Kwiecista polanka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

___Wielu uważa, że jest nieugiętych, że nic ich nie złamie, nic nie jest w stanie przeszkodzić im w czymkolwiek. Ponad połowa z nich wychodzi z założenia, że się mylili. Albo wiedzieli, jaka jest prawda, ale kłamali wobec świata i samych siebie. Nieudolna próba podwyższenia swojej samooceny, a także reputacji wśród innych smoków. Prymitywne zachowanie. Ktoś, kto dysponuje rozumem wie, że zawsze znajdzie się coś co zmusi go do wycofania się – albo chociaż wykonania kilku kroków w tył. Umieć przyznać się do własnych słabości – to jest prawdziwa siła.
– Owszem, mam imię. Ale czy to istotne? – zapytała retorycznie. Czy znając imię fioletowołuskiej Szmaragdowa coś osiągnie? Cokolwiek? Nie. Nic jej to nie da. Zaspokoi jedynie prymitywną ciekawość, nic więcej.
– Imię jest pewną wartością. Wartości nie daje się komuś, kogo ledwo się poznało. Co, jeśli ten ktoś okaże się niegodny takiej wiedzy, takiej wartości? – brnęła dalej w swoją grę, rozkoszną grę, która była nieodłączną częścią Keezheekoni.

Ta gra zaczynała się robić nudna i lekko irytująca ale mimo to Szmaragdowa brnęła w to dalej. Krótko mówiąc nie podobała jej się ta Gierka.
– Imiona nie są aż tak istotne. To jedynie słowa dzięki którym można łatwiej określić smoka. – Odpowiedziała zimnym jak lód głosem.– Tu akurat muszę przyznać ci rację. Imię jest wartością. Takich rzeczy nie zdradza się byle komu – Delikatnie uniosła kąciki warg w geście drapieżnego uśmiechu.
Szmaragdowa nigdy się jeszcze tak nie zachowywała. Co się z nią stało ? To przez samotność ? A może o przez obecność cienistej ? Nie wiadomo. Delikatnie Machała ogonem w lewo i w prawo. Reszta ciała była w zupełnym bezruchu.

___Och, a czy wiedziała w ogóle że bierze w tej grze udział? Smoki zazwyczaj są tego zupełnie nieświadome, sądzą że biorą po prostu udział w zwyczajnej rozmowie. Czyżby Szmaragdowa była aż tak niewyobrażalnie bystra? Cóż za miła odmiana wśród Wolnych Stad. Wprost fenomenalnie jest spotkać kogoś o poziomie intelektualnym wyższym od przeciętnego.
– Dla was rzeczywiście nie mają żadnej wartości, skoro zmieniacie je przy każdej dogodnej okazji. Całe szczęście nie jestem częścią tego wszystkiego – odparła z dezaprobatą. Tak, nie ukrywała swej pogardy do tutejszych bezsensownych zwyczajów, które były zupełnie niepotrzebne i na dodatek każdy musiał ich przestrzegać. Każdy? Zabawne. Nie będą jej niczego narzucać, ona sama będzie decydować o sobie.
Nagle uniosła łuki brwiowe w nieukrywanym zdziwieniu. Przeceniała tą samicę, jest ona zdecydowanie przeciętna. A może nawet gorzej.
– Przed chwilą mówiłaś, że imiona nie mają znaczenia, nie są aż tak istotne, a teraz że to wartość, że nie zdradza się ich byle komu? To jak to w końcu jest, twoim zdaniem? – zapytała, wysuwając czarny, rozwidlony język z sykiem niczym wąż.

