Ołtarz Erycala

[Ateral]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Utraciłaś wzrok, ale chcesz go dostać z powrotem od tych, których nie szanujesz w nawet najmniejszym stopniu. Nawet nie na tyle, by wyciągnąć konsekwencje wobec smoka, o którym wiesz, że popełnił największy grzech, jaki żyjący smok może popełnić. W końcu ani ciebie ani Atrasmera nikt nie pożarł za pisklęctwa, więc innym pisklętom powinniście zagwarantować to samo – zimny głos Aterala rozbrzmiał za plecami Aluzji, a o pojawieniu się boga nikt jej nie ostrzegł. – Pozwalając innym zabijać młode straciłaś prawo dopominania się o cokolwiek w tym miejscu. Sama utraciłaś wzrok? Sama go odzyskaj. Chcesz uzdrowienia? Cena poszła w górę i jest nią sprawiedliwość dla Soretha. Którą winnaś wymierzyć i bez naszego upominania. Bo czy kiedykolwiek o cokolwiek od ciebie prosiliśmy?– temperatura powietrza opadła o kilka stopni, stając się nienaturalnym o tej porze roku zimnem. – Nam się nie spieszy. Każdy trafi w objęcia śmierci w wyznaczonym czasie. Ale objęcia śmierci rozwierają się coraz szerzej, Aluzjo. Są coraz bliżej. Czy czujesz je w snach? Czy przeczuwasz to nadejście na jawie?
Ateralowi zawtórował nieco szalony śmiech samca. Viliara. Który ostatnio częściej i silniej dotykał żyjących. I świetnie się z tym bawił.
Bóg Śmierci z cichym szumem skrzydeł nietoperza zniknął. A temperatura wróciła do swojej ciepłej normy.

[Dwuznaczna Aluzja]

Kłapnęła cicho zębatymi szczękami.
– Jaką sprawiedliwość? I czemu ja, do cholery? Od kiedy jestem od wymierzania sprawiedliwości, która, dobrze wiecie, nie jest moją domeną? – ostatnie słowa wypowiedziała ze złośliwym uśmiechem. Czyżby Ateralowi znudziła się jego posada? Niech sam to załatwi, a nie zrzuca obowiązek na smoki, które niewiele do rzeczy mają.
– Nie zastanawiam się nad śmiercią, przyjdzie jak nadejdzie czas. Po co się tym przejmować? Korzystam z życia, póki je mam – odparła, wzruszając niedbale barkami, na których siedziała orlica. Drgnęła nieco, nie chcąc stracić równowagi. A Aluzja czekała na odpowiedź. Czego chcą?Ma z nim porozmawiać, ale o czym, co mu przez to przekazać? Ukarać? Parsknęła na samą myśl o tym. Najwyżej zrzuci to na Kheldara.

[Ateral]

Aluzji odpowiedziała cisza. Bogowie, łącznie z Ateralem, przekazali jej wszystko, co miała usłyszeć. Otrzymała niezbędne informacje i mogła teraz podjąć decyzję.
Trochę szkoda, że nie wpadła na jedno. To, że nie wymierzała sprawiedliwości dotąd, nie oznaczało, iż nie mogła zacząć. To, że Ateral był Sprawiedliwością, nie oznaczało iż tylko on mógł ją wymierzać.
Ale to problem Aluzji, nie bogów.

[Nathi]

Lewą łapę stawiał bardzo delikatnie, starał się też nie poruszać za bardzo szyją. Rana była dość świeża; otrzymał ją poprzedniego dnia i zaraz po tym była leczona. Nie do końca wszystko się udało, ale podejrzewał, że i przy perfekcyjnym opatrzeniu go nie wszystko wróciłoby do normy. Ból jaki odczuwał na barku niemal uniemożliwiał mu zwyczajne funkcjonowanie i wątpił, aby miał szybko minąć. Po leczeniu udał się do groty i padł zmęczony, śpiąc do południa – i wtedy właśnie skierował się prosto do świątyni.
W tej części jeszcze nie był, choć sporo o niej słyszał. Tu leczono z kalectwa.
W drodze zastanawiał się nad ingerencją bogów w życiu śmiertelników. Czy to Erycal sprawił, że Karminowa rozkojarzyła się podczas próby wyleczenia go? Czy cios, który otrzymał był poprowadzony przez któregoś z bogów? Wątpił. Podejrzewał, że bogowie dawali im jako tako swobodę w tych sprawach, ale nigdy nie wiadomo na pewno.
Tak, czy inaczej, znalazł się pod ołtarzem. Chciał się skłonić, ale nagły ból u nasady szyi mu to uniemożliwił. Postanowił więc stać z szyją wypiętą do przodu, jedynie z łbem skierowanym w dół. Może zrozumieją.
– Mam nadzieję, wielki Erycalu, że nie masz mi za złe, że nie będziesz jedynym, do którego modlić się będę w twoim świętym miejscu – zaczął głośno. – Ale gdy mówi się o agresji wobec piskląt nie sposób nie wspomnieć o Naquimie. Przysięgałem chronić słabszych i wypełniłem przysięgę, stając w obronie własnej córki, jak wojownik. Zdradziecki cios od tyłu, jaki otrzymałem, znacznie utrudnia mi dalsze wypełnianie obowiązków. Pokornie błagam was o łaskę i proszę o litość. Szansę na wyleczenia tego, czego nie zdoła wyleczyć czas, ani żaden spośród śmiertelników – w drodze na to miejsce miał całkiem sporo czasu do ułożeniu sobie w głowie słów.
Poczuł, jak serce bije mu szybciej. Zaraz się przekona, czy jest coś, co może zrobić, by odzyskać dawną sprawność, czy pozostanie nikim.
Inwalidą.

[Administrator]

– Wszystko ma swą cenę. Jeżeli nie chcesz odczuwać ceny za walkę, odczujesz cenę za uleczenie – chłodny i zdystansowany głos odpowiedział Słowu Prawdy. – Siedem agatów, a sprawność wróci.
Być może. Dwuznaczna Aluzja zapewne mogła Słowu opowiedzieć ciekawą opowiastkę o tym, że warunek dany przez bogów nie jest uznawany za wiążący... Ale czego Aluzja pewnie by nie wspomniała, to tego, że ten warunek nie był wiążący tylko w sytuacji wyższej potrzeby.

[Dwuznaczna Aluzja]

Wróciła tutaj stosunkowo szybko. Na jej pysku malował się szeroki, złośliwy uśmiech, wręcz przerażający. O tak, załatwiła sprawę z Antrasmerem, i zrobiła to w sposób bynajmniej niecodzienny. Och, może bogowie docenią jej poczucie humoru? Nie wiedziała, jak inaczej to rozegrać. Nie mogła go zranić, zaatakować, bo brak wzroku stanowczo to utrudniał. Od czego jest pojęcie "dyplomacja".
Weszła do świątyni, po czym skierowała się znowu do ołtarza. Przywołała znowu osiem akwamarynów, jak i to, co zabrała Antrasmerowi. Wilczą skórę i trzy błyskotki.
– Czy odkupiłam swoje winy... Swoje grzechy? – zapytała, orlica zaś nerwowo dreptała obok smoczycy, czekając. Czy zostanie skazana na wieczną ślepotę? Teraz, gdy stado jej potrzebowało?... Grzeszna. Grzeszna Łuska. Och, zapomniała tego miana. Piękne i straszne zarazem.
Czekała. Dała im to, czego chcieli. Chyba nie oczekiwali cudów...

[Administrator]

Kamień u stóp Dwuznacznej Aluzji pokrył się szronem.
– Tak jak ty zadrwiłaś z nas, tak by zadrwimy z ciebie – znikły akwamaryny. A także diament, rubin, 5 sztuk jemioły i 2/4 mięsa, które posiadał Spojrzenie Mroku. I wszystkie kamienie szlachetne z zasobów stada, z którego pochodził Spojrzenie, i które nie chciało wymierzyć mu sprawiedliwości. – Zasoby stada wrócą, kiedy sprawiedliwości stanie się zadość. A resztę... Resztę bierzemy jako cenę twojej bezczelności. Odzyskasz pół wzroku, odzyskasz jedno oko, by skończyć z wymówkami. Wymierz sprawiedliwość. Albo nie spotka cię spokój do śmierci i po śmierci!
Bo to była jedna rzecz, której Aluzja nie przemyślała. Gniew smoków będzie ją ścigał do śmierci. Z kolei gniew bogów... Także po śmierci.


