając prosty smoczy róg.

– Pamiętasz może Wujka Echo?

Teraz nie była do końca pewna, kiedy dokładnie on zniknął. Może Proszek go wcale nie pamiętał? Uch...

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Uśmiech rozkwitł na jego pysku, gdy tylko usłyszał o gotowaniu. Zanim Sekcja wyjęła róg, przerwał jej kolejnymi słowami.
– Bardzo chętnie! Hmm... Myślałem kiedyś nad pisaniem historii i rymów. Może kiedyś można by zrobić konkurs na coś takiego? – zapytał, myśląc już nad rymującymi się końcówkami słów.
– Jakieś tematyczne rymowanki? Co myślisz? – zapytał, a maddara zawibrowała wokół niego, w reakcji na nagłe podniecenie. – Myślisz, że mogłoby się to komuś spodobać?

– Wujek Echo? Nie poznałem go nigdy. To był twój wuj?

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Hmm, pisanie historii nie wydaje mi się szczególnie porywające, żeby zrobić z tego konkurs. Poezja już bardziej. Pomyślę jeszcze o tym.

Pomysłów na Szranki miała kilka, ale wymagały one lepszego opracowania. Nie chciała, żeby zebrane smoki się tam zanudziły, ani żeby nie było za długo i za trudno. Z drugiej strony, nie mogło to trwać zbyt krótko, bo żadne to będą szranki.

Przejechała palcem dłoni po trzymanym rogu Echo.

– Był moim wujkiem. Bratem Lotu Rusałki, Mango, Kijanu i Bojowego. To on nauczył mnie maddary.

Uśmiechnęła się lekko.

– Był wyśmienitym czarodziejem. Nie dziwne, bo miał tego samego mistrza, co ty.

Zacisnęła łapę mocniej na rogu.

– Był chory. Dotknęło go szaleństwo. Na początku nie było to tak widoczne, ale z czasem stawał się coraz bardziej niestabilny i niebezpieczny. Musiał odejść ze stada.

Westchnęła.

– O jego śmierci dowiedziałam się długo później. Ten róg, to jedyne, co po nim pozostało.

Huragan Popiołów