Smoki Wolnych Stad

Imię

Varh'he » ... » ...

Stado

Słońca.

Ranga

pisklę » ... » ...

Wiek

1 księżyc.

Rasa

skrajna [wywernowa & górska].

Płeć

samica.

Znak Losu

Valanyan

cechy szczególne

» sylwetka wywernowa;
» łuski;
» jedna para skrzydeł błoniastych;
» jedna para łap;
» czerwono-ogniste oczy;
» dominuje kolor kremowo-beżowy;
» przeciętny wzrost (1,72 m);
» twarda okrywa na spodzie ciała imitująca zaschniętą magmę, pasmo ciemnych błon na szyi;
» zieje czerwonym kwasem;

━ Wygląd

« Nosi na sobie gniew uśpionych gór. »

Sprawia wrażenie istoty, która powstała tam, gdzie magma styka się z powietrzem — połączenia jasnej, surowej materii i ciemnego, rozżarzonego kamienia.

Jej ciało jest smukłe, elastyczne, acz umięśnione tam, gdzie należy. Twarde łuski przybrały barwę bladej kości, niemal alabastrowe, kontrastujące ostro z ciemnymi partiami przypominającymi zastygłą magmę. Te ciemniejsze fragmenty nie wyglądają jak zwykłe łuski — bardziej jak twarda, popękana skorupa, jakby ciało oblano lawą, a ta zastygła, tworząc naturalny pancerz. Spękania błyszczą bioluminescencyjną czerwienią, jak żyłki żaru w stygnącym kamieniu, pulsujące delikatnym światłem, jakby w środku nadal płynęła gorąca magma.

Głowa Varh'he jest wydłużona i agresywna w swojej dosyć prostej formie, oprawiona w ostre, jasne kolce wyrastające z obu stron żuchwy. Ślepia mają intensywną, jarzącą się barwę rozpalonego węgla; patrzą chłodno, ale w ich wnętrzu drzemie nieokiełznany ogień.

Skrzydła są ogromne, ale przy tym raczej wąskie, przystosowane do niekończących się lotów, o błonach w kolorze głębokiego, ciemnego brązu. Wyglądają jak ogromne płaty skalnego dymu, rozpostarte i napięte nad jasnym tułowiem. Ogon, bardzo długi i nadzwyczaj giętki, zaczyna się jasną, gładką powierzchnią, lecz im bliżej końca, tym bardziej widać ciemne, popękane struktury, jakby ogień wewnętrzny wypalał się na zewnątrz.

━ Charakter

« Śmieje się cicho, gdy płomienie w jej wnętrzu szepczą jej do ucha tajemnice szaleństwa. »

Z natury zimna, kalkulująca i niepokojąco spokojna, sprawia wrażenie istoty, która nigdy nie podnosi głosu — bo nie musi. Jej słowa mają ciężar rozżarzonego węgla, który parzy mimo pozornej obojętności. Jest personą obdarzoną przenikliwością ostrą jak odłamek obsydianu i cierpliwością lawy czekającej pod skorupą ziemi na odpowiedni moment, by wybuchnąć.

Jej cynizm nie jest jedynie pozą, lecz konsekwencją obserwowania świata i dostrzegania w nim jedynie słabości, które można wykorzystać. W jej wnętrzu kryje się jednak coś znacznie bardziej niebezpiecznego niż chłód: warstwa nieujarzmionego szaleństwa. Na co dzień nie zdradza chaosu, który nią rządzi — porusza się w świecie z teatralną elegancją kogoś przekonanego o własnej nieomylności. Ale gdy ktoś naruszy jej granice, narazi jej dumę lub podważy kontrolę, skorupa pęka. Wtedy wychodzi z niej szaleństwo; jest zdolna do czynów brutalnych, impulsywnych, napędzanych czymś pierwotnym, choć na pierwszy rzut oka pozbawionych sensu — jednak później, w ciszy, potrafi je skrupulatnie usprawiedliwić i włączyć w większy plan.

Ambicja jest jej napędem. Nie interesują jej małe zwycięstwa; pragnie wpływu, dominacji, przestrzeni, w której tylko ona decyduje o kierunku świata. Nie wierzy w przeznaczenie — wierzy w siłę, spryt i własną wyjątkowość. Każdą relację traktuje jako inwestycję albo narzędzie, a jeśli kogoś dopuszcza bliżej, czyni to jedynie po to, by badać granice jego lojalności. Zdrada z jej strony nie jest emocjonalna — jest chłodna, precyzyjna, jak cięcie skalpelem. Wrogów nie nienawidzi — nienawiść byłaby dla niej marnotrawstwem energii. Wrogów kontroluje, a jeśli się nie da, eliminuje z teatralnym okrucieństwem. Z kolei przyjaciół lub sprzymierzeńców trzyma blisko… czasem aż za blisko, oplatając ich obietnicami i manipulacjami jak miękką pajęczyną.

We własnych oczach nie jest potworem — uważa się za istotę, która po prostu odważyła się dostrzec świat takim, jaki jest: słabym, chaotycznym, wymagającym mocnej ręki. Jej okrucieństwo ma w jej mniemaniu głębsze uzasadnienie, a cele — choć mroczne — wydają jej się nie tylko konieczne, ale wręcz nieuniknione. To ktoś, kogo nie da się ujarzmić, tylko na chwilę udobruchać. A gdy ktoś ośmieli się uwierzyć, że ją rozumie, ona już wtedy planuje, w jaki sposób wykorzysta jego pewność siebie przeciwko niemu. Jej ogień nie płonie na zewnątrz — płonie pod skórą, w ciszy. I dopiero gdy się wydostaje, spala wszystko, co stanie na jej drodze.

━ Historia

« Wylęgła się z jaja, jakby z samego serca ziemi — jeszcze słaba, a już nieuchronna. »

Pierwsze okruchy żaru dopiero co wydobyły się na świat. Podrzucone w mroku nocy przez ojca, Urok Milczenia, trafiły pod wątpliwym uzgodnieniem w łapy Nagiej Magii, na ostatnie godziny przed wypełznięciem ze skorupy.

Punkty Rangowe: 0
Punkty Fabuły: 0

Statystyki
Bonusy
Pożywienie & kamienie
Przedmioty fabularne

ATUTY
– [grupa zerowa]
– [grupa pierwsza]
– [grupa druga]
– [grupa trzecia]
– [grupa czwarta]

ATRYBUTY
Siła: 1
Wytrzymałość: 2
Zręczność: 1

Moc: 2
Percepcja: 1

Aparycja: 3

UMIEJĘTNOŚCI
Bieg 0
Lot 0
Pływanie 0
Obrona 0
Atak 0

Wiedza 0

Leczenie 0

Magia:
– obronna 0
– ataku 0
– precyzyjna 0
Kamuflaż 0
Skradanie 0
Śledzenie 0

Perswazja 0

Umiejętności specjalne
Warzenie eliksirów:
– leczących 0
– ochronnych 0
– usprawniających 0
Tworzenie run:
– ochronnych 0
– ataku 0
Błysk przyszłości 0

RASOWE
– możliwość snu podczas lotu;
– brak przednich łap nie powoduje kalectwa;
– nie podlega karze ST na kamienie szlachetne poszukiwane w nocy
– możliwe kryształy na ciele

KRYSZTAŁY
–

ELIKSIRY
–

RUNY
–

INNE
–

POŻYWIENIE
– mięso: 3/4
– rośliny: 0/4
– grzyby: 0/4
– inne: 0/4

KAMIENIE
2x tygrysie oko, 2x koral, granat, opal, jaspis, bursztyn

ZIOŁA
zioło

przedmioty fabularne

Hello w Słońcu!

+ Aparycja II i III (początek gry)
+ Wytrzymałość II (po Uroku Milczenia)
+ Moc II (Bonus stadny)

+ 2x tygrysie oko,
+ 2x koral,
+ granat,
+ 3/4 mięsa

Powiadomienia

+ opal, jaspis, bursztyn

Powiadomienia

Woda w pobliskiej rzece na moment przycichła, jakby nurt ustąpił miejsca ciszy. Z koryta uniósł się nikły pas dymu, tańczący nisko tuż nad taflą, wirujący jak niesione szeptem słowa. Obok, wśród porzuconych liści i piasku, leżał zmatowiały amulet – zbyt delikatny, by był smoczego pochodzenia. Kiedy dym otarł się o jego powierzchnię, drobne wklęsłości metalu zalśniły na ułamek sekundy, jakby coś dawno zapomnianego próbowało przypomnieć o swoim istnieniu. A w cieniu, nieopodal, skorupa jajka zadrżała po raz pierwszy. Valanyan