Księżycowa łąka

[Moderator]

Spory kawałek od jeziora, pomiędzy Polem Pojedynkowy a lasem przy Błękitnej Skale znajduje się otwarta przestrzeń zwana Księżycową Łąką. Pozbawiona jest drzew, krzewów czy głazów, zaś rosnące tu kwiaty mają wyłącznie jasne, najczęściej białe barwy (rzadziej bladożółte, bladoróżowe czy błękitne). Łąka wygląda szczególnie urokliwie podczas bezchmurnych, księżycowych nocy. Gdzieniegdzie płyną niewielkie strumienie, a za dnia, ze względu na otwarte przestrzenie, zdarza się tu słyszeć ryki pojedynkujących się smoków.

[Zachodząca Łuska.]

Młoda adeptka wreszcie postanowiła wziąć się w garść i dokończyć swoje treningi. Chyba naprawdę wzięła sobie do serca słowa Marzenia Ziemi. I nie chciała go zawieść, nadal odwlekając treningi, a zarazem ceremonię, zdobycie pełnej rangi i imienia.
Z tych powodów Poranna postanowiła potrenować swoje umiejętności magii obronnej. Jako formę swoich ćwiczeń obrała tworzenie odpowiednich osłon na wyobrażone ataki. Zaczęła od zwykłej kamiennej tarczy mogącej obronić ją praktycznie przed wszystkim lecącym w jej stronę. Wyciszyła się i oczyściła swój umysł ze zbędnych myśli, by mieć swobodny dostęp do źródła swojej maddary. Oczyma wyobraźni zobaczyła przed sobą kamienną osłonę w kształcie kopuły na tyle dużą, by osłonić jej łeb, szyję, pierś oraz łapy. Była ona gruba na mniej więcej trzy szpony i bardzo twarda, odporna na skruszenia. Miała ciemną szaro-brązową barwę, upstrzoną mniejszymi i większymi barwnymi plamami, niczym skupiska minerałów. Nadała tarczy kilka właściwości mniej lub bardziej potrzebnych – nieczułość na zmiany temperatury, a także kwas. Następnie nasyciła wyobrażenie odpowiednią ilością swojej magii i przyjrzała się uważnie efektom. Kilka razy pacnęła łapą kamień, po czym, zadowolona, przeszła dalej.
Kolejna stworzona przez nią tarcza miała być w stanie obronić ją przed próbą unieruchomienia – pnączami, siecią, czymkolwiek. W sumie to nawet gdyby nie mogła się ruszać, mogłaby nadal walczyć, ale kto wie, czy na przykład sieć nie jest pokryta kwasem. Trzeba być gotowym na taką ewentualność. Tak więc bez dalszego ociągania wyobraziła sobie, że nad nią powstaje bardzo wytrzymała diamentowa kopuła – jakby ktoś przeciął wielką pustą w środku kulę i przykrył jej połówką Poranną. Była ona odporna na skruszenia i, tak jak poprzedni twór, na zmiany temperatury oraz kwas. Co więcej, miała przepuszczać powietrze, żeby adeptka się przypadkiem nie udusiła. Gładka powierzchnia osłony była niemal całkiem przeźroczysta, a na dodatek odbijała promienie słoneczne – to mogło oślepić przeciwnika, który chciałby ją zaatakować fizycznie. Przelała w takowe wyobrażenie maddarę i zmrużyła ślepia, przyglądając się kopule. Wzięła kilka wdechów i uderzyła łapą, po czym stwierdziła, że wszystko poszło po jej myśli.
Co dalej? Większość ataków jest skierowanych na konkretną część ciała. Ogon, szyja, łapa... Właśnie. Teraz obroni się przed atakiem mającym odciąć jej ogon, czy to fizyczny, czy magiczny, tak jak ona próbowała to zrobić smokowi widmo. W jej umyśle powstał obraz kryształowej tarczy w kształcie stożka – w miarę szeroki na początku, a przy końcu wąski. Nie mogła mieć pewności, którą z części ciała zaatakuje wyimaginowany napastnik, więc wolała się ubezpieczyć. Była ona bardzo twarda i wytrzymała, nieczuła na silne uderzenia. No i nadała jej dwie niemal zawsze obecne właściwości – odporność na chłód, gorąc i kwas. Przelała maddarę w wyobrażenie takiej właśnie tarczy i odwróciła łeb, żeby przyjrzeć się jej. Spróbowała zamachać ogonem – ani drgnęła. Jest dobrze!, stwierdziła z zadowoleniem.
Po dłuższej chwili na łące nie został żaden ślad po przyszłej Czarodziejce. Tylko zapach i odciski łap.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Na łące pojawił się młody Wojownik. Potrzebował czasu, aby odetchnąć i móc powrócić do prawidłowego pełnienia funkcji, jaką powierzyło mu Stado. Szedł niespiesznie. Pomimo całej niedbałości o ruchy, jego ciało poruszało się płynnie i sprężyście, jakby przygotowane na brak humoru samego smoka. Odgarnął śnieg z ziemi, nie chcąc dodatkowo moczyć futra i położył się, mrużąc lekko ślepia.

