Ustronie

[Moderator]

Na samym skraju Pisklęcej Równiny i Dzikiej Puszczy ukryte jest Ustronie. Pozornie wydaje się, że nie ma tu nic ciekawego oprócz wysokich krzewów i gąszczu zbitej roślinności, lecz ciekawscy zorientują się, że znaleźli osłoniętą, roślinną kryjówkę. Ustronie to niewielka pusta przestrzeń ciasno otoczona wszelakiej maści pnączami. Stanowi miejsce ciche, odosobnione i skryte przed wścibskimi oczami.

[Rozsądny Kolec.]

Gwiazda rozejrzała się dookoła i przysiadła lekko na jednym z osłoniętych krańcu ziemi. Pozbawiony śniegu fragment zdawał się być aż tak... inny. Parsknęła gniewnie, rozglądając się dookoła niemal z nienawiścią. Zima była najbardziej nielubianą przez nią porą roku – choć w połowie północna, przeważały w niej mocno geny zwyczajnego. Przez to było jej zimno, a do tego jako jej osobista fobia dochodził śniego- i wodowstręt. Rozgrzała powietrze wokół siebie i wzdrygnęła się. Czas wygonić lenia! Zaczynamy trening. Magia ataku.
Wysłała mentalną prośbę o naukę do Niegasnącej Iskry. Kobaltowy powiedział, że ta czarodziejka będzie pewnie mogła jej pomóc, więc postanowiła mu uwierzyć. Zawsze się zastanawiała, czy wszyscy Ogniści są tacy, jakich dotychczas spotykała – albo zamknięci w sobie, strachliwi i niezdecydowani, albo aroganccy, złośliwi i egocentryczni. Jedyne, co wiedziała o tamtej smoczycy to to, że walczyła z Tarramem. I jakkolwiek wciąż nie przepadała za tamtym siarkowym Stadem, postawienie się Bogowi Śmierci było dla niej dużym plusem.

[Niegasnąca Iskra]

Niegasnąca nie musiała długo czekać, bo już po chwili z pobliskich krzaków/skał wyłonił się śnieżnobiały łeb. A potem, automatycznie, i cała reszta ciała ognistej. Ogon zamykał cały pochód. Choć była już wiekowa, bardzo wiekowa, to nadal była żywotna, i właśnie takimi oto krokiem – ni truchtem, ni szybkim marszem – zmierzała w kierunku Zapalającej. Z Ziemi, z rangą czarodziei, znała tylko Skowyt Straconych, z którą prowadziła akurat dwie lekcje, ale Niegasnąca była otwarta także na inne smoki. Również i na Zapalającą, o której to, niestety, wiedziała tylko tyle, że kiedyś była Uzdrowicielką ... No cóż ... zdarza się. Jeśli się nie utrzymuje z danym stadem jakiś kontaktów, to słyszy się tylko plotki. Jakieś plotki, albo zdarzenia już po fakcie. Zatrzymała się przed Zapalającą, skinąwszy jej ówcześnie głową, i nieco jej się przyglądając. Ciało zapewne odziedziczyła po smoku bezskrzydłym, skrzydła po powietrznym ... ciekawa mieszanka. I te ślepia – prześliczne– Witaj, jestem Niegasnąca Iskra, o ile o mnie jeszcze nie słyszałaś, a Ty to pewnie Zapalająca Gwiazda, również Czarodziejka – odparła, uśmiechając się do niej przyjaźnie. – Prosiłaś o naukę magii ataku, czyż nie? – to było pytanie retoryczne, rzec jasna. – Jeśli nie masz jakiś pytań, to możemy zacząć już twoją naukę – nie żeby Zapalającą poganiała, ale i tak praktyka jest o wiele ciekawsza niż jakaś teoria – pytania ...

[Rozsądny Kolec.]

Gwiazda uniosła łeb, słysząc szelesty w najbliższej kępie zarośli. Chwilę zastanawiała się, kim może być ta biała smoczyca – w końcu słyszała, że Iskra ma ciemne, błękitne łuski – po czym potrząsnęła łbem. Zapewne chciała zaprowadzić w nim porządek, ale przedstawienie się obcej tylko jeszcze bardziej go zachwiało.
Chwilę zbierała myśli, po czym skinęła niemrawo łbem.
– Tak... Zapalająca. I nie, myślę, że nie mam żadnych pytań... to znaczy, może po trenignu – uśmiechnęła się lekko i poruszyła delikatnie łapami, przesuwając je po twardej, zmrożonej ziemi. Po raz bodajże setny dwudziesty tej zimy zastanowiła się ze złością, czemu nie może mieć więcej genów północnego – ona tu marzła! A nie miała zamiaru się ogrzewać magicznie. Nie chciała się rozpraszać podczas ćwiczeń.
Co oznaczało, że dobrych kilka godzin będzie wystawiona na mróz. Czego się nie robi dla nauki?

[Niegasnąca Iskra]

Poslala Zapalajacej wyrozumiale i nieco rozbawione spojrzenie. Jesli ma sie pytania to powinno sie je wyjasnic juz na poczatku, ale z drgiej strony rozumiala ziemna. nie chciala tracic czasu na teorie. – No dobrze, to mnie zaatakuj -polecila, odsuwajac sie na kilka krokow do tylu. Nawet juz przyzwyczajenia. Oczywiscie tez bardzo szybko przygotowala sie do uzycia maddary. Wyciszyla, skupila oczyscila mysli.

[Rozsądny Kolec.]

Gwiazda bystro podchwyciła spojrzenie Iskry, zastanawiając się, co ją tak rozbawiło. Pokręciła łbem i wyrzuciła to ze swoich myśli, zamykając ślepia.
Niemalże odruchowo zaczęła wizualizację. Uważając, że pomieszczenia są dobre do magii precyzyjnej, otaczająca ją w umyśle iluzoryczna grota rozpadła się, a pozostała po niej jedynie ciemność i obraz źródła maddary: woda, na wpół zamarznięta, wciąż zlewająca się po żłobkowatej ścianie jakiejś skały.
Po chwili przed tą skarpą pojawił się jeszcze niematerialny, okrągły kształt. Nie do końca idealna, ale... powiedzmy, że można było to nazwać kulą. Ściany, czy może ściana, była stworzona z warstwy maddary przekształconej w materiał o osobliwej właściwości: poza tym, że miał zatrzymywać zawartość do momentu uderzenia w jakikolwiek obiekt, żadnych innych cech specjalnych nie miał. Ot, błona, która miała nie pozwolić na wylanie się ze środka zielonkawego płynu, któy nagle się tam pojawił. Kwas. Mocno żrący, ostry kwas.
A zatem klasycznie. Kula miała pojawić się zaraz nad grzbietem Niegasnącej, po czym powinna dosięgnąć ją grawitacja – a zatem kula sama spadnie między barki jej nauczycielki, rozpryskując jad po jej ciele. Czarodziejka sięgnęła po maddarę i 'zaplotła' jeden z 'pędów' maddary w wiązkę, która za zadanie miała sprawić, by iluzja nabrała swoich właściwości i w ogóle się pojawiła.
A stało się to w mniej więcej kilka uderzeń serca w umyśle Ziemnej. Ta otwarła ślepia i spojrzała badawczo na Iskrę, chcąc odczytać z jej pyska jakiekolwiek oznaki zmęczenia, irytacji czy gniewu. A może po prostu rozbawienia i pobłażania...

[Niegasnąca Iskra]

Czuła wyraźną aurę maddary gdzieś nad swoim grzbietem. A więc to będzie atak z góry. Nic nowego, ale znowu nic starego – ten atak był rzadko stosowany, ale to wcale nie oznaczało, że nie można z niego skorzystać. Nad swoim grzbietem, a także i na swoich łapach – także na wszelki wypadek – stworzyła magiczną osłonkę, mającą ochronić ją przed czarem Zapalającej. Do neutralizacji zastosowała coś zbliżone do wodorotlenku sodu, choć jej samej ta substancja nie mogła zrobić żadnej krzywdy. Jak zwykle miała być elastyczna i nie za gruba. Ot, na kilka łusek grubości.

[Kometa.]

Kometa żwawym krokiem, niemal biegiem przybył szybko w to miejsce. Jak ono się nazywało? Bladego pojęcia nie miał jednak to chyba tutaj miał się spotkać z tą szarą miłą smoczycą od której dobiegał zapach ziół. Poruszyła kwestii które go interesowały. Ród lamentu? Przecież Skowyt nie była Lamentem. I jak to jest dokładnie z tymi łapkami?
Rozłożył lekko skrzydła, przyglądając się ich zgięciom. Faktycznie on takich nie miał.
Gdy jednak wiatr nadął delikatną błonę, złożył skrzydła do poprzedniej pozycji. Owinął łapy ogonem i czekał. Nie śpieszyło mu się. Doskonale rozumiał że nieznajoma miała dużo ważnych spraw. Ciekawe jak miała na imię.

[Opiekunka Gwiazd]

Kometa nie musiał zbyt długo czekać, bo gdy tylko zajął wygodne miejsce, tuż przed nim pojawiła się Opiekunka Gwiazd. Przekrzywiła lekko głowę, spoglądając czujnie na Kometę. Miała nadzieję, że nie przestraszyła malucha sposobem przybycia. Przyzwyczaiła się do tego sposobu przemieszczania się.
Jej drobny, szaro-biały pysk rozciągnął ciepły uśmiech. Usiadła, wygodnie owijając ogonem łapy i odprężyła się, zadowolona z możliwości posadzenia swego ciężaru na starej, dobrej ziemi. Starość nie radość, czyż nie?
~ Domyślam się, że masz masę pytań. Śmiało!
Uśmiechnęła się pogodnie, utkwiwszy czułe spojrzenie w Komecie.

[Kometa.]

Przestraszyć? Raczej nie, ale na pewno udało jej się go zaskoczyć. Gdyby wyczuł ją chociaż czy usłyszał może i to by się nie udało, jednak ktoś pojawia się przed nim, nie dając się w ogóle wykryć. To było doprawdy dziwne.
– Witaj, jestem Kometa. A Ci jak na imię? – Dziwnie czułby się, mówiąc do niej "Nieznajoma" dlatego mądrym wydało mu się spytanie ją o imię.
Starość nie radość? Pomińmy fakt że Opiekunka nie wyglądała wcale tak staro, ba, wyglądała niczym w kwiecie wieku.
– To prawda że mam kilka pytań, niektóre są dziwne, a niektóre to po prostu chęć wiedzy. Na początku jednak spytam. Kim jesteś? Pachniesz jak uzdrowicielka ale ziemia ma już dwóch uzdrowicieli, mimo to byłaś u naszego przywódcy. Wybacz, jeśli nie powinienem o to pytać – Mówił spokojnie, cicho, starając się przemyśleć każde swoje słowo, a gdy skończył swoją wypowiedź, usiadł obok Opiekunki przyglądając się jej z boku. Gdyby byłą Skowytem, pewnie wszedł by między jej łapy by było mu cieplej, jednak że ona mogła to źle odebrać, poprawił jedynie ułożenie skrzydeł i siedział tak sobie. Trzeba się hartować na przyszłość!

[Opiekunka Gwiazd]

Cóż, nie codziennie spotyka się kogoś, kto zamiast iść bądź latać, po prostu pojawia się tam, gdzie chce być. Choć z pewnością miało to minusy. Wiele minusów, znanych tylko drobniutkiej smoczycy.
~ Jestem Opiekunka Gwiazd, a kiedyś zwano mnie Białym Piórem.
Odparła z uśmiechem. Oh, z pewnością nie wyglądała na starą. Nawet za życia odznaczała się młodzieńczym wyglądem, nawet jeśli z wiekiem traciła na swojej dawnej sprawności. Ale lazurowe ślepia, choć jasne i lśniące energią, przepełnione były księżycami które minęły już szarej smoczycy.
~ Byłam Uzdrowicielką dawnego Stada Wiatru. Teraz zaś jestem Prorokiem Wolnych Stad. Zostałam wybrana przez Bogów, by przekazywać ich wolę innym. A także pomagać, dzielić się swoją wiedzą i radzić. Nie krępuj się i pytaj o co chcesz, choć nie mogę obiecać, że znajdę odpowiedź na każde pytanie. Nawet jeśli jestem wśród was dzięki Nieśmiertelnym, to nie jestem jedną z nich.
Wyprostowała skrzydło, by objąć nim delikatnie siedzącego obok Kometę i podzielić się z nim swoim ciepłem.

[Ciernisty Kwiat]

Różany kręcił się akurat w okolicy, nie mając pomysłu na lepsze zajęcie, gdy dostrzegł na śniegu małe odciski łapek i wyraźnie bijący od nich zapach stada ziemi. Sądząc po wielkości odcisków, było to pisklę, już podrośnięte. W sumie – Różany pomyślał, czemu by nie poćwiczyć swych umiejętności śledzenia starając się odnaleźć to pisklę? Byłoby to bardziej praktyczne niż łażenie bez celu, a i tak planował to poćwiczyć od dłuższego czasu. Pochylił się bardziej nad odciskiem smoczej łapki i wysunął lekko język, niczym wąż poruszając nim aby wychwycić subtelne wonie z powietrza. Niewątpliwie było to pisklę z ziemi i mógłby przysiąc że już kiedyś czuł ten zapach i to nie raz. W sumie to wtedy gdy był na szczerbatej skale na ceremoniach. Przypomniał sobie małe pisklę które chodziło obok Kobaltowego i szarołuskiej smoczycy której imienia nie potrafił skojarzyć. Musiało tędy przechodzić samo. Teraz pozostało mu podążyć za śladem. Uniósł wzrok, spoglądając w kierunku w którym skierowany był odcisk łapy. Dostrzegł przez to ścieżkę, składającą się z innych, takich samych odcisków, ciągnącą się dalej i znikającą gdzieś za pozbawionymi liśći krzewami. Były od siebie dość oddalone co sugerowało że pisklę biegło. Unosił się nad nimi również nie zwietrzały jeszcze zapach. Powoli, węsząc uważnie Tehenbi podążył za śladem, by jak już wspomniał poćwiczyć zdolności tropienia, a także zobaczyć co porabiało pisklę z jego stada. Przy krzewach potwierdziły się jego przypuszczenia – ślad skręcał. Dalej podążał tą ścieżką, stwierdzając po odległościach między odciskami przednich i tylnych łapek, że pisklę przez całą drogę nie zwolniło. W końcu idąc za tym dość widocznym tropem doszedł do kolejnej kępy krzaków. Stamtąd już usłyszał jakiś głos. Nastawił uszy. Głos zdecydowanie nie był pisklęcy. Powiedziałby że należał on do jakiejś starszej samicy. Wyjrzał znad krzewu, po to by dojrzeć wreszcie wyvernową smoczycę, otulającą skrzydłem pisklę za którego śladami tu przybył. Zapach zdecydowanie się zgadzał. Jako że już pewnie i tak go zauważyli, postanowił że nieuprzejmie byłoby teraz sobie pójść bez słowa, choć gdyby nie pewne okoliczności tak by właśnie zrobił. Zrobił parę kroków w kierunku dwójki.
–Witam – Przywitał smoczycę oraz pisklę, akcentując to dodatkowo powitalnym skinięciem łbem.

[Kometa.]

– Białe Pióro. Ładne imię. Myślę że pasowało idealnie, wyglądasz na dość delikatną, niczym piórko – – Jak to pisklę. Mówi co myśli a że w sumie smoczyca wydawała się miła to i on mógł taki być.
– Czy bogowie często przemawiają w snach? Ostatnio słyszałem w śnie głos który kazał mi powstrzymać Marzenie przed oddaniem trzech piór. Zresztą sama byłaś przy tym jak próbowałem. Wiedziałem że ktoś po nie przyjdzie i miałem racje. Czułem się trochę dziwnie, niczym zabawka w rękach innych. No i opowiesz mi coś o przeszłości? Jak było kiedyś? Dawno temu? Coś o moich przodkach. – Dobrze byłoby wiedzieć czyja i jaka krew płynie w jego żyłach a teraz miał idealną okazję. Nie dane mu jednak było porozmawiać sam na sam z Opiekunką i zasypać ją większą ilością pytań. Mimo iż był pisklakiem miał bardzo dobrze wyczulony węch dlatego nie było trudno wyczuć zbliżającego się samca. Odwrócił wzrok w jego stronę wtulając się nieco bardziej w bok Opiekunki.
– Hej. Jestem Kometa Kulturka musi być!

[Opiekunka Gwiazd]

Smoczyca zaśmiała się, a jej głos pobrzmiewał ciepłem i czułością skierowanymi do Komety. Prorokini na swój sposób matkowała każdemu smokowi, ale pisklęta były jej oczkiem w głowie. Ah, brakowało tu tylko Scathach.
~ Dziękuję. Bogowie obdarzyli mnie ciałem idealnym do mego charakteru – nie mogłabym zostać Czarodziejem, Wojownikiem... Z łowcą także pewnie byłby kłopot. Choć smok, potężne stworzenie, dumnie zwie się drapieżnikiem, ja unikam zadawania bólu nawet najmniejszym zwierzętom.
Ze smukłego pyska Prorokini nie znikał delikatny, pogodny uśmiech.
~ Chętnie odpowiem na twoje pytania, ale na pewno nie na wszystkie na raz! Spokojnie, masz całe życie przed sobą na słuchanie opowieści, a ja nigdzie się nie wybieram. Od czego chciałbyś więc zacząć? Od początku Bogów, Stad? Czy od znanych mi opowieści związanych z twoimi przodkami? Tych niestety nie znam wszystkich, ale postaram się przekazać Ci jak najwięcej.
Zakołysała wesoło ogonem na boki. Energia piskląt była nieskończona. Nawet nurt górskiej rzeki miałby godnego przeciwnika!
~ Czy bogowie często przemawiają w snach? Ciężko jest znaleźć odpowiedź na to pytanie. Czasem smok nie jest w stanie rozpoznać boskiego przekazu w swym śnieniu. Nie zawsze jest on wyraźny i bezpośredni. Czasem to obraz, który trzeba zinterpretować. To jeden ze sposobów ich rozmowy z nami.
Powoli obróciła łeb, by spojrzeć na przybyłego Ziemnego. Nie wyglądała na zaskoczoną. Jak gdyby wiedziała, że pojawi się, nim ten odnalazł ślad Komety. Powitała go ciepłym uśmiechem i skinieniem głowy.
~ Witaj, Ciernisty Kwiecie.

[Ciernisty Kwiat]

Kąciki warg Tehenbiego uniosły się nieco w ledwo widocznym półuśmiechu, gdy Kometa się mu przedstawił. Już zdążył się zarazić tą słabością do małych, bezbronnych stworzonek jakimi były pisklęta, jednakże w zamyśleniu uniósł łuk brwiowy nad prawym ślepiem, gdy Prorokini powitała go, po imieniu. Nie pamiętał by była obecna na jego ceremonii, nie pamiętał żeby się jej przedstawiał. Mimo to zdążył zasłyszeć skrawki konwersacji pomiędzy nią a pisklęciem. Rozmawiali o bogach. Czy to możliwe że ta poczciwa starsza smoczyca była tą prorokinią, o której słyszał?
–Miło cię poznać, Kometo – Zwrócił się wpierw do pisklęcia, zniżając nieco łeb, by spojrzeć małemu w oczy z jego poziomu, po czym jego wzrok powtórnie skierowany został na smoczycę, prosto w jej ślepia. Cóż za przyzwyczajenie, że zawsze mierzył wzrokiem tych z którymi rozmawiał?
–Czy nie jesteś może... prorokinią, Opiekunką Gwiazd? – Zapytał jednostajnym tonem, podszytym nutą ciekawości. Niezręcznie tak kogoś pytać, czy nie jest czasem kimś o kim słyszał, aczkolwiek tym razem miał silne przeczucie, że nie pomylił tej smoczycy z nikim...