Mały Wodospad

[Piórko Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jest taki jeden uroczy zakątek, o którym Piórko słyszał, lecz chętnie chciał go zobaczyć na własne oczy. Tym miejscem, niedaleko Błękitnej Skały, był strumyk, który w pewnym miejscu przechodził przez progi, tworząc wodospad. może nie wielki, ale dający w gorący dzień miły chłodek, lekką bryzę i przyjemnie kojące dźwięki szumu wody.
Piastun okrążył kilkakrotnie to miejsce, by wypatrzyć co fajniejsze miejsce. Z góry zobaczył smoka. "Pogadam z nim" pomyślał sobie. Wylądował tuż obok niego.
– Witaj. Nie przeszkadzam ci czasem? Wyglądasz na znudzonego. Może mógł bym ci w czymś pomóc? –
Piórko Nadziei lubił gadać podczas udzielania nauk. Ale do zawierania znajomości, to raczej był kiepski. No... ale lody przełamane.

[Kreatywny Kolec]

Nurt otworzył dopiero oczy kiedy poczuł wibracje jakie powstały przy lądowaniu Ognistego, poczuł jego zapach zdążywszy już nauczyć się jaką charakterystyczną woń mają smoki ze stada do którego od niedawna należał. Przyjrzał się mu uważnie poruszając parę razy swoimi długimi kolcami na szyi, samiec był z natury przyjaznym smokiem ale potrafił pokazać pazur jak trzeba było. Albo jak mu się w czymś prerwało, jednak Piórko miał szczeście bo akurat Kreatywny tak naprawdę nic nie robił
– Hm...Witaj. Ja się trochę nudzić...Może ty mieć jakiś pomysł aby powstrzymać nic-nie-robienie??

[Piórko Nadziei]

Piórko Nadziei nie znał tego smoka. Ale najwyraźniej należał do stada ognia. Dziwnie też mówił, ale cóż. Widać taki urok. Tylko co z tą pamięcią. Nie mógł sobie go przypomnieć z żadnej z ceremonii, a myślał że był na wszystkich. Ach ta pamięć.
– Jestem Piastunem w naszym stadzie. Cóż innego po Piastunie można się spodziewać jak właśnie nauki. W ramach zagospodarowania wolnego czasu i walki z nudą, proponuję pouczyć się czegoś pożytecznego. Na przykład magii. Używanie maddary w sposób precyzyjny jest przydatne i otwiera drogę do używania jej w walce jak i w obronie. Co ty na to?–
Piórko lubił uczyć. Dlatego stał się Piastunem, chodź wiedział że pewnie nie będzie mógł nim długo zostać. W końcu będzie kiedyś łowcą. Jednak puki co mógł udzielać nauk.

[Kreatywny Kolec]

Piastun??? A któż to taki?– Pomyślał sobie Nurt ale odpowiedź przyszła bardzo szybko. W życiu nie przyszłoby mu do głowy aby smok mógł uczyć inne smoki, przecież samemu trzeba zdobywać doświadczenie no może nie kiedy jest się paroksiężycowym pisklakiem. Jednak taki pogląd szybko w nim znikał odkąd przybył na tereny smoków Wolnych Stad. Swoją drogą wydawało mu się że ta nazwa jest nieodpowiednia. No ale co on sądzi to już mniejsza z tym, przechylił łeb na prawo tak mocno że chyba za chwilę by się przewrócił. Dlaczego? Bo Piastun powiedział coś o....magi
– Magia? Co to....czy ta magia to być bariera która jest na granicach?

[Piórko Nadziei]

