Łąka głazów

[Malachitowa Noc]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Podkładhttps://open.spotify.com/track/6vXceKic ... f38bd24462


Czerwień połyskiwała w złotych źrenicach, a spojrzenie Uzdrowicielki zarówno stało się matowe, jak i ostre, niczym smoczy szpon, zdolny przeciąć delikatną powłokę mgławicy istoty, gdy wlepiała je w białe ślepia Retwarha.
Uśmiechnęła się lekko, wyzywająco, dostrzegając jego wściekłość.
Gdy otoczyła ich lodowata wściekłość, powietrze zatrzeszczało, zderzając się z gorącą aurą, która epatowała od zielonołuskiej, a którą dotąd strachliwie chowała pod swoją skórą.
Teraz jednak jej łuski rozbłysły od środka ciemną czerwienią, uwypuklając karykatury blasku pod łuską i w złotych kryształach. Właśnie z ów kwarcowych gór na jej plecach zaczęły sączyć cię stróżki lepkiej czerwieni, gorące, gęste, niemal czarne, jakby coś roztwarło się w niej... Toń zmarszczyła się, niczym w czerwonym błocie, a zeń wysunęły się stopniowo czarne skręcone rogi, gdy lód ustąpił miejsca mgle, wijącej się między nimi, niczym węże.
Nozdrza smoczycy rozdęły się, gdy jego pazury zacisnęły się u podstawy jej czaszki, zaś ad nią wychyliła się wiotka humanoidalna sylwetka. Skłębiona burza czarnych loków otulała jej plecy i pośladki, rozsypując się na bokach smoczycy, rogi oplatały karminowe paciorki, a labastrową skórę znaczyły skomplikowane czarne i czerwone wzory tatuaży, sięgające jej żuchwy. Pokryte czarnym pancerzem dłonie, zwieńczone karminowymi szponami sięgnęły ku Retwarhu, a błyszczące czerwone ślepia przecięte błękitną źrenicą spojrzały na niego, gdy składał swój śliski pocałunek na pysku smoczycy. Pochwyciła w szpony jego głowę, uśmiechając się szeroko, ukazując rzędy ostrych zębisk. Długi, czarny, fasetkowany ogon machnął nad zadem smoczycy. Ciecz lała się na podłogę, gorąca, parująca, niczym świeża posoka i nią pokryta zdawała się nie do końca materialna istota.
Pogładziła palcami skroń Retwarhu, obejmując jego polik.
Biedny... uwięziony... cień – syczący szept, drgnięcie smoczego ciała. Czarny ogon przesunął się, opadając na barki granatowej mgławicy. To nie jesssst jej czasss.
Głowa kobiety pochyliła się nad Retwarhu, obserwując, jakby z zaciekawieniem. Sama Sea zdawała się nie dostrzegać tego, co z niej wychynęło, gdy przymknęła ślepia, zaciskając szczęki, a potem je rozluźniając.
Łapa smoczycy przebiegła jednocześnie od nadgarstka istoty do jego łokcia, uchyliła złote powieki, przesuwając kufę po jego twarzy.
– Jeszcze – szepnęła, a jej karmazynowy cień wyprostował się z pomrukiem zastanowienia, kładąc szponiaste łapy na jej głowie, splatając palce z tymi ukrytymi pod grzywą smoczycy.

[Huragan Popiołów]

https://open.spotify.com/track/2QsquiKB ... EFBaeNMMvw

Patrzył, jak źródło smoczycy wylewa się z niej, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Oblizał jęzorem poszarpane szczęki, rozcinając mięsień. Z rany zaczęła sączyć się szara krew.
Syknął, gdy poczuł szpony kobiety na swojej głowie, ale nie do końca było wiadomo czy ze złości czy przyjemności. Cóż, odczucia to jedynie zbiór reakcji na bodźce. Gwiazda na jego głowie rozbłysła, a wokół nich mech zaczął powoli przeobrażać się w morze krwi. Zachichotał, gdy poczuł jak delikatnie gładzi jego skroń. Znał ten rodzaj dotyku. Morderczą lubieżność.
– Zależy na co czas – jego macki sięgnęły po spływającą po samicy czerwoną ciecz. Przesunęły się wzdłuż jej ciała, muskając łuski i zbierając maddarową krew. Zderzenie gorąca z zimnem było niemalże tak samo toksycznie uzależniające jak świeży smak kanibalizmu na krańcach jego nerwów.
Mgła powoli zaczęła zmieniać kolor, a Retwarh zdawał się nie zwracać na to szczególnej uwagi. Zapatrzony był w twór przed nim, pewien fraktal niego samego.
– Nie wiesz o jakie cierpienie prosisz~ zamruczał, nie spuszczając z oczu kobiety z rogami. Pozwolił by ich palce się splotły, a drugą rękę wyrwał z łapy smoczycy. Złapał ją za pysk, przenosząc na nią swoje spojrzenie.
– Seaynah Mizerykordialna. Chcesz sprzedać swę duszę za przyjemność? – Jego głos przesiąknięty był obietnicą zarówno bólu, jak i ekstazy. Mogło się to potoczyć w różnym kierunku.
Pytanie czy chciała podjąć ryzyko.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Czarne kąciki warg kobiety wygięły się w lekkim, sardonicznym uśmieszku, a karmazynowe ślepia rozbłysły na jeden moment, kiedy konstelacja syknęła.
Przekrzywiła rogatą głowę, a rozwiane, czarne włosy przesypały się na jej bark i piersi, gładząc jednocześnie szyję Seaynah, gdy przyjrzała się z pewnym drapieżnym skupieniem Retwarhowi.
Na przebudzenie... zawsssze okazuje sssię za wcześśśśnie – odpowiedziała schrypniętym, głębokim głosem, zaciskając palce na palcach Retwarha, jakby zdegustowana tym, co mówiła.
Taaak, ta dusza była słaba, zawsze okazywała się za słaba... Tylko dwa jej wcielenia miały iskrę zdolną ją znieść, dwa... i wszystkie skończyły marnie. Cóż za rozczarowanie. A jednak po tylu setkach księżyców, ona przywiązała się do tej duszy, do tego jej rozpaczliwego pragnienia odrodzenia, aby w końcu przeżyć jedno, nudne, szczęśliwe życie.
Marnotrawstwo.
Kobieta odrzuciła głowę i zaśmiała się głęboko. Zsunęła się z grzbietu smoczycy, chociaż bardziej rozciągneła, niczym czarno czerwona kałuża, nie odrywając się zupełnie od ciała swej żywicielki. Przesunęła się z prawej strony mgławicy, patrząc na niego, sunąc czarno czerwonymi szponami po jego ramieniu i tułowiu, aż ogon strzelił go niewyczuwalnie końcówką po plecach, niczym bicz. Samo wrażenie dotyku, niczym fantomowy ból.
Nie wiesz do jakiego cierpienia jesteśmy zdolne
Chcesz oddać siebie za Ostatnie Miłosierdzie?
Padło jednocześnie z pyska smoczycy, która zadarła lekko głowę, cofając ją, gdy wyrwał z jej palców swą rękę, przez co jego szpony złapały za jej szyję, a nie żuchwę. Uśmiechnęła się niemal słodko, miękko. Dwa przeciwstawne grymasy, na dwóch różniących się diametralnie obliczach.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

TW: Gore (potem może być tylko gorzej), potencjalnie tematyka seksualna (raczej nie na słabe żołądki)

