Grota za wodospadem

[Piórko Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Być może magia precyzyjna nie szła mu najlepiej. Ale zawsze na początku potrafił zaliczać wpadki. Pamiętał jak przy nauce pływania poszedł na dno z wyrwanym z korzeniami krzakiem w zębach, którego próbował się uchwycić. Ale potem szybko opanował pływanie. Postanowił się mocniej skupić i zastosować trik o którym mówił nauczyciel.
Wyobraził sobie kulę. Matowa, świecąca bladym światłem, zupełnie gładką. Nie, to już było. Niech będzie z wielką czerwoną kropką aby widać było czy wiruje, gdy wprawi ją w taki ruch. Wyobraził sobie że pozostaje w miejscu, wisząc pięć szponów nad ziemią. Pozostanie w tej pozycji aż ponownie nie uderzy pazurem o ziemię. Tutaj zrobił ruch uderzenia jednym pazurem w ziemię. Dla odwrócenia swojej uwagi od kuli, zrobił obrót wokół siebie (jak kot za ogonem). Spojrzał na kulę. Rzeczywiście, była w tym samym miejscu, wyglądała tak samo i opalizowała tym samym światłem. Więc zrobił drugą kulę, trzecią, czwartą, przy każdej robił skrobnięcie pazurem i obrót za ogonem.
Spróbuję coś trudniejszego pomyślał i wszystkie kule wolą jego wyobraźni przemieniły się w ptaki, które krążyły wokół nich po dużym kole. Ptaki miały zachowany tylko kształt, przetworzone były z kul, posiadały więc powierzchnię matową, białą opalizującą bladym światłem. Wyglądały by jak upiory, gdyby nie czerwone głowy, zabarwione tak ponieważ kule miały czerwone kropy, które właśnie wypadły na głowach tworów. Ptaki zachowywały się naturalnie, machając skrzydłami podczas lotu.
– Z fakturą mam jeszcze problemy. Ale tak na prawdę nie poznałem jeszcze ptaków i mam problemy ze szczegółami. To postaram się dopracować samodzielnie – Gdy to mówił, ptaki ciągle okrążały ich po dużym obwodzie.
-Proszę, naucz mnie teraz ataku magią. Co zrobić na przykład aby zabić sarnę na polowaniu?

[Wirtuoz Iluzji]

Wreszcie mu się udało. Trochę to przynudne jak komuś coś nie idzie, to takie monotonne.
–Dobrze. Magii precyzyjnej na razi ci starczy. Przejdźmy więc dalej. Magia ataku to to samo jak każda inna, tylko nasze twory są groźne. Gorące, zimne, ostre, twarde. Do wyboru. Zaatakuj mnie. – Tyle razy już powtarzał. Pierwszy atak mówi o smoku i tak dalej...


//sorki że takie krótkie ale to nauka :'P//

[Piórko Nadziei]

Piórko zastanawiał się nad tym co powiedział nauczyciel. No tak, mam zaatakować ale jak? Słyszał wiele razy że magią nie można zrobić krzywdy ale jej tworem już tak. Koszmarny powiedział że "magia ataku to to samo jak każda inna, tylko nasze twory są groźne. Gorące, zimne, ostre, twarde". To może niech będzie ostry i twardy. Niestety Piórko nie znał za wiele takich przedmiotów poza skałami. A te miały różne kształty. Skupił się, znowu poczuł znaną mu wibrację. Z każdym razem szło mu coraz lepiej. Wyobraził sobie sobie kamień, twardy zwykły odłupany od skały, ale dość duży a co najważniejsze z bardzo ostrymi krawędziami. Gdy wizja się już urzeczywistniła, wprawił ją magicznie w ruch wirujący wokół swojej osi. Kamień w szaleńczym tańcu ostrych boków, wydawał się śmiercionośną piłką. Teraz wyobraził sobie jak leci z dużą prędkością w stronę Koszmarnego. Błyskawicznością ruchu sam był zdziwiony. Przestraszył się nawet i nim wirujący kamień osiągnął cel, jakim była głowa smoka, po prostu zniknął.
-Wystraszyłem się bo nie wiem czy przez przypadek nie zranił bym ciebie.
Aby jednak nie wyjść na nieudacznika zaraz wyczarował kolejne twory, tym razem kamienne kolce w takiej ilości jak maddarowe płomyki czarodzieja, i w jednym momencie wypuścił je wszystkie tak że swym grotem przebiły ich środek. Nie doznawszy jednak oporu przeleciały dalej wbijając się w ścianę i znikając kończąc widowiskowym odkryciem. Najtrudniejszym w zadaniu było nie to że płomyki były w ciągłym ruchu ale to, że chciał wszystkie kolce jednocześnie umieścić w płomykach. Ale Piórko skupiał się coraz lepiej. Ciekawe co na to powie nauczyciel.
-I jak ci się podobał mój atak na ogniki. Trafiłem prawie wszystkie i to w ruchu.

[Wirtuoz Iluzji]

Obserwował kolec. Już miał sie roztrzasakać o jego tarczę gdy ten sam zniknął. Uniósł pytająco brew wyglądając zza tworu. Dostał zaraz wytłumaczenie i czekał, na... Sam nie wiedział co. Nagle pojawiły się kolejne kolce skierowane każdy w inną stronę. Nie mógł sobie poradzić z taką ilością i ruchem więc nieliczne trafiły. Przekręcił łeb na bok.
– Zaatakuj ogniem, albo czymś gorącym. – Polecił i czekał co tez myśli. W międzyczasie przed nimi pojawiła się kukła o podobiznie Kravsaxa, trochę mniejsza ale gotowa by do niszczenia.

[Piórko Nadziei]

Piórko pamiętał widok kuli ognia, którą mama stworzyła kiedyś aby ich ogrzać. Nie była duża a jednak biło z niej ogromne ciepło. Pomyślał sobie że przecież wystarczy wyobrazić sobie kulę o większej gęstości energii, a więc i bardziej gorącą a nawet większą. Dobrze że nauczyciel postawił kukłę podobną do niego. Swoją drogą jak on to robi że jego twory są tak realistyczne, i gdyby nie to że mniejsza, miał by opory przed atakiem.
Widząc kukłę treningową, Piórko nie miał oporów przed atakiem. Wzbudził w sobie jeszcze więcej wibrującej energii. Niemal widział jej promień który zmaterializował się w postaci kuli ognia wielkości niemal połowy ogona. Wyobrażał sobie jej kształt, temperaturę, nawet ciężar i konsystencję. To nie był już twór niematerialny w postaci ognia zamkniętego w bańce, to była lawa wypływająca z wnętrza ziemi, tak gorąca że z łatwością topiła skały i tak ciężka że nie ma żywej istoty gotowej ją podnieść. Lecz ten materialny już twór w pełni posłuszny Piórkowi błyskawicznym ruchem, od momentu stworzenia, dopadł do kukły i walnął weń swym ciężarem lawiny skalnej i ogniem najgorętszej lawy, rozpryskując się z impetem, miażdżąc postać i rozpryskując się zbyt daleko i zbyt silnie. Piórko dał się zaskoczyć falą gorąca jaka rozlała się na boki i odłamkami wyrwanego eksplozją podłoża. Wykonał gwałtowny odskok w tył i tylko to, że ćwiczył to dziesiątki razy, uratowało go przed ranami z powodu poparzeń, stłuczeń i ran ciętych, od odłamków skalnych.
-Oj przepraszam. Chyba coś za mocno mi wyszło.
Piórko próbował się uśmiechnąć do nauczyciela, ale ten pewnie nie dał się nabrać tym grymasem, widząc przestraszone oczy malca.

[Wirtuoz Iluzji]

Lava. Trysnęła w jego kukłę topiąc ja powoli, aż do ziemi. Oczywiście zauważył że masa odłamków i żrących ogniem kropel poleciała w ich kierunków więc okrył się szybko tarczą, siebie i jego, która odbija wszelkie pociski i była nawet widoczna. Wyglądała jak bariera.
– Na przyszłość uważaj. Nie możesz atakować, jednocześnie się raniąc. – Zganił go. Co by było gdyby tak postąpił w walce? Może przeciwnik poczynił by tarczę odbijająca która atak by odbiła i sam by nim dostał? Dlatego zaleca się używania odpowiednich kształtów dla zniwelowania ofiar, w postaci siebie.
– Atakuj lodem albo wodą. – Polecił, a kukła odżyła znowu wykonując ruch jakby przeciąganie się wyglądające identycznie jak u smoków.

[Piórko Nadziei]

No może przesadził z tym atakiem. Sam dał się zaskoczyć.
-Woda? – Zdziwił się Piórko ale po chwili zrozumiał. No tak, woda występuje w różnych postaciach. jako chmura, jako mgła, jako para która unosi się nad gorącymi źródłami, jednocześnie jest płynna, w której tak ochoczo pływał, no i jako lód, twardy i ostry i zimny. Mógłby używając maddary nie tylko tworzyć energetyczne, maddarowe twory wyglądające jak woda w tych trzech stanach skupienia, ale mógłby za pomocą magii, zebrać wilgoć unoszoną w powietrzu, lub zaczerpnąć z wodospadu który wciąż przykrywał taflą spadającego płynu, wejście do jaskini. Taką wodę mógłby cisnąć jako pocisk i zamrozić tuż przed uderzeniem w przeciwnika. Taki sopel lodu z łatwością przebił by szyję nawet najbardziej łuskatego, sękatego smoka. Tak też zrobił. Wyobraził sobie jak z tafli wody urywa się dość znaczna ilość wody, wielkości głowy dorosłego smoka i leci w kierunku kukły, celując w nasadę szyi, tam gdzie nie ma mięśni. W tchawicę. Chwilę jednak przed uderzeniem, zamienia się w sopel lodu i wbija w kukłę, przelatując na drugą stronę.
Ale to nie koniec. Nim pocisk przebił szyję poleciały dwa inne pociski tej samej wielkości. Lecz pierwszy nie zamienił się w lód przed udeżeniem, lecz chwilę po. Mokra kula rozbryznęła się na widmowym smoku, mocząc go całego, chwilę później zaminieniła się w lód, twardy i sprawiający że postać nim przykryta, traciła możliwość ruchu. Druga kula wody rozciągnęła się w bardzo długi i cienki sopel lodu, wbijając się poprzez zmarzlinę w serce widma. Chwilę później woda opadła.
– Czy o taki atak wodą i lodem chodziło? Zapytał Piórko

[Wirtuoz Iluzji]

Przyjrzał się jego atakom. Dostatecznie poniszczyły jego twór, więc było dobrze. Przywrócił go do poprzedniej postaci tak jak zawsze by prowadzić dalej naukę, choć miał jeszcze jedną uwagę.
—Oczywiście, ale można również za jej pomocą kogoś dusić tworząc bańkę wokoło jego głowy. — Dodał, i pomyślał nad kolejnym poleceniem.
— Ostatni punkt to wiatr. Zaatakuj wiatrem. — Wymyślenie skutecznego ataku w tej formie, jest dosyć trudne, zwłaszcza że sam wiatr nie jest taki sobie groźny.

[Piórko Nadziei]

No cóż. Piórko nie pomyślał że za pomocą wody może kogoś podtopić. Wystarczy przytrzymać mu głowę zanurzoną w bańce z pola maddarowego. Ale wiatr? Prąd powietrza o dużej sile? Co on może zrobić smokowi, gdy ten stoi na ziemi mocno wbiwszy się w nią szponami?
Po namyśle jednak wpadł na genialny sposób. Wokół kukły za pomocą pola energii rozpędził strumień powietrza który krążył coraz szybciej aż pojawiło się coś na wzór trąby powietrznej. Porywał wszystko w pobliżu, a że poza pyłem i piachem oraz małymi kamieniami, nie było niczego innego, porwał to wszystko unosząc niczym tabun. Aż pociemniało wokół. Wiatr nagle skręcił i pędem uderzył w kukłę, porywając ją i cisnął o kamienną ścianę.
– Gdyby było więcej miejsca, nie musiał by ciskać smokiem, ale mógłby nawet z daleka porwać jakiś przedmiot i trafić nim w smoka.

[Wirtuoz Iluzji]

Pomimo że to nauka magii, zaczęła mu się powoli nudzić. Przerobił z nim wszystkie żywioły, a nie chciało mu się mówić o truciznach, dźwiękach i tym podobnych.
— Tak, oczywiście. — Poprawił sobie skrzydła i przeszedł do następnego punktu ćwiczeń. Obrony. — Teraz będziesz się bronił... — Gdy tylko brzmienie ostatniego słowa się skończyło, kamienny kolec pomknął w prawą łapę Piórka, gotów ją przedziurawić. Ale kto wie czy na pewno był groźny...?

//raport MA I//

[Piórko Nadziei]

Piórko mógł po prostu odsunąć łapę. Ale był na tyle skupiony że między łapą a lecącym kamiennym kolcem, za pomocą maddary stworzył tarczę w postaci płaskiego przezroczystego tworu. Kolec uderzył w niego i znikł.
Piórko był zadowolony z tej akcji, że na początku była taka prosta, a jemu udało się z tym poradzić.
– Teraz kiedy umiem tworzyć precyzyjne przedmioty, jestem w stanie szybko przywołać sobie tarczę, która zablokuje wszelkie pociski.
Piórko oczekiwał na kolejne zadanie.

[Wyrwany Kolec]

Przybywając do groty sądził, że spotka tu Brakującą Łuskę. Kiedyś obiecała mu naukę i czuł, że może być w okolicy.
Leciał tutaj sam i nikogo nie widział ani po drodze ani wchodząc do groty ukrytej za wodospadem.
W trakcie czekania umilał sobie czas bawiąc się wodą.
Dotychczas widział wodę tylko jako płaskie zbiorniki a to była dla niego nowość.
Mógł się nią oczyścić nie wchodząc do rzeczki czy jeziorka, mógł też się napić i była taka smaczna.
Może kiedyś nauczy się pływać? Kiedyś widział uczącego się pływać Piórko, wyglądało to na niezłą zabawę.
Jednak teraz najważniejsza dla niego była nauka ataku i obrony, no może jeszcze śledzenia. W końcu chciał zostać wojownikiem...

[Brak Słów]

Brakującej nie zajęło długo, żeby się zjawić. Od najmłodszych lat uczyła się zwalczać swoje wrodzone lenistwo i stawiała sobie cele wysoko – to też i zawsze była praktycznie na czas.
Jej pojawienie się przed grotą obwieścił podmuch wiatru wywołany trzepotem skrzydeł przy lądowaniu, który rozbryzgał silniej lecące z wodospadu krople. Młodej widocznie strach był obcy. Nawet gdy zbierało się na burzę, Brakującej to nie przeszkadzało, by latać sobie wysoko. Ot, zwyczajnie szybszy sposób transportu!
Wkrótce zza wodospadu wyłonił się brązowy, nakrapiany brzegami pyszczek, w którym osadzone były dwa zielone ślepia intensywnie badające grotę. Gdy dostrzegły Mirandeartha, kąciki pyska uniosły się, odsłaniając w wesołym uśmiechu garnitur białych, wyglądających jeszcze dość pisklęco ząbków. Nie pasowało to do jej zgoła nastoletnich proporcji ciała.
– Hej ci!– zawołała, podchodząc do czarnołuskiego samca. – Chciałeś się uczyć czegoś, nie? – upewniła się, siadając przed młodszym kolegą.

[Wyrwany Kolec]

Usłyszał łopotanie skrzydeł nadlatującego smoka, po chwili zobaczył nadchodzącą postać.
Ucieszył się na jej widok co było widać, jego pyszczek się cieszył a ogon nie mógł ustać w miejscu. Bardzo lubił się uczyć, nie był leniem jak niektóre młode smoki – ale może to nie charakter a trudne czasy go do tego zmusiły?
– Heej. Pewnie, ja uwielbiam się uczyć. Chciałbym się nauczyć obrony gdyby ktoś zły miał mnie atakować. Czy nauczysz mnie tego?
Jednym dłuższym susem, zbliżył się jeszcze bardziej do Brakującej.

[Brak Słów]

Uśmiech zelżał tylko tyle, by mogła zamknąć paszczę, kryjąc za wargami białe ząbki. Wrzos w czasie odpowiedzi Mirandeartha poprawiła sobie skrzydła, które się jej widocznie źle złożyły po niedawnym locie. Jako, że lubiła się zamaszyście ruszać, narobiła przy tym trochę wiatru.
Przechyliła na bok łepek.
– No dobra! – zakrzyknęła wesoło. – No to by wypadało zacząć od jakiejś, no, teorii. Możesz mi na przykład powiedzieć, jakie są dwa główne typy obrony, jeśli masz na to jakiś pomysł. Ach, no i powiedz mi, na kogo się chcesz szolić? – spytała dodatkowo młodego, intensywnie się weń wpatrując.
Chciała wiedzieć pewnie tak sobie – ot, dla frajdy. I tak miała zamiar nauczyć go standardowo wszystkich podstawowych ruchów i zachowań, ale ucząc czarodzieja czy uzdrowiciela, mniej by się pewnie martwiła, że nie podoła.

[Wyrwany Kolec]

Odmachnął jej skrzydłem owiewając ją tak samo. Myślał, że to taka forma zaczepki – zabawy.
Zaczął biegać w kółko uśmiechając się głupio, biegał dookoła Brakującej, miał dobry humor i to było widać.
Jak zawsze przed odpowiedzią chciał się zastanowić, chwile milczał i nagle...
– Hmmm, dwa typy. Obrona może być zakończona zatrzymaniem ciosu lub może być ucieczką przed nim. Może być też obrona maddarą i fizyczna ale wydaje mi się, że nie o magicznej będziemy się uczyć, prawda? – odpowiadał wciąż truchtając w kołko.
Zatrzymał się naprzeciw smoczycy i po chwili odpowiedział.
– Zastanawiałem się nad zostaniem czarodziejem, ale jednak będę trenował się na wojownika jak mój tata.

[Brak Słów]

Widać było, że się lekko zmartwiła, gdy młody oznajmił jej swą chęć zostania Wojownikiem. Czy taka niedoświadczona adeptka powinna uczyć pisklę jednej z jego najważniejszych umiejętności? Przejawiło się to jednak tylko w nieco niklejszym uśmiechu, który wciąż trzymała w pogodnym nastroju.
– A jak na imię twojemu tacie? – spytała tylko przelotnie, ot, w formie zagajenia.
Cofnęła się o trzy kroki, nie spuszczając młodego z oczu. Ciągle patrzyła nań uważnie, tak, jakby był jej przeciwnikiem, który zaraz może nań skoczyć. Łapy ugięły się jej lekko, wszystkie rozstawione nieznacznie na boki dla lepszego rozłożenia swojej wagi. Łeb zniżyła, a ogin uniosła do poziomu swoich bioder. Bujał się on o kilka łusek na boki, jakby był gotowy do wspomagania równowagi. Skrzydła ciaśniej złożyła przy bokach.
Krótkie kiwnięcie łba na Wyrwanego miało mu zasugerować, by poszedł w jej ślady.

[Wyrwany Kolec]

Uśmiechnął się i z dumą powiedział.
– Mój tata to Zwiastun Światła a mama to Nocna Łuska.
Gdy tylko się wycofała również zrobił krok wstecz, lekko rozchylił skrzydła dzięki czemu wyglądał na większego. Ugiął przednie łapy i lekko wszystkie rozstawił. Łeb nieco opuścił, a ogon uniósł ale go nie usztywniał. Bawił się nim, dzięki niemu utrzymywał równowagę a także miał odwracać uwagę potencjalnego przeciwnika kiedy poruszał nim na wszystkie strony. Po czym ciasno złożył skrzydła przy bokach i skoczył do przodu o dwa kroki w przód jak gdyby chciał wystraszyć Brakującą. Był od niej jeszcze daleko więc miała to być tylko taka zaczepka. Zaraz potem ponownie przyjął tą samą pozycję.
– A kim są Twoi rodzice? – zapytał chcąc jeszcze bardziej ją zaskoczyć, jednak uśmiechał się i dawał do zrozumienia że tak naprawdę nie ma zamiaru jej atakować a tylko uczyć się tego czego zechce go nauczyć smoczyca.

[Brak Słów]

Cofnęła w zdziwieniu łeb.
– Nade to twoja mama? Ale mi to miło słyszeć! – zakrzyknęła, szczerząc się do niego i podśmiechując. Jej stara, dobra znajoma! A teraz... A teraz jej przyszło uczyć jej syna. Młoda się nie mogła poskradać z radości, choć nic więcej apropos swego stanu nie powiedziała, skąpiąc młodemu wyjaśnień.
– Jeździec Apokalipsy i Słowo Prawdy to moi rodzice – wyjaśniła pokrótce.
Chrząknąwszy, przeszła dalej do nauki.
– Nie machaj ogonem, trzymaj go za sobą. I złóż skrzydła, bo ci mogą później przeszkadzać. Łapy rozstawione i lekko zgięte – wytknęła mu przyjemnym, pouczającym tonem.

[Wyrwany Kolec]

Przyjął postawę taką jak Brakująca, rozstawił i ugiął łapki – całe ciało ułożył nieco niżej niż zwykle. Skrzydła ułożył przy ciele a głowę nisko. .Ogon za sobą, w razie potrzeby miał pomagać utrzymywać równowagę, więc przestał nim ruszać.
– Nie znam Twoich rodziców, ale cieszę się że znasz moją mamę. Niestety nie widziałem jej od dawna – posmutniał mówiąc o tym.
Uważnie przyglądał się postawie i wszystkim ruchom Wrzosu. Czekał w tej pozycji aby mogła dokładnie zobaczyć czy wszystko dobrze robi.

[Kruczopióry]

Wiele księżyców już minęło, wiele wydarzeń mi się przytrafiło i wiele wody upłynęło w rzece Tyral, odkąd wkroczyłem na ziemie Wolnych Stad. A może nie wkroczyłem, może byłem tu od zawsze? Sam nie wiem, nie pamiętam. Nie mogę pamiętać. Zmiany towarzyszyły mi na każdym kroku – od bezbronnego, ale w zamian krnąbrnego i pyskatego pisklęcia do silnego, pewnego siebie... i wciąż pyskatego czarodzieja. Fakt, mógłbym od czasu do czasu powstrzymać tę swoją niewyparzoną gębę, ale przecież chyba nie czynię źle, hmmm? Prawda jest wartością najwyższą, prawda niekiedy brutalna, niekiedy nieprzyjemna, niekiedy przykra, niekiedy nadająca się tylko do wykrzyczenia w twarz, aby dotarła – ale prawda. Prawda, która niejeden raz sprowadziła na mnie kłopoty... ale właśnie dzięki prawdzie jestem tam, gdzie jestem. We wspaniałym stadzie, pod wodzą może nieśmiałej, ale dobrej przywódczyni, a przede wszystkim – z piękną, białofutrą smoczycą u swojego boku. I nawet w sojuszu z tymi, przed którymi onegdaj uciekałem.

Earie zabiera mi czas, ale daje szczęście – dlatego z rzadka mam już teraz chwile na krótkie, samotne spacery, jak dziś. Właściwie to musiałem wykorzystać moment, kiedy położyła się spać, dając jej koniecznie buziaka na dobranoc – to znaczy liżąc ją po policzku – aby móc pozwiedzać znów samotnie tereny wspólne, jak za młodu. Aż zalazłem tutaj – w okolice wodospadu. W gruncie rzeczy przeszedłbym obok niego bez większej uwagi, ale gdy na niebie zabłyszczało jaśniej słońce, dało się dostrzec... hmmm... nienaturalnie odbijające się od spadającej ściany wody światło? Podszedłszy bliżej i spojrzawszy z boku, wiedziałem już, że przeczucie mnie nie myliło – grota. Ustronna, dyskretna, ciemna... i przepełniona szumem fal rozbijających się o twarde, kamienne dno strumienia. Mmmm... Tak, to bardzo dobre miejsce na chwilę odpoczynku po długim marszu.

Ostrożnie postępując po kamieniach, włażę do środka, niby zgrabnie, ale jednak nie tak łatwo uniknąć uderzenia orzeźwiającej, mokrej ściany w kark. Brrrr! Parskam śmiechem; znalazłszy się w całości w mrocznej wnęce, energicznie potrząsam całym ciałem i prycham, wydmuchując z nosa wilgoć, aby następnie wzrok swój utopić w nieprzebranej ciemności skalnego korytarza. Światło... Tak, małe, dyskretne, żółte światełko, coby przypadkiem nie spłoszyć... ani nie sprowokować potencjalnych mieszkańców tego miejsca. To się pojawia niedaleko przed moim pyskiem, drobne, o kształcie ogona świetlika.

I pomyśleć, że ten pierwszy twór magiczny, który kazał mi kiedyś wymyślić Kaszmirowy, może okazać się aż tak przydatny w życiu. Ciekawi mnie zresztą, gdzie się teraz podział; dawnośmy się nie widzieli... futrzasty ksenofobie.