Niewielkie zlodowacenie

[Urna Cieni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Skoro kradzież iskry nie wystarczyła jeszcze, by Sekcja Zwłok miała zakaz do podstawowych funkcji życiowych, to co trzeba było zrobić, by faktycznie zostać wrogiem w oczach tutejszego panteonu? Ciekawa zagwozdka. Infamia odłożyła tę myśl na później. Temat może być wart zgłębienia. Póki co tylko czysto hipotetycznego, oczywiście. Jakiekolwiek testy praktyczne będą musiały zaczekać na zakończenie problemu, jakim stali się obecnie łowcy smoków.
  
  Czarnołuska smoczyca zdawała się być pewna siebie, wierząc, że ma dosyć solidną siłę przebicia. Niestety, Infamia była uparta z natury. I nawet, jeżeli potencjalna oferta przypadłaby jej do gustu, targowałaby się jeszcze trochę dla samej zasady, by utrudniać dojście do porozumienia. Niestety jednak – a może stety? – to, co zaoferowała jej teraz Mirri nijak nie wpasowywało się w kanon zainteresowań czarodziejki.
  – Mgły mają swoje własne turnieje, więc nie potrzebują dodatkowych z zewnątrz. – Pominęła milczeniem to, że ostatni się nie odbył przez różnego rodzaju zawirowania. – Wiedzy zaś mam zdecydowanie znacznie więcej, niż ty, zarówno w obrębie historycznym jak i dotyczącym świata zewnętrznego. Próbuj dalej.
  Bo oczywistym było, że nie ułatwi jej zdania i nie poda swojej ceny wprost. Nie, chciała zobaczyć, jak bardzo zdesperowana – o ile w ogóle – okaże się być Ziemna. To raz. Dwa, Mahvran sama nie miała konkretnej ceny. Po prostu decydowała w locie, czy dana perspektywa zapłaty ją interesowała, czy nudziła.
  
  Sekcja Zwłok

[Czarna Łuska]

Och, czyżby? Szczerze wątpiła w to, by ktokolwiek wiedział więcej od niej samej. Nie po tak dużym wysiłku i ilości czasu jaki poświeciła w poszerzanie swojej wiedzy i umiejętności przywoływania faktów.

– Sama jestem mistrzynią wiedzy i nie mam sobie równych – powiedziała nieskromnie, kładąc łapę na swojej piersi. – Mimo to, jeśli prawdą jest, że wiesz więcej ode mnie, szczerze podziwiam twój zapał do ćwiczenia swej wiedzy. Godnym zachwytu jest poświecenie na tak szczytny cel czasu, który można by wykorzystać na stanie się lepszą czarodziejką. Wybacz mi też moje zdziwienie, bo nie spodziewałam się, że świadomie wybierzesz bycie miernym magiem na rzecz zostania mistrzynią wiedzy.

Wszakże, co dawały przeżyte wieki, jeśli większość wiedzy przelatywała przez palce i niknęła w odmętach niepamięci. Wiedzę trzeba było pielęgnować i poświęcać na nią czas, żeby nie zgniła i nie zniekształciła się z upływem czasu. To co czarodziejka mogła uważać za prawdę, tak na prawdę mogło okazać się zwykłym fałszem, który niczym chwast wyrósł w zaniedbanym ogrodzie umysłu.

Podrapała się po skroni.

– Hmm... na pewno jest coś w czym mogłabym być dla ciebie przydatna – powiedziała zamyślonym tonem. – Może zaciekawiłoby cię spotkanie z moją wychowanką? Ludzką czarodziejką, władającą unikatową dla tej rasy magią smoczej krwi. Mimo paliwa z jakiego korzysta, możliwości jej zaklęć wykraczają poza prymitywne ograniczenia naszej maddary. Ostatnio próbuje odnaleźć sposób na rzucanie zaklęć bez smoczej krwi, ale, o ile nie będzie chciała zawierać układów z duszkami, słabo widzę jej perspektywy w tym zakresie.

