Posąg Naranlei

[Żabi Plusk]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jego mózg nie zdążył jeszcze przetworzyć wszystkiego, co się właśnie wydarzyło. Było tego zbyt wiele. Serce wciąż kołatało mu jak szalone, nawet gdy emocje zaczęły w końcu stopniowo opadać i choć wszystko wskazywało na to, że najprawdopodobniej udało im się odzyskać to, czego szukali, nie czuł z tego powodu radości, ani nawet krztyny ekscytacji. Czy to było tego warte?
Przekroczył próg świątyni ze zwieszonym łbem, cały przemoczony od deszczu, wciąż trzymając opal, którego nie wypuścił nawet na chwilę od momentu, gdy wyrwał go z łap Chaos. Szedł z tyłu, starając się zachować w miarę bezpieczną odległość od Paqui znajdującej się w posiadaniu magicznego kamienia, bo kto wie, co mogłoby się tym razem stać, gdyby znów znalazły się zbyt blisko siebie. Przez chwilę zastanawiał się nawet, czy rozsądnym było w ogóle, by oba przedmioty znajdowały się w tym samym pomieszczeniu. Ale może po prostu trzymanie ich z dala od siebie wystarczyło? To się jeszcze okaże.
Złapał kontakt wzrokowy z Rhys, posyłając jej słaby uśmiech, po czym skierował się w stronę Fille, trącając ją nosem delikatnie w polik. Niewątpliwie to ona najmocniej odczuwała skutki całego zdarzenia. To ona na jakiś czas znalazła się pod dziwnym wpływem kamienia. I to z jej łap... zginęła plagijka. Uzdrowiciel nie mógł sobie wyobrazić, jak potężne wyrzuty sumienia musiały ją teraz dręczyć. Widać było, że nie dobiła smoczycy celowo, a po prostu odruchowo podjęła w ferworze walki taką, a nie inną decyzję, aby ich ochronić. W końcu nieznajoma była gotowa ich wszystkich zabić, nawet posunęła się do tego, aby spróbować zaatakować i pozbawić życia nieprzytomną, bezbronną Ławicę. Chociaż może można było rozwiązać to inaczej, mniej brutalnie. Ale czasu już nie cofną i będą musieli jakoś nauczyć się żyć z konsekwencjami tego, co się stało.

[Naranlea]

Kiedy Wodni stali przed posągiem Naranlei, usłyszeli od strony wejścia do komnaty czyiś śmiech. Dwa duszki ganiały wesoło po świątyni, nie przejmując się w najmniejszym stopniu pozostałymi gośćmi.
– Zaraz cię złaaapię! – wołał ten pierwszy.
– Chyba w snach! Jestem nie-zła-py-wal-na – odpowiadała druga, przelatująć tuż nad głową Kwintesencji. Czyż to nie urocze, ile radochy miała ta dwójka?...
Wtem nagle – BAAM! W ciągu paru uderzeń serca wydarzyło się wiele rzeczy: któryś z duszków walnął prosto w posąg Naranlei. Wrzasnął przeraźliwie, upadł na ziemię i utracił swoją niewidzialność. Popchnięty pomnik runął z piedestału. Trzask! Prawe skrzydło odłamało się tuż przy ciele.
– Eldi, żyjesz?! – pisnęła druga boginka. Obniżając lot, spoliczkowała Żabę swoim ogonem – przypadkowo, ale na tyle mocno, by aktualny właściciel opalu spędził chwilę obolały i oszołomiony.
Iskra zniknęła z pudełka. Powierzchnia posągu zaczęła się kruszyć, aż wreszcie odsłoniła gładkie, fioletowe łuski – przewrócona podobizna pani magii przeistoczyła się w prawdziwą Naranleę. Bogini rugnęła parę razy srebrnymi ślepiami, jakby nie rozumiała, dlaczego budzi się na brudnej posadzce obok smoczych łap. Jej zdziwiona ekspresja szybko ustąpiła miejsca grymasowi bólu.
– Co do... – wymamrotała, odwracając głowę. Po jej prawym boku lała się obficie krew – w miejscu prawego skrzydła znajdowała się teraz otwarta rana.
Eldi, czyli duszek, który spowodował to zamieszanie (chociaż może lepiej obwinić za to błyskotkę Wodnych) także był ranny. Wyglądał jak skrzydlaty borsuk. Po jego czole spływała krew, a lewa przednia łapa była wygięta pod nienaturalnym kątem. Złamana czy tylko wybita ze stawu?
– W-wstawaj, Eldi, n-nie żartuj tak sobie – zakwiliła boginka. Ją też dało się już zobaczyć – przybrała formę smoczego pisklęcia.
W tym czasie Naranlea zatamowała swoje krwawienie magiczną osłoną. Wzięła głęboki wdech i zwróciła się do zwiadowców spokojnym głosem:
– Plusku, czy mógłbyś schować tamten obiekt do szkatułki? – Bogini mogłaby zniszczyć opal jednym pstryknięciem palców, ale rozumiała, że Wodni wiązali z nim inne plany.

[Maros]

Na trącenie w polik nie zareagowała jakoś szczególnie, ślepia jedynie na moment zawisł na pysku brata, by oddech później wrócić na dotychczas obserwowany punkt podłoża.
Gdy pojawiły się duszki, z początku zignorowała je, nie widząc nic interesującego w ich przepychankach. Dopiero to co stało się chwilę później, tego nie dało się już zignorować. Jeden z nich łupnął o pomnik Naranlei, a ten runął na ziemie. Coś zdzieliło brata w pysk, sądząc po tym jak ten poruszył się w bok. Iskra zniknęła, zaś posąg ożył.
Przynajmniej wiedzieli, że dobrze trafili. Tylko, że tak jak by, przyczynili się do uszkodzenia jednego z bóstw?
~Umiesz poskładać Boga?~ przesłała do brata, gdy zamieszanie powstałe przez opal zostało opanowane.

[Naranlea]

W świątyni zapanowała niezręczna cisza, którą przerywał tylko stłumiony szloch jednego z duszków. Ponieważ Plusk nie wypełnił jej pole-– ekhem, prośby, Naranlea najpierw wyjęła pudełko z łap Pasji, a potem zabrała opal uzdrowicielowi. Przeklęty talizman został zamknięty w antymagicznej szkatułce i wszyscy mogli odetchnąć z ulgą.
– W-wasza wysokość – odezwała się boginka pod postacią pisklęcia. – Bardzo p-przepraszamy... Nie zajmujemy się ołtarzem, a-ale na pewno uda nam się przekonać resztę, żeby w-wyleczyli panią za darmo... – Przełknęła głośno ślinę. Naranlea pokręciła głową.
– Dziękuję za troskę, ale wolałabym, żeby zajął się tym ktoś z moich pobratymców – odpowiedziała, gestykulując lekko prawą łapą. – Nie martwcie się, nie będę chować urazy. A jeśli o was chodzi... – Tu Naranlea podeszła do Pasji i wręczyła jej z powrotem pudełeczko. – Doceniam waszą pomoc. – Uśmiechnęła się do nich łagodnie, ale jej wyraz pyska szybko spoważniał. – Kwintesencjo, któregoś dnia prawda może wyjść na jaw. Mam nadzieję, że nieprędko się to wydarzy, ale miej oczy szeroko otwarte. – Położyła łapę na barku smoczycy, spoglądając na nią ze zrozumieniem. Fille zrobiła to, co było konieczne.
Naranlea cofnęła dłoń. Przez chwilę smoki znowu stały w milczeniu, aż wreszcie bogini przypomniała sobie:
– Ach, i przekażcie jeszcze moje pozdrowienia Uciesze. – Zaśmiała się cicho. Potem podeszła do nieprzytomnego, który leżał na posadzce świątyni i podrapała go pazurem za uchem. Skrzydlaty borsuk się nie ocknął, ale jego wykręcona kończyna odzyskała prawidłowy kształt.

[Pasja Uczuć]

Pojawienie się boginki sprawiło, że Pasja dość mocno utknęła w stanie bezruchu. Szczególnie przez to, co się stało. Niby obserwowała, co się dzieje, wodziła łbem za wydarzeniem... ale po wszystkim chyba tego dnia była zbyt zmęczona, by reagować trzeźwo. Nawet po wyrwanym z łap pudełku pozostała niemal w bezruchu. Zamrugała kilkukrotnie, gdy pudełko, tym razem z zawartością, wróciło do jej łap. Zacisnęła je mocnie, po czym uniosła wzrok, by wreszcie się odezwać.
– Na pewno będzie wszystko dobrze? – spytała, bo kwestia ułamanej kończyny... zdawało się, że to ich wina. W sumie wiele więcej do dodania nie miała. Czuła, że powinna iść i odpocząć... i pogadać z Chaosem o tym, co ta wyczyniała na koniec.

[Gwar Traw]

Kolejną w linii była Naranlea. Erja nie był z magią za pan brat, ale starał się ją praktykować by ta zdolność nie wygasła u niego jak nieużywany mięsień. Skłoniwszy się przed piedestałem spróbował wytworzyć z maddary niewielkie światełko. Przypominało trochę owada, świetlika, jednak rozświetlał je nieco większy blask. I mniej naturalnego koloru – błyszczał się barwami tęczy, nienachalnymi. Przypominały trochę blask odbijanego światła przez kilka kamieni szlachetnych na raz.
– Dzień dobry... nie potrafię więcej – wyznał nieśmiało, patrząc nierozumnie na swój 'twór'. Świetlik szybko się rozmył, wraz z jego koncentracją.

Erja skłonił się nisko i przystąpił do czyszczenia piedestału, tak jak robił to z pozostałymi.
– Maddara jest znacznie trudniejsza niż inni twierdzą – wydukał między ruchami łap o kamień. – O wiele łatwiej złamać czyjąś kość łapą, niż wyobrazić sobie jak coś to robi, czym to coś jest oraz co po sobie pozostawi. I to wszystko w ciągu uderzenia serca! Czarodzieje są utalentowani, ale ty, Pani Naranleo, musisz być niesamowita, skoro to ty dałaś nam maddarę! – Powiedział z uznaniem.

Zrobił kilka kroków do tyłu, obserwując jeszcze trochę pusty piedestał. Był ciekaw czy kiedyś przyjdzie mu się spotkać z którymkolwiek z bogów. Do tej pory słyszał głos, i to jednego z nich. No trudno, nie po to tu przyszedł! Pożegnał się i ruszył dalej.

[Maros]

Każdy z pewnością był nieco osłupiały, działo się tak wiele zarówno w świątyni jak i za barierą. Gdy Naranlea zbliżyła się do niej, delikatnie skinęła łbem po jej słowach, wiedziała, że jest to nieuniknione, a sprawa wyjdzie na jaw. Obserwowała uleczenie duszka oraz zapewniła, że przekażą pozdrowienia.
Jeśli tylko nic więcej nie wydarzyło się, cała grupa wróciła do obozu, by tam odpocząć i dojść do siebie.

// Duuuużo później...

Przyjście tutaj budziło sporo wspomnień, zarówno przyjemnych, jak i tych które bardzo chciała by wyprzeć z pamięci. Powoli podeszła do piedestału, był z nią oczywiście Ennorath, nieco nerwowy jak by z nastroju Opiekunki wyczuwał, że coś niedługo się stanie.
Zanim poprosiła syna o przybycie tutaj, po prostu siedziała pogrążona we własnych myślach, śledząc wzrokiem wszelkie rysy powstałe na piedestale.
~ Miałaś rację, że się wyda. Stało się nawet więcej, ale przecież to wiesz.
Musnęła umysł Przejawu delikatną prośba, by przybył do świątyni.
Gdy stanął obok niej, przywitała go delikatnym uśmiechem.
~ Chciała bym oddać Ci kogoś pod opiekę, oczywiście o ile zechcesz. Jest ze mną już ponad osiemdziesiąt księżyców i zapewne gdyby nie twój dziadek, nigdy nie zyskała bym takiego kompana. Sporo dla niego ryzykowałam, był ze mną w trudnych chwilach i chciała bym, by towarzyszył teraz tobie. Miał na ciebie oko, pomagał. ~ zerknęla to na cienie, to na Chabra.
Ennorath przysiadł na jej barku, jak zwykle w postaci łasicy. Wlepił w nią białe ślepka, próbując zrozumieć co się dzieje. Prawą łapą spróbowała delikatnie przejechać po miejscu, gdzie znajdował by się policzek łasicy, oczywiście niczego nie poczuła, w końcu nie było tam ciała.
Czy możesz to dla mnie zrobić?
Tym razem swoje myśli skierowała ku Naranlei, licząc, że ta zgodzi się.

//Chciała bym użyć przysługi Naranlei, na przekazanie Ennorath Przejawowi Anomalii

[Przejaw Anomalii]

Gdy otrzymał wezwanie, nie będąc zajęty niczym konkretnym, udał się do świątyni, zgodnie z prośbą matki. Niedługo po tym, udając się do wewnątrz, odnalazł ją spojrzeniem tuż przy piedestale Naranlei. Odwzajemnił uśmiech, aby kolejno zostać poinformowanym o planach dotyczących kompana. Analizował chwilę to, co Kwintesencja przesłała mu z użyciem maddary, przy czym zmarszczył lekko pysk. Ennorath był przyjacielem Chaosu, dlaczego chciała mu go oddać? Mówiła co prawda o pomocy i towarzystwie cienia, jednak nie zrywało się więzi, by niańczyć dorosłego już syna...

~ Nie mam nic przeciwko, żeby zaopiekować się Twoim kompanem. Wiem, jak ważnym jest dla Ciebie przyjacielem, a i praktykę z pilnowania mnie już odbył. ~ uśmiechnął się znowuż delikatnie. Nieraz cienista łasica udawała się w ślad za nim, gdy był młodszy. Tylko zastanawiającą kwestią było, dlaczego Fille zechciała tak nagle mu go przekazać. I jak miało to funkcjonować...? ~ Dlaczego tylko chcesz oddać mi Ennoratha? To znaczy... Zupełnie nie rozumiem, dlaczego teraz. I z jakiego konkretnie powodu.

Samiec wyglądał przy tym na nieco zbitego z tropu, z pewnością zmieszanego. Wpatrywał się w ślepia Wojowniczki, jak gdyby tam odnaleźć miał odpowiedź.

[Maros]

~ Nawet nie wiesz jak często za tobą wylatywał. ~ uśmiechnęła się pod nosem, nawet nie musiała zachęcać do tego cienia, zwyczajnie od małego lubił te małą kulkę futra na dwóch łapkach.
~ Smoki nie żyją wiecznie, jedne krócej, drugie jakimś cudem dłużej. Ja żyję już dziewięćdziesiąt pięć księżyców, a nie chce by kiedyś po prostu zniknął przez zniknięcie więzi. Wydaje mi się, że będzie mu z tobą dobrze.~ była to szczera prawda.

[Naranlea]

W momencie gdy Chaos weszła do świątyni i stanęła przed piedestałem Naranlei, elektryzująca aura wypełniła pomieszczenie. Wystarczyło, że smoki mrugnęły, a fioletowołuska bogini pojawiła się przed nimi w oparach migoczącej różowej mgły. Jej prawe skrzydło lekko opadało, a przez bark biegła biała blizna. Jej spojrzenie dostojne chociaż trochę nieobecne. Na wzmiankę o tym co się się stało po wydaniu się prawdy, bogini jedynie skinęła łbem smoczycy, spoglądając na nią melancholijnie.
Gdy Chaos sformułowała swoją prośbę, Naranlea wyciągnęła łapę do przodu. Obecność bogini magii sprawiała, że źródła Księżycowych żywo tętniły energią, a cień zdawał się być w pełni nasycony.
– Niech podleci – zwrociła się do dwójki smoków i kompana.

[Maros]

Widząc Boginie na moment pochyliła łeb, w duchu krzywiąc się gdy dostrzegła skrzydło oraz bliznę. To oni się do tego przyczynili, zbyt zaaferowani wydarzeniami na misji, by schować kamień przynoszący pecha do szkatułki. Może mogła jakoś pomóc.
Na jej słowa skierowała wzrok na Ennorath, który nieco zdezorientowany rozglądał się po wszystkich. Przy użyciu więzi, delikatnie nakłoniła go by zbliżył się do Naranlei. Znał ją z jej własnych wspomnień, nie była obca. Cień zbliżył się do wyciągniętej łapy, tym razem wlepiając białe ślepka w Naranlee.

[Przejaw Anomalii]

Wpatrzył się w pojawiającą się przed nimi Naranleę. Po raz pierwszy miał kontakt z którymkolwiek z bogów, jednak z szacunkiem uchylił rogaty łeb przed jej obliczem na wzór Kwintesencji. Oddychał spokojnie, zerkając ku fioletowej postaci, która zaraz odezwała się do nich. Przenosił więc spojrzenie raz na matkę, raz na sylwetkę bogini, a raz na zagubionego Ennoratha, który nie miał pojęcia, co właśnie miało miejsce. Wojownik westchnął cicho, spoglądając na cień, który pomknął ostrożnie w stronę boskiej smoczycy. W zasadzie cieszył się, że w razie gdyby Fille coś się stało, a jak sama mówiła – nie była już młoda, Ennorath nie zdziczałby czy samemu także odszedł – nie wiedział do końca, co działo się z kompanami tracącymi swoich opiekunów w tej sposób. Tak z kolei będzie bezpieczny, gdy dalej opiekować się nim będzie Przejaw.

[Naranlea]

Naranlea czekała z wyciągniętą łapą, a delikatna elektryzująca aura otaczała smoki i cienia. Fioletowe palce wygięły się. Opuszkami sięgnęła do cienia, smagając go nimi lekko. Nawet mimo swojej niematerialnej formy, mógł poczuć obecność bogini.
Umysł Chaosu i Ennoratha wypełnił kompletny spokój, a nawet przyjemna senność jaka następuje po smacznym posiłku. Powoli ich więź rozłączała się. Nie było to nagłe przecięcie nici, jak zwykle się dzieje u smoków, ale jakby miękkie rozdzielenie się. Powoli, powoli, coraz dalej od siebie. Ich połączenie słabo.
W tym czasie Przejaw odczuł obcą energię smyrającą jego źródło. Gdy Chaos i Ennorath byli w połowie rozdzielni, powolna nić więzi zaczęła się nawlekać na umysł Przejawu, niczym miękka włóczka.
Gdy Chaos odczuła już brak emocji kompana, Naranlea zadbała o to by nie pochłonęła ją smutna pustka, która czasem następuje po oddzieleniu więzi. Wypełniając ją wspierającą ciepłą energią.
Przejaw za to odczuwał coraz więcej i więcej emocji nowego kompana, który na sam koniec, za prośbą bogini podleciał do niego bliżej.
Bogini milczała jeszcze przez kilkanaście oddechów, spoglądając na was łagodnym spojrzeniem, jak gdyby upewniajac się, że wszystko w porządku. Na sam koniec uśmiechnęła się do was, nie pokazując zębów, jedynie unosząc kąciki pyska i skłoniła łeb na pożegnanie.
Różowa błyszcząca mgiełka uniósła się w pomieszczeniu, gęstniejąc i gęstniejąc, zasłaniając widok bogini. Aż w końcu mgła zniknęła, a wraz z nią boska sylwetka.

[Szarża Rekina]

//inny czas

To był chyba ten czas. Rhys ponownie nie umiała znaleźć drogi, ani do domu, ani gdziekolwiek gdzie mogło być bezpiecznie. Ciężko, szczerze ciężko było się jej poruszać po terenach... Z resztą w kościach czuła, że nie zostało jej dużo życia.
Samica wyglądała jak cień samej siebie. Zrobiła się chudsza, pysk wyraźnie dotknięty przez wiek. Błony, które były kiedyś tak jaskrawe, momentami były podziurawione i wyblakłe, jak ciut oklapnięte. Nie było już takiego błysku w oczach. I wygląda na to że zdawała sobie sprawę z tego, jak wygląda, dlatego jakoś... nie umiała wrócić na tereny księżyca. Nie umiała pokazać się swojemu synowi. Z resztą, nie sądziła żeby był zadowolony. Zostawiła go, jak i córkę. Nie była najlepszą matką.
Jedyną rzeczą jaką sobie przypominała, to była świątynia. Dawno, dawno temu, Rhys pomagała uratować nie jaką iskrę. Widziała odnowę boga na nowo. Uznała... że może zanim odejdzie z krainy, może lepiej byłoby chociaż wyrzucić z siebie ten ciężar, a przynajmniej sprawić by nie był on tak ciężki. Dotarła na miejsce, i usiadła przed platformą, gdzie niegdyś był posąg Naranlei.
– Dawno się nie widziałyśmy. – powiedziała pół żartem. Szczerze, widziała ją tylko raz, i zdawała sobie sprawę z tego. – Nie wiem, czy zechcesz mnie słchać czy nie, ale... mam do ciebie prośbę. Szczerze mówiąc, nie chcę pokazywać się mojemu synowi. Nie w ten sposób. Więc... Myślałam czy nie przekażesz mu ode mnie pożegnania. – powiedziała cicho. Przez chwilę spuściła głowę, szukając przy tym myśli
– Nie tylko to... Mogłabyś się nim zaopiekować na chwilę? Wiem że bardzo ciebie ceni. Sądzę że jedna nauka z tobą byłaby dla niego o wiele więcej warta, niż to co ja mogłabym zrobić... – dodała. Miała niską samoocenę, jak i samopoczucie. Siedziała tak trochę w ciszy. A potem podniosła się, była gotowa już wyjść.
– Mam nadzieję że mnie wysłuchasz. A teraz... – Ławica przerwała i spojrzała się na wyjście. Chyba czas było ruszać w drogę.


//przysługa Naranlei pls

[Ostatni Uśmiech]

Dahv przyszedł z nią chwilę wcześniej, ale nie wchodził dalej. Dawał partnerce prywatnosć. Sam wyglądał jak siedem nieszczęść. Chudy, futro mniejscami wypadało przez co tworzyły się łysawe placki. Usiadł tak jednak oplatając swoje łapy ogonem i czekał na nią. Był strażnikiem. Wiedział, że dla Rhys to wazna sprawa, więc zamierzał nie dopuszczać by ktokolwiek jej przeszkodził. Wypiął lekko swoją pierś, skrzydła z lekkim bólem przyłożył do swoich boków. Przymknął ślepia wsłuchując się w wszechogarniającą ciszę. Na każdego przychodzi czas.

[Naranlea]

Chociaż bogini nie pokazała się w smoczym ciele, Księżycowa zobaczyła jej półprzeźroczystą postać zawieszoną w powietrzu, otoczoną magiczną aurą.
Naranlea spojrzała na Szarżę ze smutkiem i pochyliła się nad nią. Bogini nie zgadzała się z wnioskiem, że przekazane pożegnanie było lepsze dla Blasku, ale nie miała zamiaru odwodzić śmiertelniczki od swojego postanowienia.
Dotknęła chudą widmową łapą łuskowatego czoła morskiej. Ta mogła poczuć, jak pokrzepiająca ciepła energia i przyjazna senność wpływa w jej ciało. Szarża otrzymała wsparcie bogini w czasie swojej ostatniej podróży. Nie zostawi jej w cierpieniu.
– Zajmę się twoim synem, ale proszę, doceń się, Szarżo – szepnęła cicho i melodyjne. Gdy smoczyca odchodząc przeszła obok partnera, i on mógł poczuć pokrzepiającą energię wlewającą się w jego ciało, ale mniej intensywnie niż Rhys.
Obecność bogini trwała jeszcze kilka oddechów po tym, jak Szarża opuściła świątynię, zanim rozprysła się na dobre.