[Esencja Przeszłości]

Zbliżał się wieczór i dobrze wiedziałam, co za sobą pociągnie. Chłód, ale także kolejną samotną noc, którą spędzę poza Obozem. Lumos jednak gdzieś przepadł, chyba chciał nieco ode mnie odpocząć i od mojego niezbyt dobrego nastroju. Wyszłam z Obozu zaraz po spotkaniu z Nieposkromionym. Sama nie wiedziałam, co czuję. Nadal miałam wrażenie ciepła jego ciała, ale także chłodu emanującego z jego wnętrza. Miałam wrażenie, że ów chłód i obojętność przeszły na mnie, moje serce zdawało się już nie zdolne do czucia niczego, poza tym cichym cierpieniem, które było jego udziałem.
Przedzierałam się przez śnieg, robiłam to mechanicznie, szukałam miejsca, w którym będę mogła się zaszyć, by przetrwać tą mroźną noc. Nie potrafiłam nawet myśleć o tym, aby wrócić do Wody. Chciałam uwolnić się od źródła bólu raz na zawsze, ale nie wiedziałam, jak tego do konać. A może jednak moja podświadomość znalazła już rozwiązanie, ale rozważanie go samo w sobie wydawało się przerażające?
Dotarłam do Księżycowej Łąki, spałam na niej już raz, wiedziałam, że rośnie tu kilka drzew iglastych, które osłoniłyby mnie przed wiatrem i zawiewającym śniegiem...
A wtedy dostrzegłam jasną sylwetkę zwiniętę pośród śniegu, zdającą się równie samotną, jak ja...
Zastrzygłam długimi uszyma, unosząc nieco łeb i wlepiłam czarne, melancholijne ślepia w znaną mi sylwetkę. Uszy jednak zaraz położyły się po sobie, a ja zakołysawszy lekko ogonem, ruszyłam w stronę Wojownika. Może rozmowa... może ona nieco rozgrzeje moje zlodowaciałe serce. Stanęłam w odległości ogona od samca, patrząc na niego nieustannie. Skinęłam mu wolno rogatym łbem, a długa granatowa grzywa plątała się pomiędzy nimi. Westchnęłam, wypuszczając powietrze przez nozdrza, a szara mgiełka oblepiła mi pysk.
– Witaj... chyba oboje mieliśmy paskudny dzień – przemówiłam cichym, nieco zmatowiałym, zmęczonym głosem. – Pozwolisz? – wskazałam na miejsce koło niego, gdzie mogłabym spocząć. Nie wiedziałam, czy życzy sobie towarzystwa, nie wiedziałam, czy jest tak samo rozdarty, jak ja.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Jego zmysły pracowały na pełnych obrotach. Sam Marzenie zastanawiał się, jakim cudem jest w stanie tak szybko wszystko rozpoznawać i tak szybko reagować. Z drugiej jednak strony dziękował za to bogom. Gdyby nie fakt, że jego ciało zdawało się nie zauważać jego podłego nastroju, pewnie zginąłby prędzej czy później, zaskoczony przez jakiegoś drapieżnika czy nieprzychylnego smoka. Teraz jednak nie miał po co się bronić. Esencja Maddary. Uzdrowicielka. Uniósł łeb i spojrzał na nią. W jego żółtych ślepiach nie było niczego z wyjątkiem chłodu i pustki. Odgarnął ogonem śnieg i przesunął się, robiąc Esencji miejsce.
– Ostatnio mam tylko takie. – stwierdził, wzruszając lekko barkami. Ułożył łeb na łapach i zamknął ślepia. Nie, nie odmawiał Esencji towarzystwa. Po prostu sam nie bardzo wiedział, co ze sobą począć.

