Mgła

[Cichy Potok]

Cichy przybył wraz z ochotnikami ze swojego stada na Skały Pokoju. Ci, którzy mogli...lecieli wraz z nim, ci, którzy nie...przedzierali się biegiem przez tereny graniczne Ognia. Cichy wylądował przy Skale i ryknął donośnie, wzmacniając swój ryk prośbą o przybycie do wszystkich smoków Wolnych Stad. Teraz pytanie...czy się zjawią?

[Szkarłatny Księżyc]

Większość drogi udało mu się przelecieć razem z ojcem. Jednak w momencie, w którym jego skrzydła zaczęły "narzekać" na zmęczenie i boleć, młody musiał wylądować i biec dalej z resztą smoków. Wiedział, że nie przyda się na zbyt wiele, odkąd potrafił tylko ziać ogniem. Miał tylko nadzieję, że nie będzie zawadzał. Po jakimś czasie pojawił się na Skałach Pokoju, pierwszy raz na oczy widząc toksyczną mgłę. Jejć. Sporo jej było.

[Oddech Pustyni]

No i dotarła. Trudno stwierdzić czy już oswoiła się z sytuacją, czy nadal męczyły ją te spotkania, ale nie nie mogła zaprzeczyć, że wolała je niż nieskończone ataki w gigantyczną, zielonkawą masę. Czemu nadal tutaj była, czy naprawdę nie mogła po prostu zniknąć?
Płomień wylądowała, jak zwykle z dala od pozostałych, żeby móc potem powoli podejść. Na skałach nie było jeszcze wielu smoków, ale wiedziała że to kwestia czasu. Smoki Ognia również powinny się tutaj zjawić, jeżeli nie z wezwania Cichego to jej. Smoczyca usiadła gdzieś na uboczu, wcześniej witając się skinieniem łba z Cichym i jakimś brązowym wodnistym. Już teraz musiała zacząć się wyciszać, ponieważ jeżeli nie zacznie, nagromadzenie zapachów i kolorów z pewnością ją przytłoczy. Przez chwilę zastanawiała się czy odezwać się do drugiego przewodnika, ale ostatecznie zaniechała tego. Może lepiej będzie mówić cokolwiek, na forum wszystkich stad. O ile wszyscy się pojawią...

[Wirtuoz Iluzji]

Z dużym zaciekawieniem wyruszył ze swojej groty, rysując swoją ciemną sylwetką niebo. Szybko odnalazł wskazane miejsce, skąd dobiegał ryk przywódcy, któregoś na pewno. Z daleka dostrzegł Pustynię, więc raczej to wezwanie było dla wszystkich. Przynajmniej bardzo prawdopodobnie. Najwyżej wróci. Zaczął zwalniać ruch swoich skrzydeł powoli lądując gdzieś nieopodal i wolnym krokiem podszedł do grupki smoków kiwając łbem Płomieniowi na powitanie. Cichemu wystarczyło lekkie drgnięcie jego łba. Usiadł i owinął sobie obie łapy ogonem czekając co wyniknie dalej z tego spotkania. W międzyczasie podziwiał okoliczne widoki, z braku jakiegokolwiek innego zajęcia. Może w końcu zmobilizowali się by rozprawić się z mgłą? Być może i oby. Nie miał zamiaru zbaczać ze swojej ulubionej ścieżki na polowaniu jedynie z powodu jakiejś głupiej mgły której kaprysem było przyjście akurat w tamto miejsce!

[Dwuznaczna Aluzja]

Nie chciała umrzeć w grocie z braku powietrza, kaszląc i plując. To nie jest śmierć dla wojownika. Nie lepiej zginąć ciekawiej, godniej? Godność – tego akurat nie miała zbyt dużo. Ale resztki zawsze pozostają.
Ryk dobiegający ze Skał Pokoju przykuł jej uwagę. Znała go, słyszała wiele księżyców temu... Nie pamiętała kiedy, ale coś jej mówiło że znała odbiorcę. Rozłożyła skrzydła, których błona była bardziej poszarpana niż kiedykolwiek – smoczyca w całości wyglądała jak jedno wielkie nieszczęście. Łuski straciły dawny blask, pokryte wyschniętą, już niemal czarną krwią. Jedno oko białe, puste, pozbawione życia, drugie w niewiele lepszej sytuacji. Niewiele zostało z dawnej Ankai. Poza jednym.
Nie ukrywała się. Już nie. Nie trudno było zorientować się o jej przybyciu, gdy cień lecącego smoka zawisł na ziemi, rosnąc w siłę gdy zbliżała się do stałego gruntu. Wylądowała cicho, z resztkami pozostającej w jej ciele gracji, na uboczu, obserwując innych bez słowa. Widziała kłęby zielonkawej mgły, ale nie rzucała się na nią od razu. Cierpliwości. Jeśli zginie akurat tego dnia, to będzie dobre ukoronowanie długiego życia. Jeśli nie... Dokończy jedną sprawę, którą chciałaby załatwić.
Stała w cieniu, jedynym miejscu bliskiemu jej duszy. Z dala od słońca kryjącego się za chmurami.

[Szaleństwo Cieni]

Kerrenthar przyleciał na spotkanie niedługo po wezwaniu go przez Ciche Wody. Wcześniej przekazał informacje swemu Stadu, chcąc, by wszyscy chętni i zdatni do pomocy również się tu zjawili.
Wylądował nieopodal swej matki, zagłębiając łapy w ziemi i składając duże skrzydła. Rozejrzał się i skinął krótko zebranym smokom. Na jego pysku malował się lekki, zagadkowy uśmiech, jak zazwyczaj.
Mgła była zagrożeniem i owszem, chciałby się jej pozbyć, jednak mimo to miał nadzieję na coś ciekawego. Z każdej sytuacji stara się wyciągnąć odrobinę zabawy.
Nie siadał, energia zbyt go roznosiła, nie znosi być w spoczynku. Jego ogon wił się jak śmigły piskorz, a długa szyja wyginała, jak gdyby samiec tańczył. Stukał też szponami w podłoże.

[Lazurowa Mgiełka]

Leciała za tata i bratem, próbując za nimi nadążyć. Była jednak delikatną smoczycą, więc szybko została w tyle. Nie poddawała się jednak i wkrótce dotarła na Skały pokoju, lądując nieopodal. Z ulga zauważyła, że nie jest ostatnia. Szybko pomknęła w kierunku bata, siadając obok Szkarłatnego. jak zwykle w jego obecności czuła się bezpieczniej. Nawet wśród tylu obcych smoków, na które zerkała nieufnym, czujnym wzrokiem. Nie wiedziała, czy jej obecność cokolwiek zmieni. Nie wiedziała nawet, czy nie będzie większą przeszkodą niż pomocą. jednak tata ich tu wezwał, a ona zamierzała wspierać swoja rodzinę i stado. To pierwsze bardziej, nawet jeśli niektórzy twierdzili, ze stado i rodzina to jedno i to samo. Nie do końca tak uważała.

[Przedwieczna Siła]

W pierwszym momencie, słysząc ryk Przywódcy Wody, w ogóle się nie poruszyła. Nawet uchem czy końcówką ogona. Coś jednak jej mówiło, że powinna się zjawić. Nie było to codzienne wezwanie – ryk był donośny i... jakby nawołujący każdego smoka, a nie tylko buraków z Życia i Wody. Poza tym, zdawało jej się, że słyszała szuranie innych Cienistych z grot obok, więc w końcu i Siła ruszyła zad i przyleciała na Skały Pokoju. Jak dotąd była tu tylko raz, na spotkaniu z Ateralem, gdzie "bawili się" w grę. Wraz z Błyskiem. Spojrzała na zgromadzonych, szukając znajomych twarzy. Skinęła łbem bratu, matce, Płomieniowi i Koszmarnemu. Potem zasiadła, raczej w oddaleniu od wszystkich i oplotła przednie łapy ogonem, a jego końcówka poruszała się niczym wijący wąż. Patrzyła na Ciche Wody uważnie, oczekując kolejnych zdarzeń.

[Piórko Nadziei]

Skały Pokoju. No tak. Piórko akurat był w pobliżu na własnie co zakończonym spotkaniu młodych. Nie musiał się spieszyć choć i pierwszy mimo to nie przybył. Ale cóż to za spotkanie? Jeszcze nigdy nie uczestniczył w takim między stadnym zgromadzeniu. Byli przywódcy Cienia, Wody i Ognia. Niektóre smoki już znał inne widział pierwszy raz. Dobrze że nie jest tutaj najmłodszy. Ciekawe dlaczego zostali wezwani? Choć była już tutaj jego opiekunka, wolał jednak stanąć gdzieś z tyłu i poczekać na rozwój wypadków.

[Tialdreith]

Przebłysk bardzo lubiła latać – może i nie była w tym najlepsza, ale to nie odbierało jej przyjemności. Tym razem jednak nie było czasu na zabawę – czas na walkę z mgłą. Młoda wojowniczka miała mieszane uczucia – z jednej strony chciała bronić stado, a z drugiej... Nie miała pojęcia co może zrobić.
Trzymała się blisko smoków ze swojego stada, lecz trochę bardziej za nimi. Oczywiście nie zostawała w tyle! Czujnymi ślepiami obserwowała resztę, a gdy już dotarli na miejsce, ostrożnie i spokojnie wylądowała, znajdując sobie odpowiednie miejsce w pobliżu Cichych Wód jak i reszty stada. Przy okazji uniosła łeb wypatrując smoków ze Stada Życia. Jeszcze ich tu nie było... Ale przyjdą, prawda?

[Kruczopióry]

Oczywiście nie zwlekał – już niedługo także sylwetka Kruczopiórego zamajaczyła wysoko na niebie, gdy ten zdecydowanie frunął ku terenom wspólnym, szybko wypatrzywszy zgromadzenie. Przybyło wiele smoków, i to smoków z różnych stad – przybrał poważny wyraz pyska i zapikował, zgrabnie lądując gdzieś na froncie, niedaleko przywódcy Wody. Czyżby wreszcie coś ruszyło, czyżby wreszcie mieli... działać? Jeżeli tak – właśnie tego wyczekiwał jak niczego innego! Oby. Oby wreszcie ten koszmar się skończył.

– Witaj – rzucił krótko do smoka, skinąwszy, a następnie odwrócił łeb ku innym przybyłym, rozglądając się po obecnych. Nawet Aluzja była łaskawa przybyć... Cóż, jeżeli nie w celu wymordowania po kolei wszystkich członków stad Życia i Wody, nawet taką pomoc potrafił zaakceptować. De facto nie widział się z nią od czasu swojego odejścia z Cienia... może da mu powód, aby choć częściowo zmienił o niej zdanie? A może nie...?

Tak czy tak, znów zwrócił wzrok ku Cichemu, obserwując zachowanie smoka. Czekał; czekał z niecierpliwością, o czym świadczyły intensywne ruchy końcówki jego ogona. Ale jeżeli naprawdę potrzeba było tylu smoków... lepiej dać jeszcze chwilę na przybycie pozostałym.

[Nathi]

Przybył jedynie dlatego, bo był akurat w pobliżu. Unikał już miejsc ze smokami, nie ingerował w smoczy świat. W świat, który otrzymali zepsuty i który wciąż psuli. Zawsze się stawiał ponad innych, ale teraz żaden z nich nie mógł choć marzyć o tym, by znaleźć się blisko boga pod względem pojęcia świata, rozumienia go. Patrzyli do pomieszczenia przez dziurkę od klucza, choć najczęściej albo trzymali się od niego z daleka, albo nie wiedzieli o istnieniu pomieszczenia. Nathi wchodził do niego kiedy mu się podobało. Mieszkał w nim. Posiadał klucz. A gdy nie chciał, by ktoś widział, zwyczajnie wkładał go w drzwi, od wewnątrz. Znał Prawdę i był jej panem. Był bogiem Prawdy.
Nie zbliżył się do grupy. Umiejscowił się tak daleko, wiele ogonów dalej, że ledwo słyszał wypowiadane na zgromadzeniu słowa, samemu sobie odbierając jakąkolwiek szansę na odezwanie się. Położył się na przewalonym pniu, pozwalając, by ten zasłonił dwie trzecie jego ciała. Pachniał też terenami wspólnymi. Nie było go czuć, nie było go słychać, a by go zobaczyć, trzeba było bardzo wytężyć wzrok i obrócić się za siebie. Nie był uczestnikiem spotkania. On tylko słuchał.

[Zawierzony Kolec]

Ile smoków! Piewca wylądował już na Terenach Wspólnych, więc tutaj dotarł truchtem i szczerze mówiąc nie spodziewał się, że już tak wiele osób się zjawi. Czyżby planowali coś zdziałać? Były tu smoki z każdego Stada, a także jeden starszy niepachnący żadnym ze Stad, więc Fatum szczerze mówiąc liczył na to, że zebranie miało być w sprawie mgły. Powoli ruszył pomiędzy smokami, kłaniając się obym i tym mu znanym z równą grzecznością – nie pominął nawet smoków Cienia... No, poza Koszmarnym. Kruka zaś obdarzył ciepłym uśmiechem. Ostatecznie usiadł obok Przebłysku. Czy ona zawsze była taka piękna? I czy zawsze tak cudnie pachniała? Nie, nie mógł o tym myśleć, nie teraz i nie tutaj. Skupił spojrzenie na Cichych, starając się skoncentrować na tym, po co tu przyszedł.

[Jad Duszy]

Na Skałach Pokoju pojawił się również prorok. W przeciwieństwie do Nathiego nie usiadł w oddali. Zbliżył się do zgromadzonych smoków, ale nie dołączył do nich. usiadł z boku – tak, aby wszystko widzieć i wszystko słyszeć. Złote ślepia jarzyły się kpiącym rozbawieniem, a na pysku gościł wiecznie cyniczny uśmiech. Czy można go było uznać za uczestnika, czy jedynie za obserwatora? Cóż, był raczej tym drugim. Tym razem towarzyszyli mu również jego kompani. Biały kruk zwyczajowo przysiadł na jednym z rogów wyrastających z jego głowy, zerkając na smoki zaciekawionym spojrzeniem krwistoczerwonych oczu. Kotołak przyczaił się nieco za smokiem, a jego wzrok nie zachęcał do zbliżenia się – ani do niego, ani do Oprawcy. Ikelos nie przepadał za smokami. Sam Oprawca czekał w milczeniu, zupełnie jakby był ciekawy, co też takiego wymyślili.

[Tejfe]

Leciał niewielką odległość za swoim przywódcą, nie wyprzedzając go, ale cały czas pilnując tempa. Żałował, że lepiej potrafi widzieć z bliska, niźli z daleka. Chciałby bardziej móc się przyjrzeć światu na, którym się znajdował. No, ale teraz mógł się przynajmniej zachwycać kolorowymi plamami na ziemi i mgłą? To była ta mgła, do której idą walczyć? Faktycznie byłą przerażająca. Ale nie dla niego! On był jeszcze za młody, by bać się niebezpieczeństwa. Wiedział, że idą na poważną misję i chociaż cieszył się niemiłosiernie z powodu, że Wody pozwolił mu na uczestnictwo w wyprawie, nie okazywał tego. Wreszcie dolecieli do owych Skał, które faktycznie był siedliskiem kamieni o sporych rozmiarach. Ukłonił się smokom tu obecnym, ileż to nowych pysków widział tego jednego dnia!, a następnie trwał w milczeniu.

[Sketch]

Zwiastun podczas lotu uspokoił swoje nerwy i przełknął swój żałosny stan. Kiedy był na terenach wspólnych jego pysk nie wyrażał niczego poza skupieniem. Był już zmęczony od lotu i dlatego musiał szybko wybrać cel swojego lotu.
Wybrał Oprawcę na jego nieszczęście. Kiedy opadł ciężko na ziemię zrozumiał, że postąpił nieco pochopnie. Przecież prorok z tym swoim cynicznym uśmiechem całkowicie pozbawi go resztek pozorów co do jego psychicznego stanu!
Zaciśnij kły i do przodu.
Serce już nie podpowiadało, tym razem jego myślami kierował przede wszystkim umysł, który często był całkiem bystry.
–Niezła zgraja smoków...-Rzekł krótko po prostu podchodząc do proroka na niecałe pół ogona od niego. Nawet na niego nie patrzył, a po prostu spoglądał na wszystkich zebranych. Co prawda zebrało się już wielu, ale czy to coś zmieni?
–Nadal uważam, że przy tak wątłych informacjach nie powinniśmy robić tego co zamierzamy. Jak mniemam już za późno na Twoje porady?
Zwiastun nikle się uśmiechnął, bo od razu podejrzewał co usłyszy w odpowiedzi- "Nic" słowne, albo kompletną ciszę. Dla niego prorok pomagał tylko po najmniejszej linii oporu, chociaż miał możliwości prowadzić całą tą szaleńczą misję na którą porywają się wszystkie stada.
Swoją drogą ciekawe gdzie jest Chłodny...
Zwiastun nie ruszy w mgłę, jeśli nie będzie miał go w pobliżu.

[Brak Słów]

I nawet młoda Wrzos nie omieszkała się tu pojawić. Fatum, którego w sumie nie znała nawet jeszcze z imienia, zasugerował, by mała podążyła za nieznanym rykiem. A ona ze wzruszeniem ramionami podążyła za nim, pozwalając prowadzić, poddając się zarówno jego sugestii, jak i swojej własnej ciekawości.
Na polankę u podnóży skał przybyła rozglądając się tak, jakby właśnie miała przed sobą miejsce cudu. Po części była to nawet prawda, gdyż była tu tylko raz i tym jednym razem spotkała trójkę smoczych bogów we własnych osobach... A przynajmniej tak to wyglądało! Może to był sam Ateral?
Porzuciła swoje myśli, gdy weszła między smoki. Rozglądała się pobieżnie po pyskach, rozpoznając kilkoro z nich jako znajomych, innych znając ledwie z widzenia. Wesoło kiwała łebkiem w kierunku każdego znajomego, gdy tylko udało się jej złapać zeń kontakt wzrokowy.
A potem stanęła blisko tego, który wydawał się zwołać zebranie. Pachniał Wodą. Ach, przecież go już widziała! Rozmawiał wtedy z Szaleństwem, gdy ona była na patrolu. Ale nie znała jego imienia ni rangi.
Usiadła więc na ziemi, wlepiając ślepia w samca. Po co ich wołał?

[Poszukiwacz Kości]

Wylądował nieopodal zbiorowiska smoków. Już w oddali dostrzegł grupę smoków z jego stada, więc zaraz po zetknięciu łap z podłożem, wyruszył natychmiast w ich stronę by reprezentować Ogień.
Przysiadł za resztą, nie chcąc za bardzo rzucać się w oczy. Był bardzo ciekaw jak przebiegnie spotkanie smoków Wolnych Stad. Uważnie przyglądał się każdej nieznanej mu twarzy, to najlepsza okazja by poznać nieznane mu dotąd osobniki, a wypadałoby znać imiona smoków do których w przyszłości mógłby się zwrócić, a nawet teraz współpracować.
Szybko dostrzegł Oprawcę, który na pewno zabierze głos. Tym bardziej był zainteresowany jak będzie wyglądać ta dyskusja. Z jego udziałem na pewno będzie ciekawie.
Nie miał planu udzielać się niepytany, najpierw chciał usłyszeć co ma do powiedzenia reszta. Jeżeli zaistnieje taka konieczność, z pewnością zabierze głos.
Póki co jednak, nie pozostało mu nic innego jak czekać na rozpoczęcie spotkania.

[Niezłomna Cisza]

Szara przez chwilę się wahała. Za wiele przeciw mgle nie mogła zrobić, ale przecież zawsze można wykorzystać pomysł z pochodniami. prawda? Tak więc i ona ruszyła za Stadem Wody. Trzymała się z tyłu, by nie przeszkadzać smokom, które bardziej się przydadzą w tej sytuacji i razem z resztą Wodnistych przybyła na Skały Pokoju. Usiadła gdzieś między nimi i czekała.

[Chłodny Obrońca]

Leciał powoli, ślepia były pół przymknięte bo kierował się maddarą. Umysł miał względnie spokojny, w sumie to starał się (jakkolwiek by to nie brzmiało) nie myśleć w ogóle. Jego stan podobny był do medytacji z tą różnica, że teraz leciał. Zwiastun już dawno go wyprzedził i zniknął w oparach i chmurach. Nie przejął się tym. Medytacja miała tą jedną zaletę, że niczym się nie przejmował. Mgłą, obrażaniem się wojownika, czy śpiączką Dynamiki. Leciał powoli, może zbyt powoli... ale nie jego wina, że tyle mu się zeszło ze Zwiastunem. Potem wszystko wyjaśni Cichemu, tylko czy na prawdę musiał się tłumaczyć? Pokręcił mimowolnie łbem i w końcu z oddali poczuł mnóstwo ognisk słabszej i silniejszej maddary. Otworzył ślepia, pulsowanie zanikło, ale zobaczył smoki w ich cielesnej formie. Sporo to ich nie było... ale chyba starczy na cokolwiek wymyślić Cichy. Nie mógł pojawić się na wcześniejszym wezwaniu, miał więc nadzieję iż teraz wszystko usłyszy. Opadł na ziemię z głuchym uderzeniem, ciężkiego cielska o rzadki już o tej porze śnieg. Z resztą nie było go już raczej w ogóle. Jakaś chlapa i błoto... Prychnął ale chwilę później uniósł łeb z dumnym porożem wyżej. Mimo niskiego wzrostu smoka północnego to poroże i kryza na szyi dawało mu poczucie, że nie jest z nim tak źle. Podszedł powolnym krokiem do Cichego witając się z tymi którzy chcieli się przywitać.
-Wybacz moje spóźnienie. Miałem... mały problem z niesubordynacją.– rzucił tak by jedynie Cichy go usłyszał.