Liściaste rozstaje

[Figlarne Serce]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Czerwień Kaliny, jest nadzwyczajną mistrzynią, dzięki niej sporo już wiem o ziołach, choć wciąż się jeszcze uczę. – odpowiedziała i podeszła do Burzowego stając u jego boku. – Masz może ochotę się przejść? W międzyczasie możemy dalej rozmawiać, chciałabym cię lepiej poznać. U kogo trenujesz i kim zamierzasz zostać? A przede wszystkim co lubisz robić? Ja odkryłam na przykład, że uwielbiam śpiewać i uszczęśliwiać innych, nie ma nic przyjemniejszego od szczerych uśmiechów na pyskach moich przyjaciół i rodziny. Dla nich stanęłabym chyba nawet na rogach chociaż nie wiem czy jest to w ogóle wykonalne. Heh...mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że tak dużo mówię? Wiem, że niektórzy mogą tego nie lubić, ale ja już tak chyba po prostu mam, czasami nie umiem się powstrzymać, żeby czegoś nie powiedzieć. – zaśmiała się serdecznie.

[Znamię Burzy]

A więc Burzowy ponownie wstał, a potem został zarzucony mnóstwem pytań, ale także informacji. Mnóstwem, całym ogromem. Ale nie, szczerze powiedziawszy mu to nie przeszkadzało. Uporządkował sobie szybko wszystko w głowie i ruszył w którąś ze stron. Nie zwracał uwagi nawet na to, gdzie szedł, po prostu odpowiadał Figlarce.
– Zamierzam zostać czarodziejem – najlepszym w Wolnych Stadach dodał w myślach, jednak nie powiedział tego na głos. Wiedział, jak takie komentarze mogą zostać odebrane przez inne smoki – trenuję u Lazurowej Mgiełki... ale nie miałem z nią jeszcze ani jednego treningu. Na razie podstaw magii uczy mnie Leszczynowa Łuska, może ją skądś znasz? I właśnie maddara jest tym, co kocham. Po prostu uwielbiam czuć w sobie jej przepływ, nie mogę się doczekać pierwszej walki. Mam nadzieję, że stoczę ją już niedługo – przerwał na chwilę, żeby zaczerpnąć tchu. Mimo, że starał się dorównać kleryczce, nie potrafił wyrzucić z siebie tylu słów w takim tempie – ale rodzina jest również dla mnie ważna. Choć ta bliska nie jest zbyt wielka... – tak naprawdę miał tylko swojego tatę, czyli Cichego, swoją siostrę, Lazurową Mgiełkę i to tyle. A, jeszcze Szkarłatny Księżyc, ale z nim zbyt wiele kontaktu nie miał – nie, możesz mówić ile tylko chcesz... bylebyś nie pędziła, bo się pogubię – zaśmiał się – kim są twoi rodzice? Moim tatą jest Cichy Potok – szedł tak obok Figlarnej i w pewnym momencie zorientował się, że coś nie zgadza się z oczami smoczycy. Czy prawe nie było innego koloru, niż lewew? Było mu głupio się pytać, ale chciał to jakoś sprawdzić. Figlarna wydawała mu się być coraz bardziej interesująca...

[Figlarne Serce]

– Niestety nie znam Leszczynowej Łuski, ale to bardzo ładnie z jej strony, że cię uczy, mam nadzieję, że wszystko ułoży ci się jak najlepiej. Mnie też używanie maddary bardzo się spodobało, szczególnie, że to ty mnie tego nauczyłeś, wspaniale umiesz uczyć. Dobrze, to ja będę teraz mówić trochę wolniej, moimi rodzicami są Azyl Zabłąkanych i Chłód Życia. Mam też rodzeństwo, dwóch braci i dwie siostry. Ogromnie kocham swoją rodzinę i...ej! Coś nie tak? – zagadnęła nieco zdziwiona dostrzegając, że samiec nader uważnie się jej przypatruje. Przystanęła i również spoglądała na niego z lekka kołysząc ogonem w obie strony i ciekawsko nastawiając uszy.

[Znamię Burzy]

Słuchał dalej Figlarnej z niejakim rozbawieniem i zastanawiał się, jak będzie sprawować się jako uzdrowicielka. Jak zmieni ją ta praca, ponieważ widząc smoki, które udało się wyleczyć, wiadomo, jest się zadowolonym, usatysfakcjonowanym. A co z tymi źle wyleczonymi? Albo okaleczonymi?
Samiczka powiedziała Burzowemu o swoich rodzicach, a o Azyl Zabłąkanych adept musiał, nawiasem mówiąc, zapytać. Znał większość smoków Życia i Wody chociażby z imienia, a tej smoczycy znikąd nie kojarzył. A później Figlarna stanęła w miejscu i miał okazję, żeby zrobić się czerwonym... gdyby tylko smoki tak mogły. Tak czy inaczej nie miał pojęcia jakim cudem kleryczka zauważyła, że jej się przygląda. Przecież tylko co jakiś czas spojrzał się w jej stronę, nie było w tym nic dziwnego. Nie mogło to wyglądać jakoś nadzwyczajnie. Samiczy instynkt?
Spojrzał się na nią i gdy przerwała powiedział z zainteresowaniem – i? – pozwolił Figlarce mówić i odpowiedział – nie, a dlaczego? – może niektórzy uznali by to za głupie, ale Burzowy nie wiedział, jak Figlarna zareagowałaby na pytanie o oczy. Tym bardziej, że teraz mógł bez problemu zobaczyć, że ma rację. Nie chciał wprawić jej w zakłopotanie – kim jest Azyl Zabłąkanych? – wtedy zdał sobie sprawę, że to pytanie też może nie było najmądrzejsze. Skoro jej nie znał to... No cóż, przynajmniej będzie wiedział, jak Figlarka zachowuje się w takich sytuacjach.

[Figlarne Serce]

– Ach, sama nie wiem...tak mnie widocznie coś naszło, ale skoro wszystko jest dobrze, to się cieszę. – odparła z lekkim uśmiechem wracając do spacerowania. I wszystko było w jak najlepszym porządku dopóki Burzowy nie zapytał o jej matkę. Kleryczka ponownie stanęła w miejscu, a wszelka wcześniejsza wesołość momentalnie znikła z jej pyska. Opuściła uszy i ogon wzdychając ciężko.
– Była... – zaczęła poprawiając go cichym i smutnym głosem. –...uzdrowicielką Stada Życia. Bardzo ją kochałam i zawsze pragnęłam stać się taka piękna i dobra jak ona, dlatego zdecydowałam się podjąć trening, by kiedyś móc pomagać wszystkim chorym i cierpiącym smokom. Myślałam, że mama zostanie moją mistrzynią, ale nawet nie zjawiła się na mojej ceremonii. W sumie ostatni raz widziałam ją, gdy byłam jeszcze pisklęciem, jednak...nadal pamiętam. – zamilkła, a po chwili uniosła pysk w górę, by spojrzeć na zachodzące słońce i zaczęła śpiewać.
– Gdy przy mnie była
Szczęście budziła
Jak pierwszy po mrozach liść
Lecz teraz szlocham
Bo bolesna tęsknota
Me serce rozdziera dziś

Uzdrowicielka
I duma wszelka
Wzór też, aby za nią wciąż iść
Życzliwa, kochana
Zniknęła, a rana
Wciąż krwawi w mym sercu dziś

Tak, bym pragnęła odwrócić los
Być przy niej dzień i noc
Jej wzrok ciepły
Jak słoneczny był blask
Lecz teraz
Zgasł już

Jej uścisk kojący
Ziołami pachnący
Osuszał płynące me łzy
Dziś nie wiem czy żyje
Żal mnie ściska za szyję
Zostały już tylko sny
Zostały już tylko sny
Już tylko sny...* – zamilkła, czując, że jej ciało drży, a coś gorącego i wilgotnego spływa powoli po obu stronach jej pyska. Kolejne krople spadały na ziemię, aż Figlarna zacisnęła powieki, chcąc je powstrzymać. Nie, nie może płakać. Płacz to oznaka słabości, a ona chciała być silna, musiała być silna...dla swojej rodziny, dla stada.