[Esencja Przeszłości]

Jak dobrze, że nie wiedziałam, jak postrzega mnie samiec, ponieważ, cóż, wszyscy Ci, co tak myśleli, byli w ogromnym błędzie. Uważali, że skoro jestem Uzdrowicielką, to nie stanowię zagrożenia, ale mało kto wiedział, że nim przejęłam schedę po swej matce, byłam Czarodziejką... Jak to pięknie Nieposkromiony kiedy stwierdził. Morderca w przebraniu. Czarodziej pod kamuflażem Uzdrowiciela. Uśmiechnęłam się gorzko, słysząc jego odpowiedź i położyłam się nieco po skosie. Ani u jego boku, ani na wprost niego. Opatuliłam się ogonem i skrzydłami.
– Jarzmo Przywództwa? Mam wrażenie, że to jednak źle ukierunkowane uczucia sprawiły, że w twym spojrzeniu odbija się pustka... pustka, która przemawia do mnie bardzo wyraźnie... Być może dlatego, że i ja ją znam doskonale – szepnęłam cicho, składając smukły łeb na przednich łapach.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Przez jakiś czas leżał, opierając łeb na łapach. Słowa Esencji nie były dla niego pocieszeniem. Zwłaszcza, że ta smoczyca należała do smoków, które nie powinny być samotne. Dawała siebie każdemu, oddawała serce podczas leczeń. Po jakimś czasie uniósł lekko łeb i wbił w nią uważne, choć puste, spojrzenie. Pokręcił powoli łbem, jakby do własnych myśli. I westchnął.
– Wydaje mi się, że jedno jest przyczyną drugiego. – odparł powoli i jego łeb z głuchym chrzęstem opadł na łapy, a jego ślepia się zamknęły.
– Czasami zastanawiam się, czy nie lepiej byłoby, gdybyś mnie wtedy nie uratowała. – to Esencja przywróciła mu życie po walce ze Bezkresną. Dała mu nowe życie, które teraz obfituje w same okropieństwa. Ale jest Uzdrowicielem. Nie mogła go zostawić na pewną śmierć.

[Esencja Przeszłości]

