Parujące Źródło

[Przejaw Anomalii]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Skrzywił się odrobinę w momencie, w którym jego uszu dotknął śmiech poprzedzony absurdalną sugestią. Sam prychnął, niemalże pogardliwie, nie w kierunku Infamii jednakże, a jak gdyby chciał podkreślić niedorzeczność tego, co powiedziała. Chciałoby się zaprzeczyć mówiąc, że wojownik nie jest już pisklęciem, by w stanie był wierzyć w podobne rzeczy – mimo to, paradoksalnie, w dalszym ciągu to robił. W tym wszystkim nie chodziło jednak o wiedźmę...
  
  Puchata końcówka ogona poruszyła się w wodzie niespokojnie, dalej już z wolna odsuwając się od drażniących włosie i ostatnie z łusek szponów, bliżej reszty ciała Przejawu. Chaber otworzył leniwie jedno ślepię, a zaraz na jego podobieństwo rozwarło się także drugie. Łeb przesunął się na tafli, w ślad za nim podążyła reszta jasnego ciała, zaś wilgotny puch okalający klatkę piersiową po raz kolejny rozpłynął się bajecznie, mimo to zdecydowanie bardziej przeszkadzając, aniżeli będąc praktycznym. Samiec utkwił lodowe ślepia w onyksowych odpowiednikach przywódczyni Mgieł, jak gdyby oczekując wyjaśnień. Nie zapytał jednakże o nic, zamiast tego delikatnie potrząsając łbem, by strącić z nosa drażniącą kropelkę wody.
  
  ~ Nie ma sensu podpływać, kiedy nikt nie rzuca chleba. ~ sprostował, niejako przejmując rolę tej męczonej w stawie kaczki. Mimo wewnętrznego konfliktu, podjął jeszcze poprzedni temat. ~ Tak się nie dba. "Może" musi znaczyć więc "raczej nie".

[Urna Cieni]

• Nigdy nie mogła pozbyć się dyskomfortu związanego z mową mentalną, toteż nic dziwnego, że magia wojownika wdzierającego się jej do łba wywoływała niesmak. Cholera, tyle czasu minęło od jego prawie-śmierci, a ten nadal nie zainwestował w odzyskanie normalnego głosu? Czy Słońce osiągnęło bankructwo? Czy ich skarbiec ział pustkami? A może Przejaw przeskrobał coś i po prostu nie mógł opłacić powrotu do pełni zdrowia? Tyle teorii, a żadnej nie mogła, póki co, potwierdzić.
  
  Patrzyła, jak wywernowy dywan bajecznie rozlewa się na wszystkie strony stawu. Samiec naprawdę wyglądał... Żałośnie. Nie tyle pod kątem fizycznego wycieńczenia, co po prostu biła od niego aura absolutnej rezygnacji.
  No no, skąd my to znamy.
  Gdyby lubiła go trochę bardziej, byłoby jej go żal.
  – Chleb szkodzi ptactwu, młody. – Zripostowała miękko, stukając złocistym szponem o ziemię. – Ale Vídbláinn wyłapała ostatnio kilka ślimaków, jeśli wpasowuje się to w twoje gusta.
  Bezceremonialnie wyciągnęła palce w kierunku głowy Przejawu, i, o ile nie poruszył się w żaden sposób, spróbowała pomacać futro na jego głowie – tam, gdzie dawniej była piękna łysina, pamiątka z pustyni. Zupełnie jakby chciała sprawdzić, czy odrośnięte części dywanu były faktycznie naturalne, czy może wojownik nosił jakąś perukę, bo jego ciało nie zregenerowało się w pełni.

[Przejaw Anomalii]

• W rzeczywistości powód, jaki przyczynił się do rezygnacji z odzyskania naturalnej mowy, był istnie banalny. W ten sposób samiec z nieznacznie większą kontrolą był w stanie operować wypowiadanymi słowami, mając uderzenie serca więcej na przemyślenie ich, nim maddarowy głos poniósłby je bezpośrednio do łba rozmówcy bądź w najbliższe otoczenie, w zależności od woli. Nie miał zamiaru także obciążać niepotrzebnie skarbca Słońca, by odzyskać głos i dawną wytrzymałość. Do tej pory obniżenie sprawności fizycznej nie przeszkadzało mu na tyle, aby zapożyczał się czy – o zgrozo – prosił o bezzwrotny podarek.
  
  Wzmianka o ptactwie niewiele go obchodziła, bowiem jego zwierzęca towarzyszka nie jadała pieczywa żadnego rodzaju, a sam zajmować się dokarmianiem innych ptaszysk nie miał w zamiarze. Z kolei na wtrącenie dotyczące znaleziska wodnego żywiołaka prychnął, poza tym puszczając je mimo uszu. Gdyby był zainteresowany złożoną mu ofertą, odezwałby się z pewnością, spokojny jej łeb. No, może zawahałby się jedynie odbierając parę sztuk skorupek wraz z zawartością, nie będąc pewnym, czy nie zostały one nafaszerowane dodatkowym składnikiem, jaki zdecydowanie nie byłby wskazany do spożycia. Nie było mowy, że dbała.
  
  Choć Ennorath przybliżył się nieznacznie, zaalarmowany lotną kończyną sięgającą w kierunku jego opiekuna, Chaber nie poruszył się nawet, zastygając w absolutnym bezruchu. Do wyjątków należała poruszająca się w niezmiennym rytmie klatka piersiowa oraz tęczówki zdradzające taksowanie Infamii spojrzeniem. Przejaw pozwoliłby się dotknąć, nie dbając nawet o ewentualne wyrwanie pukla miękkiego włosia, chociażby z ciągnącym się za nim skórą, ot tak, z czystej złośliwości.
  ~ Co wyprawiasz? ~ głos wytworzony z użyciem źródła nie zdradzał ani dyskomfortu, ani najmniejszej chociażby obawy. Zwyczajne pytanie bez cienia oburzenia i pozbawione pretensjonalnego wydźwięku.

[Urna Cieni]

• Skoro nie oponował przesadnie przed jej dotykiem – a raczej prawie w ogóle, bo nadal nie ruszył się z miejsca – to chyba faktycznie było z nim źle. Oho, czyżby Słońce aż tak się stoczyło? No cóż, serce jej się absolutnie krajało, rzecz jasna. Wprost wyła z agonii i rozpaczy.
  Na swój pokrętny sposób naprawdę poczuła jakąś ledwie wyczuwalną nić porozumienia z tym smokiem. Może po prostu dlatego, że wspólne przeżycie traumatycznych wydarzeń z kilkoma zwrotami akcji połączyłoby emocjonalnie każdego, w tym kłodę z kamieniem.
  
  Skoro się nie ruszył, to dotknęła palcami jego głowy, przejeżdżając czarnymi opuszkami po białej czuprynie, jakby głaskała kocura, wieńcząc krótki ruch uniesieniem palców ku górze i lekkim nastroszeniem jego grzywy.
  – Sprawdzam, jak bardzo jest z tobą źle. – Odparła zwyczajnie, stawiając nadgarstek z powrotem na ziemi przed sobą. Poruszyła lekko barkami, po czym zacmokała. – Ależ się stoczyłeś, wojowniku.
  Nie, żeby dawniej widziała w nim władcę stojącego na szczycie góry. Niemniej jednak, jego stan ewidentnie się pogorszył. A w imię podłej ciekawości, poniekąd czysto politycznej, była ciekawa co poszło w jego życiu nie tak. A może po prostu wyprawa z łowcami w tle tak źle na niego wpłynęła? Prawie zginął, mimo wszystko. Dla wiedźmy mógł to być drobiazg, ale dla kogoś... Mniej doświadczonego, już niekoniecznie. Każdy obawiał się śmierci, w jakimś stopniu.

[Przejaw Anomalii]

• Przymknął ślepia nieznacznie w momencie, w którym onyksowe opuszki dotknęły jasnego włosia. Odczuł nieznaczny ruch pukli, jak gdyby całkowicie skupił całą swą zdolność odczuwania na własnym karku. Niemalże niezauważalnie poruszył się w wodzie, by w dalszym ciągu utrzymywać się na powierzchni i niespiesznie wypuścił powietrze nozdrzami, zaś słowa Infamii skwitował przechyleniem łba na jedną ze stron. Wzrok jego ślepi znów pomknął ku jej pyskowi, przyglądając jej się zagadkowo.
  ~ Temu, że pozwalam się dotknąć, czy dlatego, że odpoczywam w źródle jak wodne ptactwo? ~ choć oczywiście nadawał nuty sarkazmu swoim słowom, w rzeczywistości istotnie nie był pewien, co wywerna chciała przez to wyrazić. Mogła mieć w końcu na myśli widoczne po nim zmęczenie, jedynie ubierając to w złośliwą, uszczypliwą oprawę. ~ Być może futro wyblakło mi z którejś ze stron?
  
  Mięśnie pchnęły ciało wojownika w przód całkiem niegwałtownie, przesuwając je bliżej brzegu. Spokojnie, wręcz leniwie dobił do niego, opierając lotne kończyny na gruncie. Nie było tutaj na tyle płytko, by zmuszony był brodzić, jednak mógł stanąć na dnie. Brzeg zwyczajnie załamywał się stromo, kształtując się na wzór klifu, pozwalając teraz Chabrowi stanąć w tenże sposób przed przywódczynią Mgieł, wciąż w wodzie. Ogon, który wił się niespiesznie za nim, zatoczył półokrąg raz jeszcze.
  ~ A jak bardzo źle jest z Tobą? ~ zapytał tonem niemalże monotonnym, z wolna unosząc skrzydło, by wyciągnąć nadgarstek ku Mahvran – ostrożnie, w taki sposób, jak gdyby nie chciał spłoszyć niewielkiego, okrytego miękkim futrem zwierzątka. Jeżeli dosięgnąłby, dotknąłby jednego z rogów składających się na czarną koronę okalającą łeb smoczycy. Jeśli zaś pozycja, jaką Mglista przyjęła, nie pozwalałaby Anomalii sięgnąć tak wysoko, niebieskie opuszki dotknęłyby boku jej szyi. Jeżeli nie oponowałaby w żaden sposób, dla przykładu odskakując jak gdyby poparzył ją dotkliwie, albo strącając jego skrzydło uderzeniem, przesunąłby palcami po jej łuskach i spokojnie cofnąłby kończynę.

[Urna Cieni]

• Wydała z siebie przeciągłe "hmmmmm", przyglądając się samcowi, zupełnie jakby był artefaktem w muzeum. Nie jakimś zaskakująco fascynującym, ale któremu warto poświęcić uwagę ot tak, bo po prostu tam był. Albo po prostu czuła się wobec wojownika Słońca sentymentalna. Nic tak nie łączy smoków, czy jakichkolwiek istot żywych jak wspólna tragedia i trauma, bez względu na to, czy chcą to przyznać, czy nie.
  Infamia, oczywiście, zaprzeczyłaby, bo tak wypada.
  – Szczerze mówiąc pamiętam, że ten fragment miał w sobie bardziej intensywny element błękitu. – Odpowiedziała szczerze, chwytając kępkę futra między dwa palce. – Ale myślę, że tak, ogółem straciłeś coś więcej, niż tylko nasycenie swoich barw.
  Odstawiła łapę na ziemię, widząc, jak samiec wykonuje w jej stronę podobny ruch, co ona ostatnio. Zastanowiła się przez chwilę, ale ostatecznie uznała, że nieładnie byłoby odmówić grania w grę, którą samemu się zainicjowało; pozwoliła więc opuszkom palców przejechać po jej rogu, a nawet zahaczyć o pysk, gdyby tego chciał, podsumowując całą interakcję figlarnym błyskiem w oku – prawie, że młodzieńczym.
  – Ja się czuję doskonale. – Odparła, bezceremonialnie kładąc się tuż przy brzegu źródła, pluskając cicho palcami o wodną taflę. – Wiekowość mi służy. Może uda ci się dożyć połowy tego wieku, co ja, i też poczujesz się lepiej.
  Jego samopoczucie aż tak jej nie interesowało, ale nie życzyła mu też tragedii za tragedią, więc był to jakiś postęp. Nie zawahałaby się go zabić, gdyby musiała, ale nie szukałaby też celowo okazji, by dokonać takiego czynu, więc tak. Chaber był w znacznie lepszym położeniu, niż trzy czwarte smoków wolnych stad. Hu...rra?...

[Kwiat Uessasa]

Zima... jak ja nie lubiłem tej pory roku. Pomimo że ta powoli odchodzi, pojawiające się pojedyncze kwiaty przebijające białą pierzynę tylko radowały moje serce. Tak radowały, że nie umiałem usiedzieć w ciepłej grocie. W tym też pomógł mój syn... Rośnie szkrab, ale czasem dobrze podrzucić go do matki. Jej maluch tez się przyda na rozluźnienie myśli...

Gdzie ciepłolubny smok może przybyć w zimny jeszcze dzień? No oczywiście, że do gorących źródeł. Wylądowałem w kłębie pary i usiadłem w wodzie. Bogowie, jak ona jest przyjemna... zamknąłem oczy i zatraciłem się w tej ciepłocie. Dano nie czułem się tak dobrze... Zimne powietrze jak i ciepła woda. Idealne połączenie. Szkoda, że sam to wszystko przeżywam...
[mention]Rejwach Pyłu[/mention]

[Huragan Popiołów]

Nie spodziewał się zupełnie, że wyląduje w takim miejscu. Zimno doskwierało mu już od dłuższego czasu i samo wspomnienie Lodozanny sprawiało, że przechodził go dreszcz. Opatulił się mocniej kurtką z własnego futra. Nie rozumiał do końca co się stało, że w ogóle ją posiadł, ale dobrze grzała i to się liczyło.

W pewnej chwili dostrzegł źródło. Wszedł w opary mgły, skanując otoczenie maddarą.
Wtem w wodzie dostrzegł wylegującego się smoka o pięknych kryształach na pysku. Odblaski światła dodawały magii krawędziom kamieni, a spływająca woda przywiodła na myśl wspomnienie krwi.
Poczuł jak przechodzi go dreszcz niepokoju, jakby na jakieś nieprzyjemne wspomnienie. Jednocześnie jednak było ono ekscytujące i nie mógł zupełnie zrozumieć jego źródła.
– Można? – zapytał, stając na krawędzi z ciepłą wodą.

[Kwiat Uessasa]

Leżałem spokojnie rozwalony w tej niecce. Cieszyłem się spokojiem, ciepłem wody i chłodnym wiatrem na pyszczku. Ten drobny chłód był orzeźwiający niż z gatunku przeszkadzających. Delikatnie bawiłem się wodą, ruszając w niej ogonem. Też zabezpieczyłem ważny dla mnie artefakt, jakim była kruczoczarna, długa lotka pachnąca samicą, wolnej niczym ptak...
Wten wpierw poczułem inną woń, następnie zobaczyłem niebieskawego, starszy smok. Otwarłem ślepia gdy tylko się odezwał:
– Zapraszam. – przesunąłem się, by obcy mógł też na spokojnie zanurzyć się obok mnie. Z lekkim uśmiechem ponownie otwarłem pysk. – Ostrożnie, ślisko i gorąca woda. – zachichotałem cicho i czekałem, aż nowy kompan bezpiecznie usiądzie...

Rejwach Pyłu

[Huragan Popiołów]

Popatrzył się na niego przez chwilę, po czym wszedł do środka, uważając na śliską powierzchnię kamieni. Usadowił się obok, lekko odsunięty, po czym zawinął ogon pod sobą. Położył się na boku w wodzie i złapał kontakt wzrokowy z młodym smokiem.
– Z jakiego stada jesteś? – zapytał, czując jak ciepło rozluźnia jego mięśnie. Dawno nie miał okazji wygrzać się w jakimś cieple. Od momentu wymarznięcia ciągle było mu zimno. Teraz ciepło otulało go jak skrzydło, kojąc nerwy.

// Samotny Kolec

[Kwiat Uessasa]

Czekałem, aż spokojnie się usadowi obok mnie. Poprawiłem skrzydła, zaś ogon tak ułożyłem, aby przypadkiem nie dotknąć nowego towarzysza.
– Jestem Mglakiem. – odpowiedziałem dumnie do niego i przyjrzałem się mu uważniej. Widać, że dawno nie miał rozluźnienia.
Chwilę trwała niezręczna cisza, nim przypomniałem sobie o drugim śniadaniu. Maddara sięgnąłem do torby, która była odstawiona na brzegu. Z niej wyciągnąłem jabłka i miskę drewnianą. Położyłem ją na wodzie, pokroiłem owoce i ustawiłem tak by i samiec mógł sięgnąć
– Proszę, częstuj się Nieznajomy... – posłałem mu uśmiech i ponownie otwarłem pyszczek – Do gorących kąpieli idealne, tak samo jak wywar z igieł sosny, miętą i kapką miodu. Niestety prywatne zapasy mięty wyszły, a ziele muszę zostawić dla pacjentów – delikatnie ziewnąłem, oblazłem łakomie pyszczek i pochłonąłem jeden kawałeczek czerwonego jabłka z cichym chrupaniem.

Rejwach Pyłu

[Huragan Popiołów]

Mglakiem... Ah że z Mgły.
– Hm... Ja jestem z Ziemii. Mam na imię Rejwach Pyłu. A ty? – zapytał, patrząc się, jak ten wyciąga z torby jabłka. On sam też miał coś do jedzenia ze sobą, ale mięso niestety było zamrożone. Oparł pysk o mokre kamienie i westchnął, przymykając oczy. Choć miał do czynienia z kimś z kiedyś wrogiego stada, nie był typem smoka, który trzymał się uprzedzeń.
Kiedy nieznajomy smok wyciągnął jabłka, przez jakiś czas zastanawiał się czy w ogóle miał na nie ochotę. Rzadko jadał owoce, jego dieta składała się głównie z mięsa. Mimo to uśmiechnął się uprzejmie.
– Dziękuję. Rzadko jadam owoce, ale w sumie czemu nie – poczęstował się i choć smak go nie porwał jakoś wybitnie, było to coś innego od codziennej diety.

// Samotny Kolec

[Kwiat Uessasa]

Rejwach... Ciekawe imię, które padało raz czy dwa, podczas rozmów pomiędzy starszymi smokami
– Jestem Samotny Kolec, miło mi Cię poznać – uśmiechałem się delikatnie i oparłem pysk na zimnym kamieniu. Jakie to przyjemne uczucie, przechodzenie z gorąca a delikatny chłód.
Byłem rad, że poczęstował się jabłkiem. Nie wszystkie smoki je lubią, szkoda. Są one tak słodkie... Zjadłem kolejne kawałki owocu, jednocześnie oblizując się łakomie. W sumie bym coś innego wolał zjeść... Choć równie słodkiego. Skierowałem wzrok na samca, chwile go lustrowałem w miłym uśmiechu.
– Wolisz pewnie mięso, jak większość smoków? Jest dobre, lecz na wyprawy czy kąpiele średnio się niestety nadaje... Choć takie smażone, w ziołach i miodzie... – wyraźnie się zaśliniłem na samą myśl takiej uczty. – Wybacz za to – wytarłem ślinę z pyska – Po prostu zgłodniałem na myśl o takim słodkim, soczystym rarytasie... – mój wzrok był łakomy i podobnie patrzyłem na rozmówcę.

Rejwach Pyłu

[Huragan Popiołów]

W pierwszej chwili nie wyłapał aluzji.
– Nie ma problemu. Ja sam krwawię z wargi – wskazał bardziej uszczerbioną łapą swój pysk. – Fakt, zwykle jadam mięso, ale owoce często dodają smaku. A i o jakim rarytasie mówisz? Ja tu widzę tylko jab... – urwał.
Po tych słowach poczuł jak krew uderza mu do głowy.
– Co? Nie masz chyba na myśli... N-nie... – Nie wiedział gdzie ma spojrzeć, więc w końcu zanurzył się pod wodę, wcześniej łapiąc dodatkowe jabłko w pysk.

// Samotny Kolec

[Kwiat Uessasa]

Zachichotałem, widząc zakłopotanie starca. Było urocze, bardziej niż moje przy Dyn... Posłałem mu uśmiech i powiedziałem wprost w jego umysł:
~ Miałem na myśli dobra pieczeń w miodzie i przyprawach, ale lubię twój tok myślenia. ~ zjadłem na spokojnie kolejny kawałek jabłka i patrzyłem lekko łakomym wzrokiem na niego. Mówią, że im starsze tym bardziej szlachetne i słodkie. Czy ich słowa mówią prawdę? Sam nie wiem, może się kiedyś przekonamy. Wyciągnąłem się w tej wodzie, wręcz się niej unoszę brzuszkiem do góry.

Rejwach Pyłu

[Huragan Popiołów]

Bogowie, czy to podchodziło pod pedofilię? Zaczął zastanawiać się Proszek, okryty ciepłem z każdej strony.
Nie, nie jest nieletni. Mruknął Retwarh cicho.
O jesteś jednak.
Gdzie miałem być?
No...Nie wiem.
Po chwili spod wody wydostała się seria bąbelków i Rejwach usłyszał w głowie przekaz mentalny młodzika. Wynurzył się, machając grzywą na boki. Fakt, był trochę takim brzydkim kaczątkiem. Jak był młodszy wszyscy widzieli w nim najbrzydsze stworzenie świata.
– Um... Um.... – podrapał się po rogu zakłopotany, pomrukując nerwowo. Co powinien teraz zrobić?
Na mnie nie patrz.

// Samotny Kolec