Trakt do Prastarego Drzewa

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Fuknęła jak obrażony kot i rzuciła mu oskarżycielskie spojrzenie. Co za gbur. Ale pomagał jej, a w końcu darowanej sarnie nie zagląda się w zęby. Gałązka da sobie z nim radę, ale nie porzuci prób rozkręcenia go. Będzie gadać za dwóch. Nie tolerowała ciszy i nudy, w jej życiu ciągle musiało się coś dziać.
– Macie przywódcę? – Zadała kolejne pytanie, szczerze zaciekawiona. Skoro już opuściła stadne tereny to nie mogła ograniczać swojej wiedzy tylko do swojego stada, prawda? Ogień był tylko częścią Wolnych Stad, tyle jeszcze pozostawało nieodkryte! – Więc jak tam wytrzymujesz, skoro nie jest wcale tak ciekawie? Ale to zrozumiałe, w końcu nie ma tam mnie. – Wyszczerzyła do niego zadziornie kiełki i spojrzała na kamień. Miała się sama domyślić jak przeskoczyć coś takiego? Widocznie Szkarłatny był zwolennikiem nauki metodą prób i błędów. Skoczy najlepiej jak potrafi, a potem wysłucha uwag. Przyjęła pozycję podobną do tej używanej podczas biegu. Przycisnęła skrzydła do ciała, uniosła trochę ogon, łeb obniżyła tak, aby był przedłużeniem kręgosłupa. Następnie skupiła się na przeszkodzie, stanęła na przeciwko niej i ugięła łapy, przygotowując się do skoku. Nie zmieniając pozycji wybiła się z tylnych łap z ziemi, starając się mierzyć jak najdalej i przy okazji też najwyżej. Nawet jeśli wylądowała po drugiej stronie, nie była zadowolona ze swoich poczynań.
– Chyba musisz mi dać parę wskazówek. Co mam robić z łapami? A skrzydła, dobrze je przycisnęłam? No dalej, mówienie nie jest takie straszne. Odróżnia nas od zwierząt. – Prychnęła z lekko drwiącym uśmieszkiem, wbijając w samca jaskrawobłękitne spojrzenie.

Szkarłatny nigdy nie chciał wychodzić na gbura, ale jego natura była taka, że po prostu smoki mogły w ten sposób go traktować. Przykładem była Gałązka. Starała się go nieco rozruszać, a on mimo to jakoś nieszczególnie na to reagował. Czym był starszy, tym bardziej oschły i obojętny. Co się działo? Trudno powiedzieć. Sam nie wiedział dlaczego jego serce powoli lodowaciało, a on zaczynał być bardziej zamknięty w sobie.
– No pewnie, jak każde stado – odparł, mówiąc więcej niż było potrzeba. Czyżby Gałązce chociaż troszkę się udało? Jeszcze dodał coś od siebie!
– Na imię mu Ciche Wody. Jest moim ojcem – wyjaśnił, jak na niego, dość entuzjastycznie. Trudno jednak ten entuzjazm było dostrzec.
– Nie znam zbyt dobrze swojego stada, ale pewnie jest tam ktoś taki jak ty – żart zrozumiał, ale jedyne jak zareagował, to nikłym, delikatnym uśmiechem.
A potem Gałązka zabrała się za zadanie. Z tym, że to wykonanie było nieco innym, niż Szkarłatny się spodziewał. Miał nadzieję, że młoda najpierw wytłumaczy mu teoretycznie, jak chciałaby pokonać przeszkodę. No, ale stało się. Oczywiście samica.
– Moja wina, źle przekazałem Ci zadanie. Nie miałem na myśli, abyś od razu skakała. Spróbujmy jeszcze raz. Najpierw pokażę Ci jak to wykonać, a potem to zrobisz. Wytłumaczę Ci również słownie – no proszę proszę. Czyżby w końcu Szkarłatny się rozgadał? Samiec dużo więcej potrafił mówić, kiedy uczył. Było to dla niego ważne i chciał jak najlepiej przekazać swoją wiedzę. A jej uwagą i pogardliwym tonem się nie przejął. Po prostu to zignorował.
– Skok może służyć nie tylko do pokonywania przeszkód. Kiedy wykonujemy atak oraz uniki, również możemy wykorzystywać tą umiejętność. Będzie Ci też on potrzebny, jak będziesz uczyła się latać. W końcu wybijamy się do góry, kiedy chcemy zacząć – zmiana w nim była zdecydowanie zauważalna.
– Zaczęłaś dobrze. Najpierw przyjmujemy pozycję do biegu. – Podszedł więc do głazu i ustawił się na przeciwko niego. Rozstawił szerzej łapy, do przodu wysuwając prawą przednią i lewą tylną. Ogon uniósł wyżej, ale tak, aby pozostawał on naturalnie uniesiony. Skrzydła przycisnął nieco do ciała, układając je wygodniej. Pochylił delikatnie łeb, niezbyt mocno.
– Teraz wykonam skok. Musisz wyprostować gwałtownie łapy, odbijając się od podłoża. Wyskoczysz do góry, a kiedy zaczniesz opadać, wyciągnij swoje łapy. Kiedy dotkną ziemi, ugnij je. W ten sposób zamortyzujesz upadek i łapy Cię nie rozbolą. Jestem zaskoczony, że nie rozbolały po poprzednim skoku. Pamiętaj, aby nie rozkładać skrzydeł. Dodatkowo ogon pozwoli Ci zachować równowagę – powiedział, po czym wybił się do góry i przeskoczył przeszkodę zachowując zasady, które przed chwilą przekazał. Po chwili odsunął się od głazu i zachęcająco skinął jej głową.
– Spróbuj ty.

Wysłuchała smoka w milczeniu, raz po raz kiwając trojkątnym łbem na znak, że rozumie. W końcu dowiedziała się czegoś więcej! Nie zraziła jej jego oschłość, mało co potrafiło ostudzić jej zapał. Była niczym niespokojny płomień, migoczący i rozpalający wszystko co spotka na swojej drodze. A może tym razem miało być inaczej?
– Twoim ojcem jest przywódca stada? Jesteś przez to inaczej traktowany? – Przechyliła łeb na bok, zastanawiają się na tym. Nie wiedziała czy Pustynia ma jakieś potomstwo, nie widziała żadnego w jej jaskini. Nawet gdyby miała, Gałązce nie wydawało się, aby miała traktować je inaczej, ani bardziej ulgowo od reszty członków stada. Ale czy tak samo było też w Wodzie?
Gdy usłyszała, że źle zrozumiała zadanie, nieco się zmieszała. Znowu na jaw wychodziła jej filozofia życia – najpierw działaj, potem myśl. Przez ułamek sekundy zdawała się być wytrącona rytmu, jednak po chwili wróciła do tej samej, pewnej siebie. Obserwowała uważnie jak smok podchodzi do głazu i demonstruje jej mechanikę skoku. Powtórzyła wiernie jego ruchy, rozstawiając najpierw szerzej wszystkie łapy, oczywiście już po zbliżeniu się do przeszkody. Podobnie jak Szkarłatny prawą przednią łapę wysunęła na przód, za nią poszła również lewa tylna. Przypomniała sobie wskazówki Kruczopirego odnośnie pozycji do biegania i podniosła ogon, ale nie przesadnie wysoko – na tyle, aby nie przeszkadzał jej podczas skoku. Łeb opuściła nieco, a skrzydła przycisnęła szczelniej do ciała. Czas na punkt kulminacyjny wieczoru – przeskoczenie tego głazu! Poczekała aż Szkarłatny zrobi jej miejsce i spięła mięśnie tylnych łap, wybijając się z nich do przodu. Przeszkoda była nieco większa dla niej, niż dla samca, dlatego musiała więcej energii włożyć w wybijanie się wyżej, aby nie utknąć przypadkiem na szczycie. Gdy jej łapy dotknęły ziemi po drugiej stronie ugięła je, aby zamortyzować upadek. Ogon pozwolił jej zachować równowagę, gdy już miękko wylądowała na ziemi. Czuła, że tym razem poszło jej znacznie lepiej. Trzasnęła więc ogonem o ziemię, jakby poganiając Wodnego do wydania jej kolejnego polecenia.

– Nie. Jestem traktowany tak, jak każdy inny – wyjaśnił, zaraz potem zajmując się ćwiczeniem. Odpowiedział dość obojętnie, niektórym mogłoby się wydawać, że na odczep się. Oczywiście tak nie było. Po prostu był na tyle skupiony na zadaniu, że średnio kontaktował w innych sprawach. Kiedy tylko Gałązka pokonała głaz, skinął łbem. Była to swego rodzaju pochwała, której samiec nie wypowiedział na głos. Jedyne, co dodał, to: – Poprawnie – a może i to była ta pochwała? Trudno powiedzieć. Kiedyś Szkarłatny był bardziej chętny na rozdawanie miłych słów. Co się działo? On sam nie wiedział.
– Dobrze, teraz wskoczysz na ten głaz jednym susem i postarasz się na nim utrzymać. Nie jest zbyt śliski i jest dość szeroki, więc powinnaś dać radę. Musisz wyczuć siłę w swoich łapach tak, aby go nie przeskoczyć, a jednocześnie, żeby nie wpaść w niego. Ma to być czysty skok. Jeśli nie uda Ci się i będziesz musiała się również wdrapywać, powtórz ćwiczenie – tym razem nie pokazał ćwiczenia. Był nieco większy i zapewne by się na nim nie zmieścił. Obserwował tylko Gałązkę w jej poczynaniach.