Infamia Nieumarłych

[Urna Cieni]

• Uniosła łuk brwiowy. Nie była pewna, czy była bardziej zdziwiona, czy rozbawiona aż taką pewnością siebie u tak pozornie, hm, łagodnej istoty. Cicha woda brzegi rwie?
  – Doprawdy? – Powstrzymała złośliwy chichot, zamiast tego wpatrując się w i tak ślepą smoczycę. Eh, tyle pięknych niuansów mowy wywernowego ciała – na nic!
  – Wiedzą historyczną mogę wbijać szpile w czyjeś poczucie wartości, ale magią bezpośrednio w mózg, by na stałe zniwelować wszelkie wątpliwości życiowe. – Uśmiechnęła się półgębkiem. – Oba mają swój urok, jak mniemam.
  
  Oczywiście, że jej wiedza miała pewien... Problem. Chociażby taki, że sporo jej elementów zostało wypaczonych przez subiektywne odczucia, jak nie jej, to chociażby Szydercy. Mimo to, zakładała z góry, że wiedziała znacznie więcej od Sekcji Zwłok, bez względu na to, co mogłaby usłyszeć.
  – Waszej maddary, smoczyco. Nie władam waszą odmianą magii, co najwyżej jej osobnym odłamem. – Wyjaśniła niezwykle spokojnie. – A co do ludzkiej kobiety, wygodniej byłoby ją zabić, aniżeli popierać jej zapał do szukania sposobów na czarowanie bez smoczej krwi. Taka naiwność i dobroduszność jest powodem, dla którego przynajmniej połowa Wolnych Stad nie dożyje następnej zimy.
  Pokręciła łbem z niedowierzaniem. Stado Ziemi stanem umysłu, niezmiennie od ostatnich pięciuset księżyców. No, dobrze. Trzystu z hakiem.
  
  – I pozwól mi zgadnąć. Cała ta wiedza, którą sobie wesoło gromadzisz, będzie potem w taki lub inny sposób przekazana dalej... Oczywiście, nie ulegnie przemianom na skutek subiektywnych odczuć ani czyjegoś widzimisię. Szlachetnie, mhm. – Projekcja? A skąd. Infamia w życiu o czymś takim nie słyszała.
  
  Sekcja Zwłok

[Czarna Łuska]

Och, czyli to był ten typ? Chyba nie powinno być ciężko się do niego dopasować.

– Dobrze wykorzystana wiedza potrafi ranić i niszczyć tych, których pazury i magia nie są w stanie tknąć – odparła, odwzajemniając domniemany z tonu głosu uśmiech wywernowej. – Ostatnio jednak znacznie większą przyjemność sprawia mi przełamywanie barier zwierzyny i rozpuszczanie jej od środka. Nie mają wtedy pojęcia co je zabija aż do samego końca.

Zwierzęca brutalność płynęła w jej żyłach. Chłodna i wykalkulowana, podążająca za swoją ofiarą i czekająca na odpowiedni moment, żeby uderzyć. Zbierająca informacje, wkładająca pazury pod emocjonalną skorupę, by móc ją zerwać jednym prostym pociągnięciem i odsłonić wrażliwe wnętrze. Wtedy zatopienie w nim kłów już nie stanowi problemu. Nie zamierzała też zgadzać się na żadne kompromisy, o ile nie widziała w tym zysku. No i oczywiście o jakimkolwiek altruizmie nie było mowy.

Taką zdawała się być przywódczyni Mgieł.

Piastunka uniosła łuk brwiowy, słysząc o specjalnej odmianie maddary, którą władała czarodziejka.

Czyżby było więcej jej rodzajów niż tylko jeden? Było to całkiem możliwe. Na pewno będzie musiała się o to później spytać. Na razie jednak trzeba było się skupić na głównym daniu tej dyskusji.

– Oczywiście – odpowiedziała na ostatnią wypowiedź Infamii, jakby to było coś trywialnego. – Na tym właśnie polega trening wiedzy: żeby zapamiętać i przekazać informacje dalej, jak najmniej zniekształcone przez własne postrzeganie świata. Wszystko co mi dzisiaj powiesz, umieszczę spisane na kamiennych tabliczkach w Gigancie, żeby przyszłe pokolenia mogły z nich czerpać wiedzę. Dam ci je oczywiście do sprawdzenia, przed ich upublicznieniem, jeśli chciałabyś nanieść na nie jakieś korekty.

Infamia Nieumarłych

[Urna Cieni]

• Uniosła lekko łuk brwiowy. Zastanawiała się, czy w świetle słów Sekcji po prostu zgrywała ona miłą, by osiągnąć jakieś własne cele, czy faktycznie była wielowymiarowa. Póki co Infamia ani trochę nie miała ochoty na dzielenie się przeszłością swojego stada. Wystarczyło jej, że skrobała ją w wolnych chwilach nad Zdradliwym Urwiskiem, gdzie dostępna miałaby być dla, cóż, tylko Mgieł. Nie, żeby Mgły same w sobie tętniły pasją do tej przeszłości. Prawie nikt z obecnie w niej żyjących nie miał powiązań krwi z Cieniem.
  Może więc lepiej dać tej historii zginąć, niż dawać ją do każdych brudnych łap napotkanych po drodze.
  
  – Fascynujące. – podsumowała tylko wypowiedź Sekcji dotyczącą metod rozpruwania wewnętrznego zwierzyny, ewidentnie niespecjalnie zainteresowana tym tematem. Wbrew pozorom, nudziły ją przekomarzanki dotyczące tego, kto potrafi coś zabić w bardziej wyrafinowany albo bardziej brutalny sposób.
  Oczywiście, Mahvran znała takich sposób na pewno znacznie więcej, niż piastunka Ziemi, ale zdawało się to dla wywerny tak oczywiste, że nawet nie raczyła o tym wspomnieć.
  – A co, jeśli ci powiem, że moim zdaniem są odmiany wiedzy, które nie powinny być dostępne dla wszystkich, a jedynie dla kilku indywidualnych jednostek? – przekrzywiła lekko głowę, ciekawa, co też takiego otrzyma w ramach odpowiedzi. Nie miała ciekawszych zajęć – bo patrole ciekawe nie były, wbrew pozorom, a od córki i jej licznych pytań też chciała chwilami odpocząć – więc mogła poświęcić jeden wieczór na przerzucanie się różnej jakości argumentami z Ziemną.
  
  Sekcja Zwłok

[Czarna Łuska]

Ogon przesunął się nieznacznie po ziemi.

Bogowie, czemu niektóre smoki muszą być aż tak oporne.

– Wiele jest sekretów, czy też całych dziedzin wiedzy, które nie powinny być dostępne dla ogółu – odpowiedziała, uprzejmym tonem. – Nie wątpię, że w historii twojego stada wiele jest rzeczy, które powinny być pozostawione tylko dla was.

Siedząc na ziemi, odchyliła się nieco do tyłu, by przenieść ciężar z przednich łap na podstawę ogona. Podniosła owe łapy i zetknęła je luźno ze sobą palcami dłoni, tworząc małą klateczkę.

– Ja nie chcę cię prosić o podobne, poufne informacje. Jedynie o to, co zdążyłam się już dowiedzieć od innych stad. Chcę poznać twoją perspektywę, jako smoczycy, która już od dwustu księżyców żyje w Cieniu, w Pladze i we Mgłach. Sama wiesz, że jeśli umieszczę w kronikach historię twojego stada, bazując jedynie na wiedzy Przywódców Ziemi, może być ona zniekształcona.

Uśmiechnęła się lekko.

– Oczywiście, nie nalegam na nic. Prędzej czy później i tak będę musiała spisać tą historię, bazując na tym co już wiem. Jednak twój wkład w poprawne jej przekazanie następnym pokoleniom, Przywódczyni, byłby nieocenioną pomocą.

Infamia Nieumarłych

[Urna Cieni]

• Gdyby Sekcja wyszła z inicjatywą podpytania Infamii o historię Cienia jakieś... Pięćdziesiąt księżyców wcześniej, z pewnością byłoby łatwiej. Jednak w świetle ostatnich wydarzeń, czarodziejka po prostu nie widziała w tym sensu, bo przeszła kolejny życiowy etap zmiany poglądów. Co było w jej życiu bardzo rzadkim zjawiskiem, a co za tym szło – zazwyczaj bardzo utrudniającym życie wszystkim dookoła niej.
  
