Kwarce Percepcji i Aparycji

[Opiekun]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zmysły u łowców stanowiły bardzo ważny element, ułatwiały odnalezienie wskazówek pokazujących gdzie udała się zwierzyna, pozwalały w porę uniknąć spotkania z drapieżnikami. Kamienie zgadzały się, jeden z duszków zgarnął je w łapki i umknął na prawo, pozostawiając smoka samego sobie.
Spękany kwarc zalśnił, z początku bardzo delikatnie, stopniowo blask przybierał na sile. Nadal jednak nie był taki jak kiedyś, co w sumie dostrzegał teraz każdy z tutaj przybyłych. Wizja objęła umysł Wzburzonego, stawiając przed nim interesujące zadanie, godne prawdziwego łowcy, bo kto inny, tak dobrze orientował się w tropach? Zamiast kwarcu, zobaczył przed sobą równą, ubitą ziemię. Nie było na niej trawy, na próżno szukać nawet najmniejszego kamienia, czy też nierówności. Dopiero po chwili, pojawiać zaczęły się na nim odciski, zupełnie jak gdyby niewidzialne dla smoczych ślepi stworzenie nadepnęło na ziemię, po czym umknęło gdzieś ku niebu. Jednocześnie pojawiał się odcisk jednej racicy, kopyta, łapy. Drugi znajdował się gdzieś pośród reszty, należało odszukać pary. Były tu ślady tarpanów, żubrów, kóz, lam, różnorakich kotowatych, ptactwa. Do tego nad każdym, unosił się odpowiadający konkretnemu gatunkowi zapach. Jeśli udało się odnaleźć te właściwe i dopasować je, znikały z piasku. Było to czasochłonne zadanie, wystawiało na próbę wzrok oraz węch samca. Ten z początku miał problemy w odnalezieniu czegokolwiek, z pamięci umykały mu kolejne widziane kształty. Dopiero gdy skupił się, niczym nie rozpraszając, odniósł pierwsze sukcesy. Tutaj ślady rysia, na drugim końcu trafił się jeleń. Jeśli nie był w stanie czegoś wypatrzyć, mógł to wyczuć. Tak oto, z upływem kolejnych chwil stopniowo powiększały się obszary całkowicie gładkie.
Ciężko określić ile zajęły dalsze ćwiczenia, w końcu jednak na nowo dostrzegłeś kwarc. Oczywiście, zapłaty już tam nie było.

Wzburzone Cienie
-nefryt, opal, 2x bursztyn, topaz, cytryn, diament
+ Percepcja III

[Trzeci Szlak]

Choć Śmiały był wojownikiem, wiedział, iż potrzebne mu są nie tylko cechy przydatne w walce. Tym samym smok przyszedł pod kwarc percepcji, z uśmiechem kładąc obok stosik nefrytów.
– Aby moje zmysły widziały także to, co nie zawsze widać na pierwszy rzut oka – szepnął ni to do kwarca, ni to sam do siebie, czekając na przypływ energii.

// 7 x nefryt za percepcję III

[Odłamek Raju]

No i ostatni przystanek. Sama odczuła już te zakupy, ale nie w taki sposób jak jej kompan czy duszki – zwyczajnie zrobiło się jej lżej kiedy pozbywała się takiej ilości kamieni szlachetnych. Ostatnie cztery wyłożyła przed kwarcem odpowiedzialnym za spostrzegawczość. Zdecydowanie przyda się jej krokodylowi lepszy wzrok na lądzie. Pod woda pewnie miał dobry.

// Dla Erbena:
Percepcja 2: 4 kamienie

[Opiekun]

Lepsze zmysły poniekąd oznaczały większe bogactwo, jakie smok lub kompan są w stanie odnaleźć. Tajemnicą jednak nie było, że przydawały się również w wielu innych rzeczach. Ile razy, w ostatniej chwili dostrzegłeś, usłyszałeś bądź wyczułeś znajdującego się drapieżnika lub inną, wrogo nastawioną istotę?
Właśnie między innymi, przed takim zadaniem postawiony został Śmiały Kolec w wizji, jaka pojawiła się zaraz po blasku kwarcu.
Las, gęsty las, miejscami wręcz ciemny przez ciasno ściśnięte korony drzew, skutecznie zatrzymujące słońce. Nie był jednak zbyt duży, a ty miałeś przez niego przejść niezauważony. Nastaw więc uszu i wytęż wzrok, niech żaden zapach Cię nie zmyli, bo tutaj bardzo łato o maszkary różnorakie. Ruszyłeś więc przed siebie, mijając pierwsze zarośla, gdy do twoich uszu dotarło cichutkie chrobotanie, pierwszym skojarzeniem mógł być dźwięk ostrzonych pazurów o coś drewnianego. Dochodziło z prawej, gdzie za niewielkim krzewem znajdował się żbik. Dostrzegłeś go niestety zbyt późno, kotowaty zasyczał przeciągle i umknął. Kolejna próba, tym razem do nozdrzy dotarła woń mokrego futra, mantykora. Tylko gdzie? Znieruchomiałeś nasłuchując, jakaś gałązka trzasnęła z lewej, cichy pomruk zakłócił cisze. Odbiłeś ostrożnie w prawo, tym razem udało się. Następne chwilę miały właśnie na takich próbach, czasem była to zgraja chochlików, czasem demon lub przemykający chyłkiem bies. Za każdym razem delikatna wskazówka, a im więcej Ci się udało, tym subtelniejsze się one stawały. W końcu ograniczały się do pojedynczej nuty zapachu, ledwo wyczuwalnej, czy też czegoś dostrzeżonego kącikiem ślepia. Dopiero gdy z powodzeniem ominąłeś mistrza kamuflażu wśród drapieżników, wszystko zakończyło się. Cienia nie było łatwo dostrzec, bez zapachu, dźwięków. Zdradzały go jedynie ślepia, które mógł z łatwością ukryć.
Widząc przed sobą ponownie kwarc, zauważyłeś brak zapłaty. Nieco zmęczony, posiadłeś wiedzę po którą tu przybyłeś.

Śmiały Kolec
– 7x nefryt
+ Percepcja III

Ostatnim przystankiem w nauczaniu Erbena była spękana percepcja, kwarc zalśnił gdy tylko ułożona została przed nim zapłata. Nie za mocno, nadal jednak światło pozostało widoczne, a wraz z nim pojawiła się wizja.
Na lądzie nie miał on ułatwionych poszukiwań, znacznie niższy, zyskiwał mniejsze pole widzenia, co powinien nadrabiać pozostałymi zmysłami. Tym razem, poćwiczyć miał śledzenie, w końcu opierało się ono na użyciu wszystkich zmysłów. Znajdując się na równinie, miał przed sobą trop pingwinów. Wyraźne odciski w ziemi oraz zapach, wydawać by się mogło, że trafienie do celu będzie bardzo proste i było. To jednak dopiero początek, kolejne były ślady tarpana, tu jednak zanikały one kilkukrotnie. Czasem pozostawał sam zapach, czasem ślady kopyt. Nie obyło się bez wracania się i sprawdzania jeszcze raz, czy czegoś nie przegapił. Tropów było jeszcze kilka, pojawiały się wraz z odnalezieniem źródła poprzedniego i tak do czasu, aż kompan odnajdywał je z większa łatwością. Ostatnie były na prawdę niewielkie, ptasie łapki. Jedyną wskazówka były zanikające w trawie odciski, czasem nie było ich przez kilka kroków. W końcu i po tych trafił gdzie trzeba.
Wizja zanikła, zapłaty nie było. To chyba na dzisiaj koniec, pora na odpoczynek.

Odłamek Raju
– ametyst, onyks, 8/4 mięsa
Erben
+ Percepcja II

[Tonące Słońce]

Przybył do kwarców wraz ze swoim kompanem, któremu postanowił przedstawić działanie ich mocy. Elidibus był dla niego niesamowicie ważny, jako że stanowił mur, zawsze wznoszący się na drodze, umysł Hadesa tonął w objęciach gniewu, przemieniając jego cywilizowaną świadomość w prymitywne zezwierzęcenie, podczas którego robił krzywdę sobie oraz otoczeniu. Mantykora zawsze była obok, zawsze na czas ostudzała nerwy i dbała o to, by jej opiekun nie tracił kontroli, w związku z czym rozwinięta percepcja przyda jej się do jeszcze dokładniejszego wypełniania zadania.
Cieniołuski Plagijczyk pochylił się nad kryształem, przymykając przy tym oczy. Rozłożył przed nim zapłatę, po czym usunął się w cień, dając sygnał Elidibusowi, aby ten natomiast wystąpił do przodu i przygarnął energię w swoje pokryte czarnym, pylistym futrem ciało.[/i]

» 16/4 mięsa za percepcję II dla Elidibusa.

[Opiekun]

Przywitała ich cisza, gdzieś w tyle słychać było jedynie echa dźwięków rozchodzących się naokoło. Duszek przyjrzał się przybyłej dwójce, nie dając znaku swojej obecności. Może nie miał ochoty na rozmowy?
Kwarc rozbłysł i dopiero wtedy zabrał zapłatę, kawałek po kawałku odciągając mięso na bok.
Mantykora znalazła się w lesie, zarówno nad łbem jak i naokoło nie było zbyt wiele widać. Gęste korony drzew, do tego znajdujące się naokoło zarośla skutecznie utrudniały rozeznanie się w terenie. Delikatny wiatr poruszył listowiem, a wtedy do nozdrzy dotarła smakowita woń, aż ślinka gromadziła się w pysku. Wystarczyło podążyć za zapachem, może z czasem zdoła coś dostrzec. Nie było to jednak takie łatwe, wiatr z czasem okazał się bardziej kapryśny, zmieniał kierunek, a co za tym idzie samą intensywność zapachu. Czasem zanikał niemal całkowicie, czasem nie dało się go ominąć. Powoli mijał kolejne krzewy, zdarzało się zgubić trop, a wtedy trzeba było wrócić do początku i zaczynać od nowa. Co ciekawe, trasa ulegała wtedy zmianie, nie mogło być zbyt łatwo. Pojawiło się też odległe światło, jakimś cudem przebijające się między gałązkami, migało, znikało po chwili i wracało po jakimś czasie.
Nie wiadomo ile czasu to trwało, kolejne ćwiczenia miały poprawić pozostałe zmysły, w końcu jednak wizja zakończyła się, gdy Mantykor zbliżył się do ostatniego krzewu i zaczął go wymijać.

Tonące Słońce
-16/4 mięsa
Elidibus
+ Percepcja II

[Zamszony Bór]

Z lubością zrzucił z grzbietu ciężar trucheł, kiedy w końcu tu przybył. Długo błądził szukając tego miejsca. Nie dość, że pierwszy raz postawił nogę na terenach wspólnych, to jeszcze szedł, bazując na strzępkach informacji, które zdarzało mu się czasem podsłuchać. Z tego powodu nie był zbyt dobrze zorientowany ani w terenie ani w sytuacji, więc raczej trudno się było dziwić jego naburmuszonej minie. Najważniejsze jednak, że w końcu trafił gdzie chciał. Rozejrzał się po Warsztacie, patrząc na kamienie sceptycznym wzrokiem. Teoria, że zapłacenie tym zimnym głazom mogło usprawnić go w jakiś magiczny sposób wydawała mu się dziwna z natury, ale sam fakt, że jednak się przy nich pojawił świadczył, że chciałby wierzyć w istnienie takiego ułatwienia. Wszak wielkim udogodnieniem byłoby przyjście tu na chwilę, żeby już w następnej wracać silniejszym, bystrzejszym czy piękniejszym. Doprawdy brzmi aż zbyt dobrze. Jednak inne smoki to sobie chwaliły, więc jakby nie patrzeć rzecz musiała być prawdziwa. A jemu pewnie już niedługo będzie dane samemu doświadczyć tego tajemniczego fenomenu. Przesunął się jeszcze trochę, szukając interesującego go kwarca. Gdy w końcu go dostrzegł przesunął przed niego przyniesiony zapas mięsa i dorzucił z torby kilka kamieni szlachetnych. Cóż, wedle zasłyszanych przez niego wiadomości to powinno wystarczyć. A zatem pozostało mu odczekać odpowiednią chwilę i przekonać się na własnej skórze, co to miejsce potrafiło.

/16/4 mięsa, nefryt i topaz za percepcję II

[Opiekun]

Położone przed kryształem truchła zwierząt zniknęły jeden po drugim, a sam kwarc zabłysł delikatnym blaskiem. Chłodna energia kamienia spłynęła na umysł Omszałego pogrążając go w medytacyjnym transie i odizolowując od otoczenia. W jego myślach odezwał się głos nieznajomego smoka, tłumaczący mu jak lepiej widzieć świat dookoła siebie. Jak lepiej czuć zapach, jak lepiej słyszeć dźwięki, jak lepiej dostrzegać to co zostało przed nim ukryte. Gdy adept wybudził się z transu, zdawało mu się że znacznie żywiej odczuwa otaczający go świat. To czy to była prawda, mógł się dowiedzieć dopiero na polowaniu.

Omszały Kolec
– 16/4 mięsa, nefryt, topaz
+ Percepcja II

[Ołtarz Wyniesionych]

Ktokolwiek tutaj teraz pracuje, może się naprawdę nieźle zdziwić. Przyszła sobie Veir z całym worem kamieni szlachetnych i dodatkowo mnóstwem mięsa i owoców. Co odbiło babie? Menopauza weszła, do tego kryzys wieku średniego i zamarzyła sobie renifera, którego znalazła na polowaniu. Uważała jednak, że nie zrobi tego bez, um... aparycyjnej pomocy od bogów. Nie, żeby była szkaradna, ale jakieś techniki jej się przydadzą. To nie tylko wygląd, ale też to, jak się smok zachowuje, jaką przybiera postawę i tak dalej. Słyszała również, że głos był bardzo istotny. Szkoda, że miała tylko sztuczny.
W każdym razie – zjawiła się i wywaliła wszystkie swoje zapasy przed kwarc. Była trochę zawstydzona, że przewala hajs na turniej młodych, ale szybko uzbiera na pożyczkę ze skarbca i zwróci to co zabrała. Z reniferem będzie jej łatwiej.
~ Pomóżcie mi jak tylko możecie, pragnę oswoić jeszcze jednego kompana. Aparycja, gesty, prezencja, głos, chcę poznać wszystkie techniki, które mi się przydadzą za tę cenę. – Powiedziała.

//Jeżeli można, bo nie wiem czy można wszystko od razu, ale zależałoby mi na Aparycji II, III i IV za 2x rubin, turkus, 2x malachit, szafir, granat, koral, topaz, agat, nefryt, 2x onyks, 2x szmaragd, akwamaryn, tygrysie oko, 9/4 mięsa i 7/4 roślin

[Opiekun]

Jakże bogata nagroda nie utrzymała się długo na tym świecie. Lśniące kamienie i zapasy żywności, których ilości mogło pozazdrościć wielu smoków, zniknęły wszystkie, jeden po drugim. Wraz z nimi kryształ stawał się coraz jaśniejszy, coraz mocniej wchodząc swym blaskiem w myśli piastunki, aż w końcu otoczona była jednorodną bielą.

Przed smoczycą stało jej doskonałe odbicie, naśladujące idealnie każdy jej ruch. Niedaleko za nim po boku było drugie, również wykonujące te same ruchy, jednak odwrócone tyłem. Tak oto, Veir mogła się obejrzeć z każdej strony, widząc każdy swój najmniejszy ruch, żeby lepiej zrozumieć naukę.

A lekcji było sporo. Tak wiele, że nie sposób zliczyć. Wymawiał je obcy smoczy głos, przekazując starą wiedzę odnośnie obycia. Bo samo naturalne piękno, to był tylko niewielki pierwiastek wyglądu, często nawet niepotrzebny, lub przyćmiony innymi atutami. Gracja, majestat, dykcja, gesty, uśmiech, zdrowie, sylwetka, pozycja i nawet coś takiego jak kontrola nad mięśniami pyska. Wszystko to składało się na bycie postrzeganym lepiej, na większą naturalną siłę przebicia. Naturalne przyciąganie, czy też grozę – to wszystko dało się wyćwiczyć niczym siłę mięśni, albo gibkość ciała.

Veir wybudziła się z transu jak po długim śnie, mogąc nie być pewną czy to wydarzyło się naprawdę. Poczuła jednak, że jej ruch i wygląd miał w sobie to "coś", co na pewno pomogło by jej nabrać większej pewności siebie.

// – 2x rubin, turkus, 2x malachit, szafir, granat, koral, topaz, agat, nefryt, 2x onyks, 2x szmaragd, akwamaryn, tygrysie oko, 9/4 mięsa i 7/4 roślin
Raport z Percepcji II, III i IV.

[Grad Skał]

Lhatark, feniks Aohy przyleciał do kwarców sam. Smok nie zamierzał go niańczyć. Dał mu w pazurki odpowiednią ilość kamieni oraz mięsa (był to pokaźny worek) i powiedział – leć. Gdyby ptak potrafił mówić pewnie by rzucił parę mało wybrednych komentarzy. Mógł jednak stać się silniejszy i przydatny więc tylko machnął skrzydłem.
W podskokach podszedł do kwarcu percepcji i położył przed nim zapłatę.

// 3x nefryt, agat, onyks, cytryn za Percepcję III dla feniksa

[Opiekun]

Przyniesione przez feniksa kamienie rozpłynęły się na wietrze, a potem zostały wessane przez kwarc, który się lekko rozjaśnił. Chwilę po tym, zabłysnął oślepiającym blaskiem, tak mocnym, jakby przed ptakiem zrodziło się słońce. Nie widział nic, jedynie biel, nie ważne gdzie spojrzał. Ślepia zaczęły go okropnie piec, podobnie z resztą łba, kończąc na całym ciele. Słyszał w tle smoczy głos, który był w stanie zrozumieć, jednak nie należał do jego właściciela. Wytłumaczył mu jak zachować większą spostrzegawczość, podczas gdy ciało było "ulepszane". Po zakończeniu smoczego wywodu, kwarc zgasł, a Lhatark nie widział niczego jeszcze przez dobre kilkadziesiąt oddechów. Dopiero gdy wzrok się dostosował do normalnego światła, mógł odetchnąć z ulgą, że jednak nic mu się złego nie stało. Chyba.

// – agat, onyks, cytryn, 3x nefryt
Lhatark – raport z Percepcji III

[Tonące Słońce]

Nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek tu przybędzie – a już tym bardziej pod kwarc aparycji. Sądził, że rozwój ma daleko za sobą, czyli nie tyle zakończony, co dopięty wręcz na ostatni guzik, lecz jak się okazało był w błędzie. Przechodził najwidoczniej coś na wzór kryzysu wieku średniego, w związku z czym porzucał wszelkie nawyki oraz przyzwyczajenia na rzecz nowych doznań. Lubił ryzyko – i to właśnie jego smak chciał wieńczyć na języku po kres swoich dni.
Mięso pod kwarce transportował sukcesywnie, co wymagało kilku przelotów z terenów plagi pod świątynię i z powrotem, a pod nieobecność całego dorobku pilnował Elidibus. Gdy wszystko było zniesione, spojrzał głęboko w kwarc, w sercu czując pewną tęsknotę za niegdysiejszymi opiekunami tego miejsca. Święty warsztat, błogosławiony wręcz, a jednak za każdym razem, gdy się tu pojawiał, jego sercem owładały nikczemne wizje i potrzeby.

84/4 mięsa za aparycję IV.

[Aromat Kawy]

Potem zaciągnęła nieco turów bliżej jeszcze jednego kwarcu. Ten miał podobno poprawić jej percepcję, co przy jej kiepskiej nawigacji i orientacji w terenie zdecydowanie się przyda. Zerknęła sobie przez ramię na Astrala i posłała mu pytające spojrzenie. Na pewno ten? Nie usłyszała żadnego protestu, więc pozostało jej grzecznie czekać na, uh, jakiś efekt. Jeszcze nie była pewna jaki.

[Opiekun]

Tutaj również mięso zaczęło skwierczeć i wydzielać duszący dym, jednak tym razem został on w całości pochłonięty przez kwarc. Kryształ jaśniał coraz mocniej i mocniej, aż w końcu rozbłysnął oślepiającym blaskiem, pogrążając Niravell w morzu bieli. Nawet jeśli zdążyła zamknąć ślepia, piekły ją one okropnie, a ona, nie ważne co zrobiła, nie była w stanie nic zobaczyć. W tym czasie, jakiś nieznany smoczy głos zaczął uczyć ją, jak lepiej korzystać ze swoich zmysłów, umieszczając swoje nauki w umyśle smoczycy. Z perspektywy Astrala błyśnięcie trwało mniej niż jedno uderzenie serca, jednak dla Niravell było to o wiele wiele dłużej. Gdy jednak nauka już zadomowiła się w jej łbie, kwarc zgasł całkowicie, a smoczyca musiała odczekać kilka oddechów, aż wzrok z powrotem przyzwyczai się do normalnego światła, oświetlającego warsztat.

// -24/4 mięsa
Niravell – Raport z Percepcji II.

[Muza Fal]

Mene tak spodobał się efekt, jakiego doświadczyła przy pierwszym odkrytym przez siebie kwarcu, że postanowiła wypróbować inny. Wróciła więc z nowymi kryształami, dokładnie taką samą ilością co poprzednio. Może różniły się rodzajem, ale i to należało sprawdzić – co się stanie, jeżeli ofiaruje się magicznemu (boskiemu?) kryształowi inny zestaw.
Dotarłszy do świątyni przycupnęła przy innym kwarcu i tym razem ułożyła przy nim ładnie i równo, jakby do jakiegoś obrządku, kolorowe klejnoty: diament, tygrysie oko, opal i turkus. Dwa topazy ułożyła na krańcach półkolistego rzędu otaczającego kwarc.
Kiedy skończyła, upewniwszy się, że wszystko jest tak, jak ostatnio, odsunęła się i popatrzyła na monumentalny kwarc, oczekując na domniemane efekty. Czy i tym razem ją oświeci? Czy to była boska moc?

/– 2x topaz, diament, tygrysie oko, opal i turkus za Percepcję II dla Mene