Łączka Przy Skale

[Oddech Pustyni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Westchnęła. Dobrze, że młody miał zapał do nauki, w końcu szybciej wejdzie w dorosłe życie, a ona będzie mogła mieć ten promyczek dumy, że się do tego przyczyniła. Jak to ktoś powiedział, pisklęta są przyszłością stad i nawet jeżeli Pustynia częściej szkoliła te z poza Ognia, to przynajmniej zyskiwała sobie sojuszników.
–Tak jak wspomniałam do skoku przyda ci się bieg, ale nie od razu. Zaczynając od teorii. Pierw pozycja. Jest bah-bardzo podobna do tej którą przybierasz przy biegu, tyle że łeb pochylasz nieco głębiej. Co do samego skoku, jest kilka podstaw, kt-które powinieneś zapamiętać. Kiedy się wybijasz, tylne łapy nadają ci prędkości, w nich skupia się siła wybicia, a przednimi określasz jak wys-wysoko chcesz skoczyć. Kiedy już jesteś w powietrzu skupiasz się na zachowaniu równowagi, przy czym pomagasz sobie ogonem. Jest to intuicyjne, więc nie powinno sph-sprawić ci problemów– przerwała na chwilę, jakby chciała się zorientować czy młody nadal jej słucha. Za moment kontynuowała, zadowolona, że dzięki Wiernej, pamięta jak wyjaśnić skok od podstaw –Na końcu pozostaje lądowanie. Pierw z ziemią stykają się przednie łapy, potem dołączają do nich zadnie. Musisz pamiętać też żeby nie opadać na sztywne łapy, a ugiąć je delikatnie zaraz przy lądowaniu. Jest to ważne, ponieważ amortyzujesz tym siłę upadku i unikasz bólu. Gdybyś na ph-przykład skoczył z dużej wysokości na sztywne kończyny, mógłbyś sobie coś złamać albo skh-skręcić– wyjaśniła. sama pamiętała swoje pisklęce wyczyny i to jak na początku nie radziła sobie z lądowaniem. Anubis był jednak starszy i możliwe, że zupełnie pominie ten etap –Na początek spróbuj skoków z miejsca, jak najdalej, a potem jak najf-naiwyżej–

[Zbierający Kolec]

Ale... Zaraz. Przecież tak naprawdę już skakał. Kiedy wybijał się w przód do skrętu, więc dla niego to nie będzie problem. Ruszał swoimi stosunkowo krótkimi uszkami, ukrytymi za rogami zawsze mu drgały gdy ktoś do niego mówił. Anubis skinął głową na znak że zajarzył i ustawił się. Rozstawił łapki, lekko je ugiął, ogon nad ziemią prosty do kręgosłupa tak jak szyja i łeb z tą różnicą, że tak jak mówiła Pustynia pochylił ją odruchowo głębiej. Skrzydła do ciała i wio! Zaczął od skoków w dal z miejsca. Spiął mięśnie i chwilę tak się "pokręcił" aż w końcu wybił się mocno z tylnych kończyn. Kierunek był przed siebie, ogon odruchowo nadał mu równowagi. Kiedy zbliżał się ku ziemi wylądował na przednich łapach, ugiął je oddając całą siłę skoku do podłoża i amortyzując skok a dopiero potem postawił tylne. Zwrócił się w stronę Pustyni ponownie wykonując skok w dal z miejsca. Wybicie z tylnych kończyn, równowaga w locie, lądowanie na ugiętych przednich łapach i dostawienie tylnych. Potem zwrócił się do niej tyłem i odszedł na cztery kroki od niej. Ponownie ugiął i rozstawił lekko łapy, wybił się tym razem w górę ale nie centralnie pionowo. W górze jak zawsze ogon odruchowo nadał mu równowagi i kierunku, przechylił ciało w dół i wylądował na przednich, uginając je a potem dostawił tylne. Spojrzał milcząco na Pustynię i czekał na dalszą instrukcję.

