Lazurowe Jeziorko

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zatrzymała się gwałtownie wraz z wiadomością Leszczynowej, chwilę trwała w osłupieniu póki nie zorientowała się z czym ma do czynienia. ''Gdy wiatr wieje ku tobie'', podniosła wyżej pyszczek aby wyłapać więcej zapachów, jednak cały czas skupiała się także na wzroku, innymi słowy robiła wszystko aby znaleźć jakiś ślad. Poczekała aż wiatr zacznie wiać w jej stronę i zaczęła stawiać powoli kroki, to w lewo, to w prawo, nagle się zatrzymała rozchylając nozdrza wydawało się jej że poczuła coś innego. Zakręciła się w miejscu, po czym zaczęła zmierzać w kierunku północnym, myślała że tam właśnie znajduje się źródło zapachu.

Nie, jednak to nie był ślad. Zamiast niego do nozdrzy Kropli dotarła jakaś woń. Nikła i krótka, ale był pewien, że przez chwilę coś czuł. Pomyślał co się mogło przed chwilą stać. Zwrócił uwagę na to, że teraz zawiewa od jego prawej strony, a jeszcze przed chwilą wiało od lewej. Czyli prawdopodobnie to, czego mógł szukać znajdowało się po lewej stronie smoka. Nie zmieniając postawy skręcił więc w lewo, stawiał powoli kroki nie chcąc przegapić żadnego śladu, woni ani czegokolwiek, co powinno zwrócić jego uwagę, czyli tropów stworzonych przez Leszczynową. Nie odwracał się do smoczycy, nawet o tym nie pomyślał, wiedział, że jeśli zrobi coś źle to to adeptka poprawi jego błąd, a takie rozglądanie się wybiłoby go ze skupienia.

Zbuntowany natychmiast wychwycił kuszący zapach, co prawda był raczej owocożercą, no ale instynktownie kusiła go woń zwierzyny, zatem najpierw obwąchał ziemię a potem uniósł wyżej łeb, wciągając w nozdrza powietrze i starając się wychwycić do jakiego zwierza należy woń. Nie poznał tego jeszcze ale ruszył powoli za śladem, starając się go nie zgubić, a jednoczesnie nadstawiał uszu, chcąc usłyszeć ewentualne ryki, rżenie czy inne dźwięki. Głównie opierał swoje poszukiwania na węchu bo ten ślad już miał i wzroku, spoglądał to tu to tam, starając się zobaczyć każdy, nawet najmniejszy ślad na ziemi ale też na pniach drzew. Szukał nawet resztek żeru czy wygniecionej trawy, które mogły mu pokazać że zwierz był tutaj niedawno. Choć skoro woń kojarzyła się z pierzem to raczej mógł szukać rozgrzebanej ziemi.

Gdy Koral zaczęła iść ku północy, coraz częściej powiewy wiatru przynosiły ku niej interesującą woń. W pewnym momencie powietrze wokół niej intensywnie przesiąknęło zapachem dużego roślinożernego zwierzęcia. Już częściowo zwietrzała woń tańczyła wokół niej, ale wydawało się, że im bardziej na wschód, tym jest świeższa. A gdy spojrzenie samiczki spoczęło na ziemi okazało się, że w niektórych miejscach, tam gdzie odsłonięta była goła ziemia, widniały spore ślady racic. Zwierzę to można było zidentyfikować jako krowę. Oczywiście, jeśli Koral znała ten gatunek.

Kropli również się poszczęściło. Do jego nozdrzy dotarła woń dużego ptaszyska powszechnie znanego jako bocian. Bez wątpliwości można było uznać, że zapach prowadził wzdłuż jeziora na zachód. Po kilku krokach Wodnemu ukazało się charakterystyczne czarne pióro, które przy nasadzie posiadało biały puch. Trochę dalej można było zauważyć kolejne.
Flaeryendali bezszelestnie skradała się za młodymi, obserwując każdego po kolei. Na razie radzili sobie bez jej wskazówek.