Oj dziwnego smoka spotkał Piastun. Ale przecież piękno tkwi w różnorodności, tak zachowania jak i wymowy. Ten najwyraźniej był nieco inny, od tych których spotkał do tej pory.
– Bariera jest magiczna, ale nieco inna niż ta, którą mogą się posługiwać smoki. My mamy ją od urodzenia. Trzeba ją tylko wykryć w sobie. Owa magia pochodzi od Naranlei, bogini Inteligencji, która ukształtowała z pradawnej energii potężną siłę, która umożliwia tworzenie. Nazwano ją magią, inaczej maddarą, i dano wybranym wcześniej stworzeniom, między innymi i smokom.–
-Magia w nas ma niewyczerpalne źródło. Zużywa się, ale też i szybko regeneruje.
Smoki na ogół określają miejsce znalezienia w sobie maddary jako "umysł". Gdzieś w umyśle każdego osobnika jest takie miejsce, w którym znajduje moc, a którą następnie może dysponować wedle swojej woli. Ale nie wszystkie smoki czerpią z umysłu. A może nie tam się znajduje. W każdym razie, to właśnie wyobraźnia jest czynnikiem aktywującym moc. A mechanizmów działania, nie musisz znać.–
Piastun przerwał na chwilę. Miał tendencję do przekazywania dużych porcji teorii, ale może nie jest zainteresowany słuchaniem, skoro z magią mógł się do tej pory nie spotkać.
Wysunął więc Piórkowy łapę przed siebie, wnętrzem dłoni skierowaną w górę. Otworzył dłoń i na niej wyobraził sobie wlewając w to odrobiny wewnętrznej magii, małą świetlistą kulkę, która zaczęła rosnąć aż osiągnęła wymiar ogromnego arbuza. Migotała wewnętrznym światłem, opalizując różnymi barwami tęczy, przemieniając się to z żółtej w pomarańczową, potem czerwoną, fioletową, wchodząc przez niebieski do zielonego i wracając do żółtych odcieni, od nowa rozpoczynała cykl. Maddarą Piórko sprawił, że migocząca barwami kula zmieniła się w czaszkę smoka, wyglądającą tak realistycznie, jak by to naprawdę była czaszka. Wnet i ona znikła, pozostawiając pustą dłoń Piastuna.
– Takiej magii i o wiele więcej praktycznych rzeczy mogę cię nauczyć. Resztę będziesz mógł nauczyć się sam. Chcesz tego?–

[Kreatywny Kolec]

Nurt bardzo lubił słuchać więc to co mówił Piastun niezwykle go interesowało, sam samiec mógł też zauważyć rosnącą fascynację i podziw w oczach. Adept Ognia poczuł jednak w sobie jakiś dziwny lęk, magia wydawała się obca i tak samo straszna jak dwunożni (których bał się panicznie) W jego głowie jednocześnie zaczął walczyć strach z ciekawością, tylko ciekawość urosła w siłę kiedy Piastun nagle ni z tąd ni z owąd coś stworzył. Nurt lekko się wzdrygnął a potem skupił wzrok na kuli światła która po chwili zmieniła się w czaszkę smoka, twór znikł w momencie kiedy Nurt chciał dotknąć czaszki. Bardzo cicho syknął gardłowo niezadowolony, że obiekt jego zainteresowań znikł ale popatrzył na Piastuna i zrozumiał że to jego sprawka
– Czyli....Hmh...Trochę mnie to przerażać ale Ty móc mi pokazać jak zrobić coś z niczego...

[Piórko Nadziei]

Piastun bardzo zadowolił się tym, że ma nowego ucznia, wszak sam wyartykułował chęć nauki w słowach "ty mi pokazać". Więc pora na lekcję, która tutaj, w jej pierwszej fazie jest najtrudniejsza.
– Pokażę i wytłumaczę ci wszystko co jest potrzebne, by stać się początkującym magiem. Ale musisz wiedzieć do czego maddara i jej moc nie służy. Nie możesz nią niczego zniszczyć. Czyli nie możesz wyobrazić sobie niszczącej mocy, że coś się rozpada, lub zgniata, lub eksploduje. Ale możesz przy pomocy maddary zwizualizować przedmiot, kamień, lub inne narzędzie, którym możesz coś zniszczyć. Smocza magia jest mocą tworzenia. Polega to na tym, że smok, używając jej bezpośrednio, nie może zniszczyć jakiejkolwiek rzeczy, ale może wyczarować coś niszczycielskiego, na przykład ogień, i dopiero tym narzędziem posłużyć się w czasie ataku.
Maddara musi mieć dokładnie określone zadanie do spełnienia. Smok musi określić bardzo wiele rozmaitych parametrów, ważnych do prawidłowego działania. Wielkość, ciężar, barwa, miejsce pojawienia się, temperatura, kierunek i prędkość ruchu i tym podobne.–
– Zacznijmy od wydobycia tej magii z ciebie. Proste zadanie. Skup się na swoim umyśle i wyobraź sobie mały przedmiot. raczej prosty. Wyobraź sobie że ten przedmiot pojawia się tutaj na ziemi. Ale coś prostego. Patrząc tutaj na ziemię wyobraź sobie np. mały kamień, który ma szary kolor, jest chłodny, porowaty. Potem widząc go swoją wyobraźnia, przelej w nią moc. Wyobraź sobie że między tobą, między twoją głową powstaje połączenie i moc z głowy przelewa się w ten wyobrażony przedmiot. I tyle. Spróbuj! –

