Świątynia

[Zbierający Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tutaj jeszcze nie był ale zorientował się, że to chyba taka główna świątynia. A może to te same miejsce w którym się "modlił" i nic nie usłyszał? Wylądował i wzruszył barkami, nie wiedząc po co miał tutaj przylecieć. Coś mu jednak mówiło, że nie tylko on dostał taką wiadomość. Usiadł więc na posadzce i czekał, uważnie rozglądając się po okolicy i wypatrując innych smoków.

[Pieśń Słowika]

W ślad za Zbierającym Kolcem wszedł do świątyni Pieśń Słowika. Młody, ranny smok ledwie doczłapał się na miejsce. Z nieskrywaną ulgą położył się pod ścianą i zajął się zlizywaniem krwi z piersi. Przedtem skinął głową drugiemu smokowi.
Gdy już skończył oczyszczać łuski oblizał pysk i przeniósł wzrok na Zbierającego.
– Ty też zostałeś tu zaproszony przez... ducha? – zapytał ciekaw, czy nie był jedynym, który miał wątpliwy zaszczyt być nękany przez czarną zjawę.

[Zbierający Kolec]

A więc jednak, nie tylko on widział czarnego smoka. Hm... co to za jeden? Czemu ma na sobie krew? Może kolejny łowca z Życiu? Skoro jest różowa Dynami to czemu nie niebieski? Przyjrzał mu się i podszedł do niego nieco bliżej, chcąc nawiązać nową znajomość. Usiadł przed nim i kiwnął łbem na potwierdzenie słów nieznajomego. Sam potem zapytał – Jestem Anubis. Co ci się stało?

[Cichy Potok]

Cichy był kolejnym smokiem, który przybył do Świątyni. Skoro bóg śmierci i sprawiedliwości wzywał, to oczywistym było, aby nie ignorować takiego wezwania. Nawet, jeśli posłańcem boga był dawny Przywódca Cienia, z którym nie darzyli się najcieplejszymi uczuciami. Teraz jednak to nie z nim będzie konwersował. Miedzianołuski w ciszy wkroczył do Świątyni i zauważył dwójkę smoków. Jeden z jego stada, drugi ze stada Życia. Obojgu skinął łbem, po czym przysiadł, nie odzywając się, tylko czekając na to, co się wydarzy.

[Oddech Pustyni]

Wylądowała jak zwykle zgrabnie i weszła powoli do Świątyni. Kiedy tu leciała nieco się wyciszyła, ale nadal wypełniała ją ta sama nuta ekscytacji, co podczas pojawienia się Szydercy.
W środku znajdywały się dwa smoki, oba z różnych stad, więc Oddech miała prawo podejrzewać, że są tu z tego samego powodu co ona. Spojrzała na Lśniącego, potem Anubisa i skinęła im łbem na powitanie. Nie było potrzeby, żeby się im przedstawiać, bowiem miała przyjemność uczyć ich obojgu. Zanim skupiła na nich jakąś większą uwagę, rozejrzała się po pomieszczeniu, ale nie dostrzegła niczego nadzwyczajnego, a przynajmniej nic nowego, od kiedy była tutaj ostatnio. Zapewne spotkanie, lub cokolwiek dla nich przygotowano, rozpocznie się, kiedy przybędzie więcej smoków. Kiedy smoczyca rozeznała się jako tako w otoczeniu, znów spojrzała na młodszych, konkretnie na niebieskiego. Był ranny, zapewne po jakimś pojedynku, bo smoczyca nie spodziewała się, że jakieś zwierzę obrałoby skrzydło za cel. Mogła się mylić, ale miała nadzieję, że dobrze rozumuje. Kiedyś miała podobne rany, więc widok samca przywoływał miłe wspomnienia z walki. Rany w końcu z czasem się zarastały, zostawiając po sobie piękne blizny, a także doświadczenie. Nie chciała być natarczywa, więc szybko przestała się przyglądać i znów skupiła na pomieszczeniu.
Dopiero potem zauważyła Cichego i z nim też przywitała się pospiesznym ukłonem. Dowódcy najwyrazniej też byli zaangażowani, jak każdy inny smok.
Ognista westchnęła. Z chęcią by się odezwała, ale tak ogromna ilość pytań tłoczyła jej się w tej rogatej czaszce, że nie wiedziała od czego zacząć. Głównie ciekawa był na temat tego, kto chciał ich widzieć i dlaczego. Poza tym, w jakim celu został wysłany Uśmiech, a dlaczego sam Ateral do nich nie przemawiał, o ile miał z tym coś wspólnego.

[Jeździec Apokalipsy]

Cienista również przybyła tutaj dosyć szybko, licząc że Słowo będzie tuż za nią. Musiała zostawić wszystkich członków rodziny podczas przywitania nowego – jej córki. Smoczyca gwałtownie wylądowała, uważnie się obracając.
Podeszła pewnym siebie krokiem ku Oddechowi, mrużąc ślepia i skinęła jej łbem. Ją znała, więc i od niej zamierzała się dowiedzieć to i owo.
– Witaj Pustynio. Czy i Ciebie odwiedził Kheldar mówiąc, że Ateral potrzebuje nas w świątyni? – Zapytała poważnym głosem, szukając potwierdzenia w jej ślepiach. Coś i ją musiało tutaj sprowadzić, poza tym.. nie byli sami. Jakieś dwa smoki też tutaj znalazły.. a wiec wezwanie dostali tylko wybrani?
Kto wie.
Cienista nie przysiadała na ziemi, tylko bacznie obserwowała otoczenie, cały czas będąc w gotowości. Coś dziać się w końcu musiało, prawda? Niestety.. nikogo tutaj szczególnego nie było prócz kilku smoków.
Może wojowniczce to wszystko się przyśniło? Ostatnio dosyć mało spała.. powinna odpocząć. Ale przecież miała świadków w grocie, że owy duch się pojawił. Cóż, poczekamy – zobaczymy.

[Ateral]

Lekki spadek temperatury w Świątyni świadczył o przybyciu Aterala.
Szara postać stanęła przed przybyszami. Pierwsi, którzy odważyli się odpowiedzieć na wiadomość od ducha. Czarne ślepia zmierzyły smoki.
– Witajcie – powiedział cicho Ateral. – Witajcie na miejscu popełnienia przestępstwa. Wzywam was do tego, byście odnaleźli skradziony przedmiot, zidentyfikowali przestępcę i wymierzyli sprawiedliwość.
Nieznacznym ruchem pyska wskazał wejście w głąb Świątyni, tam, gdzie stały posągi wszystkich bogów i tam, gdzie smoki się do nich modliły.
– Znajdziecie tam wskazówki, które pozwolą wam rozpocząć poszukiwania. Nie będzie to proste, nie będzie to bezpieczne. Sugeruję więc, byście działali w parach. Nawet najlepszy tropiciel wśród smoków potrzebuje kogoś, kto będzie pilnował jego pleców, podczas gdy on sam skupi się na zadaniu przed nim.
Czarne ślepia spojrzały ponad zebrane dotychczas smoki na wejście na tereny rozpościerające się przed tym miejscem.
– Przybędzie więcej poszukiwaczy. Jeśli takie jest wasze życzenie, możecie już rozpocząć. Możecie też poczekać na swoich partnerów, jeżeli nie widzicie nikogo odpowiedniego wśród obecnych tutaj. Ta para smoków, która jako pierwsza przyniesie odpowiedzi lub poszukiwane przedmioty, otrzyma stosowną nagrodę.
Ateral zamilkł, nadal patrząc beznamiętnie na ziemie przed Świątynią, zupełnie jakby smoki zgromadzone przed nim nagle przestały istnieć.


//informacje parafialne dotyczące eventu.

W evencie mogą wziąć udział JEDYNIE dorosłe smoki i tacy adepci, którzy samodzielnie polują. Smoki, które się kwalifikują, dostały od naszego rezydujacego na forum naczelnego ducha zaproszenie!

Uprzejmie proszę nie brać udziału multikontami – wybierzcie jedno swoje konto, którym chcecie tu działać!

Dobieracie się w pary. Każda para otrzyma wskazówki (czasami będą się one różniły pomiędzy parami, a czasami nie), które będzie musiała rozwikłać i wedle których podążać do celu. Wszelkie próby "wyprzedzenia" pozostałych (na przykład skoczenie do miejsca gdzie widzicie już inną parę) bez otrzymania prowadzących do tego miejsca wskazówek, będą z góry skazane na niepowodzenie.

Nie wykluczajcie możliwości stoczenia walk. Nie wykluczajcie konieczności wpuszczenia obcego na tereny swojego stada, jeśli dobierzecie się w grupy międzystadne. Nigdy nie wiadomo, dokąd zaprowadzi nas śledztwo!

Po dobraniu się w pary zapraszam tu:

Niech wygrają najlepsi!

May the odds be ever in your favor ;)

[Pieśń Słowika]

– A ja Pieśń Słowika – odparł smok biało-rudemu smokowi. Zaczął się przyglądać dziwnej narośli na pysku Zbierającego Kolca. Nagle przywołało to obraz, który jeszcze poprzedniego dnia mignął mu przed oczami. Nie skupiał się na nim, jak na powodem paniki, która kazała mu uciekać z nad granicy obozu elfów.
Nic dziwnego, że zakręciło mu się we łbie.
Zamrugał i zrobił kilka głębszych wdechów.
– To ty... – mruknął i uniósł głowę wyżej. Nie za wysoko. – Byłeś tam. Gdzie ten elf...
Nie dokończył, bowiem zaczęły się schodzić inne smoki.
Lekko skinął głową Cichym Wodom. Obdarzył delikatnym uśmiechem Oddech Pustyni. Dopiero na widok tej smoczycy zrozumiał jak szybko biegnie czas.
Przyjście smoczycy ze stada Cienia zignorował. Chociaż gdyby był tu z nią sam na sam. Pewnie wyszedłby na zewnątrz tłumacząc, że musi zaczerpnąć świeżego powietrza.
Powrócił wzrokiem do Zbierającego Kolca.
Na pytanie zadane przez niego odruchowo spojrzał na strzaskane skrzydło. Jednak szybko odwrócił wzrok.
– Jakaś dziwna istota zaatakowała mnie w jaskini. Zasłoniłem się skrzydłem, a ona mi je... Sam widzisz... – spuścił wzrok.
Lecz Ateral przemówił skupiając na nim uwagę Słowika. To co usłyszał wprawiło go w zdumienie. Bogowi ktoś coś ukradł? Machnął ogonem z entuzjazmem i wysłał mentalną wiadomość do Zimowego... do Chłodnego Obrońcy.
– Idź z Cichymi Wodami – powiedział lekko się uśmiechając do futrzastego przyjaciela. – Ja sobie znajdę parę.

[Administrator]

Heulyn była... zdumiona, tak to chyba dobre słowo, które oddawało jej obecny stan "ducha", haha. Nie spodziewała się zobaczyć tej mglistej, kolczastej sylwetki w swej grocie, będącej czymś, co pozostało po drugim Przywódcy Cienia.
Było to co najmniej niepokojące, ale przede wszystkim... podniecające. Możliwość, że legendy o życiu pozagrobowym nie są fałszem, a zatem te srebrne punkciki pojawiające się nocą faktycznie mogą być Oczyma Przodków.
Jednak nie zagłębiając się więcej w te religijne wątpliwości i rozważania, smoczyca wylądowała przed wejściem do świątyni na lekko ugiętych łapach. Zrobiła to z wrodzoną gracją, składając pierzaste ramiona skrzydeł po bokach. Łuski mienił się w jasnyc promieniach. Zmrużyła lekko złociste powieki, patrząc na szarą, drobną sylwetkę Boga Śmierci.
Kąciki gadzich warg drgnęły w nieznacznym pół uśmiechu nie pozbawionym zresztą lekkiej ironii, bo wszakże czego mógł chcieć od niej sam Pan Śmierci? Jej pora wszak jeszcze nie nadeszła, a przynajmniej sama nie zamierzała aż tak łatwo się poddać, miałą jeszcze wiele rzeczy do zrobiona.
Wtedy też do jej nozdrzy dotarła świeża Woń Wodnego, tego którego wyczuła podczas patrolu na ich granicy, Ognistej zwącej się Oddechem Pustyni, tego młodego z Życia, Lśniącego Kolca, które leczyła i... Kiara?
Ciekawe, naprawdę ciekawe.
Weszła do środka i rozejrzała się. Pierwszym, co wyczuła, była posoka, mnóstwo posoki. Bezwiednie przeciągnęła rozwidlonym jęzorem po pysku, lokalizując rannego. Czy po to tu była potrzebna?
Dostrzegła też masywnego, miedzianołuskiego samca, chyba go jeszcze nie znała, ale to do niego należał zapach znad granicy, piaskowołuską Wojowniczkę i Kiarę.
– Wzywano mnie – przemówiła swym dźwięcznym, miękkim głosem, uśmiechając się lekko. – Czy to ma coś wspólnego z tym tu młodzikiem? – dodała, kierując spojrzenie ponownie na rannego.

[Jeździec Apokalipsy]

Ateral pojawił się, a w świątyni nie znajdowało się przecież dużo smoków. Wojowniczka skinęła mu łbem i zmrużyła ślepia, uważnie go obserwując. W takim razie.. kolejna gonitwa? Smoczyca uśmiechnęła się. Nie lubiła przecież uganiać się za zbiegłymi pisklakami, a taki przeciwnik... to już coś.
Kiedy bóg skończył, pojawiła się dobrze znana Kiarze uzdrowicielka. Cienista posłała jej ciepły uśmiech. Również była zaskoczona, wszyscy byli. Smoczyca spojrzała na rannego smoka w zastanowieniu i przegryzła lekko dolną wargę, aby zwrócić swe ślepia ku Heulyn.
– Witaj moja Droga. Popełniono tutaj przestępstwo, mamy odnaleźć skradziony przedmiot, znaleźć przestępcę i wymierzyć mu sprawiedliwość. Mamy to zrobić w parach. – Wyjaśniła jej, lekko wzruszając barkami i uważnie się rozglądając. Podeszła nieco bliżej smoczycy, unosząc lekko swoją przednią łapę.
– Zostaniesz więc moją parą i razem udamy się w głąb świątyni w celu znalezienia wskazówki? – Mruknęła z drapieżnym uśmiechem, aby w pewnym momencie unieść lekko łeb ku górze. Wszystko zależało od uzdrowicielki.. w dodatku Kiara ją znała i wolała trzymać się z cienistymi. Liczyła, że Oddech nie będzie miała jej tego za złe.. chyba. Jednak lepiej być z tymi, których się zna naprawdę dobrze.
Cienista więc postąpiła parę kroków w głąb świątyni licząc, że uzdrowicielka się zgodzi i pójdzie za nią. Zamierzała wejść pierwsza.. Może zyska więcej przewagi? Czas jest tutaj dosyć.. ważny.

[Przyczajona Modliszka]

Modliszka była zafascynowana odwiedzinami ducha Uśmiechu Szydercy, o którym słyszała opowieści, więc dość szybko domyśliła się, z kim ma do czynienia. Cóż innego więc mogłaby zrobić, jak nie lecieć na miejsce spotkania, by dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi?
Weszła do świątyni, dostrzegając zarówno obce jak i znajome smoki.
Po chwili dostrzegła kolejnego ducha, a raczej boga. Przysiadła w pobliżu ojca, wsłuchując się w słowa smoka. Sierść na jej grzbiecie mimowolnie jeżyła się na samą myśl o tym, co za chwilę będzie się tu działo.

[Oddech Pustyni]

Rzeczywiście Uśmiech wspomniał coś o Ateralu... cóż myśli Oddechu najwyrazniej odrobinę się rozsynchronizowały przez tę całą, nową sytuację –
Ah... najwyrazniej wszystkich zawołał włas-właśnie on– odezwała się do Cienistej, witając się z nią pochyleniem łba. Gadów przybywało coraz więcej i smoczyca powoli zaczynała odczuwać niewielki dyskomfort. Przestrzeń między nimi zacznie naprawdę się zacieśniać, jeżeli przybędą członkowie każdego stada.
Ognista nie mogła się jednak rozpraszać, nie teraz kiedy na miejscu zjawił się Ateral. Zwróciła ślepia ku niemu, również się witając. Nie zwracała uwagi czy to zauważył, prawdopodobnie kłaniała się już z przyzwyczajenia. Wspomniał coś o zbrodni, poszukiwaniach, parach, całej misji. Czego mogło to dotyczyć? Czyżby Lśniącego, jak zasugerowała przybyła Uzdrowicielka? Swoją drogą Oddech spojrzała ponownie w jego kierunku, jakby dopiero teraz zauważyła jego stan. Czyli jej założenia, że zdobył te rany na arenie były błędne. A to ciekawe...
Kiedy się odwróciła, policzyła w myślach wszystkich przybyłych. Na razie liczba była parzysta, ale nie wiadomo ile smoków miało jeszcze przylecieć. No nic. Chociaż była potwornie ciekawa rozwoju wydarzeń, jakoś nie spieszyła się do doboru w pary. Jakoś już tak miała, że nie potrafiła dokonywać wyboru, szczególnie, że wszyscy tutaj byli dla niej jedynie... znajomymi.

[Administrator]

Smoczyca skierowała lazurowe ślepia na Kiarę. Ten błękit jarzył się na tle czerwonej twardówki, niczym blask błekitnego ognika. Przekrzywiła delikatnie trójkątny, złoty łeb na prawo, słuchając Wojowniczki, która zbliżyła się właśnie do niej.
Zamrugała powiekami w lekkim, uprzejmym zdziwieniu.
– Doprawdy? A cóż to za przedmiot? Czy wiadomo, kto go skradł? Albo chociaż mamy jego zapach, cokolwiek? – zagadnęła lekkim tonem, jednocześnie zastanawiając się, co też to mogło kogokolwiek obchodzić?
No i te informacje, niekompletne, wybrakowane. Co zginęło, co i kogo mają odnaleźć? Takie poruszanie się po omacku nie odpowiadało smoczycy, ale z drugiej strony zapowiadało się ciekawie, a ona wyrwie się z monotonii dnia powszedniego.
Zerknęła jeszcze kątem ślepia na błekitnołuskiego, który broczył obficie krwią ze złamanego skrzydła i kilku innych miejsc.
– A ten tu też ma szukać? Nie wygląda na takiego, co utrzyma się zbyt długo na łapach – mrukneła wcale nie siląc się na to, aby ściszyć głos.
Słysząc pytanie Kiary uśmiechnęła się szeroko.
– Ależ oczywiście, szukanie niewiadomej wydaje się ciekawszym zajęciem od szlajania się po równinach i lasach. Ciekawe czym są te całe wskazówki – odpowiedziała mruczącym głosem, który na koniec przeszedł w zastanowienie.
Ostatni raz zerknąwszy na smoka Życia, ruszyła za Kiarą, wskazując jej pyskiem aby się nie zatrzymywała. Nieco ją wyprzedziła, chociaż nie o odległość dłuższą, niż długośc łba.
Szła stosunkowo wolnym krokie, stawiając ostrożnie łapa za łapą. Skrzydła dociskała swobodnie do boków, ogon uniesiony kołysał się lekko na boki.
Ona sama zaś rozglądała się po korytarzu, gdzie stały posągi Bogów. Ileż razy już odwiedzała to miejsce?
Szukała jakichś nieprawidłowości, nasłuchiwała dźwięków rozchodzących się w tym pomieszczeniu, sama wyciszyła nieco swój własny oddech, aby ich nie zagłuszył.
Pociągała nosem szukając niecodziennych zapachów.
– Doprawdy, szukanie niewiadomej – szepnęła pod nosem z kpiącym rozbawieniem.
Miała nadzieję, że Wojowniczka również była w pogotowiu i nie pozwoli nikomu rzucić się na jej plecy.

[Pieśń Słowika]

Czekał cierpliwie lekko zawstydzony swoim stanem. Bo to jednak poważna misja była, wymagająca sprawności i gotowości nawet do walki. A z nim... wiadomo jak było.
– Hej! Słuch mam jeszcze dobry – zaprotestował po krytyce Kaliny. – Przyszedłem, bo mnie tu wezwano. Gdybym od razu wiedział po co, to bym się wam nie pokazywał.
Pewnie by rozprostował kryzę ze złości, ale tą też miał poszatkowaną. Wysłał impuls mentalny do Azylu. Może ona przybędzie?

[Uśmiech Szydercy.]

Do groty wleciała jeszcze jedna postać. Och, skoro już tyle się namęczył, by ściągnąć tu te wszystkie leniwe gady, to nie miał zamiaru odpuścić sobie widowiska, jakie mieli mu sprezentować.
Kolczasta, mimo iż nie do końca materialna, to nadal wyraźnie masywna sylwetka wleciała do środka świątyni po prostu przenikając przez ścianę. Ciągnął się za nim dym i mgliste smugi.
Kheldar wylądował tuż za Ateralem, na uboczu, chcąc być jedynie obserwatorem i przysiadł na zadzie. Wyszczerzył zębiska w szyderczym uśmiechu i czekał, wodząc szkarłatnym wzrokiem po zebranych.
Wyścig szczurów do nagrody. To będzie zabawne.

[Zbierający Kolec]

Adept nieco oburzył się na słowa boga śmierci. Jak to ONI mają szukać?! A co za problem aby jakiś inny bóg lub bogowie po prostu z góry nie szukali sobie tego czegoś?! Pprzecież to ich sprawa skoro to taaaakie ważne. A może bogowie to więksi słabeusze i lenie niż mu się zdawało! Tak, to była myśl która mu się spodobała. Wzruszył barkami i podszedł do Oddechu, iignorując resztę smoków (oczywiście przywódcy skinął łbem jak wypadało) i zapytał się jej – To może chciałabyś Mistrzyni ze mną szukać? Było by mi niezmiernie miło szukać z tak doświadczoną wojowniczką– A w głowie nadal myślał jacy to leniwi są bogowie, oczywiście że bawią się śmiertelnymi smokami, że robią z tego jakąś durną grę. Kompletnie mu się to nie podobało. Ale nie chciał zrezygnować, bo 1.jakby to wyglądało w oczach przywódcy a 2.jakby to wyglądało w oczech jego Mistrzyni. A no najpewniej jako zniechęcenie i tchórzostwo. Więc nie miał za bardzo wyjścia, wykorzysta jednak ten czas wby spędzić trochę chwil z jego nauczycielką. A lubił Pustynię.