Legowisko

[Szara Rzeczywistość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Miał się pojawić... więc się pojawi. Nie śpieszył się jakoś znacząco. Był zmęczony od tego słońca, poza tym ostatnio wcale nie było mu do śmiechu. Aoha się zmieniał, ale czy to była dobra zmiana? Tego jeszcze nie wiedział. Postanowił jednak ukryć swoje zmęczenie sytuacją i chociaż nie przybył możliwie szybko to minęło tyle czasu, że nawet gdyby musiał ją leczyć z okropnych ran to doczekałaby się...
Wszedł do jaskini... i był zdecydowanie zdziwiony scenerią, którą sobie obrała na rozmowy. Analityczny mózg mu już przewidział, że stało się coś i zamierzała poruszyć z nim ten temat. Tylko o co mogło chodzić? O tą smoczycę w świątyni? Może jednak Aoha podczas polowania zrobił coś głupiego na granicy z Wodą, albo coś jeszcze innego.
Jaah jak zwykle w takiej sytuacji zamknął swoje uczucia w sobie i postawił na skupienie.
Wszedł śmielej i chociaż kulał to starał się przynajmniej sprostać wyzwaniu jakie czekało na niego w środku jaskini.
Kiedy ją dojrzał to zmierzył ją wzrokiem, badał jakby nagle zobaczył drapieżnika.
– Co jest?
Jak zwykle... On po prostu się nie witał z nikim.
Teraz pozostało obserwować jej reakcję. Jej mowę ciała, analizować, aby przewidzieć zachowanie, nie pozwolić sobie na zbyt ożywione reakcje... Dużo zmiennych było, ale musiał sobie poradzić.

[Ostoja Zimy]

Nie patrzyła na niego, tylko w pustkę, na jej pusku gościł uśmiech, lecz inny. zmęczony zmieszany ze zrezygnowaniem, spojrzenie było pełne zawodu. Choć chciała usłyszeć od Szarego wyjaśnienia, to ufała Wspomnieniu, nie miała podstaw by nie wierzyć jego słowom.
– Powiedz mi, Szary... Chciałeś porwać Ametyst? – powiedziała beznamiętnie, nawet nie unosząc na niego swojego wzroku.
Nie miała zamiaru również owijać w bawełne, po co go tu wezwała, chciała porozmawiać, ale czy tylko?...
Czekała na odpowiedź, wręcz bojąc się jej.

[Szara Rzeczywistość]

Ametyst? Ah tak. Chodziło o to... Wiedział, że po całym stadzie Wody rozejdzie się wić o tym, jak zły Plagowy próbował porwać pisklę i zrobić sobie z niego... no właśnie co? Obiad? Pod przymusem zamknąć w stadzie Plagi? Co za niedorzeczność! Jeśli jednak kłamstwo wystarczająco długo się powtarza to wszyscy zaczynają wierzyć w to jako prawdę.
Nie było zdziwienia na jego pysku, jednak przymrużył ślepia. Może trochę za długo myślał nad tym co powinien powiedzieć, ale w końcu się odezwał, a jego głos był zimny, zdecydowanie bardziej, niż ostatnimi czasy... Wrócił stary smok poznany na granicy z Ziemią, który nie był chętny na dyskusje.
– Jest zasadnicza różnica w tym co chciałem zrobić, a porwaniem.
Powiedział na początek i przeszedł po łuku, w lewo, jakby zamierzając ją okrążyć.
– A czy powiedzieli Ci o tym, że był miesiąc Długich Nocy, hm? Powiedzieli Ci, że pisklęcia nikt nie pilnował i przebiegło samo jedną z rzek na waszym terenie, widoczną z Zatoki nawet od granic? Powiedzieli?!
Nagle zimny głos zamieniał się w złość... Ale nie agresję, a raczej desperację.
– Powiedzieli Ci, że pisklę było zziębnięte, bo błąkało się dłuższy czas bez opiekuna przy rzece na granicy?
Zdążył już przejść tak, że był głębiej jaskini od niej. Ciemno było, ale najwyraźniej mu to nie przeszkadzało. Może to nawet i lepiej, że nie do końca go widziała.
– Zostałaś... nakarmiona półprawdą, bo sami nie potrafią przyznać się do swoich błędów!
Zatrzymał się. Nie podchodził, wziął oddech, potem drugi, starając się opanować wybuch złości. Ktoś wyciągał rzeczy, które miały miejsce zaraz po tym jak zjawił się w Pladze... Ledwie został przyjęty, nie znał kompletnie nikogo oprócz stada Plagi, ale znał reguły. Chciał pomóc pisklęciu... oczywiście, że chcąc też w zamian spróbować nakłonić je do powiedzenia czegoś o stadzie, ale potem gdyby ogrzał je, to wypuściłby w miejscu gdzie nie musiałaby skakać przez rzeki. Jej spóźniony opiekun przekroczył granicę, Jaah mógł zaatakować, ale tego nie zrobił... Ale nie, nadal to on był zły w tej stronie konfliktu, oczywiście.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca poczuła... Jak kamień z serca spada i roztrzaskuje się na milion kawałków, właśnie dlatego pojawiła się przy Jaahu, aby on powiedział swoją wersję wydarzeń, na Bogów!
Miała serdecznie dość już tego wszechobecnego stresu, tego jak powoli opuszczały ją siły od życia, a sen nie był najlepszą ucieczką przez dręczące ją koszmary.
Spojrzała na smoka już ze spokojem, nawet jak on na nią krzyczał to był miód na jej serce. Te wyjaśnienia dużo jej dały i była wdzięczna nawet jakby splunął jej swoimi wyjaśnieniami w pysk.
– Wierzę Ci, Szary – powiedziała ze spokojem.
Znów czuła się taka senna, jak ostatnio.
– Nie zrobiłbyś nic pisklęciu, widziałam... Jak troszczysz się o Aohę, jesteś dobrym smokiem, trochę szorstkim – zaśmiała się słabo, czując jak powoli znów opuszczają ją siły.

[Szara Rzeczywistość]

Co się właściwie działo? Od kiedy jego zdenerwowanie objawiane było osłabieniem dla innych? Osłabieniem dla niej? Przecież... no nie krzyczał aż tak głośno, nie atakował jej werbalnie tylko co najwyżej zarzucał, że słucha jednej strony konfliktu.
Kiedy emocje mu opadły... Nadal nie rozumiał co się dzieje.
I tyle? Tak łatwo mu uwierzyła? Z jakiego powodu, dlaczego przekładała jego zdanie nad zdanie innych? Teraz to na prawdę wpadł w konsternację, gotów zerwać i zakończyć znajomość dla jej i swojego dobra... A tu coś czego nie przewidział.
Słabszy głos, nawet śmiech jakiś przygaszony, ale to nie polegało na wlaniu goryczy w śmiech. No nie mówcie mu... że i ona... Mdleje? Zupełnie jak Aoha na ostatniej ceremonii. W tym przypadku jednak nie mógł od tak sobie wziąć ciała i powędrować z nim do groty, musiał jakoś... zapobiec temu, ale czy miał czas?
Uzdrowiciel nawet jak nie ma czasu to próbuje.
Reakcja była natychmiastowa, otworzenie torby, wyciagnięcie rumu.
– Oddychaj nim, no już!
Druga łapa już przebierała w torbie, aby przygotować coś na wzmocnienie... Tak, rzęśl powinna zadziałać na osłabienie, zapewne skok ciśnienia, który nagle opadał, równowaga też siadała.
– Żuj...! – Wcisnął jej do pyska i odłożył sprawnie butelkę z rumem, przytrzymał ją chwilę na ramieniu jeśli musiał, aby nie opadła, jeśli nie ruszała pyskiem, aby żuć to bezczelnie jej zabrał rzęśl z pyska, sam przeżuł wstępnie, aby pojawił się sok, a potem na języku jej wcisnął do pyska.
No... cóż. Dla uzdrowiciela nie istniała żadna bariera, nie było strefy komfortu i własnych problemów z bliskością. Jaah potrafił nawet poniżyć się i prosić o część ciała zabraną wojownikowi na arenie... Nie istniało po prostu nic co mogłoby go powstrzymać przed dążeniem do dobra pacjenta... nawet jeśli pacjent był głupcem i nie wiedział co jest dla niego najlepsze. . .

[Ostoja Zimy]

Co mówisz?... Trochę, słabo Cię słyszę...

Żaden głos nie wydobył się z jej gardła.

Znów to dziwne zmęczenie...

Poczuła jakiś dziwny i ostry zapach, zaczęła kaszleć i kichać.
Samiec coś mówił, słyszała to, zamrugała parę razy , ale powieki były tak bardzo, bardzo ciężkie. Czyżby to było to, o czym mówił Kaltarel? Czy i w końcu ją to dopadnie? Ale jedyne co jej się śni, to te katakumby, nie chce tego. Nie chce już widzieć martwego pisklęcia, nie chce widzieć rannego Aohy.

Żuj...!

Zastrzygła uszami, coś słyszała, coś cichego.
Coś smok wcisnął jej w pysk i posłusznie zaczęła to żuć.
Znów kaszlnęła i wyprostowała się bardziej. Dźwięki powoli do niej docierały a ona przetarła łapą powieki.
– Na Kaltarela... Znowu to samo – powiedziała dosyć słabo i zabrała łapę z pyska, patrząc teraz na Jaaha bardziej przytomnym spojrzeniem. – Przepraszam, chyba mi się słabo zrobiło – westchnęła. – Jestem nieco zmęczona – pokręciła głową. – Porozmawiam z moim samcem na ten temat, wydaje mi się, że to po prostu nieporozumienie – posłała smokowi słaby uśmiech i... Nie mogła powstrzymać ziewnięcia.
– Dlatego właśnie chciałam z Tobą porozmawiać Szary, nie gniewaj się na mnie, że chciałam usłyszeć również Twoją wersję – powiedziała to wręcz obniżając łeb w geście przeprosin.

[Szara Rzeczywistość]

No, ustała! Szybka reakcja przyniosła jakiś skutek...
Potem posłuchał jej wywodu bez słowa, ale chyba największym zaskoczeniem było usłyszeć, że ma jakiegoś samca. Czego się on spodziewał, że jest samotna? Przecież kiedyś już dyskutował z nią o tym, miała jakieś miłosne podboje na pewno na swoim koncie. Ponadto ten samiec raczył karmić ją kłamstwami własnego stada...
I właśnie dlatego nie mógł dać się podejść nikomu, bo potem były tylko zawody. Szczęście było takie, że swoją wypowiedzią jednie zabiła jego oczekiwania, a nie całe ich relacje. Po prostu na przyszłość musi pamiętać, ze nie powinien jej dawać się zbliżać. Przynajmniej w pewnym momencie postawić granicę, której nie pozwoli jej przekroczyć.
Jaah powoli puścił przytrzymywaną Ostoję i zamknął torbę, znów zarzucając ją przez łeb.
– Jeśli się czujesz słabo, albo masz zasnąć to wezwij kogoś, kto będzie Cie asekurował w powrocie do legowiska.
Zasugerował nieco przygaszonym tonem, a nawet zapatrzył się w wyjście jakby myśląc nad czymś, albo tyle właśnie zostało uczuć w nim, aby wylało się na zewnątrz nieco rozczarowania o którym samica się nie dowie. Bo po prostu nie powinna.
Westchnął i to pomogło. Jakoś się podniósł z emocjonalnego zadu, zamykając w sobie to co czuł.
– Jestem przyzwyczajony do tego, że Woda obrzuca mnie odchodami. Zrób... nie... Zapomnij o tym. Grzebanie sprawi tylko, że będą Ci śmierdzieć łapy.
Uzdrowiciel jakby przez przypadek ruszył do wyjścia. Po drodze zebrał butelkę rumu. Co chciał powiedzieć? "zrób coś dla mnie" ale nawet takie słowa w tej chwili ciężej przechodziły mu przez gardziel. Przyjmując mastkę spokojnego skupienia oczekiwał zakończenia tego nagłego spotkania.
– Czy coś jeszcze potrzebujesz?

[Ostoja Zimy]

Na szczęście miała pod łapą Szarego, który zaraz postawił ją na nogi. Przez chwilę była jeszcze skołowana, ale z każdym uderzeniem serca, jej ospałość i zawroty głowy ustawały. Zbytnio nie przejmowała się swoim stanem, wolała po prostu nie mysleć o tym w tej chwili.
Coś jednak było nie tak, Szary wydawał się jakiś... Inny. Puścił ją, bo nie było sensu dalej jej trzymać, ale wydawał się teraz zimny, jak za pierwszym razem ich spotkania. Nie przeszkadzałoby jej to, gdyby nie tak gwałtowna i nagła zmiana. Zmarszczyła nieco pysk i otarła się o ramię Jaaha.
– Dziękuję za pomoc, ale dam radę polecieć sama. – zresztą, kto by ją mógł asekurować? Wspomnienie? Nie chciałaby mu się narzucać, ale gdyby nie miała wyboru, musiałaby. Nikogo innego by nie miała.
Odrobinę posmutniała na słowa smoka, chyba woda bardziej nie lubiła Plagi, niż ziemia.
– Jestem z Wody, jakby, ale Ci wierzę Szary. Na własne oczy widziałam jak troszczyłeś się o Aohe, jak... Martwiłeś się o niego. Nie porwałbyś pisklęcia, ale musiałam przyjść i usłyszeć też to od Ciebie. Nie chcę wierzyć ślepo w to, co mówią inni. Porozmawiam z Pełnią na ten temat. – posłała smokowi szczery uśmiech. Choć wiedziała, że smok może udawać, że ma to w głębokim poważaniu, wiedziała, że taki drobny gest wiele będzie dla niego znaczył.
Pomyślała przez chwilę, czy coś potrzebowała? Chyba nie... Chociaż?
Przegryzła wewnątrz policzek i spojrzała w bok.
– Ja... Chcę, iść i zniszczyć leże tych kanibali, Szary. Oni są stanowczo za blisko, nie chcę by skrzywdzili jakiekolwiek piskę, Jaah, nie chcę. – spojrzała twardo na smoka, ale jej wzrok był po prostu smutny. – Musimy coś zrobić, proszę... Jeśli będziesz tam szedł, zabierz mnie ze sobą.

[Szara Rzeczywistość]

Nie musiała poznawać powodów, mogła równie dobrze uznać, że po prostu się zmartwił, a zmartwienie okazywał oczywiście zamknięciem się na wylew jakichkolwiek uczuć.
I po raz kolejny, ta się otarła o niego, a on się wzdrygnął i zdębiał na ten czas.
Nie zamierzała wzywać pomocy? To widocznie on będzie musiał odprowadzić ją do granicy Wody... Znaczy, nie musiał, oczywiście... Ale była... jego pacjentką i musiał zadbać, żeby przynajmniej dotarła do swojego stada.
– W takim razie odprowadzę Cię do granicy...
Nie chciał dyskutować, a zresztą nie byłaby w stanie go zatrzymać... Może jak będzie biec po lesie, ale wtedy przynajmniej zobaczy jak przechodzi przez granicę, albo wzbije się w powietrze i tak ją właśnie odprowadzi. W locie raczej nawet jego masywny tyłek i rana na łapie nie powinny stanowić większego problemu.
Na jej wypowiedź tylko westchnął i przewrócił ślepiami. To nic nie zmieniało, a jedynie będzie mieszać w naparze z resztkami ziół. Do tej pory opadły i były w jednym miejscu, a jej próby mogły jedynie znów wszystko zamieszać. Czy wiara została doceniona? Gdzieś w nim tak, chociaż sam wolał sobie wmówić, że faktycznie ma to gdzieś. Aohę zwykł nazywać inwestycją na przyszłość. Mógł nawet powiedzieć, że nie chciał utopić poświęconego czasu w błocie i właśnie dlatego poszedł go ratować... Ale czy samica uwierzy? Wątpił w to, dlatego właśnie przemilczał to z lekkim grymasem.
Potem chciał już odejść... z nią, oczywiście. Zaczepiła jeszcze jedną kwestię... Ah, kanibale.
– Zrobimy coś z nimi... Jednak sprawa wyszła poza naszą trójkę, więc równie dobrze przywódczyni Plagi może chcieć samodzielnie załatwić sprawę ze swoimi wojwonikami. tak samo może uczynić ten cały Pełnia...
Jaah jak zwykle nie słodził i patrzył na wszystko realistycznie wraz ze szczyptą pesymizmu.
– Jeśli chcesz i będę miał możliwość, to Ci dam znać.
I tym razem była to jego wewnętrzna potrzeba kłamstwa, które wypowiedział dla jej dobra. Wolał, aby się nie narażała na niebezpieczeństwo skoro wcale nie musiała. Kanibale nie przebędą morza, a przynajmniej nie powinni. Ich pisklętom nie zagrażało nic z ich strony.

[Ostoja Zimy]

Poczuła się już o niebo lepiej, choć dalej mogła wydawać się nieco zmęczona. Była zadowolona z tego, że Szary zaproponował jej odprowadzenie, taki krótki spacerek dobrze jej zrobi, Szaremu pewnie też.
Dalej nie mogła wyczuć co się stało, czyżby swoim zasłabnięciem aż tak go zmartwiła?
Zanim jednak ruszą, chciała jeszcze z nim chwilę porozmawiać.
– Myślisz, że mogłabym pomówić z Waszym Przywódcą? lub... Przywódczynią? Nie bardzo wiem kto nim jest... Chciałabym tam pójść, bo... – spojrzała w bok, a za chwilę zamknęła oczy.
– Od tamtego momentu, mam koszmary, Szary. Chcę ich zabić, zniszczyć. Nigdy w życiu... Tak się nie czułam, nigdy nie miałam w sobie... Tyle gniewu. – Westchnęła. – Dlatego, jeśli nie pójdę, nie wybacze sobie tego. Czuje, że jak tam pójdę, zrobi mi się.. Lepiej? To trochę egoistyczne, wiem, ale... Też boję się o inne smoki – aby nie skończyły jak to martwe pisklę.

[Szara Rzeczywistość]

A Jaah jej wcale nie ułatwi tego dowiadywania się. Nawet na pytanie odpowiedziałby czymś nad wyraz wymijającym, aby nie poznała jego myśli. Była poza tym w tej chwili podatna na kłamstwo, gdyż dopiero co zapewniała, że wierzy mu, a on mógł to wykorzystać, chociaż wcale nie zamierzał... dopóki go nie zmusi.
Wyglądała lepiej, ale słowo się rzekło. Odprowadzi ją tak jak zapowiedział, w końcu to nic nie oznaczało... Spacer to on sobie robi też z kompanem.
– Nawałnica Cieni to samica... Nie mogę Cie zapewnić, że będzie to owocna rozmowa, ale... Ona sama jest matką... i pewnie będzie wyrozumiała. Martwiłbym się bardziej twoim samcem czy tam przywódcą.
Uh już pierwszy szok minął, więc mógł utrzymywać stale niewzruszony wyraz pyska kiedy to mówił. Poza tym mógł wreszcie na nią spojrzeć i nie pokazać po sobie, że coś jest nie tak.
Następne jej słowa jednak wywołały w nim niepokój, który rozwiał na chwilę jego spokój.
– Wiesz... Nienawiść zaślepia, gniew ogłusza, a ten kto pragnie zaspokoić żądzę zemsty, może przypadkiem napić się goryczy... A ta gorycz jest jak trucizna. Jeśli ją pijesz, nie oczekuj, że umrze ktoś inny.
Westchnął robiąc krok w jej stronę. Był poważny w swoich słowach, a stanięcie pyskiem w pysk miało to dobitnie jej udowodnić.
– Oczywiście nie musisz mnie posłuchać... Bądź zawsze pełna godności i żyj w zgodzie z własnym sumieniem.
W końcu po tych słowach nikle się uśmiechnął i znów obrócił w stronę wyjścia, jakby oczekując, że zaraz i ona ruszy.

[Ostoja Zimy]

Nawałnica... Słyszała o niej już nie raz. Aoha o niej opowiadał, to dało smoczycy nadzieję, że ta się zgodzi. Ale zanim jej się pokaże, musi stac się lepsza, wziąc się powaznie za treningi, znów ruszyć na arenę, by walczyć. Wtedy dopiero pokaże się na oczy przywódczyni Plagi.
Przy słowach smoka zawahała się.

Mogę umrzeć ja, dla moich dzieci zrobię wszystko.

Lecz tego nie powiedziała na głos, nie chciała martwić Szarego, juz wystarczająco przysporzyła mu zmartwień. Wstała i ruszyła do wyjścia powolnym krokiem.
– Wiem, Szary... Ale to, nie takie proste. Wiesz, czasem się po prostu boję – chyba będzie musiała wybrac się do Żabiego Plusku lub Modraszki, aby dali jej coś na koszmary i sen, tak bardzo potrzebowała spokojnego snu.
Idąc w jego kierunku, znów uśmiechnęła się do samca.
– Tak zrobię, dziękuję – wyszczerzyła w jego kierunku ząbki wyszła z legowiska, ciesząc się, że przyszła tu i zapytała przyjaciela o cała sytuację z rzekomym porwaniem pisklęcia.

[Szara Rzeczywistość]

Chciała być wojowniczką, więc kim był on, aby w jakikolwiek sposób na to wpływać? Mógł jedynie liczyć w duchu na to, że nie będzie wyglądała podobnie jak ta wodna, którą spotkali w świątyni... Tyle niedoleczonych ran... fakt, że świątynia jej pomogła to inna kwestia. Te kamienie z nieba jej nie spadły. Były oznaką ciężkiej pracy jej, albo kogoś innego, kto jej pomagał. Czy warto marnować kamienie na coś co można było przeznaczyć na nauki i doskonalenie się młodszych...?
To też nie on zarządzał bogactwem innych, ale zawsze był chętny podyskutować na tematy wszelakie.
Szkoda, że słów nie wypowiedziała na głos, wtedy być może usłyszałaby i jego odpowiedź na to stwierdzenie...
Wolał, aby to Plaga i też on ryzykował życie, a nie ona...
Była jednak dorosła, sama podejmowała decyzje oraz sama kroczyła wybraną ścieżką.
W końcu liczyło się tu i teraz...
Ah tak, koszmary... Miał jednak małe wątpliwości czy aby zioła to dobry pomysł... W końcu jednak stwierdził, że nie zaszkodzi spróbować. Kiedy podeszła, on sięgnął do torby i podał jej liść melisy.
– To melisa. Zagotuj wodę i wrzuć, poczekaj aż się zaparzy, ostudź i wypij przed snem. Powinnaś lepiej spać... Uważaj jednak z tym ziołem i nie nadużywaj go. Wiem, że niektórzy potrafią się od niego uzależnić.
Po czym dopiero ruszył prawie równo z nią, jednak kulejąc dość szybko został w tyle, przynajmniej do czasu wyjścia z jaskini...

[Despotyczny Ferwor]

Na miejsce legowiska zjawił się Absolut. Po zapachu od razu poznał, że już ktoś tutaj był przed nim. Jak widać o dziwo to miejsce zaczynało mieć więcej bywalców. Trochę szkoda, ale jemu już i tak wszystko jedno. Niedługo już i tak to miejsce straci swojego stałego bywalca.
Rozsiadł się w swoim ulubionym miejscu oraz zaczął sporządzać herbatę z mięty. Uwielbiał miętową herbatę, która to pozwalała mu się zrelaksować. U jego boku były oczywiście Nivis i Vacija, które to figlarnie zaczepiały siebie nawzajem. Nie przypominało to jednak typowych zwierzęcych przepychanek. A bardziej coś, co mogłoby dotyczyć jakiegoś muru... i jakiś dwóch specyficznych osobowości. Gdyby to spisać nawet mógłby to nazwać "Zemstą" gdyby to szerzej opisał. Mącim panie, może i spróbuje to zrobić na późną starość?
~ Oleandro, chciałabyś może napić się herbaty ze staruszkiem? ~ Przesłał jej z dokładną informacją gdzie się znajduje. Oby tylko nie przerwał jej czegoś ważnego. Na przykład pielęgnacji futra, bowiem było to nadrzędne.

[Palenie Piskląt]

Zawitała znowu w Legowisku, w której tym razem nie spotkała tego dziwnego plamistego smoka, raczącego ją swoim jedzeniem za każdym razem. Trochę szkoda, bo wspólne siedzenie w ciszy było fajnym zajęciem. Ku jej zaskoczeniu jednak znalazła tutaj... jakąś różową i całkiem ładną obroże, która to dodatkowo idealnie pasowała na smoczą łapę. Założyła ją więc oglądając, czy ładnie na niej leży. W jej guście wyglądała, a więc jak znalezione, to nie kradzione. Coś czuła w głębi duszy, że dawny właściciel już jej nie potrzebuje... Przysiadła więc sobie wygodnie bawiąc się nową nabytą zabawką. Ciekawiło ją dlaczego prawie nikt tutaj nie przychodzi. W końcu było to takie przyjemne ciche miejsce... w sumie może to i dobrze? W końcu wtedy straciłoby to swoją wyjątkowość. Inne miejsca były zbyt często uczęszczane... i zbyt łatwo palne. Każdy większy płomyczek mógł zjarać pół lasu! Niby fajne, ale jak zwykle pewnie ktoś miałby jakieś niestworzone pretensje, że akurat trochę tam niepotrzebnych drzew spłonęło... nikt nie widzi pozytywów! ot co!

[Ścigająca Burzę]

Co tu robiła Kaskada? Trudno powiedzieć. Góry nie były jej ulubionym miejscem, pragnęła wilgotnych, najlepiej morskich terenów. Któregoś dnia poczuła jednak ciekawość i postanowiła zwiedzić nowe miejsce. Górskie szczyty były widoczne z daleka i majaczyły na tle nieba. Ostatnim kogo spodziewała się tu znaleźć, była czarodziejka z jej stada. Kaskada nie znała jej zbyt dobrze, kojarzyła ją jedynie z widzenia, lecz skoro już tu była, to może warto do niej zagadać. Czy to nie była aby siostra jej matki?
– Cześć. Robisz tu coś ciekawego? Trenujesz swoje sztuczki z ogniem? – zagaiła przyjemnym tonem do grzywiaste.