Wyspa na Jeziorze

[Opoka Ognia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Musiała zapamiętać tą nazwę. Wędka. Śmieszna nazwa. W ogóle skąd ona się wzięła? Dwunogi mieli dziwne zwyczaje w nazywaniu przedmiotów. Opoka słuchała Kharta trochę onieśmielona jego wiedzą na temat biologii tych łososi. Nie była pewna, czy ta wiedza do czegokolwiek się jej przyda, ale mimo to, słuchała go. Tylko na koniec uśmiechnęła się pobłażliwie.
– Aż boję się zapytać, czego ty nie wiesz. – Parsknęła cicho i trąciła go ogonem w udo, aby się już nie nakręcał. Może to nie było jego zamiarem, ale poczuła się jakby była jakaś zacofana, bo nikt jej nie uczył takich rzeczy. Jej życie było o wiele bardziej ubogie w wiedzę. Raptem miała umieć polować, walczyć, bronić się i... to wszystko? Chyba tak. Gdy o tym pomyślała, zrobiło się jej głupio. Odchrząknęła i założyła sobie łańcuszek z obrączką na szyję.
– Ohoa mire de deai resameOpowiedz mi co dzisiaj robiłeś – zaczęła w akarubi. Jeśli nie rozumiał, to mu przetłumaczyła. Dzisiaj nie mieli już całego dnia, jak ostatnio. Słońce przemierzyło już 2/3 nieba i powoli zniżało się ku horyzontowi nabierając cieplejszych barw.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Khart nie uważał, aby jej brak wiedzy w czymkolwiek przeszkadzał. Lekko kiwnął barkami.
– To nic takiego. Większość smoków spędza tyle czasu na rozrywce, rozmowach, relaksowaniu się i innych bezproduktywnych czynnościach... Ja rzadko marnuje w ten sposób czas.– podsumował lekko kiwając barkami. Nie były to przechwałki, a raczej zwykła informacja. Przy ostatnim spotkaniu Khart już jej wspominał, że jego pisklęctwo było jednym wielkim wypełnianiem planów mistrzów. Najwyraźniej wiedza o rybach też w jakimś stopniu należała do jego szkolenia. Czego jeszcze nie wiedział? Na pewno nie wiedział wszystkiego, a jeszcze więcej informacji po prostu pochłonęła amnezja zanim zadomowił się w Wolnych Stadach.
Na jej słowa lekko przekrzywił łeb w zastanowieniu i kiwnął łbem na tłumaczenie jakie poznał. Oczywiście rozpoznawał pojedyncze słowa, jednak daleko mu było do uznania, iż znał język na tyle, żeby posługiwać się nim cały czas.
– Deai rim... wykoleDzisiaj nic... wyjątkowego– stwierdził po chwili ciszy. Starał się jednak ubrać kolejne słowa do zdań, aby nie wyjść na ignoranta.
– Wczoraj... Kolneme Dio– Nie przypominał sobie tłumaczeń niektórych słów, a więc używał je w języku wspólnym, aby Tio dopełniła je odpowiednio- Üme motte... bansie.Jest bardzo niemiły.– nie znał słowa w Akarubi "egoistyczny" więc zastąpił je słowem, które poznał. Miał nadzieję, że Tio zrozumie jego przekaz i sama rozwinie wypowiedź. Khart starał się dotrzeć do jej brata, jednak ten dość szybko uciekł, zanim tak na prawdę zdążył z nim porozmawiać – Deva vem... przeze... mer?Czy to przeze mnie?– zapytał nieco mrużąc ślepia. Być może Dio był zazdrosny o to, że Khart w jakimś stopniu wpływał na jego rodzinę, a on na to nie miał żadnego wpływu.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Wieść, że rozmawiał z jej bratem trochę ją zaskoczyła. Gdzie się spotkali? Przecież znała Dio. On nie lubił z nikim rozmawiać, a co dopiero wychodzić poza stadne granice. Potarła pierś przednią łapą słuchając i patrząc na Kharta. Nie tak planowała zapoznać go z Osą. Wyszło niedobrze i bardzo przewidywalnie. Dio był zupełnie innym smokiem w otoczeniu swoich bliźniaczych sióstr i na pewno zaakceptowałby Nowinę, gdyby one pokazały mu, że jest "z nimi". Oczywiście nie mogła przewidzieć, czy jej brat byłby wtedy o nie zazdrosny, ale była przekonana, że nie trwałoby to długo.
Westchnęła bawiąc się w nawijanie piórka na pazur. Mówiła dalej w języku Akarubi. Powoli i w miarę prostym słownictwem:
– Dio taki jest wobec obcych. Szkoda, że nie poznałyśmy cię z nim pierwsze. – Przydałoby się, żeby wymieniła kilka jego złych cech charakteru, ale po prostu nie umiała. Był jaki był i nie uważała tego za coś złego. Dla Aie i niej był kochany, mięciutki i uległy, a dla obcych... Hm. Jakoś się tym nie przejmowała jaki był dla innych smoków. Niestety Nowina i Osa trafili na siebie w złym czasie.
– I to nie przez ciebie. Nie bierz tego do siebie. – Uśmiechnęła się do niego i położyła prawą łapę na jego łapie. – Wierzę, że chciałeś dobrze. – Wplotła swoje palce między jego, jeśli się nie cofnął.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Miał tą niechybną przyjemność, aby go poznać i to czystym przypadkiem. Nie istniał smok, który spowodowałby u niego wielki gniew swoim zachowaniem. Dio nie był wyjątkiem zresztą, w Mgle nie brakowało smoków, które wypowiadały się nieprzychylnie. Wystarczyło spróbować porozmawiać z Mahvran o niczym konkretnym, aby zrozumieć, że Dio nie jest akurat najgorszą opcją rozmowy.
Khart nie czuł smutku, ani zmieszania, chociaż na jego pysku pojawiła się konsternacja.
– Rim nu ne yahenNic się nie stało
Rzekł spokojnie wilkowaty nieco ciszej, niż do tej pory mówił. Dlaczego uważała, że musiała asystować im przy spotkaniu? Czy byłaby w stanie załagodzić podejście Dio? Raczej mogłaby go po prostu zatrzymać. Gdyby jednak samiec stałby się nieprzyjemny dla siostry... czy Khart powinien jej bronić? Owszem, gdyż Tio traktował jak przyjaciółkę, a Dio był jedynie potencjalnym przyjacielem. Co najwyżej traktowałby go jako kandydata.
Nie czuł się winny, ale dobrze było wiedzieć, iż nie odpowiadał za jego nieprzyjemne zachowanie. Być może jednak będzie potrzebował asysty Aie, albo Tio.
Kiedy samica położyła łapę na jego łapie, ten nie zareagował, a kiedy wplotła paliczki z jego, wtedy zacisnął nieco łapę i przyciągnął ją nieco. Oczywiście musiała mu wytłumaczyć wszystkie nieznane słowa czego raczej domyśliła po jego przekrzywionym łbie i ciszy jaka na pewien czas zapadła.
– Ne letmeminie biorę
Odpowiedział w końcu spokojnie i lekko się uśmiechnął. Lekko nachylił się, aby poczuć zapach jej grzywy. Skoro już łbem był bliżej niej to postanowił zapytać
– Kasaie... plany... ane valha?jakie plany na noc?

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Nie zamierzała go pocieszać, ani tłumaczyć jakim prawem rządziła ich ta niezwykła więź, bo nie czuła się jakoś do tego kompetentna. Było jak było. Khart nie wydawał się jej kimś, kto potrzebował wspierania, głaskania, czy troski. Tak go odbierała i coraz mocniej się ku temu przekonywała. Z drugiej strony to bardzo dobrze, bo nawet gdyby przyszło jej przyjąć rolę pocieszycielki, to zwyczajnie nie potrafiłaby nic sensownego powiedzieć. Jedyną troskę jaką odczuwała był sam jej brat, któremu teraz musiałaby wytłumaczyć to i owo.
Popatrzyła jak Nowina przyciąga jej łapę do siebie. Zaszurała ogonem po trawie zamyślając się nad jego pytaniem. Aie miała dzisiaj pracowity dzień na arenie i już jej zapowiadała, że będzie w ich grocie. Rozmyślała o niej z punktu widzenia towarzystwa dla Dio. Nie chciała, żeby przez ich romanse jej brat poczuł się odepchnięty.

Jakimś dziwnym, złośliwym zbiegiem okoliczności, gdy o nim myślała, poczuła wibracje maddary Dio w swoim umyśle, co ją bardzo zdziwiło, gdyż Dio nie komunikował się ze swoimi kopiami w ten sposób. Zdziwiona, ale jeszcze nie zmartwiona otwarła się na jego obecność w głowie zamierzając przekazać mu ciepłe uczucia. To co jednak poczuła i co usłyszała sprawiło, że jej mina natychmiast stężała, a kilka piór dosłownie stanęło dęba. Wstrzymała przy tym oddech.
Serce trzepotało w jej piersi jak panikujący motyl uwięziony w jakiejś klatce. Poczuła ogromną pustkę próbując nawiązać z bratem ponowną więź. Miała wrażenie, jakby cały świat wokół niej stracił barwy i dźwięki. Słyszała tylko swój własny głos odbijający się od ściany.
Sapnęła i ścisnęła łapę Kharta z całej siły, a że była dość słaba, mogłaby mu sprawić tylko nieznaczny dyskomfort. Zacisnęła kły i zamknęła oczy sapiąc coraz głośniej.
Dio... nie żył? Jej maddarowe nawoływanie nie trafiało do niego. Poczuła się jakby ktoś ugodził ją w serce. Tętno jej przyspieszyło. Nie wiedziała co się działo i czy działo się naprawdę. Nie wiedziała gdzie spojrzeć. Musiała biec.. Płynąć... Może tylko stracił przytomność. Zaprzeczała wszystkiemu co teraz czuła.
Wyrwała łapę z łapy Kharta. Chciała się wyrwać i pobiec na tą wyspę. Ratować brata, który MUSIAŁ ŻYĆ. Poderwała się, ale łapy ugięły się pod nią, jakby straciła większość sił. Ale to była tylko reakcja ciała na szok. Kręciło się jej w głowie.
– Dio... – szepnęła chwiejąc się. Szła jednak w stronę wody, ale świat przesłaniały jej ciemne plamy. Mdlała.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Wszystko zmieniło się w kilka uderzeń serca. Delikatne muśniecie vimary było skierowane do Tio, jednak i on wyczuł jej nadejście, gdyż był bardzo blisko. Chwilę potem samica sama próbowała gdzieś uiścić swoją vimarę, jednak była rozproszona. Zwiotczała, puściła go i zachwiała się.
Khart spoglądał na nią pyskiem nie zdradzającym uczuć. Lekko przekrzywił łeb starając się analizować to co pokazywała mu w tej chwili. Wyglądało na to, że cierpiała z jakiegoś powodu. Z relacji bliźniaków mógł wiedzieć, iż nikt bardziej od nich zżyty być nie mógł, być może nawet w relacji partnerskiej.
Czy o to właśnie chodziło?
Usłyszał krótkie imię i to wystarczyło, aby zrozumiał. Jej nagła reakcja sugerowała jedno. Dio nie żył. To nie spowodowało żadnych większych emocji na tą chwilę jednak ta śmierć wydawała się znacznie bardziej ostateczna niż inne.
Zrobił sus przed nią i złapał mocno za barki, zamierzając ją zatrzymać. Wydawała się i tak nie zdolna do walki o odejście. Postanowił jednak mówić, gdyż to powstrzyma ją przed pochopnym działaniem. Mógł również siłą ją zatrzymać.
Tio, posłuchaj mnie. Długi musi minąć czas, nim umysł zdoła wytłumaczyć sobie, że osoba, którą widział co dnia, której istnienie zdawało się nieoddzielną częścią własnego bytowania, odeszła na zawsze – że zagasł blask umiłowanych oczu, że umilkł i nigdy już nie zabrzmi tak dobrze znany i drogi jego uszom głos... Takie przemyślenia snuje się w pierwszych dniach, pewnie teraz to robisz, lecz dopiero później, bieg czasu uzmysłowi Ci, że najgorsze wydarzyło się naprawdę, nadejdzie jeszcze bardziej dotkliwsza zgryzota.– słabe to pocieszenie, jednak pozwoli mu ukierunkować jej uczucia. Lepiej, aby się wylały tutaj, niż gotowały się w niej. Zbliżył się, pozwalając, aby znalazła oparcie na jego barku.
–Komuż z nas brutalna łapa nie zerwała jakiś drogich więzów, czemuż właściwie teraz opowiadam Ci o tym smutku, który każdy z nas kiedyś czuł i kiedyś poczuć musi? W końcu przyjdzie taki czas, gdy żal będzie już raczej zbytkiem niźli koniecznością i nie będziemy się wzdrygać już, gdy na pyski wypływa nam uśmiech, choćby zdawał się nawet świętokradztwem. Moi bliscy też umarli, lecz przecież miałem obowiązki do spełnienia. Trzeba iść dalej z żywymi i nauczyć się myśleć o sobie jako o szczęśliwcach, póki żyje choć jedna istota, której nie zabrał nam niszczycielski los.
Zamilkł na chwilę. W sumie spodziewał się, że nawet kawałek jego słów nie dotarł głębiej do jej jaźni, jednak miał nadzieję, że jego spokojny ton nieco uspokoi jej skołatane nerwy. Nie do końca wiedział jaką rolę obecnie miał przyjąć, jednak posłuchał Veir i starał się okazać współczucie. Zarazem jednak czuł gniew, który skierował na siebie. Powinien chronić rodzinę Aie, ale tego nie zrobił... Nie miał pojęcia jak mógłby to zrobić, jednak to nie była żadna wymówka, iż nie odnalazł sposobu. Teraz pozostaje już jedynie pomszczenie Dio, jeśli ten faktycznie nie żył.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Khart chciał ją zatrzymać i przemówić do rozsądku. Brzmiał bardzo wiarygodnie. Tłumaczył Tio o stracie, jak sobie z nim radzić, a nawet zdradził przed nią swoją tragedię. To wszystko miałoby sens, gdyby szok Tio nie był tak świeży. Niestety smoczyca miała pustkę w oczach, jakby była gdzieś myślami zupełnie w odległym miejscu. Samica nie stawiała mu oporu, gdy ją zatrzymywał łapami. Zatrzymała się i teraz chwiała się na łapach, które uginały się pod jej ciężarem. Było jej duszno, mięśnie drżały ze słabości. W końcu pochyliła się ku przodowi i opadła na ramię Nowiny całkowicie straciwszy świadomość.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Spodziewał się tego, ale przynajmniej zyskał tyle, że nie weszła do wody kiedy ją powstrzymał. Pozwolił jej opaść na siebie, a potem ułożył ją na ziemi. Teraz pozostało mu jedynie czekać i zadbać o to, aby była bezpieczna kiedy tak trwała w nieświadomości.
Był to czas w którym mógł wszystko przemyśleć. Skoro jej brat nie żył to w takim razie on nie dotrzymał obietnicy dla Aie, w której powinien chronić i szanować jej rodzinę. Co było konsekwencją? Co najwyżej jego złość, którą kierował na samego siebie ze względu na poniesioną porażkę. Jedna z zasad nakazywała mu nie narzekać, a więc i nie szukał wymówek, nawet jeśli były to dosłownie granice, których nie mógł bezkarnie przekraczać. Mimo wszystko nie czuł niczego w związku ze śmiercią samca o wyglądzie tak łudząco podobnym do sióstr. Był jedynie kandydatem na przyjaciela, a jego niechęć wobec jego osoby wydawała się przekreślać jakiekolwiek relacje na przyszłość. No, teraz to już nie miało znaczenia, a jego bliscy... prawie pół stada... będzie teraz nie tylko markotnych, ale i bardziej czujnych. Śmierć jednego mogła też poprawić relacje całej reszty. Obawiał się jednak o samą Tio i Aie, skoro wiedział jak istotna dla nich była najbliższa rodzina.