WyświetlZwiń widok

Zamruczał, znając ten rodzaj słabości. Na niego, choć Proszek był gotowy, otoczenie nie.
Gdy ta się odsunęła od niego, by zejść z grzbietu Malachit, odrzucił głowę wręcz nienaturalnie do tyłu, śmiejąc się. Jego szyja strzeliła, a z jej wnętrza wyjrzały kości. Połamane, pokruszone, zaczęły wysuwać się z wnętrza jego rozerwanej maddarowej tkanki, a krew u ich stóp przybrała.
Powoli sięgała coraz wyżej, aż na wysokości pięt Seaynah zatrzymała się. W karminowej czerwieni zaczęły wyrastać jak grzyby po deszczu nieduże wysepki pokryte łuskami. Koło prawego ramienia Seaynah wyłoniła się smocza łapa z dwoma urwanymi palcami.
Głowa Retwarha przekręciła się z trzaskiem w stronę kobiety.
– Nie oddaję się za nikogo. To ktoś może oddać się mnie – głęboki warkot wydobył się z jego pyska, a macki wciąż muskały ciało Malachit, gładząc nierówności na jej ciele i spijając krwistą ciecz. – Nie znam Ostatniego Miłosierdzia, choć zgaduję, że to twoje poprzednie wcielenie? – Spojrzenie powędrowało po jej ciele tak wyraźnie pomimo bielma na oczach, jakby pazury przesuwały się po jej ramionach, bokach, biodrach i niżej, aż do stóp, gdzie uczucie zniknęło, gdy tylko dotarło do podłoża skrytego w czerwieni. – Lub twoje imię.
Głowa odskoczyła do przodu, wskakując na swoje miejsce. Retwarh pochylił się i pogłaskał Malachit po głowie.
– Mała owieczka cierpiąca z twoich rąk. Urocze – uśmiechnął się do kobiety. Jego głos wił się w powietrzu jak wąż.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

WyświetlZwiń widok

Sea lawirowała gdzieś w odmętach swojego umysłu, niezupełnie zdając sobie sprawę z tego, co się dookoła niej dzieje. Doświadczała tego dziwacznego uczucia poruszania się w świadomym śnie, z którego nie mogła się obudzić. Czy zdawała sobie sprawę z obecności rogatej kobiety?
Raczej nie. Nie widziała jej tak, jak dostrzegał ją Retwarh, nie wyczuwała jej... Dla niej była wzburzonym źródłem, które emanowało blaskiem czerwonej aury na pograniczu jej wzroku, niczym uczucie cichego stalkera podążającego za nią w cieniu, krok za krokiem. Tym dziwniejsze więc wydawało jej się... zachowanie istoty, jakby rozmawiał z nią, a jednocześnie z kimś jeszcze, co wywoływało kaskadę dreszczy na jej ciele, niekoniecznie nadających się do sklasyfikowania.
Czerwona jucha magii spływała po jej bokach, chociaż dla niej była feerią iskier, niźli krwi. A mimo to, niemal miała wrażenie, iż czuje rdzawy, metaliczny posmak na języku, całkiem przyjemny, kuszący.
Nie udało jej się powstrzymać wzdrygnięcia, gdy szyja istoty rozpękła się, ukazując rzędy połamanych kości. Wpatrywała się w nie urzeczona, jednocześnie obrzydzona i zafascynowana.
Przełknęła z trudem ślinę, nie umiejąc tak zupełnie wyrwać się spod jego uroku, obietnicy cierpienia, którym gardziła większość swego życia, a które ostatnimi czasy przyzywało ją, niczym trel trytonek zwabiających mężów na utonięcie.
Przymknęła częściowo zielone powieki maźnięte złotą linią, obserwując go spod osłony rzęs, zaś kobieta zachichotała gardłowo, przechodząc na jej prawy bok, układając szponiaste palce na jej grzbiecie, gładząc je z matczyną lubością, a przynajmniej takie można było odnieść wrażenie, dopóki czerwone pazury nie zanurzyły się w jej żebrach tuż pod skrzydłem. Wyglądało to tak, jakby zanurzała dłonie w krystalicznej, zielonej tafli, a nie w ciele z krwi i kości.
A Sea stała, a z jej pyska uniósł się niski warkot.
– To moje imię... Westchnienie Mórz Ostatniego Miłosierdzia – sprecyzowała powoli, marszcząc nos, obnażając przy tym zębiska.
Kobieta zaśmiała się dźwięcznie, zaciekawiona, zerkając na smoczycę z przechyloną na bok głową, gmerając w jej ciele, aż nie wyciągnęła... widmowego, bijącego ochłapu mięśnia, jakim było serce.
Nagle jednak coś się zmieniło, gdy ogon smoczycy chlasną w szkarłatną kałużę, która dosięgła jej kostek, rozpryskując purpurę w czerwony deszcz. Coś rozdźwięczało się melodyjnie, niczym podzwanianie dzwoneczków, a w otaczającym im mroku i skłębionej mgle, na strzępie oderwanej smoczej łapy, zasiadł motyl. Przepiękne, ogromne stworzenie, niemal tak duże, jak wilk. Błękitne, wodno lodowy o złotych czółkach.
Poruszył raz jeszcze skrzydełkami, podzwaniając nimi, a następnie wzbił się z truchła, które zanurzyło się w cieczy i podleciał do Uzdrowicielki, gdzie zawisł przed jej pyskiem. Złote źrenice obleczone czerwoną poświatą z trudem oderwały się od Retwarhu, by na niego spojrzeć. Czerwień zamigotała, by zacząć blednąć.
Zamrugała szybko powiekami, jakby wybudzała się ze snu, a kobieta westchnęła z roczarowaniem, rzucając Retwarhu spojrzenie pod tytułem: A nie mówiłam?
By w następnej kolejności wspiąć się, niczym pająk, na grzbiet Sea, gdzie roztopiła się w chlupocie krwi.
Sea zaczerpnęła tchu i cofnęła się o krok, a potem drugi, wysuwając się z objęć macek oraz szponiastej łapy na swoim gardle.
A potem jednym cięciem odcięła swój umysł, przerywając nić Maddarowego zaklęcia.
Poczuła podmuchy wiatru na swych łuskach, gdy siedziała z lekko zwieszonym łbem, a Łada zakołowała nad nią, by po chwili osiąść na jednej ze skał.
Przełknęła konwulsyjnie, zaciskając powieki, aby uspokoić szaleńczo bijące serce.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Retwarh obserwował to wszystko z nieskrywaną ciekawością. Jego widmowe ciało błyszczało od maddary, gdy słuchał, jak z pyska samicy wychodzą słowa o jej imieniu.
Gdy na krwawej równinie pojawił się motyl zmarszczył twarz w niechęci. Nie podobała mu się forma piękna jaką przyjął. Była zbyt delikatna i zasługiwała na zniszczenie.
Ale jeszcze za szybko.
Za wcześnie.
Nie zgodziła się. Nie chciała tego. Więc nie mógł w tym momencie tego zrobić.
Westchnął, pozwalając by motyl latał w jego przestrzeni, a gdy wyraz twarzy kobiety zmienił się, jego pysk skrzywił się jeszcze bardziej.
Odcięła się. Retwarh warknął z frustracji, połowa dźwięku już w głowie Proszka. Wulgaryzm poniżej

WyświetlZwiń widok

Ja pieprzę, byłem tak blisko żeby ją przelecieć.

Prychnął z niezadowoleniem.
Proszek widząc, jak Malachit dyszy, spojrzał na nią ze współczuciem.
– Przepraszam, jeżeli cię zranił – bał się jej dotknąć, żeby jej nie spłoszyć. W jego oczach widać było smutek i był wyraźnie przejęty stanem Seaynah.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Smoczyca powoli uspokajała rytm bicia swego serca, wypuszczając jeszcze wolniej powietrze przez pysk.
Skrzywiła się ledwie dostrzegalnie, zbierając łapą małe kamyczki i kępki trawy, zawijając na niej prawą pięść.
Obwiodła jagodowym jęzorem pysk i zerknęła na Proszka, jednak zaraz jej ślepia przeskoczyły w bok, a w nich odmalowała się udręka, gdy zapytała cichym, ledwie dosłyszalnym szeptem, w którym pobrzmiewała gorycz:
– Czy widziałeś to?
Sea nie była pewna, co ją opętało, nadal czuła groące smugi uderzające w jej ciało, a na krańcu języka wyczuwała metaliczny posmak. Serce chociaż biło wolniej, dalej zdawało się ją dławić każdym swoim uderzeniem. Nie pragnęła Retwarhu... nie tak, pragnęła tego, co jej oferował – prawdziwe, cielesne cierpienie, przed którym wzdrygała się przez całe swoje życie, a które wydawało się jej wybawieniem od mąk, które przeżywała we własnej głowie i duszy.
Czuła przede wszystkim wstyd, palący wstyd wytapiający żywą ranę w jej przełyku.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Proszek pokręcił głową.
– Nie pokazuje mi tych rzeczy. Zazwyczaj – spojrzał na jej łapę i delikatnie dotknął ją swoją. – Mogę ci jakoś pomóc? – zapytał, patrząc jej w oczy tymi swoimi, złotymi.
Czuł lekką złość na Retwarha, że przekroczył granicę Malahit, lecz jego słowa wskazywały na to, że nie zdążył zrobić jej poważnej krzywdy. To dobrze. Może…
…może nie odepchnął od Aazghula kolejnej osoby.
Pamiętał jak dziś jak wszyscy byli zaaferowani Retwarhem, gdy tylko przyszedł do tego stada. Potem z czasem, każdy po kolei zdawał się o nim zapominać.
Chociaż… Chociaż w tym wszystkim małym miłym akcentem było to, jak dużo smoków przywitało go po śnie na Ceremonii.
Może jednak nie było tak fatalnie.
Wciąż patrzył się na młodą samicę, próbując rozszyfrować co myśli. Czy gardzi nim po tym co zobaczyła? Czy zaraz uderzy go maddarowym pociskiem i spróbuje zabić, żeby nie zagroził jej w żaden sposób? W końcu… chyba próbował zabić Hrasa. Czy on w ogóle jeszcze żyje? Nie widział go nigdzie już od dłuższego czasu.
Może przyszedł czas przeprosić go za bezpodstawną nienawiść jaką zaczął go darzyć.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Mięsień w łapie smoczycy drgnął, kiedy czarodziej dotknął ją delikatnie. Wypuściła powoli powietrze i owinęła jego dłoń swoimi palcami, uśmiechając się ledwie dostrzegalnie samymi kącikami pyska.
Poczuła, jak piecze ją w ślepia, a w gardle zbiera się gęsta gula. Myślała, że udało jej się uporać swe swoimi emocjami, jednak teraz zdawała sobie sprawę, że jedynie odkładała wszystko w ciemny kąt, próbując przetrwać.
Zadrżała ponownie, patrząc na ich złączone palce.
Już nigdy nie dotknie swojego samca. Nigdy nie poczuje jego ciepła, nie usłyszy tych niedorzecznych słów, gdy powiedziała coś w przenośni, a on odebrał to dosłownie. Nigdy go nie przytuli i nie zirytuje się na niego, że myśli o innej smoczycy, co z tego, że o swojej przyjaciółce. Nigdy nie wyruszą na wspólną wyprawę, ani nie będą rozmawiać poprzez przestrzeń, zbierając zioła każde w swoim stadzie. A w końcu... nie odkryją wspólnie nowych niezwykłych właściwości ziół, ani nie przytulą swojego pisklęcia.
Załkała cicho, kiedy ta prawda uderzyła w nią podwójnie.
– Myślę, że żałobę muszę przetrwać sama... Naprawdę myślałam, że jestem silna, Twój Retwarh... oferował mi to, czego pragnęłam, fizyczny ból, chociaż gardziłam nim przez całe życie, ale byłby on o stokroć lepszy od katuszy, jakie przechodzę w swoim sercu po utracie ukochanego... – wyszeptała.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Uśmiechnął się smutno na jej słowa.
– Cierpienie jest czymś w czym łatwo się zatopić. Zamknąć oczy i nigdy nie otwierać. Jest to na swój sposób piękne. Ale nie kiedy uwzględnia cierpienie innych – westchnął. Przyłożył czoło do boku jej szyi. – Nie płacz, proszę.
Milczał jakiś czas, dając jej czas na uspokojenie myśli. Dopiero gdy przestała płakać, odsunął się od niej, ale nie zabrał łapy. Wręcz przeciwnie, lekko ścisnął jej palce.
– Żałoba jest okropna. Zmusza smoka do robienia rzeczy wbrew sobie – wciągnął powietrze. – Kiedyś byłem w związku z Puchatą Zagładą. Nasze dziecko urodziło się martwe, nie chciała pozwolić mi pogrzebać ciała – spojrzał w niebo. – Mam nadzieję, że gdzieś tam jest…
Zamknął oczy, gdy w gwiazdach zaczął dostrzegać sylwetkę pierwszego dziecka. Przełknął ślinę.
–…po tym odeszła. Później próbowałem załatać cierpienie, szukałem kogoś podobnego. Ale ona po złożeniu jaj uciekła za barierę zostawiając mnie z trójką dzieci. Z której jedno znowu… Zmarło – poczuł jak pod zamkniętymi powiekami robi mu się ciepło.
– Więc jedyne co mi pozostało to cierpienie. Ty jeszcze masz czas. Nie idź moją ścieżką, możesz jeszcze odbić się od dna.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Odetchnęła drżąco, a długie ucho drgnęło, kiedy samiec przemówił, przytulając czoło do boku jej szyi. Westchnęła cicho, a następnie z lekkim wahaniem, przekręciła pysk, układając brodę na jego głowie, wdychając jego zapach i chłonąc ciepło.
W tym momencie, chociaż przez chwilę, nie czuła się tak okrutnie samotna.
Zamrugała powiekami, kiedy się odsunął, jednak odpowiedziała na uścisk jego dłoni, przenosząc nań spojrzenie złotych źrenic. Kolejna nadłamana dusza, sklejana wielokrotnie, aż nie przypominała tego, czym była, gdy jako niewinna istota opuściła jajo.
Czasami zastanawiała się, dlaczego jedni przeżywali dwukrotność smoczego życia, a inni odchodzili za młodu lub w kwiecie wieku, jedni byli zdecydowani, aby powrócić nawet z drogi do Krainy Łowów, a inni nie pragnęli znowu kroczyć po tych ziemiach.
Uniosła powoli drugą z łap i delikatnie pogłaskała samca po kufie, od nozdrzy po policzek.
– Co stało się z resztą twoich młodych?

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Dotyk, choć niezwykle obcy był jednocześnie milszy niż pamiętał. Zamrugał, gdy go pogłaskała, ale przylgnął pyskiem do łapy, pragnąc więcej tego ukojenia, które niosła ze sobą bliskość. Głęboki pomruk wydobył się z jego gardła zanim zdążył się powstrzymać. Wciągnął głośno powietrze, a ogon powoli przesunął się po ziemi.
– Zostali w starym stadzie. Rzadko ich widuję, choć niedawno spotkałem córkę w lesie – uśmiechnął się na wspomnienie. – To też powód dla którego bardzo chciałbym tam wrócić, choćby na chwilę. Spędziłem tam znaczną większość swojego życia i całkiem niedawno pojawiłem się we Mgłach. – A ty? Po kim masz żałobę? – zapytał, sięgając ostrożnie do źródła i tworząc lustrzaną kopię swojej łapy, by móc odwzajemnić jej gest. Łapa przesunęła się po policzku Malachit do góry, głaszcząc miękką grzywę i podstawę ucha.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Sea przesunęła powoli spojrzeniem od jego policzka, wtulającego się w jej łapę, po jego ślepia, wypuszczając powoli powietrze z płuc. Czuła tęsknotę za dotykiem, za przytulaniem, za poczuciem przynależności, jednością.
Przełknęła ślinę, uciekając w końcu spojrzeniem w bok, strzygąc uchem na znak, że słucha.
To musiało być niezwykle przykre, gdy twoje pisklęta pozostawały z dala od ciebie, a na domiar złego masz z nimi utrudniony kontakt i to nie tylko dlatego, że znajdują się w innym stadzie, ale też dlatego, że brakowało... woli.
– Jak dobrze pamiętam, zostałeś wygnany, prawda, za... próbę uprowadzenia? Maczał palce w tym Retwarh? – spytała cicho, przymykając na jedną chwilę ślepia, gdy Maddarowa łapa musnęła jej policzek, przeczesując podstawę grzywy, aż do ucha.
Odchrząknęła.
– Próbowałeś rozmawiać po tym czasie z nimi? Po tym co się stało? – dodała ciszej. – J-ja... mój partner, Uzdrowiciel Słońca, umarł na morzu – uzupełniła po dłuższej chwili.

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Nie odsuwał się, pozwalając, by ta cicha wymiana ciepła trwała dłużej. Nie chciał jej przerywać, czując jak jego bolące serce na chwilę wycisza się, a wycie cierpienia cichnie.
– …Tak. To on porwał Hrasa. Ja jak już wspomniałem, nie pamiętam z tego nic… Poza tym, że obudziłem się z kikutem – jego dolna szczęka zadrżała. Pomimo ciepła drugiej istoty, poczuł kłucie wewnątrz klatki piersiowej. Zostawił dzieci w stadzie, skazując je na wychowanie bez jedynego rodzica.
– Próbowałem… Ale z Gaesaiem… Ta rozmowa brzmiała trochę tak, jakby miał do mnie wyrzuty o to, jakim ojcem byłem. A Quetzy jeszcze nie widziałem. Ale podobno jest bezpieczna. Tak twierdził syn – mruknął, trochę markotnie. – Przykro mi z powodu twojej straty. Zginął w walce? – zapytał, a maddarowa łapa wciąż gładziła ją po grzywie i delikatnie drapała za uszami. Trochę fascynowało go, jak były zbudowane. On w końcu takowych nie miał. Jedynie uszy w postaci otworów ukrytych pod futrem.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Sea odetchnęła cicho.
Nie zbadane są wyroki żyjących i boskich planów. Przez chwilę zastanawiała się nawet, jakby wyglądało życie Proszka, gdyby nie narodziny Retwarha, gdyby jego ścieżki nie splotły się z szalonym Hrasem. Czy byłby szczęśliwszy?
I czy takie rozważania, co by było gdyby miały jakikolwiek sens, poza nową dawką cierpienia?
Zachichotała cicho, chociaż zaraz spojrzała na niego przepraszająco, jednak nic nie mogła poradzić na to, że miała łaskotki na uszach.
– Chyba taki los rodzica, iż czasem, niezależnie od tego, co zrobi dla swoich pociech, te będą niezawodolone lub obwiniać go o swoje własne porażki życiowe. Chociaż sama... Sama jestem wdzięczna mojej rodzinie, dali mi dobre podwaliny, ale nie każdy potrafi spojrzeć obiektywnie poza krótką perspektywę własnego nosa. Przykro mi, że to was spotkało, jak radzisz sobie w Mgłach? Znalazłeś tutaj kogoś, kto pomógłby ci odegnać samotność?

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Ten chichot był tak przyjemnym dźwiękiem dla jego uszu, że nie mógł się powstrzymać i połaskotał ją jeszcze chwilkę. Przymknął oczy, słuchając tego dźwięku.
– Moja matka choć była specyficzna dała mi wszystko czego mogła. To ja nie byłem gotowy dać jej syna, którego potrzebowała – uśmiechnął się. – Ale to nic. Mam z nią dalej kontakt.
Potem zamilkł. Nie wiedział co jej odpowiedzieć na drugie pytanie, pierwsze zupełnie zignorował.
Znaczy nie. Wiedział. Był nią urzeczony. Od pierwszego momentu jak ją zobaczył, nie mógł oderwać od niej wzroku i pragnął z nią porozmawiać, poznać, dotknąć – choćby miało to być jedynie muśnięcie palcami. Nawet nie marzył o więcej, bo co on, kaleka mógł jej zaoferować?
Co? Szaleństwo?
Obrócił do niej głowę i spojrzał na jej błyszczące w świetle wschodzącego księżyca łuski.
Malachitowa Noc. To imię tak dobrze oddawało jej piękno. Przesunął łapę na jej grzywę, obejmując ostrożnie jej szyję.
– Ty – odpowiedział bardzo szybko i liznął ją w policzek, po czym błyskawicznie odwrócił głowę, przerażony tym co właśnie zrobił. Niemalże się trząsł, co było widać po ruszającym się złotym futrze.

// Malachitowa Noc