[Kreatywny Kolec]

Z samego słuchania Nurt wywnioskował jedno- magia jest trudna. Wydawało mu się że jest bardziej skomikowana niż nauka czegokolwiek. Raczej nie będzie będzie niej korzystać jakiś bez przerwy ale ciekawość robiła swoje. Kiedy Piastun (samiec myśli że to jest imię nauczyciela) skończył mówić, adept zastosował się do jego poleceń. Najpierw postarał się skupić co było dla niego dosyć łatwe, latami malował a to WYMAGA skupienia. Bez niego tworzy się nic nie warta plama....A może magia miała dużo wspólnego z malowaniem?
Skupił się więc na swoim umyśle i wyobraził sobie...Chwila moment!
– Jak ja przelać moc skoro ja nie wiedzieć gdzie ona jest, jak wygląda i jak ja to zrobić??

[Piórko Nadziei]

– Tym się nie martw. Akurat tego, gdzie ta moc jest, tego nikt nie wie. A każdy czuje to w innym miejscu. Umysł tym sam pokieruje. Ty masz sobie tylko wyobrazić przedmiot, potem sobie wyobrazić że jakaś moc, na przykład w postaci wiązki światła, którą tylko ty widzisz, która biegnie od ciebie, do tego co ma powstać, a stanie się. Nie zastanawiaj się nad mechaniką. Zrób to!–
Piórko wiedział że tylko wyobraźnia jest decydującym, o powstaniu magicznego przedmiotu. Magia, która jest w smokach, sama dokona reszty. Sam nad tym też się nie zastanawiał zbyt głęboko. Zwłaszcza teraz, kiedy nawykł do jej używania.

[Kreatywny Kolec]

Kiedy jego wątpliwości zostały rozwiane tylko skinął głową że rozumie i zaczął od początku. Najpierw skupił się i wyciszył, zamknął oczy a w wyobraźni zobaczył to co chciał stworzyć. Widział szary kamień wielkości jego łapy, był szorstki i zimny w dotyku a ważył tyle co jajo smoka z rozwiniętym już w środku smokiem. Nadał mu w wyobraźni twardość i odporność na tyle dużą że dopiero upadek na skalisty teren z dużej wysokości mógłby naruszyć jego strukturę. Dodał jeszcze na jego szarej powierzchni kilka bruzd a centralnie na środku dodał jeszcze różowe koło w białe kropki jakby było namalowane, kamień miał się pojawić obok prawej łapy Piastuna. Trzymając to wszystko w głowie wyobraził sobie jak biała energia wlatuje do tego tworu i nadaje mu realny byt.

[Piórko Nadziei]

-Noooo, ładne to.–
Piórko zachwycił się owalnym i kolorowym kamieniem, przyozdobionym malunkiem, niczym elficką runą.
-Kreatywny to raczej jesteś, więc wyobraźnia powinna pozwolić ci na nadawanie bardziej wyszukanych form, tworzonych przedmiotów. Czasem jednak magia bywa przydatna w bardziej funkcjonalnych sprawach. Nie jesteś klerykiem, więc nie koniecznie ci się to przyda, ale gdybyś musiał zrobić sobie miseczkę. Takie małe naczynko na wodę, w którym zagotował byś ziółka, tak profilaktycznie, dla zdrowia. Pamiętaj że miseczka, mimo że powstanie w twojej wyobraźni, musi zachować funkcjonalność. Aby tak na prawdę, stała się prawdziwą miseczką, z dowolnego materiału odpornego na ogień i wodę. Z kamieniem ci poszło nieźle. Zrób więc miseczkę. Wyobraź sobie wszystkie jej atrybuty, gładkość w dotyku, fakturę powierzchni, ciężar, strukturę wewnętrzną materiału, elastyczność lub twardość, ale i cechy wyglądu, jak kolor, kształt, głębokość i inne właściwości jakie ci przyjdą do głowy.
Po tym zadaniu, zajmiemy się czymś konkretnym.–

