Gorąca zatoczka

[Piórko Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Bardzo pięknie. Jak przedarłaś się przez takie krzaki, praktycznie nie wydając hałasu, oznacza to że potrafisz podchodzić bardzo cicho do zwierzyny. Ale to nie wystarczy. Staraj się zawsze podchodzić, tak aby zwierzę było obrócone do ciebie tyłem. Jeśli trzeba, musisz go obejść, ale poza zasięgiem jego wzroku. Czasem trzeba się wycofać. Ale ważniejsze od tego czy jest tyłem, czy nie, do ciebie, ważniejszy jest kierunek wiatru. No wiesz. Jak przy tropieniu. Nawietrzna i zawietrzna. Ustawiaj się tak, by wiało z boku lub, od zwierzęcia, w twoim kierunku. Czyli musisz podchodzić od strony takiej, która po pierwsze, jest z boku lub tyłu zwierzęcia, po drugie, wiatr wieje z jego kierunku, lub jest boczny, a po trzecie, na drodze skradania, są naturalne obiekty, typu; krzewy, drzewka, szuwary, górki i inne, za którymi możesz się ukryć. Wtedy sukces gwarantowany.
– Teraz spróbujesz to wszystko użyć na mnie. Zobacz tam jest taka polanka między dwoma zagajnikami. Ja będę siedział tam tyłem do ciebie. Wiatr będziesz miała nie korzystny, bo wieje od twojej strony na mnie. Ty możesz wejść do jednego z tych zagajników, po lewej lub prawej. Nie będę wiedział do którego wejdziesz, póki nie usłyszę. Dlatego bądź cicho. Będę na terenie otwartym ale jest tu parę krzaczków niskich. Może cię ukryją. Będę się rozglądał, więc uważaj. –
Piórkowy Kolec pobiegł w to miejsce, o którym powiedział. Usiadł tyłem do Sakury i wyczekiwał uważnie. Wytężał słuch i od czasu do czasu, spoglądał to w lewo, to w prawo, zastanawiając się, z której strony zamarkuje atak, młoda uczennica. Zresztą pojętna i szybko ucząca się.

[Poranna Rosa]

Stała cały czas w pozycji do skradania i czekała, aż Piórek skończy swoją wypowiedź. Spoglądając się na zagajniki poczekała, aż samiec stanie między nimi. Sapnęła cicho. Wybranym przez nią miał być prawy. Dlatego też już po chwili Sakura uspokoiła swój oddech i ruszyła w jego stronę. Powolutku, pilnując swojej pozycji i łapek. Podczas poruszania się najpierw je unosiła, a dopiero potem przesuwała do przodu. Jej ruchy były szybkie choć przemyślane. Samica opuszczając łapę składała palce w coś jakby stożek. Dokładnie tak jak wcześniej. Rozkładały się dopiero nad ziemią, by dopasować się do podłoża. wyjątkiem była sytuacja, gdy pod łapą znajdowało się coś, co mogło wywołać dźwięk. Na przykład gałązki. Odsuwała je na bok i dopiero kładła łapę. W przypadku liści – wsuwała ją pod nie. Jeżeli zaś trawa była sucha, szeleszcząca i łamiąca się – szybko cofała łapkę i kładła ją w innym miejscu. W taki sposób poruszała się wśród traw i krzewów. Nim ruszyła ku zagajnikom starała się poruszając się po okręgu znaleźć w takim miejscu, gdzie wiatr będzie wiał zza Piórkowego w jej kierunku, by ten nie mógł wyczuć jej woni. Stanęła za jakimś większym kamieniem i zastanowiła się. Starała się obrać najkrótszą drogę i z jak największą ilością kryjówek. Drzewami, krzakami, skałami. Były to miejsca gdzie młoda mogła stanąć i obmyślić dalszą drogę. Szła przed siebie cały czas w ten sam sposób. Powoli, spokojnie i uważnie, by na nic nie nadepnąć. So chwila spoglądała się na adepta, by w razie czego gdyby spojrzał się w jej stronę – stanąć w bezruchu i poczekać aż się odwróci. Następnie kontynuowała swoje skradanie do prawego zagajnika cały czas pilnując wiatru i sposobu jakim się w jego kierunku poruszała. Gdy wreszcie doszła – schowała się za drzewami, by jej nie dostrzegł. Następnie wysłała mu łagodny impuls. Miał on wskazywać że pochodzi od Sakury. Nie mógł jednak pokazywać miejsca jej pobytu lub ukazywać z jakiego kierunku przybył. Łagodny, delikatny niczym przyjemne muśnięcie łapą. Piórko miał po nim wiedzieć, że przyszła kleryczka wykonała swoje zadanie i Piórko może zacząć wybierać w którym zagajniku się ukrywała.
Jeśli nie wydała żadnego głośniejszego dźwięku... to i tak miał równe pięćdziesiąt procent szans na to, że jednak zgadnie. Czyż nie?

[Piórko Nadziei]

Sakura była naprawdę dobra w nauce. Ale to jej debiut w skradaniu, więc może lepiej udać że niczego nie usłyszał. Zrobi jej w ten sposób przyjemność. Ale z drugiej strony, to niczego nie pominęła. Gdyby nie śledził jej słuchem, nie miał by zielonego pojęcia, do którego zagajnika wchodzi. Jej oddech był nawet głośniejszy, niż dźwięki wydawane podczas przemieszczania ciała.
– Oj, świetnie ci to poszło. Ale przecież cię widzę, możesz wyjść. Jesteś przecież w lewym zagajniku – udał Piórko że nie wie gdzie jest Sakura.
– Przyznaję, że przyłożyłaś się do nauki solidnie. To mi się bardzo podoba. Właściwie to nie mogę nauczyć cię nic więcej. Ale nie zaniedbaj nauki samodzielnej. Wyjdź wreszcie z tych krzaków.

// Można złożyć raport ze skradania poziom I

[Poranna Rosa]

Sakura czekała i czekała. Aż tu nagle... ha! Nie zgadł!
Wiedziała, że jej całkiem dobrze szło. Nie spodziewała się jednak, że i sam Piórko nie zgadnie gdzie się schowała! Przecież był starszy, mądrzejszy i tak wiele umiał! Do tego mimo szansy na odgadnięcie i tak nie trafił. Sakura radośnie wyskoczyła zza drzew w stronę adepta.
– W prawym! W prawym! – Zaśmiała się jeszcze podchodząc do niego. Mimo, że znała go wiele księżyców, wiele ją nauczył, jej krok i tak był trochę niepewny. Podeszła jednak blisko, a na jej pyszczku malował się radosny uśmiech. W sumie... Umiała już prawie wszystko! Jeszcze tylko bardziej rozszerzona magia. Chyba.
– Nauki samodzielnej? To z niej tak wiele umiesz? – Brzmiało to całkiem interesująco jednak Sakura nigdy nie wiedziała czy warto marnować tak wiele czasu na trening samodzielny. Młoda klapnęła zadem na ziemi i wpatrywała się w Piórka. Jej ogonek delikatnie merdał raz w jedną, a raz w drugą stronę.

[Piórko Nadziei]

– Tak. Bardzo wiele nauczyłem się z nauki samodzielnej. Lecz prawdziwej umiejętności, takiej doskonalszej, musisz uczyć się u mistrzów, albo w grocie nauczyciela. Tyle że u niego to trwa bardzo długo i jest kosztowne. Umiejętności są jednak przydatne, zwłaszcza na polowaniach.–
Piórkowy Kolec był zadowolony, że nauka jej poszła tak szybko i dobrze. Sam ostatnio, mało miał czasu na samodzielne nauki. A szkoda. Jego zaniedbania sprawiały że nie we wszystkim mógł być pomocny młodym uczniom. Nie mógł przecież uczyć lepiej, niż sam umiał.
– Jak masz trochę czasu, to może zabawimy się w coś. Życie przecież nie może składać się tylko z nauki.

[Vartherhius]

Wielki, masywny samiec pojawił się nad Zimnym Jeziorem, zbliżając do zatoki powolnym, nieśpiesznym krokiem. Szedł z nisko pochylonym, rogatym łbem o rozłożystym i zapewne ciężkim porożu. Upał dawał mu się we znaki. Grube, zrogowaciałe łuski, liczne kolce i wypustki nie ułatwiały wymiany ciepła. Czerwonołuski smok zipał i sapał ciężko, sunąc w stronę wody, a jego łapy zagłębiały się głęboko w piachu przez jego wagę, co dodatkowo utrudniało wędrówkę. Ciężki ogon ciągnięty po ziemi pozostawiał na niej długi ślad.
W końcu Vartherhius dotarł do wody i natychmiast zaczął ją chłeptać, stopniowo wchodząc coraz głębiej, aż woda sięgała mu nasady skrzydeł. Przyjemna ulga i dla podrażnionego siarką gardła, i dla rozgrzanego ciała. Nozdrza smoka rozsunęły się, kiedy sapnął gardłowo i usiadł leniwie, zamierzając chwilę podelektować się chłodną wodą.

[Niezłomna Cisza]

Szarołuska smoczyca szła brzegiem jeziora. Nieśpiesznym krokiem okrążała jezioro i z zamyśloną miną wpatrywała się w bliżej nieokreślony punkt. Było gorąca, ale Szept jedynie zanurzała koniuszek ogona w wodzie. Na razie nie zamierzała do niej wchodzić. Po nauce pływania już się jej w ogóle nie bała, a poza tym naprawdę mocno lubiła wodę. W końcu, jest w stadzie Wody i nigdy nawet nie myślała o opuszczenia go. Woda jest jej żywiołem. Lubiła pływać, a deszcz w ogóle jej nie przeszkadzał. Wręczy przeciwnie. Uczucie kropel spływających po grzbiecie często było dla niej przyjemne... Ale i tak, póki co, nie zamierzała do niej wchodzić.
Ale wracając.
Szept szła wzdłuż brzegu. Kątem oka zauważyła samca chłodzącego się w jeziorze. Byłaby go ominęła, gdyby nie zapach. Samiec nie pachniał jak żadne z stad. Nie wyczuwała od niego, ani woni smoków Cienia, ani Ognia. Życia też nie, a i w Wodzie nie był na pewno. Smoczyca zatrzymała się i przyjrzała się mu uważniej. Jak dotąd tyko raz miała okazję widzieć smoka, który nie pachniał żadnym z stad. Był to prorok, Oprawca Gwiazd... Ale, mimo podobnej barwy łusek, ten smok na pewno nie był prorokiem. Skrajna spojrzała zaintrygowana na smoka i nie mogąc powstrzymać swej nieokiełznanej ciekawości, krzyknęła w jego stronę.
– Witaj! Chyba nie pochodzisz stąd, prawda? Co cię sprowadza na tereny Wolnych Stad? – zagaiła. W jej tonie z pewnością można było usłyszeć ciekawość. Niektórzy może nawet mogliby to uznać za entuzjazm... Ale jeśli ktoś by tak pomyślał to z pewnością mocno by się pomylił. Smoczyca nigdy nie rwała się do poznawania smoków z poza Wody... No a poza tym, ten zapach... Nie każdy smok zza bariery był tak przyjaźnie nastawiony jak Zgniła czy Rycerski. Mimo wszystko, Szept utrzymywała czujność i obserwowała nieznajomego uważnym spojrzeniem kobaltowych oczu.

[Vartherhius]

Vartherhius nie tracił czujności. Choć miał tylko jedno ślepię, wodziło ono czujnie po otoczeniu i natychmiait wyłapało ruch. Szczęśliwie Szept nadeszła od strony lewej, ujrzenie czegokolwiek z prawej graniczyło dla niego z niemożliwością. Sapnął chrapliwie nozdrzami i uniósł lekko rogaty, ciężki łeb nad wodę. Strugi pociekły mu pomiędzy kłami i kostnymi wyrostkami. Obrócił pysk w stronę smoczycy, nieświadomie jeżąc się, kiedy ta zbliżyła się do niego. Mięśnie spięły się, a liczne kolce stanęły na baczność. Instynkt podpowiadał mu, że każdy smok jest potencjalnym wrogiem. Doświadczenie tak samo.
Kiedy więc odezwała się do niego, milczał chwilę, jakby analizując sytuację. Po paru sekundach rozluźnił się i z chrapliwym dyszeniem obrócił cielsko przodem do Szeptu. Łeb jak zwykle przechylony był na prawo, by jedyne pozostałe mu oko mogło otaksować obcą smoczycę.
– Wolne Stada... – powtórzył gardłowym, zachrypniętym głosem. Nieprzyjemnym w brzmieniu, ale co poradzić.
Wiedział już, jak nazywają się tereny, na których się znalazł.
– Pogoń za dniem – odpowiedział jej spokojnie i postąpił jeden zaledwie krok w jej stronę. – Cóż to za stada, skoro mają tak wdzięczną nazwę?

[Niezłomna Cisza]

Szept zauważyła, że smok nie podszedł bliżej... Wręcz przeciwnie sprawiał wrażenie równie czujnego co ona. Sprawiło to tylko, iż smoczyca zaczęła jeszcze uważniej obserwować, jak się domyślała, samotnika. Burza, wciąż czujna, usiadła na piasku i zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią. W końcu machnęła ogonem i na powrót zwróciła swoje spojrzenie kobaltowych oczu na czerwonołuskiego smoka.
– Stada smoków. Stado Wody, stado Życia, stado Ognia i stado Cienia – powiedziała nieznacznie wzruszając barkami. – Mieszkam tu. Pod barierą... Ale ty chyba stąd nie pochodzisz...? – powtórzyła pytanie, chcąc utwierdzić swoje przekonanie w tej kwestii.

[Vartherhius]

Czerwonołuski wykonał kolejny, powolny krok w stronę smoczycy, tylko po to, by usiąść ciężkim, kolczastym zadem w wodzie. Jego ogon z ciężką maczugą na końcu spoczywał bezwładnie obok. Przyglądał się smoczycy jednym okiem z łbem przechylonym na prawo.
Zmarszczył lekko łuki brwiowe w zastanowieniu.
– Dlaczego stada mają nazwy od żywiołów? – spytał i podrapał się po piersi szponiastą łapą. Miał nań sporo blizn i miejsc, które były wybrakowane, jeśli chodziło o łuski i znacznie jaśniejsze. – Ta cała bariera... po co istnieje? – zadał kolejne pytanie, unosząc lekko łeb, jak gdyby chcąc ją dojrzeć.
Potem powrócił wzrokiem do smoczycy i skinął łbem. Rozsunął nozdrza i sapnął warkliwie.
– Pochodzę znikąd. Od zawsze jestem w drodze – odpowiedział Szeptowi. Życie koczownicze. – Mów mi Vartherhius – przedstawił się.

[Niezłomna Cisza]

Szept trochę się uspokoiła widząc kolejne rzeczy, które wykonuje smok. Chyba jednak nie był wrogo nastawiony...?
– Nazwa stada ma przedstawiać charakterystyczne cechy i przekonania, które reprezentuje stado... A za pomocą żywiołów, chyba po prostu było to najłatwiej określić. – odpowiedziała, niewidocznie wzruszając barkami. – Bariera została stworzona przez Naranleę, by nas chronić przed Równinnymi i smokami, które mają złe zamiary wobec smoków Wolnych Stad.
Szept w końcu usłyszała skąd pochodzi smok... A może trafniejszym określeniem było skąd nie pochodzi? Kiedy samotnik się przedstawił, Szept zdała sobie jedną sprawę. Sama jeszcze się nie przedstawiła... To chyba przez tą nie ufność.
– Miło mi cie poznać. Ja jestem wojowniczką Wody, a zwą mnie Szept Burzy – przedstawiła się. W tej samej chwili uruchomiła się jej niezawodna ciekawość.
– Podróżujesz w jakimś konkretnym celu, czy po prostu szukasz przygód? Zamierzasz się zatrzymać u nas na dłużej? – spytała nawet nie próbując ukryć swojej nieokiełznanej ciekawości. Zadając pytanie przypatrywała się Vartherhiusowi lazurowymi ślepiami. Czerwonołuski smok zaczynał być dla niej ciekawą postacią.

[Vartherhius]

Vartherhius zaciekawił się nieco tym, co mówiła smoczyca. Co prawda nie dał tego po sobie poznać w żaden sposób. Nadal był nieufny, choć już mniej. Jeśli byłaby wrogo nastawiona, już by to okazała. Chyba, że jest mistrzem fałszu.
Słuchał smoczycy uważnie, chcąc poznać tutejsze tradycje, które wydawały mu się kuriozalne i naprawdę dziwaczne – co nie znaczy złe. Po prostu inne. Szanował je.
– Rozumiem... – odpowiedział gardłowo z zamyśleniem. – Kim jest Naranlea? – spytał zaraz, marszcząc lekko łuki brwiowe. Skoro była w stanie postawić taka barierę, musiała być jakimś potężnym czarodziejem. – Jeśli irytują cię moje pytania, nie musisz odpowiadać – dodał. Rozgadał się trochę, co nienaturalne dla niego. Właściwie to nie lubi o nic pytać, woląc dowiadywać się sam, ale w smoczycy było coś, co aż się prosiło o rozmowę.
Gdy to ona go o coś zapytała, zacisnął mocno szczęki, a z jego gardzieli wydostał się cichy pomruk. Czy powinien powiedzieć jej prawdę? Tak po prostu? Dopiero ją poznał.
– Ścigam kogoś – odpowiedział spokojnie w końcu. Wziął głęboki, charkliwy wdech. – Mam rachunki do wyrównania – dodał. – Nie chciałem się zbyt długo zatrzymywać, ale przez tę mgłę najwyraźniej będę musiał. Poczekam tu, aż sprawa się nie rozwiąże.

[Niezłomna Cisza]

Szept przysiadła na plaży i jeszcze raz przyjrzała się wielkiej sylwetce samotnika. Zauważyła wtedy, iż coraz częściej to ona odpowiada na pytanie, a nie smoki przez nią spotykane... Czy to dlatego, że już dawno była pisklęciem? A może zmalała jej cieka... Nie, to akurat jest niemożliwe. Chyba po prostu spotykała ostatnio dużo piskląt i smoków zza bariery... Ale też, co będzie narzekać? Może nie tłumaczyła wszystkiego dobrze i wciąż się do tego nie przyzwyczaiła... Ale czasami było to przyjemne.
– Naranlea to nasza bogini. Jest patronką inteligencji i maddary – odpowiedziała. Zastanowiła się chwilę, nad tym, czy samotnik wie czym jest maddara... W sumie, to w to wątpiła, ale, koniec końców, postanowiła tego teraz nie tłumaczyć. Jeśli nie wie, a będzie chciał się dowiedzieć, to sam spyta, prawda?
Następnie Burza z ciekawością wysłuchała odpowiedzi czerwonołuskiego. Odpowiedź ta mocną ją zaintrygowała... Ale z wysiłkiem powstrzymała swoją ciekawość. Co, jak co, ale ona potrafi pozostawić smokowi jego prywatność w spokoju... I nawet jeśli coś jest nie wiadomo jak ciekawe... Nie pyta. Choć czasem musi to powstrzymywać z wielkim trudem.
Tak było i tym razem. Smoczyca dostrzegła emocje malujące się na twarzy Vartherhiusa i nie pytała.
– Hmm... Mgła jest tu dość długo. Sama bym chciała by w końcu stąd zniknęła... Ale nawet jeśli istnieje sposób na pozbycie się jej, to chyba nikt z nas go nie zna... A niestety, sama stąd nie zniknie. – odpowiedziała z żalem w chabrowych oczach.

[Zmierzch Gwiazd]

Szmaragdowa Łuska przybyła spokojnym krokiem nad gorącą zatoczkę. Nie był to cel jej podróży. W ogóle nie miała celu. Po prostu szła tam gdzie ją łapy poniosły. Rozglądnęła się po okolicy. Ładnie tu. Wszytsko byłoby idealne gdyby nie ta ponura pogoda.... Ciemne chmury wyglądały jakby za chwilę miały spuścić deszcz lub co najgorsze – grad. Ale na szczęście póki co było całkiem znośnie. Veles nie lubiła deszczu. Adeptka ponownie rozejrzał się w poszukiwaniu dobrego miejsca aby spocząć. Gdy już takowe znalazła po prostu tam podeszła i położyła się na podłożu. Wbiła wzrok w niebo. Nie miała nic ciekawszego do roboty.

[Szemrzące Leszczyny]

Leszczynowa z niezadowoleniem udała się na tereny wspólne. Tereny Wody były tak zatłoczone, że nie dawało się nic upolować! A głód stawał się coraz bardziej nieprzyjemny. Smoczyca frunęła przed siebie w pochmurnym nastroju, nie zauważając w jakiej harmonii jest teraz z zachmurzonym niebem. Mgła widoczna z góry wyglądała złowrogo i wyprowadzała Wodną z równowagi. Ile to jeszcze potrwa?
Chcąc poprawić sobie humor wylądowała przy Gorącej zatoczce. Może jej ciepła aura sprawi, że poczuję się lepiej? Albo ta zielona smoczyca pachnąca Życiem?
Ruszyła w jej stronę przyglądając się z miłym uśmiechem. Pierwsze wrażenie jest ważne. Życiowa nie mogła wyczuć po niej, co chodziło po jej łbie!
–Cześć. Chyba jeszcze nie miałyśmy okazji bliżej się poznać. Flaeryendali jestem. Albo Leszczynowa Łuska, jak wolisz. – Przedstawiła się skinąwszy głową. Przysiadła, układając długowłosy ogon obok siebie.

[Zmierzch Gwiazd]

Leżała spokojnie patrząc w niebo gdy nagle dostrzegła na nim kształt szybko mknący po niebie. Na początku myślałam że to ptak ale dopiero później zdała sobie z tego sprawę że to jest Smok. Podniosła się z ziemi szybko i dalej obserwując futrzastą samiczkę , delikatnie ruszała ogonem na lewo i prawo. Również się szeroko uśmiechnęła
– Cześć. Miło mi cię poznać. Moje imię brzmi Veles ale możesz mi mówić Szmaragdowa Łuska.jeżeli chcesz.– Odpowiedziała.
Usiadła na zadzie i owinęła swój ogon wokół swoich przednich łap. Uważnie patrzyła na Smoczycę. Nie poznawała jej chociaż czuła jej charakterystyczny zapach stada wody.
– Wybacz mi że zapytam ale kogoś mi przypominasz.... Kim jest twoja rodzina ? – Zapytała ciekawsko nie spuszczając z niej wzroku szmaragdowych ślepi.