Łąka głazów

[Huragan Popiołów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ten chichot był tak przyjemnym dźwiękiem dla jego uszu, że nie mógł się powstrzymać i połaskotał ją jeszcze chwilkę. Przymknął oczy, słuchając tego dźwięku.
– Moja matka choć była specyficzna dała mi wszystko czego mogła. To ja nie byłem gotowy dać jej syna, którego potrzebowała – uśmiechnął się. – Ale to nic. Mam z nią dalej kontakt.
Potem zamilkł. Nie wiedział co jej odpowiedzieć na drugie pytanie, pierwsze zupełnie zignorował.
Znaczy nie. Wiedział. Był nią urzeczony. Od pierwszego momentu jak ją zobaczył, nie mógł oderwać od niej wzroku i pragnął z nią porozmawiać, poznać, dotknąć – choćby miało to być jedynie muśnięcie palcami. Nawet nie marzył o więcej, bo co on, kaleka mógł jej zaoferować?
Co? Szaleństwo?
Obrócił do niej głowę i spojrzał na jej błyszczące w świetle wschodzącego księżyca łuski.
Malachitowa Noc. To imię tak dobrze oddawało jej piękno. Przesunął łapę na jej grzywę, obejmując ostrożnie jej szyję.
– Ty – odpowiedział bardzo szybko i liznął ją w policzek, po czym błyskawicznie odwrócił głowę, przerażony tym co właśnie zrobił. Niemalże się trząsł, co było widać po ruszającym się złotym futrze.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Sea delikatnie szarpnęła się czując, jak Maddarowa łapa dalej przesuwa się po jej wrażliwych uszach, co wywoływało niekontrolowany śmiech, buzujący w jej piersi.
Uniosła łapę i pacnęła tą Maddarową.
– No, już, już, to łaskocze – rzuciła wesoło, porzucając nostalgię.
Czyż nie za wiele czasu dzisiaj poświęcili smutkowi? Dopiero kiedy samiec schwycił ją za kark, przysuwając ku niej pysk, by w szybkim liżnięciu musnąć jej polik, znieruchomiała, wpatrując się w niego z szeroko otwartymi ślepiami, zaskoczona.
Uśmiechnęła się w końcu szeroko, przymrużając ślepia.
– Kawalarz! Na pewno musiał być ktoś, kto wcześniej próbował wyciągnąć cię z samotności – rzuciła zamiast tego, przewracając ślepiami, chyba wcale nie urażona tym lekkim pocałunkiem. Sama przecież też czasem kogoś nim obdarowywała, wcześniej, w innym życiu.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Mruknął, chowając pysk pod maddarową łapą z zawstydzenia. Coś tam chyba mamrotał, ale tak niezrozumiale, że nie dało się z tego wyciągnąć konkretów.
W końcu spojrzał na nią, odsłaniając połowicznie oko.
– Uh… No nie ma ich wśród żywych – odpowiedział po prostu, bez negatywnych emocji. Po prostu podzielił się informacją. – Wiem, że jestem stary, a ty masz dużo księżyców, ale podobasz mi się… Bardzo – jej brak negatywnej reakcji dał mu nieco odwagi, by podzielić się tymi bardziej, w jego mniemaniu żenującymi uczuciami. – Przepraszam, jeśli wprawiło cię to w dyskomfort – burknął w końcu, zasłaniając znowu oczy. Ogon latał mu na boki jak potrzepany.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Sea spojrzała na samca, przekrzywiając smukłą, trójkątną głowę. Mrugnęła powoli powiekami, a na jej pysku odmalował się łagodniejszy, delikatny uśmiech, który jednak nie zupełnie sięgał jej ślepi.
Widząc, jak zerka na nią spod Maddarowej łapy, jednak nie uczyniła żadnego gestu, nie chcąc go spłoszyć, a jednocześnie w jej piersi budziło się jakieś mało przyjemne podejrzenie.
Po prostu... bała się tego, co może usłyszeć.
A kiedy ów słowa padły, uszy smoczycy opadły równolegle do czaszki, szpony delikatnie zacisnęły się, a ogon poruszył, ale tylko one.
Wypuściła powoli powietrze, kierując spojrzenie przed siebie, z zamyśleniem, a na jej pysku odmalowała się swego rodzaju nostalgia.
– Kwestia wieku, rasy... to nie ma znaczenia, Aazghul – wzruszyła lekko barkami, nie do końca świadoma tego gestu. – Nie masz powodu do przeprosin, nie zraniłeś moich uczuć, nawet jeżeli odczuwam dyskomfort... jest on spowodowany mną, nie tobą – dodała, powoli wracając do niego spojrzeniem.
Z wahaniem uniosła łapę i ułożyła dłoń na jego barku.
– Nie jestem jeszcze jednak... poukładana w środku. W moim sercu dalej panuje miłość do mojego samca. N-nie wiem, czy byłabym w stanie odwzajemnić czyjekolwiek zainteresowanie ani teraz, ani czy w przyszłości. Dla mnie wspomnienia mojego ukochanego są zbyt żywe, chociaż minęło już trochę czasu, a jeszcze teraz, gdy w jaskini leży nasze jajo, ogrzewane pieczołowicie... Nie smuć się, Proszku. Jestem... wybrakowana i nie wiem, czy kiedykolwiek się odnajdę.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Wiele słów spłynęło po nim jak po kaczce, gdy leżał w oczekiwaniu na werdykt smoczycy w której się zakochał. Leżał jak na skazanie. Choć jej pierwsze słowa zapowiadały zrzucenie kamieni z serca, kolejne z kolei dołożyły mu następnych. Poczuł, jakby nagle jego wnętrzności ważyły ze trzy rosłe smoki. Jaki ona mogła mieć dyskomfort? Co mogłoby być tak bardzo niekomfortowe? To, że jej samiec nie żył? Huh.
Nie rozumiał tego.
Retwarh w przeciwieństwie do Proszka rozumiał i nie chciał, by ten to pojął. Niech lepiej patrzy na śmierć jak coś przyjemnego.
Bez słowa Retwarh przejął jego ciało i podniósł je, choć stawiało opór. Sięgnął do źródła i stworzył nagły rozbłysk czarnego światła, które miało oślepić na chwilę smoczycę.
– Do zobaczenia Malahit – odpowiedział, strącając maddarą jej łapę, a następnie pobiegł ile sił w łapach, wspierając się różnorakimi tworami, by zniknąć w buszu.

//zt
// Malachitowa Noc

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Przyleciał w porze popołudniowej, aby nie prędko spotkać mrok i mieć tym samym więcej czasu na spotkanie z Yngwe. Zatrzymał się na łące głazów, gdzie znalazł sobie przyjemnie duży, na którym uznał, że posiedzi nim młody do niego dołączył. Wiedział, że jest już na tyle duży, że może sam chodzić, chociaż szczerze mówiąc miał nadzieję, że dostrzeże za nim przynajmniej czyjegoś kompana. Gdzieś w międzyczasie przesłał mentalnie zaproszenie i miejsce gdzie czeka.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Gdy tylko głos papcia wybrzmiał w mojej głowie, nie myśląc wiele, popędziłem na miejsce spotkania. Nie patrzyłem czy mam ogon, czy nie. Mnie to lata, a nie mnie się oberwie. No może trochę, ale zawsze to będzie dobry i zasłużony opierdziel.

....Wkroczyłem, a raczej nieudolnie wylądowałem na polanie. Nie mogłem wybrać lepszego miejsca niż to na swoim towarzyszu, Trelciu. Wpadłem na niego, otulając go mocno.
– Tęskniłem Trelciu. – wtuliłem się w jego grzywę, wciągając jej delikatny, słodki zapach słonecznego smoka. Tak tęskniłem za nim, wreszcie zaczynałem cuć się jak w domu

Przeświadczenie Dobrobytu

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Przyjął na siebie skaczące Yngwe. Trochę się zachwiał i postąpił krok w tył, ale poza tym został w miejscu dając się przytulić.
– Yngwe! Nawet nie wiesz jak się stęskniłem! – zawołał wesoły, że go widzi. Chociaż gdy bliżej mu się przyjrzał odezwał się doń znowu radośnie. – O rety! Jakiś ty już duży! Dobrze ci karmią, co? – zamruczał zarzucając mu ramię przez grzbiet i przytulając do siebie. Wtedy też polizał go po już nie takim małym łebku. Wyczuł pod językiem rosnące kolce, lecz nie przeszkadzało mu to bardzo. Ogon poruszał się za nim żywo. – Opowiadaj! Co u ciebie? – popatrzył jasnymi slepiami po Małach. Z lekkim ukłuciem pomyślał, że przecież osiągnął już odpowiedni wiek, aby zostać adeptem. Tak więc po jakimś czasie zapytał: – Będziesz miał niedługo ceremonię na adepta, dobrze myślę? Jest coś co cię interesuje, aby się szkolić? –

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Te spotkanie. Ten przytulas. To wszystko było tym czym, czego mi tak bardzo brakowało. Nie umiałem tego w pełni opisać. Serce biło mocniej, całe stęsknione. Mruczałem głośno, w jego szyję. W milczeniu kiwałem jedynie w odpowiedzi. Nie umiałem. Dopiero po chwili byłem w stanie cokolwiek z siebie wydusić.
– Żyje jakoś. Nie umiem w pełni się odnaleźć w tamtym miejscu. Niby jest to rodzina, ale czasem czuję się jak obcy. Wolałem tamtą grotę, jej spokój niż harmider w Mgle. Miałem ją mieć. Rozmawiałem z przywódcą, że nie czuje się jeszcze na siłach. Za kilka księżyców ponownie stanę przed tym monolitem i jego "łaskawością" – mocniej wtuliłem się w łowcę, który wydawał się mniejszy niż go zapamiętałem, chyba że po prostu ja rosnę i rosnę...

Przeświadczenie Dobrobytu

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Nie puścił syna z uścisku napawając się radością, jaką daje mu jego osoba. W końcu tyle się nie widzieli! Jeszcze zmartwił się tym co mu mówił. – Też wolałem, gdy byliśmy razem...ale nie martw się, będzie w porządku. Niedługo znów będziesz mógł się widywać z Zaranną to będziemy mogli przywrócić choć skrawek spokoju. – pogłaskał go po głowie.
– Rozumiem. A co masz na myśli poprzez monolit? – na myśl przychodziła ma Prip. Czyżby zaciągnęła się do Mgieł?

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Mruczałem i łasiłem się jak kot w tym dość mocnym, ale zarazem przyjemnym uścisku. Tęskniłem za tą duszą i to tak bardzo... Trelciu, czemu tak długo? Spojrzałem na niego swoimi czworgiem oczu z lekkim uśmiechem. Polizałem go po nosie z lekką czułością i niewinnością tego ośmio księżycowego ciałka...
– Mam nadzieję, że z mamcią szybko się zobaczę. Tęsknię za nią... – posmutniałem wyraźnie. Niestety niczego nie można było przyspieszyć czy pospieszyć. Musiałem wytrzymać tę całą przygodę. Po oddechu ponownie się uradowałem, ciesząc się tylko jego obecnością – Kodeks. Olbrzymia skała wypisana z zasadami mgieł. Jest ich wiele. Każdy, kto zostaje adeptem oddaje swój podpis krwią. Przysięga formalna, że jestem mglakiem... – jakoś średnio uśmiechało mi się bycie mglakiem, ale co mogłem innego zrobić? No nic, odejście tylko wywoła kolejne problemy, których naprawdę nie chcę.

Przeświadczenie Dobrobytu

[Przeświadczenie Dobrobytu]

– Wyczekiwany czas wolniej mija, ale nie przejmuj się. Nawet nie zauważysz kiedy nadejdzie. – pogłaskał Yngwe po głowie pocieszając. Kiedy zaś przeszło na monolit... cóż. Widocznie zbłądził domysłami. I mimo, że jednak samotniczka wciąż pozostała mu w umyśle, odstawił jej sprawę na bok i skupił się dalej na ciągu spotkania.
– Ohh...um. to czyli coś na wzór... tak. Chyba wiem o co chodzi. To mają też wewnętrzne zasady? Oj. Ale widzę, że coś cię nie bawi ten monolit. Na prawdę nie ma tam nic co cię cieszy? – przechylił łeb, otulając go skrzydłem.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Niestety miał tutaj w pełni rację. Jutrzejszy poranek zawsze przychodzi najwolniej, ale i też nieoczekiwanie szybko. To złudzenie, chcące przyspieszyć czas...
– To nie czas jest problemem. Zaś samotność i próbą zrozumienia co się dzieje. Niestety Tatko namieszał i czuje tego konsekwencję. – wsłuchiwałem się ponownie w mrukliwy głos łowcy z lekkim uśmiechem. Otarłem się ponownie po wzdłuż jego szyi z lekkim uśmiechem – Tak. Twarde, brutalne i absolutne. Spisana moralność Cienia, mająca setki księżyców. Nie lubię tego miejsca. Przeraża mnie ono... Bardziej prawdziwe niż wierzenia pewnej samotniczki. Biedna kapliczka Cioci Veir... Miała pewnie sporo sprzątania po wandalce. – zachichotałem na wspomnienie zabazgranego pomnika boga na H. Nigdy nie umiałem spamiętać tej długiej i dziwnej nazwy...

Przeświadczenie Dobrobytu

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Drgnął uchem, a potem przechylił łeb pytająco.
– Oh... To już ci opowiadali co też narobił twój ojciec? – zapytał powoli. Po tym nieco patrząc uważniej dopytał. – A "konsekwencje" to znaczy co? – nie snuł domysłów, choć przychodziły mu one naturalnie, a nie były w cale przychylne jego otoczeniu. Nim jednak zabrnie za daleko chciał wysłuchać.
– A coś co ogólnie cieszy cię w Mgłach? Mówiłeś o Cioci Veir. Lubisz ją? – uśmiechnął się delikatnie.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Ułożyłem się wygodnie przy jego łapach, lekko rozpychając się i kradnąc jego ciepło. Pomimo pytań nie wiedziałem, co od razu odpowiedzieć.
– Mówią, że chciał Cię porwać. Był nie miły, agresywny... Nie chcę zginąć jak on. Nie chcę być zdrajcą... – posmutniałem wyraźnie, ale cieszyłem się będąc móc być w jego łapach. Dawał mi nadzieję jak mamcia, której teraz nie ma. Szkoda, bo ona zawsze umiała podnieść mnie na duchu. Tęsknię za tobą Gwiazdeczko...
....Kolejne pytanie mnie lekko zaciekawiło. Spojrzałem w górę z lekko niewyraźnym uśmiechem.
– Lubię Veir, jest naprawdę miła, zaś mgły? Muszę pomyśleć. Ładne widoki i to wszystko. Może mi jeszcze swoją magię pokarzą. Na razie czuje się tam jak obcy. Nie chcę z nich odejść, bo Gwiazdeczka... – westchnąłem cicho i wtulę się ponownie w jeszcze większego samca.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Patrzył jak się rozpycha, a on poruszył się, co by i jemu było wygodnie. Nie uciekał jednak od niego, a łapy były tuż przy nim. Widocznie zauważył, że poszukuje ciepła.
– Nie kłamią oni. Lecz nie znaczy to, że musisz iść w ślady ojca. Słuchaj tych co ci dobrze radzą, to nie tylko bezpieczny, a też szczęśliwy będziesz. – przybliżył pysk i przejeżdżał delikatnie, w matczynym geście, językiem po jego futrze na łebku. – Poznawaj dalej ojca jeśli chcesz, bo i od gorszego można nauczyć się czegoś dobrego. Byle nie tego za co go karano. – mówił spokojnie, skupiając spojrzenie na wychowanku, lecz i nie bardzo przestając powyższą czynność. Dopiero po chwili jak skończył mówić oparł brodę na jego czole. – Na prawdę jesteś już wysoki. – stwierdził po tym jak nie bardzo zmieniła mu się perspektywa patrzenia, a w jego głosie brzmiało zaskoczone i w pełni zachwytu westchnienie.
Gdy uniósł głowę on swój pysk po odniósł i popatrzył w ten sposób z góry na niego.
– Rozumiem cię. Ale w końcu polubisz tę miejsce, czyż nie? Skoro jest tam ktoś taki jak Veir, to i więcej fajnych smoków tam jest. W końcu też Gwiazdka jest. A pamiętasz? Co spotkaliśmy cię z Pieśnią Feniksa? Nie widziałeś jej aby? – mimo wszystko, łowca nie twierdził, że smoki mgieł są okropne. Poznał, że mogą mieć podwyższony temperament i parę innych ciekawych cech charakteru, ale nie wadzą one przecie temu, żeby były to rzeczywiście dobre smoki. Chciał, aby Yngwe, też tak zaczął myśleć o swoim stadzie. W końcu co to za życie w stadzie, którego się nienawidzi? Jak wtedy być jemu wiernym? A chciałby, żeby Yngwe był przykładnym smokiem Mgieł, skoro już do nich trafił.
– Powiem ci – ja sam też jak dopiero co przyszedłem do Słońca czułem się obco. Nikogo nie znałem, bo tych co owszem musiałem pozostawić za sobą. Jednak teraz z Mackonurem to prawie jak druga rodzina, a Khamsima mam za przyjaciela. – uśmiechnął się szerzej. Oni wszyscy byli powodem, dla którego tak bardzo nie chciał ich opuszczać.

@Yngwe