[Kreatywny Kolec]

Kreatywny nie spodziewał się że mu się uda a jednak, po prostu zrobił coś z niczego i była to jego robota. Może teraz będzie mógł wykorzystać maddarę do łatwiejszego malowania, skoro może stworzyć kamień to czemu by nie spróbować czegoś podnieść za jej pomocą? Machnął zadowolony ogonem na słowa Piastuna i odpowiedział mu – Ja właśnie się tak tutaj nazywać. Kreatywny Kolec– i wyszczerzył się do niego na sekundę a potem przeszedł do działania. Skupił się ponownie co przychodziło mu łatwo i najpierw wyobraził sobie zarys miseczki a potem dodał do tego że jest zrobiona z przezrpczystego tworzywa. Owy materiał był twardy jak diament, chłodny i odporny na ciepło i zimno. Miseczka stworzona z tego co wymyślił była lekka ale wytrzymała oraz miała wielkość arbuza. Była głęboka na tyle że pomieści trzy dorodne jabułka. Teraz trzymając to wszystko dodatkowo znowu wyobraził sobie jak biała energia wlatuje do tego tworu i nadaje mu prawo istnienia w tym świecie.

[Piórko Nadziei]

– Noooo.... przezroczysta miseczka jaką stworzyłeś, dowodzi że możesz tworzyć funkcjonalne przedmioty. Nie są trwałe, znikają gdy przestaniesz na nie zwracać uwagę, lub gdy wyczerpie się zgromadzona w nich moc. Znaczy to że nie zrobisz sobie donicy w ten sposób, nie posadzisz w nim kwiatka i będziesz trzymał do ozdobienia tarasu, przy wejściu do jaskini. Ale możesz zrobić to: –
– Piórko wziął miseczkę, nabrał wody z wodospadu i wrzucił tam kilka zebranych pospolitych ziół. Skupił się i przywołał w wyobraźni małą, wielkości jabłka kulę, zbudowaną z magmy, jak ta wylewająca się z wulkanu, o jej konsystencji, wyglądzie, i właściwościach. Gorąca magma rozpaliła się na jakimś kamieniu, trawiąc go powoli swoim gigantycznym ciepłem. Ciepło rozchodziło się na boki i czuć je było wyraźnie. Piórko następnie sprawił, że miseczka zawisła w niewielkiej wysokości, nad tą drobiną magmy, a po chwili woda w niej zaczęła się gotować. Piórko wylał gotującą się wodę na magmę, która zresztą zaraz znikła i oddał naczynie.
– Przykład użycia magicznego tworu. Chwali się tobie że był na tyle trwały i funkcjonalny, że dało się coś takiego uczynić. Na zakończenie nauki tylko dwie rzeczy. Pokażę ci jak podnosić przedmioty i dostaniesz test do wykonania.–
– Musisz wiedzieć że magicznie nie możesz nic zniszczyć, ani nawet przesunąć. Nasza magia oparta jest o maddarę. A ta służy do tworzenia, nie do zjawisk kinetycznych, czy do czegokolwiek innego. Jednak możesz używać pośrednich rozwiązań. Widziałeś że nie trzymałem miseczki w łapach, aby się nie poparzyć. Lewitowała nad kulą magmy, którą stworzyłem. Ty masz władzę poruszać swoim tworem. Możesz sam sprawić że przedmioty które stworzysz, zawisną, polecą, popłyną. Wystarczy że wyobrazisz to sobie. Ale ja nie mam wpływu na twoją magię. Dla mnie to była zwykła miseczka, woda w niej i zioła, były też prawdziwe, przynajmniej z mojego punktu widzenia. To jak sprawiłem że zawisła nad płomieniem? –
– Otóż moja wyobraźnia dotyczyła innej miseczki, która przyległa do twojej od spodu. Nie była widoczna, gdyż nie nadałem jej cech wizualnych, ale nadałem jej kształt i gęstość i twardość, w który mogłem tchnąć maddarę. A to był już mój twór, którym mogłem sterować. Sprawiłem że zawisł. wraz z twoją miseczką nad ogniem lawy. Proste nie?–
Piórko pomyślał teraz nad zadaniem. Nie wiele przekazał adeptowi, ale wystarczy mu praktycznie do wszystkiego, zresztą większość odkryje już sam.
– Widzisz tutaj jest dość duży głaz. Leży w wodzie, tuż za wodospadem. Wyjmij go stamtąd, a będę wiedział, że umiesz zarządzać swoją maddarą w podstawowym stopniu.–

[Kreatywny Kolec]

Nurt poza tym że wykorzysta magię do poruszania czymś raczej nie będzie z niej korzystać, czuł jak maddara szybko się w nim kończy jak to nazwał Piastun. Odetchnął parę razy i trochę z niechęcią spojrzał na skałę, jednak nie dyskutował i postarał się wykonać polecenie. Skupił się ale to już poraz ostatni, jak będzie musiał coś jeszcze zrobić to chyba tutaj padnie. Zawiesił wzrok na kamieniu i wyobraził sobie jak niewidzialna siła najpierw unosi go do góry, ta niewidzialna siła podnosiła obiekt od dołu jakby ten był właśnie w jakiejś misce ale na odpowiednią skalę. Potem dodał do tego ruchu pionowego ruch w prawo, w jego stronę (zamknął oczy) jakby niewidzialna siła unosząca trzymała teraz kamień od dołu i pchała jednocześnie z boku na niego. Potem wyobraził sobie jak kamień upada niecały skok od niego. Teraz znowu przelał maddarę bo już to w miarę zrozumiał i czekał na rezultat.

[Piórko Nadziei]

– A więc udało ci się wykonać ostatnie z naznaczonych zadań. Jak widzisz, maddara jest przydatna bardzo do celów użytkowych, jak tworzenie przedmiotów codziennego użytku, naczyń, ale też i transport. Umiesz to wszystko w stopniu podstawowym i mniemam, że dasz sobie radę w rozwijaniu tej umiejętności dalej. Magia jaką poznałeś, to podstawa do jej użytkowania w różnych formach. Mimo że służy wyłącznie do tworzenia, to jednak dzięki inteligencji, użyć ją możesz tak do obrony, jak i do ataku. –
Piórko przerwał tutaj wywód, aby ocenić stopień zrozumienia jego wykładu przez adepta. Już po chwili zastanowienia wiedział, że wiedza którą przekazał, została przyswojona w sposób wystarczający. Nie powie o jakimś szczególnym zrozumieniu, ale też nie powie, że jest coś źle.
– Uważam, że mogę uznać poziom twojego zrozumienia, tego co ci przekazałem o magii, za dostateczny. Resztę pojmiesz sam, przez ćwiczenia i dociekliwość, której ci życzę. Czy chcesz uczyć się czegoś jeszcze? Widzę że jesteś zmęczony. Maddara w tobie musi się zregenerować. Ale gdybyś chciał czegoś jeszcze, wystarczy, że mnie wezwiesz. –

/ Można raportować Magia Precyzyjna poziom I /

[Kreatywny Kolec]

Samiec miał dosyć na dzisiaj ale poczuł zadowolenie kiedy Piastun poinformował go o zakończeniu nauki, jednak od razu pokiwał potwierdzająco łbem że wszystko zrozumiał. Czuł że jednocześnie dużo potrafi ale jednak jeszcze tyle musi wiedziec. Pomyślał chwilę i niemal zakrzyknął kiedy ten fakt przyszedł mu do głowy – Oh no oczywiście! Czy Ty móc jutro się jutro ze mną spotkać na gejzerach i przekazać wiedzę jaką Ty mieć o tych terenach?– Kiedy tylko uzyskał odpowiedź ruszył pieszo w kierunku który tylko on znał.

Zt.

[Piórko Nadziei]

Piórko Zgodził się na naukę smoczego świata i otaczających go terenów. Sam też posiadał dość dużą wiedzę na ten temat i chętnie nauczał. Tutaj już nie miał co do roboty. Wybił się mocno z czterech łap jednocześnie i rozłożywszy skrzydła, kilkukrotnie machnął nimi aby się wzbić wyżej, a wraz z prądem powietrznym unieść się i odlecieć do swojej jaskini.

[Dzwonna Łuska]

Zastukała nerwowo pazurkami o kamienne podłoże, rozglądając się przy tym na boki.
Najwyraźniej znowu za bardzo się pośpieszyła i przyszła za stanowczo za wcześnie!
Nah! Chyba musi wreszcie wyuczyć się lepszego wyczucia czasu!
Dzwonna rozłożyła się na skale, łapy wyciągając przed siebie.
A jeśli o uczeniu mowa...
Ostatnio trochę to zaniedbała, bo kiedy ostatnio się czegoś uczyła..?
Tak z 2-3 księżyca temu, chyba...
Mph! Jak zawsze musiała coś niepotrzebnie rozciągnąć! Czy nie mogła nauczyć się wszystkiego od razu, i mieć później spokój?
Przewróciła się na plecy, próbując myślami zając jakoś ten czas.
I kiedy zaczęła myśleć w trzeciej osobie? Nosz!

[Tejfe]

Rycerski przybył do Małego Wodospadu, przy Błękitnej Skale. Tutaj umówił się ze swoją uczennicą, Dzwonną Łuską, która kiedyś pomogła mu w nauce pływania. Miłe wspomnienie. Rycerski cieszył się z tego dnia, na to, e będzie mógł ją uczyć. Dzisiaj wyjątkowo czuł się lepiej, choć głowa pulsowała nadal, to przynajmniej nie miał zawrotów. Miał więc ciut energii i chciał ją wykorzystać w sposób jakiś pożyteczny. –Witaj, ma droga.– powiedział, zastając leżącą na plecach młodziutką adeptkę. Poczekał, aż samiczka się podniesie i usiądzie na przeciwko niego. Uśmiechnął się lekko, nawet nie wymuszenie. –Powiedz mi więc, czymże ten kamuflaż jest?– Trochę teorii na wstęp.

[Dzwonna Łuska]

Leżała tak dłuższą chwilę, przymknąwszy wcześniej oczy.
I pewnie by to kontynuowała, gdyby tylko ktoś znów jej by nie obudził..!
Wstała z niechęcią tuż po przywitaniu Rycerskiego, oraz wydaniu cichego pomruku, by następnie podrapać się po głowie i przysiąść niedaleko niego. Nieświadomie kiwając się na boki, zamyśliła się nad pytaniem.

– D-Do chowania.. I-I.. Ten tego.. – Zatrzymała się nagle, próbując dobrać odpowiednie słowa.
– AAa! I ten.. Witam..! – Dodała kiwając od razu pyskiem, cóż nie przywitała się gdy tu przyszedł, ale przecież chyba lepiej później niż w cale?

– C-Chowania i uk-krywania.. Się! – Nareszcie udało się jej powiedzieć co miała na myśli.
Cóż, może nie były to ''myśli'' dokładne, ale przecież nadal były!
Gdy skończyła, przystanęła na reszcie w miejscu próbując pozbyć się znużenia potrząsając delikatnie pyskiem.

[Tejfe]

Jantara rozbawiło zachowanie młodej samiczki i trwające w nim ciągłe napięcie, spowodowane chorobą nieco się zmniejszyło. Musiało jednak trochę minąć, nim przyswoił sobie słowa Koral. –Dobrze.Nie całkiem, lecz.– powiedział miło, ale nie był zbyt usatysfakcjonowany jej odpowiedzią. –Czyżbyś dodać coś jeszcze mogła? Krycie się i chowanie w nauce skradania też jest. Czymże różnią się te dwie umiejętności, czy wiesz? Rzeknij też, czy wiesz na co uważać potrzeba? Jeśliś jednak tego nie wiesz, wytłumaczę Ci chętnie. Spróbuj jednak wpierw coś od siebie powiedzieć jeszcze.– powiedział, zauważając, że powtarza się nieco. Miał jednak nadzieję, że jego współpraca z adeptką pójdzie sprawnie.