Milczałam, pozwalając mu na to samo. Nie zmuszałam go do zwierzeń, wiedziałam, że jeżeli zechce, zacznie mówić. Są takie typy cierpienia, przy których nie jesteśmy zdolni zachować je dla siebie, pragniemy chociaż jego częścią obdarzyć drugą istotę, mając nadzieję, że chociaż to przyniesie nam odrobinę ukojenia. Gdy samiec uniósł łeb i przemówił, odwróciłam lekko swój pysk w jego stronę, słuchając go z uwagą i wlepiając w niego czarne, martwe ślepia. Błękitne źrenice zabłysły na krótką chwilę, a ja uniosłam głowę i wysunęłam łapę by dotknąć ze stanowczością jego polika.
– Nigdy tak nie mów. Życie do dar, z którym musimy nauczyć się egzystować. Owszem, często bywa okrutne i przynosi nam więcej bólu, niż szczęścia, ale jest warte tego wszystkiego. Jesteś młody, Wojowniku, całe życie przed tobą. Jeszcze zaznasz szczęścia, ale nigdy nie szukaj go na siłę, nie popełniaj moich błędów. Wiem, co mówię. Raz już umarłam i chociaż od powrotu czuję pustkę w swym sercu, nie oddałabym tego życia za nic – westchnęłam, zabierając łapę z jego polika. – Mądry smok powiedział: Wysokie i ważne rangi niosą za sobą samotność, tak było zawsze i tak pozostanie dalej. Ale ja jestem zdania, że niosą samotność, ale tylko wtedy, jeżeli sami dopuszczamy ją do siebie – wymruczałam, patrząc na niego z uwagą.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Pozwolił jej na ten fizyczny kontakt. Nigdy nie podejrzewałby jej o zachowania pewnego rodzaju względem siebie. Traktował ją jak swego rodzaju babkę, jeśli można to tak nazwać. Spotkali się kilka razy i chociaż nie wszystkie były przyjemne, jak to spotkanie przy legowisku Kobaltowego, tak nie winił za to Esencji. Lecząca wszystkich niezależnie od stosunków między Stadami. Tak, prawdziwa Uzdrowicielka. Po jej słowach, o dziwo, na pysku Wojownika pojawił się uśmiech. Co prawda daleko mu było do uśmiechu Pustynnego, bo ten jego był gorzki, pełen bólu i smutku.
– Samotność przyszła sama. Chociaż ja chciałem czegoś zupełnie innego. – odparł, nie podnosząc pyska. Mimo to jego głos nie był zniekształcony. Cichy i spokojny, owszem, ale taki był zawsze. Teraz był może trochę bardziej chrapliwy.
– Niektóre smoki mają dziwne poczucie odnośnie bycia Przywódcą. Skoro wymagają ode mnie poświęcenia wszystkiego, niechaj tak będzie. – odparł.

[Esencja Przeszłości]

Mój gest był jak najbardziej neutralny, może ciepły, może nie, ale nie zawierał w sobie żadnych podtekstów. Przestałam oczekiwać od życia tego jednego rodzaju miłości, nie potrafiłam patrzeć na innych samców, jak na możliwych partnerów. Dla mnie zawsze był tylko on, ten, który nigdy mój nie będzie, ponieważ należał do całego Stada.
Widząc, że na pysku samca pojawia się lekki uśmiech, a co prawda pełen smutku, skinęłam lekko głową.
– Rzadko kiedy sami skazujemy siebie na podobne cierpienie, a jeżeli nawet, kiedyś przychodzi chwila, gdy pragniemy dla siebie czegoś innego. Nie patrz na to, czego oczekują ciebie inni, Stado jest ważne i zawsze takim będzie, ale jesteś przede wszystkim smokiem, żywą istotą, nie rób z siebie pustej skorupy, bo odczuwasz tak samo, jak ci, którym przewodzisz. Kiedyś ktoś to zrozumie, a jeżeli nie, pomóż im to zrozumieć. Oddawanie siebie bez względu na wszystko nie jest dobre, jedynie cię osłabi. By móc dawać, musisz też brać, by zachować równowagę – powiedziałam do niego poważnym głosem.
Znałam tą prawdę, ale zrozumiałam ją dopiero nie dawno. Oddałam całą siebie Stadu i samcowi, któego kochałam. Poświęciłam swe życie dla nich, w zamian jednak nie dostałam nic, prócz suchego kąta i wsparcia, gdy doskwierał mi głód. Fizyczne aspekty jednak mogą być zaniedbane, a nawet utrzymana w najlepszej kondycji, bez zaspokojenia potrzeb duszy, byłam tylko cieniem samej siebie.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Słuchał jej słów uważnie, zastanawiając się, dlaczego to nie ona została została Prorokiem. Pasterz, chociaż smok głęboko oddany bogom, nie miał bladego pojęcia o kwestiach dyplomatycznych oraz tych, które dotyczyły samego życia. Brać coś w zamian? Pomóc im to zrozumieć? Młody nigdy nie miał tego w zwyczaju. Poza tym nikt oprócz Pustynnego nie próbował go zrozumieć. Jego, Uskrzydlonego. Jedynie Kobaltowy, który przypadkiem widział jego ekscesy. I Jutrzenka, która mimo wszystko dostrzegła zmianę w jego zachowaniu.
– Za późno na to, Esencji. – odparł, a jego ślepia pozostały zamknięte. Nigdy nie lubił brać. I nigdy tego nie polubi. To pewne.
– Tylko nie mów, że jestem młody i wszystko przede mną. Czasami dochodzę do wniosku, że jest na odwrót. – po krótkiej chwili ciszy obrócił łeb, nie unosząc go jednak, ale otworzył ślepia i spojrzał na samicę.
– A co z tobą?

[Esencja Przeszłości]

Odsunęłam lekko ogon od swego boku i poczęłam nim przesuwać wśród śniegu, tworząc ledwo widoczne cienie w żłobień. Zastrzygłam długim uchem, zerkając na niego i pokręciłam lekko łbem.
– Nigdy nie jest za późno na nic. A prawdzie nie zaprzeczysz, chociaż nie, owszem, możesz jej przeczyć, ale jej nie unikniesz. Wspomniesz kiedyś me słowa, Wojowniku, wspomnisz je, kiedy cierpienie osiągnie apogeum i będziesz miał wrażenie, że zaraz zwariujesz, że jedynym wyjściem, aby uciec od niego jest śmierć. Nie słuchaj wtedy podszeptów umęczonego umysłu, tylko zawalcz o to, czego pragniesz, bo inaczej skąd masz wiedzieć, jak mogło wyglądać twe życie? – wzruszyłam lekko barkami.
Znałam to uczucie, doświadczyłam go nie raz, ale zawsze walczyłam do końca. Cóż z tego, że w ogólnym rozrachunku nie tyle co przegrałam, co zostałam okaleczona? Nie ma zwycięstwa bez ran. Nie ma porażki, jeżeli się nie walczy.
Słysząc jego pytanie poruszyłam się lekko, aż w końcu uderzyłam ogonem o śnieg.
– Poświęciłam swe życie dla dobra Stada, zrezygnowałam ze swych marzeń, zrezygnowałam z walk na Arenie, aby zająć się uzdrawianiem, ponieważ taka była wola mego Przywódcy po tym, jak moja matka odebrała sobie życie. Znam smak miłości, doświadczyłam jej za młodu, ale utraciłam ją równie szybko, gdy mój partner zmarł – zaśmiałam się gorzko. – Z czasem zaczęłam kochać ponownie, tylko, głupia, osadziłam swe uczucie w smoku, który nigdy nie odwzajemnił i nie odwzajemni już moich uczuć. Przeżyłam wiele, naprawdę wiele, ale nigdy nie cierpiałam tak bardzo, jak cierpię, gdy ranią mnie najbliżsi. Pisklęta, które dorastając zapominają o rodzicielu, Stado, które nie odwzajemnia twego oddania i miłość, która biorąc, zostawia po sobie pustkę. Nie cierpiałam tak ani, gdy wpadłam w łapska Równinnych, ani gdy powróciłam zza grobu, właśnie dla nich. Dzisiaj zrozumiałam ważną rzecz i nauczyłam się dostrzegać prawdę, okrutną, ale nie pozostawiającą złudzeń – wymruczałam cicho, patrząc przed siebie. Poczułam, że coś ciepłego wypłynęło z moich ślepi, ale zniknęło równie szybko, zdmuchnięte przez lodowaty wiatr.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Czy wspomni? Możliwe. Jednak czym jest prawda? Prawdą jest to, że zrezygnował z życia, które prowadził. Prawdą jest to, że potrafiłby postawić dobro Stada ponad dobro swojej partnerki. Prawdą jest to, że do tej pory Przywódcy potrafili pogodzić opiekowanie się Stadem i własne życie, mając partnerów. Dlaczego więc w obecnych czasach ma to być niemożliwe? Ma zawalczyć? Walczył. I przegrał.
Słowa Esencji w pewnym sensie coś mu przypominały. Tylko co? Sam nie mógł do tego dojść. Ale słuchał jej uważnie. I wtem zrozumiał. Esencja znalazła się w sytuacji podobnej do niego. Tylko, że z tej drugiej strony. Uniósł kąciki pyska w uśmiechu, smutnym, ale nie gorzkim.
– Czyżbyś ulokowała swe uczucia w Przywódcy swojego Stada, Esencjo Maddary? – zapytał, odwracając łeb. W jego głosie trudno było się doszukać jakichś jednoznacznych uczuć. Może trochę współczucia? A może nie.

