Bagno

[Jeździec Apokalipsy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoczyca uważnie obserwowała pisklaka, licząc, że tym razem pójdzie mu w miarę dobrze. Na szczęście nie zapomniał o skrętach i je wykonał. Biegać potrafił, więc na tym wolała zaprzestać cały trening. Jednak ku jej zdziwieniu Suntrux się wywalił i prawdopodobnie zrobił sobie coś w łapę, skoro tak zapiszczał. Cienista podbiegła do niego i zatrzymała go, mrużąc ślepia.
– Gdzie Ty mi ucieszkasz mała jaszczurko? – Burknęła, nie spuszczając z niego błękitnych ślepi. Eh.. co za niezdara.
– Bardzo boli? – Zapytała takim głosem, jakby w ogóle coś ją to obchodziło. Pokiwała łbem na boki, da radę. W końcu jest smokiem.
– Umiesz już biegać. Co prawda wypadałoby, żebyś jeszcze poćwiczył.. ale podstawy już znasz. Teraz nauczę Cię skakać. Gotowy? – Mruknęła, lekko kręcąc ogonem na boki. A jeśli połamie się jej cały podczas skoku? Oj.. tego raczej oboje woleliby uniknąć. Niezdarny smok to martwy smok.

// Raport bieg I

[Martwy Kolec]

Młody smok gdy tylko dostrzegł jak jego nauczycielka go dogoniła zatrzymał się. Młody pisklak głośno sapał i rozglądał się na boki a kontuzjowaną łapę trzymał lekko uniesioną. Nagle smoczyca spytała o jego stan. Pisklak był pewien, że smoczyca nie będzie się nim przejmowała. Znowu pojawiła się w niej dobroć. Lecz smok wciąż głośno sapał. Prawie charczał. W pewnym momencie ślina delikatnie ściekła mu z dzioba po czym delikatnie kiwnął łbem nie patrząc w ogóle w jej stronę. Nie był to rozkoszny widok. Gdy tylko Suntrux dostrzegł jakiegoś chrabąszcza idącego po trawie przed nim przebił jego pancerz swoim pazurem wyrastającym z jego skrzydła, po czym zamachał nim, sprawiając, że owad poleciał gdzieś dalej. Smok jakby zupełnie się wyłączył. Zachowywał się jakby Kiary w ogóle przed nim nie było. To zachowanie niewątpliwie było dziwne. Lecz gdy smoczyca spytała go o naukę skakania, ten się zgodził. Stanął na wszystkich czterech kończynach i mrużąc delikatnie ślepia z bólu, ale po chwili jego oczy znów były olbrzymie i pełne błysku. -Gotowy! Chcę skakać tak wysoko, by móc kiedyś skakać po drzewach!-Powiedział ochoczo z radością w głosie.

[Jeździec Apokalipsy]

Smok był naprawdę dziwny. Będzie chyba musiała się nim zająć, bo przecież sam nie da sobie rady. Obróciła jego pysk łapą w jej stronę, ściskając nieco szczękę.
– Postaraj się nie zabić. Masz się mnie słuchać, bo inaczej z nauki nici. – Burknęła, wyobrażając sobie go w postaci adepta. Może by coś z niego było.. chociaż kto wie. O drzewach może pomarzyć, ale nie zamierzała burzyć marzeń młodzika.
– Powiedz mi więc wszystko co wiesz na temat skoku, na co masz uważać, do czego Ci się przyda? – Zapytała. Wpierw teoria, aby wiedziała na czym stoi ze swoim uczniem.

[Martwy Kolec]

Młody smok skupił wzrok na trenerce, lecz jego oczy co jakiś czas skręcały w inną stronę, a sam smok się zajęknął.-Ee...o sk...skoku?-przełknął ślinę, a jego oczy były jakby puste-No na pewno trzeba zgiąć nogi w kolanach i po prostu wyskoczyć. Najlepiej się wybić tylnymi kończynami, bo dalej się skoczy. Można sobie pomóc machaniem skrzydeł by skoczyć wyżej, ale to trudniejsze...-odpowiedział po czym spojrzał gdzieś na bok i znów się zawiesił-Ee...przydaje się on do przeskoczenia czegoś jak np. dziura lub gdyby ktoś chciał wskoczyć na np. drzewo gdzieś wysoko tak jak ja chcę. Em...przydaje się dla samego siebie i może do walki?-Gdy skończył usiadł przed nią, a jego końcówka ogona sztywno i gwałtownie machała na boki. Był zestresowany, chociaż pytanie, jakie Kiara mu zadała wydawało się oczywiste. Smok czuł, że w tym pytaniu jest jakiś podstęp i na pewno coś istotnego pominął.

[Jeździec Apokalipsy]

Przyjrzała się pisklęciowi z nikłym uśmiechem. Po chwili spięła mięśnie i je raptownie rozluźniła, strzelając lekko swoim barkiem. Trochę zesztywniała, ale przecież nie zostawi tego pisklęcia na pastwę losu. Powoli skinęła łbem, już o teorię nie będzie go męczyć.
– Dobrze. Ustaw się w pozycję, taką jak myślisz, że jest odpowiednia. Nie skacz jeszcze. – Poleciła krótko i przechyliła łeb w bok, uważnie mu się przyglądając. Kto wie.. może coś z niego będzie. Przed nimi jednak sporo nauki, ponieważ młody wydawał się być troszeczkę.. zacofany? Zbyt późno go spotkała, powinna się nim zaopiekować.. nie, wcale nie troszczyła się o niego. Zamierzała go po prostu nauczyć podstaw, ponieważ był cienistym, a jakoś radzić sobie musi.

[Martwy Kolec]

Młody cofnął się o krok i uginając kończyny w łokciach czekał na dalszy rozkaz Krwiożerczej. Jego mięśnie były napięte i gotowe do skoku, zaś skrzydła mocno dociśnięte do tułowia. Spojrzał na swoją opiekunkę i chociaż był brzydki, to jakoś poczuł więź z Kiarą. Platoniczne uczucie, o którym jakby zapomniał wcześniej. Czuł się jak gdyby była jego starszą siostrą, a może i nawet mamą. Nie czuł się przy niej brzydki. Spojrzał na swoją trenerkę. Już chciał powiedzieć-Mam...-gdy nagle się powstrzymał. Powiedział to jednak szeptem. Od razu spojrzał przed siebie i zapeszony tylko liczył na to, że tego nie słyszała. Nie chciał być ośmieszony, ani odtrącony.

[Jeździec Apokalipsy]

Krwiożercza uważnie przyjrzała się jego pozycji i zmrużyła ślepia, podchodząc do gadziny.
– Wyciągnij szyję i łeb nieco skieruj ku dołowi. Ogon unieś ku górze, aby był na równi z kręgosłupem. – Dodała, wzruszając lekko barkami. Suntrux chciał chyba coś powiedzieć, lecz Kiara nie wiedziała o co mogło mu chodzić, więc po prostu milczała. Oddaliła się parę kroków, siadając na ziemi.
– Teraz wybij się z łap. Podczas skoku w górze ważne jest abyś zachował równowagę, a kiedy będziesz blisko ziemi, lekko ugnij kończyny i wyląduj. To nic trudnego. – Wyjaśniła, poruszając lekko ogonem na boki i czekając, aż samiec wykona jej polecenie.

[Martwy Kolec]

Słuchając dokładnie co mówi jego opiekunka postarał się zrobić wszystko poprawnie. Wyskoczył z tylnych łap do góry, po czym wylądował. Nie było to zbyt efektowne i trzeba przyznać, że smok nie czuł zbyt wielkiej ekscytacji. Chciał już od razu skakać na duże wysokości, a nie marnować czas na takie głupoty. Kiedy lądował jego kończyny były sztywne. Pomimo tego, że zgiął kończyny podczas lądowania, to zrobił to niczym drewniana zabawka. Zachował równowagę z łatwością, chociaż pewnie gdyby skakał wyżej, to nie byłoby to takie łatwe. Podczas skoku jego skrzydła były mocno dociśnięte do ciała, by nie tworzyły niepotrzebnego oporu powietrza, zaś szyja wyciągnięto do granic możliwości. Jednakże i tak tworzyła cały czas linię prostą z kręgosłupem, a ogon był delikatnie uniesiony ku górze, co sprawiało, że smok bardzo szybko przechylał się do przodu podczas lądowania. Jednakże te skoki próbne były zbyt małe, by odgrywało to większe znaczenie.

[Jeździec Apokalipsy]

Krwiożercza uważnie przyglądała się samcowi, lekko kiwając łbem. Cóż.. jednak nie za bardzo się postarał.
– Nie możesz mieć sztywnych łap. Musisz wylądować miękko. – Mruknęła, przechylając lekko łeb w bok i uważnie się mu przypatrując. Następnie sama ugięła łapy, przycisnęła skrzydła do boków, a ogon lekko uniosła ku górze. Wybiła się mocno z łap, lądując na nich miękko tuż przy cienistym.
– Tak to ma wyglądać. – Rzuciła, odchodząc kawałek aby dać mu wystarczająco dużo miejsca. Powinien się teraz bardziej postarać. Adeptka przysiadła na ziemi, czekając. Cóż.. jak ona nie lubiła uczyć.. ale w końcu cienisty to cienisty. Była zobowiązana.

[Martwy Kolec]

Suntrux kiwnął bacznie obserwował starszą smoczycę. Skoczyła z niezwykłą gracją, lecz wyglądało to imponująco. Gdy tylko zrobiła mu miejsce, ugiął kończyny, trzymał łeb blisko ziemi, po czym skoczył. Jego ciało i tak było sztywne, ale chyba było lepiej niż poprzednio. Nie przechylił się aż tak do przodu. Po chwili spróbował jeszcze raz, lecz nie miał aż tak zaciśniętych skrzydeł. Skakał pokracznie. Jakby jego stawy nie potrafiły się elastycznie ruszać. Wyglądał jak jakiś paralityk. Lecz nie poddawał się. Drapnął przednią kończyną ziemię, po czym burknął do samego siebie. Wziął kilka oddechów i spojrzał w niebo. Zaczynało się ściemniać, co cieszyło smoka. Jego wzrok zaczynał się poprawiać. Temperatura również była dla niego odpowiednia. Niczego więcej nie potrzebował, tylko udanego skoku. Spróbował więc raz jeszcze. Ponownie ugiął nogi we wszystkich kończynach, docisnął skrzydłą mocno tułowia, zaczepiając je wręcz pazurami o swe łuski, i patrząc przed siebie z mocno dociśniętym dziobem wyskoczył ku górze tworząc parabolę. W momencie lądowania podniósł lekko ogon ku górze, a jego ciało zaczęło się przechylać ku przodowi. Ugiął przednie kończyny, po czym na nie upadł prostując odruchowo. Udało się. Lecz smoka to nie cieszyło. Wiedział, że za bardzo się na tym skupiał. Chciał to zrobić instynktownie. Ale może to kwestia wprawy. Kątem oka spojrzał na Jeźdźca Apokalipsy, po czym odwrócił łeb w inną stronę. Nagle zatrząsł, a jego oczy zrobiły się większe.

[Jeździec Apokalipsy]

Smoczyca uważnie przyglądała się poczynaniom młodego ''wychowanka'' i pokiwała lekko łbem. Być może coś z niego będzie.. oby. Cień potrzebował silnych, młodych smoków.
– Skakanie ma być czymś dla siebie.. neutralnym, zwykłym, normalnym..z czasem nie będziesz się nad tym zastanawiał. Skok ma być dla Ciebie odruchowy. Rozumiesz? – Sapnęła, powoli wstając. Pisklak mógł zauważyć trzy kłody i dwa głazy będące oddalone od siebie o kilka ogonów. Nie były za wysokie, choć był różne. Wojowniczka wskazała na nie łapą.
– Przebiegnij ten tor przeszkód. Skacz przez każdą przeszkodę i wróć. Oczywiście bez ociągania się i bez błędów! – Ostrzegła go, uśmiechając się przy tym delikatnie. Eh.. ostatnio zaczęła nauczać. Było to dosyć meczące, ponieważ ona przez całą lekcję siedziała na łapach i.. siedziała.
Wzdrygnęła się lekko, czując nieprzyjemny dreszcz. Czasami tak miała. Kątem oka zerknęła w stronę Złotej Twarzy, która powoli zachodziła. Będzie się ściemniać. To dobrze, Apokalipsa uwielbiała wieczory i noce.

[Martwy Kolec]

To zadanie było dosyć wymagające jak na początki jego nauki. Trochę go to przerastało. Cofnął się o krok, przełknął ślinę po czym westchnął. No dobra...trzeba się skupić i to zrobić. Inaczej nigdy nie zostaniesz takim wojownikiem jakim była Cień Otchłani. Kiedyś musisz z nią stoczyć pojedynek...-mówił do siebie w myślach smok. Skupił swe spojrzenie na przeszkodach, pochylił łeb i dociskając skrzydła do tułowia pobiegł przed siebie. Pierwszą przeszkodą była kłoda. Nie była to wysoka przeszkoda, więc smok ją przeskoczył bez problemów ledwie odrywając się od ziemi. Ciężko to w sumie było nazwać skokiem, ale miał ją już przed sobą. Następna była...też kłoda. Lecz była oparta o jakiś pagórek przez co była nieco wyżej Zwolnił trochę i ją przeskoczył. Dalej biegnąc truchtem zobaczył wyrastające z ziemi głazy. Zatrzymał się przed nimi gwałtownie hamując i trzepocząc skrzydłami, po czym ugiął nogi, machając ogonem na boki przeanalizował skałę. Skoczył przed siebie wyciągając łapy do przodu, a ogon delikatnie ku górze. Lecz zahaczył o głaz łapą. Tracąc równowagę smok rozpostarł skrzydła i zamachał nimi kilkukrotnie. Wylądował poprawnie. Lecz i tak ten błąd nie powinien mieć miejsca. Warknął swoim ropuszym dźwiękiem na skałę po czym spojrzał na Jeźdźca Apokalipsy i spytał-Mogę to powtórzyć?

[Jeździec Apokalipsy]

Wojowniczka uważnie obserwowała poczynania samca, kiwając przy tym łbem. A więc jakoś to przebiegł, choć mogłoby pójść mu lepiej. Dlaczego się nie postarał? Na szczęście sam zapytał, cy może takowy test powtórzyć.
– Nawet musisz. Postaraj się wszystko robić z biegu, a zatrzymaj się tylko na końcu. Myślę, że gdy to zrobisz to możemy zakończyć naukę skoku. – Wyjaśniła, kręcąc lekko łapą na boki i bacznie go obserwując.
Samczyk był już stary. Powinien być adeptem bądź kimś wyżej.
Apokalipsa uderzyła ogonem, jakby chcąc nieco przyspieszyć młodego cienistego. W końcu nie zamierzała czekać w nieskończoność aż się ruszy! Kiara nie przepadała za nauczaniem, jednak dla cienia była w stanie zrobić niemal wszystko. Dlaczego więc nie wspomóc młodego?
Ah.. przypomniał się jej moment walki z Cieniem Otchłani. Pokonała ją, a było to coś. Czuła lekki zachwyt, bowiem wydarzenie to naprawdę mocno utkwiło w jej pamięci. Pokonanie Cienia to niemal jak zostanie prorokiem! Bezcenne.

[Martwy Kolec]

Westchnął, po czym podrapał się skrzydłem po grzbiecie. Okrążył swój tor przeszkód, po czym ruszył w jego stronę. Zaczął biec, tworząc linię prostą z kręgosłupem, jego kończyny były elastyczne, ale i stabilne zarazem. Biegnąc dostrzegł pierwszą i najniższą przeszkodę. Wyskoczył do góry przeskakując ją bez problemu. Nie zwalniając zobaczył następne. Zawarczał na nie i przeskoczył wybijając się z tylnych kończyn i wyciągając przednie do przodu. Gdy był nad sterczącym pniem odbił się od niego tylnymi kończynami próbując przeskoczyć głazy, które znajdywały się przed nim. Dzielił go dystans około dwóch metrów. Był rozpędzony. Niestety nie udało mu się go przeskoczyć. Doskoczył akurat na głaz, lecz wylądował na nim w pięknym stylu. Z rozpędu jednak poleciał dalej rozkładając swoje skrzydła i próbując gwałtownie się zatrzymać na ziemi stracił równowagę, więc machnął lewym skrzydłem z całych sił by się wyprostować. Może nie o to chodziło trenerce, ale skakał w jego mniemaniu jak powinien. Był z siebie zadowolony. Jego ogon zaczął drżeć jak szalony, a źrenice były olbrzymie. Podszedł do Apokalipsy i spytał-I jak? Może być?-zadał pytanie cały zadyszany, zaś serce biło bardzo szybko.

[Jeździec Apokalipsy]

Smoczyca przyjrzała się samcowi, który powinien być adeptem. Skrzywiła się, ale nie trwało to zbyt długo. Kiedy skończył, skinęła krótko łbem.
– Może być. Czym teraz chcesz się zająć? – Zapytała, uderzając ogonem o ziemię. Jakby nie patrzeć nauki były dosyć.. męczące. Ale czego nie robi się dla stada.. przecież muszą być silni.
Ciemnołuska na moment spojrzała w bok, przypominając sobie czasy gdy była małym pisklęciem. Nic nie wiedziała o życiu, była taka.. beztroska. Teraz jednak dostrzegała coraz więcej rzeczy, które niekoniecznie się jej podobały. Smoczyca odetchnęła głęboko i zamknęła ślepia, aby po chwili je otworzyć.
Życie było takie a nie inne i musiała sobie jakoś z nim poradzić. Czasy będą coraz cięższe, a ona musiała w końcu zająć się sobą. W dodatku była ciekawa, czy w miarę szybko uda się jej zdobyć kompana. O tak, to o nim marzyła. Wspaniale byłoby kogoś takiego mieć.. ale czy na pewno był to dobry pomysł?
Na pewno. Kiara czuła, że nie powinna chodzić sama.

// raport

[Martwy Kolec]

–Chciałbym umieć walczyć!-Powiedział doniośle smok. Chciał dorównać siłą i walecznością wszystkich wojowników. Lecz widział, że smoczyca się z nim nudzi. Usiadł więc przed nią i spytał-Chyba, że nie chcesz mnie już uczyć...poznałem smoczycę ognia. Jest miła. Mogę u niej się uczyć...-dodał smok patrząc jak ogon smoczycy uderza o ziemię.
Co chwilę było słychać skrzekot żab, niekiedy jakieś porykiwanie. Trudno się dziwić. Znajdywali się na terenach bagnistych. Stali akurat na stabilnym gruncie, lecz gdy Suntrux się rozejrzał, zobaczył, że otacza go podmokły teren, w którym łatwo utknąć. Uwagę smoka przykuł jednak jeden drobny szczegół. Z błota wystawały zwłoki jakiegoś zwierzęcia, a żywiły się nim liczne białe robactwo. Młody smok, odszedł od smoczycy i wolnym krokiem zaczął podchodzić coraz bliżej ruszającego się truchła.

[Jeździec Apokalipsy]

Wojowniczka uderzyła ogonem o ziemię. Chce? Niech sobie chce dalej. Na jego słowa przewróciła jedynie ślepiami.
– Nie obchodzi mnie żadna smoczyca. Pytam się i korzystaj póki możesz. Nie zamierzam się przecież Ciebie prosić o naukę u mnie. – Stwierdziła, uderzając ogonem o podłoże raz jeszcze. W pewnym momencie samczyk jednak przesadził, gdy zaczął sobie odchodzić. Wojowniczka nie kryła zdenerwowania. Ba, wręcz naruszył jej dumę!
– Jeżeli masz mnie mieć gdzieś to nie nauczę Cię niczego. Co to w ogóle za zachowanie? Gdzie Twoje maniery? – Warknęła, ukazując białe kły. Oh.. nie cierpiała takiego zachowania. W dodatku ostatnio Kiara była nieco.. przewrażliwiona.

[Martwy Kolec]

Nagle smoczyca była jakaś agresywniejsza. Wcześniej było w niej więcej pewnego rodzaju miłości. Uśmiechała się, była miła. Lecz to prysło. Nie wiedział czemu. Nikt nigdy nie wymagał od Suntruxa powagi, więc nigdy jej nie zachowywał. Nigdy nie musiał być dojrzały, więc taki nie był. Lecz sytuacja się zmieniła. Musiał się więc dostosować. Wrócił do smoczycy i mrużąc delikatnie ślepia przeprosił ją. Zachowując powagę na pysku rzekł stanowczo, lecz trochę mechanicznie
-To nauczysz mnie walki?-spytał siedząc przed nią wypierając pierś do przodu. Jednakże kark Suntruxa był i tak nisko położony. Wyglądał jakby się garbił. Jednakże nie był w stanie wygiąć inaczej swojej grubej szyi. Nie chodzi o tłuszcz, a o budowę kręgów. W wielu czynnościach może to utrudniać życie, lecz na pewno był odporniejszy przez to na jakiekolwiek obrażenia.
Patrzył na smoczycę i nie myślał o zupełnie niczym co się dzieje wokół. Chciał zacząć walczyć, ale był skupiony na gestach i słowach trenerki.

[Jeździec Apokalipsy]

Wojowniczka jak widać.. cóż, miała humorki. Raz była miła, a raz.. wredna i nieobliczalna. Cóż, smoczyca przechodziła naprawdę wiele zmian w swoim życiu. Zmrużyła ślepia i pokiwała lekko łbem, dobrze nauczy go. Był cienistym.
– Czym jest według Ciebie atak? Wyjaśnij jego definicje, sposoby na zaatakowanie przeciwnika.. po prostu to co o nim myślisz. – Powiedziała poważnym głosem, uderzając ogonem o ziemię i siadając na ziemi. Na razie trochę teorii, a potem go nieco pomęczy. W końcu wolała wiedzieć, co młody wie o tym wszystkim. Jakby nie patrzeć teoria była bardzo ważna i niezbędna do zastosowania.
Wojownik nie tylko musi dobrze walczyć, ale i rozumieć. Cienista zmrużyła ślepia, czekając i uważnie obserwując pisklaka.

[Martwy Kolec]

Powaga u smoka nie ustępowała choćby na chwilę. Nie odważył się nawet usiąść.-A zatem atak...jest to czyn, w którym trzeba zrobić krzywdę drugiej istocie. Można to zrobić każdą częścią ciała. Pazurami, ogonem, kolcami, głową, pyskiem, dziobem, a nawet skrzydłami. Trzeba wybierać miejsca, które najbardziej uszkodzą danego smoka. Najsłabszym miejscem jest brzuch, a najsilniejszym grzbiet. Można też uszkodzić skrzydła, by przeciwnik nie mógł zacząć latać...chyba że nie umie tak ja. To wtedy tylko zada ból.-Smok rozkręcił się. Patrząc na przerażający pysk Apokalipsy smok odpowiadał najlepiej jak tylko umiał. Bał się konsekwencji. Chociaż wcześniej mógłby nazwać ją matką, to wszystko się zmieniło. Mimo to wciąż darzył ją uczuciem. Ale nie odważyłby się teraz podejść i otrzeć o nią swoim pyskiem.

[Jeździec Apokalipsy]

I dobrze. Nauka była ważna w życiu każdego smoka, więc samiec musiał się postarać. Szczególnie, gdy prowadziła ją Apokalipsa. Nie zamierzała przecież mówić na darmo.
– Prawda. Najczęściej wykorzystujemy go na polowaniach, wojnach bądź arenach. Czy najsłabszym miejscem jest brzuch? Nie była bym tego do końca taka pewna. Cały łeb łącznie z szyją, podbrzusze, pachwiny, błona skrzydła, łapy.. to są najsłabsze punkty i najczulsze. Atakowanie w szyję jednak stosuje się w ostateczności, ponieważ można w taki sposób kogoś zabić. Dodam jednak, że sama nasada skrzydła jest bardzo twarda, więc uderzenie i nam może sprawić ból. – Zakończyła, stukając lekko ogonem na ziemię i uważnie obserwując młodego adepta. Cóż.. Kiara miała pewne problemy z okazywaniem uczuć. Widziała go jako młodego i starała się wychować, jednak.. czy był jej synem? Nie. Nigdy nie powiedzieli do siebie takich słów więc.. byli po prostu smokami. I co by zrobiła, gdyby spotkała się z takim gestem? Cóż, byłaby co najmniej zaskoczona, ale nic by mu nie zrobiła.
– Teraz powiedź mi wszystko co wiesz o o obronie. – Mruknęła, uważnie go obserwując.