Las przy Skałach

[Keri]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Iga zamurowało. Ostatnie pytanie Pustyni jego zdaniem wcale nie trzymało się kupy. Chwilę wpatrywał się w nauczycielkę z niedowierzaniem, po czym wyjąkał:
– Ale... To chyba jest niemożliwe. To tak, jakby jakieś zwierzę szło tyłem, a to chyba można poznać po śladach. Chyba że... no nie wiem, zapach może być zawodny, mogą to być odchody, czy coś, z drugiej strony ktoś faktycznie mógł iść tyłem, aby zmylić potencjalnego drapieżnika i wtedy idąc za tropami, wybiorę źle. No dobra, myślę, że jest większa szansa, że zwierzę zaznaczyło swój teren po drodze, niż że szło tyłem, poszedłbym w takim razie na wschód. Jednak nie jestem pewien, pani. Czuję się, jakbyś zaraz miała powiedzieć, że miałem iść prosto czy coś. – Pisklak nadal był oszołomiony pytaniem, ale chyba jego własne logiczne argumenty zaczęły przemawiać do niego. Chociaż miał niejasne przeczucie, że wybrał źle lub obie odpowiedzi były złe.

[Oddech Pustyni]

–Wiatr– powiedziała, nieco zaskoczona okrężną odpowiedzią Iga –Sam wcześniej wziąłeś go pod uwagę. Czasem wieje w naszą stronę, a czasem w przeciwną. Nie chodziło o wyznaczenie konkretnej odpowiedzi, tylko uzasadnienie dlaczego wybrałeś konkh-konkretną trasę– a może to ona popełniła błąd? Jej uczeń najwyrazniej nie zrozumiał o co jej chodziło, lub zbyt dosłownie rozumiał rozbieżność tropów –Pamiętaj, że bez względu na to jakie pytanie ci zadam, możesz próbować to logicznie wyjaśnić. Sss-sposób który wymyśliłeś jest... raczej nierealny. Nie dlatego, że ktoś nie mógł iść tyłem, ale dlatego, że nie da się kogoś zmylić samym ustawieniem łap. Zapach pozostały na odciskach będzie miał swoją świeżość i tropiący się o tym z-zorientuje. Idąc na zachód wybierasz zapach, ale musisz liczyć się z tym, że z bardzo daleka mógł go przywiać wiatr i ostatecznie nie będziesz mógł dokładnie wyt-wytropić zwierzęcia. Kiedy podążysz za śladami bez zapachu możesz ryzykować to, że ślady są nieświeże i za jakiś czas mogą doprowadzić cię do niczego. Obie drogi mogą być dobre jak i obie błędne, chodzi po prostu o to, żeby chwilę zass-zastanowić się nad swoim wyborem– a może za bardzo kombinowała? Nie chciała przecież zrazić młodszego do nauki.
–Sph-spróbuj przybrać pozycję która jest twoim zdaniem najlepsza do th-tropienia– poleciła. Czas było wreszcie przejść do praktyki.

[Keri]

Ig wysłuchał wypowiedzi nauczycielki i zabrał się do wykonania polecenia. Na początek zrobił sobie próbne ślady na ziemi, przyciskając mocniej łapy do podłoża, a potem ustawił się za nimi, tak aby mieć je dobrze widoczne. Skrzydła przykleił do boków, ciało wydłużył i pochylił, ugiął łapy i ustawił je trochę szerzej niż przy normalnym chodzeniu. Ogon zwiesił luźno za sobą, nie dając mu jednak dotknąć ziemi. Głowę zawiesił mniej więcej na poziomie krzaków, mając dzięki temu widok zarówno na potencjalne tropy jak i na inne ślady, kupki sierści czy nadgryzione gałązki. Zaciągnął się spokojnym, leśnym powietrzem, nastawił uszy na ewentualne odgłosy, po czym popatrzył na Pustynię pytająco. Jego oczy, jeszcze przed chwilą zielone, teraz były stalowoszare.

[Oddech Pustyni]

Przyglądała się młodemu i temu jak przybierał odpowiednią pozycję. Wyglądało na to, że samczyk potrafi sobie poradzić, nawet jeżeli czasem nie podawała mu wskazówek. Smoczyca skinęła łbem.
–Spróbuj się trochę tutaj rozejrzeć. Nie musisz nic znaleźć, ale mów na głos na co zf-zwracasz uwagę. To będzie takie posumowanie–

//po Twoim poście raport ze śledzenia I

[Keri]

Na początek zapachy i dźwięki, potencjalnie najłatwiej je wyśledzić, albo się je słyszy i czuje, albo nie. Teraz rzut ślepia naokoło, szukam śladów, charakterystycznych przerw w krzakach, świadczących o tym, że coś tędy przechodziło. Następnie inne ślady na ziemi, a także na krzakach, szczególną uwagę zwracam na te kolczaste albo kruche. Każde zarośla obwąchuje w poszukiwaniu zapachu zwierzyny, ale także krwi albo rozgryzionych owoców. Patrzę w górę, na drzewach też mogą być potencjalne cele, albo ślady po nich, a na pniach ślady ostrzenia pazurów. Zwracam szczególną uwagę na miejsca porośnięte mchem, w przeciwieństwie do trawy, która szybko wraca do stanu pierwotnego, położenie łapy na mchu często skutkuje jego zniszczeniem albo trwałym przydeptaniem. Jeszcze raz pociągam nozdrzami, eliminując wcześniej poznane zapachy... A co to? – Ig natrafił na jakiś trop, a właściwie jego część. Na ziemi było odciśnięte pół łapy, jednak pisklak nie wiedział , do kogo należała. Nie wyglądała jak smocza. młody smok zawołał Pustynię i spojrzał na nią pytająco.

[Oddech Pustyni]

Smoczyca kiwnęła łbem. Mówił dobrze, nic nie musiała do tego dodawać.
Kiedy jednak się odezwał, coś jakby ukłuło ją w klatce piersiowej. W tej płaszczyznie smoczyca mogła zawieść młodego, bo chociaż wiedziała jak tropić, to nigdy nie orientowała się w tych wszystkich gatunkach. Nie była to kwestia jej słabej pamięci, a braku doświadczenia, ponieważ pomimo kilku polowań, jeszcze nie miała okazji, żeby je poznać. Doprawdy, świetna z niej nauczycielka! Będzie musiała zakodować sobie, że pora wybrać się do lasu, a potem znalezć kogoś kto wyjawi jej nazwy odkrytych zwierząt.
Jeżeli nie była to racica, nie miała pojęcia do czego to przypisać, ale zdecydowała, że pokombinuje, co może przyniesie korzyść jej, jak i mniejszemu.
–Nie znam się na nazwach– przyznała na początku. Nawet te piękne rogate ssaki które udało jej się kiedyś wytropić, pozostały dla niej zagadką. Może dlatego, że nie wiedziała kogo może o nie zapytać?
–Ważne jest jednak żebyś potrafił określić z jakim typem zwierzęcia masz do czynienia. Tak naprawdę nie musisz go znać, ważne żebyś kok-korzystał ze wskazówek dawanych ci przez otoczenie– pół śladu hm? –Spróbuj przeanalizować ślad i powiedzieć mi wszystkie cechy które w nim widzisz. Przykładowo jak głęboki jest, co i dlaczego stało się z ziemią wokół niego, dlaczego twoim zdaniem może być tyl-tylko jeden albo pozostałe cechy jego wyglądu. Może wydaje się to proste, ale warto traktować to poważnie, ponieważ czym więcej detali wymienisz tym lepiej, bo w th-tropieniu to właśnie od nich zależy czy dobrze zinterpretujesz poszlaki

nigdy nie potrafię stwierdzić czy po zasugerowaniu obecności jakiegoś przedmiotu sama powinnam go dokładniej wymyślić, czy jednak nie xD
nie wiem co ja robię, ale jak chcesz możemy wbić na 2 |D

[Keri]

// Miałem robić samodzielny, ale po prostu daj mi jakieś fajne otwarte i długie zadanka to wbiję na 3. Uznajmy że ślad to młody dzik, samiec, samotnik.

– No więc, jest ostro zakończony, wygląda jak liść, taki wąski na obu końcach, koniec górny zaostrza się do zewnątrz, a dolny do wewnątrz. Zatarta ziemia po lewej stronie wskazuje na to, że ślad jest niepełny, co do przyczyny zatarcia, to chyba ja, pani... ogonem... A nie, jednak nie. Połówka śladu została zatarta przez ziemię, która została jakby... kopnięta od tyłu, nie wiem jak to powiedzieć, lepiej pokażę. – Ig odsunął się trochę, aby nie niszczyć śladu i nie obsypać nauczycielki ziemią, po czym przeszedł parę kroków i przy ostatnim, potknął się lewą tylną łapą, spod której wystrzeliły grudki ziemi.
– Musiało to jakoś tak wyglądać, o, tam jest drugi ślad, głębszy, trochę podobny do tego, który ja zostawiłem, tylko że ten ma dwa ślady po takich jakby pazurach. zgaduję, że te dwa ślady to po prostu dwa "zaostrzenia" dwóch takich kształtów podobnych do liści, tak więc pełen ślad wygląda mniej więcej tak. – Pisklak narysował pazurem na ziemi niezdarny rysunek racicy dzika i spojrzał pytająco na Pustynię.

[Oddech Pustyni]

Samica przyjrzała się rysunkowi. Kojarzyła ten trop, bowiem podczas swojej nauki zdołała dotrzeć do jego posiadacza. Niewielki ssak, z daleka nie grozny, chociaż wydawał się zdolny do szarży i wyrządzenia pewnych szkód.
–Możliwe, że jedną z racic wbił głębiej, ponieważ hamował albo wykręcał, zaś na pozostałe nie przerzucał już całego swojego cię-ciężaru, dlatego były nieco płytsze i szybciej się zat-zatarły– tak, chociaż zawsze mógł znalezć się jeszcze jakiś sposób. Przyjrzała się mu jeszcze raz.
–Potrafiłbyś podążyć za tym zwierzęciem? Wystarczy, że go dostrzeżesz, albo wpadniesz na jego trwalszy, zapachowy th-trop. To już w pełni praktyczna część nauki, ale skoro już znasz najważniejszą teoh-teorię, teraz możesz popracować sam– słuchał i wykonywał jej polecenia, starał się interpretować. Zapewne jego kolejne zadanie nie będzie tak łatwe jak poprzednie, ale wszystko da się zrobić –Trop często bywa właśnie taki jak ten. Nigdy nie jest to podkreślony ślad za którym łatwo pod-podążyć, więc nie warto zh-zrażać się, jeżeli na początku mamy brak poszlak. Rozejrzyj się, spróbuj znalezć inne odciski racic, albo ślady obecności. Zwierzę którego poszukujesz lubi czasami ryć w ziemi w poszukiwaniu pożywienia, może też podgh-podgryzać gałązki i niskie rośliny– dokończyła. Jeżeli młody zamierzał ruszyć, ona zdecydowała się obserwować go z daleka, żeby w razie czego mu nie podpowiadać, ani nie przeszkadzać.

[Keri]

// Fajna nauka. W połowie tego posta stwierdziłem, że Ig uzależni się od trufli xD

– Mam mówić na głos, co robię? Bardzo wygodnie się tak uczy... No więc idąc dalej... tu leży ułamana gałązka, ale to akurat chyba moja sprawka. Ojej! Tu jest następny taki ślad. O, a tam następny, wszystkie takie jak poprzednie. Chyba kuleje, ale stara się iść szybko. Ciekawe dlaczego? Idąc dalej... tu chyba skręcił, a tam... – Przed oczyma Iga ukazała się spora polana, na której środku stał ogromy dąb. Ziemia wokół niego była zryta i przetrząśnięta dosyć skrupulatnie.
– A co tu się działo?! Chyba czegoś szukał pod ziemią. Mmmm... I chyba znalazł. Ale to ładnie pachnie. A tu chyba jest tego kawałek. Jakie dobre! Co to jest? No ale wracając do śladów. Chyba muszę obejść to pobojowisko. Dobrze, po tej stronie nie odchodzą żadne tropy... O, tu jest jeden. Prawie dokładnie z drugiej strony niż przyszedł ten... Nazwijmy go roboczo Rylcem. No więc teraz Rylec poszedł dalej i pachnie tym czymś dobrym. Łatwiej będzie go znaleźć. Można teraz pójść trochę szybciej. Tu są ślady, dalej zwracam na nie uwagę, ale kieruję się zapachem, jest coraz mocniejszy... Może powinienem poczekać na Ciebie, pani. Wydaje mi się, że jesteśmy naprawdę blisko. – Ig zatrzymał się i poczekał, aż dołączy do niego Pustynia, po czym spojrzał na nią wyczekująco.

[Oddech Pustyni]

Przysłuchiwała się tropiącemu młodemu i co jakiś czas podchodziła nieco bliżej, żeby nie stracić go z zasięgu wzroku. Kiedy znalazł coś do jedzenia, zbliżyła się do rozgrzebanej ziemi i dokładnie to zbadała. Na pustyni nie miała do czynienia z takimi rzeczami, więc z zainteresowaniem obwąchała resztki, ale wciąż skupiona była na Igu. Według tego co mówił, byli już niedaleko "rylca", ale Pustynia nie rozglądała się za nim szczególnie. Jej zmysły pozostały czujne na otoczenie, ale żeby nie odbierać frajdy młodszemu, nie zamierzała podpowiadać mu wzrokiem, ani ruchami łba.
–Ranny? Jeżeli jeszcze nie czujesz kh-krwi, możliwe, że skh-skręcił kostkę. Przewrócił się, albo stanął na niej niepoprawnie podczas zakrętu i to mogło być przyczyną. Chociaż kto wie, dowiemy się na miejscu– postarała się zabrzmieć jak najbardziej motywująco, ale ponieważ jej ton i tak pozostał beznadziejne smętny, nie zamierzała się więcej wysilać. Podeszła do młodego tak jak chciał i skinęła łbem, żeby szukał dalej.

[Keri]

Ig zniżył głos, już nie mówił z takim entuzjazmem, może nie był szczególnie utalentowany jeżeli chodzi o naukę, ale miał dobre instynkty. Stał się bardziej czujny, a w miarę jak zapach stawał się coraz bardziej intensywny, pisklak mówił coraz ciszej.
– Teraz ślady są głębsze i gęściej ułożone. Chyba idzie wolniej. Tutaj się zatrzymał. Odpoczywał? O, poszedł w inną stronę. Ślady są jeszcze gęstsze... A co to? Nie stawia tej chorej łapy, idzie na trzech. Zapach jest bardzo intensywny, już oprócz woni tego pysznego jedzenia, czuć woń Rylca. Tutaj otarł się o drzewo, zostawił trochę sierści. Teraz idzie już bardzo wolno, dalej na trzech łapach... O jest, widzę go. – Oczom obu smoków ukazał się spory prześwit między drzewami, zwiastujący większą polankę. Kilkanaście długości smoka przed nimi, leżał brązowy kształt, któremu Ig bardzo uważnie się przyglądał. Po chwili kształt się ruszył. Pisklak jeszcze przez chwilę stał bez ruchu, po czym powoli poszedł za nim. Pustynia prawdopodobnie od razu zrozumiała, po co ta chwila zwłoki. Ig dostosował rytm swoich kroków do kroków zwierzęcia. Teraz już nie mówił, starał się stawiać łapy jak najciszej, tylko raz odwrócił głowę do nauczycielki i posłał jej spojrzenie pod tytułem: "atakuj kiedy chcesz."

[Oddech Pustyni]

Smoczycę ciekawiło w jaki sposób samczyk ma zamiar podejść do zwierzęcia. Patrzyła uważnie na jego ruchy, a potem kierowała wzrok na leżącą istotę. Była ranna, ale wciąż żyła, więc nadal istniała szansa, że będzie stanowiła zagrożenie. Pustynianie ruszyła się jednak, nawet po skonfrontowaniu spojrzenia z Igiem. To był jego trop i teraz do niego należała decyzja, co pocznie w związku ze swoim odkryciem.
Docisnęła skrzydła do boków i podkurczyła łapy do skoku, gotowa stanąć w obronie młodego, jeżeli zajdzie taka potrzeba.
–Nie bój się sprawdzić w jakim jest stanie. Spróbuj podejść i określić co spowodowało u niego te obrażenia. Nie podchodz tylko w zasięg jego łba, najlepiej żebyś go obszedł i ocenił na ile jest w stanie ci zagrozić– powiedziała do niego w myślach. Próbowała tego wcześniej i wydało jej się bardzo pomocne, więc dopracowała tę umiejętność i teraz mogła z niej swobodnie korzystać. Miała tylko nadzieję, że samczyk nie będzie zaskoczony i skupi się na zadaniu.

[Keri]

Ig już miał trochę ostrzejsze przeżycia z komunikacją myślową, po odebraniu wiadomości od Aetrala, tak więc mimo że przekaz go lekko zaskoczył, szybko się opanował. W tej sytuacji, skierował się trochę szybciej, czyli stawiając dłuższe kroki bo rytm chciał zachować, nie prosto, a po ukosie w lewo. W końcu wyszedł na taką pozycję, z której było dokładnie widać chorą łapę dzika, z którym szedł teraz właściwie kończyna w kończynę. Lewa tylna łapa Rylca, wisiała podkurczona i nienaturalnie wygięta przy ciele. Widocznie skręcona, ale na sam jej widok, Ig aż się skrzywił. Poważnie skręcona. Samo zwierzę natomiast nie wyglądało tak źle, wręcz przeciwnie, sprawiało wrażenie dobrze odżywionego, pewnie mogło jeszcze stanowić zagrożenie przez dłuższy czas. Pisklak widział także małe, ale ostre kły Rylca. Po cichu wrócił do nauczycielki i odezwał się bardzo cichym szeptem:
– Ma paskudnie skręconą łapę, ale jest w pełni sił, nie wiem czy jestem gotowy na spotkanie z nim, z drugiej strony jeden celny atak w tylne części ciała, zdoła chyba go unieruchomić. Co robimy? – Popatrzył pytająco na Pustynię.

[Oddech Pustyni]

Hmm... takie uszkodzenie nie mogło powstać od tak, podczas nieudanego zakrętu. Skoro zwierze nie krwawi, możliwe, że ktoś pochwycił jego łapę i skręcił ją, żeby utrudnić mu ucieczkę. Ale po co, jeżeli dalej za nim nie gonił? Pustynia zrobiła krok do przodu. Możliwe też, że jego łapa zaklinowała się w jakiejś szczelinie i zwierze wystraszone jakimś dzwiękiem lub zapachem, wyszarpnęło się i zaczęło uciekać, początkowo nie zważając na swoje okaleczenie. Ciekawe co wydarzyło się naprawdę mówiła cały czas myślami. Nawet gdyby stali wystarczająco blisko siebie nie próbowałaby robić tego na głos. Podobnie jak nie potrafiła krzyczeć, szeptanie też niezbyt jej wychodziło.
–Nie musimy go zabijać. Nie ma takiej potrzeby jeżeli nie jesteś głodny. Potrafisz wyczuć na nim zapach jakiegoś obcego zwierzęcia, czy tylko to pożywienie? Może uda nam się określić dlaczego jest w takim stanie. Odgadywanie wydarzeń może być przydatne w tropieniu, ponieważ rozwija twój zmysł obserwacji i pozwala konsekwentniej podążać za śladem. Możesz też próbować domyślić się jakie były intencje zwierzęcia, ku czemu się udawało i dlaczego. Nawet jeżeli początkowo będą to tylko spekulacje, zawsze jest szansa, że trafisz– kontynuowała. Nie wiedziała co począć z ranną istotą. Niby mogłaby ją zabić, ewentualnie pozwolić zrobić to Igowi, ale nie mogła się zdecydować co byłoby najlepsze. Zwierze żyło, więc nadal była szansa, że sobie poradzi.

// po twoim poście raport na śledzenie II
w sumie nie wiem co tam masz w związku z tym dzikiem, ale wystarczy, że Ig opisze jego wygląd i powymyśla co mogło mu się stać i tyle starczy

[Keri]

// Tym razem ty wymyśl, co to mogło być za zwierzę, ja napiszę, że coś czuję, ale jest dla mnie za słabe. Możesz w sumie rzucić coś większego (np. kelpie), zobaczymy to z daleka i się wycofamy.
– To chyba nie wygląda jak od szczeliny, już wiem co mi nie pasowało w tym skręceniu. Auć, dreszcze mnie przechodzą. Wygląda, jakby ta łapa była skręcona dwa razy. Co mogło zrobić coś takiego? Czy czuję zapach? Nie, tylko to dobre jedzenie. Nie, zaraz... coś czuć, ale bardzo słabo, nie wiem nawet czym to pachnie, tylko taka jakby obca nuta. Chyba coś mi przypomina. Rylec, chodobak, ogniwąż, siemienil gryzołup... Nie, nic ze zwierząt, które znam. Pachnie jakby... błotem? O wiem! Torf! Zwierzę bagienne. To już coś, nie? Co o tym sądzisz, Pani? – Ig o mały włos nie zapomniał, że ma mówić szeptem. Tymczasem jednak niewiele więcej wyczuwał, więc zwrócił się do nauczycielki o pomoc.

[Oddech Pustyni]

Wysłuchiwała z zaciekawieniem nazw którymi operował młodzian. Nie miała pojęcia czy wymieniał tutejsze zwierzęta, czy może jakieś inne, nawet nie w granicach Wolnych Stad. Bolała ją ta niewiedza, ale nie mogła przecież zerwać się teraz w poszukiwaniu łowców, żeby jej wszystko wytłumaczyli.
–Środowisko. Dobrze, że je wyczuwasz, tym bardziej na futrze, ponieważ szybko wietrzeje i jeżeli pozostał po nim ślad, całkiem możliwe, że mamy szansę znaleźć sprawcę, zanim zbytnio się oddali. Rylca możesz zostawić, jeżeli sam nie odejdzie, zajmą się nim inne, bardziej potrzebujące zwierzęta. Warto pamiętać, że jako tropiciel musisz wiedzieć co zostawić, a za co już się nie zabierać. Przykładowo kiedy widzisz ranne zwierzę, a jesteś syty nie warto go zabijać. Jeżeli to zrobisz, a sam nie będziesz chciał go zjeść, inny drapieżnik może nadejść dopiero za jakiś czas, kiedy już rozpocznie się proces gnicia[/color]– wytłumaczyła konkretnie. Nie było jej żal dzika, wiedziała bowiem, że tak właśnie działała natura.
–Powinniśmy skierować się w jakieś wilgotne miejsce. Znasz w okolicy jakieś bagna z którego mogłoby prawdopodobnie przybyć to zwierzę? Chociaż wciąż pozostaje pytanie, dlaczego nie dobrało się do swojej ofiary, skoro udało jej się ją skutecznie spowolnić. Jakieś teorie?– kiedy latała widziała w sumie jedynie jedno bagno. Było niedaleko stąd, ale trudno stwierdzić czy było jedyną pozycją wartą sprawdzenia.
Ognista cofnęła się delikatnie, jakby dawała znać Igowi, że już czas żeby się stąd oddalić. Jeżeli nie było tu więcej tropów, warto ruszyć dalej.

[Vailen]

Shurek okrutnie nudził się w jaskini, więc postanowił trochę pozwiedzać. Dotarł do lasu, spokojnie się rozejrzał, może w poszukiwaniu jakiegoś smoka, co by go czegoś nauczył? W sumie nie umiał przecież wiele, a chciał w końcu się czegoś nauczyć. Jednak nie miał kto mu pomóc, może akurat tutaj na kogoś trafi, kto będzie chętny na nauczenie go podstawowych rzeczy. Rozejrzał się po okolicy, aczkolwiek nie widząc aktualnie niczego ciekawego, położył się, oparł łeb na łapach i czujnie obserwował okolicę.

[Słodki Kolec]

Spalem w okolicy, jak zwykle. Wiatr przywiał jakąś nieznaną woń, a we mnie obudził się mały. Zobaczyłem gdzie jest pisklak. Leżał pod drzewem.
Ja się zakamuflowałem za pomocą magii i jak na ciszej podszedłem do niego. Ściągnąłem maskę i schowałem ja do torby. Uśmiechnęłam się paskudnie i na caly regulator ryknąłem mu do ucha, jednocześnie z usunąłem kamuflaż.
Mina pisklaka musi byc genialna, a w gaciach pewnie ma piekli. Na dodatek mój oszpecony pysk, sama finezja i pieklo dla niego

[Vailen]

Shurek leżał sobie spokojnie, odpoczywał. Leniwie rozglądał się po okolicy ale nie spodziewał się takiego ryku tuż przy uchu. Oczy rozszerzyły mu się gwałtownie, zerwał się na równe łapy całkowicie przerażony. Obrócił łeb w stronę, z której dobiegł go hałas, machnął chaotycznie łapą oczywiście mijając osobnika o sporą odległość, zachwiał się i po chwili wylądował na boku. Momentalnie wstał i odsunął się od dość dziwnie wyglądającego przybysza. Nie był podobny do tych, których znał. Spoglądał przez chwilę jeszcze z przerażeniem na smoka lecz po chwili jego oddech zaczął się uspokajać a strach zmienił się w złość aczkolwiek jej nie okazał.
– Wystraszyłeś mnie, kimkolwiek jesteś. – Pisklak stał na ugietych łapach w każdej chwili gotów do ucieczki chociaż raczej daleko by nie zdołał się oddalić od znacznie większego smoka od niego.

[Słodki Kolec]

Zaśmiałem się głośno na reakcję pisklaka. Usiadłem na ziemi, założyłem maskę uprzednio wyciągniętą z torby.
–Wiem, że cię przestraszyłem. Jesli jesteś ciekaw to strach pokazuje prawdziwe oblicze smoka. Już ci nic nie zrobię. – posłałem mu miły, życzliwy uśmiech – Jestem Tygrysi Kolec, kleryk stada wody, a wy jesteś z cienia towarzyszu? – zaśmiałem się i przyjąłem postać horyzontalną. Owinąłem ogon wokół łap, pysk położyłem na ziemi

[Vailen]

Pisklak rozluźnił się wyraźnie słysząc, że nie stanie mu się krzywda. W końcu był pisklakiem więc czemu miałby komuś nie uwierzyć. Spojrzał z zainteresowaniem na pobratymca.
– Nazywam się Shurikan. Tak. Mieszkam w cieniu. Nie zauważyłem Cię wcześniej. Skrywałeś się? – zapytał z wyraźnym zainteresowaniem. Może będzie się mógł od niego czegoś nauczyć.? Pomyślał przez chwile.
– Zapewne wiele potrafisz w takim razie. Czym zajmuje się kleryk? – zagadnął.