Gorąca zatoczka

[Niezłomna Cisza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

A jednak miała coś zrobić z przednimi łapami! No cóż, jej błąd, ale czy nauka właśnie od tego nie była?
Przyglądała się uważnie Piórkowemu Kolcowi, kiedy zataczał przed nią kółka, ale nic nie powiedziała. Zamiast mówić ruszyła znów przed siebie.
Skrzydła docisnęła do boków, tylnymi łapami tak jak wcześniej zataczał młynki. Uniosła głowę jak najwyżej mogła, ale tak by muc wciąż patrzeć przed siebie, nie do góry. Po przepłynięciu kilu szponów zaczęła zataczać kółka także przednimi łapami. Płynęła teraz w trochę szybszym tępie niż wcześniej.
W pewnej chwili skręciła w lewo wyginając swoje ciało w łuku. Powtórzyła to jeszcze raz po przepłynięciu długości ogona i skierowała się w stronę brzegu.
W miejscu w którym woda była na tyle płytka, by łatwiej było się poruszać, ruszyła w stronę Piórka.
– Jak było tym razem? spytała niepewnie gdy się do niego zbliżała.

[Piórko Nadziei]

– Oj tym razem było znakomicie. Idzie ci coraz lepiej. Umiesz już płynąć do przodu, skręcasz dobrze w jedną jak i w drugą stronę. W wodzie nic ci już nie grozi. Teraz spróbujemy płynąć mniej dostojnie ale za to o wiele szybciej. Zobacz na mnie jak kładę się na wodzie.–
Piórko położył się w ten sposób że głowa była zanurzona tak że pysk był pod wodą a nie wiele nad nią były nozdrza i oczy. Ogon był wyprostowany do tyłu. Cały był zanurzony tuż pod lustrem wody. Z wody wystawały tylko jego trójkątne kolce grzbietowe.
Młody smok zrobił rundę pokazową. Płynął powoli, bezdźwięcznie i nie powodując fal. Zaledwie woda lekko się marszczyła. Piórko podpłynął z powrotem do swojej uczennicy.
– To jest o wiele trudniejsza metoda pływania. Ale nie musisz do tego dochodzić od razu. Zrób jedno kółeczko płynąc z głową nieco niżej. Delikatnie poruszaj łapami aby nie spieniać zbytnio wody. Po prostu wysuwaj kończyny do przodu powoli, a za siebie dość mocno. Utrzymuj je nisko. Dzięki temu będziesz się poruszać w miarę szybko i bez hałasu. Po każdym okrążeniu obniżaj nieco głowę, aż po którymś razie będziesz umiała jak ja. Jeśli poczujesz się nie pewnie, na powrót podnieś głowę do góry. Nie przejmuj się. Traktuj to jak zabawę.

[Niezłomna Cisza]

Zamoczyć prawie całą głowę? Uch... Jednak nie obrazu. Arkanum zdecydowanie wolała zanurzać swój łeb stopniowo.
Spojrzała przed siebie i już wiedziała, że może mieć z tym niewielki problem, ale metoda Piórka zdawała się wiarygodna i "położyła" się na wodzie. Nie zamoczyła się całkowicie – kawałek grzbietu i część głowy, wciąż były ponad powierzchnią. Zaczęła machać tylnymi łapami pilnując by nie wynurzały się ponad powierzchnię. Szybko dołączyła do nich także przednie. Po zakończeniu jednego kółka zanużyła całkowicie swój grzbiet, a jej podbrudek dotykał teraz delikatnie tafli jeziora. Poza tym w celu przyspieszenia prędkości zaczęła mocniej "odgarniać" od siebie wodę.
I rzeczywiście przyspieszyła, ale uzyskała też niechciany efekt – wywołała trochę hałasu, w chwilach kiedy włożyła w to za dużo siły i łapy wynużały się na chwilę z wody. Jednak szybko naprawiła swój błąd i teraz płynęła w miarę szybko, nie czyniąc hałasu.
Teraz zostało najgorsze. Smoczyca zatoczyła kolejne kółka i po wykonaniu pół-okręgu zawsze zniżała trochę głowę. W końcu ponad powierzchnią były widoczne tylko jej uszy, oczy i rzecz jasna, nos. Smoczyca przygotowała się do "ostatniego" zanurzenia, po którym nad powierzchnią powinien być widoczny tylko jej nos. Już teraz trochę cieczy wpadało jej do nosa, ale nie było jej tam zbyt wiele i Arkanum nie zamierzała się jeszcze poddawać. Zanurzyła się głębiej...
Poczuła lekkie pieczenie w oczach i usłyszała przytłumione dźwięki kiedy ponad powierzchnią pozostaly tylko dwie dziury, które były jej nozdrzami. Poczuła lekką panikę, widząc taką zmianę otoczenia, ale szybko się uspokoiła, kiedy wzięła kilka głębokich wdechów... Wdechów? Może oddychać! Uświadomiwszy to sobie smoczyca uspokoiła się całkowicie i zatoczyła jeszcze kilka kółek mając ogon wyprostowany i mocno zataczając kółka wszystkimi łapami. Może nie szło jej najlepiej, zwalcza teraz kiedy pióra był całkowicie przemoknięte, ale czerpała z tego przyjemność. Nie tak wielką jak przy lataniu, ale i tak czuła płynącą z tego radość.
W końcu kiedy zaczęła czuć wyczerpanie od ciągłego poruszania łapami w takich warunkach, wynużyła się ponad powierzchnią. Spojrzała na nauczyciela czekając na jego opinię.

[Piórko Nadziei]

– No teraz wyśmienicie. W zasadzie to już umiesz pływać. Jedynie czego mógłbym cię nauczyć, to techniki oddychania. Ale w tym stylu jak pływasz to całkowicie nie jest potrzebne. –
Piórko położył się na wodzie i pozwolił aby go unosiła w kierunku brzegu. W tym czasie mówił dalej.
– Techniki oddychania nauczyłem się już sam i ona ma zastosowanie wtedy, gdy płyniesz jakby w dwóch etapach. Pierwszy etap, to zanurzenie się pod wodę. Głowa pod lekkim kątem w dół, wtedy wypuszczamy powoli powietrze pod wodą jednocześnie robiąc ruch odpychający wodę przednimi kończynami, potem tylnymi, w tym czasie powoli wyginamy kark w łuk do góry aż do wynurzenia. Gdy poczujesz że nozdrza są nad wodą, robi się wdech i cykl się powtarza. Jest to jednak bardzo trudne.–
Piórko zademonstrował tę metodę robiąc małą rundkę. Płynął swoim wężowym stylem co pewien czas zanurzając się pod wodą i wynurzając by nabrać powietrza.
– Sama zdecydujesz czy będziesz chciała się uczyć dalej. Teraz proponuję jedną z dwóch rzeczy. Zabawa w wodzie,możemy się chlapać, kto dalej dosięgnie wodą, lub wyjść z wody, wysuszyć się i robić coś na suchym lądzie.

//Pływanie poziom I

[Niezłomna Cisza]

Arkanum ruszyła za przyjacielem. A więc umiała już pływać? Ucieszył ją ten fakt, ale jeszcze bardziej cieszyła się z tego, że woda jej już tak mocno nie przeszkadzała. Tak więc teraz unosiła się na wodzie za Piórkiem, od czasu, do czasu przepływając krótki odcinek, by móc jeszcze chwilę powoływać. Było to całkiem przyjemne...
Obserwowała z ciekawością jak Piórko płynie w swój wężowy sposób.
– Skoro już jesteśmy mokrzy możemy jeszcze trochę się pomoczyć. – powiedziała chociaż głównie myślała o tym, że jej nauczyciel pływania lubi przebywać w wodzie i o tym, że było tu przyjemnie ciepło.

[Piórko Nadziei]

– Skoro chcesz jeszcze zostać w wodzie to proponuję zabawę. A nawet kilka zabaw. Pierwsza z nich polega na tym że znajdziemy gładkie i małe kamyczki. Będziemy je wkładać do paszczy i kto dalej splunie na wodę, albo zrobi kaczkę o taką –
Piórko szybkim ruchem błyskawicznie znalazł się na brzegu, odszukał mały kamyk, włożył do paszczy i kolejnym wodnym skokiem znalazł się na powrót przy młodej. Odchylił głowę do tyłu wraz z całą szyją i nagle wypchnął ją do przodu, w końcowej fazie wydmuchując silnie kamień. Ten poleciał daleko, a gdy doleciał do wody, nie zatopił się w niej a odbił od jej powierzchni raz, drugi potem trzeci.
– Może i tobie się to uda. Spróbujesz?

[Niezłomna Cisza]

Arkanum przyjrzała się czynnościom które wykonał Piórko i sama znalazła jakiś kamień na brzegu. Włożyła go do ust i zwróciła swoją głowę w stronę wody. Odchyliła szyję do tyłu i szybkim ruchem pociągnęła ją do przodu. Wplula kamień, a ten odbił się od powierzchni raz... No i to by było na tyle z historii latającego kamienia, ponieważ odbił się on raz od powierzchni, a potem wpadł do wody.
Kto dalej rzuci? Jej kamień poleciał na zdecydowanie mniejszą odległoś, a potem prawie od razu się zatopił, ale młoda smoczyca się tym nie przejmowała. Zamiast tego znalazła kolejny kamień i powiedziała:
– Jeszcze raz?

[Piórko Nadziei]

– Jasne że jeszcze raz. – Piórko tym razem kamienie wyciągnął z dna. Miał na łapie cztery sztuki. Jeden się nie nadawał więc od razu wyrzucił. Pozostałe trzy były w miarę.
– Masz jeden – podał Piórko jeden z kamyczków Arkanum, a jeden włożył do ust.
– No to na cy ctely ? – wyseplenił trzymając kamień w zębach. Wygiął szyję do tyłu jak najmocniej aby rzucić kamieniem jak się da najdalej z wydmuchem. Czekał na reakcję młodej.

[Niezłomna Cisza]

Przyjęła kamień od Piórka i włożyła go do ust. Odchyliła szyję do tyłu.
– Czy.. Cze... Rry. – wycharczała i prostując szyję wypluła kamień. Tym razem poleciał trochę dalej i odbił się od tafli nie jeden raz, ale dwa! Smoczyca właśnie pobiła swoj rekord... Który nie był zbyt wielki zauważywszy na to, że był to dopiero drugi taki rzut, który wykonywała.
Jeszcze zanim jej kamyk wpadł do wody spojrzała się na przyjaciel, by zobaczyć jak daleko poszybuje jego kamyk.

[Piórko Nadziei]

Na trzy Piórko wyrzucił kamień jak najdalej. Poleciał zbyt daleko aby zrobić kaczki. Lot był zbyt wysoki i zbytnio wytracił swoją energię. Odbił się raz od wody, potem zrobił malutkie drugie odbicie i zatonął.
– Tobie poszło lepiej ale mnie gorzej. Nie mam wprawy jeszcze w rzucaniu kamieniami. Nawet nie wiem do czego poza zabawą mogło by to się przydać w życiu. –
– Druga zabawa jaką chciałem zaproponować to chlapanie się wodą. Stoimy w wodzie na przeciw siebie w dużej odległości. I chlapiemy się wodą. Jak dobijesz do mnie i mnie ochlapiesz robię krok w kierunku brzegu. Ale jak nie dochlapiesz do mnie robisz krok w kierunku brzegu i krok w moją stronę. Przegrywa ten kto pierwszy wyjdzie na brzeg. Można pomagać sobie każdą częścią ciała. Co ty na to. Chyba że ty masz jakąś wodną zabawę.

[Wyrwany Kolec]

Pomagając siostrze przebierał łapkami w niebieskiej wodzie i podobało mu się to.
Chcąc powąchać zaciągnął nosem wodę i momentalnie zaczął się krztusić.
May patrząc na to wybuchła śmiechem a Mirandearth wskoczył do wody chcąc jakby zrobić jej krzywdę za to, że wpadła mu do nosa.
Po chwili zrozumiał, że to tylko woda w której można pływać i się jej napić. Z daleka widział inne smoki pływające w niej, pomyślał że też chciałby tak potrafić.

[May]

Przebierała łapkami ale wody nie dało się wydobyć. Wszystko przeciekało jej przez pazurki. Za to jej uroczy braciszek zdążył już napić się wody przez noc na co zareagowała śmiechem. Po chwili położyła się na plecki na samym brzegu i poczęła się turlać w minimalnej ilości wody, która nawet nie sięgała jej do pyszczka, nie pokrywała całego jej ciała, więc swobodnie mogła się w niej obracać. Podeszła do braciszka i poczęła chlapać skrzydełkami, wodą na niego śmiejąc się.

[Brak Słów]

Patrzyła na młode z uwagą, mimo że wiedziała, iż Nadeithscallieth też się im przygląda. Pisklaki miały więc podwójną opiekę ślepi dwóch przyjaciółek. Wrzos ciągle myślała o tym, czy nie wskoczą zaraz na głębszą wodę i nie zaczną się topić, do czego była przygotowana – już od dłuższego czasu spinała mięśnie, by w razie czego wyskoczyć prosto po młode i je wyłowić.
Widziała jednak, że pisklaki chciałyby lepiej poznać ten żywioł, acz nie wiedziały, jak się za to zabrać. Rzuciła Nadeith pogodne spojrzenie, jakby prosiła o nieme przyzwolenie, po czym wstała i ruszyła wolno ku wodzie. Jej równy, nie stały i niezmieniony wcale przez opór wody rytm kroków zaprowadził ją między pisklęta i trochę dalej, tak, że wzburzona z lekka woda w momentach uniesienia muskała od dołu jej pierś. Tutaj przystanęła, oglądając się na młode.
– Jak wam na imię, szkraby? – spytała wesoło, lekko obniżając ku nim łeb. – Ja mam na imię Wrzos. Może chcecie ze mną popływać?
Na pysku wciąż nosiła pogodny, pokrzepiający uśmiech.

[Niezłomna Cisza]

Arkanum nie znała żadnej zabawy, rzecz jasna nie licząc tych zaproponowanych przez Piórko.
– Pomysł wydaje się ciekawy... – powiedziała i spojrzała na wodę, która ją otaczała. Już nie bała się tak wody, ale "wprawa" po jej unikaniu być może została.
– Zaczynaj – powiedziała w stronę przyjaciela.

//Kolejny odpis raczej będzie w niedziele – od piątku mam nieobecności. ;)

[Piórko Nadziei]

– Moja opiekunka, którą jest dowódca ognia, przesłała mi właśnie mentalny przekaz że muszę pilnie wracać. – powiedział do Szarej Łuski ze smutkiem. Zabawa była taka fajna.
– Powodem jest poruszająca się mgła. Dotąd tereny wspólne na których swobodnie mogły się spotykać smoki z różnych stad były wolne od tej dziwnej mgły która nawiedziła Obóz Życia. Teraz znowu ruszyła i kto wie czy nie zakryje całych ziem wspólnych. Lepiej już wracać do domu. –
Piórkowemu Kolcu było smutno z tego powodu. Ale co zrobić. Słyszał że samo dotknięcie mgły bywa śmiertelne. Tutaj jeszcze nie dotarła. Ale przekaz mentalny brzmiał – jeśli jesteś na ziemiach wspólnych, uciekaj do obozu.
– Teraz muszę już lecieć, powinnaś sobie poradzić sama z powrotem do domu, ale pomogę ci wysuszyć Pióra jak chcesz.
Piórko wyszedł z wody i na plaży utworzył maddarową kulę ognia. Kula była wielkości głowy smoka i opalizowała czerwonym światłem. Biło od niej przyjemne ciepło.
– Choć wysuszyć pióra –
Piórko sam rozwinął swoje błony aby obciekły z wody i wyschły. W tak niskiej temperaturze woda niemal natychmiast zamarza, utrudniając lot.

[Niezłomna Cisza]

Koniec? Smoczyca była tym zawiedziona, ale i ona słyszała o tajemniczej mgle i nie chciała się z nią spotkać. Zwłaszcza kiedy przypomniała sobie o Migoczącej Łusce i Opiewającym Kolcu. Dzięki interwencji Nauczyciela udało się im przeżyć, ale mimo to byli blisko śmierci. Wyobraziła sobie co by się stało gdyby teraz mgła pojawiła się tutaj... Nie lepiej tak nie myśleć. Jeszcze wywoła wilka z lasu i tak rzeczywiście się stanie.
Arkanum wyszła na brzeg i z chęcią podeszła do kuli ognia. Pomyślała z pozbawieniem, że kiedy pierwszy raz zetknęła się z maddarą, była ona kulą wody.
Rozłożyła swoje skrzydła, by się wysuszyły. Lubiła latać, a w ten sposób szybciej wruiciłaby do obozu.
– Kiedyś musimy się jeszcze spotkać – powiedziała. Nie zamierzała od tak poprosu rozwiązywać przyjaźni miedź nimi.
Patrzyła teraz na swoje skrzydła, obserwując jak powoli schną. Oby im obojgu i smokom, które także tutaj były, udało się uciec zanim mgła się tutaj pojawi.

[Piórko Nadziei]

– Prawdę mówiąc moja przybrana mama jest trochę nadwrażliwa ale z mgłą to nie przelewki. Szkoda tylko tego miejsca bo takich gdzie jest ciepła woda nie wiele znajduję. Ale słyszałem już pogłoski, że są metody na zatrzymanie mgły. Jakieś elfy, czy strażnicy, nie bardzo wiem o kogo tu chodzi, ale zrobił jakiś znak krwią na śniegu a ta mgła się zatrzymała. –
Gdy skończyli suszenie skrzydeł w Piórku zrodził się niegrzeczny pomysł. Oj baaaaardzo niegrzeczny. Zgasił maddarową kulę, spojrzał na Szarą Łuskę, jak by oceniając jej możliwości i powiedział wprost;
– Co byś powiedział abyśmy zobaczyli mgłę z bliska. Nie będziemy podchodzić. Polecimy tylko tam gdzie jest, czyli tu niedaleko i zobaczymy tylko. Może to głupie co powiem, ale nikt nam tak na prawdę nie dawał zakazu. Z początku tylko była panika. Pamiętam jak zabrano mnie z jaskini i zaniesiono gdzieś daleko. Ale wszyscy się uspokoili i życie wróciło do normy. –

[Niezłomna Cisza]

Szara spojrzała zdziwiona na przyjaciela. Pomysł był przerażający... Ale z drugiej strony była naprawdę ciekawa jak wygląda mgła. W końcu teraz zatrzymała się na trochę, a oni przecież będą się trzymać na bezpiecznie odległość. Tylko zerkną i od razu odlecą!
– Zawsze kiedy już mamy się rozstać coś sprawia, że jeszcze zostajemy chwilę ze sobą... – powiedziała z uśmiechem. – Mówili żebyśmy uważali... Więc będziemy uważać. Szybko zerkniemy i będziemy trzymali się na odpowiedzią odległość – dodała tak jakby stawiała warunki tego co zrobią, choć było jasne, że i tak będą ostrożni.
Smoczyca obejrzała swoje skrzydła i stwierdziła, że wyschły już wystarczająco. Przygotowała się do lotu i spojrzała wyczekującą na Piórko.

[Piórko Nadziei]

– Tutaj niedaleko jest miejsce które się nazywa Wypalona Plaża. To właśnie tam mgła dotarła. Podobno jakieś Elfy zrobiły tam magiczny znak i mgła przestała się poruszać. –
Piórko również dokładnie sprawdził swoje skrzydła. Lepiej być przygotowanym na ucieczkę.
– Nie będziemy podchodzili blisko. Polecimy tam i wylądujemy w dużej odległości. Na miejscu zastanowimy się co robić i jak długo tam zostaniemy.
To leć za mną.–
Piórko wzbił się w powietrze i zrobił jedno okrążenie aby się upewnić że młoda poleci za nim. Gdy się upewnił że wystartowała, skierował się na wypaloną plażę.

// Kontynuacja fabuły znajduje się tutaj =>
https://smoki-wolnych-stad.pl/viewt ... &start=225

[Ponury Ko]

Nie narzekał kiedy przemierzał wiele kilometrów więc i teraz nie będzie. Tutaj o dziwo samiec czuł spokój i wiedział, że nic groźnego mu się nie stanie. Dzięki posturze nie wyglądał na słabą jaszczurkę.. więc może jednak uda mu się przejść dalej w miarę bezpiecznie. Minęło sporo czasu, a on wciąż nie napotkał na swojej drodze żadnej żywej duszy. Miał pecha, albo szczęście. W końcu jednak zatrzymał się i rozejrzał uważnie. Nie działo się tutaj nic niezwykłego, może więc powinien iść dalej? Coś jednak kazało mu tu.. czekać. Zazwyczaj intuicję miał dobrą, toteż zamierzał się jej posłuchać. Czujność jednak go nie opuszczała, samiec nigdy jej nie tracił. Może dlatego spał tak niespokojnie? Gad podszedł powolnym krokiem w stronę wody, pochylając się i uważnie obserwując własne odbicie lustrzane w cieczy. Ile to już księżyców minęło.. dużo, zbyt dużo. Nie czuł się stary tylko.. wyparowany. Znalazł się w obcym terenie gdzie smoki zamiast go atakować to zachęcały do dołączenia.. czemu to wszystko dla niego wydawało się takie nie normalne? Jego metaliczne łuski zalśniły lekko, gdy promienie złotej twarzy na nie trafiły. Jego szare oczy również zabłyszczały. Bezskrzydły pochylił łeb ku wodzie nieco mocniej, aby tym razem upić troszkę. Woda częściowo się odmroziła, ale nie zapraszała do kąpieli. Śnieg topniał i do jego łap wszystko się przyczepiało, a to było co najmniej irytujące. Wyglądał na brudnego, ale nie przeszkadzało to równinnemu. Wystarczająco dużo przeżył i wiedział, że wygląd.. to tylko wygląd. Ma odstraszać, a nie wzbudzać przyjaźń. Jego wieczny niezadowolony pysk skierował się ku widokom po prawej stronie. Czy na pewno był tu sam? Zamknął oczy, ale nie trwało to długo. Nie chciał, aby inne smoki mogły go zaskoczyć. Raz jeszcze spojrzał w kierunku wody wzdychając lekko. Z chęcią by popływał.. gdyby oczywiście umiał. Tam gdzie on mieszał woda była rzadko spotykana i na pewno nie marnowano jej na kąpiel czy naukę pływania, toteż Potestas wychowywał się tak, że to co niepotrzebne nie powinno być znane. Dziwna idea, bo gdyby wpadł niechcący do wody.. to by się utopił. Najwyraźniej bezskrzydły nie wiedział, że mogłaby go zabić jakaś ciecz.
Jego masywna łapa zanurzyła się lekko w zimnej wodzie, ale dosyć szybko ją wyciągnął.
Była zimna. Za zimna.

[Złoty Bażant]

Łowca Wody spacerował po terenach wspólnych. W końcu dotarł do Gorącej Zatoczki, lubił miejsca gdzie znajdowała się woda, przyciagały go takie miejsca jak magnes. Tak było i tym razem. Samiec początkowo nie zwrócił uwagi na nieznajomego smoka, zanurzył pysk w chłodnej cieczy i zaczął powoli pić, ale w pewnym momencie usłyszał chrupnięcie śniegu. Jak na łowcę przystało, był czujny, uniósł więc gwałtownie łeb i wbił spojrzenie w obcego. Wyczuł że smok od jakiegoś czasu znajduje się na terytorium Wody, uznał więc że nie ma sensu uciekać, zamiast tego miał go cały czas na oku
-Kim jesteś ?