Gorąca zatoczka

[Kwiat Uessasa]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nim się spostrzegłem, przybył mój najukochańszy braciszek. Jakoś długo na niego nie leciałem, a od nauki dzieliło nas kilka skrzydeł. Chwała, że mnie nie okrzyczał za ten lot... No nic... Posłałem mu miły uśmiech i pokiwałem głową. Lecz nim mi się udało wskoczyć. Ten ruszył na całego ochlapując mnie. Minimalnie zrezygnowany poruszałem głowa na boki i sam wkroczyłem do wody. Była ona przyjemnie ciepła, patrząc na śniegi, które się tu utrzymują. Powoli kroczyłem za bratem, choć w pewnym monecie tylko "skoczyłem" na plecy i zacząłem dryfować w stronę mego monochromatycznego braciszka.

W pewnym momencie na niego wpadłem
– Iluś, ciekawe miejsce. Jest równie cieple co moja niecka w grocie... Choć ta daje ten przyjemny powiew chłodu. – spojrzałem na brata z lekkim i tajemniczym uśmiechem. Wyglądał bosko, okryty kroplami wody. Tak ładnie odbijały promienie światła, które na niego padały. Az się chciało go zjeść...
Powoli dodryfowałem do niego, lekko na niego wpadając. Spojrzałem mu na pysk:
– Słodko i pięknie wyglądasz w tych kropelkach wody, Braciszku – posłałem mu kokieteryjny uśmiech i minimalnym głodnym spojrzeniem.

Rozwiane Myśli

[Wybory Serca]

// kidnapping temat

Na śmierć by zapomniała! Przyleciała pospiesznie na tereny niczyje, lądując przy parującej wodzie. Nie zauważyła nikogo w pobliżu, więc raczej teren był bezpieczny. Posłała do Urthemiela wiadomość mentalną, sięgając jego umysłu w subtelny, delikatny sposób.
~ Hej, tu Śnieżka! Przepraszam, że tak długo się nie odzywałam. Sporo się działo. Um, dalej jesteś zainteresowany terenami łowieckimi? Mój tata chyba znajdzie trochę czasu. Jestem nad Zimnym Jeziorem i uh, wiesz co, po prostu ci pokażę gdzie! – zaanonsowała w przepraszającym tonie, jednocześnie wysyłając obraz tego co widzi. Powinien raczej trafić.

[Urthemiel]

• Rozumiał, jak działała magia – cóż, znał w końcu jej podstawy. Wystarczająco, by móc wyczarować sobie prostą kulę światła, jeśli jej potrzebował, ale nic poza tym. Nie uważał maddary za aż tak istotną, nawet jeśli jego matka uważała inaczej, niezdolna do przejścia z jednego krańca polany na drugi bez rzucenia jakiegoś czaru.
  Mimo to, jej syn był inny.
  
  Nie miał do czynienia z komunikacją mentalną. Słyszał tylko przelotnie o jej istnieniu, ale nigdy nie zgłębiał szczegółów, nie poświęcił nawet czasu by zbadać, czy to tylko plotki, czy faktycznie coś zakorzenione w praktyce. Przyszło mu więc solidnie się zdziwić, gdy absolutnie znikąd usłyszał w swoim łbie znajomy, młody głos Śnieżki. Jakby tego było mało, postanowiła dobić jego zaskoczenie, przyozdabiając końcówkę wypowiedzi obrazem.
  Może powinien był jednak zwracać więcej uwagi na to, co mówiła matka.
  Potrząsnął lekko łbem i udał się w wyznaczone miejsce, chociaż faktem było, że nieco zabłądził. Zganił się we łbie za ten błąd, bo nie znosił się spóźniać, a w obecnej sytuacji zmusił łowczynię do czekania nieco dłużej, niż wypadało. Co gorsza, nie miał pojęcia jak jej odpowiedzieć w taki sam sposób, w jaki ona odezwała się do niego, więc pozostawił Serce w niewygodnej ciszy bez odzewu.
  
  W końcu jednak pojawił się na horyzoncie, szybko zniżając lot i lądując w bezpiecznej odległości od smoczycy, by przypadkiem nie obrzucić jej pyłem wznieconym w powietrze przez silne skrzydła. Skłonił uprzejmie łeb, podchodząc bliżej, na tyle, by móc normalnie rozmawiać, ale zarazem nie naruszać ani jej, ani swojej przestrzeni prywatnej.
  – Wybacz, że musiałaś długo czekać. – rozpoczął, obserwując ją uważnie, acz nienachalnie. – Nie znam jeszcze wszystkich tych terenów, a nie wiedziałem, jak ci odpowiedzieć w... – przerwał, szukając słów.– Ten magiczny sposób, w jaki ty odezwałaś się do mnie.
  
  Wybory Serca

[Wybory Serca]

Nie usłyszawszy odpowiedzi przez moment zaczęła myśleć, że Urthemiel ją po prostu zignorował. Nie miała jednak nic lepszego do roboty, więc usiadła na płyciźnie, aby zmoczyć sobie łapy.

I wtedy też usłyszała łopot skrzydeł, poprzedzony pojawieniem się brązowej sylwetki na horyzoncie. Na jej pysk wkradł się uśmiech. Może wywerna nie należała do przesadnie wylewnych smoków, ale... czy głupio mówić, że Śnieżka przepadała za jego aparycją? Miał ciepłe, miłe dla oka kolory. Zaczynała dostrzegać urodę samców, jednak nie miała jeszcze pojęcia co to znaczy.
– Nie szkodzi – zapewniła go. – Miałam kłopot z formą przekazania ci, gdzie jestem, no i-

Huh? Jak to nie wiedział? Przechyliła głowę, obserwując go z zaciekawieniem.
– Nie potrafisz korzystać z maddary? – zdziwiła się. Nigdy nie słyszała, aby dorosły smok miał z tym kłopot. Fascynujące!

[Urthemiel]

• Eh, wychodzenie na nierozgarniętego nie było mu za bardzo w smak, zwłaszcza w ślepiach smoczycy, która mogła otworzyć mu możliwość na zdobycie jakiegoś porządnego pożywienia – takiego, które nie było tuzinem łapanych w wolnych chwilach, polnych myszy. Nie pamiętał już smaku mięsa sarny czy czegokolwiek porządnego. O żubrze nie wspominając.
  
  Pozwolił sobie usiąść, chociaż zrobił to dopiero po dłuższej chwili, bo nie był pewien jak bardzo się spoufalać, a jednocześnie nie wyglądać na zagrożenie. Jeśli cały czas by stał, gdy ona siedzi, sprawiałby wrażenie kogoś, kto czeka na moment do ataku. Jak usiądzie, to okaże się pewnie zbyt rozluźniony. Eeeeh, męcząca była ta cała etykieta i stos różnych zasad. Wymagało to delikatnej intuicji, a jego trochę kulała. Ale starał się. W jego mniemaniu nie było to wystarczające, ale nie miał za bardzo wyboru.
  – Potrafię. Miałem dobrą nauczycielkę. – ugryzł się w język, bo już chciał powiedzieć, że niestety sam był idiotą i nie docenił matki w takim stopniu, w jakim powinien. – Zwyczajnie nie miałem do czynienia z magicznymi rozmowami w umyśle. To jest dla mnie nowe.
  
  Podrapał się po łuskach na boku szyi.
  – Wspomniałaś o szansie na rozmowę z twoim ojcem. – pozwolił sobie zmienić temat, bo niezbyt miał ochotę na poruszanie kwestii swojego upośledzenia. – Doceniłbym tę możliwość.
  
  Wybory Serca

[Wybory Serca]

– Och! Przepraszam, nie chciałam cię urazić – zapewniła i posłała mu przepraszający uśmiech. – Może dla samotnego smoka to nie jest tak kluczowa wiedza? Ja bez mentalek bym chyba umaaarła – jęknęła teatralnie na samą myśl o tym jak ciężkie i niewygodne byłoby życie bez tego.

Mrugnęła na jego kolejne słowa. Znowu byłaby zapomniała!
– N-no tak, racja. Nie przyszedłeś tu gaworzyć… – czemu było to dla niej zasmucające? Westchnęła cicho i sięgnęła umysłu głównodowodzącego. Oby Pasterz Ziemi nie był bardzo zajęty. ~ Cześć, tatuś. Co słychać? Znalazłbyś chwilę dla tego pi- um, tego samotnika o którym ci mówiłam? Jesteśmy nad Zimnym Jeziorem. Zaczekamy! – oby był w lepszym nastroju niż parę dni temu, gdy otrzymała od niego kazanie i szlaban. Nadal przechodziły ją ciarki.

Usiadła naprzeciwko wywerny i kiedy niezręczna cisza zaczęła jej wadzić, odezwała się ponownie do Urthemiela.
– Um, póki czekamy… eee… może chciałbyś się tego nauczyć? To całkiem łatwe – zaproponowała nieśmiało.

[Urthemiel]

• Nie wspomniał o tym, że teoretycznie nie jest samotny. Przez większość dotychczasowego życia miał przy sobie rodziców i przybraną siostrę. Teraz miał już tylko ją, i szczerze jej nienawidził... Czy w sumie to klasyfikowało go jako samotnego smoka?
  Mogło być też tak, że zastanawiał się bez sensu nad detalami, a Śnieżce chodziło po prostu o aspekt stadny. Wtedy owszem, miałaby rację. Nigdy nie żył w dużej grupie.
  
  – Nie zrozum mnie źle, nie przeszkadza mi słuchanie o tematach pobocznych. – no dobrze, może odrobinę, ale nie było to coś, czego nie był w stanie przełknąć. – Po prostu nie jestem dobrym rozmówcą. Wychowywano mnie w sposób... Minimalistyczny.
  Wolał to wyjaśnić, bo nie widział powodu, by w jakiś sposób zasmucać czy, co gorsza, urażać młodą samicę. Nie przybył na te ziemie by robić sobie wrogów, a ponieważ jedyną samicą w życiu Urthemiela była cholerna Sytherai, nie wiedział o ich zakresie... Osobowości. Z góry więc uważał, że są humorzaste i w jakiś sposób niebezpieczne, toteż i do Śnieżki podchodził z dystansem. Wolał malować się jako raczej wycofany i neutralny, nawet, jeśli wewnątrz był absolutnie czujny.
  
  Na jej propozycję zamrugał powoli raz, po czym drugi.
  – A wiąże się to z jakimś ryzykiem? Dla nauczyciela, mam na myśli. Nie chciałbym przypadkiem uszkodzić twojego układu nerwowego przez swój brak finezji. – zaszurał ogonem po ziemi. Ostatnie, czego potrzebował, to uszkodzenie jej. Córki przywódcy jednego ze stad. Podpisałby na siebie wyrok śmierci, i raczej nikogo by nie obchodziły jego zapewnienia, że naprawdę był to pieprzony przypadek.
  
  Wybory Serca

[Wybory Serca]

Minimalistyczny sposób wychowania? Co to właściwie oznaczało? Z jej huczną i dużą rodziną, trudno było to sobie wyobrazić.
– Nie szkodzi – zapewniła go z lekkim uśmiechem, znowu. – Jeżeli lubisz słuchać to ja mogę ci opowiedzieć jakąś historię – zaproponowała, uznając to za ciekawy kompromis. Nawet miała jedną taką, że z wrażenia wypadłyby mu rogi!

Nie chciała się z Urthemiela śmiać, ale jego obawy były na tyle absurdalne, że nie powstrzymała szczerego chichotu. Zasłoniła sobie łapą pysk.
– Skądże. Uczymy tego młode pisklęta, więc gdyby to było niebezpieczne, nikt by tego nie robił – zapewniła, odruchowo wodząc wzrokiem za źródłem dźwięku, czyli jego ogonem. Z drugiej strony nigdy nie uczyła nikogo magii, ale to mogło być ciekawym doświadczeniem. – Mentalny przekaz to odpowiednio utkany zestaw obrazów i dźwięków wysyłany wprost do zmysłu magicznego smoka, z którym się chcesz skontaktować. Tylko jeżeli kogoś nie znasz to bardzo trudno będzie ci namierzyć jego umysł. Spróbuj – zachęciła, wskazując na siebie palcem.

[Urthemiel]

• I do takich sytuacji doprowadzała nadmierna uprzejmość. Nie wypadało teraz przyznać samicy, że aż tak zafascynowany słuchaniem nie był. Był zbyt umęczony psychicznie by próbować zempatyzować się z historyjkami innych. Z drugiej strony, nie chciał też nagle wyjść na buca, bo antagonizowanie Śnieżki nie miało żadnego sensu w jego obecnej, nawiasem mówiąc, beznadziejnej sytuacji.
  – Może przy innej okazji. – uśmiechnął się minimalnie, chociaż z trudem. Sytherai za bardzo męczyła jego myśli by potrafił mieć jakąkolwiek radość ze słuchania opowieści innych, nieważne jak ciekawych. Liczył, że ta subtelna odmowa nie urazi łowczyni Ziemi.
  
  Uczenie pisklat mentalnych rozmów nieco go uspokoiło. Chyba, że Wolne Stada nie przejmowały się rzucaniem piskląt na głęboką wodę.
  Zmarszczył lekko czoło. Nie był pewien, jak konkretnie miał to zrobić. Nie zobaczy przecież umysłu Śnieżki w formie, cóż, realnej, więc zamiast tego spróbował po prostu skupić się na jej sylwetce. Może patrzenie na nią wystarczy, a magia intuicyjnie zrozumie, co chciał zrobić? Wyobraził sobie prostą wiązankę słów – zwyczajne pytanie "Czy mnie słyszysz?" ale nie był pewien, jak to przesłać w jej kierunku. Tchnął magię, ale zamiast rozbrzmieć bezpośrednio w umyśle samicy, jego głos po prostu rozbrzmiał między nimi.
  – I pomyśleć, że moja matka była jedną z najpotężniejszych czarodziejek na wyspie. – potarł powieki palcami.
  
  Wybory Serca

[Pasterz Ziemi]

Pi-um? Co to pium? Dziwne imię. Pogadać z nim ma? No dobra, zobaczymy co ten Samotnik chce. Pasterz zgodził się na spotkanie i z pewnym opóźnieniem, ale wyruszył nad Gorącą Zatoczkę.

I wylądował niedaleko dwójki rozmawiających smoków. Przywitał ich ciepłym uśmiechem, choć Śnieżka to powinna w grocie siedzieć, a nie gadać z obcymi i jeszcze starego wołać.
– No cześć, już jestem. Ty jesteś Pium, tak? Śnieżka mówiła, że coś chcecie porozmawiać. Ja jestem Pasterz Ziemi, ale możesz mi mówić Astral – powiedział, rozgladając się po zebranych. O cóż to mogło chodzić, hm?

// Wybory Serca Urthemiel

[Urthemiel]

• Nim Śnieżka zdołała spróbować poprawić go w technice i odnieść się do jego gorzkiej porażki w czarowaniu, na miejscu pojawił się niebieskołuski samiec, który poniekąd pachniał podobnie do samicy. Umysł samca – najwyraźniej po prostu kiepski magicznie – na szczęście nie był tak tępy w pozostałych aspektach, dzięki czemu szybko połączył on fakty. Zdziwił się natomiast widząc kolejnego smoka tak żałośnie małych gabarytów. Trzeci? Czwarty? Może to faktycznie cecha Wolnych Stad, a nie odosobnione przypadki. Huh.
  
  Zmarszczył lekko czoło, słysząc zaskakujące przeinaczenie jego imienia. Nie wypadało jednak zaczynać się o to pluć, bo Urthemiel był zbyt dobrze wychowany, więc poprawił Astrala dosyć uprzejmie. Przynajmniej tak sądził.
  – Nie znam Piuma, kimkolwiek jest. Mnie zwą Urthemiel. – wyjaśnił, schylając w powitaniu łeb. – Przybyłem z niewielkiej wyspy wulkanicznej z zachodu. Na chwilę obecną nie utożsamiam się z żadnym ze stad i, nie ukrywam, odpowiada mi to, bo życie stadne jest mi... Obce i niepewne. Dowiedziałam się jednak, że tutejsze ziemie wspólne są nie tyle ubogie w zwierzynę, co absolutnie z niej wyjałowione. Dlatego szukam alternatyw. – wyjaśnił, obserwując przywódcę czujnie jadowicie żółtymi ślepiami, ale nie gapiąc się w niego jak w obraz. – Chciałem podjąć z tobą próby negocjacji dotyczące umożliwienia mi polowania na ziemiach twojego stada. Wystarczy mi nawet mały skrawek, jeden mały las, cokolwiek, bylebym mógł się jakoś wyżywić. W zamian mogę jedynie zaoferować dzielenie się jakąś z góry określona częścią swoich łupów, czy to w mięsie, czy w potencjalnie znalezionych, cennych kamieniach.
  Na tym zakończył, pozwalając Pasterzowi oswoić się z jego propozycją. Jeśli się nie uda... Cóż, zawsze mógł próbować w pozostałych dwóch stadach, ale niczego o nich nie wiedział, więc będzie musiał zaczynać od zera.
  
  Pasterz Ziemi

[Pasterz Ziemi]

Jak to nie znał Piuma? To kto to jest?! Nachylił się do Śnieżki.
– Ty, a co z tym Piumem w takim razie? – spytał córki szeptem, niby przypadkiem drapiąc się po pysku i zasłaniając go, choć na pewno było go słychać jak to mówi.
Szybko się wyprostował i odchrząknął.
– Dobrze Urthemielu. To nie będzie takie proste. Mamy ciężkie czasy, problemy z Łowcami, a nie widzi mi się puszczanie obcego smoka samego na tereny Ziemi. Zastanowiłbym się nad jakimś opiekunem dla Ciebie, wcześniej jednak chciałbym się więcej o Tobie dowiedzieć – zaczął spokojnie, bo w końcu nie rozchodziło się tutaj tylko o zwierzynę czy kamienie, a także o bezpieczeństwo stada. – Opowiedz o sobie więcej jeśli możesz. Kim wcześniej byłeś? Co z Twoją rodziną i grupą? Jak tutaj trafiłeś i czemu tutaj jesteś? – zadał kilka takich wstępnych pytań. Jasne, Urthemiel mógł kłamać, o ile byłby szpiegiem ludzi, ale może się potknie na kłamstwie? A nuż widelec, nie wiadomo. Przy okazji może dostanie też ciekawą historię i pozna trochę obcego. Ba, jak się polubią to go może do stada zaprosi? No ale nie wybiegajmy za daleko w przyszłość.
Póki co, spokojnie obserwował smoka, siadając na ziemi i owijając łapy ogonem.

// Urthemiel

[Urthemiel]

• Nie wnikał w komunikację między Pasterzem, a Śnieżką, bo nie była to jego sprawa. Był jedynie nieco zdziwiony tym, że przywódca zdawał się być dosyć... Prostolinijny. Przez bardzo ograniczone kontakty Urthemiela z innymi smokami, słysząc o jakichkolwiek władcach miał przed oczami wielkich dyktatorów o potężnych głosach i z pogardą wypisaną w oczach. Niebieskołuski był zaś... Cóż, po prostu był. Smok jak każdy inny, można było go pomylić z pierwszym lepszym. Czy było to coś dobrego, czy niekoniecznie, samotnik nie był jeszcze pewien. Wolne Stada zdążyły go już zadziwić kilkukrotnie. Musiał się przystosować, a to długi i męczący proces.
  
  Nie zareagował na wzmiankę o opiekunie. Rozumiał obawy samca, i nawet, jeśli nie był entuzjastycznie nastawiony do chodzenia z kimś, stale dyszącym mu na karku, tak nie zamierzał negocjować. Nie wypadało. Miał zbyt wiele do stracenia, a Pasterz praktycznie nic.
  – Zawsze byłem, kim jestem. Na mojej wyspie była tylko garstka smoków, głównie ja, moi rodzice oraz adoptowana siostra. – powstrzymał się przed splunięciem, gdy o niej wspomniał. – Większość czasu spędzałem z ojcem, który był łowcą, i to po nim odziedziczyłem... Upodobania co do profesji. Matka była potężną czarodziejką, ale ja mam zbyt prosty łeb, bym był w stanie zrozumieć aspekty czegoś tak skomplikowanego, jak magia. – podrapał się po skroni. – Nie ruszyłbym się stamtąd, gdyby nie to, że w przypływie zazdrości siostra wpierw zabiła mi ojca, a następnie matkę. Nie mogąc patrzeć jej dłużej w ślepia, spróbowałem zniknąć gdzieś na stałym lądzie, bo nie byłem wystarczająco silny, by ją zabić. – nie wspomniał o tym, że obwiniał tutaj swoją siłę psychiczną, a nie fizyczną. – Podła żmija ruszyła jednak za mną, i w tym samym momencie natknęliśmy się na łowców smoków. Musieliśmy uciekać, i mimo wzajemnej nienawiści zdaliśmy sobie sprawę, że nie przeżyjemy samotnie. Więc wędrowaliśmy w absolutnej ciszy przez kilka kolejnych księżyców, unikając łowców i żywiąc się głównie tym, co łowcy po sobie pozostawiali, bo zwierzyna jest licha przez ich działalność... No i dotarliśmy tutaj. Nie wiem, gdzie jest teraz ta szuja, rozdzieliliśmy się od razu po przekroczeniu granicy tych ziem. Pewnie szuka swojego szczęścia w innym ze stad, albo coś ją już zeżarło.
  
  Wzruszył lekko barkami. Nie wiedział, czy śmierć Sytherai byłaby mu na łapę, czy nie. Cholera wżarła mu się w mózg do tego stopnia, że świadomość, iż nagle by jej zabrakło na tym świecie wydawała się... Nieprzyjemna.
  
  Pasterz Ziemi

[Pasterz Ziemi]

Każda historia cierpiała na brak możliwości weryfikacji i w tym przypadku było podobnie. Czy jednak smok mógł kłamać? Jasne, czemu nie, ale Astral jakoś nie bardzo wątpił w jego słowa. Choć część o siostrze... Mogłaby tutaj być? Hm...
Cały czas uważnie słuchał Urthemiela i nie przyrywał mu. Dopiero gdy ten skończył, sam zabrał głos.
– Chętnie porozmawiałbym z Twoją przybraną siostrą, żeby poznać jej punkt widzenia. Bez obrazy, to nie tak, że Ci nie wierzę, po prostu lepiej dmuchać na zimne. Przy okazji zaś... – zawahał się nieco. Temat mógł być nieprzyjemny, ale nie byli tutaj na miłych pogaduszkach.
– Czy kierujesz się zemstą, Urthemielu? Czy gdybyś był silniejszy, zaatakowałbyś ją? Czy gdyby nagle się tutaj pojawiła, chciałbyś, abyśmy ją obezwładnili, żebyś dokonał zemsty? – zapytał spoglądając spokojnie na smoka, pomimo swoich słów. Chciał trochę poznać motywy obcego, bardziej dowiedzieć się o tym co planuje, co czuje. Przy okazji też mogliby się pozbyć potencjalnego zagrożenia, bo ktoś kto morduje swoich rodziców... Cóż, nie jest to normalne w większości przypadków. O ile oczywiście Urthemiel mówił prawdę. Nawet jeśli trafiłaby do innych stad, to obecnie robienie zamieszania nie było nikomu na łapę.

// Urthemiel

[Urthemiel]

• Samiec zadał mu trudne pytanie, którego, szczerze mówiąc, wolałby w ogóle nie usłyszeć. Skrzywił się nieznacznie, wzdychając cicho, postanawiając wpierw odnieść się do pierwszej części wypowiedzi niebieskołuskiego.
  – Nazywa się Sytherai, i jest hybrydą smoka wężowego z północnym. Nie posiada skrzydeł, ma złociste ślepia i bardzo bujne, rudawe włosie na głowie, częściowo splecione warkoczami, podobnie jak na ogonie. – opisał ją, a raczej jej znaki charakterystyczne, bo wątpił, by jakimś cudem dużo było smoków do niej podobnych. – Mówię ci o tym, jeśli chciałbyś się z nią spotkać, ale dodaję do tego pełną świadomość, że ona cię okłamie, bo w tym się specjalizuje. Wie, że jest przyjemna dla oka i ma przyjemny głos, co wykorzystuje bez zająknięcia. Usłyszysz od niej jej własną wersję prawdy. Może jeszcze się potknie po drodze, wpadnie na ciebie i przeprosi, że jest taką łamagą, w międzyczasie całkiem przypadkiem wrzucając ci coś trującego do pyska. Ona nie potrafi powiedzieć "dzień dobry" bez skłamania dwa razy.
  
  Skrzywił się znowu, tym razem z nutą obrzydzenia, jakby właśnie połknął surowego, tłustego ślimaka. Ową ekspresję szybko zastąpił jednak chłód, zmieszany z nutą rozgoryczenia.
  – Ja... – szukał słów, odchrząkując cicho. – Nie wiem. To ciężka i zdecydowanie niezdrowa relacja, bo mimo, że dopuściła się mordu na własnej rodzinie, jest jedyną bliską jednostką, jaka mi pozostała w życiu, i przez całe to życie towarzyszyła. Mogłem ją zrzucić w dół klifu, kopnąć nad jego skrajem, gdy nie patrzyła, ale nie zrobiłem tego. Do niektórych części swojej psychiki nie mam wyjaśnienia.
  Wątpił, by ta odpowiedź satysfakcjonowała Pasterza, ale, w przeciwieństwie do swojej siostry, Urthemiel był raczej przeciętny w kłamaniu. Przede wszystkim nie robił tego dla rozrywki, a tylko w ramach najwyższej konieczności. Teraz kłamanie nic by mu nie dało.
  
  Pasterz Ziemi

[Wybory Serca]

Pojawienie się taty przerwało ich rozmowę, ale może to i lepiej. Śnieżka zaczęła się robić zbyt ciekawska, a przecież nie leżało to w jej naturze. Za rzadko poznawała nowe smoki, aby przepuszczać takie okazje. Chrząknęła cicho na słowa Astrala. Oczywiście, że coś przekręcił! Standardowo!
– Taato... – jęknęła pod nosem, kiedy zapytał ją o tego całego Piuma. Na bogów! Chyba nie sądził, że przyzna na głos o co chodziło? "Tak naprawdę ugryzłam się w język zanim powiedziałam pięknego, zadowolony?!". Uhh!

Poruszyła uchem słuchając w ciszy wymiany zdań. Padły stwierdzenia, których zdecydowanie się nie spodziewała. Zrzucić siostrę w dół klifu...? Jasne, Śnieżce też przyszło to na myśl po tym co zrobiła Celeste, ale ostatecznie rajska nie była jej siostrą. Rodzice mogli ją wychować, jednak w oczach łowczyni był sobie całkowicie obce. Nie miała z nią żadnej więzi, jak to było w przypadku jej braci.

No ale zabić...? Może wroga, jak Klogg, chociaż to nie ona zadała ostatni cios. Gdyby się wtedy nie powstrzymała to pewnie nie dostarczyliby ojcu żywego okazu, a tylko jego głowę.
– Mógłby polować ze mną – wtrąciła się cichym, nieśmiałym wręcz głosem. Nigdy dotąd nie brała udziału w takich rozmowach, nawet jako obserwator, toteż nie wiedziała jak powinna się zachować. – Blisko granicy ze wspólnymi, znaczy się... – dodała naprędce.