Wysepka

[Brak Słów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Z zaskoczeniem cofnęła łepek na jego parodię. Jeszcze się z takim czymś nie spotkała – znów nowość! Tym razem jednak zaczęła się zastanawiać, czy to on chce być niemiły, czy chce luźno pożartować. Nie umiała ocenić, więc zostawiła myśl w spokoju.
Cała postura Brakującej wyrażała jedną wielką konfuzję. Nie dość, że jej tak przed chwilą dziwacznie, w jej mniemaniu, odpowiedział, teraz wstał, gdy ona się przysiadła.
I nie wiedział czemu tu jest. Nudził się? Ach, no niech mu będzie.
Niepewne ślepia młodej wisiały na większym od niej brązowołuskim samcu, którego nieustannie badała. Widać było, jak się sama w sobie zmusza do przywdziania na pysk uśmiechu. Ale tylko przez krótki moment. Już po chwili miała przywdzianą na twarz wesołą, przyjazną ekspresję. Tylko oczy wyglądały na czujne.
Zaśmiała się tylko pod nosem, wzruszyła ramionami i pojedynczym ruchem skinęła łbem. Nie odezwała się teraz ani słowem. Może to jej było niepotrzebne?
Białe, skropione wiosennym brązem skrzydełka rozłożyły się, a Wrzos odwróciła się do samca bokiem i w dwóch susach podjęła już lot, który sunął nisko nad ziemią ku brzegowi.

[Szkarłatny Księżyc]

Delikatne zmieszanie samiczki mogło być spowodowane tym, że Szkarłatny był kaleką pod względem swojej mimiki i wypowiedzi. Nie był zbyt rozmowny, a jeśli już coś mówił, to często było to przekręcane. Nie zdziwił się więc, że wywołał u niej delikatną konsternację. Na jej spojrzenie zapewne odpowiedziałby "co się tak patrzysz", gdyby nie fakt, że on sam często świdrował wzrokiem jednostki, z którymi rozmawiał. Nie inaczej było w tym przypadku. Odpowiedzią na jej spojrzenie, było również spojrzenie Szkarłatnego. Zaraz potem samca wyraziła zgodę na ich wycieczkę na brzeg i skrycie się w jakiejś jaskini. Sam po chwili ugiął łapy i wyskoczył do góry, by zacząć swój lot. Samica była nieco szybsza i lepsza w umiejętności latania, dlatego musiała nieco zwalniać, aby Szkarłatny mógł nadążyć. Mimo to nie spieszył się szczególnie i dużo szybował, coby nacieszyć się nieco widokiem. W końcu dotarli na brzeg, ale mimo to samiec nie wylądował tam. Poprowadził Wrzos nieco dalej, wzrokiem lustrując okolicę i szukając miejsca, w którym mogła kryć się jakaś grota. Kiedy wypatrzył odpowiednie miejsce, zniżył lot i zwinnie minął drzewa, by wylądować na ziemi ciężko. Poczekał na Brakującą, wypatrując jej wzrokiem. Zaraz potem skinął łbem, wskazując jej grotę, w której zamierzał się schować. Wcześniej jednak postanowił zebrać nieco różnego rodzaju gałązek gałęzi, niosąc je w pysku. Skrył się w grocie, wchodząc do niej ostrożnie. Szczerze nie miał ochoty spotkać teraz jakiegoś niedźwiedzia, który również mógł wpaść na pomysł schowania się w pieczarze. Upewniając się, że jest tutaj pusto, wkroczył dość głęboko do groty, by w pewnym momencie wypuścić z pyska gałęzie i ustawić je odpowiednio w stosik. Zionął ogniem, aby podpalić drewno, a gdy tylko skończył, uniósł łeb i wlepił ślepia we Wrzos. Ognisko dawało delikatną poświatę, dzięki której było widać nieco więcej, a dodatkowo emanowało przyjemnym ciepłem. Szkarłatny zerknął w stronę wyjścia.
– W sumie niepotrzebnie przyszliśmy aż tutaj. Ciemno tutaj – mruknął gardłowo, dość cicho.

[Brak Słów]

W locie Brakująca trzymała się wciąż nisko nad wodą, na tyle, by przy skrętach nie zahaczać przypadkiem końcami skrzydeł o taflę jeziora. Nie umiała latać wolno, ot, z czystego jej nadpobudliwego charakteru, który się jej wyrobił w pisklęcym czasie treningów. Latała więc slalomami, przy każdej zmianie kierunku patrząc za siebie, gdzie jest Szkarłatny.
Ale znudziło się jej to i w końcu sporym zakolem przeleciała do tyłu, aby to jej przygodny towarzysz prowadził ich do przodu. Mogła się wtedy bardziej zrelaksować i nie musieć sobie giąć dziwacznie szyi, by zerkać nań w tył. Przy okazji wiedziała dokładnie, gdzie lecieć.
Wrzos na całą podróż stała się milczącym, Białym Cieniem, który śledził każdy ruch Adepta. Ciekawe, czy widział, jaki ma dziki, drapieżny wzrok, gdy wodzi oczyma za jego skrzydłami? A Wrzos tego nie kontrolowała ani nie myślała o tym nawet. Ot, łowieckie instynkty.
W końcu wylądowali gdzieś, a ten zaczął prowadzić młodą do jakiejś jaskini. Dziwne? Nie, zupełnie nie! naiwna Wrzos nigdy nie miała żadnych podejrzeń.
Dopiero siadając niedaleko niego, przy gałązkach, które wyrzucił z pyska, na jej pysku pojawiła się jakaś ekspresja. Ogień uleciał z brązowego pyska Adepta, a Brakująca spoglądała to na płomienie, to na smoka, rozszerzając z fascynacją zielone ślepka.
– Ale mamy ogień! – skomentowała szybko.
Słychać było po niej, że bardzo lubiła owy żywioł.

[Szkarłatny Księżyc]

Naiwny Szkarłatny również nie miał pomysłów, aby to wykorzystać. Z resztą: w jakim dokładnie celu? Nawet gdyby chciał, to żaden pomysł nie wpadłby mu teraz do łebka. Był jeszcze zbyt niewinny. A podejrzewam, że nawet po przeminięciu tej niewinności, wciąż nie byłby w stanie zrobić niczego złego komuś, kto wydaje się mu być możliwy do zranienia. Na pewno nie próbowałby zrobić krzywdy samicy. Zawsze wydawały mu się być takie delikatne. Prawie jak pisklęta.
Zaraz potem dostrzegł we Wrzos delikatne zafascynowanie tym, co przed chwilą zrobił. Zmarszczył nos, by po chwili odwrócić łeb w bok, wziąć bardzo głęboki wdech i po dłuższej chwili wypuścił je, zionąc ogniem. Łbem zakreślił półkole nad nimi, tworząc chwilową tęczę nad ich łbami. Popisówka, nie ma co. Młody prawie się uśmiechnął, czekając na reakcję Brakującej.
– Owszem, mamy – ona nie ziała ogniem? Może była innej rasy? Chłodny tłumaczył mu kiedyś różnice pomiędzy różnymi smokami i jej zachowanie mogło wskazywać na to, że rzeczywiście jej specjalny oddech charakteryzuje coś innego. Po dłuższej chwili milczenia wlepił wreszcie szkarłatne ślepia w Brakującą.
– I co teraz? – zapytał, przerywając ciszę – z jego strony wcale nie niezręczną.

[Brak Słów]

Z nieskrywaną radością patrzyła w górę, na tańczące nad jej łbem pomarańczowe płomienie. Małe drobinki spalonej substancji opadały w dół, jarząc się wpierw, a potem zamieniając już tylko w czarną sadzę.
Brakująca z pisklęcą ciekawością wyciągnęła przed siebie łapkę zwróconą wierzchem do góry, aby złapać jeden z tych czarnych, mikroskopijnych wręcz papruszków. Gdy ten jej już osiadł na łuskach, odchyliła się do tyłu, by wesprzeć ciężar ciała tylko na ogonie i tylnych łapach, a drugą z przednich dotknąć sadzy. Była na tyle delikatna, że rozmazała się na białej łusce do czarnej smugi.
Widać było, że nie miała wiele styczności z ogniem i badała go sobie po swojemu.
Na powrót postawiła łapy na ziemi, a potem położyła się tak, jakby chciała łukiem swojego ciała objąć ognisko – zrobiła to jednak w lekkim oddaleniu, by się nie przegrzać.
– Nic – stwierdziła, wzruszając lekko ramionami. – Pewnie przeczekamy tu burzę.

[Szkarłatny Księżyc]

Obserwował uważnie jej reakcję na swoje pisklęce popisy, uśmiechając się półgębkiem pod nosem. Z niewiadomych przyczyn lubił, kiedy ktoś tak reagował na jego osobę. Po chwili wlepił szkarłatne ślepia w losowy punkt gdzieś z boku, zamyślając się na chwilę. Można było słyszeć pierwsze pioruny gdzieś w oddali. Powoli burza zbliżała się w ich stronę. Powoli wiatr przybierał na sile, a drzewa skrzypiały, poddając się jego wpływowi. Wyjście można było dostrzec z tego miejsca, a Szkarłatny co jakiś czas zerkał w tamtą stronę, z ciekawością przyglądając się efektom burzy.
– Bardzo dobrze latasz – zauważył dopiero teraz, spoglądając na powrót w ślepia Wrzos. – Sama się tego nauczyłaś, czy ktoś Cię szkolił? – zapytał, by po chwili wlepić ślepia w ognisko. Sam położył się przodem do niego, dość blisko, grzejąc pierś i szyję. Tak zawsze najbardziej lubił siedzieć.
– Jak jest w stadzie Cienia? – zapytał po chwili, stawiając krezę w zaciekawieniu.

[Brak Słów]

Ona sama rozglądała się po grocie bez skrępowania, badając krzywizny ścian i niedoskonałości sklepienia. Jej ślepia często też odbiegały w stronę wejścia jamy, by przyjrzeć się bijącej w ziemię wodzie, co wyglądało jak potężna chłosta z niezliczoną ilością siarczystych smagnięć biczem. Raz po raz niebo krzyczało też na ziemię, błyskając jej złowrogo białą błyskawicą.
Głos Szkarłatnego szybko zwrócił na smoka uwagę białołuskiej, która momentalnie zwróciła się ku niemu z nastawionymi uszami i rozszerzonymi, pytającymi ślepkami. Zaśmiała się lekko na jego słowa, znów pokazując szeroki garnitur młodocianych ząbków.
– Ach, podstawy mi pokazał Lis, a potem sama dużo ćwiczyłam – powiedziała mu, spoglądając na chwilę w sufit.
Na drugie pytanie już nie odpowiedziała tak szybko. Skrzywiła na bok szyję, aby i łepek się jej przechylił, żeby jawnie okazać konfuzję.
– Jak? – odparła pytaniem na pytanie, tak, jakby faktycznie jego pytała. Szybko jednak popłynęły kolejne słowa. – No, normalnie chyba. Niektórzy są surowi, niektórzy nie, niektórzy dobrze uczą, niektórzy nie... No nie wiem. A jak się żyje w Wodzie? – odparła pytaniem na pytanie.
Sama pragnęła wiedzieć, do czego się ma porównać. Nigdy niczego poza Cieniem nie znała, a i żyła ze sporą dozą dystansu do wszystkich współplemieńców.

[Szkarłatny Księżyc]

Jej wzrok, z nutką intensywności, zaskoczył go pytaniem. Później Wrzos się zaśmiała, by odpowiedzieć. Wysłuchał uważnie jej słów, które najwyraźniej nieco go zaskoczyły. Podniósł krezę w zdziwieniu i uniósł łeb wyżej.
– Ale że... lis? – Na początku wyglądał na nieźle zszokowanego, ale zaraz potem uznał, że był to żart. Zamknął paszczę i zaśmiał się cicho, głęboko i krótko. Przecież lisy nie potrafią latać! No, złapała go. Młody nie wiedział jednak, że nie chodzi o lisa, a o Lisa. Nigdy wcześniej nie spotkał tego osobnika. Młoda albo domyśli się, że Szkarłatny nie zrozumiał, albo sama nie zrozumie, dlaczego ten się zaśmiał. Zamilknął na chwilę, wysłuchując jej kolejnej odpowiedzi. Potem padło pytanie do niego.
– No... nie wiem. Chyba też normalnie. Nie rozumiem, dlaczego nasze stada są skłócone. Nie jesteś przecież taka zła! – oj, kolego, kiepski dobór słów. Szkarłatny nie zdawał sobie sprawy z tego, że kobiety (samice?) są mistrzyniami nadinterpretacji i jego "taka" mogło być odebrane bardzo źle. A może Wrzos była nieco inna? Trudno powiedzieć, zaraz pewnie się przekonamy. Biedny Szkarłatek nie miał jeszcze obycia z pannami. Z drugiej strony dlaczego miałoby mu zależeć? Ledwo znał Wrzos, była z innego stada, a po tym spotkaniu bardzo możliwe, że już nigdy się nie zobaczą. Świat przecież był tak duży!

[Administrator]

Pogoda była idealna na trening. Smoczyca weszła do chłodnej wody. Pochlapała się w niej chwilę i zanurzyła się w niej cała. Spokojnie popłynęła na środek jeziora. Jej ruchy były pewne, jednak była zrelaksowana i pewna siebie. Oddychała głęboko i spokojnie. Pierwsza i najważniejsza zasada: Zawsze zachowuj spokój. Reszta przyjdzie sama. Gdy dopłynęła w wyznaczone przez siebie miejsce, wzięła głęboki wdech i zanurkowała. Otworzyła oczy. Na dnie leżało mnóstwo kolorowych kamyków, bez żadnej faktycznej wartości, ale były bardzo ładne i łatwo je się zbierało. Podpłynęła do dna jeziora, chciała go przynajmniej dotknąć. Wbrew pozorom, wymagało to dużej siły i odporności na ciśnienie. Pradoksalnie, popłynięcie na dno było dla niej natrudniejsze, ponieważ umiała całkiem nieźle pływać, więc woda bezlitośnie wypychała ją na powierzchnię. Udało jej się to jednak. Wybrała sobie z kupki najładniejszy kamyk – nieduży, okrągły i niebieski, gładki oraz błyszczący. Przeniosła zmagazynowane powietrze z wypchanych policzków do płuc i złapała kamyk do paszczy. Nie było to niewykonalne, jeśli pamiętało się o tym, by nie połykać w wody. Nie mogła pozwolić sobie na zajęcie łap czy ogona. Wypłynęła na powietrze wody z kamykiem w pysku. Nieźle. Odetchnęła głęboko przez nos, by przyzwyczaić do normalnego ciśnienia swoje już lekko bolące zatoki. Popłynęła dalej, aż do wystającego z wody głazu. Zamierzała się od niego odbić, by móc popłynąć jak najdalej na jednym wydechu. Jak postanowiła, tak zrobiła. Dopóki była pchana przez siłę z jaką się odepchnęła, nie poruszała się za dużo, starała się być jak najbardziej areodynamiczna. Jednak gdy się zatrzymała, po prostu wynurzyła się i ruszyła dalej stylem klasycznym, energicznie, ale nie przesadzając. Brak przesady, rozumienie swojego ciała i spokój to chyba najważniejsze rzeczy w sztukach fizycznych. Tak uczył ją stryj i najwyraźniej były to bardzo sensowne porady. Wyszła z wody spacerowym krokiem, udając się w stronę terenów swojego stada.

[Brak Słów]

Samiczka popatrzyła na niego chwilę, zastanawiając się, czemu Szkarłatny się śmieje.
– No... Lis. Lisi Kolec? On z Wody też jest. Nie znacie się? – spytała żywo ciekawskim tonem, jak zwykle chętna do zdobywania wiedzy o innych od... innych.
A gdy Grzech tylko zaczął mówić o skłóceniu, Wrzosowi mina zrzedła. Zafrasowała się widocznie, a w jej łebku zaczęły się błąkać wspomnienia starej przyjaciółki. Nadeithscallieth... Ona jej tyle mówiła o Stadzie Cienia. A i Brakująca niedawno dowiedziała się o nim sporo więcej złych rzeczy, choć to mniej ważne, bo i tak przyszło jej to stado kochać. Tylko... tylko że dzięki Nade wiedziała, czemu inne Cienia nie kochały. Spojrzała w resztki dogasających płomieni, krzywiąc nieznacznie pyszczek, tak że niewprawny obserwator w ogóle by tego nie zauważył.
– Nie jestem? – zaciekawiła się nagle, jakby dopiero dotarł do niej sens słów Szkarłatnego.
Oczywiście postanowiła inne tematy grasujące w jej myślach przemilczeć i rzucić się na szkarłatny komplement, bo za to właśnie uznała jego słowa. Zaśmiała się lekko, prześmiewczo, patrząc mu w ślepia.
– Dobra wcale! – dodała żartobliwym tonem.

[Szkarłatny Księżyc]

– Oh. Chodzi o smoka – pokiwał głową, jak gdyby teraz rozumiejąc, o co chodziło. Przybrał istnie mądrą minę, kiedy o tym rozmawiali, co mogło wyglądać dość komicznie. Potem nastąpiło kilka chwil milczenia, które niekoniecznie były niezręczne. Potem Wrzos delikatnie osowiała, by za chwilę znów się rozpromienić. Szkarłatny postanowił tego nie komentować. Nie wiedział jak Brakująca, ale on sam nie lubił dzielić się sobą. Pokręcił głową na jej retoryczne pytanie. Nie, nie była. Gdyby zdał sobie sprawę ze swojego błędu, zaskoczyłaby go reakcja Wrzos. A tak to po prostu znów widział ją wiecznie uśmiechniętą i rozbawioną. Było to nieco zaraźliwe, bo i u Grzesia pojawił się delikatny, mimowolny uśmieszek. Minęło kilka kolejnych chwil, kiedy samiec się podniósł. Skierował swoje spojrzenie ku wyjściu, które co jakiś czas rozświetlało się od uderzających błyskawic. Co chwilę słychać też było grzmoty. Nie były one jednak zbyt silne.
– Chcesz się przejść? – zapytał zupełnie poważnie, ale z tym głupkowatym uśmieszkiem, którym zaraziła go samica.

[Brak Słów]

I Wrzos cały czas milczała. Nie czuła potrzeby, by przerywać czyjeś rozmyślania, a co gorsza pytać, o czym dany osobnik myśli – było to w jej mniemaniu dość niegrzeczne i wścibskie. Sama Wrzos dała więc swoim myślom trochę podryfować, wracając wspomnieniem do polowania, jakie niedawno odbyła. Lisa też w końcu upolowała i wiedziała, że nie tylko smok może być lisem, a sam lis też może być sobą. Nawet miała jeszcze jego oprawione futro w matczynej grocie, zwinięte w rulon i wciśnięte w głębsze partie leża, aby go pisklaki nie ubrudziły i nie pomemłały.
Z rozmyślań wyrwał ją ruch Szkarłatnego. Smok wstał i przeszedł do wyjścia. Brakująca wstała jednak energicznie, gdy tylko padło pytanie i szybko stanęła obok samca, wyciągając szyję wprzód, ku wyjściu groty.
– Ale jeszcze grzmi – zauważyła z głosem pisklęcego odkrywcy, utrzymując wzrok na trzepoczących na wietrze i deszczu liściach pobliskiego drzewa.

[Szkarłatny Księżyc]

– No właśnie – szturchnął ją delikatnie (bardzo delikatnie – jak gdyby miała się zaraz rozsypać) w bark. Zrobił to nieco zaczepnie i porozumiewawczo. Prawdopodobnie dlatego, że taka wyprawa w burzę mogła mieć katastrofalne skutki. Z jakiegoś jednak powodu nagle Szkarłatnego zaczęło tam na dwór ciągnąć. Czyżby wołał go żywioł? Osobiście zawsze uwielbiał ogień, dlatego trudno było zrozumieć jego aktualną decyzję. Wlepił szkarłatne, uważne spojrzenie we Wrzos.
– Bałabyś się? – zapytał. Nie było w tym ani grama wątpliwości, nacisku czy próby wyśmiania. Po prostu czysta ciekawość. Zastanawiał się, jak Brakująca zachowałaby się w tak skrajnych warunkach.
– Próbowałaś kiedyś latać podczas burzy? – zapytał i rozłożył skrzydła, którymi uderzył dwa razy, jak gdyby chcąc je rozprostować. Wyglądało to nieco tak, jak gdyby szykował się do skoku, ale w rzeczywistości tak nie było. Prawdopodobnie nawet nie pomyślał o tym, żeby wyjść na zewnątrz i polatać. Byłoby to dość lekkomyślne i nieodpowiedzialne. Burza nie jest czymś, co można ignorować w taki sposób.

[Brak Słów]

Jak często, na pysk Wrzosu wgramoliła się wielka konfuzja, która nie przeminęła, póki nie padło pytanie ze strony Szkarłatnego. Ona? By się bała?
– Hmph – wydała krótki dźwięk, wzruszając przy tym ramionami z obojętną miną.
Nie odpowiedziała mu. Zamiast tego ruszyła po prostu przed siebie, strzepując po drodze swoimi białymi skrzydłami – tak, że przez krótki moment dało się dostrzec brązowe paseczki na ich spodzie. Wyszła z groty, na deszcz, nijak go nie witając – nawet się nie skuliła, gdy ulewa ją zaczęła chłostać, mimo że wewnątrz trochę chciała. Ba, w sumie to by chętnie wróciła do środka. Ale teraz nie mogła, nie mogła nawet tego okazać!
Stojąc już mokra na zewnątrz, pokręciła mu w odpowiedzi łbem. Nie, jeszcze tak nie latała. Utkwiła na chwilę wzrok w burzowych chmurach, które się kłębiły gdzieś w górze. Woda się jej lała do oczu, ale już ją to powoli przestało obchodzić.
Po chwili, jakby czekając, aż Szkarłatny też wyjdzie na deszcz, Podskoczyła nagle jak wesołe źrebię i ze śmiechem zaczęła biec w stronę jeziora. Po drodze jej ogon dość mocno trzepnął Szkarłatnego przez ramię – ot, Wrzos nie umiała wymierzyć siły uderzenia. Może i by siniak był, a może nawet i nie – ogólnie nic poważnego, choć mogło boleć.
Biegła zwinnie i szybko, choć było widać, że zygzakuje. Przy każdym swoim zakręcie patrzyła za siebie, gdzie też jest Szkarłatny, aby mogła mu umknąć, gdyby się znalazł zbyt blisko.

[Szkarłatny Księżyc]

Zauważył zawstydzenie ze strony Wrzos, ale zupełnie nie zrozumiał skąd się ono wzięło. Nie zaprzątał sobie jednak tym głowy. Trudno było powiedzieć z jakiego powodu. Po prostu się tym nie przejął, czy tak zaskoczyła go jej reakcja, że zapomniał? W każdym razie tak, Wrzos zdumiała go tym, co zrobiła kilka chwil później. Zamiast kontynuować rozmowę ta po prostu... wybiegła. Nie tylko to. Dodatkowo trzepnęła go ogonem, podskoczyła i ruszyła dalej biegiem. A on? On stał oniemiały. Trudno było powiedzieć, z jakiego powodu. Tak czy siak, sam w pewnym momencie zdecydował się wyjść z pieczary. W końcu to był jego pomysł! O ile wcześniej wydawało mu się, że kontrolował sytuację, o tyle teraz wszystko stanęło do góry nogami. Szkarłatny zaczął tańczyć tak, jak zagra Wrzos. Czyli co? Najpierw wyszedł z groty. W przeciwieństwie do niej, on delikatnie skulił się na pierwsze bodźce deszczu. Szybko przyzwyczaił się do tego uczucia i ruszył za Wrzos najpierw idąc, później truchtając. W jego spojrzeniu malowało się zdziwienie i pytanie. A szedł za nią jak zaczarowany. W pewnym momencie po prostu ruszył biegiem, nieświadomie goniąc samicę.
– Gdzie biegniesz? – rzucił podnosząc głos, ale jego słowa i tak zagłuszył grzmot. Samiec nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego, że ją goni i że to swego rodzaju zabawa.

[Brak Słów]

A Wrzos biegła przez deszcz, niczym się nie przejmując. Zaczęła się już przyzwyczajać do chłodnej wody płynącej z nieba, nie czując więcej potrzeby pochylenia łba – ot, przyjemny, zimny prysznic!
Biegnąc, jej rozbawione myśli kłębiły się wokół jednego – zabawy. Obejrzała się jeszcze, by zobaczyć, czy Szkarłatny za nią biegnie i robiła to potem jeszcze kilkukrotnie, by sprawdzić dodatkowo jego obecność. Ale był i biegł, a Wrzos się śmiała jak pisklak, z uśmiechem od ucha do ucha.
Usłyszawszy pytanie, nie odpowiedziała jeszcze przez chwilę, choć wyraźnie unosiła wtedy bardziej łepek. Szukała niskich, mocnych gałęzi. Znalazłszy jedną, z rozbiegu wybiła się z ziemi i machnęła ze dwa razy skrzydłami, żeby nakierować się na nią. Łapa się jej poślizgnęła w deszczu, ale chwytny ogon drzewnej szybko objął gałąź, by wspomóc jej równowagę. Odwróciła się do Szkarłatnego, stając bokiem na gałęzi.
– Gonisz! – krzyknęła tylko z radością pisklaka, po czym podreptała po gałęzi, przeskoczyła na drugą gdzieś z boku i znów zeskoczyła z drzewa, i znów puściła się biegiem między krzaki.