– 8x akwamaryn (Dwuznaczna Aluzja)
– diament, rubin, 5 sztuk jemioły i 2/4 mięsa (Spojrzenie Mroku)
– topaz, rubin, 2x szafir, szmaragd, koral (zasoby Cienia)
Aluzja odzyskuje wzrok w lewym oku. Ślepota zostaje zmniejszona do +2 ST do wszystkich akcji.

[Dwuznaczna Aluzja]

Uśmiechnęła się kpiąco, gdy usłyszała ich słowa. I no proszę, odzyskała wzrok. Lewe oko działało bez zarzutu, ale prawe nadal odmawiało współpracy, jeśli można to tak nazwać. Nie przejmowała się tym. Nie była już bezużyteczna, mogła walczyć na wojnie, wreszcie zrealizuje swoje plany. Odzyskanie wzroku w drugim ślepiu nie będzie żadnym problemem. Już nie. Zasoby stada? Odzyska je.
– Czy kiedykolwiek miałam spokój w swoim życiu? – zapytała, a jej głos wyraźnie wskazywał, iż było inaczej. Przy jej trybie życia nie ma spokoju. Nie wiesz, czy nie obudzisz się z poharataną szyją... Czy w ogóle się obudzisz.
Vesper zatrzepotała skrzydłami. Nareszcie nie musiała pomagać swej właścicielce w najprostszych czynnościach. Dwuznaczna odwróciła się, przebiegły uśmieszek zdobił jej pysk. Czas się zabawić. Zniknęła razem z orlicą.



Dodano: 2015-08-30, 19:42[/i] ]
Cholera, przychodziła tutaj za często. I robiła to ostatni raz. Nie zamierzała ich dalej błagać. Albo oddadzą stadne zasoby i możliwość widzenia, tak, jak powinna, albo odejdzie stąd i nigdy nie wróci. Przyszła tutaj z krwawiącym ogonem, zostawiając za sobą niewielkie kałuże krwi. Potrząsnęła głową. Trafiła tutaj bez żadnego problemu. Łypnęła złotym ślepiem na ołtarz, uśmiechając się z rozbawieniem.
– Macie to, czego chcieliście. Sprawiedliwość. Wymierzyłam ją Antrasmerowi, sama również nie wyszłam z tego cało. Zrobiłam więcej, niż chcieliście. I chcę odzyskać pełnię zdrowia, jak i to, co zabrano Cieniowi – rzekła stanowczo, chłodno, chociaż wewnątrz niej było mnóstwo emocji, raczej tych negatywnych. A więc co się stanie? Bogowie dotrzymają obietnicy, czy nie? Ich decyzja. To były ostatnie słowa, jakie padały z jej pyska w tej świątyni. Ostatni raz postawiła w tym miejscu łapę.

1x rana średnia

1x rana ciężka

[Zorza Północy]

Zorza nie wierzyła własnym uszom, kiedy brat przyszedł do jej legowiska, które stało się poniekąd jej więzienim i oznajmił, że udało mu się zebrać od wielu smoków po jednym kamieniu. Onyksie. To było więcej, niźli mogła marzyć. Zdażyła pogodzić się z myślą, że już na zawsze pozostanie ślepa. Odnosiła mgliste wrażenie, że zasłużyła sobie na to, chociaż nie pamiętała dokładnie – dlaczego.
Rhastath towarzyszył jej do świątyni, dzięki temu, że już kiedyś jej tam towarzyszył, nie gubił drogi. Kroki odbijały się echem od ścian, gdy szła w kierunku Ołtarza, czując, jak coś dławi ją w gardle.
Westchnąwszy cicho złożyła na ołtarzu osiem czarnych kamieni, onyksów, prosząc w myślach o łaskę ozdrowienia.
Przez ten czas czuła sie bezużyteczna. Cóż z niej za obrońca Stada, skoro nie mogła nawet dla niego walczyć i pomścić tego, którego zabito?

[Administrator]

Smoczyca, która tu przyszła, była nie dość że ślepa, to jeszcze zachowywała się, jakby była niema. Dziwne. Ale była w boskiej obecności. Może wiedziała, że tu słowa wypowiadane na głos nie były niezbędne.
Onyksy zniknęły, co do ostatniego. A pierwszym, co przywitało świeżo odtworzone oczy Zorzy Północy, był półmrok. Początkowo miała sporą trudnosć w rozróżnieniu szczegółów, by obiekty zyskały ostrość, ale nowe tkanki szybko się przystosowywały i wkrótce Zorza przypomniała sobie jak to było móc patrzeć.
– Dbaj o to, co ci zwrócono, córko Wody – cichy szept musnął jej uszy.

– 8 onyksów
Wyleczenie kalectwa.

[Zorza Północy]

Nie, Zorza nie czuła potrzeby mówić. Bogowie wiedzieli, po co przyszła. Mogli też czuć jej poczucie winy, chociaż ku czemu i komu skierowane, pewnym nie było nawet dla niej samej. Białe ślepia prześlizgiwały się po otoczeniu, a sama Czarodziejka czekała, oddychając głęboko z trudem powstrzymując mrowie emocji, które w niej buzowały. Wszystko wydawało się surrealistyczne, aż...
Coś drgnęło, dostrzegła kontur ołtarza, miękkie światło. Sapnęła cicho, zaskoczona, kłaniając łeb, gdy głos musnął jej długie uszyska.
Nie odpowiedziała, ale była wdzięczna. Obawiała się, że może ciężko być dbać o to, co odzyskała, jeżeli walcząc ktoś zechce ją oslepić. Ale musiała mieć nadzieję...
Odeszła powoli, przyzwyczajając się do świata.

[Nathi]

Słowu, w przeciwieństwie do jego poprzedniczki, a zarazem byłej partnerki, trudno byłoby obyć się bez sztuki, jaką było mówienie. Nie byłby sobą, gdyby nie używał słów. Jego imię utraciłoby sens. Niczego by nie osiągnął... I niczego by nie zniszczył. Choć to ostatnie uważali za prawdę jedynie wszyscy inni. On wiedział.
Stawiał kroki dość ostrożnie. Być może nie chciał przerywać ciszy, jaka panowała w świętym miejscu boga lecznictwa, a może po prostu kalectwo utrudniało mu szybsze przemieszczanie się. Często spacerował, a więc odczuł dość mocno spowolnienie i ból przez te ostatnie księżyce. Nie nazwałby tego wakacjami od walki. Była to prawdziwa męczarnia – udręka na każdym kroku. Dosłownie.
W pysku niósł sarnią skórę. Starał się ją w miarę możliwości wyczyścić, być może bóg doceni schludność. Wewnątrz związanej w worek skórze znajdowało się siedem agatów. Zapłata.
Rozwiązał wór i położył go na ołtarzu, pozwalając, aby kamienie się na nim rozsypały. Następnie cofnął się o krok i skłonił nisko. Nie tak nisko, jakby chciał – przeszkodził mu w tym ból szyi, część kalectwa. Zacisnął zęby, nie chcąc jęczeć w takiej chwili.
– Erycalu – odezwał się w końcu. Poważnie, z szacunkiem. – Przynoszę siedem agatów, zgodnie z poleceniem. Pokornie proszę o przywrócenie sprawności w łapie, bym mógł lepiej wypełniać swoje obowiązki.
A miał kilka interesujących obowiązków do wypełnienia, do których powrót pełni sił może okazać się nadzwyczaj przydatny.

[Wirtuoz Iluzji]

Na całe szczęście były tu pustki. Jak na razie. Przybył bez żadnych ran których smok, nie zdoła wyleczyć, cicho stąpając po podłożu. Pewnie wywołał uniesienie brwi u Eracyla, dlaczego tu przylazł skoro jest zdrów. No prawie zdrów. Jednak nie dla siebie przyszedł, ale dla kogoś innego. Miał nadzieję że nikt z Cienistych go tu nie zobaczy, bo go wyśmieją. I to dosyć głośno. I pewnie ukarzą. Za coś takiego. Za martwienie się o kogoś. innego. Chrząknął cicho, i powiedział prawie szeptem.
– Eracylu, panie Uzdrowień, przychodzę z niecodzienną prośbą. Nie dla mnie proszę o pomoc, lecz dla kogoś innego. Ten smok, zraniony i szpetny poprzez nierozważne działania pewnych osób z Cienia, które może... Troszeczkę... Potępiam....? Mniejsza. Shiro, czyli Wieczne Ukojenie, nosi na swym pysku maskę z kości smoka, by ukryć swoją biedną twarz. I choć jestem Cienistym, to przychodzę z prośbą o wyleczenie tej głębokiej rany, by zmniejszyć jego poczucie słabości... Proszę, co mam dać w zamian...? To mój przyjaciel.... – Zamilkł.

[Administrator]

Chwilę trzeba było poczekać na odzew bogów, ale koniec końców chyba było warto...
Zapłata w postaci agatów znikła, a Słowo Prawdy poczuł, jak w jego ciało wlewają się nowe siły, a stare kalectwo już mu nie dokucza.
Zanim jeszcze wyszedł, mógł dostrzec Koszmarnego Kolca. Ale dziś był chyba dzień milczenia ze strony bogów, bo słowa adepta Cienia spotkały się z całkowitym brakiem odpowiedzi. Bogowie jedni raczyli wiedzieć dlaczego.


Słowo Prawdy:
– 7 agatów
– kalectwo

[Niewinna Łuska]

Miał serdecznie dość tego, że ciągle czuł, jakby jakaś niewidzialna ręka ściskała jego wnętrzności, za każdym razem jak podejmuje się większego wysiłku. Myślał, że jego organizm sobie poradzi. Że rana w końcu zregeneruje się do końca... Jednak ta chwila nie nadchodziła. Księżyce mijały, a on na arenie zaczął padać od najlżejszych zranień. Czas, żeby to skończyć! Nie mógł dłużej uznawać się za wojownika, jeśli nie potrafił wytrzymać lekkich poparzeń w walce ze swoim synem. Odzyska dawną sprawność.
– Erycalu, witaj. Zwracam się do Ciebie po raz pierwszy z prośbą. Jako najstarszy wojownik w stadzie, okryłem się hańbą podczas ostatnich pojedynków. Zemdlałem o otrzymaniu ledwie zauważalnych zranień, które normalnie nie sprawiały by mi problemów. Od czasu, gdy otarłem się o śmierć w walce z Jeźdźcem Apokalipsy, to zdarza się ciągle. Proszę, ulecz mnie z tego nieustannego osłabienia. Muszę wrócić do dawnej sprawności, żeby znów móc spojrzeć w oczy innym wojownikom.

[Administrator]

Przez długi moment Ołtarz był spowity w ciszy, zupełnie jakby nikt nie zareagował na słowa Kaszmirowego Dotyku. Wtem, powietrze ledwo zauważalnie zadrżało. I usłyszałeś następujące słowa.
– Sześć pereł jest ceną tego, o co prosisz – przemówił cicho chrapliwy głos, którego nie dało się zidentyfikować.
A potem wszystko ponownie ucichło.

[Niewinna Łuska]

Nie minęło dużo czasu, jak zjawił się z powrotem na miejscu. Perły kołysały się na jego grzbiecie, podpierane przez lekko uniesione skrzydła. Sam był zdziwiony, że tak szybko miał już w posiadaniu wszystkie te perły. Problem w tym, że żadna nie należała do niego. Będzie się musiał za to odwdzięczyć wszystkim tym smokom. Miał je przed oczami, podchodząc do ołtarza. Poczuł na własnej skórze całe to wsparcie, jakie smoki otrzymywały nie tylko w Życiu, ale i pomiędzy dwoma sojuszniczymi stadami. W końcu połowa pereł pochodziła ze skarbu Wody.
Wojownik ostrożnie odłożył kamienie na ołtarzu, pozwalając im ześlizgnąć się po pochylonym barku, prosto na zimny kamień.
– Przyniosłem to, o co prosiłeś, patronie uzdrowicieli – podkreślił swoją obecność przemawiając głośno. – Teraz proszę, wylecz moje ciało z tego znużenia, przez które nie mogę walczyć tak jak dawniej.
Nadzieja wstąpiła w serce Kaszmirowego. Może się uda? Może wreszcie zacznie przydawać się do czegoś jako przedstawiciel swojej profesji?

[Administrator]

To chyba był dobry znak. Szybkie zebranie pereł. Stado dbało o Kaszmirowy Dotyk. Nic tylko się cieszyć!
Wkrótce po tym, jak Kaszmirowy przestał przemawiać, komplet przyniesionych przez niego pereł zniknął. Zaszumiał wiatr, przynosząc ze sobą świeżą leśną woń, by nasycić Kaszmirowego boską siłą. Wojownik poczuł się bardziej wypoczęty niż od czasu zranienia, lżej mu się oddychało, wróciły mu wszystkie siły. Jego kalectwo zostało wyleczone!

– 6 pereł
– kalectwo

[Dynamika Ostrza]

Różowofutra postanowiła odwiedzić w końcu świątynię, a właściwie ołtarz uzdrowień o którym słyszała. Długo zastanawiała się nad tą decyzją, jednak potrzebowała głosu. Używanie maddary co i raz wyczerpywało ją, nie miała siły na wiele rzeczy a jak złapie ją jakiś mocniejszy ból głowy – wtedy już w ogóle nie potrafiła by się komunikować.
–Witaj, Erycalu, największy z uzdrowicieli. Chciałam cię prosić o uleczenie mych strun głosowych... o odzyskanie głosu, tylko o tyle... – wyczarowała z maddary słyszalną iluzję swego głosu. Ale ileż można było zużywać maddary na zwykłą mowę? Przez to miała zdecydowanie mniej energii na wszystko inne...

[Administrator]

Ołtarz Erycala był dziwnym miejscem. Ale chyba każdy smok się zgodzi, iż całkiem przydatnym.
– Sześć nefrytów, młoda pani Życia – powiedziały ciche głosy bogów, nakładające się na siebie, ale nadal brzmiąc dość melodyjnie. – A kalectwo odejdzie w niepamięć.
Nic poza rozbrzmieniem głosu się nie stało.

[Poszukiwacz Kości]

W końcu wojownik postanowił przybyć ze swoim problemem do patrona uzdrowicieli. Długo zmagał się z nadejściem do ołtarzu, zwłaszcza że nie mógł dojść do porozumienia ze swoim wnętrzem. Chciał zaakceptować wyrok losu, pogodzić się z utraceniem łapy i iść dalej, pozostawiając cienie przeszłości za sobą. A jednak mimo tego czas nie potrafił wyleczyć rany jaką niósł w sobie. Czuł jakby stracił resztki wstydu, stał się zbędny. Świadomość nie pozwalała mu pogodzić się z wszelkimi zarzutami jakie sobie postawił, skutecznie im się przeciwstawiał – a jednak wciąż nie był w stanie wygrać tej walki.
Wbrew jakimkolwiek przekonaniom, postanowił po prostu pójść do świątyni, spoglądając w kamienne oblicze Erycala.
– Erycalu, władco uzdrowicielskiej mocy. Przybyłem cię prosić o twe błogosławieństwo. Po utracie mojej łapy zostałem skazany na dotkliwe kalectwo które nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Każda podstawowa czynność jest dla mnie problemem. Jeśli jesteś w stanie przywrócić to co mi odebrano, jestem gotów spełnić twoje żądania. – Odezwał się, nie mając już więcej tchu by cokolwiek dopowiedzieć.