Szmaragdowa zaśmiała się cicho. Myślała że cienista jest mądrzejsza i że od razu załapie o co jej chodziło. Widać musiała wyjaśniać jej. Ale nie zwyczajnie. Veles również miała swoją własną gierkę. A polegała ona na robieniu zamieszania w umysłach innych smoków.
– Nie wierzę że tego nie zrozumiałaś. Imię które się przyjmuje w Wolnych Stadach to tylko puste słowa które nic nie znaczą. To nasze prawdziwe imię jest wartością... Tylko to prawdziwe. A propos imion. Nazywają mnie tutaj Szmaragdowa Łuska. Mego prawdziwego imienia ci nie zdradzę. – Odpowiedziała i spojrzała się w jej oczy.
Jeszcze nigdy nie spotkała się z tak interesującą osobą jaká była Smoczyca że Stada Cienia. Ona była inna niż wszyscy z którymi dotąd się spotkała.
– Miło mi cię poznać kimkolwiek jesteś fioletowołuska....

___Śmiech samicy drażnił jej uszy. Nie przywykła do tego. Śmiechu, wesołości, radości, szczerych uśmiechów. Jeśli już się uśmiechała, to na swój drwiący, kpiący sposób, nie było w nich żadnej szczerości. A w tym świecie, w tej krainie... Są tacy, którzy faktycznie cieszą się z życia. Albo są naprawdę nieźle manipulowani przez tych plugawych i fałszywych bogów Wolnych Stad, albo rzeczywiście dobrze im się tu żyje. Cóż, nie przeżyliby w miejscu, z którego pochodziła fioletowołuska. Nie przeżyliby nawet jednego dnia, choćby schowali się w najgłębszych podziemiach. Bo nie byliby tam sami. Nie znaleźliby schronienia na szczycie najwyższej góry, bo i ona jest zamieszkana. Niechciani i obcy nie znajdą tam miejsca. I nie znajdą tego świata. Jest przed nimi doskonale ukryty.
– W żadnym momencie rozmowy nie stwierdziłam, że twoje imię mnie interesuje – odparła. Jej świecące, liliowe oczy przeszywały samicę na wylot, analizowały każdy jej ruch, każde drgnięcie mięśni. Obie grały we własne gry. I czerpały z tego swego rodzaju satysfakcję. Z prostego powodu – w ich grach tylko one mogły zwyciężyć. Innej opcji nie było.
– Czy miło, to się dopiero okaże... – stwierdziła, uśmiechając się tajemniczo prawym kącikiem pyska. Och, słodka niewiedza.
– Nic o mnie tak naprawdę nie wiesz. Czy więc cieszysz się z poznania mnie tylko dlatego, że taka myśl i sugestia pojawiły się w Twojej głowie? Czy może to coś innego? – zapytała. Jej długi ogon nadal niecierpliwie wił się po ziemi, chociaż z ciała Keezheekoni emanował absolutny spokój, którego – wydaje się – nie nie może zakłócić.

– Prawda. Nie powiedziałaś że cię to interesuje. – Uśmiechnęła się drapieżnie.
Postać cienistej zaintrygowała ją.
– Jest mi miło bo podoba mi się ta gierka słów w którą mnie wciągnęłaś. Każda z nas uparcie próbuje postawić na swoim ale w tej grze nie ma żadnego zwycięzcy bo ona się nie kończy... Ale to nie tylko o to chodzi. Nie ukrywam że twoja osoba jest dość niezwykła. Mroczna i drapieżna a jednocześnie spokojna i potulna. Dosyć nietypowe połączenie nie sądzisz ? – Zapytała retorycznie.
Ale nagle jej uśmiech zniknął. Podniosła zad z ziemi i zaczęła powoli okrążać samicę. Chciała zobaczyć jak na to zareaguje. Co zrobi. Wydała również cichy syk. Jakby wrogi pomruk. Ale to byłą tylko gierka. Szmaragdowa Łuska tak naprawdę nie zamierzała atakować smoczycy. To był swego rodzaju podstęp. Chciała zobaczyć czy cienista jest wrogo nastawiona wobec niej. Lekko zmrużyła ślepia. Jej ogon delikatnie poruszał się na boki. Była spokojna. A może to tylko tak się wydaje ? Veles zmieniła się ostatnimi czasy.

___Tak, przeceniła poziom intelektualny tej samicy. Jak to mówią, nie chwal dnia przed zachodem Złotej Twarzy. Pokręciła z dezaprobatą łbem, chociaż nie spuszczała ze Szmaragdowej Łuski wzroku. Przyzwyczajenie, kontakt wzrokowy był dla niej istotny. Prosta sprawa – jeśli kogoś widzisz i obserwujesz, to możesz bez problemu przewidzieć jego ruch. Jeśli nie, to lepiej zacznij się obawiać, ale jednocześnie nie trać zimnej krwi.
– Gra słów? Moja droga, co ty możesz o tym wiedzieć... – powiedziała, wzdychając cicho. Doprawdy ta młoda istota sądziła, że wie cokolwiek na ten temat? Cóż, smoki Wolnych Stad mają nisko zawieszoną poprzeczkę, więc mogą rzeczywiście nie rozumieć wielu rzeczy.
Nie oceniaj ich w naszym cieniu... Nawet na to nie zasługują.
Uśmiechnęła się mimowolnie na tą myśl, czy też głos jednego z jej przodków. Dawno się nie odzywali, miło było znowu usłyszeć ich przyjemny, tajemniczy szept. Słyszalny tylko dla niej.
– Nic o mnie nie wiesz – powiedziała jedynie. Mroczna i drapieżna, spokojna i potulna? Drogie dziecię, to zaledwie jedne z dziesiątek masek, jakie nosi Keezheekoni. Jaka jest naprawdę, gdy zedrze się z niej tą warstwę fałszu?
Tego nie wie nikt. Bo nikt jeszcze tej warstwy nie zdarł. I zapewne nikomu nigdy się to nie uda.
Gdy samica wstała i zaczęła ją okrążać, nieudolnie próbując udawać groźną – fioletowołuska nie mogła zrobić nic innego jak parsknąć szyderczym śmiechem, ukazując przy tym arsenał zakrzywionych kłów. Czarnych kłów. Z których sączył się czarny jad, który jej organizm produkował w nadmiarze. Może spadek po drzewnych przodkach, którzy pluli kwasem? Keezheekoni ziała lodem, ale jednak ta cecha pozostała, z tym że straciła swą zabójczą właściwość. Niegroźny i zupełnie nieszkodliwy jad, ale kto może o tym wiedzieć? Kilka kropelek czarnej substancji upadło na ciemną od mroku nocy trawę. Wywernowa nie ruszała się z miejsca, nawet nie obserwowała żałośnie i dziecięco zachowującej się samicy. Czekała, aż ta łaskawie skończy to kretyńskie przedstawienie.

Szmaragdowa słysząc jej śmiech. Również mimowolnie się uśmiechnęła. W końcu przysiadła przed smoczycą.
– Tak, nic o tobie nie wiem. Szczerze mówiąc to chciałabym cię bliżej poznać... Zobaczyć jaka jesteś a przede wszystkim chciałabym żeby łączyły nas przyjemne relacje. Nie chcę cie mieć za wroga, nie dlatego że jesteś ode mnie lepsza, lecz dlatego że nie lubię mieć wrogów... Wole mieć przyjaciół – Powiedziała.
Jej wyraz pyszczka diametralnie się zmienił. Ciepły i szeroki uśmiech ponownie zagościł na jej pyszczku. Podeszła jeszcze bliżej do cienistej i pogodnym wzrokiem obserwowała ją. Czy się zgodzi na to czy też odrzuci jej propozycję. W sumie to nawet Veles się nie dziwiła gdyby tak zrobiła. Zielonofutra nie była duszą towarzystwa i nie potrafiła zawierać przyjaźni.

___Oh, czyli jednak skończyła. Jak miło. Keezheekoni nie uśmiechała się, założyła na swój pysk maskę znudzenia i tak czekała, aż samica łaskawie skończy. Wywernowa nawet nie usiadła w ciągu tej całej rozmowy, po prostu nie uważała tego za stosowne. W ogóle rzadko siedziała. Czuła się wtedy dziwnie. Bezradnie. Jakby nic nie robiła. Mogłaby stać nawet i całą noc, jeśli byłaby taka konieczność. Każdy ma jakieś przyzwyczajenia i upodobania.
Ale kolejne słowa zielonofutrej sprawiały, że cienista z wielkim trudem powstrzymała napad histerycznego śmiechu. Ale Keezheekoni doskonale panowała nad emocjami. Pokazywała tylko te, które chciała by inni zobaczyli.
– Iksā iā mittys – powiedziała w końcu, zażenowana do tego stopnia, że użyła swojego rodzimego języka. No tak. Ona nie zrozumie. Liliowooka westchnęła z dezaprobatą, a na jej pysku również pojawił się uśmiech. Przepełniony czystą kpiną.
Gdyby Szmaragdowa znała Ankaę Brawurową mogłaby powiedzieć, że widzi własnie jej uśmiech. Na pysku jej córki.
– Nie jesteś warta mojego czasu. Jeśli szukasz przyjaciół, to ograniczaj się do tych spoza Cienia – odparła, po czym bez żadnego słowa bardziej porządnego pożegnania po prostu uniosła się na zadnich łapach i wyskoczyła w górę, uderzając o powietrze wielkimi skrzydłami. Po chwili była jedynie znikającym cieniem na horyzoncie. Bo Szmaragdowa nie będzie raczej tak lekkomyślna, by za nią podążać. Przynajmniej tak sądziła fioletowołuska.

Byłą zdziwiona jej reakcją. Do tego ten dziwny język... " Nie jesteś warta mojego czasu " te słowa ciągle były w jej łbie. Odprowadziła cienistą wzrokiem. Po chwili jednak wyskoczyła w powietrze szybko ja doganiając. Nie zamierzała tak łatwo odpuszczać. Gdy zrównała swój lot z jej lotem w końcu się odezwała.
– Dlaczego nie dasz mi szansy ? Co jest ze mną nie tak ? Chodzi o to że należę do Stada Życia ? Że jestem zbyt miła ? – Zapytała.
Patrzyła na Keezhekoni i czekała na jej odpowiedź.

___Leciała wysoko, nie myśląc o zielonofutrej już w ogóle. Bo tak dziecinna i prymitywna istota rzeczywiście nie była warta jej czasu. Tak, Keezheekoni gardziła dziecinnością, bo to była oznaka słabości, słabość zaś prowadzi do szybkiej śmierci. Po za tym słabe jednostki są bardzo nieodporne na manipulację.
Cholera!
Ty idiotko. Trzeba było ją zmanipulować.
Teraz nie zamierzała tego robić. Może przecież manipulować samicą nawet w obecnej sytuacji.
Poza tym skąd pewność, że ona tego nie robi?
Chłodny wiatr owiewał jej twarde, lśniące łuski, gwiazdy rozświetlały nocne niebo. Usłyszała jednak huk dodatkowych skrzydeł. Ta mittys naprawdę za nią leciała. Cierpliwość cienistej powoli się kończyła. A Szmaragdowa Łuska stąpała po bardzo cienkim lodzie. Była jednak zbyt prymitywna, by zdawać sobie z tego sprawę.
– Nie jesteś warta mojego czasu. Odejdź – warknęła ostrzegawczo w jej kierunku, kontynuując swój lot w stronę terenów Cienia. Veles musiała uważać, bo albo zostanie zaraz trzepnięta gigantycznym skrzydłem, albo gorzej. Fioletowołuska nie mogła uwierzyć w prymitywność i dziecinność tej istoty. Po prostu irytowały ją takie słabe jednostki.

Szmaragdowa nie zamierzała odpuszczać. Keezheekoni nie wiedziała jaka jest naprawdę. W sumie to ona też nie wiedziała o fioletowołuskiej prawie nic.
– Dlaczego tak sądzisz ? – Nie dawała za wygraną – Jak mogę ci udowodnić że nie jestem taka za jaką mnie masz ?
Bardzo jej zależało na tym żeby cienista przestała traktować ją jak wroga. Wolałaby mieć z nią nieco przyjemniejsze relacje niż te teraz. A jeżeli przy tym jej się oberwie ? Czasami po prostu tak bywa ale zawsze potem okazuje się że było warto.

___Dokładnie. Szmaragdowa nie wiedziała o fioletowołuskiej nic – a była uparta i natrętna. Taka bezczelność i głupota będą ją kiedyś kosztować życie. Młodość młodością – zielonofutra nie była pisklakiem i powinna zacząć w końcu myśleć. Keezheekoni jednak szczerze wątpiła, by dla tej istoty była jeszcze szansa. Traktowała ją neutralnie, ale teraz – może jeszcze nie była wrogiem, ale zdecydowanie kimś, kogo będzie omijać szerokim łukiem.
– Naprawdę jesteś tak ślepa, czy tylko udajesz? – zapytała w końcu, nie patrząc na nią w ogóle, tylko przed siebie, tam gdzie leciała. A leciała szybko i była coraz bliżej terenów Cienia. Jeśli Szmaragdowa przekroczy granicę – wtedy skutki mogą być tragiczne. Kerrenthar nie będzie zadowolony, zdecydowanie.
– Mówię, byś odeszła i radzę to zrobić. Irytujesz mnie. Po prostu się wynoś. To ostatnia szansa – tak, to było ostatnie ostrzeżenie. Na horyzoncie widać było tereny Cienistych, ale liliowooka nie zamierzała czekać aż tam dolecą, jeśli natrętna i bezczelna adeptka z Życia nie odpuści. Zajmie się nią sama, nie patrząc na kretyńskie prawa. A tak poza tym – Cień i Życie to wrogo nastawione do siebie stada. Z pewnością cieniści nie będą jej mieli tego zbytnio za złe.

Spojrzała przed siebie. Tereny Cienia już blisko. Szmaragdowa wreszcie zrozumiała źe szkoda marnować czasu na kogoś takiego jak Keezheekoni. To nei tak że jej nie lubiła. Po prostu znudziła jej się ta Pogoń bez celu.
– Nie boję się ciebie. – Odpowiedziała.– Pozdrów ode mnie Kerrenthara i przekaż że obrona której mnie uczył świetnie się sprawdza – Zakpiła sobie po czym paroma silniejszymi ruchami skrzydeł wzbiła się wyżej.
Następnie nieco przyśpieszyła. Gwałtownie zanurkowała i śmignęła Tuż przed pyskiem cienistej. Przeleciała około pół szpona przed nią. Mało brakowało. I dobrze. Rozłoźyła skrzydła i zawróciła w stronę terenów wody.

/Zt- chyba że chcesz dalej /

___No nareszcie. Ileż można czekać? Fioletowołuska traciła cierpliwość, doprawdy. A może to jedynie jedna z masek, które smoczyca nosi każdego dnia? Może to kolejne, fałszywe emocje? Nikt nie wie, nikt się nie dowie, świat będzie żył w błogiej niewiedzy. Słowa Szmaragdowej nie wywarły na niej wrażenia. Nie boję się Ciebie. Jak to prymitywnie brzmi. Swoją drogą sporo tej prymitywności w Wolnych Stadach.
Pogardy końca nie widać...
W rzeczy samej.
Gdy wspomniała o Kerrentharze – nie zareagowała. Może przekaże tą wiadomość, a może nie, to bez znaczenia. Raczej nie będzie jej się chciało. Aż dziwne, że samiec wyjawił tej samicy swe prawdziwe imię. Czyżby się zapomniał? A może miał w tym konkretny cel? Tego się nie dowie i w sumie niespecjalnie ją to interesowało. Miała ciekawsze rzeczy, nad którymi mogła się zastanawiać.
Gdy samica przeleciała tak blisko – to było lekkomyślne, nawet bardzo. Nędzna sztuczka godna małego pisklaka. Skrzydło Szmaragdowej o mało włos nie zahaczyło o ostre rogi samicy. Błona mogłaby wtedy zostać doszczętnie poszarpana i rozdarta.
Nareszcie spokój. Teraz samica nie musiała ukrywać prawdziwych emocji. Dlatego też, gdy została sama i przekroczyła granicę Cienia, na jej pysk wpełzł tajemniczy, szyderczy uśmiech.
Było łatwiej, niż sądziłam.

W sercu samej Dzikiej Puszczy, w której to całkiem dużo swego czasu spędzała, znalazła kiedyś takie miejsce jak Kwiecista Polanka. Co prawda, nigdy na dłużej tu nie została, lecz widząc tyle różnobarwnych kwiatów zatrzymała się z wewnętrzną radością. To miejsce będzie idealne do ćwiczeń, nauk i innych takich. Bo, jak się można teraz domyślić, Skamieniała nie zamierzała tylko leniuchować. Chciała przybliżyć się jeszcze o parę kroków do zostania czar... a raczej uzdrowicielką. Co prawda z początku nie była zbyt zadowolona z faktu, że jej marzenia się nie spełnią. Arena wydawała jej się dosyć ciekawym miejscem, a teraz prawdopodobnie miała mieć na głowie zamiast tego wiele rannych lub chorych smoków. Z czasem jednakże nawet jej się to spodobało na swój indywidualny sposób. Miała pomagać smokom. A pomoc smokom zawsze popłaca. A nawet, jeśli niepopłaca, to uleczenie innego istnienia przynosi przecież satysfakcę, iż nie jest się wcale tak beznadziejnym. Stała na polance, wąchając kwiaty. Czekała.

Dzika Puszcza zawierała wiele pięknych miejsc. Między innymi Kwiecista Polanka była urocza w wiosennej i letniej porze. Piórko wybrał się na wycieczkę. Nudził się trochę. Odkąd został Piastunem, nie wielu znalazł uczniów, potrzebujących jego pomocy. Gdy tak sobie rozważał sens życia, w dole zobaczył młodego, choć już dorosłego smoka. Zakołował aby przyjrzeć się uważnie. Tak, niebieskofutra samiczka pięknie komponowała się w zieleni otaczającej ją łąki. Pomyślał że wyląduje i zapyta chociaż, czy nie potrzebuje pomocy w nauce czegokolwiek, co on sam mógłby ją nauczyć.
Zniżył lot i łagodnie, z gracją wylądował obok. Ach te samcze popisy przy pięknych samiczkach.
– Witaj, jestem Piórko Nadziei. Przelatywałem obok i pomyślałem.... –
Jakie ma piękne zielone oczy
– Pomyślałem, że może potrzebujesz w czymś pomocy. Na przykład pomocy w zdobyciu wiedzy, umiejętności, czy coś w tym stylu.–

Szybko przeniosła wzrok na lądującego samca. Nadal stojąc przyjrzała mu się uważniej. Było to utrudnione przez chorobę. Udało jej się mniej więcej określić, jak wygląda. Na pewno nie był jej znajomym ani też nie był prawdopodobnie z nikim jej bliższym spokrewniony. Lecz kto tam to wie?
– Witaj, nazywam się Skamieniała Łuska – odparła pozytywnie do samca nastawiona. – Jeśli można prosić... przydałaby się nauka ataku oraz obrony. Coś niecoś wiem, ale mój nauczyciel nie dokończył mojej lekcji – powiedziała. Przypomniała sobie wojownika Życia, który po prostu nagle zniknął z nauki. Odleciał, ot tak. Do tej pory Skałę ciekawiło, jaki był powód nagłego odlecenia. Co prawda niemal zapomniała o Zwiastunie Światła, który nie był dla niej nikim zbyt ważnym. Nawet nie wiedziała, czy był z nią jakoś spokrewniony.

Piórko dopiero po dokładnym przyjrzeniu się zobaczył, że jej piękne zielone oczy były dotknięte jaskrą. Ma nadzieję tylko, że nie będzie to przeszkadzało zbytnio w nauce. Wzrok jest niezbędny do walki.
– Więc chciała byś nauczyć się obrony i ataku? Z miłą chęcią cię pouczę, ale skoro wspomniałaś, że pobierałaś nauki, jedynie ich nie dokończyłaś, to powiedz proszę, czego nauczyłaś się do tej pory. Ja poznam co już umiesz, aby nie powtarzać nie potrzebie to co już znasz, a ty jednocześnie przypomnisz sobie to co już umiesz. –
Piastun do tej pory uczył smoki od samych podstaw. Lubił teoretyzować, przekazywał wiele wiedzy. Tutaj chyba to ominie, jeśli jego uczennica wykaże się znajomością podstaw. Skróci to też czas nauki.
– To zacznij mówić może od tego, co wiesz na temat obrony –

Osobiście miała przeczucie, iż choroba nie utrudni nauk. Przynajmniej tak uważała. W końcu tak długo już miała te choróbsko, a ostatnie leczenie się nie powiodło. Chociaż bardzo by chciała kogoś oskarżyć, nie było kogo. To nie była wina uzdrowicieli czy kleryków, a jedynie przykre zrządzenie losu. Może bogowie chcieli sprawdzić jej wytrzymałość? Czy poradzi sobie pomimo utrudnień?
– Dziękuję za pomoc – delikatnie się uśmiechnęła, po czym spoważniała, zajmując się tematem obrony. Potrzebowała chwili na przypomnienie sobie. – Bronimy się polegając zazwyczaj na zręczności lub sile. Gdy jest się zręcznym, najlepiej wychodzą uniki, przewroty oraz odskoki. Gdy jest się natomiast silnym, lepiej wychodzą różnego rodzaju blokowania i zbicia. Oczywiście jedno nie wyklucza drugiego, można w bardziej sprzyjających warunkach blokować, a czasamk desperacko unikać ciosów przeciwnika. Tyle pamiętam jeśli chodzi o obronę – zakończyła, poruszając końcówką ogona.

Piórkowy Kolec wysłuchał uważnie wszystkiego co miała mu do powiedzenia Skamieniała Łuska. Niestety tego wiele nie było. Zaledwie wzmianka, mówiąca raczej o potrzebie obrony, niż o tym jakie techniki poznała.
– Dziękuję, to mi wystarczy. Mam już ogólny obraz tego, jaka jest twoja wiedza. Oceniając twoją budowę ciała, to raczej na sile nie polegasz. Dlatego też przywiążemy większą uwagę do nauki obrony polegającej na szybkości i refleksie. Najpierw kilka słów teorii i kilka pytań dla lepszego zapamiętania.–
– Obrona , do czego służy, nie trzeba mówić, bo to doskonale wiesz. Taka sytuacja, w której musisz bronić swojego zdrowia, a nawet życia, występuje na polowaniach, gdy szukając zwierzyny łownej, natrafiasz na drapieżnika. Wtedy nie zawsze można uciekać. Gdy ocenisz, że zagrożenie jest zbyt duże, radzę wezwać mentalnie pomoc. Zawsze szansa ujścia z życiem, lub od paskudnych ran wzrasta. Poza tym walczymy na arenie, ale ty chyba nie jesteś wojownikiem. No i bywają wojny. To tyle tak z zasadności walki. Bardziej dla nas będzie liczyła się technika uników i przewidywania ruchów przeciwnika. Przewidywania ataku można sobie ułatwić, wymuszając poniekąd na agresorze, konkretne zachowania. Do tego posłuży nam odpowiednia postawa ciała. Jeśli staniesz do przeciwnika w odpowiedni sposób, zamkniesz mu wiele możliwości skutecznego ataku, no chyba że walczysz z magiem.–
– Zadam ci bardzo istotne pytanie dotyczące obrony. Jakie masz najczulsze miejsca, które przeciwnik może w tobie zauważyć i zaatakować. A wiedz że w walce na śmierć i życie, to właśnie te miejsca będą najczęściej atakowane i to w pierwszej kolejności. Wymienisz mi ich kilka?–

Smoki Wolnych Stad

Kwiecista polanka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu