Wydrążony pień

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ledwo się zatrzymała a ten znów każe jej biec? W sumie dlaczego nie tylko ,,tamto drzewo" to znaczy które? Bez ociągania przyjęła pozycję startową (ugięła kolana, przycisnęła skrzydła do boków, pochyliła głowę do wysokości grzbietu i uniosła ogon) i ruszyła truchtem za Martwym Kolcem. Nie zapomniała o uderzeniu ogonem. Chciała dogonić samca ale nie było to proste nie dość że wystartował pierwszy to jeszcze był przynajmniej dwa razy większy przez co stawiał większe kroki. Uśmiechnęła się pod nosem widząc jak Martwy Kolec uderza ogonem w powietrzu. Kiedy uczyła się u Kruczopiórego popełniła ten sam błąd. Jak się zapyta to mu powie że to działa tylko na starcie. Przeszli do sprintu czyli jej ulubionego sposobu na bieg. Może faktycznie biegła nieco sztywno ale nie przywykła jeszcze do tego że ktoś na nią patrzy. Nie lubiła tego! Mimo to biegła dalej próbując wyprzedzić Martwego Kolca. Wiedziała że jest to niemożliwe ale mimo to dawała z siebie wszystko.

Widząc to jak smoczyca usilnie stara się dogonić Martwego ten spowolnił trochę. Patrząc na nią widać było, że wie co robi. Jednak potrzebuje ćwiczyć. Jej mięśnie muszą nabrać siły do długotrwałego biegania. Bieg ten Martwemu bardzo się podobał. Po przebiegnięciu do wskazanego drzewa smok zatrzymał się i powiedział delikatnie przy tym sapiąc-Nie uderzaj ogonem jak szalona na starcie. To w niczym nie pomaga, a jedynie Cię męczy.-przerwał na chwilę by spojrzeć na smoczycę i jej tułów. Był zgrabny więc dodał kolejną wskazówkę.-Gdy biegniesz spróbuj wyginać kości pleców nieco płynniej. Musisz to poczuć.-powiedział najlepiej jak umiał Martwy. Nie nadawał się na nauczyciela. Nie umiał dobierać dobrze słów, nawet gdy wiedział o co mu w myślach chodziło. Po wszystkim usiadł sobie wygodnie opierając się o przednie kończyny i powiedział swym stałym ochrypłym głosem-Spróbuj jeszcze raz sięprzebiec. Tym razem bez uderzania ogonem i z płynniejszym wyginaniem pleców-powiedział z wymuszonym uśmiechem. Była od niego słabsza. Chociaż biegała na swój wiek wręcz niezwykle, ale i tak miał ochotę przebić jej ciało swoimi pazurami.

Przesunęła powoli językiem po zębach. A to mamy dylemat. Kogo słuchać? Kruczopiórego czy Martwego? Ten każe uderzać ogonem ten każe tego nie robić. Ile może być technik biegu że każdy uczy inaczej? Może sposób biegu dobiera się do sylwetki? Przerwała te bezsensowne rozważania. Przecież nie będzie się teraz wykłócać jak biegać a jak nie! W przyszłości i tak wybierze strategie którą będzie uważać za lepszą i nic jej nie przekona że powinna coś robić inaczej. Odwróciła się w kierunku najbliższego drzewa i przyjęła pozycję startową. Ugięła kolana, pochyliła głowę do wysokości grzbietu, przycisnęła skrzydła do boków i uniosła nieco ogon. Grzbiet wygięła w łuk tak żeby był giętki. Wybiła się ze wszystkich łap i ruszyła przed siebie. Nogi stawiała na krzyż. Łapy starała się stawiać prosto i przed siebie z każdym krokiem nieco je uginając. Wedle życzenia samca ogon zostawiła w spokoju ale pilnowała żeby nie plątał jej się pod nogami. Pozostaje kwestia grzbietu. Starała się nim poruszać bardziej płynne i poczuć... to o czym mówił Martwy. Nie było to zbyt łatwe. Właściwie nie była pewna czy oto chodziło ale starała się to wykonać jak najlepiej umiała.

