Mgła

[Cichy Potok]

Cichy przybył wraz z ochotnikami ze swojego stada na Skały Pokoju. Ci, którzy mogli...lecieli wraz z nim, ci, którzy nie...przedzierali się biegiem przez tereny graniczne Ognia. Cichy wylądował przy Skale i ryknął donośnie, wzmacniając swój ryk prośbą o przybycie do wszystkich smoków Wolnych Stad. Teraz pytanie...czy się zjawią?

[Szkarłatny Księżyc]

Większość drogi udało mu się przelecieć razem z ojcem. Jednak w momencie, w którym jego skrzydła zaczęły "narzekać" na zmęczenie i boleć, młody musiał wylądować i biec dalej z resztą smoków. Wiedział, że nie przyda się na zbyt wiele, odkąd potrafił tylko ziać ogniem. Miał tylko nadzieję, że nie będzie zawadzał. Po jakimś czasie pojawił się na Skałach Pokoju, pierwszy raz na oczy widząc toksyczną mgłę. Jejć. Sporo jej było.

[Oddech Pustyni]

No i dotarła. Trudno stwierdzić czy już oswoiła się z sytuacją, czy nadal męczyły ją te spotkania, ale nie nie mogła zaprzeczyć, że wolała je niż nieskończone ataki w gigantyczną, zielonkawą masę. Czemu nadal tutaj była, czy naprawdę nie mogła po prostu zniknąć?
Płomień wylądowała, jak zwykle z dala od pozostałych, żeby móc potem powoli podejść. Na skałach nie było jeszcze wielu smoków, ale wiedziała że to kwestia czasu. Smoki Ognia również powinny się tutaj zjawić, jeżeli nie z wezwania Cichego to jej. Smoczyca usiadła gdzieś na uboczu, wcześniej witając się skinieniem łba z Cichym i jakimś brązowym wodnistym. Już teraz musiała zacząć się wyciszać, ponieważ jeżeli nie zacznie, nagromadzenie zapachów i kolorów z pewnością ją przytłoczy. Przez chwilę zastanawiała się czy odezwać się do drugiego przewodnika, ale ostatecznie zaniechała tego. Może lepiej będzie mówić cokolwiek, na forum wszystkich stad. O ile wszyscy się pojawią...

[Wirtuoz Iluzji]

Z dużym zaciekawieniem wyruszył ze swojej groty, rysując swoją ciemną sylwetką niebo. Szybko odnalazł wskazane miejsce, skąd dobiegał ryk przywódcy, któregoś na pewno. Z daleka dostrzegł Pustynię, więc raczej to wezwanie było dla wszystkich. Przynajmniej bardzo prawdopodobnie. Najwyżej wróci. Zaczął zwalniać ruch swoich skrzydeł powoli lądując gdzieś nieopodal i wolnym krokiem podszedł do grupki smoków kiwając łbem Płomieniowi na powitanie. Cichemu wystarczyło lekkie drgnięcie jego łba. Usiadł i owinął sobie obie łapy ogonem czekając co wyniknie dalej z tego spotkania. W międzyczasie podziwiał okoliczne widoki, z braku jakiegokolwiek innego zajęcia. Może w końcu zmobilizowali się by rozprawić się z mgłą? Być może i oby. Nie miał zamiaru zbaczać ze swojej ulubionej ścieżki na polowaniu jedynie z powodu jakiejś głupiej mgły której kaprysem było przyjście akurat w tamto miejsce!

[Dwuznaczna Aluzja]

Nie chciała umrzeć w grocie z braku powietrza, kaszląc i plując. To nie jest śmierć dla wojownika. Nie lepiej zginąć ciekawiej, godniej? Godność – tego akurat nie miała zbyt dużo. Ale resztki zawsze pozostają.
Ryk dobiegający ze Skał Pokoju przykuł jej uwagę. Znała go, słyszała wiele księżyców temu... Nie pamiętała kiedy, ale coś jej mówiło że znała odbiorcę. Rozłożyła skrzydła, których błona była bardziej poszarpana niż kiedykolwiek – smoczyca w całości wyglądała jak jedno wielkie nieszczęście. Łuski straciły dawny blask, pokryte wyschniętą, już niemal czarną krwią. Jedno oko białe, puste, pozbawione życia, drugie w niewiele lepszej sytuacji. Niewiele zostało z dawnej Ankai. Poza jednym.
Nie ukrywała się. Już nie. Nie trudno było zorientować się o jej przybyciu, gdy cień lecącego smoka zawisł na ziemi, rosnąc w siłę gdy zbliżała się do stałego gruntu. Wylądowała cicho, z resztkami pozostającej w jej ciele gracji, na uboczu, obserwując innych bez słowa. Widziała kłęby zielonkawej mgły, ale nie rzucała się na nią od razu. Cierpliwości. Jeśli zginie akurat tego dnia, to będzie dobre ukoronowanie długiego życia. Jeśli nie... Dokończy jedną sprawę, którą chciałaby załatwić.
Stała w cieniu, jedynym miejscu bliskiemu jej duszy. Z dala od słońca kryjącego się za chmurami.

[Szaleństwo Cieni]

Kerrenthar przyleciał na spotkanie niedługo po wezwaniu go przez Ciche Wody. Wcześniej przekazał informacje swemu Stadu, chcąc, by wszyscy chętni i zdatni do pomocy również się tu zjawili.
Wylądował nieopodal swej matki, zagłębiając łapy w ziemi i składając duże skrzydła. Rozejrzał się i skinął krótko zebranym smokom. Na jego pysku malował się lekki, zagadkowy uśmiech, jak zazwyczaj.
Mgła była zagrożeniem i owszem, chciałby się jej pozbyć, jednak mimo to miał nadzieję na coś ciekawego. Z każdej sytuacji stara się wyciągnąć odrobinę zabawy.
Nie siadał, energia zbyt go roznosiła, nie znosi być w spoczynku. Jego ogon wił się jak śmigły piskorz, a długa szyja wyginała, jak gdyby samiec tańczył. Stukał też szponami w podłoże.

[Lazurowa Mgiełka]

Leciała za tata i bratem, próbując za nimi nadążyć. Była jednak delikatną smoczycą, więc szybko została w tyle. Nie poddawała się jednak i wkrótce dotarła na Skały pokoju, lądując nieopodal. Z ulga zauważyła, że nie jest ostatnia. Szybko pomknęła w kierunku bata, siadając obok Szkarłatnego. jak zwykle w jego obecności czuła się bezpieczniej. Nawet wśród tylu obcych smoków, na które zerkała nieufnym, czujnym wzrokiem. Nie wiedziała, czy jej obecność cokolwiek zmieni. Nie wiedziała nawet, czy nie będzie większą przeszkodą niż pomocą. jednak tata ich tu wezwał, a ona zamierzała wspierać swoja rodzinę i stado. To pierwsze bardziej, nawet jeśli niektórzy twierdzili, ze stado i rodzina to jedno i to samo. Nie do końca tak uważała.

[Przedwieczna Siła]

W pierwszym momencie, słysząc ryk Przywódcy Wody, w ogóle się nie poruszyła. Nawet uchem czy końcówką ogona. Coś jednak jej mówiło, że powinna się zjawić. Nie było to codzienne wezwanie – ryk był donośny i... jakby nawołujący każdego smoka, a nie tylko buraków z Życia i Wody. Poza tym, zdawało jej się, że słyszała szuranie innych Cienistych z grot obok, więc w końcu i Siła ruszyła zad i przyleciała na Skały Pokoju. Jak dotąd była tu tylko raz, na spotkaniu z Ateralem, gdzie "bawili się" w grę. Wraz z Błyskiem. Spojrzała na zgromadzonych, szukając znajomych twarzy. Skinęła łbem bratu, matce, Płomieniowi i Koszmarnemu. Potem zasiadła, raczej w oddaleniu od wszystkich i oplotła przednie łapy ogonem, a jego końcówka poruszała się niczym wijący wąż. Patrzyła na Ciche Wody uważnie, oczekując kolejnych zdarzeń.

