Pusty Piedestał

[Thahar]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– W burdelu? Ho, ho. – Zagwizdał. – Przypadkiem czy celowo? – Uśmiechnął się chytrze. – Jedna z lepszych iskier jest gdzieś w okolicy wyspy harpii, wasz Chochlik już tam był i mógłby wskazać ci drogę. Kiedy będziesz już na miejscu: idź na żywioł. Wtedy na pewno trafisz na jakiś trop. – Mrugnął go niego porozumiewawczo.
A potem jak zwykle zajął się błogosławieństwem wszystkich zgromadzonych smoków – łazili tu wte i wewte, jakby przygody weszły im w krew tak mocno, że można byłoby to już nazwać uzależnieniem: tym najlepszym z możliwych, rzecz jasna!

[Kuszenie Diabła]

Do świątyni przybyła Frar, z kolejną zapłatą, na kolejną wyprawę. Najwyraźniej nie było jej wcale mało, ale tym razem inicjatorem wyprawy był Luthien. A że w misji miała uczestniczyć jej córka, która dopiero niedawno powróciła i młoda Ha'arka – nie zastanawiała się długo. Na pewno ta wyprawa będzie miała inny charakter niż te kiedyś, kiedy szukały iskry boga w ciemnych tunelach pełnych dziwacznych upiorów, ale... też mogło być przyjemnie. Położyła dwa rubiny przed ołtarzem, ciekawa czy Kaltarel wyjdzie im na powitanie. Prawie się stęskniła.

//2x rubin

[Żagiew Wiary]

Thear wzięła ze sobą cały dorobek swojego życia. Rubin, granat i nefryt. Tyle miała. Tyle jej zostało. Nie powinna być tak długo nieobecna. Gdy usłyszała że jej matka rozważa wyprawę, zainteresowała się sprawą. Nie wiedziała dokąd, po co... ale... Wiedziała, że znajdzie tutaj resztę. I że się wszystkiego dowie. Dopóki to było wartościowe dla któregokolwiek z członków Palgi, warto było ruszać. Poza tym martwiła się o swoją młodszą siostrę. Wylądowała już wewnątrz jaskini, z "rozbiegu". Truchtem przemierzyła ostatnią część i zatrzymała się przy matce. Z uprzęży na stale leżącej na jej grzbiecie, wyciągnęła kamienie i postawiła obok kamieni Frar.
– Matko, możesz powiedzieć mi, co teraz będzie się działo? Dokąd idziemy? Po co? – Teraz było dla niej bardzo ważnym by chronić Ha'arę. Poza tym będzie mogła spędzić czas z matką. Może upolują coś razem? No i z Luthienem... miała nadzieje, że pokarze jej to, co chciałaby zobaczyć.

//rubin, granat, nefryt

[Żałobna Pieśń]

Za parą samic przybiegła kolejna, która po pierwsze trochę je śledziła, a po drugie moment temu odbiła w kierunku kryształów i teraz musiała dogonić je szybszym krokiem, który wokół obwieszczony był stukaniem drewna o kamień. Torba zawieszona na skrzydle samiczki natomiast wciąż wydawała z siebie dźwięk stukających o siebie nawzajem kamyczków.
Trochę zmęczona Ha'ara z grzywą wzburzoną jak po większej wichurze zrównała się z siostrą i ciocią ocierając się przy tym o bok tej pierwszej. Uśmiechnęła się wesoło, lecz widać było po niej, że nie do końca czuje się pewnie w otoczeniu boskich posążków i duszków, które z pewnością kryły się po kątach świątyni.
Za pomocą magii wysypała przed sobą trzy ostatnie kamyki jakie miała i delikatnie przysunęła je drewnianą łapą tak by były bliżej ołtarza. I co teraz? Czekają tak, aż jakiś duch czy bóg przylezie?

//rubin, tygrysie oko, perła

[Rój Nocy]

Przybył i Luthien. On był tutaj bardzo częstym gościem i bez problemu odnalazł drogę do właściwego zakątka kompleksu. Znał też na pamięć cały rytuał gdzie smoki udające się na misję przychodziły razem, bądź indywidualnie, coś się działo i byli ponoć chronieni przed krzywdą przed zapadnięciem mroku.
Teraz granatowołuski przyszedł wraz z czarodziejką, łowczynią i prawie-kleryczką wraz ze swoją daniną. Wyjął magią z torby dwa rubiny wyciągnięte ze skarbca i położył je przed sobą by dokonać reszty formalności.

// 2x rubin, cytryn

[Urna Cieni]

I znowu przybyła do świątyni, nie wchodząc oczywiście do środka, tylko trzymając pomiędzy kłami sakiewkę z kamieniami i targając na grzbiecie trochę mięsa. Towarzyszyła jej trójka żywiołaków, trzymających się blisko i otaczając ją szczelnym kokonem. Z pomocą magii samica zbliżyła i położyła sześć kamieni oraz krwawiące pożywienie przed ołtarzem, nie mówiąc nic, wiedząc z doświadczenia że wcale nie musi.

[Strażnik Gwiazd]

Stęskniona za Kaltarelem smoczyca niestety nie mogła otrzymać tego czego chciała, gdyż po dłużącym się oczekiwaniu, przed piedestał pomaszerował Strażnik, sprawnie wymijając tłum, tak aby skinąć smokom łbem, dopiero gdy już stanie im naprzeciw. Choć relacja Plagi z Prorokiem nadal w pewnej mierze była dla drzewnego zagadką, nie mógł odgonić instynktownego dyskomfortu na myśl, że jego obecność mogłaby ich zirytować. Koniec końców nie miało to znaczenia, jeśli pełnił swoją rolę zgodnie z przykazaniami Sennah, lecz tak jak każdy, samiec wikłał się czasami w swoich myślach, wprawiając przy tym w nieprzyjemny nastrój. Szczęście miał jednak w tym, że zirytowanie, tak samo jak znudzenie i niepokój wyglądały na jego pysku raczej podobnie, o ile nie przybierały szczególnej intensywności, więc lekko spięta postawa i chłodne spojrzenie nie były zjawiskami obcymi choćby dla Kuszenia. Drzewny był oczywiście ciut inny, od kiedy odmłodniał,bo złagodniał jego naturalnie szorstki wyraz, leć być może nie na tyle, aby nie znające go smoki potraktowały to jako istotną zmianę. Usiadł przed nimi i zabrał głos, oficjalny, nie nacechowany emocją – Błogosławieństwo otrzymacie dziś od Sennah– Ani słowa wyjaśnienia, bo czy były do czegokolwiek potrzebne? Jakby któreś miało obiekcje, choć nie musiało, bo zdarzenie miałoby miejsce tak czy siak, prowizoryczne boskie słońce rozbłysłoby we wnętrzu świątyni, niemal równo z ostatnim słowem Strażnika. W przeciwieństwie do łagodnego muśnięcia, którym musiała być w porównaniu łaska chłodnego boga, moc Lata oślepiła smoki, które w porę nie przymknęły ślepi, pozwalając wyłącznie Mahvran obserwować sytuację z względnie bezpiecznego stanowiska. Póki co.
Jasność zelżała w każdym razie, po paru uderzeniach serca, lecz nie rozchodząc się po kątach, z których niespodziewanie wyciekła, a kurcząc wewnątrz niestabilnych form ogników, które zawisły nad łbami czwórki smoków. Kolejnym, niemal natychmiastowym ruchem tych tajemniczych istot, było spłynięcie w dół, ku piersiom błogosławionych, w które wniknęły, napełniając smoki przyjemnym ciepłem, rozchodzącym się po całym ciele. Kamienie, które smoki przyniosły na zapłatę zniknęły zaś z pola widzenia, najpewniej zabrane przez boginkę.
Wywerna czekała w międzyczasie na kogoś jeszcze, dlatego moc jeszcze jej nie dotknęła.
–Ponadto, jeśli zbierze się dostatecznie duża ilość zainteresowanych, tytuły Pladze będę przyznawał ja – w imieniu Sennah, nie Thahar, ani żaden inny bóg. Nie wewnątrz waszego stada, ale w wyznaczonym miejscu– Spory przeskok w tym jak dotychczas to funkcjonowało, ale wyglądało na to, że czas najwyższy.


Błogosławieństwo Sennah

Rój Nocy
– 2x rubin, cytryn

Nęcąca Łuska
– rubin, tygrysie oko, perła

Żagiew Wiary
– rubin, granat, nefryt

Kuszenie Diabła
– 2x rubin

[Mgliste Wody]

Ilun także przybył do świątyni. Nie był w dobrym nastroju. Położył bez słowa diament i bursztyn. W końcu trzeba było zapłacić za kolejne misje i miał teraz nadzieję, że nie będzie to taka, która sprawi, że straci resztę rodziny. Dostało mu się po łbie, w sumie nie wiedział czemu. Ale zniósł to i nie odzywał się już więcej w tym temacie.

//bursztyn, diament za błogosławieństwo, zniżka włóczykija

[Strażnik Gwiazd]

//jezu napisałam post i nie zauważyłam, że się nie wysłał x-x

Wraz z przybyciem Czarnoskrzydłego, Sennah mogła rozszerzyć swoje błogosławieństwo także na Mahvran, która cierpliwie czekała przed świątynią. Nawet nie otoczona kamiennymi zabudowaniami mogła doświadczyć mocy Lata, która na kilka uderzeń serca zamknęło ją w nierównej, świetlistej bańce, podobnie jak jej towarzysza. Gdy świetlista osłona zniknęła, smoki mogły otrzymać swoje błogosławieństwo w postaci żarzących się ogników, które spłynęły znad ich łbów i gwałtownie wniknęły w ich piersi, eksplodując przyjemnym ciepłem wewnątrz ich ciał. Czyli to co zwykle. Pozostawione za zapłatę przedmioty także zniknęły zgodnie z planem, dlatego Strażnik nie musiał nawet nic robić, poza drobnym ruchem łapą.

dBłogosławieństwo Sennah

Czarnoskrzydły
– bursztyn, diament

Mahvran
– 2x cytryn
– tygrysie oko, szafir, ametyst i 6/4 mięsa za trzech kompanów.

[Światokrążca]

Starzec powolnym krokiem wszedł do świątyni. Ślepia miał na wpółprzymknięte, a na pysku malował się delikatny przyjemny uśmiech. Był... dość zadowolony ze swojego życia na ten moment. Było bardzo... spokojne. Jak nigdy wcześniej. Tylko czasem poprzeplatane jakimiś większymi niż on sam dramatami. A takie bardzo lubił bo... nie dotyczyły go personalnie. Nie zostało zbyt wiele osób, które kochał, ale i minęło bardzo dużo czasu odkąd stracił kogoś ważnego. Można powiedzieć, że odczuwał dość dużą neutralność. Ale to była odmiana od jego zazwyczaj niezwykle burzliwego życia, zewnętrznego jak i wewnętrznego. Stuk stuk stuk. Stukot pazurów o posadzkę jaskini, zawsze wydała mu się satysfakcjonujący. Stuk stuk stuk. Stanął przed Pustym Piedestałem Kaltarela i uśmiechnął się drwiąco. Ciekawe jak to było na nim siedzieć. I nie myśląc wiele wskoczył na kamienny piedestał boga. Stuk stuk. Zastukał szponami o litą skałę. Zakręcił się dookoła jak pies ścielący sobie posłanie i zadowolony, chichocząc położył się na nim.
~ Jak twoje przygody za Barierą Kaltarelu? ~ "pomodlił" się do boga w swoim zwyczajnie nie zwyczajnym nietuzinkowym stylu.

[Opiekun]

Przygody Kaltarela były zapewne bardzo absorbujące, bo tym razem bóg nie odpowiedział na wiadomość wojownika. A może Zimie nie spodobało się to, jak Światokrążca usadowił się na jego piedestale? Kto wie...
W świątyni dalej panowała całkowita cisza – było to nawet całkiem odprężające. Żadne miejsce nie miało takiej atmosfery jak świątynia.

[Błysk Przeszłości]

Ah, to miał być wspaniały dzień. I takowy będzie! Błysk na równi z bratem, z niecodziennym dla siebie lekkim uśmiechem wszedł do świątyni niby spokojnym i dostojnym krokiem, ale w środku prawie że nie mógł wytrzymać dojścia już na miejsce zawarcia paktu krwi ze swoim bratem-przywódcą.
– Też nie możesz się doczekać? – rzekł do przywódcy cicho, żeby nie naruszać świątynnej ciszy, lecz brzmiąc przy tym na lekko podekscytowanego. Bo co mieli tak iść w stronę Pustego Piedestału w ciszy? Jeszcze by sobie Zamącony przypomniał, jakie ostatnio w okolicy tego miejsca katorgi przeżywał z martwym ciałem innego brata. Ale na szczęście to wspomnienie nie pojawiło się nawet w jego umyśle.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

W końcu, nastał ten dzień, w którym bracia staną się dla siebie bliźnimi duszami. Nawet jeżeli już tak się czuli to teraz to się stanie oficjalne. Szli powoli, jakby szli na spacer, z uśmiechami i wysokimi oczekiwaniami.
– Pewnie, przecież to jest to czego chcieliśmy od małego. Staniemy się prawdziwymi braćmi. Chyba nie ma lepszego smoka od ciebie na ten tytuł. Jesteśmy bratnimi duszami, to przeznaczenie, jak tandetnie by to nie brzmiało.– Zachichotał i stanął przed piedestałem.
– To jak to szło?

[Błysk Przeszłości]

– Hmm... Nie do końca wiem, jak się to odbywa. Jedynie jestem pewien, że musimy zmieszać ze sobą swoją krew i, że powinien ktoś się zjawić, aby tego połączenia dokonać. – stwierdził Zamącony, przystając również i przed piedestałem, ale nie patrząc się na nikogo innego niż na Koronę. Nastała chwila ciszy, bo w zasadzie, to... Błysk nie znał również i tego kolejności. Może najpierw trzeba było coś powiedzieć, nim się zetknie krew jednego z drugim? Cóż, chwila oczekiwania nikomu nie zaszkodzi.
A w międzyczasie Zamącony postanowił wrócić do kwestii "stania się prawdziwymi braćmi".
– Wiesz... od wyklucia zawsze byłeś przy mnie, i ja przy tobie. Jak nie fizycznie, to myślami. Gdy Strażnik próbował nas rozdzielić. Gdy los próbował zrobić to samo. Gdy moje wewnętrzne uczucia kazały mi w to nie wierzyć. Gdy się kłóciliśmy. I tak dobrze obaj wiedzieliśmy, że koniec końców między nami jest niemożliwa do zerwania więź, która z każdym następnym księżycem, zdarzeniem, uderzeniem serca, staje się jeszcze silniejsza. Więc... w moim przeczuciu prawdziwymi braćmi byliśmy już od samego początku, Zefir. Stanie się Bratem Krwi to tylko kolejny krok w zacieśnianiu naszej niezniszczalnej relacji. – wygłosił krótką jakby-niby-przemowę, choć w rzeczywistości po prostu mówił prosto ze swojego serca. W zasadzie poczuł, że i to również mogło brzmieć tandetnie. Uśmiechnął się z rozbawienia na tę myśl nieco bardziej i dorzucił od siebie jeszcze co nieco, aby nie brzmieć już aż tak elokwentnie.
– c'nie?

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Muszą zmieszać krew, więc to pewnie będzie boleć. No trudno, bez zastanawianie się widać, że jest warto. Bracia stali jak dęby, nie wiedząc co dalej zrobić, kiedy Zamącony zaczął mówić. Powiedział wszystko co można było powiedzieć o ich przyjaźni, ciężko cokolwiek dodać.
– Byłeś ze mną od początku, na każdym kroku. Ile rzeczy było by inne gdybyśmy siebie nie mieli. Aż ciężko sobie wyobrazić świat, w którym nie ma ciebie. Mówiłem to już setki razy, ale od czasu do czasu fajnie jest to jeszcze raz usłyszeć. Co było, minęło, a przyjaźń została. Jesteśmy braćmi, zawsze byliśmy, nie ważne jak inni na to patrzą.– Powiedział i podniósł łapę. Spojrzał na nią i znalazł miejsce w którym najłatwiej byłoby przebić łuskę. Chyba nie potrzebowali dużo, kilka kropli? Spojrzał na brata i czekał na reakcje.

[Strażnik Gwiazd]

Odpowiedzialność jaka spadała na smoka z zawiązaniem więzi była przeogromna, w idei wręcz protoniewolnocza, biorąc pod uwagę reakcję cielesne jakie szły z łamaniem danego słowa. Uznawał oczywiście przysięgi i był przekonany, że warto było ryzykować dla nich komfortem i bezpieczeństwem, lecz ich największą silą była chęć ich realizacji, a nie choćby obawa przed bólem.
O zamiarach Malstroma i Zefira nie został wcześniej powiadomiony, ale odkąd większość czasu spędzał w świątyni albo jej okolicach, natknięcie się na Ziemistych było całkiem prawdopodobne. Początkowo myślał zresztą, że zmierzają po błogosławieństwo, czemu zaprzeczyli przekraczając świątynny próg. Hmm...
Nie chciałby im przeszkadzać, gdyby przyszli w celu odnowienia realacji z bogami, ale i tak pozwolił sobie na trochę wścibskości, gdy w końcu za nimi podążył. Początkowo dzielił ich spory dystans, więc gdy znalazł się tak jak oni, przy Pustym Piedestale, usłyszał jedynie ostatnią wypowiedź syna.
– Macie prawo do podjęcia swojej decyzji, ale czy jesteście pewni dożywotnich konsekwencji jakie za tym idą?
Zamącony, będziesz wiedzieć gdy Korona znajdzie się w niebezpieczeństwie, lecz jeśli zaniechasz pomocy, przyjmiesz te same obrażenia co on – Na dzień dobry skinął im jedynie łbem, ale poza tym przeszedł do konkretu okrążając z wolna ich postacie, a potem stając za ich grzbietami. Skoro stali bezpośrednio przed piedestałem nie miałby tam wiele miejsca, a nie miał dostatecznego tupetu aby wskoczyć na boskie stanowisko.
Nie odzywał się do nich karcąco lub wyczekująco i nie zamierzał ich też powstrzymywać, ale wolał w jednoznaczny sposób ich ostrzec.
– Nie podejrzewałem, że jesteście na tyle blisko – To powiedział trochę bardziej do siebie, nie tyle zaskoczonym, co wypranym z emocji głosem. Miał nadzieję że podstawą do przysięgi nie było emocjonalne umartwienie Malstroma, który po prostu chciał coś udowodnić.