Spojrzała na niego dziwnie, ale nic nie powiedziała. Z drugiej strony może to nawet lepiej, wreszcie skupi się na zadaniu, a nie na setce innych spraw naraz. Nie oczekiwała pochwały, więc nie przejęła się zdawkowym komentarzem smoka. Był jej nauczycielem, przynajmniej w tej chwili, a ona uczniem, czy potrzebowała od niego czegoś więcej niż poprawnego nauczenia danej umiejętności? Postanowiła skupić się na kolejnym poleceniu. Oceniła jeszcze raz gabaryty głazu na który miała wskoczyć i przygotowała się. Łapy znowu rozsunęły się nieco, a kolana nieznacznie ugięły, aby łatwiej było jej się wybić z ziemi. Skrzydła poprawiła na grzbiecie, a ogon i łeb kolejno podniosła i opuściła, aby tworzyły jedną linię wraz z grzbietem. Ogon trzymała w górze, ale nie sztywno, aby móc nim manewrować i utrzymywać dzięki niemu równowagę, co będzie niezwykle ważne podczas tego ćwiczenia. Wybiła się mocno z ziemi, celując prosto na szczyt głazu... i zderzyła się z nim w połowie drogi, źle oceniwszy dystans. Całe powietrze umknęło jej z głośnym parsknięciem z piersi, kurczowo złapała się wszystkimi łapami za co bliższą podporę, ale ostatecznie wylądowała na ziemi. Otrzepała się z ziemi, burcząc pod nosem i nie patrząc Szkarłatnemu w oczy. Chwilę potem spróbowała ponownie, z większego dystansu wyprysnęła z ziemi, napinając silne mięśnie ud i wyciągnęła przednie łapy przed siebie. Gdy dotknęła nimi szczytu kamienia szybko dołączyła do nich tylne i zaczęła manewrować ogonem, aby utrzymać równowagę. Gdy była pewna, że nie spadnie, spojrzała na Wodnego z błyskiem w oczach.

Nawet delikatnie się uśmiechnął na jej zderzenie z Głazem chodź wiedział, że nie powinien tak robić. Dopiero potem dostrzegł, że mogło to ją nieco zaboleć i wtedy nieco przejął się jej porażką. Postanowił jednak tego nie okazywać nie chcąc jej w żaden sposób przypadkowo zawstydzać czy poniżać. Jemu wpadki podczas ćwiczeń zdarzały się bardzo często.
– Dobrze. Widzę, że skoki idą Ci całkiem nieźle. Na tym ćwiczeniu je zakończymy, możesz zejść – widział jej zadowolenie w oczyskach i doskonale je rozumiał. Sam posiadał ten błysk w oku, kiedy coś , co wcześniej mu nie wychodziło, nagle się uda.
– Coś jeszcze mogę dla Ciebie zrobić?

//Raport skoki I

Zeskoczyła już dość zgrabnie z głazu i podeszła bliżej Wodnistego. Przyglądała mu się przez chwilę, ale spojrzenie miała raczej nieobecne, jakby się nad czymś zastanawiała.
– Mówiłeś, że całkiem dobrze latasz? Mógłbyś mnie nauczyć także tego! Cóż... nie ma tu zbyt wiele miejsca, ale nie sądzę, żebym uniosła się za pierwszym razem jakoś wysoko. Ten wolny obszar w zupełności wystarczy. To jak, zgadzasz się? – Uśmiechnęła się na zachętę, uginając łapy i machając ogonem na wszystkie strony. Znów wyglądała na niezwykle podekscytowaną. Nigdy nie ciągnęło jej do latania, jej skrzydła wydawały jej się słabe i raczej nieprzeznaczone do czegoś innego niż spokojnie leżenie na jej grzbiecie, ale... była ciekawa jak to jest. Nigdy nie widziała lecącego smoka, ale przecież każdy te skrzydła miał! No, każdy kogo dotychczas spotkała. Gdyby ich nie używała, równie dobrze mogłaby je sobie odciąć, bo po co jej taki balast. Dlatego też powinna zrobić z nich jakiś użytek i wreszcie poczuć wiatr w... błonach. Rozejrzała się wokół. Stali na niewielkim skrawku ziemi wolnym od gęstych drzew. W gorze widać było nawet bladobłękitne niebo, podczas gdy wszędzie indziej liściaste korony odcinały dostęp do światła. Miała nadzieje, że nie wpadnie przypadkiem w jedną z nich.

Krótszą chwilę nic nie mówił i po prostu wpatrywał się uważnie w Gałązkę tak, jak gdyby świdrował ją wzrokiem na wylot. Jak gdyby chciał wiedzieć, o czym myśli. Nie trwało to jednak długo i zaraz potem samiec skinął głową na znak zgody. Bo przecież słowne potwierdzenie to było już za dużo. Czas na pierwsze zadanie.
– No dobrze. Wykorzystamy to, czego przed chwilą się nauczyłaś. Pamiętasz pierwsze ćwiczenie ze skoku? Powtórz je, a gdy znajdziesz się w powietrzu po prostu rozłóż skrzydła. Zrób to na pełną szerokość. Nic więcej nie rób. Nie machaj nimi, nie poruszaj. Zobacz, jak zachowują się, kiedy jesteś w powietrzu. Opadanie na ziemię będzie nieco dłuższe. Jak opadniesz, wyląduj tak, jak lądowałaś podczas skoku – powiedział, dając jej zadanie.

Zdziwiła się nieco tym intensywnym spojrzeniem, ale nic nie powiedziała. Osobliwy smok, nie ma co. Ale ona nie lubiła rozmyślań nad tym co poszczególny smok miał w głowie, dlatego postanowiła na razie zostawić tą sprawę. Może sam powie jej kiedyś o co mu chodzi, ona nie będzie nic z niego wyciągać. Przyjęła pozę odpowiednią do skoku. Znów podniosła długi ogon, trzymając go luźno, ale nie tak aby majtał się na boki. Łeb opuściła w dół, robiąc to już machinalnie, bo któryś raz z kolei. Jedynie skrzydła dziwnie było jej przyciskać do ciała, skoro zaraz miała je rozkładać, dlatego jedynie uniosła je nieco i poprawiła na grzbiecie. Coś jeszcze? Po krótkim namyśle ugięła kolana, aby móc stawiać łapy miękko i lepiej wybić się z ziemi. To ćwiczenie nie należało do najtrudniejszych. Musiała tylko wyczuć odpowiedni moment, by rozpostrzeć dwa bezużyteczne dotąd płaty skóry w powietrzu. Kilka kroków do przodu... nieduży rozbieg i napięcie mięśni ud. Odbiła się od ziemi jak kauczukowa piłeczka. Nie czekała ani chwili dłużej, gdyż skok nie mógł przecież trwać w nieskończoność. Z trzaskiem rozłożyła skrzydła, a cienkie jak pergamin błony wydęły się, nabierając powietrza. Zauważyła, że nie spada już, ale... szybuje. Przeleciała w ten sposób kilka smoczych kroków i dopiero po chwili poczuła, że powolutku i łagodnie zbliża się do ziemi. Gdy była już blisko, złożyła skrzydła do połowy i wylądowała na miękkich łapach, pamiętając aby ugiąć kolana. Po udanym lądowaniu latajki powróciły na swoje miejsce, a złotołuska zerknęła ponownie na Szkarłatnego.

– Dobrze – odparł obserwując uważnie poczynania Gałązki. Obserwował jak wyskakuje do góry, szybuje, a potem ląduje. Każdy element wykonała poprawnie, stosując się do jego wskazówek. Czas na sam lot.
– Teraz polecisz. Musisz wykonać to samo ćwiczenie, ale w pewnym momencie, jak już otworzysz skrzydła, musisz zacząć nimi machać w pionie. Sama przekonasz się z jaką siłą to robić. Musisz machać skrzydłami tak, aby nie być ani zbyt wysoko, ani zbyt nisko. Jak tylko poczujesz się nieco pewniej i zawiśniesz w powietrzu, pochyl ciało do przodu. Musisz wyobrazić sobie, że chcesz położyć się w powietrzu. Zaczniesz lecieć do przodu. Żeby utrzymać lot, skrzydłami musisz zagarniać powietrze pod i za siebie, półkolistymi ruchami. Jeśli będziesz chciała się zatrzymać, ponownie wyprostuj ciało. Znów zawiśniesz w powietrzu. Lądowanie takie, jak zawsze – wyjaśnił jej, niczego tym razem nie pokazując. Miał nadzieję, że tłumaczenia wystarczą. Jeśli nie, a Gałązka poprosi o demonstrację, wtedy samiec ją wykona. Nie, nie chodzi tutaj o jego lenistwo, bo o dziwo leniwy nie był. Chciał tylko, aby samica sama spróbowała poczuć jak zachowuje się jej ciało.
– Wszystko jasne? To spróbuj.

Kiwnęła głową, gotowa przystąpić do akcji. Zawsze wolała najpierw spróbować sama, a pytania o pomoc przychodziły jej z trudem. Rzuciła okiem na swoją pozycję. Chyba wszystko na miejscu. Łapy ugięte, ogon gdzie należy, łeb opuszczony nieznacznie do dołu. Wystarczyło rzucić się przed siebie i odbić od ziemi, tak jak wcześniej. Ruszyła więc, balansując ogonem, aby nie stracić przypadkiem równowagi i przebierała łapami szybciej, coraz szybciej. Gdy wyczuła dobry moment, taki który pozwoli jej uniknąć zderzenia z pobliskim drzewem, skoczyła. Już całkiem potężne i uwydatnione całym dzisiejszym wysiłkiem mięśnie ud napięły się, a stopy zgrabnie odbiły od ziemi, wzbijając w górę nieduże kłębki piachu i leśnego poszycia. Ogon nie uderzył o ziemię, pilnowała aby znajdował się cały czas w odpowiednim miejscu, a skrzydła trzymała przy ciele, aż do momentu w którym miała je rozłożyć. Czas jakby zwolnił, gdy smoczyca na powrót rozłożyła połyskujące w słońcu błony. Tym razem nie dała się bezwładnie ponieść powiewowi wiatru, ale uderzyła w powietrze po raz drugi, jeszcze potężniej. Błony z hukiem wydęły się, kilka nieużywanych nigdy kości pustynnej samiczki skrzypnęło ostrzegawczo, ale ostatecznie utrzymała się w powietrzu. Najtrudniejszy etap, jak przypuszczała, miała już za sobą. Może nie była najlepszym lotnikiem Wolnych Stad, ale potrafiła utrzymać się w górze i nie spaść, umiejętność godna pochwały. Uderzała skrzydłami raz po raz wzbijając się wyżej i opadając nieco, aby utrzymać się w stałym miejscu. Zagarniała powietrze pod siebie półkolistymi ruchami, zamaszyście, tak jak jej polecono. Co teraz? Zapewne lot do przodu, w końcu to było głównym celem. Wyprostowała się nieco i nie przestając ruszać skrzydłami przechyliła do pozycji równoległej do ziemi, aby móc teraz wybrać kierunek lotu. Leciała! Niedaleko, bo nadal czuła się niepewnie, ale ze względu na jej rozmiary wąska przestrzeń wśród drzew wcale nie była ograniczająca. Czy musi lądować? Tutaj w górze było całkiem ciekawie!

Obserwował uważnie samicę i jej poczynania. Szło jej dobrze, nawet bardzo dobrze. Wszystko było perfekcyjnie do momentu, w którym samica nie postanowiła przedłużyć sobie lotu. Samiec wstał szybko i przetruchtał kawałek, aby zrównać się krokiem z jej lotem. Był gotowy, aby w razie czego (na przykład zagrożenia zderzenia się Gałązki z drzewem) wzbić się w powietrze i zatrzymać swoim ciałem młodszą samicę. W końcu nie potrafiła jeszcze skręcać! Samiec zamiast nakazywać jej, aby wylądowała (bo przecież swój rozum miała), postanowił wytłumaczyć jej szybko na czym polega skręcanie. Miał jeszcze trochę czasu, nim oboje dotrą do drzew.
– Żeby skręcić, musisz wygiąć ciało w stronę skrętu. Ogon jest twoim sterem, utrzymuje twoją równowagę. Ciało przechylasz w stronę skrętu, wewnętrzne skrzydło zniża swój poziom, zewnętrzne jest nieco wyżej – będą pod delikatnym skosem. Mają być nieruchomo. Po zakończeniu prostujesz ciało i machasz ponownie skrzydłami – mówił z podniesionym głosem tak, aby samica na pewno go usłyszała. Czy jednak zaaferowana lotem będzie skupiona na samcu? Trudno powiedzieć. Dlatego Szkarłatny biegł obok niej w pogotowiu.

Zadowolona z siebie, że zmusiła Kolca do szybkiej reakcji i wstania, zaśmiała się pod nosem. Ponownie uderzyła złotymi skrzydłami w powietrze, z lekkim zaniepokojeniem zauważając zbliżające się do niej drzewo. Bardziej ona zbliżała się do niego, niż na odwrót, ale... musiała coś z tym zrobić. Wygięła ciało w łagodny łuk, a z czasem pogłębiała go, aby skręcić gwałtowniej. Ze świstem przecięła powietrze lewym skrzydłem, przechylając się tą stroną ku ziemi. Ogon podążył za ciałem, również z cichym dźwiękiem ustawiając się na powrót w linii prostej do ciała i pomagając jej utrzymać równowagę. Wszystko zadziało się bardzo szybko, gdyż na długie, powolne skręty nie było czasu, ani miejsca wśród wszechobecnych drzew. Przez chwilę jej skrzydła – prawe nieco wyżej – rzeczywiście zamarły w bezruchu, można było zanotować każdy drobny skurcz mięśni w barkach Gałązki. Chwilę potem już ruszały się, gdy wykonała skręt, pomogły jej utrzymać się w górze, gdyż zaczynała powoli opadać. Oczywiście ciało wyprostowała, nie chcąc już dłuzej skręcać i zaczęła lecieć nieśpiesznie w kierunku miejsca w którym wzbiła się w powietrze. Spojrzała na Szkarłatnego z uśmiechem.

Spojrzał na nią nieco pobłażliwie, kiedy zauważył zadowolenie na jej pyszczku. Sam nieco się zestresował, ponieważ nie chciał, aby samicy coś się stało. Zmarszczył delikatnie nos, nieco niezadowolony z tego powodu. Kiedy Gałązce udało się zakręcić, samiec przestał biec i postanowił się przespacerować za nią. Poczekał, aż ta znów znajdzie się na ziemi, jednak na to póki co się nie zapowiadało.
– Spróbuj wylądować – powiedział dość głośno, kiedy samica się oddaliła. Machnął delikatnie ogonem i zatrzymał się w miejscu, obserwując poczynania złotej. Czekał.
– To na tyle. Będziesz chciała się czegoś jeszcze nauczyć? – zapytał.

//Wybacz, że tak krótko. Po twoim poście zrób raport z latania I.

Gdy zobaczyła spojrzenie Szkarłatnego aż się w niej zakotłowało. Nikt nie będzie na nią patrzył w ten sposób! Machnęła jeszcze raz skrzydłami i zaczęła zniżać lot. Zaraz mu pokaże... jak tylko wyląduje! Unieruchomiła nieco barki, aby szybować na ziemią i poczęła łagodnie opadać. Jej długi ogon działał jak ster, pomagając jej utrzymać pozycję i nie wywinąć fikołka w powietrzu. Gdy była już blisko ziemi, złożyła skrzydła do połowy i ugięła łapy, aby wylądować miękko. Udało jej się to bez większych przeszkód, zakończyła krótkim truchtem, wiedziona siłą rozpędu. Zawróciła do Szkarłatnego i wbiła w niego lodowate spojrzenie.
– Za kogo ty się masz! – Wybuchła, wyraźnie urażona. – Może za kogoś lepszego, co!
Miała wyjątkowo ciekawy sposób dziękowania za wyświadczoną jej przysługę, trzeba jej to przyznać. Nastroszyła się cała, nawet łuski na jej karku wydawały się stać dęba, gdy tak świdrowała wzrokiem Wodnego adepta, czekając na wytłumaczenia, a może nawet przeprosiny? Ciekawe w jaki sposób zareaguje Szkarłatny.

Stanął jak słup soli. Jej pretensja i oskarżenie tak bardzo go zaskoczyły, że stał teraz z cofniętym nieco łbem i otwartym pyskiem. Mógł wyglądać śmiesznie, ale przede wszystkim ważne było, że widać po nim, iż nie rozumiał co się właśnie stało.
– Ja...? Za kogo...? – zapytał i uniósł łuki brwiowe, wlepiając w nią szkarłatne ślepia. W tym momencie nic innego nie wydawało się istnieć, niż jej złość. Samiec pierwszy raz się z tym spotkał i wyglądało na to, że przy kobiecym gniewie był bezsilny. Tak. Bo co innego mógł zrobić, niż patrzeć się na nią jak na kogoś, kto mówi po innym języku? Zamrugał dwukrotnie i zamknął paszczę, by za chwili dodać coś od siebie. – Spokojnie... przecież lot poszedł Ci dobrze – może o to jej chodziło? Nie powiedział jej, że wszystko poszło okej? Nie zdawał sobie sprawy z tego, że po prostu na nią krzywo spojrzał. Mimo to podniósł teraz zad i wyprostował się nieco. Był wyższy i nieco bardziej masywny, przez co patrzył na nią teraz z góry. Oczywiście fizycznie, nie w kontekście mentalnym!

Górna warga smoczycy uniosła się ukazując śnieżnobiałe kły, a w gardle zebrał głęboki warkot. Jeszcze bardziej od jego spojrzeń denerwowało ją teraz to udawane zagubienie! Musiało być udawane, no bo jak mógł nie wiedzieć co zrobił źle. Mięśnie w jej łapach spięły się jak do skoku, ale ostatecznie kłapnęła tylko szczękami. Był zdecydowanie zbyt duży, aby mogła się z nim mierzyć, zresztą jego słowa brzmiały szczerze. Jedynie to uspokajanie zadziałało na nią jak płachta na byka. Zaczęło się od krzywego spojrzenia, ale gniew rozprzestrzenił się już na całe ciało Gałązki jak ogień po suchym lesie, więc zamierzała znaleźć mu nową pożywkę.
– Po co nauczyłeś mnie tych wszystkich rzeczy? Jesteś z obcego stada, jaki masz w tym interes? – Warknęła na niego, odsuwając się na krok. Nie siadała, patrząc na niego spod byka. – Myślisz, że Ciche Wody byłby zadowolony gdyby dowiedział się, że przyczyniasz się do umocnienia stada z którym nawet nie jesteście w sojuszu?
Wykorzystując niedawno nabytą wiedzę dotyczącą stad, postanowiła poznać opinię przeciwnego obozu. Lubiła doprowadzać do konfrontacji, uważała, że awantury umożliwiają poznanie osobnika takim, jaki jest on naprawdę. Teraz wystarczyło czekać na reakcję Kolca. Będzie się bronił, zaprzeczał, odcinał od ojca, a może zupełnie na odwrót – mówił, że ten nie ma nic przeciwko.

Obserwował ją ze spokojem, kiedy ta z nikomu nieznanego powodu wybuchła. Jej agresja nieco go zaskoczyła, ale o ile wcześniej było to po nim widać, to teraz uspokoił się i znów na jego pysku zawitał ten obojętny, jakże denerwujący wyraz pyska. Uznał oskarżenia za niesłuszne i wiedział, że samica kieruje się teraz przede wszystkim emocjami. Skąd się one w niej wzięły? Może jest obłąkana? W przeciwieństwie do jej podejrzeń, zareagował jeszcze inaczej. Szczerze odpowiedział, że po prostu nie wie.
– Widzę, że masz ciekawy sposób na okazywanie wdzięczności – mruknął gardłowo z lekkim niesmakiem. Oceniając Gałązkę, mogło to ją jeszcze bardziej poburzyć. No, ale kto wie?
– Nie obchodzi mnie, do którego stada należysz. Jesteś dla mnie takim samym smokiem jak te, których nie znam, i które należą do mnie stada. Dopiero Cię poznałem i wciąż nie wiem, czy można Ci ufać, ale jeśli prosiłaś o nauki, to nie będę jakimś gburem i odmówię. Zapytam jednak o to ojca i jeśli mi zakaże, możesz być pewna, że nie będę miał możliwości więcej Ci pomóc – podniósł się i machnął delikatnie ogonem, wyrażając swoją irytację. Czyżby iskra agresji, którymi samica wręcz ciskała w niego, zajęła również samca? Szczerze mówiąc wątpię. Podniósł się jednak i czuć było od niego niezadowolenie. Wyglądał dość groźnie, w niektórych smokach mogłoby to budzić szacunek. Prawdopodobnie nie w Gałązce. Samiec podszedł do niej bliżej i stanął nad nią, spoglądając na nią z góry – oczywiście jedynie fizycznie.
– Uspokój się – powiedział gardłowo, a jego głos delikatnie załamał się z powodu warkotu, który bardzo cicho wydobył się z jego gardzieli.

Może rzeczywiście była obłąkana, a może po prostu bardzo wybuchowa. Ciężko byłoby to teraz odróżnić, gdyż rozbiegany wzrok i pozycja gotowa do ataku nie przemawiały w przeważającym stopniu ani za jednym, ani za drugim. Ona sama nie panowała do końca nad swoimi reakcjami, często zaskakiwała samą siebie, jednak teraz... była w swoim żywiole.
Taka już była, że każda emocja, którą zwykły smok wyraziłby w przyziemny i kontrolowany sposób, u niej akcentowana była z podwójną siłą i wybuchała całą paletą barw. Zupełnie jak ogień, który potrafił rozszaleć się i pochłonąć cały las, mając swoje początki w ledwie iskrze.
– A powinno cię obchodzić. – Uniosła łapę i dźgnęła go palcem w pierś, po czym odskoczyła, na przemian powarkując i rozciągając usta w uśmiechu. Co ją znowu tak bawiło? A może to tylko wrażenie? Może po prostu wyżej unosiła wargi, odsłaniając długie kły. – Bo co?
Pytanie, które wydobyło się z jej pyska brzmiało jak wyzwanie. Tym razem na pewno uśmiechnęła się, nie będąc jednak ani trochę mniej złą, niż była przed chwilą. Nikt nie będzie jej tu kazał się uspokoić! A już szczególnie nie on! Cała wściekłość samiczki skumulowała się na bogu ducha winnym Szkarłatnym. Złotooka, jej zniknięcie, wszystko przemykało teraz przed ślepiami pustynnej jak zacięty film jedynie dolewając oliwy do ognia. Wyprostowała się na swoich długich łapach, aby spojrzeć Adeptowi w oczy i zmrużyła je, krzywiąc się w odpowiedzi na jego warkot. Byli teraz jak dwa marmurowe posągi, spięte mięśnie, groteskowo wygięte twarze, rozjuszona samica i – już nie taki niewzruszony – czarnołuski samiec.

Szkarłatny wyglądał na zupełne przeciwieństwo Gałązki. Spokojny, opanowany, emocji nie ujawniał w nadmiarze. Czasem mimo wszystko dało się z niego wyczytać nieco więcej i była to właśnie ta chwila. Wszak cicha woda brzegi rwie, prawda?
– Dlaczego? – zapytał szczerze zainteresowany. Dla niego smok to smok. Niezależnie od tego w jakim był stadzie. Z resztą przykładem była Wrzos, która należała do najbardziej oddalonego mu stada, bo Stada Cienia. Nie przeszkadzało mu to, co można było zauważyć. A potem samica dźgnęła go palcem w pierś i odskoczyła. Trudno było powiedzieć, czy była rozbawiona, ale jedno można było powiedzieć na pewno: jego humor ten gest obrócił o 180 stopni. Na jego pysku pojawił się delikatny, ledwie zauważalny uśmiech, który zawtórował gardłowy, głęboki śmiech. Był on cichy i samiec nawet nie otworzył pyska, ale z jego strony jak najbardziej szczery. Miał tylko nadzieję, że nie podburzy to tylko bardziej Gałązki, która teraz wydawała się być wreszcie zadowolona. Czy to dlatego, że udało jej się nieco "ruszyć" Szkarłatnego?
– Bo nic. Bo zrobisz coś głupiego i będziesz potem tego żałować. Chcesz się czegoś jeszcze nauczyć, czy nie? – wrócił do poprzedniego tematu, zupełnie zmieniając swoje nastawienie. Mogło to zmieszać innego smoka, ale samiec po prostu nie lubił owijać w bawełnę. Gałązka przecież była dla niego takim samym smokiem jak inne. No, poza faktem, że była nieco osobliwa i niecodzienna.

Wzruszyła barkami, reflektując się nieco. Ostatecznie zapomniała już z jakiego powodu była zła, dlatego spojrzała na Szkarłatnego nieco przychylniej. To musiał być ten jego spokój. Spokojne smoki zawsze działały jej na nerwy.
– Nie wiem. Ale wydaje mi się, że z jakiegoś powodu mamy ten podział na stada, prawda? Gdybyśmy wszyscy byli jednym i tym samym to... mielibyśmy jedno wielkie Stado pod Barierą. – To powiedziawszy, zmarszczyła czoło i spojrzała w górę, obserwując chwilę liście cicho szumiące na wietrze. – Aaaaaale by było wtedy nuuudno.
Powiedziała przeciągając sylaby i pokręciła łbem, opadając na ziemię. Nie umknął jej uwadze gardłowy śmiech samca, na który uniosła głowę, patrząc na niego z niedowierzaniem w oczach. Na dziesięć zapchlonych wilczych zadów, śmiał się! Nie podeszła bliżej, bacznie przypatrując się samcowi ze swojego miejsca pół ogona dalej. Żeby tylko przypadkiem się nie przemęczył. Tyle radości jednego dnia mogło nadwyrężyć jego bilans pozytywnych uczuć!
– A ty znowu z tym samym. Pie.rzony darczyńca się znalazł. – Skwitowała dosadnie, nie przestając się uśmiechać. Biorąc pod uwagę jej wiek, używanie takich słów mogłoby wydać się komuś... niecodzienne. Ale czy cokolwiek w Voulke było codzienne? Chodzące kuriozum, to napewno. – Gdybym miała żałować wszystkich głupich rzeczy, które zrobiłam, pewnie płakałabym gdzieś teraz w jakiejś dziurze, a nie rozmawiała z tobą tu i teraz. – Parsknęła śmiechem oglądając się w tył za przelatującym ptakiem, który szybko zniknął gdzieś w gęstwinie. – Ty pewnie nic o tym nie wiesz, co? Zdążysz przemyśleć każdy ruch dwa razy.
Jej ślepia błysnęły wyzywająco, a smoczyca poprawiła się na swoim miejscu. Rozmowa z nią była niczym prowadzenie wojny. Szala zwycięstwa przechylała się to na jedną, to na drugą stronę, ale ostatecznie nie było w niej wygranych. Czasem pozostawiała po sobie niesmak, czasem chęć rewanżu, ale nigdy nie przechodziła bez echa. A przynajmniej do takiego rezultatu dążyła.

Smoki Wolnych Stad

Trakt do Prastarego Drzewa

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu