Źródło rzeki

[Poranna Rosa]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samica od kilku księżyców miała tylko jedno zajęcie – nauki. Musiała wreszcie nadrobić to, czego nie robiła będąc małym pisklakiem. Tym razem postanowiła poszukać sobie kolejnego nauczyciela lub chociaż kogoś do rozmowy. Źródło rzeki wydawało się być wręcz idealnym miejscem dla kogoś takiego jak Sakura. Było tu tak spokojnie. Słychać było szum rzeki wypływającej ze swojego źródła. Cudowna melodia. Samiczka podeszła do niego i zamoczyła w niej łapkę. Zimna. Brrr. Szybko odeszła więc od niej, by przypadkiem do niej nie wpadła. Następnie klapnęła pupą na ziemi opierając się o jakieś drzewo. Wyglądało jakby spała choć tak naprawdę tylko wsłuchwała się w dźwięki Zimnego Jeziora.

[Brak Słów]

Wiecznie patrolująca, wszędobylska Brakująca przemierzała żwawym truchtem tereny przyjeziorne. Już ją trzy smoki zaczepiły po drodze na dłużej! Ach, czy ona w ogóle da radę jeszcze za dnia wrócić do groty? Było już trochę po południu – Blada Twarz przemierzyła połowę drogi między zenitem a horyzontem. W sumie... Jeszcze sporo czasu zostało, nim się ściemni.
Przydreptała nad strumień, aby się pochylić i napić wody. Wiedziała już, że tu znajdzie świeżą, świeżo co wylazłą z wnętrza ziemi. W nią jeszcze nic nie nasikało, jeszcze nie smakowała rybą, jeszcze nie pływały w niej glony.
Młoda odruchowo rozejrzała się przed pochyleniem. Dostrzegła młodego smoczka, uroczo białego, jak ona sama. Nie spuszczając zeń oczu, przypadła brzuchem do ziemi i wzięła kilka łyków zimnej wody. Dopiero wtedy się bardziej młodą zainteresowała.
– Hej – zaczęła, podchodząc bliżej. – Co tak sama siedzisz?
Na pysku miała uśmiech, a jej głos brzmiał, jakby rozmawiała z rówieśnikiem.

[Poranna Rosa]

Młoda na początku nie zauważyła adeptki. Z przymrużonymi ślepkami leżała i mamrotała coś pod nosem. Czasem machała również łapkami, wywijała delikatnie ogonkiem. Wyglądało to całkiem dziwnie.
Szybko jednak usłyszała ten nieznany głos. Poczuła woń Cienia choć na pewno nie należała ona do tej łowczynie, którą poznała jakiś czas temu. Młoda podniosła się nieco. Teraz wyglądało bardziej jakby kucała. W jej oczach widać było niepokój i strach. Mimo wszystko była bardzo ciekawska plus obiecała sobie być odważniejsza. Zamrugała kilkakrotnie. Delikatny wietrzyk poruszył jej białą grzywą oraz znajdującymi się na niej pąkami, które za kilka księżyców zamienią się w piękne kwiaty. Młoda ogarnęła też już swoje łapki i cicho westchnęła.
– Próbuję czarować, ale coś mi nie wychodzą te zaklęcia. – Odezwała się po krótkiej chwili. Miała słodki, pisklęcy głosik połączony z cudnym, melodyjnym brzmieniem. Czemu jednak próbowała coś wyczarować "zaklęciami"? Wydawało jej się, że to przez odpowiednie słowa i gesty przyzywało się te ogniste kule i lodowe sople. Jeszcze nie wiedziała jaka jest prawda. Nikt w końcu nie miał jeszcze okazji wytłumaczyć jej jak działa ta cała "magia".
– K-kim jesteś? – Zająkała się. Nie była pewna co do zamiarów nieznajomej, jednak mimo wszystko coś wewnątrz podpowiadało jej, że ta smoczyca chyba nie chce jej skrzywdzić...

[Brak Słów]

Przyglądając się gestom samiczki, nie rozumiała, co ona czyni. Dopiero krótkie wyjaśnienie jąkającej się młodej dało Wrzosowi poznać, iż były to próby używania maddary. Wydała z siebie wtedy krótki, jednodźwięczny śmiech, a uśmiech się jej poszerzył, ukazując garnitur jeszcze pisklęco wyglądających ząbków. Nie patrzyła nań z góry – raczej z czystą radością. W oczach dało się poznać błysk ekscytacji.
– Wrzos! – odparła krótko, nie dając pytania zwrotnego.
Zamiast tego usiadła w miarę blisko jak na obcą, jakieś pół ogona od pisklęcia. Przekrzywiła na bok łepek i spojrzała na swą pierś, do której przyłożyła łapkę. Zaczęła opowiadać młodej swoją historię nauki.
– Mnie kiedyś uczyła czarować przyjaciółka. Powiedziała mi, że każdy ma w środku swoją moc, która go wypełnia. No wiesz, maddarę. Ale żeby zacząć, trzeba najpierw znaleźć jej źródło. No bo u każdego to źródło jest inne i dla każdego maddara jest czymś innym. Dla niej był to wiatr, który musiała popędzać słowami. A dla mnie to jest biały płyn, który wlewam w wyobrażenia. A dla mojego brata to strumień, któremu on zmienia bieg, żeby zrobił to co chce... No ale wracając! Najpierw moja przyjaciółka mi się kazała uspokoić i zrelaksować, bo miałam usunąć z łebka myśli. Musiałam się bardzo skupić, zanim mi wyjawiła, co dalej.
Wrzos przerwała na chwilę, by zerknąć na rozmówczynię. Nigdy nie patrzyła na nikogo, wygłaszając dłuższe wypowiedzi, dlatego teraz nie wiedziała, czy jest w ogóle słuchana. Wykorzystała okazję, by przyjrzeć się dziwnym kwiatkom w pisklęcej grzywie.

[Poranna Rosa]

Może i młoda na początku nie była zbytnio przekonana co do nieznajomej to jednak czybko okazało się, że to nie taka zła smoczyca. Mimo, że większa, a jej ruchy i ekscytacja sprawiały krótkie, szybkie odruchy cofania się to i tak na jej pyszczek wkradł się delikatny, radosny uśmiech z nutną niepewności. Czy jednak mogła jej ufać? Może ta cała radość była przykrywką?
– Sakura jestem. – Podrapała się po łebku. Następnie wysłuchała dalszych słów Wrzosu. Hmmm... Czyli jednak ta cała magia była trudniejsza niż zwykłe wypowiadanie słów i machanie łapkami. Sakura nieco się zawiodła. Na szczęście ta nowo poznana smoczyca powiedziała jak to się robi.
Sakura wzięła więc kilka głębokich oddechów. To chyba też wycisza, prawda? Następnie zamknęła powoli, niepewnie ślepka. Z umysłu postarała się pozbyć wszystkich zbędnych rzeczy, które teraz niezbyt mogły się przydać. Zostały więc tylko te najważniejsze. Teraz pozostało jej więc tylko jedno – źródło. Samica poszukała go najpierw w łepku, potem skrzydłach. To było naprawdę trudne. Siedziała więc dłuższy czas z zamkniętymi poaczałkami poszukując tego jakże ważnego miejsca. I wtedy je ujrzała. W miejscu, gdzie było jej serce, w klatce piersiowej znajdował się kwiat. Większość jego płatków była biała. W środku zmieniały swoją barwę na róż. We wnętrzu znajdowało się coś przypominającego płonący choć delikatny pyłek o pomarańczowej barwie. Była to właśnie maddara. Samica otworzyła pyszczek ze zdumienia. Niesanowite!
Po odnalezieniu źródła otworzyła oczka i skinęła łebkiem, a nadtępnie nieco go przekrzywiła. Tooo... Co teraz?

[Brak Słów]

Obserwowała w ciszy młodą, a z jej brązowego pyszczka nie schodził uśmiech. Spokojniejsze już miała spojrzenie, bo i wczuwała się w sytuację Sakury, razem z nią oddychając głębiej i sięgając do swojego własnego źródła maddary. Tyle że ona swoje lepiej już znała – poczekała więc na młodą cierpliwie.
Gdy Sakura otworzyła oczy, mogła zobaczyć, jak spokojna Wrzos ciągle na nią patrzy. Zaczęła wtedy mówić dalej, już mniej podekscytowanym, a bardziej monotonnym głosem – dobrze wiedziała, jak mówić, by nie zgubić czyjegoś skupienia na maddarze, bo sama miała problem z jego utrzymaniem.
– Już? – spytała jeszcze, choć ciut retorycznie, bo zaraz kontynuowała bez oczekiwania na odpowiedź. – Teraz się skup na niej i tylko na niej. Twoja maddara na pewno jakoś się rusza w twoim ciele. Musisz poczuć, jak się rusza i wczuć się w jej rytm. Wtedy ją można popchnąć, zawładnąć nad nią i kazać jej zrobić, co się chce. Możesz spróbować ją skupić w czubku swojego nosa? – spytała Brakująca, dotykając pazurkiem swojego własnego nosa.

[Poranna Rosa]

Szafirowe ślepka drgały delikatnie, by zaraz znów zamknąć się do połowy. Młoda ponownie wróciła do miejsca gdzie znajdował się kwiat. Z jego wnętrza za pomocá swojego umysłu starała się wypchnáć sporą część maddarowego pyłu i tą samą siłą woli przenieść ją powolutku do jej białego noska. Nie wiedziała w jaki sposób Wrzos dowie się czy to zrobiła czy nie. Dziwne było to, że podczas tej czynności Sakura czuła coś jakby łaskotanie wewnątrz siebie, na które zareagowała ledwo widocznym uśmieszkiem. Tak czy siak... gotowe!
– Ud-udało się? – Jej cichutki głosik delikatnie drżał. Nie była zbytnio pewna czy wyszło. Nie czuła żadnej różnicy. Oprócz łagodnych łaskotek w okolicach noska i klatki piersiowej. Maddarowy pył szybko jednak odłożyła do źródła i z niepewnością spojrzała się na Wrzos. Zadanie... wykonane?

[Brak Słów]

Wrzos faktycznie wiedzieć nie mogła, czy Sakura uporała się ze swym zadaniem. Było to koniec końców ledwie małe ćwiczonko, które to miało młodą uczyć, a nie udowadniać coś Brakującej. Zaraz się wszystko miało okazać przez bardziej praktyczne zadanie.
– Jeśli już umiesz nią poruszać, no to możesz teraz kazać się jej zmieniać. Wyczaruj tu proszę kulkę – powiedziała, wskazując pazurem miejsce w powietrzu między sobą a Sakurą. – Musisz przetransportować tutaj swoją maddarę a potem jej powiedzieć dokładnie, co ma zrobić, w szczegółach najdrobniejszych! Kolor, kształt, położenie, faktura, twardość, temperatura, wielkość... No, wszystko.
Zrobiła znaczącą pauzę i spojrzała na młodą wyczekująco, dając jej tym samym znak, iż czas działać.

[Poranna Rosa]

O! O! Będzie czarować! Samiczka najpierw zamknęła paczadełka po czym wyobraziła sobie jak będzie wyglądała ta kulka, którą stworzy. Była to kula o średnicy dwóch szponów. Nie była więc aż taka duża. Znajdowała się około pół ogona przed Sakurą i unosiła się ogon nad ziemią. Była półprzezroczysta, delikatnie czerwona. Nie była zbyt twarda, ale bardzo giętka i elastyczna. Jej powierzchnia była gładka i śliska. Przy styczności z czymkolwiek – odgięłaby się w stronę przeciwną. Emanowało z niej delikatne światło, ledwo widoczne. Dziwna kulka była chłodna w dotyku choć był to raczej zaledwie przyjemny chłodek w taki dzień jak ten. Sakura nadała tworowi również zapach. Od kulki z daleka można było wyczuć słodki zapach truskawek. Coś jeszcze? Ah właśnie... Maddara! Tchnęła niewielką część magicznego pyłu ze swojego źródła w swoje wyobrażenie i przeniosła je tym samym do prawdziwego świata. Otworzyła ślepia. Udało się?

[Brak Słów]

Brakująca miała taką minę, jakby była pisklakiem, który właśnie coś broi i się niesamowicie z tego cieszy. Wyciągnęła swoją białą łapkę ku tworowi Sakury i lekko dotknęła jej pazurem, a potem pogładziła całą powierzchnią dłoni. Uśmiech jej nie schodził z pyska.
Tylko kulka raz po raz jakby traciła światło, jakby marniała w oczach – zwłaszcza, gdy jej Wrzos dotykała.
– Jeśli jakaś twoja iluzja ciągle ma być obok, nie zapominaj o niej – zaczęła, zauważywszy ewenement. – Jeśli się na niej przestaniesz skupiać, to zniknie.
Zabrała łapę i jeszcze chwilę popatrzyła na kulkę stworzoną przez Sakurę, jakby sprawdzając, czy ciągle będzie w powietrzu, gdy trochę poczeka. Pokiwała na to wszystko łebkiem.
– Super! – powiedziała w pół-okrzyku, szczerząc ząbki. – Teraz poruszaj nią trochę. Może okrążysz nią moją głowę? A potem posadzić ją na ziemi przede mną? Pamiętaj o wszystkich szczegółach.
I znieruchomiała, aby przypadkiem nie zmienić pozy, gdy Sakura będzie próbować kręcić kulką.

[Poranna Rosa]

Sakura nie odezwała się, nie skinęła łebkiem, nic. Po prostu wzięła się za dalsze ćwiczwnia, dzięki którym to miała opanować umiejętność posługiwania się maddarą. Otworzyła ślepka by zapamiętać obraz przed nią oraz kulkę, którą to cały czas pilnowała. Teraz, widząc to wszystko chociaż bez żadnych szczegółów i z nieco rozmazanymi konturami za poruszanie swoją kulką. Była ona jedyną ładną, pełną detali rzeczą w tym, co miała w swoim łebku. Kulka ta miała się unieść jeszcze nieco wyżej. Dół jej zaczął zwisać nieco w dół, co spowodowane było jej gumowo-żelkowymi właściwościami. Następnie wyobraziła dobie jak przelatuje wokół łba wrzosu. Miała ją otoczyć nie dotykając niczego po drodze. Robiła to dość szybko trzęsąc się tym samym zabawnie na wszystkie strony i wydzielając przy tym nieco więcej truskawkowego zapachu niż zazwyczaj. Na koniec pozostało jej lądowanie. Przed łbem Wrzosu kulka zaczęła obniżać swoją wysokość. Tak poprostu, powolutku. Dzięki temu też się nir trzęsła. Delikatnie miała ułożyć się na ziemi rozpłaszczając się delikatnie na boki, by ponownie podkreślić swoje... całkiem dziwne właściwości. Samica usunęła obraz wokół tworu i pozostawiła w swym umyśle tylko kulkę. Teraz tchnęła cząstkę maddary w swoje wyobrażenie i otworzyła ślepka, by popatrzeć na efekty.

[Brak Słów]

Brak zaśmiała się cicho gdy kulka zbliżyła się do jej łba, zdając sobie sprawę, że uczennica dodała do kulki zapach. Owocowy zapach, którego ona jeszcze trochę nie znała – ot, przyjemny i słodki. Zabawne jej się to zdało, bo ona sama nigdy nie wpadła na to, by do iluzji dodawać zapachy. Ale skoro to działało, postanowiła nie kwestionować wyboru Sakury, tylko patrzeć, jak materialna część kulki radzi sobie po drodze. A radziła sobie wcale nieźle. Wrzos w trakcie manewru tylko nieznacznie poruszyła szyją, by sprawdzić, czy kulka nań zareaguje, ale nie zareagowała. Ach, no trudno.
Kiedy już iluzja osiadła na ziemi, Brak zaczęła dopiero mówić:
– Lepiej chyba by było, jakby ta kulka odnosiła się do mojej szyi, a nie do tego, co jest obecnie. Bo obraz się zmienia, odległości też, a kiedy iluzja w coś uderzy to jeśli nie uwzględni się takiego przypadku w wyobraźni, to pewnie zniknie... – mruknęła na koniec, odwracając wzrok gdzieś na las.
– Ach tam – machnęła łapą. – Dasz już sobie radę. Tylko poćwicz jeszcze sama, co? – podpowiedziała, śląc młodej szeroki, wesoły uśmiech.

[Poranna Rosa]

Saukura pokiwała potakująco łepkiem, a na pyszczku miała łagodny uśmiech. Poćwiczy na pewno tylko nie teraz. Musiała odpocząć i udać siena kolejną nauke z Siłą. Miały tym razem omawiać kamuflaż. Sakura radośnie podbiegła do Wrzosu.
– Dziękuję za poświęcenie mi swojego czasu. – Dodała jeszcze po czym zagręciła. Spojrzała na smoczycę raz, potem drugi aż wreszcie pobiegła ku terenom Ognia. Nie będzie zawracała jej więcej łba. Tym bardziej, że sama również miała sporo rzeczy do zrobienia...

[Wybrany Kolec]

Wszystko tutaj jest takie inne, pomyślał idąc wzdłuż brzegu rzeki, w kierunku przeciwnym, do tego w którym płynęła. Zatrzymał się w miejscu, gdzie strumień rozszerza się i wyraźnie zwalnia. Zanurzył w wodzie przednie łapy i schylił się żeby upić łyk. Woda smakuje inaczej. Uniósł łeb wysoko biorąc głęboki wdech, a następnie wydmuchując nozdrzami gorącą chmurkę. Powietrze inaczej wypełnia płuca. Spojrzał w swoje odbicie malujące się na tafli wody. Ja też wyglądam inaczej.
Spojrzał w górę, na niebo. Słońce zaczynało wznosić się znad horyzontu. Chmury między drzewami przybierały czerwony kolor. Czyli to czas na poranną modlitwę. Schylił nisko łeb i zaczął mówić do siebie:
– Immanorze, Patronie wytrzymałości, pozwól mi przeżyć ten dzień tak godnie jak każdy poprzedni.

[Brutalna Łuska]

Skamieniałej wystarczył krótki spacerek, a już czuła się o wiele lepiej. Tegoż dnia wstała lewą łapą i od samego ranka wałęsała się po różnych ścieżkach i lasach, byle jak najdalej od gadatliwego zgiełku i w ogóle chciała pobyć sama. Choć raz w życiu.
Akurat złożyło się tak, iż w pewnym momencie ujrzała rzekę. Zaczęła zatem podążać wzdłuż niej z zamiarem dojścia do samego źródła. Szła i szła, ciesząc się naturą i samotnością. Jak ja mogłam żyć przez tyle księżyców w ciągłym towarzystwie, prawie nie przebywając w odosobnieniu? Samotność jest nader przyjemna zastanawiała się, pokonując kolejne łuski, pazury oraz skoki. Niebawem jej ślepiom ukazało się źródło. Ucieszona patrzyła na płynącą żwawo wodę. Gdy odezwała wzrok od rzeczki, zobaczyła stojącego niedaleko smoka. Chwilę się wahała, czy aby prędko nie uciec. Nie przystało tak uciekać. Podeszła z westchnienie do samca.
– Witaj – rzekła, jak można zauważyć, witając się z przybyszem. – Moje imię to Skamieniała Łuska i jestem ze stada Życia.

[Wybrany Kolec]

Wybrany zupełnie nie usłyszał zbliżającej się do niego smoczycy. Powinien być w pełnej gotowości, szczególnie że znajdował się na terenie nienależącym do żadnego ze stad, natomiast on leżał sobie beztrosko nie zwracając uwagi na nic poza rzeczami dziejącymi się w jego głowie. Gdy do jego uszu dobiegł jej głos, a dokładniej przywitanie, Skamieniałej Łuski, spiął wszystkie mięśnie gotów do ucieczki.
– Skamieniała... Łuska... – przemielił powoli oba słowa w pysku. Warto będzie zapamiętać to imię. Życie było w dobrych stosunkach z Wodą. Przynajmniej takie miał wrażenie, przecież oba te stada dzieliły jeden obóz.
Szybko poprawił swoją pozycję – siadł na zadnich łapach, a te przednie, na których się opierał, owinął ogonem. Trzeba się jakoś zaprezentować.
– Z woli rodziców nazywam się Chochlikiem, ze swojej jestem Wybranym Kolcem. Jestem... znaczy się, należę do stada Wody – powiedział, siląc się na oficjalny ton. Czy tak powinno się witać z innymi? Cholera! On nie potrafi rozmawiać ze smokami, a ma je nawracać i pogłębiać ich wiarę.