[Oddech Pustyni]

//przeoczyłam to na aż tak długi Ó-Ó

Nie musiała mówić mu, że sobie radzi bo o tym z pewnością wiedział sam. Patrzyła po prostu jak działają jego łapy, ogon i kręgosłup. W skoku wiele czynników miało znaczenie, ale wyglądało na to, że młody nie pomijał żadnego z nich.
Kiedy już miała polecić mu kolejne zadanie, zorientowała się, że powtarza w kółko jedynie polecenia, a sama nie angażuje się w naukę. Może nie dla każdego było to konieczne, ale to beznamiętne mówienie, nie mogło być jedyną rzeczą którą zamierzała robić. Milczała przez chwilę i przymknęła oczy, a kiedy młody mógł już pomyśleć, że smoczyca zdecydowała się na drzemkę, zobaczył przed sobą białą kulkę. Zwisała tuż przed jego nosem, o rozmiarze niewielkiego owada i żarząc się słabym światełkiem. Zanim młody zdołał się jej przyjrzeć, odskoczyła od niego, a potem wzniosła się na jedną czwartą wysokości ogona i kilka szponów, dla utrudnienia.
–Złap ją w zęby– poleciła, a twór zaczął powoli oddalać się od Anubisa i choć utrzymywał wysokość, to z każdym uderzeniem serca był coraz szybszy. Jeżeli młody nie będzie się ociągać złapie kulkę bez problemu, ale jeżeli chwilę poczeka, może jej nie dogonić.

[Zbierający Kolec]

Spojrzał na kulkę i zamachał wężowato swoim puszystym ogonem. Ugiął lekko rozstawione łapki, ogon prosty, szyja obniżona odruchowo a skrzydła do ciała. Ruszył z wyskoku, wybijając się z tylnych łap, podciągając przednie i na nich wpierw lądując i uginjąc je. Reszta doszła odruchowo. Potem dogonił kulkę, stawiając dalekie kroki i na przemian ale w miarę płynnie łapy. Wyprzedził kulkę o niecałe pół ogona i zatrzymał się. Naprężył mięśnie i gdy kulka (miał taką nadzieje że będzie pruć dalej do przodu) się zbliżyła on ponownie wybił się z tylnych łap, przednie podciągnął. Skierował się po łuku w górę chcąc złapać w zęby kulkę, otworzył paszczę. Zbliżał sie! Już prawie ii...kłapnął zębami chcąc zakleszczyć się w obiekcie. Kiedy lądował to wpierw na przednie łapki które ugiął, potem dostawił tylne i już. Puścił kulkę o ile mu sie udało.

[Oddech Pustyni]

Młody chciał złapać kulkę. Nie poczuł jej, ponieważ była tylko iluzją i w dodatku rozpłynęła się, kiedy tylko kłapnął szczękami w jej pobliżu. Nie minęła chwila, a za smokiem pojawił się kolejny obiekt. Tym razem był to owad, albo po prostu coś, co miało go przypominać. Na pierwszy rzut oka było to upasione muszysko, bzyczące donośnie i latające chaotycznie w każdą stronę. Kiedy Anubis wylądował, mucha zaczęła uciekać.
–Teraz ją złap– odezwała się nauczycielka, wskazując owada ogonem. Tym razem nie będzie tak łatwo, bowiem jeżeli smok wyprzedzi muchę, ona zmieni kierunek. Będzie musiał ją dogonić, a potem wyskoczyć jak najdalej, żeby pochwycić ją w locie.

[Zbierający Kolec]

Spojrzał teraz na owada. Już wiedział jak go dorwać, no na logikę przecież! Ugiął lekko rozstawione łapki, ogon prosty a szyja obniżona odruchowo i skrzydła do ciała. Ruszył z wyskoku, wybijając się z tylnych łap, podciągając przednie i na nich wpierw lądując i uginjąc je. Reszta doszła odruchowo. W ten sposób zapewnił sobie szybki start. Stawiał dalekie kroki i na przemian płynnie łapy.Kiedy znalazł się blisko owada, przygotował się do skoku. Naprężył mięśnie i nadal biegnąc za owadem, wybił się z tylnych łap, przednie podciągnął. Kierunek był prosto na robaka, więc jak najdalej w przód. Tym razem nie próbował łapać zębami skoro to tylko iluzja a jeno wysunął jęzor w jego stronę. Kiedy lądował to odruchowo na przednich łapach które ugiął, potem dostawił tylne.

[Oddech Pustyni]

Tym razem skok nie wyszedł młodemu tak dobrze jak wcześniej. W prawdzie nie była to kompletna porażka, ale z pewnością nie było to, w pełni dobrze wykonane ćwiczenie. Uczeń najwyraźniej zapomniał o ogonie, bo chociaż na początku prawidłowo go usztywnił, to potem nie manewrował nim w powietrzu. Teraz nie miało to jakichś szczególnych negatywnych skutków, ale przy bardziej skomplikowanym skoku, młody mógłby się przewrócić.
–Pamiętaj o ogonie. Kiedy skaczesz przed siebie, nie zawsz-zawsze się przewrócisz, ale jeżeli będziesz trzymać go usztyw-usztywnionego istnieje na to duża szansa– pouczyła go, zaraz gdy wylądował, trzymając się sztywno swojej pierwszej myśli –Teraz ostatnie ćwiczenie, sph-sprawdzimy w nim, jak zwinny jes-jesteś– kiedy skończyła mówić, pod łapami młodego pojawiło się kilka intensywnie czerwonych kwiatów. Najwyraźniej było to miejsce rozpoczęcia, ponieważ za kilka sekund, z ziemi wyrosły kolejne, w różnej odległości. Jedne były bliżej, inne dalej od samczyka, ale każdy w zasięgu jego skoku, jeżeli się postara. W ten sposób, z czerwonych kwiatów, utworzyły się wyraziste platformy, na których młodzian miał lądować –Skacz po kolei– wytłumaczyła, pokazując młodszemu początek trasy. Pierw niewielki skok w prawo, potem dalszy naprzód, potem krótki w lewo, dłuższy w prawo, jeden wymagający zawrócenia i tak dalej, przez cztery ogony. Może młody trochę się pomęczy, ale ostatecznie wyjdzie mu to na dobre. Tymczasem Oddech zamierzała po prostu się przyglądać, wygodnie siedząc na swoim miejscu.

//po Twoim poście, jeżeli dowalisz z opisami, raport na skok I i II

[Zbierający Kolec]

//nie chce mi się xD

Anubis spojrzał na kwiatki które nagle pojawiły się pod jego łapami i dalej. Uh, nie lubił magi i aż zdziwił się, że wojowniczka jej używa. Dlaczego? A to już fakt że ubzdurał sobie, że wojownicy powinni polegać tylko na fizycznym świecie i tak dalej... Ale nad tym można byłoby tak długo dyskutować jak nad tematem związanym z imionami według Zbierającego Kolca. Tak więc skupił się, bacząc też na ten ogon o którym teraz jakoś tak zapomniał. Skok w prawo; Smok ugiął łapy i wyprostował ogon, chociaż ten nie był sztywny aby podążał za nim przy skokach i nadawał mu równowagę. Skrzydła do ciała i spiął mięśnie, policzył do trzech i wybił się do przodu z tylnych łap, wyginając ciało w łuk na prawo a ogon za nim. W "locie" przednie jak i tylne były podciągnięte lekko pod siebie. Wymierzył w miarę siłę by wylądować na "platformie", kiedy lądował to wpierw na ugiętych przednich łapach a potem dostawił tylne. Kolejny skok był prosto, więc teraz nadal trzymając pozycję, będąc na ugiętych łapach skoczył mocno do przodu wybijając się z tylnych. Panował nad ogonem, pamiętał o złożonych skrzydłach i lądował na przednich, ugiętych łapach. W "locie" przednie jak i tylne były podciągnięte lekko pod siebie. Po lądowaniu dostawił tylne i spojrzał na kolejną platformę. Tym razem odległość była krótsza. Ugiął rozstawione lekko łapy, ogon prosto ale nie sztywno by nadawał mu równowagę i skręcał wraz z nim. Skrzydła do ciała i ponownie wybił się z tylnych kończyn, podciągając w "locie" pod siebie kończyny. Całe ciało jak i ogon skierował w lewo tworząc łuk w tę stronę. Następnie, nie czekając kiedy to wylądował najpierw na przednich ugiętych łapach a potem dostawił tylne, od razu wybił się z tylnych pamiętając o ogonie i skrzydłach no i rozstawieniu łap jak i ich ugięciu. Tym razem jednak, wiedząc że tamta platforma wymaga zawrócenia, skierował się w jej stronę wyginając ciało w łuk i tak generując siłę, że właściwie zawrócił już przy lądowaniu. Wylądował na przednich łapach, uginając je i amortyzując skok po czym dostawił i reszta sama doszła. Powtórzył to samo i wrócił do Wojowniczki.

[Oddech Pustyni]

Młody hopsał niczym sarenka, więc Oddech przyglądała mu się z zadowoleniem i ino delikatnie poruszała łbem, żeby nadążyć za jego przemieszczającą się sylwetką. Poradził sobie z danym przez nauczycielkę problemem, więc nie było potrzeby, żeby go jeszcze w czymś poprawiać. Kiedy skończył, Oddech poczekała chwilę, jakby spodziewała się, że coś powie, ale młodszy był zapewne nieco zdyszany, więc kiedy nie zabrał ani słowa, przemówiła ona –Myślę że wystarczy już nauki, chyba, że chciałbyś jeszcze o coś zapytać– nie żeby gdzieś się jej spieszyło, ale przyswajanie kilku nauk na raz uważała za dosyć niepraktyczne, ponieważ umysł i organizm musiał pierw przystosować się do zaaplikowanej mu wiedzy.

[Zbierający Kolec]

//Zastanawiam się co ty robisz, że odpisujesz o 4 rano xd

Anubis był zdyszany to fakt, do tego dochodzi nieprzyjeme uczucie spoconego i posklejanego futra które traz nie jest przyjemne nawet w "noszeniu go" przez właściciela. Chciał się czegoś zapytać Pustyni ale na razie to ona wyprzedziła go i sama się czegoś zapytała. W niemej odpowiedzi kiwnąą jej łbem żeby dała mu chwilę. Jeszcze dwa spokojne oddechy i powiedział – Jesteś wojowniczką, ja też bym chciał walczyć ale w stadzie nie ma wojowników i nie ma mnie kto uczyć. Chciałabyś mnie wyszkolić na wojownika?

[Oddech Pustyni]

//odpisuję na posty xD

Kiedy tak dychał, przyglądała mu się z jeszcze większym zaciekawieniem. Ciekawe czy wyglądała podobnie, kiedy była zmęczona. Na pytanie młodego nie odpowiedziała od razu, ale nie dlatego, że się zastanawiała –Ja... ah, tak ja. Oczywiście– odezwała się w końcu, bardziej przymulona niż zwykle. Miałaby zostać mistrzem? Ona? Jak to jest, że żyła tu tyle czasu, a nadal nie potrafiła przyzwyczaić się, że smoki darzyły ją takim zaufaniem. Potwornie dziwne uczucie...
–Teh-teraz musisz odpocząć, ale pózniej możesz mnie wes-wezwać kiedykolwiek zechcesz. Pamiętaj tylko, żeby wybieh-wybierać miejsca, gdzie jest dużo przestrzeni do walki– ukłoniła mu się, jakby w podziękowaniu, a potem jeszcze baczniej zaczęła mu się przyglądać. Ciekawe czy mógł mieć coś więcej do powiedzenia,

[Zbierający Kolec]

Anubis ucieszył się w duchu i skinął łbem w podzięce – Dobrze, dziękuję. Lecę odpocząć a jeżeli to nie problem nazajutrz będę cię wołał. Mam nadzieję że usłyszusz mój ryk– Sorki on magii nie praktykował. Za dużo jej było wokół niego i miał jej dosyć. Temat na dłuższą chwilę, ruszył przed siebie i po chwili znalazł się w powietrzu. Kierował się do obozu Wody.

[Przyczajona Modliszka]

Modliszka postanowiła poćwiczyć swoje umiejętności lotnicze. Była córką smoczycy o genach powietrznych, aż wstyd było mieć lot na tak niskim poziomie... Matka starała się w niej zaszczepić miłość do lotu, jednak ona była za bardzo zajęta własnymi zainteresowaniami. Żyjąc tak daleko od niej nie dało się ukryć, jak bardzo tęskniła zarówno za nią jak i za Paraliżującą. Być może dlatego postanowiła teraz zająć się czymś, co niosło ze sobą tak intensywnie wspomnienia?
W tym celu udała się na łączkę przy skale, która wydawała się odpowiednim do tego miejscem.
Najpierw zajęła się rozgrzewką. Bezkres zawsze jej powtarzała, jakie to jest ważne. Oczywiście w awaryjnej sytuacji nikt nie myśli o tym, by w obecności drapieżnika wykonywać rozgrzewkę, lecz przed intensywnym treningiem warto było o tym pamiętać. Tak więc Modliszka rozłożyła swoje intensywnie czerwone skrzydła i poruszyła nimi, przyzwyczajając je do wykonywania ruchów. Po chwili zaczęła robić nimi okręgi w przód i w tył, starając się jak najlepiej uelastycznić mięśnie. Gdy już ruch ten wydawał się swobodniejszy niż na początku, a skrzydła bardziej rozgrzane, przeszła do machania nimi w przód i w tył oraz na boki. Zrobiła też parę rozciągających ćwiczeń na nogi i ogon, w końcu one też będą pracować.
Po tej czynności wzbiła się w powietrze, szybko machając skrzydłami, by wzbić się na odpowiednią wysokość. Najpierw pochyliła nieco ciało do przodu, nie przestając pracować skrzydłami, w ten sposób lecąc w przód, podczas gdy ogony pomagały sylwetce w utrzymaniu równowagi. A gdy postanowiła się zatrzymać, odchyliła ciało bardziej w tył, skrzydłami bijąc tak, by opór powietrza wyhamował jej ciało.
Ruszyła ponownie, teraz ćwicząc zakręty. Przed zakrętem w prawo (a później w lewo) skręciła pysk w tym kierunku, dzięki czemu reszta ciała również automatycznie podążyła za tym ruchem, z podwójnym ogonem na końcu. Porobiła tak parę skrętów, a następnie kół, które różniły się tym, że wyprostowywała sylwetkę dopiero po wykonaniu 360 stopni w powietrzu.
Następne były zmiany wysokości. Smoczyca by wzbić się wyżej po prostu zaczynała mocniej uderzać skrzydłami w powietrze, dzięki czemu jej ciało unosiło się wyżej. Co do opadania wyglądało to wręcz przeciwnie, przechylała ciało do dołu, zwalniając ruchy skrzydeł, jednocześnie kontrolując spadek wysokości.
W pewnym momencie postanowiła zrobić eksperyment... uważając na siłę i kierunek wiatru siłą rozpędu zamachnęła się w dół, starając się tak kierować ciałem, by wykonało ono pętlę w powietrzu. Skrzydła w tym momencie nieco złożyła, a gdy już zaczęła kończyć pętlę, zaczęła pracować nimi tak, by podnieść swoją sylwetkę, wyciągnąć ją z poprzedniej pozycji w tą typową.
Po zakończonym treningu wylądowała, wykonując pikowanie i udała się dalej.

[Oddech Pustyni]

Zamiast ruszyć do swojej groty, tak jak planowała uczynić zaraz po patrolach i rozmowie z Rozjarzonym, zakręciła na tereny Wspólne. Jako nowa przewodniczka wolała porozmawiać w cztery ślepia z innymi władającymi, żeby zorientować się jak postrzegają stado Ognia, a także ją.
W prawdzie z Dynamiką rozmawiała niedawno, ale ponieważ odbyło się to jakiś czas temu, w dodatku w towarzystwie Runy, Oddech uznała, że warto to odświeżyć.
Udała się tutaj, w ustronne i ciche miejsce, żeby razem z przywódczynią Życia, móc spokojnie omówić wszystkie ważne tematy.
Wezwała ją mentalnie, ciekawa jak szybko odpowie, a potem czekała.

[Dynamika Ostrza]

Dynamika oczywiście odpowiedziała na wezwanie – w końcu wypadało poznać nową przywódczynię ognia. Z ostatniego spotkania z Runą nie dowiedziała się o niej wiele. Może najwyżej to że była dość małomówna.
Przytruchtała tu, po ostatniej drzemce nieco bardziej na siłach, zatrzymując się tym razem bez poślizgu czy jakiegoś widowiskowego hamowania przed pustynią. Wyraz jej pyska nie wyrażał niczego innego, jak pogodnego uśmiechu. Była zadowolona, mimo sytuacji międzystadnej, bo właśnie przywitali w stadzie nowego wojownika, bo jej rodzina po raz kolejny udowodniła jak bardzo są zgrani.
–Witaj, Pustynio... chociaż pewnie nosisz teraz nowe imię, prawda? – Powitała nową przywódczynię ognia, z pomocą maddary nadając swemu głosowi przyjazny, codzienny ton, pozbawiony jakichś niepotrzebnych uroczystych nut. To w końcu nie ceremonia, nawet przywódcy nie musieli prywatnie rozmawiać poprzez wzniosłe monologi, czyż nie?

[Oddech Pustyni]

Oddech skinęła przybyszce łbem, ale zanim w ogóle zaczęła zastanawiać się nad swoją wypowiedzią, jej uwagę przykuł głos różowej. Ona mówiła, ale nie poruszała przy tym pyskiem... zupełnie jak przy telepatii, tyle że dźwięk rozchodził się jakoś inaczej, jakby jednak wydobywał się od Dynamiki. Jak ona to zrobiła, co to były za cuda?
Ognista stała i przyglądała się towarzyszce, jak zamurowana.
–To... ja– cofnęła się odrobinę –Tak, masz rację. Teraz nas-nazywam się Płomień Pustyni– po czym jeszcze raz pochyliła łeb, jakby przedstawienie się tego wymagało. Wiedziała, że nie zachowywała się naturalnie, a ponieważ obawiała się, że druga przewodniczka jej to wytknie, postanowiła, że szybko się wytłumaczy –Wybacz za moją reakcję ale... nigdy nie słyszałam, żeby ktoś poh-porozumiewał się w podobny sposób. To też za pomocą maddary?– Dynamika mogła już zorientować się, że czy pustynna przepraszała, czy mówiła normalnie, jej ton nie ulegał zmianie. Nie była to więc kwestia tego, że starała się nadać swojemu głosowi powagi, a po prostu nie potrafiła go zmienić.
–Szybko się zmienia to wszystko– dorzuciła za moment –Nie chce cie znowu obrzucać pytaniami, ale chciałabym wied-wiedzieć... dobrze się czujesz jako przewod- to znaczy dowódca?– było wiele spraw, o które chciała zapytać, ale ta kwestia dręczyła ją najbardziej. Co tam polityka i sojusze, ważne było, jak powinna się czuć.