Zbuntowany najbardziej przyłożył się do poszukiwań, a więc i zdobywał najwięcej informacji. Ziemia przesycona była zapachem dojrzałej, zdrowej kaczki samicy. Była tu niedawno, ale kierowała się cały czas na północ. Czasem woń nasiąkała mocniej ziemię, jakby zwierzę przystawało tu na dłużej. Za sobą gubiła drobne brązowe pióra. W powietrzu wciąż wirowały cząsteczki zapachowe, powoli opadając na źdźbła trawy i małe gałązki. Jednak na razie Adept nie usłyszał żadnego dźwięku. Kaczka była zwyczajnie za daleko.

Zatrzymała się wraz z intensywniejszą wonią, już wcześniej za nią podążała lecz dopiero teraz stała się tak mocna. Przymknęła na chwilę powieki wciągając powietrze z zapachem, pachniało roślinożercą, trudno było stwierdzić rozmiar zwierzęcia, jednak miała nadzieję na coś większego od królika! Po otworzeniu oczu instynktownie spojrzała na ziemię, chwilę błądziła po glebie póki nie zauważyła śladów, śladów kopyt! Były co prawda o wiele mniejsze od racic łosia, niestety Koral nie znała gatunku jakim jest krowa, więc obstawiła na wybrakowanego łosiowatego, może jest to bardzo młody łoś? Zaczęła podążać za śladami, jednak cały czas miała na uwadze zapach, śledziła te dwa zmysły kierując się w kierunku wschodnim jednak cały czas była gotowa skręcić w inną stronę!

Powoli poruszał się do przodu aż w końcu do jego nozdrzy dotarła specyficzna woń. Nigdy wcześniej się z nią nie spotkał, niemniej nie wątpił, że prawdopodobnie to jest to, czego szukał. Skupił się na niej, wydawało mu się, że będzie to jakiś ptak, nie wiedział jednak jaki. Wiatr zawiewał z zachodu, w tę stronę skierował więc swoje kroki. Uważnie słuchał dźwięków dochodzących do jego uszu, starał się wyłapać coś wyróżniającego się od tego, co słyszał przez cały czas, a jednocześnie węszył i rozglądał się wokół, nie tylko po ziemi, ale także ponad nią, szukając jakiegoś pióra, śladu lub też ewentualnie futra czy czegoś podobnego. Przeszedł tak dopiero kawałek wzdłuż jeziora i już zauważył właśnie pióro. Było czarne, z białą nasadą, do tego całkiem spore. Umocnił się w przekonaniu, że szuka ptaka. Gatunku jednak nie znał, nigdy nie widział jednak tak ogromnego pióra. Już z tego miejsca zobaczył kolejną poszlakę. O tak, znalazł odpowiednią drogę. Powoli stawiał więc krok za krokiem, węszył, nasłuchiwał i rozglądał się uważnie wokół w poszukiwaniu kolejnych śladów obecności niezwykłego zwierzęcia.

Smok szedł więc powoli za tropem, skoro odnalazł woń i pierze to dalej nie powinno być trudno. Stąpał ostrożnie po wilgotnej ziemi, nie chcęc narobić hałasu zanim jeszcze dotrze do kaczki, pozostał czujny albo nawet stał się bardziej czujny niż dotychczas. Wciąż wciągał w nos woń, starając się jej nie zgubić i szukał wzrokiem kaczych piór oraz innych ewentualnych śladów, a może i nawet samej kaczki. Spoglądał głównie na ziemię przed soba i wokół siebie, ale też na krzewy, kaczki raczej nie siedziały na drzewach więc nie patrzył na konary. Oczywiście idąc nasłuchiwał kwakania albo nawet szelestów, poza tym życie za barierą nauczyło go że lepiej zawsze pozostawac czujnym bo przecież niewykluczone że gdzieś tu kryje się jakiś drapieznik, mało prawdopodobne, ale niewykluczone.

Ślad Koral prowadził niemal po prostej linii, jedynie lekko czasem odbijając subtelnym łukiem w prawo lub w lewo. Samiczka nie miała problemów z podążaniem za nim, zwłaszcza, że śladów kopyt było coraz więcej, zapach coraz wyraźniejszy, a w oddali można było usłyszeć muczenie. Nagle pisklę mogło dostrzec sylwetkę pasącej się krowy majaczącą w lekkim oddaleniu.

Kropla za to nagle mógł zauważyć, że ślad lekko odbija w prawo, a jego intensywność stopniowo wzrasta. A na końcu... przy brzegu jeziora wśród rozrzedzonych zarośli stał spokojnie i z godnością bocian, zdając się nie dostrzegać niebezpieczeństwa. Świeże cząsteczki zapachowe swobodnie fruwały w powietrzu.

Zbuntowany szedł dalej, po drodze co jakiś czas dostrzegając kolejne kacze pióra. Ten zapach oczywiście również nabierał siły i przesycał powietrze otaczające Adepta, jednak trop prowadził po lekkim łuku w lewo. W pewnym momencie z jego lewej strony naparła świeża, silna ptasia woń przywodząc na myśl ścieżkę na skróty. A jednocześnie Wodny usłyszał zachęcające kwakanie... i ujrzał drobne ciałko odpoczywające w pobliżu jeziora.

W momencie, gdy cała trójka odnalazła swe cele, te rozpłynęły się w powietrzu, a wraz z nimi ścieżka zapachu. Ich umysłu delikatnie dotknęła macka Flaeryendali przynosząca ze sobą wiadomość mentalną. – Wszystkim wam dobrze poszło. Oczywiście przed wami jeszcze dalsza praktyka, ale podstawy opanowaliście. – Flaeryendali usiadła mniej więcej w połowie drogi do każdego ze smoków. Była zmęczona, oczy półprzymknięte błądziły po uczniach, ale na pysku widniała satysfakcja.

//po waszych postach raport ;)

Z każdym śladem rozwierała szerzej powieki, a jej nos stawał się coraz czulszy. Nagle wraz z odgłosem muczenia zatrzymała się gwałtownie, nie spodziewała się takiego odgłosu, lecz po chwili wzruszyła na to barkami kontynuując śledzenie. Łapki starała się stawiać powoli i bezszelestnie, jednak to co z tego wyszło bardziej przypominało balet na lodzie niż skradanie, gdy jej oczom ukazała się o dziwno.. Krowa! Co prawda, Koral wtedy nie widziała że to jest akurat to zwierze, ale zdziwienie pozostało to samo. Przysiadła na ziemi obserwując przez chwilę roślinożercę, pewnie przesiedziałaby tam jeszcze chwilę gdyby jej cel nie rozpłyną się w powietrzu. Po tym zdarzeniu samiczka błyskawicznie odskoczyła w tył nie odwracając wzroku z miejsca, gdzie przed chwilą stała krowa. Na szczęście głos Leszczynowej w porę ją uspokoił, instynktownie rozejrzała się za północną, gdy wydawało się jej że na nią trafiła, podbiegła nieśpiesznie w jej stronę z odrobiną strachu w oczach. Dopiero kiedy znalazła się w jej pobliżu udało się jej poukładać całe zdarzenie w myślach, jednak nadal oczekując na odpowiedz adeptki aby te ''zdarzenie'' nabrało jeszcze więcej sensu.

Zapach zapachem ale Adept nie miał zamiaru władować się w zarośla i narobić hałasu, szczególnie gdy usłyszał kwakanie, podążył w stronę odgłosu i spostrzegł kaczkę. To była nauka śledzenia więc nawet nie próbował si,ę skradać ( no i tego nie umiał). Kiedy iluzja się rozpłynęła, wrócił do Leszczyny. Szkoda tylko że magicznej kaczki nie mógł zjeść.

Kropla szedł dokładnie za śladem, teraz to już była pestka. Ptaszysko zostawiało specyficzny trop, nie było więc trudne odnalezienie zwierzęcia. Przyglądał się śladom, piórom, jak i zapamiętywał zapach, który ptak zostawiał. Jeśli iluzje Leszczynowej były dokładne, a w to nie śmiał nawet wątpić, to warto zapamiętać wszystkie cechy tego dużego zwierzaka. W odpowiednim momencie kierowany wonią i tropami skręcił lekko w prawo, przeszedł kawałek prosto i w końcu... zobaczył tego sporych rozmiarów, majestatycznego ptaka. Prezentował się naprawdę okazale, smok aż miał okazję skoczyć na niego, wiedział jednak, że to tylko wytwór z maddary. Podziwiał więc go, przypatrywał jak najdokładniej, aż wreszcie iluzja wraz z tropami znikła, usłyszał za to mentalny przekaz od smoczycy. Zadowolony z siebie, jak i z pozostałej dwójki obrócił się w miejscu i zauważył Leszczynową. Przeszedł spokojnym krokiem drogę do samicy i siadając rzucił do niej z przyjaznym uśmiechem na pysku:
-Co to był za ptak?

Z zadowoleniem przyglądała się nadciągającym uczniom, otulając się puszystym ogonem. Uniosła wyżej łeb, by ukryć zmęczenie. Stworzenie trzech tak szczegółowych iluzji kosztowało sporo energii, ale Flaer nie chciała okazywać swego osłabienia.
Zerknęła na Kroplę z uśmiechem. – Bocian. Mają takie długie nogi i dzioby, by łatwiej im było polować na ryby i żaby. A jeśli już przy tym jesteśmy to Koral, ty znalazłaś krowę. Są ogromne, ale leniwe i nieruchliwe. Oczywiście trzeba uważać na ich kopyta i rogi. A Zbuntowany znalazł kaczkę. – Ostatkiem sił ukazała iluzję wymienionych zwierząt, a potem rozluźniła się, oddychając spokojnie.
–Chcielibyście coś jeszcze się dowiedzieć? – Zapytała, przyglądając się im uważnie. Mogła dać im jeszcze jakieś wskazówki na ten lub inny temat, a czy skorzystają z tej oferty to już ich decyzja.

Kiwnęła delikatnie pyskiem na odpowiedz Leszczynowej, czyli to była krowa! Następnie zauważalnie lekko drgnęła na nagłe pojawienie się iluzji, dopiero po chwili uważniej się im przyjrzała z zamiarem zapamiętania. Kiedy znikły, przecznie poruszyła głową na pytanie północnej, co prawda miała kilka pytań, ale je zostawi na inną okazję!

Kropla widział, że adeptka jest już bardzo wyczerpana i nie widział powodów, żeby ją dalej męczyć. Zresztą chyba nie miał już więcej pytań, nauczył się śledzenia i to w naprawdę świetny sposób. Magia go interesowała z każdym momentem coraz bardziej, a miał nadzieję, że już niedługo rozpocznie jej pierwsze nauki. Samczyk wprost nie mógł się doczekać.
-Chyba nie... Wracamy do obozu? – odpowiedział Leszczynowej. W końcu nie tylko północna była zmęczona, woda wyczerpała z niego i Koral sporo energii. Widząc, że nikt nie protestuje ruszył w stronę obozu. Miał nadzieję, że reszta podąży za nim.

Dodano: 2016-09-09, 19:47[/i] ]
Po jakimś czasie wrócił na to miejsce. Burzowy został w końcu adeptem, niedługo będzie jego pierwsze polowanie, czas więc poćwiczyć zdobyte już umiejętności. Szczególnie to łowieckie, a więc dziś czas na śledzenie. Tutaj się tego nauczył, czemu więc tutaj tego nie potrenować?
Wylądował na polanie. Wyprostował się, uniósł ogon, tak aby być w wygodnej, wytrenowanej przez Leszczynową postawie. Niby były to tylko ćwiczenia, no ale nie wiadomo co może wyskoczyć na adepta, samczyk musiał być cały czas w pełnej gotowości. Rozejrzał się wokół, musiał najpierw mieć od czego zacząć. Zauważył całkiem blisko kicającego królika. Klasycznie, dobrze, że tych małych zwierzątek jest zawsze pełno, teraz się mogą na coś przydać. Burzowy zamknął oczy, tak aby nie widzieć, gdzie zmierza stworzonko. Odczekał minutę, otworzył oczy i z zadowoleniem stwierdził, że "celu" nie ma nigdzie w pobliżu. Dobrze, bardzo dobrze.
Ruszył w stronę, gdzie widział królika pierwszy raz. Po chwili dotarła do niego nikła woń zwierzaka, a pod stopami zobaczył ślady jego łap. No cóż, zbyt trudno chyba nie będzie. Ruszył na północ, z tej strony wiał wiatr, a zarazem w tę stronę prowadził trop. Po lewej stronie, kilka ogonów dalej miał jeziorko, ograniczało to pole manewru kuzyna zająca. Podążając tak za śladami skręcił lekko na wschód. Po chwili zauważył kępkę sierści na krzaku. Naprawdę? Czy ten królik zupełnie się go nie bał? Tak czy inaczej wędrował dalej. Ślady co prawda nie były zbyt wyraźne, w końcu to zwierzę nie jest zbyt ciężkie, no ale wciąż czuł jego zapach. Koło kolejnego krzaka zauważył bardziej zmarnowaną trawę, jakby oskubaną, a do śladu królika dołączył jeszcze jeden, odrobinę mniejszy. Czyli teraz już szukał dwóch zwierzątek, powinno to jeszcze bardziej uprościć sprawę. Wiatr jednak nie chciał na to pozwolić. Burzowy już wcześniej zauważył, że zaczął zmieniać kierunek, w tym momencie wiał już z zachodu. W takim wypadku samiec musiał opierać się wyłącznie na swoim wzroku i słuchu. Oraz wiedzy.
Ruszył dalej, królik, a właściwie króliki skręciły jeszcze bardziej na wschód. Może jednak nie były takie głupie? Na szczęście Kropla również do najgłupszych nie należał i bez problemu odnajdywał malutkie ślady łapek zwierzyny. W pewnym momencie króliki rozdzieliły się. Burzowy wyraźnie widział, że jeden ruszył bardziej na północ, a drugi na południe. Ha! Nie da się go tak łatwo przechytrzyć! Choć w zasadzie... mógł ruszyć tylko za jednym śladem. Szybko zadecydował, że rusza na północny wschód, tam gdzie prowadzą większe ślady. Ehh, gdyby nie ta długa trawa, to pewnie zdążyłby znaleźć te króliki już z dziesięć razy, a tak... Kiedy o tym pomyślał znowu zobaczył kępkę sierści na jakimś krzaku. A obok niej norkę. Ślad jednak wyraźnie prowadził dalej.
Kropla zdecydował się rozejrzeć wokół. Czuł znajomą woń królika. Zbliżył łeb jeszcze do ziemi i udało mu się zauważyć małe ślady po drugiej stronie nory. Czyżby tutaj zmierzał drugi z królików. Burzowy wzruszył ramionami, ale uśmiechnął się w duchu. Chciał mimo wszystko znaleźć tego drugiego królika, albo chociaż jego "mieszkanie".
To też nie okazało się trudne. Po przejściu kilku skrzydeł za tropem trawa wyraźnie się obniżyła i smok zdołał zauważyć królika wskakującego do swojego legowiska. Opuścił ogon i uśmiechnął się lekko. Znalazł takim sposobem oba króliki, co prawda nie zdołał dosięgnąć żadnego z nich, no ale nie o to dziś chodziło. Dzisiejszy trening mógł chyba uznać za zakończony, wzniósł się więc w powietrze i ruszył w stronę terenów Wody.

Ostatnio przyłapała się na tym, że z chęcią wraca do miejsc, które przynosiły ze sobą więcej wspomnień niż pozostałe, pomimo tego, że nie wszystkie te wspomnienia były przyjemne. Czyżby tęskniła za beztroskimi czasami? A może była już zmęczona swoimi nastrojami i chciała dla własnego dobra wziąć się w garść? Sama nie wiedziała i nawet nie zastanawiała się za bardzo nad prawdziwymi powodami.
Przysiadła przy brzegu, przyglądając się tafli jeziorka. Wydawała się całkowicie pochłonięta swoimi myślami, ale... w rzeczywistości w jej głowie panowała pustka. Czasem jakaś leniwa myśl przetoczyła się przez umysł, ale nie dotyczyła niczego szczególnego. Smoczyca pozwoliła sobie na chwilę relaksu i wyciszenie się, a dzięki treningom magii przychodziło jej to coraz łatwiej. W takich momentach odczuwała ulgę i przestawała się zamartwiać różnymi sprawami, które na co dzień ją trapiły.
Półprzymknięte powieki nie reagowały na odgłosy otoczenia, więc ktoś drugi mógłby uznać, że straciła czujność i nie zdaje sobie sprawy z niczyjej obecności. Jednak to były tylko pozory. Zwrócone ku tyłowi uszy były przygotowane na wyłapanie dźwięku nie pasującego do spokoju natury, na przykład odgłosu kroków lub trzepotu skrzydeł.

I był odgłos kroków. Cichy, powolny, choć jej oczy pozostawała zamknięte, można by powiedzieć, iż było to coś na kształt spokojnego, niemniej dość ciężkiego człapania, delikatny szelest piasku towarzyszy smokowi, kimkolwiek był nieznajomy, który właśnie tutaj przybył. Za chwilę jednak kroki ustały – smok o czarnych łuskach zdawał się zupełnie nie zauważać smoczycy, a przynajmniej zachowywał się tak, jakby nie odnotował jej obecności. A przynajmniej do takiego wniosku doszłaby Leszczynowa, otwierając ślepia. Kruczopióry przysiadł nad brzegiem jeziora, prawie przy samej tafli, aż niektóre fale delikatnie muskały jego łapy, siedział wyprostowany, z zadartym nieco łbem. Ogon rytmicznie kiwał się na lewo i prawo, sam smok tkwił w bezruchu... i rozmyślał. O czym? Dobre pytanie.

Jego wzrok pozostawał zwrócony gdzieś w dal, trudno nawet powiedzieć, czy Wodnej nie zauważył, czy też może odnotował jej istnienie, ale po prostu zignorował adeptkę. Wyglądało więc na to, iż do Leszczynowej musi należeć pierwszy ruch.

Poruszyła się minimalnie, dostrzegając zbliżającego się smoka. Charakterystyczna woń smoków Ognia uderzyła ją w nozdrza, a ona sama zwróciła dyskretnie pysk ku przybyszowi, zastanawiając się czemu tu przybył. Wydawał się równie nieobecny jak ona, a także Szkarłatny Księżyc, którego poznała jakiś czas temu. Przez chwilę zastanawiała się, czy się nie wycofać, nieprzyzwyczajona do sytuacji, w której drugi smok zupełnie zdaje się jej nie dostrzegać, być może z powodu jakichś ważnych spraw zajmujących jego myśli. Uznała jednak, że musi skończyć z tymi przyzwyczajeniami, które wyniosła od spotkania z wywerną i młodym jednorożcem. Przeniosła ciężar ciała jakby w tył, nie zamierzając opuszczać brzegu Lazurowego Jeziorka, które poprawiało jej nastrój. Przez jakiś czas milczała, wpatrując się w swoje odbicie, aż w końcu miała dosyć panującej między nimi ciszy. W końcu miała możliwość poznania kolejnego, nieznanego jej jeszcze członka Ognia, więc warto było skorzystać z takiej okazji, prawda?
–Ciebie też natura... uspokaja? – Zagadnęła nagle, gdy wydawało się, że nic nie padnie z jej strony. Przeniosła na niego nieco zaciekawione, ale także zamyślone spojrzenie, a za chwilę znów utkwiła wzrok w tafli wody.

// Szalone tempo xP...

Dopiero teraz usłyszał ją. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, iż nie stoi nad brzegiem jeziora sam, gdy do jego uszu dotarło krótkie, niepewne, samicze zdanie, jakby wybudzając smoka z letargu. Choć nie do końca; lekko wzdrygnął się, nabrał powietrza... ale wciąż tkwił w jednym miejscu. Wciąż siedział na wprost jeziora, spoglądając w dal, wciąż zdawał się być na wpół w tym prawdziwym świecie, a w pół w jakimś innym – dziwnym, tajemniczym, nieznanym nikomu poza nim. Powoli wypuścił powietrze z pyska i lekko opuścił łeb, przymknąwszy ślepia. Czas goi rany – ale czy to już...?

– Witaj – rzekł, znów podnosząc głowę, nie odrywając jednak wzroku od pustego horyzontu. – Nie wiem, czy "uspokaja" to właściwe słowo; przybyłem tutaj, bo potrzebowałem odrobiny samotności. Wiele spraw w moim życiu nie przebiegało tak, jak to sobie wymarzyłem. Dlatego szukam... drogi – stwierdził, na moment zawiesiwszy głos. – Szukam swojej przyszłości. Sposobu na nią. Chcę zapomnieć o tym, co się wydarzyło... i żyć dalej. Być takim, jakim byłem jako młody smok. Wtedy nazywano mnie Śmiałym. – Znów opuścił lekko łeb i westchnął cicho. A następnie odwrócił znienacka łeb ku przybyłej.

– Z kim okazję rozmawiać, moja droga? – zapytał, spoglądając teraz wprost w ślepia Leszczyny. Zdawało się, jakby chciał ją wybadać, jakby chciał na podstawie samej gestykulacji zrozumieć, jakie odczucia ma wobec jego zachowania nieznajoma. Oczekiwał teraz na jej ruch. Ale jaki to będzie ruch...?

// oj tam :')

Obserwowała czujnie przybysza, nie ruszając się z miejsca i wyszukując na jego pysku lub ciele jakichś oznak tego, co sobie myśli i co zamierza zrobić. Była bardzo ostrożna, nie chcąc zrobić lub powiedzieć czegoś w nieodpowiednim momencie. Zaszurała cicho pazurami po ziemi, ale zaraz powstrzymała się, słysząc odpowiedź nieznajomego. Nastawiła mimowolnie uszy, a zaraz zwróciła je ku tyłowi, niepewna czy jej obecność nie będzie przeszkadzać samcowi. Z drugiej strony... była tu pierwsza, dlaczego więc miałaby komuś ustąpić pierwszeństwa? Pomimo tych myśli skupiła się na słowach Ognistego, które odzwierciedlały to, co działo się w jej głowie od jakiegoś czasu. Z tego powodu utkwiła wzrok w ziemi, przypominając sobie o tych wszystkich emocjach i wątpliwościach, które ją męczyły. Nie chciała jednak poddawać się znowu. Nie będzie myśleć znów o sobie! Szczerze mówiąc już ją to przyprawiało o mdłości, więc problemy innego smoka były inną odmianą. Nawet jeśli przedstawione w bardzo ogólny sposób, właściwy wiedzy zarezerwowanej dla nieznajomych. A jeśli chodzi o treść, całkiem ją zaciekawiła. Chętnie wypytałaby o powód nastroju czarnołuskiego, ale w życiu nie pozwoliłaby sobie na okazanie takiej wścibskości.
Nagły ruch łba Ognistego zwrócił jej uwagę, na co uniosła wyżej pysk, patrząc mu w oczy. – Od niedawna Szemrzące Leszczyny. Ale możesz też nazywać mnie Flaeryendali. – Nagle zatęskniła za rodzinnymi stronami, gdzie się wychowała. Coś nie pozwalało jej zapomnieć o starym imieniu, która nadała jej matka. Chciała, by znano ją zarówno jako Szemrzącą, jak i jako Flaer.
Poruszyła niepewnie ogonem, chcąc jakoś powrócić do tematu rozmowy bez okazywania, jak ważny jest to dla niej temat. Mogłaby powiedzieć dokładnie to samo, pomimo tego, że na pewno ich powody były tak różne jak dzień i noc. – A ciebie jak zwą... teraz? – Zapytała uprzejmie, nawet lekko uśmiechając się kącikami pyska, ale zaraz powróciła wcześniejsza mina świadcząca o tym, że coś ją trapi. – Myślę, że wiele smoków jest zmuszonych do szukania nowej drogi... Czasem dzieje się coś, co zmienia nas na zawsze. – Powiedziała ostrożnie, przyglądając się smokowi, jakby badając jak dużo może powiedzieć.

– Flaeryndali... – powtórzył za smoczycą, zaś jego wzrok znów odwrócił się, kierując gdzieś w dal. – Ładne imię – stwierdził krótko, ząs na smoczym pysku zagościł jednoczęsnie lekki uśmiech. – Mnie nazywają Kruczopiórym – dodał, po czym cicho westchnął i zamrugał kilka razy, jakby właśnie powoli wracał do świata żywych. A może jednak nie...?

Niewątpliwie usłyszał to, co powiedziała doń Leszczynowa, na dłuższy moment jednak zapadła cisza; czarodziej, jakby zupełnie nieprzygotowany do rozmowy, niezmiennie stał w miejscu, obserwując błękitne niebo, jego ogon zaś powoli kiwał się to na jeden bok, to na drugi, strzeliście nawracając za każdym razem, gdy docierał do kresu swojego zasięgu. Coś było niewątpliwie w słowach, które rzekła do niego smoczyca; coś niewątpliwie ważnego i kluczowego, coś, co trafiło do serca smoka, kierując go ku dalszym przemyśleniom. "Czasem dzieje się coś, co zmienia nas na zawsze"... Flaeryndali nie mogła wiedzieć, jak świetnie trafiła w to, co wydarzyło się ostatnio w życiu czarnołuskeigo czarodzieja. Nie maiła prawa zdawać sobie sprawy, co go spotkało i jak bardzo wpłynęło to na jego życie. Wiele sie zmieniło... Nie, nie wiele – wszystko! Na miejscu pozostał tylko on: Kruczopióry. Ten, który musiał znaleźć nową drogę.

– Czym się trudnisz? – zapytał ni stąd, ni zowąd, nagle uśmiechnąwszy się, zadając z pozoru banalne pytanie, które jednak pozwalało uciec od bolesnych wspomnień. – Posiadasz już rangę, jak mniemam po mieniu, więc znasz się na swoich fachu... czyż nie? – dodał... i nagle odwrócił znów łeb ku Flaryndali. Zdawała mu się całkiem młoda jak na dorosłą smoczycę, niemniej nie była pierwszą, którą w tym wieku spotkał z pełną rangą. Zaś Przebłysk została wojowniczką, gdy z wyglądu zdawała się prawie pisklęciem... Hmmm. Dawno nie widział Przebłysku...

Uśmiechnęła się mimowolnie, nie mogąc powstrzymać się przed myślami o dzieciństwie. I choć pamiętała przede wszystkim te dobre chwile, to nie zmieniało faktu, że samotnicze życie poza barierą okazało się być nieodpowiednie dla niej i pomimo tego, że również tutaj nie wszystko przebiegało tak, jak by sobie tego życzyła, nie żałowała swojej decyzji.
Z zaciekawieniem zerknęła na sylwetkę smoka, jakby upewniając się, że rzeczywiście nie ma żadnych piór, jak jej się wydawało. Skinęła głową, powracając wzrokiem na jezioro. O ile imię Ognistego przykuło jej uwagę właśnie ze względu na tą sprzeczność, nie chciała być wścibska. Ostatnio była zbyt przewrażliwiona by poprawnie wyczuć, na ile może sobie pozwolić. – Twoje również jest... interesujące. – Skomentowała, posyłając smokowi krótkie spojrzenie.
Cisza sprawiła, że smoczyca znów zaczęła zastanawiać się nad ewentualnymi powodami smutku nowego znajomego. Pozwalało jej to oderwać myśli od swojej osoby i przynosiło ulgę, dlatego nie widziała nic złego w tej technice. Przecież Kruczopióry nie musiał wiedzieć, jak ciekawska jest w środku... Nikomu nie robi krzywdy. Tak sobie tłumaczyła, jednocześnie wsłuchując się w ciszę, jakby czekając na słowa wyjaśnienia. Jednak jej wzrok swobodnie przesuwał się po horyzoncie, sprawiając wrażenie zamyślonego.
Słowa, które w końcu nadeszły zdecydowanie nie były tymi, których się spodziewała. Odruchowo przekręciła łeb, patrząc w oczy czarnołuskiego nieco zaskoczona, zachowując ten wyraz przez moment, po którym na jej pysku pojawiła się powaga oraz jakiś rodzaj pasji. – Od bardzo niedawna jestem Czarodziejką. Całe życie ćwiczyłam magię, choć dopiero odkąd dołączyłam do Wolnych Stad otrzymałam prawdziwe przeszkolenie. Moja matka znała tylko podstawy magii. Ale Cichy Potok, a potem Wzburzone Wody uznali, że jestem już gotowa. – Wyjaśniła, a na jej pysku pojawił się szczery uśmiech. Lubiła mówić o swoim zajęciu. – A ty? – Przypomniała sobie nagle, że wypadałoby zapytać o to samo, by nie zanudzać samca wyłącznie swoim życiem...

Smoki Wolnych Stad

Lazurowe Jeziorko

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu