Wypalona plaża

[Piórko Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Piórko również na trzy rzucił swój kamień. Obydwa kamienie poleciały w zbitą masę mgły. Piórko skulony, napięty i gotowy do natychmiastowej ucieczki obserwował co dalej się stanie.
– Teraz poczekamy chwilę co dalej. W razie najmniejszego ruchu mgły w naszą stronę dajemy chodu. –
Piórko nie należał do strachliwych ale lepiej nie ryzykować. Byli w znacznej odległości i nie czuł ryzyka ze strony mgły. Jednak jakikolwiek ruch w ich stronę tej zielonkawej masy spowoduje natychmiastowy odwrót drogą powietrzną.[/b]

[Mistrz Gry.]

O ile wiele dorosłych smoków w tej chwili siedziało na zadach w swoich legowiskach mając gdzieś mgłę, to dwójka Adeptów z dwóch różnych Stad nie bała się ewentualnych konsekwencji zdrowotnych, których tak bardzo obawiały się starsze smoki, ani nie była bierna. Taka postawa powinna być chwalona i idealizowana wśród Wolnych Stad – nawet, jeśli coś się nie uda, to zawsze zostanie wykluczona jakaś z opcji, których z czasem będzie coraz mniej i mniej, aż w końcu znajdzie się to jedno skuteczne i idealne rozwiązanie. Im więcej smoków będzie próbować, tym większa szansa na sukces. Samiec i samiczka rzucili ozdobione obcymi im symbolami runicznymi kamienie w mgłę i naszykowali się do ucieczki, lecz póki co było to zbędne – sina masa nie drgnęła ani o szpon, tylko wiła się na zajmowanym przez siebie obszarze, zupełnie nie reagując w żaden sposób na rzucony przez młodych kamień. Co teraz?

[Piórko Nadziei]

Piórkowy Kolec przeczuwał taki rozwój wypadków. Znak narysowany przez elfa nie różnił się graficznie od tego który on wypalił. Ale różnił się składem. Elf narysował to krwią. Czuć ją było z daleka. Nawet taki adept łowiectwa jak on, choć nigdy nie był jeszcze na polowaniu, ale już podczas nauki, mógł wyczuć nie jeden zapach. A krew pachniała bardzo intensywnie.
– To nic nie dało –
Piórko zwrócił się do szarej Łuski. Widział w jej oczach zawód. Pewnie oczekiwała coś więcej. Serce Piórka biło szybko z emocji. Mimo mrozu było mu gorąco.
– Chyba musimy się jednak poświęcić i narysować na nowych kamieniach te znaki jeszcze raz, ale teraz krwią. Smoczą krwią. Byłaś kiedyś ranna? Albo skaleczyłaś się kiedyś? –
Piórko zastanawiał się jak sprawić aby wydobyć z siebie krew. Nigdy nie skaleczył się i nawet nie potłukł. Pewnie upuszczanie krwi jest bolesne.

[Niezłomna Cisza]

Szara poczuła się lekko zawiedziona... Chociaż z drugiej strony też nie oczekiwała czegoś nadzwyczajnego. Zresztą czym mogło być to niezwykłe coś? Raczej nie myślała, by dwójka Adeptów pokonała magiczną mgłę, rzucając w nią kamieniami...
– Nie... – odpowiedziała na pytanie Piórkowego Kolca. I rzeczywiście kiedy jak najdokładniej przebadała swoją pamięć znalazła tylko kilka siniaków z nauki lotów. Ale poza tym nic. Jej życie jak dotąd chyba było zbyt szczęśliwe, by się skaleczyła... W sumie to trochę śmieszne, że Adeptka aspirująca na wojownika pierwszy raz w życiu może pierwszą krwawiącą ranę zrobić sobie sama, a nie za czyjąś sprawką.
Zastanowiła się nad tym jak zrobić taką ranę. Nawet nie zastanawiało ją zbytnio, że to może boleć. W końcu chce zostać Wojowniczką! Powinna być wytrwała. A poza tym (jeśli przeżyją to spotka z mgła, bo nigdy nic nie wiadomo) w przyszłości pewnie będzie miała wystarczająco dużo ran.
Myśląc nad tym wpadła na pewien pomysł. Poszukała na ziemi kolejnego kamienia, lecz tym razem opierała swoje kryteria na czymś innym.
W końcu znalazła... Kamień. Był na tyle wielki by mogła go wygodnie trzymać w łapie i miał ostre zakończenie.
Kiedy go znalazła pomyślała sobie, że to przecież jest trochę bezsensu. Po co zacinać się kamieniem, skoro można to zrobić własnymi pazurami...? Chociaż z drugiej strony nie była pewna czy zdołałaby zadać ranę sama sobie. A tym bardziej swojemu przyjacielowi.
– Możemy spróbować zrobić rany tym... Chyba, że dasz radę to zrobić swoimi pazurami. Ja chyba nie dałabym rady. – powiedziała do Piórka.

[Piórko Nadziei]

– Ja też chyba nie dam rady zrobić rany komuś. Ale ....
Zabrał na chwilę kamień z łapy Szarej, wysunął lewą przednią łapę i....
Piórko przyłożył kamień ostrą krawędzią do dużego palca, mocno przycisnął, zamknął oczy i pociągnął. Rana była dość głęboka. Poleciała krew. Piórko łapał krew w obie łapy. Rozglądał się za kamieniem na którym miał powstać wzór. Kamień znalazł, dość duży. narysował symbol elficki. Teraz poszło mu znacznie szybciej i dokładniej. W końcu zna ten znak coraz lepiej. Potem Piórko znalazł małe gałązki jakiegoś krzaczka. Zerwał zębami korę w postaci cienkich pasków. Owinął ranę aby zatamować krwawienie. Chyba gotowe.
– Ja mam już swój kamień. Teraz ty. Jak zamkniesz oczy, to będzie ci łatwiej. Ale nie przyciskaj za mocno. ja sobie chyba zrobiłem za głęboką ranę. Ale to tylko palec. Za chwilę krew przestanie lecieć. –

[Niezłomna Cisza]

Kiedy Piórko rozcinał sobie skórę ona szybko znalazła nowy kamień. Odebrała od drugiego smoka prowizoryczny nóż i przyłożyła go do swojego nadgarstka w miejscu w którym (jak podejrzewała) była żyła. Szybkim ruchem, nawet nie zamykając oczu, ale robiąc to jak najszybciej, przecięła skórę. Z rany zaczęła sączyć się krew i Szara spróbowała swoich sił w kopiowaniu.
Jak najdokładniej odwzorowała znak widniejący na śniegu. Nie był on idealnie równy, ale najważniejsze, że był bardzo podobny do oryginału.
Smoczyca za śladem przyjaciela zrobiła sobie prowizoryczny opatrunek i przygotowała do rzutu.
– Na trzy? – i nie czekając na odpowiedź, bo jak dotąd zawsze tak robili, odliczyła do trzech i rzuciła kamień we mgłę.
Czy smocza krew zrobi różnicę i tym razem coś się stanie? Czy może ich próby były bezsensowne?
Adeptka przyczaiła się, gotowa w każdej chwili uciec.

[Piórko Nadziei]

Piórkowy Kolec niemal jednocześnie z Szarą Łuską wykonał rzut zakrwawionym kamieniem we mgłę. Tym razem jednak miał większą nadzieję na sukces. Smocza krew w końcu to nie krew byle jakiegoś zwierzątka. W końcu to nawet bogowie są smokami. Piórko za przykładem Adeptki Wody skulił się i naprężył do skoku, by błyskawicznie odlecieć w razie jakiegokolwiek zagrożenia. Stał jednak i obserwował co dalej. Co zrobi ta dziwna masa nieznanej materii.

[Mistrz Gry.]

Prawdopodobnie próba Adeptów mogła się udać, w końcu użyli krwi i tej samej runy co wcześniej elf. Oba smoki poczuły lekkie pieczenie bólu, gdy ciepła krew popłynęła po ich skórze, ale zapewne emocje całkowicie wyciszyły późniejsze nieprzyjemne szczypanie. Rany co prawda nie były duże, jednak wizyta u Uzdrowiciela będzie tu konieczna: w końcu zawsze mogło się tam dostać jakieś zakażenie, a tego nikt by nie chciał. Wracając do kamieni i mgły – smoki rzuciły niemalże jednocześnie pomalowanymi krwią kawałkami skały, ale sinoszary obłok nawet na to nie zareagował. Zachowywał się dokładnie tak samo, jak przy kamieniach zdobionych przy pomocy Maddary. No... Ale spróbować zawsze jest warto, prawda?

Oba smoki: 1x rana lekka

//rany proszę zgłosić w powiadomieniach Stad lub na PW u Waszych Przywódców

[Piórko Nadziei]

– No to mamy za swoje. Mnie udało się zatamować krwawienie, ale chyba będziemy musieli poszukać sobie gdzieś uzdrowiciela. –
Piórko spojrzał na swoją łapę, potem w kierunku mgły. Był rozczarowany. Miał ogromną nadzieję że mgła jakkolwiek zareaguje. Tymczasem stała tam, jak stała i jedynie co ją powstrzymywało to ta elficka runa namalowana jego krwią na śniegu. Ciekawe co się z nią stanie gdy śnieg stopnieje, albo zacznie padać śnieg, albo jakieś dzikie zwierzęta podejdą zwabione zapachem krwi i rozrzucą ten pieczołowicie narysowany znak.
– Co teraz robimy. Nie mam już pomysłów. Raczej nam ta akcja nie wyszła. Znasz jakiegoś uzdrowiciela? –

[Niezłomna Cisza]

Szara spojrzała zawiedziona na mgłę. Wierzyła, że tym razem naprawdę coś się stanie.
– Nie wiem. Możliwe, że udałoby się nam coś takiego zrobić, gdyby znak był namalowany krwią elfa... Ale z drugiej strony możliwe, że elfy tak naprawdę nie wiedzą co zrobić, by się pozbyć mgły. Runa równie dobrze może tylko zatrzymywać mgłę, ale nie mieć na nią żadnego innego wpływu... Bądź potrzeba jakiś słów przy tym. – powiedziała niepewne, po czym przeszła do odpowiedzi na prostsze pytanie. – Mój tata jest uzdrowicielem. Nie koniecznie mamy możliwość, by pójść do jego groty, ale możliwe, że przyjdzie jeśli go wezwiemy...– jak się chwilę za stanowiła, zdała sobie sprawę, że ostatnio nawet go nie widziała... Nie był obecny na ostatniej ceremonii, ale z drugiej strony wiele smoków na nie przychodzi i to nie musi nic znaczyć.
– Wzywamy?

[Piórko Nadziei]

– Tak wzywamy. W moim stadzie na razie nie ma uzdrowiciela. Są klerycy ale na razie zbyt młodzi aby mogli nam pomóc. Z miłą chęcią poczekam tutaj na twojego tatę.–
Piórko usiadł. Zranioną łapę trzymał w górze bo tak mniej odczuwał ból. Nie był wielki, ale nieprzyjemne pulsowanie było denerwujące. I ta wiedza. ma ranę, zresztą pierwszą w swoim życiu.
– Wiesz co? Mimo wszystko nie żałuję że przylecieliśmy tutaj.

[Niezłomna Cisza]

Szara skiwnęłą głową i zastanowiła się chwilę. Żeby wezwać smoka mogłaby albo wysłać wiadomość telepatycznie, albo wezwać go rykiem... No cóż Adeptka jak dotąd wiele razy miała styczność z maddarą, ale sama z niej nie korzystała i nie miała zielonego pojęcia jak z niej skorzystać. Wybrała tą drugą opcję.
Wiele razy, a zwłaszcza ostatnio, słyszała ryk dowódcy wzywającego na ceremonie. Nigdy nie myślała, że będzie musiała zrobić coś podobnego i nie była do końca pewna jak to zrobić, do tego tak, by był skierowany do konkretnej osoby... Ale trzeba spróbować.
Smoczyca wydała z siebie głośny ryk. Myślała przy tym o swoim ojcu, ale nie miała bladego pojęcia, czy to zadziała. Miejmy nadzieję, że tak... A jeśli nie, spróbuje jeszcze raz, bądź sama przyleci do Białego Przylądku.
Teraz pozostawało czekanie.
– Ja też tego nie żałuję. Przynajmniej spróbowaliśmy coś zrobić dla Wolnych Stad. – powiedziała z uśmiechem i usiadła obok przyjaciela.

[Piórko Nadziei]

– No cóż. mam nadzieję że ten krzyk zadziała. Ale jak na twoim miejscu próbował bym przekazu mentalnego. Podobno smoki które się dobrze znają, mają więź mentalną. Ja mam ze swoją opiekunką, dowódcą ognia. Ona czasem mówi tak do mnie a ja mogę jej odpowiedzieć. Musisz kiedyś potrenować. Może i my z czasem będziemy mięli między sobą taki przekaz mentalny? –
Piórko potrafił cierpliwie czekać. Zawsze ten czas można spędzić na miłej pogawędce.

[Niezłomna Cisza]

Szara pokręciła głową.
– Nie wiem jak wysłać wiadomość mentalną... Nigdy nawet nie próbowałam korzystać z maddary. – powiedziała do przyjaciela. Zastanowiła się czy posiada z kimś taką więź. Jak dotąd wcale nie poznała wielu smoków. Ale na tą chwilę trudno jej było określić, czy zna kogoś, aż tak mocno.
Smoczyca zaczęła uważnie przyglądać się swojej ranie. Nie wydawała się jej poważna, ale nigdy nic nie wiadomo...
– Mówisz ciągle o Płomieniu Pustyni jako o swojej opiekunce... Nie pochodzisz z wolnych stad? – spytała z czystej ciekawości, wciąż przyglądając się ranie na swojej łapie.

[Piórko Nadziei]

– Moje jajko, jak mówi Płomień Pustyni, zostało podrzucone przez jakiegoś uciekającego smoka, którego zadaniem było pilnowanie mojego jaja. Wyklułem się w jaskini dowódcy ognia, więc się mną zaopiekowała. Z początku myślałem że ona jest moją mamą, ale zabroniła mi tak do siebie mówić.–
Piórko posmutniał. Opiekunka którą nazywał mama nigdy nie poświęcała mu czasu. Jedynie spędziła z nim trochę czasu podczas nauki biegania i skakania, potem wymusił na niej nauki dotyczące umiejętności łowieckich. Ale nauczyła go mentalnego przekazu, zanim poznał co to jest maddara. Może magia nie jest do tego potrzebna?
– A wracając do przekazu mentalnego. Moja przybrana mama mówiła mi że więź mentalna tworzy się sama, pomiędzy smokami które są spokrewnione, a po pewnym czasie z tymi, z którymi jest się związanym emocjonalnie od dłuższego czasu. Mówiła też że nie jest to związane z magią, a nawet jeśli jest, to nie trzeba umieć jej używać. Po prostu wyobrażasz sobie osobę do której chcesz coś powiedzieć i w myślach mówisz do niego. Jeśli masz więź, to usłyszy.–

[Niezłomna Cisza]

– Nie przejmuj się. – powiedziała lekko szturchając przyjaciela, chcąc go pocieszyć. – Ja za to mam biologicznego tatę, ale spędzam z nim mało czasu... Większość umiejętności, które teraz posiadam, nauczył mnie przywódca stada. – powiedziała. I była to prawda jak dotąd najwięcej czasu spędziła chyba z Cichymi Wodami, a matki nawet nie znała, więc przywódca stał się dla niej dość ważną osobą.
Po czym zastanowiła się nad tym co powiedział o przekazach mentalnych.
– Nigdy nie próbowałam tego robić... Ale zawsze myślałam, że po prostu wysyła się wiadomość za pomocą maddary i nie potrzeba do tego żadnych więzi.

[Piórko Nadziei]

– A może możliwe jest tak jak ja mówię i tak jak ty sobie to wyobrażasz. Sam właściwie nie wiem jak to jest. Na przykład wszystkich pytałem jak zionąć ogniem i nikt mnie tego nie uczył. Dopiero moja przybrana mama, zgodziła się na to aby mi to pokazać. No i teraz umiem. Coś mi mówiła że jest to związane z moją siłą czy coś tak. W każdym razie nauczyła mnie tego w końcu. Ale nie miałem okazji poćwiczyć. Zrobiłem to kilka razy i tyle. A czy ty umiesz ziać ogniem, albo pluć kwasem jak inne smoki?–

[Niezłomna Cisza]

– Może i tak... – odpowiedziała na stwierdzenie związane z wiadomościami mentalnymi.
Adeptka zastanowiła się nad pytaniem Piórka. Nie chodziło o to, że sama nie wiedziała, czy to robiła (bo jak mogłaby tego nie wiedzieć?), ale o to, że próbowała sobie przypomnieć jakiegokolwiek smoka, który by zionął ogniem lub kwasem... I w głowie znalazła pustkę, ponieważ nigdy nie była światkiem takiego "wydarzenia".
– Nie nigdy nawet nie widziałam jak ktoś zionie ogniem... – w końcu powiedziała. – Być może mogłabym to zrobić, ale nigdy nie próbowałam.

[Piórko Nadziei]

– Ja zieje ogniem. Może i ty byś spróbowała. Płomień Pustyni mówiła że mamy w sobie na dnie gardła, jakoś za językiem taki gruczoł. Jak się ściśnie gardło, no wiesz, tak zaciskając mięśnie szyi i jamy ustnej, i jednocześnie mocno wydmuchuje się paszczą powietrze, to wyciska się z gruczołu taką wydzielinę. Ona jest taka rzadka choć oleista. W zetknięciu z powietrzem, sama się zapala. Tylko trzeba mocno wydychać powietrze bo z zaciśniętym gardłem to trudno. Za pierwszym razem przypaliłem sobie pyszczek.–
Piórko odszedł kawałek na bok i zionął ogniem zaciskając gardło i robiąc wydech z takim dziwnym charczeniem. Wydobywający się ogień był prawdziwy. To nie była magia. Płomień był długi na smoczy ogon. Gdy zapalona substancja upadła na ziemię, nadal płonęła, przetapiając się przez śnieg i tląc jeszcze przez chwilę na ziemi.
– Może ty spróbuj. Tylko nie we mnie. –

[Niezłomna Cisza]

Szara patrzyła zaciekawione jak Piórko zieje ogniem, po czym sama spróbowała.
Upewniła się, że z tej odległości nikomu nie stanie się krzywda i odchyliła lekko łeb. Wzięła trochę głębszy wdech i ścisnwęła gardło. Poczuła chłód, który zaczął się zbierać wokół jej pyska, ale nie przejmowała się tym. Wypuściła powietrze i z jej pyska wyleciał niewielki strumień lodu. Nie był on wielki. Zapewne gdyby zetknął się z jakimikolwiek smokiem, nawet pisklakiem, nie wyrządziłby mu żadnej krzywdy.
Szara spojrzała na niewielki sopel, który był jedynym śladem na ziemi po jej lodowym oddechu. Znalazła wtedy powód dla, którego czuła jak chłód okrywa jej pyszczek. Okazało się, że teraz łuski otaczające jej pyszczek były oszronione.
Smoczyca lekko przedarła swój łeb, by się go pozbyć i spojrzała na Piórko z uśmiechem.
– Umiem ziać lodem – powiedziała tak jakby tego pokazu ich umiejętności, w jej wypadku dość mizernych, się nie odbył i cofnęli się do chwili, kiedy przyjaciel zadał jej pytanie czy umie ziać ogniem lub kwasem.

[Piórko Nadziei]

– O jak fajnie. Nigdy czegoś takiego nie widziałem To lodem też można ziać. Ciekawe jaka tym kieruje mechanika. O jej, jak fajnie. –
Piórko prawie zatańczył podekscytowany wokół Szarej Łuski.
– Ale to pożyteczne. Możesz zamrozić mięso w upalne dni. Albo ochłodzić wodę. Albo kogoś ostudzić. Ha ha. Jakie to fajne –
Piórko nigdy jeszcze tak bardzo się nie ekscytował.
– Ciekawe jakbyśmy tak zamiast rzucać kamieniami we mgłę, postarali się ją zamrozić, albo podpalić. Tyle że chyba wtedy musimy trochę bliżej do niej podejść. –