  Słysząc wzmiankę o przywódcach Ziemi nie powstrzymała krótkiego, nieprzyjemnego śmiechu, który wprawił łuski na jej gardle w widoczne wibracje.
  – Oh tak, wiedza przywódców twojego stada na pewno byłaby czymś niespotykanym. – pokręciła pogardliwie łbem, nadal uśmiechając się pod nosem. – Dzika Ziemia, będąca jedynie macicą do użytku mojego ojca bez wątpienia była moją ulubioną.
  Splunęła pogardliwie w bok, na samo wspomnienie o zielonołuskiej wojowniczce mając ochotę wgryźć się komuś w gardło. Była uradowana, gdy prorokini zamieniła się w kamień. Nawet rozpacz Szydercy nie zdołała tego zmienić, tak samo jak uraza Mahvran wobec niego nigdy nie przestała istnieć.
  – A czemuż to musisz spisać tę historię? Gdzie w tym wszystkim mus? Ktoś trzyma sztylet pod twoim gardłem? – spytała z niechęcią, ewidentnie coraz bardziej odsuwając się od potencjalnego ujawienia swojej wiedzy. Za dużo do stracenia, za mało zysku.
  
  Sekcja Zwłok

[Czarna Łuska]

Jej wyraz pyska spoważniał.

– Pozwól imionom zmarłych spoczywać w spokoju – odpowiedziała twardo. – Sama pewnie nie chciałabyś, żeby ktoś obrażał twoich przodków w podobny sposób. Jeśli nie chcesz być postrzegana za tchórza, lepiej obrażaj tych, którzy są w stanie odpowiedzieć na twoje obelgi.

Infamia pociągnęła za strunę, której poruszać nie powinna. Sekcji zaś kończyła się powili cierpliwość. Najwyraźniej będzie musiała napisać historię Plagi po swojemu, skoro ich przywódczyni nie miała zamiaru podzielić się tą wiedzą.

Podniosła się z ziemi.

– Stada Cieni, Plagi i Mgieł nie żyją w próżni. Bierzecie udział w wielu wydarzeniach, na przestrzeni setek księżyców i niemożliwym jest nie wspomnieć o was podczas pisania kronik. Od ciebie zależy, jaki wydźwięk będą miały te wspomnienia.

Obniżyła nieco łeb.

– Ale najwyraźniej niepotrzebnie cię o to pytałam. Tobie jest wszystko jedno, co przyszłe pokolenia będą myśleć o Cieniu, Pladze i Mgłach.

Infamia Nieumarłych

[Urna Cieni]

• Ostatnimi czasy była chyba zbyt zmęczona, by faktycznie reagować kłapnięciem szczęk i trzaśnięciem ogonem. Pewnie dlatego wysłuchała piastunki w ciszy, z nutą rozbawienia. Zbyt dużo obelg słyszała, zbyt wiele oskarżeń, by faktycznie odczuwała tą. Jedyne, jakie faktycznie potrafiły ją urazić pochodzić musiały od bliskich jej jednostek. Strażnikowi udało się to wprost wybitnie, ale on generalnie był utalentowany. Poza nim chyba jeszcze tylko Frar i Aoha mieli autentyczne szanse na sukces w tej dziedzinie. I Ilun, jeśli zdecydowałby się znów zejść na ziemię, ale czarnołuski olbrzym nigdy nie powiedział wobec niej nic negatywnego. Sama perspektywa czegoś takiego wydawała jej się wprost irracjonalna. Był zbyt dobry dla tego świata.
  Zbyt dobry dla Plagi i zbyt dobry dla niej, przede wszystkim.
  
  Zaśmiała się cicho, mrukliwie, kręcąc powoli łbem.
  – Eh, Sekcjo Zwłok... – westchnęła cicho, cały czas z uniesionym prawym kącikiem pyska, jak gdyby pouczała z niebywałą cierpliwością pisklę. – Myślę, że jesteś jedną z ostatnich istot, które mają prawo do prawienia morałów. Mi, lub komukolwiek innemu. A to, co o mnie myślisz – widzisz, gdybyś powiedziała mi to jakieś sto osiemdziesiąt księżyców temu, zdecydowanie poczułabym się urażona. Teraz...
  Rozłożyła lekko nadgarstki w nonszalanckim geście, nadal jednak trzymając je głównie na ziemi, by nie stracić równowagi. – Z dziwną ulgą stwierdzam, że nie czuję już w obliczu takich oskarżeń czegokolwiek.
  
  Poruszyła barkami, najpierw jednym, potem drugim. Za długo stała w miejscu. Jej ciało tego absolutnie nie znosiło. Nadpobudliwość była czymś, z czego do dzisiaj nie zdołała się w pełni wyleczyć.
  – Nawet, jeśli masz sporo wiedzy, to wynika ona z opowieści, a nie twoich bezpośrednich przeżyć. A ja muszę przyznać, że skarbiec pozbawiony personalnego doświadczenia, skażonego tą tak znienawidzoną nutą subiektywności, jest po prostu pusty. Mówisz, że wydźwięk przeszłości mojej krwi zależy ode mnie? Tak, masz rację. I tak, jak zapewne bez oporów podzieliłabym się tą historią może, hm, sto księżyców temu, tak ja wyniosłam ze swoich przeżyć i obserwacji pewne wnioski.
  Klasnęła cicho jęzorem, kołysząc się swobodnie na boki, niczym jesienny liść niesiony przez wiatr.
  – Przyszłe pokolenia i tak będą myślały sobie cokolwiek chcą. To twój niepoprawny optymizm sugeruje ci, że cokolwiek będzie napisane będzie poprawnie odebrane. Jestem ostatnią z żywych Skąpanych w Cieniu, jedną z ostatnich Siewców Plagi, tak, i... I dopóki żyję, Cień żyje również. Jego śmierć będzie równała się z moją, i wówczas wtedy będzie permanentna. Wszelka prawda, wszelkie kłamstwa, wszelkie subtelne niuanse należą do mnie i zabiorę je ze sobą. Ty zaś... Hmmm, jak mniemam, możesz kajać się przed bogami czy innymi skarbnicami wiedzy tajemnej i błagać je o opowieści, naiwnie licząc, że faktycznie przekazują prawdę.
  Tembr jej głosu stał się nieco niższy, bardziej mrukliwy, gdy mimowolnie wyciągnęła szyję bliżej ślepej smoczycy. Cały czas mówiła jednak z niezmąconym spokojem.
  – Ale zalecam zaczekać z publikacją na dzień mojego permanentnego odejścia i dla pewności odczekać dodatkowe trzy noce. Potraktuj to jako kurtuazyjną sugestię. – dodała, przygotowując się do odejścia, o ile Sekcja nie zechce czegokolwiek dopowiedzieć.
  
  Sekcja Zwłok

[Czarna Łuska]

Zwróciła łeb w bok i zamknęła ślepia.

– Hmm... – mruknęła cicho w zastanowieniu.

Większość swojego życia miała w zwyczaju bojować słowem i walczyć do ostatniego tchu, byle by tylko sforsować swoją myśl na kimś innym. Za każdym razem, gdy się na tym łapała, czuła dziwną gulę w gardle. Tak było i teraz. Wygłaszała swoje poglądy, próbując wymusić na Infamii, żeby zrobiła to, co piastunka zechce. Jak gdyby podejście przywódczyni Mgieł nie było tym właściwym.

A co jeśli było inaczej?

– Myślę, że możesz mieć rację... – odpowiedziała po chwili. Jej głos utracił wcześniejszą twardość, ale nie wrócił to uprzejmości z początku rozmowy. Był jednocześnie kierowany do właścicielki jak i do Infamii, a spod tego krótkiego zdania, wypływała głębsza wewnętrzna zaduma.

Usiadła z powrotem na ziemi i przygarbiła się. Podbródek podparła wierzchem prawej łapy, która z kolei oparta była na kolanie jej kolanie. Nie patrzyła w żadne konkretne miejsce, bo i tak nic nie widziała.

– W sumie i tak większości nie obchodzi, co wydarzyło się przed ich wykluciem...

Sama zawsze uważała, że z historii można było wyciągnąć jakieś ważne lekcje, które uchroniłyby smoki przed popełnianiem tych samych błędów. Co z tego jednak, skoro i tak nikt nie chciał jej studiować? Mogła sobie pisać tyle historii, ile tylko zechce, a smoki będą nadal robić to samo. Może kilka pojedynczych jednostek w przyszłości jej za to podziękuje, ale to by było na tyle. Nie warto więc było wyrywać od innych wiedzy, którą nie chcieli się podzielić.

– Przepraszam, że marnuję twój czas – odpowiedziała po chwili, podnosząc ślepy wzrok w stronę Infamii. – Jeśli chcesz, możesz odlecieć. Dziękuję ci za, hmm, tą naukę, której nie spodziewałam się, że dostanę.

Musiała się jeszcze trochę głębiej zastanowić nad jej słowami. Najlepiej powtórzyć je sobie jeszcze raz w głowie. Ale nie chciała też zostawiać przywódczyni w przydługiej, niezręcznej ciszy.

Infamia Nieumarłych

[Urna Cieni]

• Co? Doprawdy? Czyżby pierwszy raz w tak długim życiu udało jej się faktycznie zmienić czyjś poglądy? Niezwykłe. I wybitnie drażniące, że spośród wszystkich pieprzonych możliwości, względnie elastycznym umysłem wykazała się okryta beznadziejną sławą piastunka Ziemi, a nikt z Mgieł. Ugh.
  
  W świetle zdziwienia, mogła zrobić tylko jedno – dobrze ja zamaskować i zdać się na nonszalancję. Mimo więc, że Sekcja była ślepa, na obsydianowołuskim pysku samicy znów pojawił się przelotny uśmiech, ukazujący wyraźniej koniuszki czarnych zębisk.
  – Czym jest jedno popołudnie w obliczu wieczności. – prychnęła cicho, jakby sama siebie rozbawiła tym stwierdzeniem. To wcale nie tak, że nie tak dawno zbyła kogoś innego, wymigając się brakiem czasu. Wcale.
  – Polecam się na przyszłość. Nudną, krwawą, jakakolwiek by nie była. – podsumowała krótko, odwracając się i rozkładając skrzydła, by wkrótce opuścić Zlodowacenie, pozostawiając po sobie tylko chwilowy szum i dziwnie przyjemny zapach wanilii. Zmieszanej z krwią, ale nadal wanilii.
  
  Tę rozmowę mogła zaliczyć do kategorii minimalnie ciekawszych, niż zwykle. Tak, były gorsze sposoby na rzekome zmarnowanie jej czasu.
  
  [zt] Sekcja Zwłok

[Rytm Wydm]

Porywisty spacerował sobie po terenach wspólnych, a jego uwagę przykuł dziwny kawał lodu, który w przeciwieństwie do całego śniegu z okolicy zdawał się nie topnieć. Zwłaszcza, że znajdywał się on blisko Parującego Źródełka. Przy skraju Sosnowego Boru przysiadł sobie pod drzewem i w zasadzie czekając na nic odpoczywał chwilę od codziennych obowiązków, podróży i nauk.

[Neron]

Ziemia pokryta lodem jak w wysokich górach i podczas zimy przyciągnęła jego uwagę. Poszedł w tę stronę. Szedł raczej niezdarnie. Jego chude ciało o nieco wystających kościach poruszało się ociężale, jak gdyby smok ważył tony. Jego skrzydła były zmarniałe, a szare łuski, zapewne lśniące w czasach świetności, były nieco zapadnięte i matowe. Można by się założyć, że były kruche. Miał nieco zwieszoną głowę i wydawał się głęboko rozmyślać, dopóki nie odnotował istnienia drugiego samca. Wyglądał dość dziwnie, ale wszystkie smoki z tych terenów były dziwne i pokraczne. Z futrem, grzywami, bez łap, długie jak łasice, z błonami, bez kolców, bez skrzydeł – pełen przekrój.
– Nieznajomy – zagaił, podchodząc do samca u brzegu boru. Ton miał szary jak jego ciało. Język również wydawał się poszarzały, być może od długiego odwodnienia. Przekrwionych białek nie było widać przez szerokie, popielate tęczówki. – Witaj – Zakończył zdanie, gdy upewnił się, że jest wystarczająco blisko, by dziwnobłoniasty go usłyszał.
– Mam problem, mości nieznajomy. – Nie był bynajmniej zakłopotany, wyglądał wręcz na poważnego. Miał niski, ochrypły głos. – Długo nie jadłem, nie piłem i nie robiłem użytku ze swojej fizjonomii. – Zaczął od wyjaśnień. – Potykam się podczas biegu i nie mam sił latać. Przed księżycami to matka wszystko mi wyjaśniała. Zechcesz przypomnieć mi to, co mogłem zapomnieć i poprawić to, w czym robię błędy?

[Rytm Wydm]

Nie trudno było mu dostrzec docierającego na miejsce innego gada. Jego marny wizualny stan oczywiście przykuł mocno jego uwagę, więc gdy szarak podchodził, Khamsin bacznie przyglądał się, zdawać mogłoby się każdej części jego ciała.
– Dzień dobry. – Odezwał się... równie szaro co drugi osobnik, ale znacznie bardziej "płasko", bez modulacji głosu. Mimo to nagle bez żadnego wahania rozpostarł swoje prawe skrzydło i pomachał nim energicznie na przywitanie. Mina, trochę groźna, pozostawała na nim bez zmian.
– Jestem Porywisty Kolec ze stada Słońca. Miło poznać. – Dokończył sam się witać, jeszcze przed wyjawieniem mu problemu przez smoka pachnącego Ziemią. Ciągle mówił tym samym, płaskim, nudnym tonem, ale i tak ładnie się ukłonił jeszcze nim złożył z powrotem swoje skrzydło i poprawił to drugie na plecach.
Przekrzywił lekko łebek na bok, wsłuchując się w swoje wyznania tego zdawać by się mogło starszego samca. Dziwne... choć co na tych terenach nie było dziwne. Khamsin złapał się za swój prawy róg prawym skrzydłem.
– Oh. Hm... Pewnie, że pomogę. – Puścił je i pokiwał główką. Ton miał ciągle niezmienny, a pysk zastygnięty w jednej, niemożliwej do zmiany ekspresji. – Szkolę się na piastuna, więc nauczanie innych nawet podstawowych czynności to dla mnie przyjemność. Ale najpierw powinieneś coś zjeść może. – Sięgnął pod skrzydło, które trzymał cały czas przy ciele i wyciągnął spod niego owoc opuncji, którego na szybko zaczął obierać. Miał w tym już wprawę, więc nie zajęło mu to długo. – Nie wyglądasz, jakbyś był w pełni sił. – zniżył łeb, w przeciwieństwie do swojego ciągłego płaskiego brzmienia, a następnie wyciągnął w jego stronę swoją łapę z obranym, gotowym do zjedzenia bez kaleczenia podniebienia owocu opuncji – Proszę. Poczęstuj się. – poruszył swoją łapą w górę i w dół zachęcająco. Choć znów mówił cały czas tak płasko i niepasująco do tego, co pokazywał gestami... – Zawsze noszę parę ze sobą na przekąskę, gdy chodzę w okolice terenów wspólnych. – dokończył i mając nadzieję, że nieznajomy widząc cały proces obierania opuncji nie będzie miał jakichś podejrzeń do oferowanego, soczystego owocu.
– Pytanie. Od czego chciałbyś zacząć. I jak ci na imię. – Zadał pytanie po tym... "twierdząco"? Każda jego wypowiedź brzmiała tak, jakby wypowiadał zdanie twierdzące, bez żadnego wyjątku. Jakby jego głos na zawsze zastygł na tej samej tonacji, co jego nieruchomy wyraz pyska.

[Neron]

Z początku nie zorientował się o co chodzi, ale potem przyjrzał się mimice pyska samca. Czaszka wyglądała na zbitą i pozbawioną mięśni, zastygłą w jednej pozycji. Nie było to dla niego zrozumiałe... ale widział tyle dziwów na tych terenach, że kolejne nie zrobiło na nim wrażenia. Smok bez przednich łap – jest. Smok z błonami – jest. Smok z grzywą – jest. Smok fretka – też jest. Właściwie to Porywczy wyglądał najnormalniej ze wszystkich smoków jakie tutaj poznał. Miła odmiana.
Neron zastanowił się nad pochodzeniem Słonecznego. Z tego co rozumiał, byli neutralnymi sąsiadami, zatem nie powinni przystawiać do siebie swoich pazurów. Samiec obserwował jak drugi łapie skrzydłem róg. Nigdy nie widział takiej ekspresywności u smoka. Dopiero teraz dotarło do niego, że nadrabia tak, świadomie czy nie, swój brak mimiki. Hm... Doskonały byłby z niego aktor.
– Wiele smoków mnie dokarmia. Musicie żyć w obfitości. – Powiedział nieco tęsknie za swoimi rodzimymi górami. Przyjął opuncję z lekkim wahaniem. Nigdy nie widział takiego owocu. Włożył go jednak do pyska, poznając lokalny, słodki smak pustyni. Zamknął małe oczy. Ta słodycz skojarzyła mu się z tą jaką czuł podczas obcowania z Nią.
– Dziękuję... za to. – Powiedział, lekko się skrzywiwszy, gdy nie umiał nazwać owocu. Westchnął ciężko, a szary dym uwolnił się z jego nozdrzy. Jak zawsze gdy wzdychał z zafrasowania. – Jestem Neron. Neron ze wschodu. Przywódca Ziemi pozwolił mi się asymilować w jego Stadzie. – Odpowiedział wyczerpująco. Zarazem wydawał się być nieco zamyślony. Czy tylko samice trzymały go w Ziemi...?

[Rytm Wydm]

Nie wydawało się Khamsinowi że byłby z niego dobry aktor, zwłaszcza ze swoim upośledzeniem głosu, przez który mógł wszystko mówić tylko w jednym i tym samym tonie. Nawet zadawać pytania nie potrafił. Co najwyżej jakiś drugoplanowy mim, który nie ma dużego wpływu na ogólne przedstawienie... Ale teraz nie o tym. Ucieszył go wewnętrznie widok smoka zajadającego się soczystą opuncją. Dobrze, może dzięki niej nie będzie już wyglądał jak suchy kaktus.
– Jak się uważnie poluje i ma się wystarczająco czasu to można znaleźć wszystko. Polecam spróbować. – Przytaknął i oczywiście zabrzmiał dokładnie tak samo, jak wcześniej. Pokłonił się jeszcze po tym, jak samiec mu nawet podziękował. – To owoc opuncji. Z kaktusa na pustyni. – Wyjaśnił dodatkowo, choć się zastanawiał, czy szarołuski w ogóle wiedział czym jest pustynia?
Chyba musiał, bo właśnie powiedział, że był ze wschodu.
– O. Też jestem ze wschodu, z wielkiej pustyni! – Skoczył energicznie w miejscu i aż rozłożył łapy szerzej przy lądowaniu – Ale trafiłem do stada Słońca. Już dość bardzo temu. Neron to fajne imię, miło cię poznać. – Sylwetkowo wyglądał na bardzo pociesznego, choć jego postawa oczywiście stanowiła ogromny kontrast do płaskiego głosu i kamiennego wyrazu pyska.
Poczekał uprzejmie, aż Neron sobie na spokojnie wszamie owocek, po czym od razu przeszedł do sedna spotkania.
– No dobrze, czyli chciałeś zacząć od przypomnienia sobie... jak się biega. Zanim jednak do tego przejdziemy, a raczej przebiegniemy – (hehe) – Spróbuj sobie może przypomnieć najważniejsze elementy biegu, na przykład czym różni się stawianie łap podczas zwykłego chodzenia od szybszego przebierania łapami. Opowiedz mi o tym. – rozłożył prawe skrzydło w jego stronę, zachęcając go do interakcji. – Mi się zawsze lepiej i szybciej uczyło czy tam przypominało się coś, jak pierw o tym zaczynałem mówić, a potem dopiero praktykować. – Dodał jeszcze swoje przemyślenia. – Wiem, że jeśli chodzi o bieganie to może wydawać się trochę... prymitywne, ale chciałbym, żebyśmy od tego i tak zaczęli. – Przekrzywił łebek w oczekiwaniu na odpowiedź.