//Piosenka mojego autorstwa na TĘ melodię.//

[Znamię Burzy]

Burzowy po raz pierwszy zobaczył, jak Figlarna posmutniała. Nie zdziwiłby się, gdyby był pierwszym smokiem, który mógł zobaczyć kleryczkę w takiej postaci. Postaci smutnej, melancholijnej. Słuchał jej słów, tym razem spokojnych, cichych. Opowiadała mu o swojej mamie. Ty przynajmniej wiesz, kim jest twoja mama. Była znaną i szanowaną smoczycą, a jego? Ojciec Kropli dostał jajo spoza bariery, samczyk pojawił się na świecie, jeszcze w jaju, właśnie tam. Nie znał swojej matki, była jakąś nieznaną smoczycą, jakby się tak nad tym zastanowić to pewnie Cichy spotkał ją może dwa razy? Czy miał komuś to za złe? Nie, chyba nie, nie odczuł utraty matki, ponieważ nigdy jej nie miał. Tata się nim naprawdę dobrze zaopiekował, zadbał, żeby niczego mu nie brakowało, nauczył wszystkiego, co potrzebował. Dzięki temu Burzowy nie czuł nigdy potrzeby posiadania matki. Jedynie mógłby być zły na tatę, że to on w pewnym sensie pozbawił go matczynej miłości, ale... nie potrafił. Nie umiał, darzył w końcu swojego ojca, byłego Przywódcę Wody, teraz starszego, szacunkiem.
No właśnie, jak już zauważył, on nie utracił matki. On po prostu jej nigdy nie miał. Figlarna pamięta Azyl, więc musi odczuwać w stosunku do niej coś strasznego...
I wtedy Figlarka zaśpiewała. Burzowy zrobił wielkie oczy na głos samiczki. Potrafiła pięknie śpiewać, a do tego ten tekst... Figlarka była bardzo, ale to bardzo wrażliwa. A on był teraz naprawdę poruszony, chyba pierwszy raz w życiu. Smoczyca nie miała za złe matce, że ta odeszła. Jakby nie przyjmowała do wiadomości, że ta pewnie po prostu odeszła...
Gdy Figlarna skończyła śpiewać Burzowy spojrzał na nią. Dopiero teraz zwrócił uwagę na to, ile już wstrzymuje powietrze. Gwałtownie je wypuścił, zauważył, że samiczka próbuje powstrzymać łzy. Ale po co? Dla wielu mogą być oznaką słabości. Ale w takich sytuacjach są oznaką tego, że smoki są rasą rozumną. Są wrażliwe, nie jak głupie zwierzęta czy drapieżniki. To na emocjach budują współpracę, sojusze, stada. Bez tego...
– Nie musisz powstrzymywać łez. Nie jesteś wśród wrogów, a wśród swoich – wymusił uśmiech. Szczery uśmiech byłby obrazą dla Figlarnej, zresztą raczej nie potrafił uśmiechnąć się szczerze w tym momencie. Burzowy szczerze współczuł smoczycy i był w pewnym sensie zły na Azyl – ja w ogóle nie znam swojej mamy. Ale ty swoją straciłaś, a ja po prostu nigdy jej nie spotkałem– przerwał. Nie wiedział, co powinien dodać.

[Figlarne Serce]

Odruchowo przytuliła się do Burzowego Kolca, chwilowo tracąc kontrolę nad emocjami i wybuchając bezradnym płaczem. Do tej pory cały czas usiłowała to hamować, ale po jego słowach nie mogła już wytrzymać i jedynie szlochała cicho wtulona w adepta, a kolejne srebrzyste łzy płynęły spod jej na wpół przymkniętych powiek. Ciężko powiedzieć jak długo to trwało, ale nagle zapadła cisza, jedynie serce kleryczki uderzało wciąż mocno i niespokojnie. Odsunęła się od niego, a nawet cofnęła o jeszcze kilka kroków mocno zawstydzona własnym zachowaniem, co prawda bywała niezwykle wylewna, ale wiedziała, że niektórych może to zdenerwować, a nawet rozgniewać. Poza tym to wszystko nie wypadało, była już przecież prawie w pełni dojrzałą smoczycą, a nie małym pisklęciem, żeby reagować w ten sposób. Przytulać się z płaczem można tylko do swojej mamy, a tej niestety przy niej nie było. Dlatego właśnie powinna była bardziej się hamować. Zapewne Burzowy będzie teraz oburzony i nie zechce więcej z nią rozmawiać. Cóż...miała bujną wyobraźnię, więc niemal natychmiast przyszło jej do głowy, że samiec pewnie już jest na nią strasznie zły, bo nie dość, że się na nim tak uwiesiła to jeszcze pewnie zmoczyła mu łzami łuski. Och, co ona najlepszego narobiła!
– Przepraszam, Przepraszam! Już więcej tak nie będę, przysięgam! – zawołała spanikowana zasłaniając się skrzydłami jak przed uderzeniem.

[Znamię Burzy]

Samczyk nie wiedział, jak ma się zachować. Nie był do czegoś takiego przyzwyczajony... On sam nie reagował w taki sposób. Raczej nie okazywał uczuć wszem i wobec, owszem, dzielił się nimi z innymi, ale nie w tak ekspresyjny sposób. Obserwował jednak smoki, które poznawał. Figlarka była pierwszą przez niego poznaną smoczycą, która okazywała emocje w tak oczywistej postaci. W tak widocznej. Większość jednak w jakiś sposób starała się nad nimi panować, czasem to się udawało, czasem nie. Najciekawsza jednak była ta "elitarna" grupka, która potrafiła zupełnie zafałszować swoje emocje... albo po prostu tych emocji, w pewnym sensie, nie miała. Psychologiczne ambicje, taaak. Jeszcze sporo odkryć przed samczykiem.
Nie odsunął się od Figlarnej. Nie potrafiłby się na to zdobyć. Rozumiał, że strata matki ją boli. Azyl, uzdrowicielka, która zniknęła z życia... Życia. Nie mogło to przejść bez echa w psychice samiczki. Sam zresztą powiedział, że nie musi wstydzić się łez, więc jak mógłby teraz być złym na kleryczkę? Zresztą w zasadzie to nie zdążył nawet machnąć łapą, a Figlarna już się odsunęła.
– Spokojnie – odezwał się z niemrawym uśmiechem – nic się nie stało – nie wiedział, co powinien teraz dodać. Figlarna była w zasadzie roztrzęsiona. Nie wiedział, czy będzie chciała z nim dalej rozmawiać, czy nie woli wrócić do swojej jaskini. Bał się jednak, że taka propozycja może być źle odebrana. Cóż, trzeba ważyć słowa – chcesz wrócić do domu? – powiedział to przyjacielskim tonem. Był pewien, że nie można takich słów odebrać jako coś innego niż troskę. Był jednak ciekawy, co teraz zrobi Figlarna. Bo mogła zareagować naprawdę różnie...

[Figlarne Serce]

Powoli opuściła skrzydła i wpatrzyła się w niego wielkimi, błyszczącymi oczami.
– Nie jesteś na mnie zły? – spytała, ale widząc, że Burzowy nie wygląda na rozgniewanego po chwili odetchnęła z ulgą. – Muszę cię uprzedzić, że ja często mam takie odruchy, mogę się znienacka do ciebie przytulić, trącić nosem czy nawet polizać cię po policzku. Próbuję nad tym panować...ale nie zawsze mi wychodzi. Zwłaszcza przy silnych emocjach. – wytłumaczyła zawstydzona opuszczając wzrok ku ziemi. – Proszę, nie zrażaj się do mnie...ja naprawdę nie chcę być nachalna, ani nic... – dodała, a słysząc o powrocie do obozu jedynie twierdząco pokiwała głową. W sumie będzie lepiej jak już pójdzie do własnego legowiska i nieco ochłonie. Tak, to z pewnością właściwa decyzja. Czekała jednak jeszcze na reakcję samca. Zechce ją odprowadzić czy może pożegnają się tutaj?

[Znamię Burzy]

Na pytanie Figlarnej pokręcił tylko przecząco głową. Nie był zły. Czuł się może nieco niezręcznie, tym bardziej, że sama kleryczka stwierdziła, że ma takie... odruchy. Dziwne, no ale cóż poradzi. Ciekawe, jak zmieni się przez swój przyszły fach...
Pokiwał po prostu głową na kolejne słowa samiczki. Rozprostował skrzydła i machnął nimi parę razy na próbę – to wracamy? – uśmiechnął się zachęcająco. Jakby nie patrzeć pewnie będą lecieć w tym samym kierunku. Smoki Życia na razie mieszkają na terenach Wody, więc było to w miarę oczywiste. No chyba, że Figlarka nie będzie chciała wrócić do swojej groty.
Machnął skrzydłami szybciej, uniósł się do góry, coraz wyżej. Jeśli Figlarna będzie chciała, to do niego dołączy. Jak nie – no cóż. Jej wybór. Spojrzał jeszcze w dół i ruszył w stronę terenów Ognia, aby dotrzeć w bezpieczny sposób do domu. Wlatywanie na tereny Cienistych byłoby szaleństwem, szczególnie, że już zbliżał się zmrok.

/zt... chyba

[Figlarne Serce]

Uśmiechnęła się łagodnie i ciepło już całkiem spokojna i zadowolona, że Burzowy chce dotrzymać jej towarzystwa podczas powrotu. Zresztą oboje mieszkali w obozie Wody, więc i tak będą zmierzać w jednym i tym samym kierunku. Kleryczka po niedługiej chwili również znalazła się w powietrzu, tym razem znów uśmiechając się radośnie.
– Burzowy, jesteś najmilszym i najcudowniejszym smokiem jakiego znam. – oświadczyła lecąc teraz równo z nim. Czuła się dobrze w jego towarzystwie, więc postanowiła sobie lepiej się przy nim zachowywać, żeby i on mógł się przy niej dobrze czuć. Po jakimś czasie oboje odlecieli z tego miejsca.

[Zmierzch Gwiazd]

Powolnym krokiem wkroczyła na wolną przestrzeń, gdzieś pomiędzy drzewami. Chciała choć na chwilę wyrwać się z tłumu smoków i odetchnąć świeżym powietrzem. Natura, cisza i spokój. Tego właśnie szukała na Terenach Wspólnych.
Przymknęła oczy i wyciągnęła szyję w górę. Piękna pogoda. Szpon miała dzisiaj wyjątkowo dobry humor. Miała nadzieję że spotka tutaj kogoś znajomego lub nie i że chociaż chwilkę z kimś porozmawia. Usiadła więc wygodnie na zadzie i czekała na to, co miało się stać.

[Figlarne Serce]

No i się doczekała, choć zapewne nie do końca tak jak by tego oczekiwała, bo zdecydowanie nie miało to nic wspólnego ze spokojem i radosną sielanką. Najpierw do uszu Nefrytowej dobiegł szybki tupot łap, a potem spomiędzy drzew wyskoczyła Figlarna z miejsca wpadając siostrze w objęcia. Ale bynajmniej nie wyglądała na szczęśliwą, była raczej zszokowana i przerażona, widać wpadała teraz ze skrajności w skrajność.
– Zrobiłam to!!! – wrzasnęła przenikliwie, ale zaraz ucichła zatykając sobie pysk obiema łapami i próbując się uspokoić. Oddychała szybko, a serce waliło jej mocno i niespokojnie, miała szeroko otwarte oczy. Jednak co najciekawsze intensywnie pachniała samcem, bo nie zdążyła jeszcze porządnie umyć futra, nietrudno zatem domyślić się co się wydarzyło. I jak widać to niestety przyprawiło Figlarną o niespodziewany atak paniki.

[Zmierzch Gwiazd]

Spojrzała się w stronę z której dobiegał tupot łap. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Figlarna rzuciła się na nią, omal nie przewracając Łowczyni.
– To chyba dobrze. Przecież tego chciałaś. Dlaczego więc jesteś teraz taka roztrzęsiona ? – Zapytała zmartwiona.
Od razu wyczuła zmianę w jej woni. Jej zapach był zmieszany z nieco innym zapachem, którego Szpon nie znała zbyt dobrze, ale mimo to rozpoznawała go. A przynajmniej jego małą część. Stado Ognia... Figlarka najwyraźniej nie spodziewała się że współżycie będzie tak wyglądało. I w sumie jej się nie dziwiła. Ale może tu chodziło o coś innego.

[Figlarne Serce]

– To katastrofa!!! Znaczy...tak, chciałam tego i podobało mi się, nawet bardzo, ale to, że to zrobiłam, to wcale nie dobrze tylko bardzo, bardzo źle! – odetchnęła głębiej. – Byłoby dobrze gdybym zrobiła to z kimś kogo kocham i kto kocha mnie, a mi zależało jedynie na rozładowaniu tego nieznośnego napięcia w podbrzuszu. W normalnej sytuacji pewnie bym tego nie robiła, ale akurat wtedy musiał zjawić się Kreatywny Kolec, który najwidoczniej w danej chwili miał podobną potrzebę, no i tak wyszło. Oprzytomniałam dopiero jak poprosił, bym go poinformowała jak coś się z tego wykluje i przeraziłam się. Co prawda zawsze chciałam mieć własne pisklęta, ale nie tak. Zdajesz sobie sprawę co będzie jak kiedyś się na poważnie zakocham i zapragnę stałego związku? Będę cierpieć, bo teraz nikt już nie będzie mnie chciał za partnerkę i na zawsze zostanę samotną matką, wszystko przez moją własną głupotę! Arrrgh...co mnie podkusiło, żeby to zrobić? Dlaczego nie potrafiłam tego powstrzymać? – rozpaczała przytulona do siostry. Opuściła uszy i wpatrywała się w nią w nadziei na jakąś radę, wsparcie, ratunek...cokolwiek.

[Zmierzch Gwiazd]

Westchnęła przeciągle. Tego się właśnie obawiała. Bała się, że Figlarka zrobi coś, czego później będzie bardzo żałować.
– Co się stało, już się nie od stanie. Ale nie rozpaczaj siostro. Wiele samic umyślnie współżyje z pierwszym lepszym samcem, żeby tylko mieć pisklęta. Rozumiem, że ty nie zrobiłaś tego świadomie, ale tego się już nie da cofnąć. I bądź pewna, że w przyszłości jeżeli kogoś pokochasz, to samca na pewno nie będzie interesowało z kim i czy w ogóle masz pisklęta. Nikt nie mówił że samotne matki mają mniej powodzenia u płci przeciwnej, niż te które nie mają piskląt. Wręcz przeciwnie. Samce przychylniejszym okiem patrzą na matki, bo to znak że Smoczyca jest już dojrzała. A właśnie takie podobają się samcom. Na następny raz mogę cię jedynie ostrzec. Uważaj z kim współżyjesz. Czyż nie lepiej jest najpierw poznać osobę z którą decydujesz się na taki krok ? Poza tym, nie wiadomo czy z jaj się coś wykluje bo jak pewnie wiesz, zdarzają się przypadki gdy jaja są puste w środku. Nie bój się, będę przy tobie na dobre i na złe.
Rozłożyła skrzydła i okryła nimi siostrę. Nefrytowa miała nadzieję, że jej słowa choć trochę wesprą kleryczkę w tym trudnym dla niej okresie.

[Figlarne Serce]

– Wiesz...jest w sumie ktoś kogo lubię i nawet miałam cichą nadzieję, że może w przyszłości wyniknie z tego coś więcej. Ale on choć jest miły i uprzejmy, to jednak zdaje się utrzymywać pewien dystans i...już raz się przy nim wygłupiłam. Obiecałam sobie wtedy, że będę się lepiej zachowywać w jego obecności, ale nie mam pojęcia jak to zrobić. Heh...i jak on będzie reagował na mnie teraz, po tym co zaszło? Co w sumie zrobić, żeby interesujący mnie samiec zaczął na mnie zwracać uwagę jak na potencjalną partnerkę? A co do jaj z Kreatywnym...po pierwsze obawiam się momentu ich składania, to z pewnością przyjemne nie jest. I właśnie martwię się co będzie jeżeli nie wykluje się z tego lęgu żadne pisklę. Mimo wszystko nie chciałabym, żeby Kreatywny był na mnie zły gdyby nic się nam z tego nie uchowało. – powiedziała przygnębionym tonem. Czuła się kompletnie bezradna i zagubiona, ale wiedziała, że Nefrytowa ma rację. Tak, drugi raz już się tak idiotycznie nie zachowa, choćby nie wiadomo jakie napięcie męczyło ją w podbrzuszu. To był tylko taki jeden głupi wyskok, a teraz już zrobi wszystko, by poukładać sobie życie jak należy. Przyłoży się do swoich treningów, wychowa pisklęta najlepiej jak potrafi, a jeśli kiedykolwiek się na poważnie zakocha i zdobędzie partnera na stałe, to zawsze, ale to zawsze będzie mu wierna, aż do samej śmierci.

[Zmierzch Gwiazd]

– Figlarko, nigdy nie wiadomo co czuje samiec, dopóki tego nie okaże jakimś wyraźnym znakiem. Przecie to nie jest pewne że na pewno utrzymuje dystans. Może tylko stara się utrzymywać dystans, bo on również cię kocha ale nie jest pewny twoich uczuć ? Według mnie, powinnaś powiedzieć mu co czujesz do niego. Może po tym wyznaniu samiec wreszcie spojrzy na ciebie jak na potencjalną partnerkę do końca życia. Jeżeli mogę spytać, to jak on ma na imię ? Możliwe że znam go i że będę mogła ci więcej powiedzieć, jak sprawić żeby się zaczął tobą interesować. A wracając do jaj... Tak, składanie jaj raczej nie będzie zbyt przyjemne, ale wierzę że dasz radę i z tym. A Kreatywny ? Skoro jak wspomniałaś, nie planowaliście piskląt, to raczej nie będzie on zawiedziony ani zły, ale bardziej zdziwiony. Nie wiem od czego zależy, czy jajo jest puste czy nie, ale tak czy siak nie jest to na pewno wina matki.
Spojrzała prosto w oczy siostry i otarła się delikatnie pyszczkiem o jej pyszczek, żeby Figlarka przestała być już taka przygnębiona.

[Figlarne Serce]

– Spotkaliśmy się ledwie ze dwa razy i większość czasu spędziliśmy na nauce magii, więc ciężko tu raczej mówić o miłości. Zachowywał się bardzo uprzejmie, jest miły i sympatyczny, jak poruszył temat matki też przez chwilę straciłam nad sobą panowanie. Najpierw zaśpiewałam piosenkę, bo naszła mnie wena, potem wzruszyłam się tą piosenką i zachciało mi się płakać, ale się wstrzymywałam. On wtedy powiedział, że nie muszę powstrzymywać łez, a ja nie wytrzymałam i wtuliłam się w niego rozklejając już do reszty. Nie odepchnął mnie, ani nie był o to zły, ale nie odwzajemnił też mojego uścisku, więc zadowolony też z pewnością nie był. A mnie było wstyd, że się wtedy tak przy nim wygłupiłam, wiem, że nie powinnam. Widzisz...lubię go, ale boję się o tym mówić, nie chcę, żeby źle odebrał moją sympatię i lękam się odrzucenia. Zresztą wątpię bym kiedykolwiek miała u niego poważniejsze szanse, bo jest bardzo przystojny i z pewnością dużo samic już się za nim ogląda. A na imię ma Burzowy Kolec i jest ze Stada Wody, znasz go? – zagadnęła na koniec. Natomiast po tym, co Nefrytowa powiedziała na temat jaj zdążyła się już całkiem uspokoić. W ogóle samo przebywanie i rozmowa z siostrą były dla niej kojące, widocznie potrzebowała, aby ktoś doradził jej w tych trudnych kwestiach.

[Zmierzch Gwiazd]

– Skoro ani cię nie odepchnął ani te nie przytulił to może oznaczać tylko jedno.... Boi się swoich uczuć. Nie wie po prostu czy powinien. Siostro, powtarzam jeszcze raz, powinnaś powiedzieć mu co czujesz. Wtedy przynajmniej będziesz pewna jego uczuć względem ciebie. Według mnie, wcale się nie wygłupiłaś. Po prostu zrobiłaś to co uważałaś za słuszne. Podjętych decyzji nigdy się nie żałuje. Żałuje się jedynie bezczynności. Nie lękajcie się. Wierzę że zrozumienie twoje uczucia. – Powiedziała spokojnym tonem.
Chwilę później westchnęła ciężko. Już raz jej to wyjaśniała, ale nic nie szkodzi gdy powtórzy to jeszcze jeden raz.
– Już ci mówiłam, jesteś piękną i młodą samiczką. To właśnie takie jak ty są najlepszymi kandydatami na przyszłe partnerki. Skoro zaimponował ci jego charakter, to raczej nie będzie problemu z odrzuceniem. Mówiłaś że jest miły, więc nie złamie ci serca bez powodu. Burzowy Kolec... Niestety nie znam go.

[Figlarne Serce]

– Hmm...może spróbuję zrobić jak mówisz, ale nie tak od razu, poczekam z tym na właściwy moment i wtedy mu powiem. Naprawdę bym chciała, żebyś miała rację, wiem, że pod wieloma względami nie jestem idealna. Bywam czasem zbyt wylewna, płaczliwa, lekkomyślna i stanowczo za dużo gadam, ale wiem jedno. Jeżeli się z kimś zwiążę, to tak całkowicie na poważnie i do końca życia, nigdy go nie zdradzę, ani nie opuszczę. Nigdy, przenigdy też nie zawiodę jego zaufania. Mogę to przysiąc z łapą na sercu i niech bogowie mnie pokarzą jeżeli nie zdołam dotrzymać tej przysięgi. – zakończyła poważnym tonem trzymając łapę na swej piersi. Po chwili spojrzała na Nefrytową.
– Dziękuję, że o tym ze mną rozmawiasz kochana i że mnie wspierasz, teraz czuję się dużo lepiej. – rzekła, patrząc na nią z wdzięcznością.