Czas mijał, a Khart po prostu siedział przed leżącą na trawie Tio. Zbliżała się noc, ale to mu nie przeszkadzało, po prostu poinformował Mahvran, że nie wykona wstępnego patrolu przy granicach i że wróci najpóźniej rano... Lepiej, aby samica miała świadomość tego, iż wilkowaty wcale nie migał się od swoich obowiązków.

Kiedy zaczynało robić się zimno, Khart położył się za Tio i przykrył ją skrzydłem, aby ogrzać dodatkowo w czasie kiedy ona dochodziła do siebie. Zostanie nawet do rana jeśli tyle czasu będzie potrzebowało jej ciało i umysł do powrotu w świadomość.

Opoka Ognia

[Opoka Ognia]

Długo spała, ale to nie był normalny wypoczynek, bo ocknęła się wymęczona przez dudniący w głowie głos brata. Zmaltretowany umysł powtarzał jak mantrę echo jego myśli i gnębił własny organizm zapętloną gonitwą za umykającą najbliższą cząstką jej świadomości.
Głęboko westchnęła. Jej ciepły oddech prześlizgnął się po jego gładkich piórach. Otworzyła ślepia i zobaczyła nad czołem baldachim z ciemnych piór i cień po białej łunie księżyca gdzieś na końcu tunelu utworzonego od skrzydła. Oddychała płytko, ale gdy znów ją atakowały słowa brata wstrzymywała oddech, aby po kilku uderzeniach, niczym w spazmie wypuścić rozedrgane powietrze przez rozchylony pysk. Chociaż miała ogromną pokusę odejść w niebyt i zignorować cały świat, trzymała ją na tym świecie pewna ciepła iskierka – ostatnia część jej duszy. Aie.
Gdzie ona była? Musiała ją odszukać. Była w niebezpieczeństwie? Czuła, że nie. Ale ona wiedziała. Cierpiała jak ona. Czuła to w swojej głowie. Więc wezwała siostrę do nich, wierząc, że wróci z wyprawy cała i zdrowa.
Powoli uniosła nos do góry i dotknęła nim piór Nowiny.
– Khart...? – Wyszeptała. Chciała się upewnić, że to on. Czuła jego zapach, ale nie była pewna, czy to jawa, czy sen.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Nigdy nie czuł nikogo tak blisko siebie, kiedy medytował, i było to niepokojące doświadczenie. Nie czuł się komfortowo w tak odsłoniętej pozycji, nawet jeśli nie spodziewał się, że dziewczyna go zaatakuje. Przede wszystkim nic by jej to nie dało. Zamierzał pomagać jej i ją chronić, więc napadając na niego, zaszkodziłaby tylko samej sobie. Poza tym nie sprawiała wrażenia istoty, która wepchnęłaby szpony między żebra śpiącego smoka. Czy jednak mógł całkowicie jej zaufać? Istniała przecież Zasada zabraniająca utraty czujności.
Uznał, że musi być jej zimno, dlatego też przykrył ją swoim skrzydłem. Po kilku dłuższych chwilach wciąż się nie poruszyła, dlatego Khart próbował zmusić się do przejścia w stan między snem a jawą, by móc wypocząć.
Nagle z zaniepokojeniem wybudził się z głębokiego snu. Nie sądził, by kiedykolwiek wcześniej spał tak głęboko. Co go jednak obudziło? Usłyszał swoje imię, więc powoli opuścił skrzydło, aby umożliwić Tio wychylenie łba z niego pierzastego skrzydła.
– Tak, to ja.
odpowiedział cicho i przez chwilę patrzył na samicę, starając się ocenić w jakim stanie emocjonalnym właśnie się znajdowała.

Opoka Ognia

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Była to pora między południem a wczesnym popołudniem, kiedy samczyk przybył na wyspę w celu odwiedzenia Skalnego Giganta. Był tu już wcześniej z przyjacielem, który pokazał mu do niego drogę w skrócie przedstawił mu niektóre zapiski, które zdążył samemu przeczytać. Zaciekawiło go to na tyle, żeby samemu zacząć je czytać. I po części w ten właśnie sposób znalazł się teraz na zewnątrz tego olbrzyma i przyglądał się jego konstrukcji. Oczywiście w dość sporej odległości od niego, gdyż z nazbyt bliska też było bez sensu patrzeć. Powoli obchodził go dookoła brodząc w zielonej trawie powyżej kostek. Czasami przystawał albo zwalniał. Przy czym im dłużej spogladał na niego tym większą miał ochotę się wdrapać na tę niebotyczną górę kamieni.

Sekcja Zwłok

[Czarna Łuska]

Skóry do pisania uzupełnione. Dobrze. Eksponaty dalej na swoich miejscach. Świetnie. I jeszcze szybkie odświeżenie wiedzy, przy okazji sprawdzając, czy zapiski nie są zniszczone. Wszystko wydawało się być w porządku.

Ślepa smoczyca wychyliła się z Giganta i zeszła powoli na dół. Zatrzymała się w połowie drogi czując smoczy zapach.

Stado Słońca. Samiec. Nieznajomy.

– Dzień Dobry, jestem Sekcja Zwłok, piastunka Stada Ziemi – przywitała się ze słonecznym i kiwnęła łbem w jego stronę.

– Oraz autorka kilku dzieł w Gigancie – dodała nieskromnie, przykładając metalową łapę do piersi.

Rzeczny Kolec

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Obrócił łeb słysząc szelest trawy. Coś dużego nadchodziło. Patrząc w tamtym kierunku prędko dostrzegł ciemną smoczą sylwetkę na tle oświetlonej łąki. Powęszył w powietrzu, kiedy smoczyca podeszła. Ziemia. I nie pachnie ziołami... Piastunka. Jak Khamsim! Zafalował wąsami i zaintrygowany nie spuszczał spojrzenia ze smoczycy.
Witaj. Rzeczywiście. Widziałem na ścianach twoje imię. Jak to jest tyle wiedzieć?
Zaraz po jej przywitaniu sam zaczął kierować do niej słowa w przyjaznym tonie głosu.
Ah! Przepraszam. Ja nazywam się Rzeczny Kolec, szkole się na łowcę.
Dopowiedział po chwili chwytając się prawą łapą za kark i lekko uśmiechnął.

Sekcja Zwłok

[Czarna Łuska]

Huh?

Zamrugała ślepiami przez chwilę.

– Cóż za dziwne pytanie, Rzeczny Kolcu. – Ciężko jej było ukryć niemałego zdumienia tą dziwną formą zapytania. "Jak to jest tyle wiedzieć"? Nie zastanawiała się nigdy nad tym.

– Nie czuję się, jakbym wiedziała wiele. W prawdzie mówiąc, im więcej wiem, tym więcej nie wiem. Choć znam kroniki na pamięć, tak czuję, że ich zupełnie nie znam. Wydarzenia urywają się w dziwnych momentach, fragmenty pozostają niedopowiedzianymi...

Urwała wypowiedź, tracąc wątek w lekkim zamyśleniu.

Zawsze była lepszym aktorem, niż myślicielem. Nie ważne, ile sobie by tej wiedzy do głowy nie wbiła.

Rzeczny Kolec

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Widział jak się zamyśla. Aż tak dziwne było tę pytanie? Przechylił łeb przestawiając uwagę na odpowiedź uzyskaną od smoczycy. Na początku nie zrozumiał. Chociaż potem wydawało mu się, że z czymś kojarzy tę.. można nazwać to uczuciem?

Hm.. A czego w nich brakuje, aby były dopowiedziane?
Po tych słowach skupił spojrzenie w jej ślepiach.
Może za mało przeczytał, ale na ten moment poza uskoków czasowych pomiędzy nimi ni dopatrzył się innych, hm, wad?

Sekcja Zwłok

[Czarna Łuska]

Czego w nich brakuje? Hmm.

– Przyczyn, skutków. Rzeczy dzieją się, a potem przestają się dziać. Na przykład, dlaczego ten tu oto Gigant, przyszedł na Wolne. Jak przedarł się przez Barierę i dlaczego wybrał zniszczyć akurat miejsce, w którym znajdowało się jej źródło. Czym tak właściwie jest Gigant? I co się stało po zniszczeniu Bariery? W końcu po coś ona stała przez te setki księżyców.

Pytania głównie retoryczne, miały bardziej pokazać jak bardzo wybrakowane okazywały się kroniki. Oczywiście i tak dobrze, że cokolwiek w nich było napisane, ale ostatecznie nie było to na tyle szczegółowe, by można było wyciągnąć logiczny ciąg wydarzeń.

Choć może nie do końca tak było. Przecież część kronik była dość dobrze opisana.

– Czy ciekawi cię historia Wolnych Stad? A może sam chciałbyś kiedyś być autorem tablic w Gigancie?

Była ciekawa, co sprowadzało go do tego miejsca.

Rzeczny Kolec