[Esencja Przeszłości]

Tak, czasy zmusiły nas do zmian, ale zmian, które owocują w więcej okrucieństwa i nie pozwalają rządzącym zrozumieć tego, co jest istotne. Są nie tylko przewodnikami, są też częścią wspólnoty, ale nie tylko łbem, który ma myśleć, ale ma też czuć.
Milczałam naprawdę długo, wpatrując się w wolno wirujące płatki śniegu. Niebo pociemniało, straciło swe barwy. Jeszcze kilka uderzeń serca a Złota Twarz zniknie całkowicie. Zmierzch, właśnie tym było moje życie: zmierzchem, ale... ale nadal w tym zmierzchu kryło się życie, gdzieś tam, głęboko we mnie.
Uniosłam kąciki gadzich warg, kiedy dotarły do mnie słowa Wojownika. Spojrzałam na niego poważnie.
– Owszem, oddałam mu ponad czterdzieści księżyców swego życia, ale nigdy nie byłam dla niego nikim więcej, jak odskocznią od rzeczywistości. Rozumiesz teraz, dlaczego mówię, byś nie zamykał się w sobie? Kiedyś może spotkać cię podobna sytuacja, oddasz wszystko Stadu, nie zostawiając nic dla siebie i kiedyś ty możesz zranić kogoś tak, jak ktoś zranił ciebie – odpowiedziałam wolno, z wyraźnie dźwięczącym w mym głosie zmęczeniem.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Do młodego od razu dotarły słowa tej samicy. Nie był pewien, czy taki był jej zamiar, ale zrozumiał je w taki, a nie inny sposób.
– Nigdy nie skrzywdzę w ten sposób żadnej samicy. Widzą we mnie tylko Przywódcę. Nie smoka, Uskrzydlonego Marzeniami, Wojownika. Widzą Przywódcę Stada Ziemi. Wedle niektórych powinien związać się z jakąś samicą, aby sojusz między Stadami był trwalszy. – odparł z gorzkim uśmieszkiem, który błąkał się w kącikach jego pyska. Po chwili jednak powróciły spokój, chłód i opanowanie. On sam zaś pokręcił lekko łbem.
– Nasze sytuacje są podobne. Zmieniłaś swoja profesję na prośbę Przywódcę. Ja zmieniłem swoje aspiracje. Oddałaś Stadu serce, ja także. Jednak ja chciałem pogodzić bycie Przywódcą i partnerem. Wiem, że dałbym sobie radę. Ogół Stada zawsze będzie dla mnie najważniejszy. – odparł, kręcąc powoli łbem. Zmierzch. Pora, w której on sam się zamknął. Zamknął właśnie po to, aby nie oszaleć. Wątpił, czy jakikolwiek Uzdrowiciel by mu wówczas pomógł.