Warsztat

[Oblicze Determinacji]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie mówił jej tego, z jakąkolwiek pretensją w głosie. W zasadzie, mimo ciężkiego początku, jego humor nie był zły, w porównaniu z tym, jaki mógłby być. Nie śmiał się do rozpuku, ale i nie był interpretacją Aterala kroczącego po świecie.
– Przecież nie mam Ci tego za złe. – Zdecydowanie za często, wywoływał te reakcje.

Milczał chwilę, nie dało się tu nie zauważyć pewnej zależności.
– Czasem różnice są naprawdę nieduże, a czasami... Cóż, jak sama widziałaś ostatnio. – Tamtą rozmowę, ciężko było nazwać udaną.
– Chociaż, nie tylko książki potrafią tak działać. – Dodał odchodząc do kolejnego kwarcu.

[Wyśnione Szczęście]

Nie musiał mieć jej tego za złe, aby poczuła się z tym nieswojo. Poniekąd grzebała w jego rzeczach. Nie odezwała się w tej kwestii, całkowicie ją przemilczając.

Czasami perswaduje się małżeństwo dla profitów, hmm? Nie dokończyła jednak tej myśli na głos, pozwalając niewypowiedzianej sugestii zawisnąć w powietrzu.
– Cóż – chrząknęła – znajdziesz znacznie więcej tego typu różnic. Nie mam łóżka – uniosła brwi w delikatnym rozbawieniu. Sekerin do tej pory żył w luksusie, a teraz cofnął się niemalże w rozwoju, przychodząc do Wolnych Stad.

Machnęła ogonem i przyjrzała się znikającemu mięsu, stos za stosem. Katamu dzisiaj miał sporo roboty.
– To chyba wszystko. Chodź, oprowadzę cię po najważniejszych miejscach – zaoferowała i zaczęli iść. Rzucała po drodze patyki zarówno psom, jak i mamutowi. Ciekawe kto okazywał się szybszy? /zt

Sekerin

[Oblicze Determinacji]

Po wszystkim wrócił do oczekującej grupki, szybko zostając otoczonym przez dwójkę futrzaków. Nie dało im się odmawiać drobnych pieszczot, więc zarówno Bitri, jak i Frarti zostały nieco wygłaskane. Suczka oczywiście od razu okręciła się na plecy, domagając w ten sposób o więcej. Podrapał ją chwilę po brzuchu.

Co do zaistniałych różnic. Tak, zdawał sobie sprawę, że mogło być ich wiele. Część na pewno nie przyszła mu do łba do tej pory. Nie dało się być gotowym na wszystko, co w jakimś stopniu było urozmaiceniem jego obecności na terenach Wolnych.
– Tak, to zdecydowanie największa tragedia. Musimy cofnąć się do miasta i przytaszczyć jedno. – Szybko jednak w powagę, która spróbował utrzymać, wkradł się uśmiech. Żartował oczywiście i widać to było z daleka.
– Myślę, że jakoś odnajdę się w waszym stylu życia. – To było na tyle z drapania za uszkami.

Ruszyli więc i tym razem, to nie on robił za przewodnika. Dobrze, że nie mógł narzekać na swoją orientację w terenie. Bez niej, nieraz nadłożył by pewnie drogi.

A jak wyglądała zabawa z patykami? Ku jego zdziwieniu, po kilku rzutach dołączył do niej nawet Bitri. Z początku ostrożnie, w końcu dorównał reszcie. O ile psiaki były zwinniejsze od mamuta, ten drugi miał tajemną broń. Gdy ruszył do celu, miało się dwa wyjścia – odsunąć się, lub zacisnąć zęby i wytrzymać nadepnięcie.
W zasadzie podobało mu się tu, mimo braku niektórych rzeczy.



//zt

[Ołtarz Wyniesionych]

Była tak zadowolona z przebudzenia swojego syna, że od razu zaciągnęła go ze sobą do Warsztatu. Niestety, był już trochę za duży na podróżowanie jak koala uczepiony matki, dlatego musiał iść sam.
– Czekaliśmy z ojcem i twoim rodzeństwem aż tylko się przebudzisz. Zawsze czuwał nad tobą jakiś kompan. – Rzuciła do syna, gdy przechodzili przez komnaty Świątyni. Niosła ze sobą spory pakunek na niewidzialnej, maddarowej platformie.
– Tutaj znajdują się magiczne kwarce, mogą zadbać o to, byś stał się silniejszy. Możesz być wytrzymalszy, zwinniejszy, potężniejszy w pojedynkach, albo lepiej dostrzegać wszystko wokół. Wybierz sobie, co tylko chcesz. – Wytłumaczyła po chwili, wręczając mu zgromadzone przez siebie zapasy [12/4 mięsa, 12/4 roślin]. Wskazała także na każdy z kwarców, żeby młody się nie pogubił. Była ciekawa jego wyboru. Valnara też tak sponsorowali, gdy był mały. Jedynie Hekate dostawała mniej, ale jakoś tak zawsze dawała sobie radę sama.

Vaencair

[Zaprzysięgły Kolec]

Przychodził tu tak często, jak tylko mógł. W pobliżu świątyni czuł się dobrze i to nie tylko w związku z tym, że stanowiła dom Bogów, ale też... zwyczajnie różniła się od tych wszystkich ośnieżonych lasów i równin. Była inna. Z czasem na pewno jednak stanie się równie pospolita i normalna, co otaczająca go natura.

Dziś bawił się między Kwarcami Nauki. Chował się za Percepcją, żeby lada moment wyskoczyć ku Sile, przeglądając się w powykrzywianym i niewyraźnym odbiciu. Teufel robił podobnie, choć jego brunatna czupryna zdradzała każdą obraną pozycję.
– Tsy... dwa... jeden...

Odliczał, zasłaniając swoje oczy łapami.
– Sukam!

Zaczął rozglądać się za kompanem Wyśnionego Szczęścia. Dawał mu oczywiście fory! Udawał, że nie widzi tej wielkiej i długiej, wykręconej za jednym z kwarców trąby. Zachichotał cicho pod nosem, przygryzł dolną wargę i ulepił pokracznie wyglądającą śnieżkę, którą rzucił w tyłek mamuta.
– S... salesiony! Haha!

Zaklaskał aż, wielce szczęśliwy z dokonania, ale śmiech ugrzązł mu w gardle, kiedy sam również oberwał śnieżką, prosto w głowę.
– Lepiej... usiekaj Tafel, bo zos... zostanie s Ciebie tyko tlomba!

Zagroził mu nikczemnie, otrzepał się ze śniegu, po czym rzucił się galopem za żywiołakiem.

/Malachitowa Noc.

[Malachitowa Noc]

Esha postanowiła zostać dzisiaj ze Stri, za którą czasami chodziła krok w krok, naśladując harpicę, na co ta udawała wielce oburzoną, rzucając swoje zaklęcia.
Smoczyca jednak czuła, delikatnie, ale jednak, że tej ptasiej skrzekaczce wcale nie przeszkadza jej córka, całkiem dobrze się bawiła, doglądając pisklęcia.
Dlatego też z lekkim serce opuściła legowisko, dając damom czas dla siebie, za to wybrała się na spacer do świątyni. Pomyślała, że cicha modlitwa będzie idealna w ten słoneczny dzień. Łada leciała przed nią, podzwaniając lodowymi skrzydełkami, zadowolona ze spaceru. Uwielbiała biały puch, zimno i wszystko, co z nim związane, więc czasami wpadała w śnieg, wzburzała go, lub tworzyła lodowe kwiaty, która wykwitały, niczym grzyby po deszczu.
Obserwowanie tej beztroskiej duszy niosło ukojenie uzdrowicielce.
Ciche posapywania za nią zaś dawały jasno do zrozumienia, że Krwawiusz dzisiaj nie zamierzał dotrzymać towarzystwa harpii, tylko mieć na oku swoją smoczycę, która wpadała w tarapaty, ledwo szpony jej przekroczyły legowisko.
Prychnęła pod nosem na tą wyłapaną myśl, a jej uszy zadrgały, wyłapując beztroską paplaninę pisklęcia.
Zaciekawiona powiodła złotymi źrenicami wokół, dostrzegając jedynie mgnienie ciałka Łady, która właśnie podleciała do biegnącego mamucika, zrzucając na niego śnieżną zaspę.
Sea uniosła łapę do pyska, próbując powstrzymać chichot.
– Łada, no coś, nie wolno tak wtrącać się bez pytania – zbeształa ją mało przekonująco, wyłapując sylwetkę drobnego pisklęcia.
Z uśmiechem w kącikach warg, rozejrzała się za jego opiekunami, idąc ku niemu.
– Oh, widzę, że super się bawicie, myślisz, że Łada mogłaby do was dołączyć? – zagadnęła pisklę śpiewnie, wskazując na motyla.

Dion

[Zaprzysięgły Kolec]

Galopował za kompanem Bealyn w swój pokraczny sposób, potykając się, kręcąc tyłkiem i wyrzucając łapy to za siebie, to przed siebie. W wielkim skupieniu aż wysunął końcówkę języka między zębami, o mały włos go nie przygryzając, kiedy z nieba spadła zaspa.

Zahamował gwałtownie, a jego pyszczek najpierw w milczeniu rozpromienił się.
– Hahah, mas za soje Tamfel! – zarechotał wesoło, kiedy zielony grzbiet mamuta nagle zrobił się śnieżnobiały. Czyja to sprawka? Oh! Tego... czegoś?
– Sie-Sienkuję! – Pomachał motylowi, a zanim zdążył w ogóle pomyśleć o kontynuacji zabawy, zjawił się ktoś jeszcze.

Spojrzał na ciemnołuską smoczycę. Pachniała znajomo. Innym stadem. Zaczynał kojarzyć wonie. Uśmiechnął się do niej.
– Lada? – zapytał. – Ha! Jasne! A... co sie mozemy bawic we tsy?

Malachitowa Noc.

[Wyśnione Szczęście]

Pewnego dnia przyszła pora na to, by Eynell wykorzystała spadek po ojcu. Sekerin by tego chciał, Bealyn to wie. Dlatego też przylatuje w towarzystwie córki, lądując nieopodal wejścia do świątyni. Warsztat znajduje się na zewnątrz, i to tam skierowały ją łapy.

Przystaje nieopodal kwarców znajdujących się w prostej linii od siebie.
– No więęęc – zaczyna powoli – musisz wybrać trening. Może to być kondycja, zwinność, siła, percepcja, a nawet i aparycja. Kiedy złożysz przed kwarcem odpowiednią zapłatę, duszek patronujący temu miejscu użyje swojej magii, aby cię wzmocnić. Masz dużo zapasów po tacie, więc nie przejmuj się wyborem. Prawdopodobnie stać cię na wszystko z nawiązką. – Głaska ją delikatnie między rogami i robi jej miejsce.

[Drobna Łuska]

Nie latała za dużo. Nie miała gdzie. Nie miała kiedy. Większość dnia spędzała w legowisku oraz lesie, gdzie rozprostowanie skrzydeł mijało się z celem, dlatego poderwanie się w niebo pierwszy raz od dłuższego czasu było dla niej ciężkie. Musiała przypomnieć sobie jak to robić, pomijając już fakt, że nieużywane mięśnie zanikają.

Lądując przy świątyni, była już zwyczajnie zmęczona tym wszystkim, ale Eynell z natury męczyła się szybciej. Do dorosłości jej daleko, a bycie wcześniakiem niczego nie ułatwiało. Przystaje więc obok mamy, a kiedy czuje przyjemne mizianie między rogami, przekrzywia głowę delikatnie w jej kierunku.
– Tylko skąd mam wiedzieć, który kamień to który? Czy jest to gdzieś, nie wiem, zapisane? Albo jakoś oznaczone... – pyta, wytężając wzrok ku kwarcom.

Próbuje dostrzec na nich jakieś osobliwe symbole, albo runy wyraźnie mówiące "siła" albo "zmysły". Wcale nie pomaga to, że jest częściowo ślepa, dlatego ostrożnie podchodzi bliżej do pierwszego lepszego z brzegu, by móc lepiej go obejrzeć.

Wyśnione Szczęście.

[Wyśnione Szczęście]

Przechyla głowę i poprawia futro córki na policzkach, które wpadły w nieład podczas lotu. Zapytana o oznaczenie kwarców marszczy lekko brwi. Nigdy nad tym nie myślała.
– Hm, to chyba wiedza przekazywana ze smoka na smoka. Może faktycznie trzeba się tym zająć i je jakoś podpisać – stwierdza z rozbawieniem.

Zrównuje się z córką, po prostu stając obok niej. Wskazuje kolejno każdy z kwarców i tłumaczy do czego służy każdy z nich.
– Myślałaś już nad czym chcesz popracować? Jako piastun nie masz za bardzo ograniczeń, wiesz? Ja również zaczynałam swoją karierę jako Piastunka, ale skupiałam się na treningu bojowym – zagaduje Eynell, ciekawa jej wyboru.

[Drobna Łuska]

W głębokim zamyśleniu aż skubie wnętrze policzka zębem, po czym machinalnie kiwa głową, zgadzając się z mamą. Tak. Przydałoby się te kwarce jakoś podpisać. Prosta i schludna tabliczka powinna wystarczyć, bądź ozdobna dla nieco ambitniejszych serc. W oczach Eynell jednak liczył się przekaz. Jego treściwość i prostota. Nie otoczka.

Próbuje więc, przynajmniej póki co, zapamiętać dokładnie który kwarc odpowiada za co, wodząc spojrzeniem za każdym wskazanym przez Wyśnione Szczęście.
– Sama nie wiem... – mówi. – Na początku myślałam o sobie, żeby móc więcej widzieć, bo to oko... nie chciałabym dać się zaskoczyć.

Sięga palcami kości policzkowych po prawej stronie ciemnego pyska i lekko naciska, aby po chwili pociągnąć skórę w dół. Puszcza ją.
– Ale teraz myślę trochę o reszcie. Jestem od nich starsza – wspomina rodzeństwo.
– A Ty i Dion nie zawsze jesteście w pobliżu. Chciałabym być silniejsza, żeby móc ich chronić. Tata... – urwała i położyła po sobie uszy, jak gdyby ktoś właśnie przyłożył jej prosto w policzek.
– ... tata na pewno by chciał, żebyśmy o siebie dbali. Tylko nie wiem jak.

Niepewnie porusza palcami, a zacisnąwszy je na trawie zadziera lekko głowę, by móc spojrzeć na mamę. Szuka w niej oparcia. Rady. Czegokolwiek. Nie ma bladego pojęcia, czego powinna się podjąć i od czego tak naprawdę zacząć.

[Wyśnione Szczęście]

Delikatnie zaciska wargi, kiedy temat Sekerina znów wypływa. Co raz trudniej jest jej trzymać fasadę silnej. Każda tego typu rozmowa jest niczym pocisk wycelowany w mur, jaki smoczyca wzniosła wokół swojego serca. Konkretniej tej części, którą oddała Obliczu. Może kiedyś takie wzmianki nie będą wiązały się z łzami i goryczą.

Bealyn siada i cicho wzdycha.
– Chronić można bliskich na wiele sposobów, Nell. Nie zawsze trzeba do tego siły mięśni czy magii – zaczyna spokojnie – ja wiele bym dała za starszego brata lub siostrę. Żeby po prostu ktoś czasem mnie przytulił, wysłuchał, może i posłużył dobrą radą, gdy czułam się samotna. Mamy o tyle dobrą sytuację, że żyjąc w stadzie możemy polegać na innych jego członkach, co pozwala nam skupić się na konkretnej sferze rozwoju. Możesz, oczywiście, próbować być dobra w kilku dziedzinach. Po prostu wybierz zgodnie ze swoim sumieniem. Cokolwiek postanowisz, zawsze żyj w zgodzie z przede wszystkim samą sobą. Resztę zawsze da radę jakoś dopasować. – Zaschło jej aż w gardle, tak niewiele ostatnimi czasy mówiła. Ostatni taki słowotok zdarzył się jej może na zimę.

Uzdrowicielka całuje krótko córkę w czoło i mierzei łapą jej sierść między uszami.
– No ale dobrze, pomyślmy praktycznie – dodaje po chwili, chcąc przekierować rozmowę w nieco innym kierunku. – Jesteś jeszcze odrobinę za młoda na naukę walki lub magii, ale generalnie są różne metody zwalczania zagrożeń i obrony. Osobiście uważam magię za najlepszą opcję: podlega mniejszym ograniczeniom, a do tego przydaje się w wielu innych aspektach życia. Jest uniwersalna i właściwie nie da się wyjść źle na szkoleniu mocy źródła. – Wskazuje nosem odpowiedni kwarc, lecz w dalszym ciągu decyzja leży po stronie adeptki. – No chyba, że wolisz taranować wrogów – dodaje z delikatnym rozbawieniem, unosząc znacząco brwi. Próbuje rozluźnić atmosferę, choć jej serce nadal krwawi. Spogląda przy tym na kwarc siły, do którego zaprowadziła niegdyś Seke…

[Drobna Łuska]

No tak. Wyśnione Szczęście nie miała żadnego brata ani siostry. Eynell przez długi czas wychowywała się samotnie, ale teraz nie wyobrażała sobie świata bez rodzeństwa. Byłoby za cicho i za pusto, a ze stadem wcale nie była jakoś szczególnie zżyta. Za bardzo go nie znała, szczerze powiedziawszy – styczności tyle, co na ceremoniach. Nic poza tym. Równie dobrze mogła czuć się jak osobny byt, który zwyczajnie zalągł się tu, w leśnych głębinach, a z dobroci serca nikt go jeszcze nie wyrzucił. To... to na pewno będzie trzeba zmienić.

Kiwa w końcu głową.
– Na pewno nie chcę polować – zaczyna – wiem, że od czasu do czasu będę musiała, żeby nakarmić kompanów, ale na pewno nie chcę uzależniać od tego całego swojego życia. Nie mogłabym tak. – Wzdycha cicho, na samą myśl o tym czując pewien dyskomfort. Jest jednak świadoma tego, jak działa świat, po którym stąpa. Jedni muszą umrzeć, aby inni mogli żyć, a Eynell nie chciała pozostawiać tej brutalnej sztuki swoim przyszłym kompanom. Wiedziała, że zwierzęta nie mają empatii i wyczucia. Wiedziała, że sama będzie łagodniejsza oraz bardziej humanitarna, a i też postanowiła nigdy przenigdy nie podążać za samicami, bądź młodymi, kiedy to głównie one odchowywały młode. Sowy nie miałyby takich dywagacji. Żywcem rozszarpałyby mysią matkę, doprowadzając oseski do śmierci głodowej.

Spogląda na kwarc mocy. Stawia krok w jego kierunku, ale chwieje się. Spogląda znowu na mamę, trochę koślawo.
– Taranować? – pyta – odbiłabym się jak kulka mchu, a magia... sama nie wiem.
Spogląda znowu na kamień i zawiesza na nim uwagę na chwilę dłużej, lewą łapą przesuwając po przedramieniu prawej.
– Nie czuję jej w sobie. Nie wiem czy będę potrafiła robić to, co Ty. Czy to normalne w tym wieku? Wiesz, że jeszcze nie umiem czarować.

[Wyśnione Szczęście]

– Nie szkodzi. Mamy łowców, a zawsze możesz ich zawołać do znalezionych przez siebie tropów. Ich przybycie przepłoszy mniejsze zwierzęta, ale do tych większych nawet ja czasem wołam Słodycz lub Dumę. Jestem... trochę zajęta – wzdycha cicho na samą myśl o tym ile czeka ją pracy dopóki nie znajdzie się jakiś kleryk lub dwóch.

Idzie za córką i służy jej ramieniem, gdyby to miało ją ochronić przed spotkaniem z podłogą. Na jej pytanie trąca ją nosem w policzek.
– Jasne, że normalne, głuptasie – zapewnia miękkim tonem. – Smoki zazwyczaj uczą się tego w wieku około ośmiu księżyców, choć ostatnio częściej widuje się to przy około dziesięciu. Wszystkiego cię nauczę. Dopóki nie poznasz sztuki pobudzania źródła, może ci się to wszystko wydawać nieosiągalne, ale to całkowicie normalne – zapewnia cierpliwie.

Wskazuje też łapą na kwarc percepcji.
– Warto też popracować nad zmysłami. Twoje niesprawne oko to nie wszystko, masz jeszcze słuch oraz węch. Jeżeli nie chcesz co rusz wpadać na drapieżniki i wołać Diona lub mnie do pomocy, najlepiej skorzystaj też z tego kwarcu – doradza jeszcze.

[Drobna Łuska]

Nie ufała łowcom. Nie ufała temu, że będą postępować ze zwierzętami łagodnie, że nie zaczną się nad nimi znęcać, że nie będą przeciągać bólu i strachu, że będą ostrożnie dobierać cele, tak, aby nie krzywdzić postronnych istot. Nigdy w życiu żadnego by nie zawołała. Na pewno nie mieli skrupułów, kiedy była to ich praca i obowiązek. I nie mogła być na nich zła, ani zdziwiona. Tak już było. Co nie oznaczało, że musiała być taka sama. Musiała istnieć przeciwwaga, którą postanowiła się stać.

Porusza lekko wargami i napina mięśnie policzków w odpowiedzi na dotyk.
– To już niedługo. Powinnam może zacząć medytować? – pyta głupowato, zupełnie jakby miało jej to pomóc we władaniu magią. Spojrzenie przenosi na kwarc percepcji.
– I tak bym Was nie zawołała – mówi nagle. – Zrobilibyście im krzywdę w z mojej winy. Po prostu bym uciekła – tłumaczy z uśmiechem. – Ale... chyba właśnie przez to zmysły to będzie dobry wybór. Co się stanie, jak już zostawię przy nim kamyki?

Wyśnione Szczęście.

[Wyśnione Szczęście]

Wyczuwa napięte mięśnie córki przy dotyku i wewnętrznie się martwi, może nawet smuci, że spotyka się to z taką reakcją. Mentalnie notuje, aby ograniczyć takie gesty.
– To... nie ma raczej za dużego znaczenia, chyba. Właściwie nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Na pewno nie zaszkodzi – odpiera, poruszając nieznacznie lewym ramieniem.

Bealyn do tej pory nie wiedziała, że jej córka jest tak bardzo podobna do babci. Erlyn całe życie nie zabiła ani jednego stworzenia, nigdy nie podniosła na nikogo i niczego szpona lub maddary. Ba! Była tym typem, co przenosiły ślimaczki na drugą stronę leśnej ścieżki. Nigdy jednak nie oceniała swojej matki. Każdy kierował się własnym sumieniem.
– Brzmisz jak twoja babcia. – Przez jej uśmiech przemyka nostalgiczny uśmiech. – W takim razie do ucieczki przyda ci się jeszcze zwinność lub kondycja. A co do tego co się wydarzy... hm, każdy odbiera to inaczej. Chyba zależy od nastroju Katamu. Zazwyczaj są to wizje. Przykładowo, masz wrażenie, że przebiegłaś właśnie pół dnia bez zatrzymywania się, choć w rzeczywistości mija uderzenie serca od złożenia zapłaty. Ciało jednak reaguje tak, jakbyś faktycznie trenowała – objaśnia najlepiej jak potrafi. Sama dawno tu nie była. Z pięćdziesiąt księżyców, o ile nie dłużej.

Drobna Łuska