[Piórko Nadziei]

Skały Pokoju. No tak. Piórko akurat był w pobliżu na własnie co zakończonym spotkaniu młodych. Nie musiał się spieszyć choć i pierwszy mimo to nie przybył. Ale cóż to za spotkanie? Jeszcze nigdy nie uczestniczył w takim między stadnym zgromadzeniu. Byli przywódcy Cienia, Wody i Ognia. Niektóre smoki już znał inne widział pierwszy raz. Dobrze że nie jest tutaj najmłodszy. Ciekawe dlaczego zostali wezwani? Choć była już tutaj jego opiekunka, wolał jednak stanąć gdzieś z tyłu i poczekać na rozwój wypadków.

[Tialdreith]

Przebłysk bardzo lubiła latać – może i nie była w tym najlepsza, ale to nie odbierało jej przyjemności. Tym razem jednak nie było czasu na zabawę – czas na walkę z mgłą. Młoda wojowniczka miała mieszane uczucia – z jednej strony chciała bronić stado, a z drugiej... Nie miała pojęcia co może zrobić.
Trzymała się blisko smoków ze swojego stada, lecz trochę bardziej za nimi. Oczywiście nie zostawała w tyle! Czujnymi ślepiami obserwowała resztę, a gdy już dotarli na miejsce, ostrożnie i spokojnie wylądowała, znajdując sobie odpowiednie miejsce w pobliżu Cichych Wód jak i reszty stada. Przy okazji uniosła łeb wypatrując smoków ze Stada Życia. Jeszcze ich tu nie było... Ale przyjdą, prawda?

[Kruczopióry]

Oczywiście nie zwlekał – już niedługo także sylwetka Kruczopiórego zamajaczyła wysoko na niebie, gdy ten zdecydowanie frunął ku terenom wspólnym, szybko wypatrzywszy zgromadzenie. Przybyło wiele smoków, i to smoków z różnych stad – przybrał poważny wyraz pyska i zapikował, zgrabnie lądując gdzieś na froncie, niedaleko przywódcy Wody. Czyżby wreszcie coś ruszyło, czyżby wreszcie mieli... działać? Jeżeli tak – właśnie tego wyczekiwał jak niczego innego! Oby. Oby wreszcie ten koszmar się skończył.

– Witaj – rzucił krótko do smoka, skinąwszy, a następnie odwrócił łeb ku innym przybyłym, rozglądając się po obecnych. Nawet Aluzja była łaskawa przybyć... Cóż, jeżeli nie w celu wymordowania po kolei wszystkich członków stad Życia i Wody, nawet taką pomoc potrafił zaakceptować. De facto nie widział się z nią od czasu swojego odejścia z Cienia... może da mu powód, aby choć częściowo zmienił o niej zdanie? A może nie...?

Tak czy tak, znów zwrócił wzrok ku Cichemu, obserwując zachowanie smoka. Czekał; czekał z niecierpliwością, o czym świadczyły intensywne ruchy końcówki jego ogona. Ale jeżeli naprawdę potrzeba było tylu smoków... lepiej dać jeszcze chwilę na przybycie pozostałym.

[Nathi]

Przybył jedynie dlatego, bo był akurat w pobliżu. Unikał już miejsc ze smokami, nie ingerował w smoczy świat. W świat, który otrzymali zepsuty i który wciąż psuli. Zawsze się stawiał ponad innych, ale teraz żaden z nich nie mógł choć marzyć o tym, by znaleźć się blisko boga pod względem pojęcia świata, rozumienia go. Patrzyli do pomieszczenia przez dziurkę od klucza, choć najczęściej albo trzymali się od niego z daleka, albo nie wiedzieli o istnieniu pomieszczenia. Nathi wchodził do niego kiedy mu się podobało. Mieszkał w nim. Posiadał klucz. A gdy nie chciał, by ktoś widział, zwyczajnie wkładał go w drzwi, od wewnątrz. Znał Prawdę i był jej panem. Był bogiem Prawdy.
Nie zbliżył się do grupy. Umiejscowił się tak daleko, wiele ogonów dalej, że ledwo słyszał wypowiadane na zgromadzeniu słowa, samemu sobie odbierając jakąkolwiek szansę na odezwanie się. Położył się na przewalonym pniu, pozwalając, by ten zasłonił dwie trzecie jego ciała. Pachniał też terenami wspólnymi. Nie było go czuć, nie było go słychać, a by go zobaczyć, trzeba było bardzo wytężyć wzrok i obrócić się za siebie. Nie był uczestnikiem spotkania. On tylko słuchał.

[Zawierzony Kolec]

Ile smoków! Piewca wylądował już na Terenach Wspólnych, więc tutaj dotarł truchtem i szczerze mówiąc nie spodziewał się, że już tak wiele osób się zjawi. Czyżby planowali coś zdziałać? Były tu smoki z każdego Stada, a także jeden starszy niepachnący żadnym ze Stad, więc Fatum szczerze mówiąc liczył na to, że zebranie miało być w sprawie mgły. Powoli ruszył pomiędzy smokami, kłaniając się obym i tym mu znanym z równą grzecznością – nie pominął nawet smoków Cienia... No, poza Koszmarnym. Kruka zaś obdarzył ciepłym uśmiechem. Ostatecznie usiadł obok Przebłysku. Czy ona zawsze była taka piękna? I czy zawsze tak cudnie pachniała? Nie, nie mógł o tym myśleć, nie teraz i nie tutaj. Skupił spojrzenie na Cichych, starając się skoncentrować na tym, po co tu przyszedł.

[Jad Duszy]

Na Skałach Pokoju pojawił się również prorok. W przeciwieństwie do Nathiego nie usiadł w oddali. Zbliżył się do zgromadzonych smoków, ale nie dołączył do nich. usiadł z boku – tak, aby wszystko widzieć i wszystko słyszeć. Złote ślepia jarzyły się kpiącym rozbawieniem, a na pysku gościł wiecznie cyniczny uśmiech. Czy można go było uznać za uczestnika, czy jedynie za obserwatora? Cóż, był raczej tym drugim. Tym razem towarzyszyli mu również jego kompani. Biały kruk zwyczajowo przysiadł na jednym z rogów wyrastających z jego głowy, zerkając na smoki zaciekawionym spojrzeniem krwistoczerwonych oczu. Kotołak przyczaił się nieco za smokiem, a jego wzrok nie zachęcał do zbliżenia się – ani do niego, ani do Oprawcy. Ikelos nie przepadał za smokami. Sam Oprawca czekał w milczeniu, zupełnie jakby był ciekawy, co też takiego wymyślili.

[Tejfe]

Leciał niewielką odległość za swoim przywódcą, nie wyprzedzając go, ale cały czas pilnując tempa. Żałował, że lepiej potrafi widzieć z bliska, niźli z daleka. Chciałby bardziej móc się przyjrzeć światu na, którym się znajdował. No, ale teraz mógł się przynajmniej zachwycać kolorowymi plamami na ziemi i mgłą? To była ta mgła, do której idą walczyć? Faktycznie byłą przerażająca. Ale nie dla niego! On był jeszcze za młody, by bać się niebezpieczeństwa. Wiedział, że idą na poważną misję i chociaż cieszył się niemiłosiernie z powodu, że Wody pozwolił mu na uczestnictwo w wyprawie, nie okazywał tego. Wreszcie dolecieli do owych Skał, które faktycznie był siedliskiem kamieni o sporych rozmiarach. Ukłonił się smokom tu obecnym, ileż to nowych pysków widział tego jednego dnia!, a następnie trwał w milczeniu.