Oglądając samiczkę Martwy uśmiechał się powstrzymując zaledwie od śmiechu. Widać, że się starała, ale jej próby uderzania ogonem na start były strasznie widoczne. Krzyknął do niej siedząc pod drzewem spod którego wystartowała.-Spróbuj mnie okrążyć dużym kołem, a potem w drugą stronę ale zrób mniejsze koło!-krzyknął głosem jakby zdzierał z siebie cały dźwięk, a nuty były zeskrobywane zardzewiałą szpachlą. Jego uśmiech wciąż nie zmywał się z dzioba, a wręcz stawał się coraz większy. Przyjrzał się jak smoczyca skupiając się na biegu stawia twardo łapy. Musiało to być dla niej męczące. Wstał więc powoli i wziął głęboki wdech i czekał aż smoczyca do niego podbiegnie by ruszyć za nią i jej to powiedzieć.

Słysząc krzyk Martwego zawróciła i zaczęła biec w jego stronę. Widziała jak się uśmiecha ale nie miała pojęcia co mogło tak go rozbawić. Westchnęła ciężko. Nie lubiła skrętów nigdy jej nie wychodziły. Co prawda była jeszcze wtedy mała ale rozumiała że robi coś źle. Było jej z tego powodu smutno. No ale teraz więcej umie i może poprawić swoje błędy. Uznawszy że czas na skręt zwolniła i omiotła teren dookoła wzrokiem sprawdzając czy nic nie stoi jej na drodze. Później wygięła swoje ciało w prawo zaczynając od głowy a kończąc na ogonie. Łapy zaczęła stawiać tak jakby do wewnątrz żeby poczuć jak skręca. Obiegła dużym kołem Martwego wypełniając jego polecenie. Potem prędko zawróciła i zmieniła kierunek skrętu żeby obiec samca w przeciwną stronę. Kiedy to zrobiła zatrzymała się odpoczywając i czekając na reakcję Martwego. Zapewne znowu będzie miał jej coś do powiedzenia.

Czekając aż Marfin do niego dobiegnie rozejrzał się po okolicy. Lecz nie napawał się tym widokiem długo, bowiem samica bardzo szybko wróciła do samca. Lecz zamiast pobiec za nią krzyknął-Stój! To nie ma sensu!-Powiedział gwałtownie jakby nauka była stracona. Widział jej smutek więc podszedł bliżej i podrapał ją delikatnie po grzbiecie swoim pazurem od skrzydła.-Jesteś naprawdę niezła. Jak nie będziesz tak machać ogonem będzie nawet świetnie. Poza tym przy skręcaniu spróbuj ogon wygiąć w stronę w którą skręcasz. Poza tym sądzę, że więcej Cię nie nauczę. Mimo to ćwicz często, a będziesz coraz lepsza.-Mówił starając się być maksymalnie miłym. W rzeczywistości się jednak nudził i chciał by było już po wszystkim. Oblizał swój dziób językiem, po czym niepewnie polizał ją szyi, ale zaraz po tym cofnął swój pysk.-Miło było Cię poznać. Gdybyś tęskniła, to znajdziesz mnie w mojej norze.-Powiedział, po czym zostawił zadyszaną smoczycę w spokoju i powędrował w swoją stronę. Nie zabronił jej pójścia za nią. Nawet byłoby mu miło, ale była jeszcze na tyle młoda, że rodzic na pewno byłby na niego zły.

//Raport Bieg II :)

Mroczna przyszła w to miejsce w konkretnym celu – nauka. Właściwie było to jej jedyne zajęcie od paru księżyców. Rozejrzała się dookoła. Kiedy była tu pierwszy raz było tu trochę śniegu. Teraz z pewnością to miejsce wyglądało ładniej. Przy grzejącym słońcu było naprawdę przyjemnie! Usiadła przy pniu czekając na Piórkowego Kolca i delektując się urokami wiosny.

Piórkowy Kolec przyleciał na polankę gdzie leżał słynny wydrążony pień. Kiedy był pisklakiem, była zima a pień był praktycznie do połowy zasypany śniegiem. Teraz jest za duży aby wejść do środka i się tam bawić. Szkoda. Nawet wtedy nie słyszał o tym miejscu. Umówił się z Mroczną Łuską na naukę więc i przybył. Gdy był wysoko nad ziemią wypatrzył gdzie siedzi młoda adeptka, zrobił dwa okrążenia i wylądował obok niej.
– Witaj. Jaka ładna pogoda. Idealna na naukę. Czego byś chciała się uczyć?

Rozglądała się uważnie po okolicy wypatrując Piórkowego Kolca. Przy okazji przyglądała się zmianom które można zaobserwować po zimie. Kiedy zobaczyła nadlatującego Piórkowego ucieszyła się. Zdążyła się już zacząć nudzić. Cierpliwie poczekała aż samiec wyląduje po czym skinęła mu głową na przywitanie. Zawsze to robiła bo zdążyła się do tego przyzwyczaić.
– Kamuflażu i śledzenia ale zacznij od czego wolisz- powiedziała po chwili namysłu lekko się uśmiechając. Dla smoków ze stada naprawdę opłaca się być miłym.

– To chciała byś umieć polować. Dobrze, nauczę cię tego czego chcesz. Ale najpierw muszę zacząć od śledzenia. Do nauki kamuflażu potrzebne ci jest opanowanie posługiwania się maddarą, w precyzyjny sposób. Magia ma duże znaczenie w życiu smoków. Jeśli opanujesz już podstawy magii, nauczę cię maskowania się. Wiem że inne smoki potrafią to robić przez zręczne oklejanie swojego ciała ziemią i roślinnością. Ja byłem jednak nauczony wszystkich technik. Zacznijmy więc od śledzenia.
Piórkowy Kolec miał już rozpocząć podstawy, bez zbędnego zadawania pytań, które on najczęściej słyszał, typu "a po co ci to". Chciał jednak wiedzieć, jaka jest determinacja ucznia do zdobycia wiedzy.
– Pozwól że zadam ci pytanie. Kim chcesz zostać w przyszłości? Jesteś już adeptem to pewnie już wiesz, jaki kierunek chcesz obrać w przyszłości.

Maddara... no tak przydałoby się nauczyć nią posługiwać. Ale Mroczna nie sądziła że może być ona przydatna w Kamuflażu! W końcu polowanie jest bardzo ważne w życiu smoków i trzeba się do niego dobrze przygotować. Oczywiście można by było brać jedzenie od łowców ale to nie to samo co upolować je własnymi pazurami.
– Chcę szkolić się na wojownika. – Odpowiedziała bez wahania. Jej decyzja była już pewna i nie chciała jej zmieniać. Jednak jeżeli byłaby taka konieczność to to zrobi. Spojrzała na Piórkowego ciekawa czy ma jeszcze jakieś pytania. Mimo to wolałaby zacząć już naukę.

– Właściwie powiem ci tak szczerze, to nie wiem dlaczego do nauki kamuflażu potrzebna jest magia. Ja jednak musiałem czekać z tą nauką aż poznam podstawy magii, a uczyła mnie Płomień Pustyni. Jest dowódcą to chyba. Ale zapytam się, tak na wszelki wypadek, jeszcze raz. Teraz pouczymy się śledzenia. –
Piórkowy Kolec łapą rozgarnął trawę, tak że między trawami ukazała się goła ziemia. Może na niewielkim obszarze, ale widoczna, czarna.
– Gdy idziesz na polowanie, musisz wypatrzeć ślady. Bardzo świeże mogą odcisnąć się na trawie, lecz ona po krótkiej chwili wstanie, a ślad zniknie. Zimą ślady są o wiele dłużej widoczne, bo odciśnięte w śniegu, zanikną tylko wtedy, jeśli zawieje je wiatr, nanosząc świeży śnieg, lub opady. Teraz jest wiosna. Roślinność pnie się do góry. Ślady jednak można, w postaci odciska, znaleźć na gołej ziemi lub piasku. Te ślady są trwałe, ale nakładają się z innymi starymi. Czasem po zapachu można wyczuć świeżość odcisków. Ale to jest bardzo mało trwały zapach. Zastanów się teraz, jakie inne ślady może zostawić zwierzak. A jest tego dużo.

Nauka ruszyła do przodu. Szkoda tylko że do Kamuflażu potrzebna jest znajomość maddary. Mafrin nawet nie miała pomysłu do czego mogłaby się przydać.
Słuchała tego co mówił Piórkowy z uwagą. Nie chciała żeby umknęła jej jakaś ważna wiadomość. Zamyśliła się na chwilę.
– Inne ślady... może połamane gałęzie drzew i krzewów, kępki futra, ślady zapachowe lub zdarta kora z drzew. – Wiedziała że powiedziała mało ale nie miała więcej pomysłów. Nauka teorii nie wychodzi jej najlepiej. Dużo bardziej woli praktykę. Nie dość że jest ciekawsza to nie trzeba dużo mówić tylko ćwiczyć, ćwiczyć i ćwiczyć. Przeniosła trochę nieobecny wzrok z ziemi na Piórkowego. Mimo braku pomysłów myślała dalej. Miała nadzieję że samiec zaraz ją oświeci.

– Tak, dobrze powiedziałaś. Tylko musisz pamiętać że podczas tropienia zwierzyny, musisz bardzo łączyć fakty. Złamana gałązka może być przez wiatr. Ale jeśli widzisz ślad odciśnięty na ziemi, a on się urywa, bo na przykład grunt był zbyt twardy, aby go odcisnąć, wtedy szukasz gałązek wyłamanych w kierunku spodziewanym, do kierunku poruszającego się, tropionego zwierzaka. Ślady zapachowe są dość mało trwałe, ale to może i dobrze, ponieważ upewniasz się że znaleziony ślad, nie jest jakiś bardzo stary. To samo z kępkami futra. Obwąchujesz je, aby zorientować się czy są w miarę świeże i czy intensywnie pachną.
-Są jeszcze ślady zapachowe zostawiane specjalnie. Te są intensywniejsze i bardziej długotrwałe, choć i one nie trwają bez końca. Spłukuje je deszcz, poranna rosa, wiatr. W ten sposób samce, przywódcy stad, a czasem samotnicy, znaczą teren swoich łowów. Najpotężniejszym z drapieżników jest smok. Ale trafiając na zapach drapieżnika, musisz kalkulować czy podjąć ślad, bo polowanie nie będzie łatwe, a drapieżnik nie ulegnie bez walki. Czasem zada duże rany.
Większość zwierząt ma swoje gruczoły zapachowe, do oznaczania terenów. Ociera się nimi lub zmieszane z moczem wystrzeliwuje na znaczony teren.
-Ślady żerowania są bardzo interesujące dla ciebie. Zwierzęta lubią wracać na żerowiska. Tutaj można się przyczaić lub odszukać świeży ślad. Resztki jedzenia, rozkopana ziemia, jak w przypadku pekari, dzików i im podobnych, obgryziona kora drzew, albo poobgryzane liście. Wyjedzone kępki traw.
– Interesującym śladem są odchody. Intensywność ich zapachu powie ci jak dawno były pozostawione. Wtedy wystarczy poszukać innych śladów.–
Piórkowy Kolec rozejrzał się za jakimś większym krzewem. A gdy go zobaczył wskazał na niego.
– Zobacz ten krzew. Swoimi liśćmi sprawia że w jego cieniu rośnie mniej trawy lub wcale nie rośnie. Daje osłonę przed zbytnim nasłonecznieniem gleby, no i skrywa przed spojrzeniami. W takich miejscach, mniejsza zwierzyna lubi budować swoje legowiska. Zające, króliki, sarny, pekari, niektóre ptaki. Poza tym, nawet jeśli nie ma tam legowiska, gniazda, czy nory, to może są wyraźniejsze ślady. Tam gleba zawsze jest miększa i czasem odsłonięta, lub skryta małą warstwą gnijących liści. A tam łatwo o odciski. Idź tam i szukaj jakichkolwiek śladów, a jak je znajdziesz to opisz mi ich wygląd.

Piórkowy nieco ją oświecił. W jego słowach była sama prawda. Przecież jeżeli szłaby za gałązką złamaną przez wiatr nie dość że nic by nie upolowała to jeszcze straciłaby czas. Pogoń za starym zapachem też jej się nie uśmiechała. Poczekała aż nowe wiadomości poukładają się jej w głowie. Bez wahania wstała i podeszła do wskazanego przez Piórkowego krzaczka. Spojrzała na ziemię pomiędzy nią a krzakiem. Leżały tam maleńkie odchody o kształcie kulki. Schyliła się nieco i wciągnęła zapach do nosa. Był już bardzo mało wyczuwalny czyli zwierze zostawiło je dosyć dawno. Wedle nauki Piórka rozejrzała się dookoła. Jakieś pół ogona po prawej stronie krzaka było małe wgniecenie w ziemi. Podeszła bliżej i przyjrzała się temu. Były to jakby dwa owale i dwa kółka niedaleko siebie. Nieco dalej następne i jeszcze jedne. Prowadziły ku następnemu krzaku. Był on oddalony od tego wskazanego przez Piórkowego o najwyżej dwa ogony. Były małe i prawie nie widoczne. Po krótkim namyśle stwierdziła że są to ślady zająca lub królika. Wydawało jej się że zwierze zostawiło je przed czymś uciekając bo stawiało duże susy. Podążyła za śladami i obeszła krzak dookoła. Po jego lewej stronie znajdowała się niewielka dziura. Taka żeby zmieścił się tam mały ssak. Włożyła tam łapę nie była głęboka ale z pewnością dawno opuszczona. Ponownie rozejrzała się dookoła. Dopiero teraz dostrzegła inne ślady znajdujące się na północy. Z pewnością zostawił je mały drapieżnik najprawdopodobniej lis. Zmierzały w kierunku króliczej nory. Nic więcej nie dostrzegła dlatego wróciła do samca.
– Moja analiza jest taka:
Przy krzaku który mi wskazałeś znajdują się odchody wydaje mi się że zająca. Zwierze zostało spłoszone przez lisa i uciekło do nory która jest przy drugiej roślinie. Drapieżnik jednak nie odpuścił i wydostał stamtąd zwierze. To wszystko wydarzyło się dawno bo zapachy prawie wywietrzały. Od tamtej chwili nora stoi pusta. – Wzięła głęboki wdech i spokojnie czekała na opinię samca. Miała nadzieję że dobrze jej poszło.

– O widzisz. Bardzo ładnie. Własnie o taka analizę mi chodzi. Węch jest bardzo istotnym naszym zmysłem, a powonienie smoków jest doskonałe. Czasem jednak, mimo wiedzy, gdzie rozpocząć poszukiwania, nie zobaczysz śladów. No chyba że tylko swoje. Albo będą tak stare, że nie warto sobie nimi zawracać głowę. Wtedy z pomocą przyjdzie węch. Możesz podążać śladem zapachowym, zostawionym na ziemi, ale ten musi być świeży, wtedy węszysz dolnym wiatrem. Ale gdy nic nie znalazłaś, podnosisz wysoko głowę, ustawiasz się pod wiatr i węszysz górnym wiatrem. Prąd powietrza, z oddali może nanieść bardzo wiele śladów. Wtedy, nawet z daleka wyczujesz zapach zwierzyny i określisz kierunek poszukiwań. Idąc pod wiatr, czyli po stronie nawietrznej, wiatr jest twoim sprzymierzeńcem.
-Ustaw się teraz pod wiatr i spróbuj wyczuć zapachy jakie z sobą niesie. Opisz mi wszystkie. Zwierząt pewnie nie rozpoznasz, chyba że już jakieś poznałaś, ale są inne zapachy, które powiedzą ci o otoczeniu.–
Piórko również ustawił się, by węszyć górnym wiatrem. Podniósł głowę i zamknął oczy, delektując się nadlatującymi zapachami.

Mafrin ucieszyła się na słowa Piórka. Jednak jej radocha nie trwała długo ponieważ ten postawił przed nią kolejne zadanie. Chciała je wykonać jak najlepiej ale zdawała sobie sprawę z tego że prawie nie zna się na zapachach nie mówiąc już o zwierzętach. Po chwili wstała i zaczęła się przygotowywać. Odeszła parę kroków i ustawiła się pod wiatr. Wcześniej nie wyczuła żadnych śladów zapachowych dlatego nie opłacało się węszyć dolnym wiatrem. Podobnie jak Piórkowy uniosła wysoko łeb i zaczęła węszyć.
Szybko do jej nozdrzy dostało się wiele zapachów ale wielu z nich nie potrafiła rozpoznać. Poczuła jakiś cudowny, przyjemny dla nosa zapach który po chwili został zastąpiony innym. Zamyśliła się szukając znajomych woni.
– Wiatr niesie ze sobą zapachy wielu zwierząt. Zarówno mięsożernych jak i roślinożernych ale nie potrafię ich rozpoznać. Jest też dużo przyjemniejszy zapach pierwszych kwiatów. Czuję też ohydny, wręcz przyprawiający o mdłości zapach padliny. Gdzieś z bardzo daleka wyczuwam woń miodu i dymu. Wonie zmieniają się jednak tak szybko że nie wszystkie zdążyłam wyłapać. – Spojrzała na samca oczekując jego reakcji. Była ciekawa czy wyczuł coś czego ona nie poczuła no i oczywiście dalszych instrukcji.

-Dobrze. Sama musisz poczuć zapachy otoczenia. Powiedzą ci co jest w pobliżu. Znając zwyczaje zwierząt, obserwując ich zachowanie, sposób żerowania, życia i innych rzeczy, łatwiej znajdziesz właściwy ślad. Udasz się w miejsca, gdzie można spodziewać się zwierzyny. Górnym wiatrem, możesz wyłapać zapachy łąki, rzeki, lasu, a w szczególności jego rodzaju. Gdy złapiesz trop zwierzyny, pójdziesz jego śladem, aż natrafisz na bardziej widoczne wzrokiem ślady. Wtedy dokładnie zorientujesz się, jaki konkretnie gatunek śledzisz. Ile jest sztuk do upolowania. Zapach wody niesie informacje o wodopoju zwierząt. Tam najłatwiej odszukać ślady. Znajdziesz je również na styku łąki z lasem.
Odnalezienie świeżego śladu, to początek poszukiwań. Musisz mieć wyraźne ślady, kierunku poruszania się zwierząt, ich liczebności, gatunku, a nawet tego jak szybko się przemieszczają. Czym dłuższe odstępy, między odciskami stóp, tym szybciej przemieszcza się zwierzyna. Na przykład, uciekają.–
Piórkowy Kolec zastanawiał się jeszcze chwilę. Ocenił że Mroczna Łuska ma już podstawowe umiejętności śledzenia. Bystra jest.
– Uważam że masz już podstawy, wystarczające do wyśledzenia zwierzyny. Możemy przejść do kolejnej nauki, lub jeśli wolisz, będę uczył cię bardziej zaawansowanego tropienia.

//Można raportować I poziom śledzenia.

Podobało jej się to. Wokół było naprawdę dużo różnych zapachów. Jedne były przyjemne a inne nie przyjemne dla nosa. Spojrzała na samca. Zdziwiła się że nauki śledzenia było tylko tyle. Zamyśliła się na chwilę.
– Wolę naukę bardziej zaawansowanego śledzenia. – Powiedziała lekko się uśmiechając. Zaciekawiło ją to jak inaczej można tropić zwierzynę.

– Czyli pragniesz doskonalić swoje umiejętności tropienia zwierzyny. Mądry wybór. Umiejętności na wyższym poziomie, zwiększą twoją szansę na znalezienie i wytropienie zwierzyny.
Piórkowy kolec odgarnął nieco roślinność aby ujawnić trochę gołej ziemi. Potem za pomocą maddary odbił kilka śladów zwierząt. To były ślady ich kończyn.
– Zwierzęta zostawiają różne ślady, a na ich podstawie dowiesz się, jaki to gatunek, co tu mniej więcej robiły, ile ich było w tym miejscu, a nawet czy są młode, czy stare, lub czy zdrowe, a może ranne.
Świat przyrody to fauna i flora, w dodatku upraszczając, ponieważ przyroda to też materia nie ożywiona. Flora to istotna część podczas polowania, ale jej nie tropisz. To jest wszystko co roślinne. Fauna zaś, to są wszystkie żywe, poruszające się istoty, nazywane ogólnie zwierzętami. Tutaj pominę zagadnienie mikro i mini, w której znajdziemy robale i owady. Też jadalne i pożywne, ale chyba obrzydliwe.
Te większe podzielimy na zwierzęta, no powiedzmy ssaki, gady, płazy, ryby i ptaki. Z naszego meni obiadowego wyrzućmy płazy. Z gadami to inna inszość.
– Ryby szukasz, jak wiesz w wodzie. Oddychają skrzelami, mają płetwy. To tak skrótowo. Oczywiście istnieją ssaki które pływają w wodzie. No i niektóre ryby mające płuco-skrzela. Polowanie na nie jest nieco inne, ale nie takie trudne.
-Następnie ptaki. Mają skrzydła. My też mamy, ale nie jesteśmy ptakami. Wszystkie ptaki mają skrzydła i pióra. Ale nie wszystkie latają. Są jajo rodne. Zostawiają ślady czteropalczaste i trójpalczaste. Te co mają wyraźne trzy palce do przodu i jeden do tyłu, wyglądające jak odciśnięta gałązka, nie mają błon między palczastych, nie potrafią pływać. My polujemy głównie na bażanty. One mają ślady trójpalczaste. Wszystkie trzy skierowane do przodu, a do tyłu odciśnięty pazur tak do tyłu i trochę skierowany do wewnętrznej strony. Czyli prawa noga, tylny pazur po lewej i odwrotnie, dla lewej.
-Głównie polujemy na ssaki. A z tych wybieramy roślinożerne. Nie są drapieżnikami, choć bronić się umieją.
– Wracając do śladów, to wyróżniamy trzy grupy.
Stopochodne, gdzie widać odciśnięty ślad pięty. Są to niedźwiedź i człekokształtne, jak goblin, chochlik, ale polowanie na nie nie obejdzie się bez walki, oraz człowiek i elf, ale lepiej zostawić je w spokoju.
Potem mamy palcochodne. Należą do drapieżników takich jak lis, wilk, kelpie, żbik. Odciski posiadają cztery palce. Nie widać pięty, chociaż za tymi palcami, z pazurami, zawsze występuje taka poduszka.
Piórkowy kolec wskazał na odciśnięte w ziemi ślady wilka i lisa. Wilcza łapa była szeroka, a poduszka z tyłu miała trójkątny ślad. Była o wiele większa niż lisi ślad. Ta łapa wyglądała podobnie, ale prócz tego że była mniejsza, to jeszcze wąska, a w tylnej części poduszka była mała i owalna.
– Zapamiętaj sobie te ślady. Lis jest dla ciebie zwierzęciem łownym, choć nie roślinożernym. Daje ćwiartkę mięsa potrzebnego do wykarmienia smoka. Wilk daje dwie ćwiartki, lecz nie ulegnie bez walki. Może zadać ci obrażenia, a nawet bardzo ranić.
Piórkowy Kolec wskazał na ślady racic.
– Są następnie ślady kopytne. One chodzą na dwóch palcach, zakończonych takim zrogowaciałym kopytem. Takie rozdwojone mają nazwę, racica. Nie rozdwojone, kopyta. Te nie rozdwojone należą do konia. Ale tutaj uwaga, bo koń nie jest drapieżnikiem, ale identyczne ślady będą u jednorożca, pegaza i centaura. Z tymi nie pójdzie już tak łatwo. Wszystkie zaspokoją trzy z czterech potrzebnych części mięsa.
A te rozdwojone racice należą do tak zwanych parzystokopytnych roślinożerców. No niestety jest kilka drapieżników z podobnymi racicami. Centaur i demon mogą cię zmylić. Dlatego ważna jest baczna obserwacja śladów.
– Największe ślady zostawia żubr, tur i bizon. Właściwie to to samo. Jeden zwierzak zaspokoi cały głód smoka. Jeszcze krowa. Musisz wiedzieć że samice tych wszystkich zwierząt to krowy. Ale uwaga na ich rogi. Potrafią się obronić i uciec. Ale ran raczej nie zrobią smokowi. Każda noga zostawia dwa ślady, z pustą linia po środku i ostro zakończone z przodu.
Do mniejszych parzystokopytnych należą , jeleń, dzik, daniel, sarna, muflon, koza. Dzik jeszcze za śladem zostawia dwa odciski, jak by pazurów, skierowanych na boki.
Nie wspomniałem ci wszystkich śladów, za dużo by ich tutaj trzeba było by opisać.

-Teraz zadanie dla ciebie. Tutaj obok, jak widzisz, jest mały zagajnik. W takim lubią się popasać parzystokopytne zwierzęta. Idź tam i poszukaj śladów. Ale przyjrzyj się nie tylko odciskom, ale wywnioskuj, co robiło to stworzenie w tym miejscu.

Na Mafrin nagle spadło tyle wiadomości że nie wiedziała na czym skupić uwagę. Stopochodne, palcochodne i parzystokopytne. Po co dzielić zwierzęta na takie grupy! Przez to tylko jest więcej do uczenia i zapamiętania! Po tej mowie na pewno będzie wstanie rozpoznać większość śladów pozostawionych przez zwierzęta w lesie. Mroczna była zadowolona że zdecydowała się na kontynuację nauki. Rozejrzała się. W pobliżu faktycznie był zagajnik. Mafrin wcześniej go nie zauważyła! Pewnym krokiem ruszyła w jego kierunku. Ten na szczęście nie był daleko. Wiatr nie niósł ze sobą żadnych zwierzęcych zapachów dlatego Mafrin nie obawiała się że spotka kogoś niebezpiecznego. Chociaż trochę tego żałowała bo mogło to być ciekawym przeżyciem. Kiedy weszła do zagajnika pochyliła łeb ku ziemi. Chciała mieć pewność że niczego nie pominie. Zaczęła też węszyć i rozglądać się dookoła. Nie minęło dużo czasu kiedy znalazła pierwszy ślad. Był już stary i prawie niewidoczny. Nie było też czuć od niego żadnych ciekawych zapachów. Mafrin zaczęła przyglądać mu się ciekawie. Miał około cztery łuski szerokości i pięć łusek długości. Wyglądał trochę jak owal o jednym szpiczastym końcu który był przedzielony na dwie połowy. Mafrin zamyśliła się na chwilę. Przed oczami przeleciały jej obrazy wszystkich odcisków pokazanych przez Piórkowego. Ten znaleziony przez Mafrin najbardziej pasował do sarny. Mroczna ruszyła jego śladem. Mijała kolejne takie same ślady i nie mogła się nadziwić. Były one stawiane z pewnościom przez tę samą sarnę ale ... były one takie nieregularne. Takie jakby... zwierzę kulało albo było ranne. Właściwie deszcz mógłby zmyć krew ale zapach z pewnością by został dlatego samica stwierdziła że zwierzę kulało po starych ranach. Biedactwo! Było bardziej narażone na ataki drapieżników! Mroczna posmutniała na chwilę zdając sobie sprawę że zwierze które tropi raczej już nie żyje. Nie zaprzątała sobie tym głowy bo wiedziała że śmierć czeka każdego. Ślady doprowadziły ją do nie dużego krzaczka. Trawa wokół niego była obgryziona. Jedyny wniosek jaki można z tego wyciągnąć to to że sarna przyszła tu na posiłek. Rozejrzała się jeszcze raz dookoła. Nigdzie nie dostrzegła nowych śladów dlatego wróciła do Piórka tą samą drogą. Kiedy do niego doszła usiadła i powiedziała:
– W zagajniku znalazłam ślady sarny. Stawiała ona bardzo chaotyczne i nierówne kroki. Nigdzie nie było śladu krwi. Twierdzę że kulała po wcześniejszych ranach albo chorobie. Znalazła się tam po prostu na popas. Zjadła sporo trawy i poszła dalej. Chociaż przez swoje dolegliwości długo nie pożyje. – Po tych słowach zamilkła i zastanowiła się chwilę.
– Piórkowy a zwierzęta roślinożerne nie żyją w stadach? – Była ciekawa odpowiedzi. Przecież jakby tak było żyło by im się łatwiej.

Smoki Wolnych Stad

Wydrążony pień

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu