Wyspa na Jeziorze

[Mroczna Nowina]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Khart potrafił mówić po ludzku, elficku i krasnoludzku, znał też smoczy język starochanneryjski, pruari oraz adianiaicki. Jeden dodatkowy nie stanowił większego problemu, a być może nawet znał Akarubi, a po prostu w lukach jego pamięci nie potrafił go sobie przypomnieć. Poza tym już kilka podstawowych słów znał, a jak poznawał jedno konkretne słowo tłumaczenia to od razu zapamiętywał to słowo.... Nigdy o tym nikomu nie wspominał, gdyż nawet nie wiedział, że to coś dziwnego.
– Lo te hawue klem fele.– powtórzył spokojnie i lekko się uśmiechnął.
– Vem padra, Hawu motte kleme fele.– spojrzał za siebie i nieco opuścił skrzydła, aby spojrzeć na swoje lotki. Były... zwyczajne, jak zresztą on cały, jednak potrafił zrozumieć, że komuś jego wygląd może się podobać... albo mówiła to tylko po to, aby wyrazić jakiś komplement wobec niego.
Nie był pewny czy końcówki dobierał odpowiednio, chyba potrzebował poznać stronę gramatyczną najpierw, aby odpowiednio używać słów. Poznawanie jednego za drugim słowem oczywiście go nie minie, jednak Tio dość szybko zrozumie, że ma do czynienia z czymś wyjątkowy... Khart był skrybą, ale nie zwyczajnym, humanoidalnym 'skrybą'.
Smoki z krwi skrybów dysponują pamięcią absolutną. Potrafią za pierwszym razem zapamiętać wszystko, co usłyszą lub zobaczą, a co ważniejsze, umieją przytoczyć tę treść bezbłędnie. Jego luki w pamięci były duże od obrażeń, których doznał kiedy pojawił się przy Wolnych, ale od kiedy tu był, potrafiłby przytoczyć każdą rozmowę z każdym smokiem... To z pewnością była nietypowa umiejętność dla smoka.

[Opoka Ognia]

Przekrzywiła łeb patrząc na niego, jak się starał skleić coś od siebie. Nie wiedziała ile czasu spędziła z nim Aie na wcześniejszych lekcjach, ale podejrzewała, że całkiem sporo, skoro już na wstępie dodawał kilka słówek od siebie.
– "Kleme", ładne. "Klem", to ładny – poprawiła go wcale nie czepiając się już akcentu, który trochę brzmiał sztywno, ale to wyczuwalne u niemal każdego, kto dopiero uczył się akarubi. – Akar ane vem omaghe. Üme bru varen potan kane valhe kappi. Sukaradomi looken ane thun luver po ane kebe felekne amane. Spójrz na to jezioro. Jest koloru ciemno-błękitnego jak nocne niebo. Lubię patrzeć na odbicie gwiazd w na jego pofalowanej powierzchni.
Przyglądała się mu uważnie. Gdyby tempo było za szybkie, mogła zwolnić, ale nie przerywała. Jej rodzimy język nie był aż tak trudny, posługiwała się nim praktycznie od wyklucia, a dopiero potem wyuczyła się wspólnej mowy. Jeszcze czasami zdarza się jej robić błędy we wspólnej mowie, albo odruchowo wplatać w zdania słowa z akarubi. Nabrała powietrza w płuca i kontynuowała.
– Ümet Khart an nalnek ko Mäsever Soyaer. Mikane maltaro üme Aie alo Mäsever Arelur. – Przyglądała się mu uważnie, sprawdzając, czy rozumiał któreś ze słów i był w stanie połączyć je w kontekst.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Miało to nawet sens. Każde słowo odpowiadało słowu w ogólnej mowie smoczej. Khart powoli zaczynał dostrzegać pewien wzór. Kiwnął łbem na reprymendę i wiedział już, że zapamięta to co powiedziała Tio. Wysłuchał jej wypowiedzi kolejnej, a następnie tłumaczenia. Jeśli dobrze rozumiał, będzie miał teraz większy zasób słów.
Przez chwilę milczał mieląc to co wiedział z tym co właściwie mówiła samica.
– Należę do Stada Mgieł, a Aie do stada Słońca.
Stwierdził po chwili nie będąc pewny tego czy poprawnie odszyfrował jej słowa, ale wszystko wskazywało na to, że właśnie tego dotyczyła wypowiedź Tio. W sumie to ciekawe dlaczego samica wspominała o Aie w obecnej chwili. Khart oczywiście nie widział w tym większego problemu, ale wolałby rozmawiać obecnie o 'nich' jakkolwiek to nie brzmiało.
To były cenne lekcje, Khart nie naciskał wojowniczki na nauki, a ta mimo wszystko przy większości spotkań wolała rozmawiać, a także inne aktywności fizyczne, niż leniwe nauczanie wilkowatego.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Uśmiechnęła się.
– Maltare oznacza "partnerka". – Dodała, bo dla niej to było istotne w tamtym zdaniu. Była przekonana, że usłyszał odmianę i nie musiała już więcej powtarzać. Zamyśliła się. Mogli tu spędzić cały dzień na nauce i wcale jej to nie przeszkadzało. Rzadko miała okazję z kimś porozmawiać. nie licząc rodzeństwa. Przesunęła ogon po trawie i popatrzyła na Kharta. Na jej pyszczek wstąpił łobuzerski uśmieszek.
– Aie hanwu admari ro shila tio. Nate ümelo reie. Sukaradomi sunemi misug, raiman ro ne an dode keore maruk.Aie ma siostrę o imieniu Tio. Obie są piękne. Lubię spędzać z nimi czas, dbać o nie i sprawiać im przyjemność. – Wyszczerzyła kiełki psotnie. Nic nie tłumaczyła sprawdzając, czy się domyśli co powiedziała.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Tak, słowa układały się w kolejny ciąg, który Khart bez najmniejszego problemu zapamiętywał. To, że raczej pojedyncze słowa łapał szybko to jeszcze wiele do życzenia pozostawiały końcówki, których używał w tych słowach.
– Mi an mibe maltare Aie. Mi fuzalan nabu miri...
Zamilkł na chwilę czekając na jakieś kolejne słowa, które mógł powoli zapamiętywać. Częściowo też zgadywał ich znaczenie, szczególnie kiedy słyszał oczywiste imiona. Musiał też walczyć z przyzwyczajeniem, aby nie szukać tłumaczenia w innych językach, gdyż te były zupełnie różne.
– Aie an Tio hanwu omsa Dio... Sukaradomi looken ane ne, raiman ro ne an dode keore maruk.
I tak oto trwało jego wymyślanie wypowiedzi, które niekoniecznie były takie same jak wypowiedzi Tio. Khart zdecydowanie starał się kreatywniej podejść do sprawy, niż tylko biernie powtarzać jej słowa. Był zdecydowanie pojętnym uczniem, jednak potrzebował po prostu więcej praktyki.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Pokiwała głową. Gdzieniegdzie wyłapywała poprzekręcane końcówki, ale ćwiczyli dalej. Gdzie robił większe błędy, tam go poprawiała, ale nie czepiała się pierdół. Wierzyła, że to była kwestia osłuchania się, więc gawędzili tu sobie w jej języku praktycznie do wieczora aż Złota Tarcza zaczęła dotykać horyzontu. Oświetlone pomarańczowym światłem kolory wokół nich pobladły i zmieniły tonację. Tio straciła rachubę czasu przy samcu. Opowiadała mu o zawirowaniach swojej przeszłości, a Khart, ku jej uldze, zareagował wręcz zaskakująco spokojnie, akceptując jej decyzje. Co więcej, gdy patrzyła mu w oczy nie widziała ani przez moment zaskoczenia. Wypytywała samca o jego historie – oczywiście w języku akarubi, pomagając mu sklejać logiczne zdania. Nieźle się przy tym bawiła. Czasami parskała śmiechem, kiedy wychodziły mu zabawnie poprzekręcane słowa.

Spojrzała na zachód słońca i westchnęła smutno.
– Późno już. Chyba lepiej będzie jak wrócę do siebie – wymruczała melodyjnie. Wcale nie chciała się stąd ruszać. Nie, dopóki był tu z nią Khart. Najchętniej spałaby tu z nim pod gwiazdami, ale rozumiała, że smok też miał swoje zajęcia. Popatrzyła na niego nieśmiało.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Nauka przebiegała pomyślnie, Khart spędził z Tio większość dnia, aż słońce zaczynało zmieniać barwę na pomarańcz. Nadchodził zmierzch, ale nadal było przejrzyście. Przez ten czas nie tylko uczył się kolejnych słów, ich odmian, ale także lepiej poznawał siostrę jego partnerki. Kiedy słyszał nowe słowa w jej wypowiedziach, musiał dopytywać o te konkretne przez co później kiwał łbem. Jako młode smoki na ceremonii postępowali dość szczeniacko, ale chyba tego można się było spodziewać po pisklęciach. Lizanie pod ogonem? Cóż to z pewnością było dziwne 'zagranie' w sprzeczce i zapasach, ale Khart tylko kiwnął łbem na znak zrozumienia. Przy wieści, iż był wcześniej samcem... To była zaskakująca wieść i wilkowaty szerzej otworzył ślepia, ale po chwili wrócił do spokojnego wyglądu swojego pyska.
Opowiadanie w języku Akarubi o własnej historii było rozciągnięte w czasie, gdyż nie znał praktycznie żadnego odpowiedniego słowa, tak więc większość nauki skupiała się właśnie na tym. Khart zdecydowanie mówił ogólnikami, wychowanie w górach, w Forcie, wychowywanie przez dwóch mistrzów i "adwersarzy"– to akurat słowo nie znalazło odpowiednika w języku Akarubi. Samiec również wspominał o tym, że każda sekunda każdego dnia i każdej nocy od jego pisklęctwa została zaplanowana, zorganizowana i poświęcona na szkolenie oraz naukę. Okazało się to niezwykle skuteczne. Khart nic nie wiedział o swojej rodzinie, nigdy nie widział matki, nigdy nie widział ojca, ani też nic nie wiedział o rodzeństwie, chociaż mistrzowie i mieszkańcy fortu na pewno byli północnymi smokami zupełnie jak on. Powiedział również o tym, że stracił znaczną część pamięci, a także o tym jak był szpiegiem w mieście ludzi, którzy teraz ich najeżdżali.

Wilkowaty nie pamiętał kiedy ostatnim razem musiał tyle mówić. Przez to popołudnie Tio dowiedziała się o nim tyle samo ile wiedziała o nim Aie, a także z lekcji wyciągnął na prawdę ogromną ilość słów, które mógł używać. Samica na pewno mogła zauważyć, iż jeśli już raz użyła odpowiedniej formy, Khart za każdym razem używał tej formy poprawnie. Pod koniec dnia kleił zdania z wprawą nie popełniając rażących błędów i nie dopytując o słowa, które już raz mu przedstawiła.
–Lepiej?– zapytał z lekkim uśmiechem- Wiem, że rodzeństwo pewnie będzie oczekiwało Twojego powrotu, nie chcę Cię na siłę zatrzymywać.– dodał po chwili patrząc w jej różnokolorowe ślepia. Pozwolił chwili ciszy nastać pomiędzy nimi.
– Daj znać kiedy będziesz miała ochotę na kolejne spotkanie. Zrobię wszystko co w mojej mocy, aby przybyć jak najszybciej.
Obowiązki Kharta zaczynały się z rana, a w nocy powinien spać. Co robił więc w tym czasie to tylko jego sprawa...
Podszedł i tym razem bez zbędnego udawania, otarł się pyskiem o jej pysk. Okazywało się to nietrudne, być może dlatego, że finalnie widział praktycznie Aie. Pozwolił, aby poczuła jak napiera pyskiem o nią, a klatka piersiowa praktycznie zetknęła się z nią. Chwilę niebywałej czułości nagle przerwał i się cofnął. Obdarzył zadziornym spojrzeniem Tio, bardzo podobnym do tego, którym Aie obdarzała jego.
– Idź już, inaczej zostaniesz tu ze mną do rana.
Dodał ciszej pozostając nieco nachylonym nad nieco niższą samicą.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Uśmiechnęła się. Rzeczywiście Aie i Dio mogliby się martwić, gdyby nie wróciła na noc. Czasy były niebezpieczne, dlatego jeden pilnował drugiego. Nic dziwnego, bo w końcu łączyło ich coś więcej niż fizyczność. Różnokolorowe oczka Tio powędrowały po ciemnym futrze na szyi smoka, kiedy zaczął się zbliżać. Zamrugała szybko, a jej pewność siebie stopniała i odparowała wraz z podmuchem, który musnął jej policzki. Nie przez lęk nie umiała tak łatwo poddać się jego pieszczotom, chociaż wzbudziło w niej znajome pragnienie, ale przez troskę o zdanie Aie na temat zalecania się do jej partnera. Nie zdążyła o tym z nią porozmawiać, a sprawy zdawały się galopować tak prędko, że łatwo mogła zapomnieć o całym świecie. Mimo to nie potrafiła się całkiem od niego odsunąć. Jego ciepły, miękki policzek otarł się o jej pokryty mięciutkimi, jasnymi piórkami w rezultacie wyciągając z jej gardła ciche sapnięcie. Przymknęła oczy i uniosła prawą przednią łapę dotykając jego ramienia. Zatopiła w gęste futro swe palce i przesunęła nimi jak stadem lodołamaczy, pod włos, aż do jego barku. Delikatnie poruszyła głową w dół i w górę ocierając się policzkiem i wargami o jego wargi. Rozchylała usta akurat, kiedy smok postanowił brutalnie przerwać krótką, ale jakże mącącą w głowie, czułość.
Opuściła łapę patrząc na wilkowatego z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony chciała spędzić z nim noc, a z drugiej... Chyba się na niego obrazi? Bo jak tak można uwodzić siostrzyczkę i zostawić ją w tym stanie? Pf.
Parsknęła i wstała.
– Chyba muszę porozmawiać o tobie z Aie... – Błysnęła tajemniczo kłami wstając i przeciągając się jak kotka. Musiała się schłodzić i ochłonąć.
– Szykuj się – Mruknęła podchodząc do niego i ocierając się o niego jak kot okrążyła go specjalnie prężąc grzbiet, by sprowokować go do pogłaskania grzbietu. Mrugnęła do niego okiem i weszła do wody, a potem zanurkowała znikając pod powierzchnią. Płynęła ku drugiemu brzegowi.

//zt ?

[Mroczna Nowina]

Prawda była taka, że Khart nie do końca wiedział jak powinien zachowywać się przy Tio. Aie była jego pierwszą przyjaciółką od bardzo dawna, a jeszcze szybciej awansowała go na miano partnera. Jej siostra Tio była bardzo blisko z siostrą, a poza tym była po prostu rodziną i jedną z najważniejszych istot, które żyły dla 'starszej' siostry. Czy Khart właściwie podszedł do sprawy? Może nie powinien sprawdzać czy Tio również chciała go awansować na partnera? Niemniej intuicja podpowiadała mu, że mogłaby to zrobić, w końcu Aie nie zaanektowała go jako partnera, a przynajmniej wilkowaty nic nie wiedział o tym.
Smok posyłał szelmowski uśmiech samicy, jakby chcąc jej dać do zrozumienia, że tego rodzaju czułość na tą chwilę mogła być tylko nęceniem, jakąś zapowiedzią może.
– A nie robiliście tego do tej pory? Cóż, w takim razie będę wyczekiwał wieści.– skomentował zanim się ruszyła. On uśmiechał się już tylko lekko, powracając do przyjacielskiego nastawienia.
– Zawsze jestem gotowy.
Skomentował po części z przyzwyczajenia, gdyż taka była zasada 96. Biernie przyjął jej próbę przyjęcia głaskania, a potem nieoczekiwanie pchnął pyskiem w okolicy jej zadu, jakby przez zagapienie się nie zdążył jej pogłaskać. Potem po prostu zaczął ją odprowadzać wzrokiem.
– Daj znać kiedy znudzi ci się zapach siarki i będziesz chętna na dalsze prowadzenie nauk.
Dodał jeszcze zanim weszła do wody. Zawiesił wzrok na jej kołyszącym się zadzie, dopóki ten nie zniknął w wodzie. Nie przejął się zbytnio tym, że jeszcze spojrzała na niego przed zanurzeniem się i zapewne widziała jak ją obserwuje. Jego błękitne ślepia stawały się jednak chłodniejsze im dalej była. Kiedy znikła, on przestał się uśmiechać i powrócił do swojego naturalnego wyrazu pyska pozbawionego emocji. Wiedza, którą dziś pozyskał była przydatna, ale jeszcze daleko mu do uznania, że poznał Akarubi. Być może i poprosi Dio o nauki? Poza tym powinien się w końcu spotkać z tym samcem. Czy Khart jego również powinien uznać za przyjaciela? To się zobaczy.

Kiedy już zmierzch chylił się ku końcowi, Khart wreszcie poderwał się do lotu i wrócił na tereny stada.
[zt]

[Opoka Ognia]

Wyspa na Jeziorze[/url]Minęło parę dni, kiedy ostatnio wychodziła na wspólne tereny. Przez ten czas miała pełne łapy roboty. Była też na swej pierwszej wyprawie za granicę. Przyniosła z niej parę pamiątek, którymi chciała się z komuś pochwalić. Przepłynęła jezioro żeby dostać się na wyspę. Wyszła z wody i otrzepała się. Nie była pewna, czy akurat dzisiaj Khart postanowi sprawdzić ich miejscówkę na plaży, ale postanowiła tu na niego poczekać. Położyła się na trawie łaknąc ciepła, które promieniowało z nieba. Przetoczyła się na grzbiet wystawiając brzuch do słońca. W przedniej łapie obracała złoty łańcuszek przyniesiony z wyprawy. Patrzyła jak zaczarowana na przeplatające się ze sobą złote oczka. Miała jeszcze inna pamiątkę, ale tą zostawiła w torbie, którą zdjęła i odłożyła obok siebie na trawę.
Trochę rozmyślała o Su,. który był w kimś zakochany. Ta miłość popchnęła go nawet do wyruszenia na niebezpieczną przygodę. Czy to uczucie było tego warte? Czy to nieuleczalna choroba prowadząca do obłędu? Owszem, teraz mogła powiedzieć, że było warto, ale co by było, gdyby coś im się stało? Nie mogła przestać o tym myśleć. Gapiła się na łańcuszek bawiąc się nim w przekładanie z łapy na łapę i owijanie wokół palców. Zbliżało się południe, cichy wiaterek kołysał szorstkimi trzcinami, a ptaszki melodyjnie śpiewały nad uchem. Było tu tak spokojnie i ciepło. Nawet nie zauważyła, kiedy powieki zaczęły jej ciążyć stopniowo zamykając się bez stawianego oporu. Płytki sen przyszedł niespodziewanie
Zasnęła na grzbiecie z.przednimj łapami skrzyżowanymi na wolno unoszącej się i opadającej piersi. Spomiędzy palców wystawał złoty łańcuszek.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Tak właśnie było, że Khart przynajmniej jeden raz przelatywał nad wyspą na której spotkał Tio. Jego dni polegały na rutynowym działaniu skupionym wokół obrony swojego stada, jednak czasami też wyruszał do proroka, który czasami miał jakieś przydatne informacje.
Dziś ten dzień nie był wyjątkowy, przynajmniej dopóki Khart nie zwrócił uwagi na wyspę, a raczej na leżącą w dole samicę, która wybitnie łamała większość z zasad dotyczących własnego bezpieczeństwa, jakie wojownik znał. Z drugiej zaś strony oznaczało to, że czuła się bezpiecznie w miejscu w którym każdy smok mógł ją najść.
Wojownik Mgieł zrobił kółko w powietrzu i już zaczynał zmniejszać prędkość lotu. Postanowił wylądować tak, aby nie wzburzyć zimnych podmuchów. Po możliwie cichym wylądowaniu, zaczął stawiać kroki niczym wytrawny łowca... w końcu takowym też był.

Podszedł do niej tak, aby też wiatr go nie zdradził. Był raptem pół ogona od niej i się nachylił. Miała złoty łańcuszek, a więc wymieniła ten turkus na coś bardziej praktycznego. To dobrze, w końcu latanie z kamieniem u szyi byłoby błędem. Przez krótką chwilę, gdy podziwiał delikatne unoszenie się jej klatki piersiowej, a także spojrzał na podbrzusze, jego szacujący umysł milczał. Wilkowaty pokręcił głową, by oczyścić myśli. Położył łapę nieco poniżej jej skrzyżowanych łap i paliczkami delikatnie podrapał ją. Spodziewając się gwałtownej reakcji, oczywiście gotów był zrobić krok do tyłu.
– O wstałaś już.
Oznajmi jeszcze zanim Tio dobrze się rozbudzi.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Reakcja była... na pewno nie gwałtowna. Smoczyca zażywająca słonecznej kąpieli była tak rozluźniona, że gdyby na niej usiadł, to pewnie nawet nie za bardzo by się pogniewała. Może tylko troszkę, bo zrobiłby jej cień. Wilkowaty mógł obserwować jak samiczka zaczęła poruszać uchem, gdy tylko wylądował. Czy spała? Oczywiście. Ruszała uchem przez sen, a dźwięki, które słyszała były tylko echem w podświadomości.
Za to dotknięcie na brzuchu wywołało u niej przyspieszenie oddechu, co zawsze zwiastowało przebudzenie. Jej pierzasty brzuszek był ciepły i odsłonięty na dotyk, ale delikatne podrapanie, wywołało u niej skurcz mięśni. Samica poruszyła ogonem przesuwając nim po trawie. Otworzyła ślepia. Szeroka źrenica zwęziła się momentalnie wystawiona na światło słoneczne.
– Achh... Jesteś. – Wymruczała melodyjnym głosem i ziewnęła. Obróciła biodro o 90 stopni układając drugą połowę ciała na boku. Górę przekrzywiła tylko nieznacznie w stronę samca. – Przysnęło mi się. Długo tu jesteś? – Zapytała i ziewnęła.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Teraz rozumiał Zasadę 1. Jeśli jego przyjaciele i awansowani na partnerów posiadali tak wysoko znajdujące się zaufanie do otoczenia to rzeczywiście potrzebowali Kharta do ochrony. Aie raczej tak bardzo się nie odkrywała, a przynajmniej jeszcze tego nie zauważył.
– LoguneDługo
Zauważył bez nawet cienia wstydu za to, że ją tak podszedł. Najwyraźniej nie widziała problemu w tym, że zasnęła tak odkryta na ataki.
– Widzę, że zdobyłaś nowy naszyjnik. Byłaś za granicami, czy odkupiłaś od kogoś ze Słońca?
Khart akurat nie przejmował się tym, że mogła oddać turkus na coś innego. Dla niego i tak te kamienie miały wartość tylko wtedy kiedy musiał zapłacić daninę dla stada, albo zmuszony byłby prosić o pomoc w powróceniu do sprawności po walce.
– Takie przygody są niebezpieczne, dlatego jeśli mogę, prosiłbym Cię, abyś brała pod uwagę mnie, jeśli wyjdziesz poza stadne granice.
Dodał spokojnym i przyjacielskim tonem. Nie wiedział co było na północy od Słońca, jednak miał informacje o tym, że ludzie będą próbowali ich otoczyć. Statki na pewno również przybędą, więc takie podróże są niebezpieczne. Oby nie podróżowała sama.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Pokiwała głową.
– To tylko taki łańcuszek. Zdecydowanie wolę nosić ten twój, bo nie dzwoni jak się skradam do zwierzyny. – Wyjaśniła mu i wyciągnęła łańcuszek w jego stronę, mógł sobie go pooglądać. Był to krótki, srebrny łańcuszek z zawieszoną na nim złotą obrączką, trochę zbyt dużą jak na ludzki, czy smoczy palec. Drugą łapą sięgnęła za szyję, gdzie w grzywie ukrył się topazowy podarunek od niego. Gdy leżała na grzbiecie musiał się zsunąć do tyłu i ukryć w jej włosach, a rzemień schował się pod białymi piórkami. Nie zamierzała go na nic wymieniać, bo to był prezent. Sama miała pewien pomysł na niespodziankę dla samca, ale musiałaby wyskoczyć jeszcze raz za granicę. Dlatego, gdy zaproponował jej asystę na którejś z następnej wypraw, to trochę się zmieszała, ale nie zamierzała mu odmawiać. Wspólna wycieczka brzmiała niesamowicie interesująco.
– Następnym razem wezmę to pod uwagę. Prawdę mówiąc spodobało mi się tam, za granicą. Byłam z bratem, ale nie z Dio, tylko Su, i spotkaliśmy takiego niziołka i duszka. Niziołek polował na ryby, ale nie tak jak zwierzęta, tylko za pomocą takiego kija i sznurka. Nie wiem jak to działa dokładnie, ale ten niziołek w ten sposób wyciągał żywe ryby jakby były przyklejone do sznurka. Ciekawie to wyglądało. No i ten mały ludzik dał mi i Su po dwie ryby. Su szukał... e... łososia. Twierdził, że nie ma tej ryby w naszych rzekach i że ma bardzo dobre mięso. Kiedyś to sprawdzę, ale poczekam aż woda będzie cieplejsza. – Zrelacjonowała w niewielkim skrócie ich wycieczkę. Była ciekawa, czy Khart wiedział co do za ryba ten łosoś. Chciała też pokazać mu, że nic jej nie groziło. Z drugiej strony, to bardzo miło, że zaproponował swój udział w następnej wyprawie z troski o nią. Może niedługo...

@Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Khart przez chwilę przyglądał się błyskotce, ale jak zwykle nie dostrzegał żadnej wartości w tym przedmiocie. Wolał za to przenieść wzrok na pysk i ślepia Tio. Przez chwilę uśmiechał się bez słowa, a potem puścił jej łańcuszek i lekko się odsunął, aby samica miała możliwość manewru łapami. Gdyby tego nie zrobił to mógłby dostać z łokcia w pysk.
Oba te przedmioty nie wydawały się zbyt dobre do noszenia przy polowaniu. Majtający kamień uderzający o pierś i ramiona też na pewno nie należał do rzeczy pożądanych.

Na jej słowa lekko pokiwał łbem i znów uśmiechnął się. Oczywiście nie mógł jej narzucić swojej obecności, jednak powinien być przy niej kiedy ta naraża swoje życie. Gorzej jeśli Aie pójdzie w jedną stronę, a ona w drugą. Co wtedy? Być może musiałby uznać, że to Aie jako jego partnerka, jest wyżej w hierarchii jego przyjaciół. Dopóki jednak nie musiał to nie zamartwiał się tym.
– Łowił wędką.– stwierdził bez zastanowienia. Khart bardzo dobrze znał ludzkie przedmioty, a także ich poprawne nazwy. Wiedział jak ich używać, jednak niezgrabność łap nie pozwalała mu wykorzystywać w pełni tą wiedzę. Ponadto nie potrafiłby stworzyć tak długiej i wytrzymałej żyłki... poza tym nikt nie wykłuwał niczego z metali u smoków, a ponadto to humanoidy potrzebowali narzędzi, aby faktycznie polować.
Następnie szybko odszukał wiadomości jakie miał na temat takiej ryby. Jego pamięć sięgała każdej książki i każdego zdania, a więc i taką wiedzę posiadał.
– Ozodmohi– stwierdził w jakimś języku jakby sam odszukał informację na temat tej ryby- Różowe mięso. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała, a młode ciemne i czerwone plamy. Kiedy są gotowe do opuszczenia rzek, przybierają wtedy barwę szarozieloną na grzbiecie i srebrzystobiałą na bokach i brzuchu. Samice podczas tarła zmieniają ubarwienie na czerwone. Trudniej je znaleźć na zimę. Większość samic już nie żyje po złożeniu ikry. Larwy pojawią się dopiero na wiosnę, ale oczywiście są jeszcze młodsze samce i te niegotowe do wypłynięcia w morze.
Rozważał na głos wciąż na nią patrząc. Przytoczenie tych wiadomości nie było żadnym problemem, a nawet mógłby powiedzieć coś więcej... A jednak wyglądało na to, że więcej wieści nie potrzebował przytaczać. Tio i tak pewnie będzie zaskoczona takimi wiadomościami.
– No dobrze, skoro znów mam przyjemność Cię zobaczyć to proponuję kolejną naukę Akarubi.
Stwierdził z uśmiechem.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Musiała zapamiętać tą nazwę. Wędka. Śmieszna nazwa. W ogóle skąd ona się wzięła? Dwunogi mieli dziwne zwyczaje w nazywaniu przedmiotów. Opoka słuchała Kharta trochę onieśmielona jego wiedzą na temat biologii tych łososi. Nie była pewna, czy ta wiedza do czegokolwiek się jej przyda, ale mimo to, słuchała go. Tylko na koniec uśmiechnęła się pobłażliwie.
– Aż boję się zapytać, czego ty nie wiesz. – Parsknęła cicho i trąciła go ogonem w udo, aby się już nie nakręcał. Może to nie było jego zamiarem, ale poczuła się jakby była jakaś zacofana, bo nikt jej nie uczył takich rzeczy. Jej życie było o wiele bardziej ubogie w wiedzę. Raptem miała umieć polować, walczyć, bronić się i... to wszystko? Chyba tak. Gdy o tym pomyślała, zrobiło się jej głupio. Odchrząknęła i założyła sobie łańcuszek z obrączką na szyję.
– Ohoa mire de deai resameOpowiedz mi co dzisiaj robiłeś – zaczęła w akarubi. Jeśli nie rozumiał, to mu przetłumaczyła. Dzisiaj nie mieli już całego dnia, jak ostatnio. Słońce przemierzyło już 2/3 nieba i powoli zniżało się ku horyzontowi nabierając cieplejszych barw.

Mroczna Nowina