Kanion Szeptów

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uśmiechnęła się delikatnie. Właśnie o to jej chodziło. Chciała utrudnić mu nieco skradanie, poprzez stworzenie terenu na którym Faelan będzie doskonale widoczny. To był test, który sprawdzał jego umiejętności oraz wiedzę na sam koniec lekcji.
Biała pustynia rozpłynęła się, a rodzeństwo znowu było w starym, dobrym Kanionie Szeptów. Nefrytowa podniosła się z ziemi i podeszła do cienistego.
– To będzie koniec naszej lekcji. Teraz już wiesz jak poprawnie się skradać. Jeżeli będziesz wykorzystywał wiedzę, którą teraz zyskałeś to nikt nie powinien cię usłyszeć.
Spojrzała się na niego swymi zielonkawymi ślepiami. Tak krótko się znają, a Nefrytowa zdążyła się do niego przywiązać.

//Raport Skradanie I

I to wszystko? Fáelán wręcz nie mógł uwierzyć że nauczył się wystarczająco, jednakże nie mógł zaprzeczyć temu co sam przecież przed chwilą zrobił. Miał do przejścia trzy sprawdziany i w każdym nie usłyszał ani jednej uwagi odnośnie tego w jaki sposób się skrada.
Co jednak bardziej go zdziwiło to sama jego determinacja. Wystarczyła nagła zmiana warunków i wyznaczony cel by obudził się w nim instynkt. Nagle pytania na które nie znał odpowiedzi wyszły w praktyce. Nawet to o czym by nie pomyślał zdążył już rozwiązać w praktyce, zupełnie tak jak gdyby już kiedyś to robił zawodowo.
Może jednak warto czasem po prostu iść za głosem serca, nie zadając przy tym zbędnych pytań.
– Woah! Twoje czarowanie jest niesamowite! Nigdy nie sądziłem że przy pomocy własnej magii można zmienić tak wiele! – Przyznał, nie mogąc po prostu nie skomentować tego jak jego siostra potrafiła zmienić całe otoczenie przy pomocy maddary.
– I dziękuje ci za lekcję siostro.. Teraz będę gotowy by skradać się niezależnie od warunków! – Podziękował starszej od niej smoczycy, podbiegając do niej i wciskając jej się znowu pod skrzydło. Tak było zdecydowanie cieplej i "puchacej".
I w sumie nie zastanawiał się co dalej, po prostu rozkoszował się jej obecnością, dziękując jej za spędzony czas. Od czasu do czasu spoglądał na nią swoimi błękitnymi ślepkami, by później przymrużyć je czując przyjemne ciepło pod jej skrzydłem.

Spojrzała się na niego miło, gdy usłyszała jego słowa. Nefrytowa nie była mistrzynią władania nad magią, dlatego lekko zaskoczyły ją słowa Faelana. Dlatego też, ziemista postanowiła pokazać mu nieco więcej zastosowań maddary.
~ Moje umiejętności to nic, w porównaniu z cudami jakie czynią inni o wiele lepiej wyszkoleni czarodzieje. Teraz, porozumiewam się z tobą bez użycia słów, a jedynie za pomocą maddary. Ale zmienianie otoczenia i rozmowa umysłową to nie wszystko co można zrobić dzięki magii. Można również przenosić różne przedmioty oraz bronić się. W razie potrzeby, magiczne twory mogą służyć również jako atak. Podstawowym zastosowaniem maddary jest również tworzenie przedmiotów. Teraz, pokażę ci coś fajnego.~ przekaż mentalny rozbrzmiewał w jego łebku.
Chwilę później natomiast, Pisklę niesione jakby niewidzialną siłą, zaczęło lewitować jakieś cztery szpony nad ziemią, a wszystko dzięki maddarze ziemistej. Chwilę utrzymywała brata w takiej pozycji, po czym powoli opuściła go na ziemię i podeszła do niego. Przysiadła na zadzie u jego boku i okryła pierzastymi skrzydłem, pozwalając mu wtulić się w swe futro.

Ah, uwielbiał to ciepło. Uwielbiał ten puch. Jej futro było dużo bardziej puszyste od jego, na co jedyne wytłumaczenie jakie mu przyszło do głowy to takie, że była po prostu starsza. Miał nadzieję że jak dorośnie to również będzie mógł pochwalić się tak bujnym futerkiem!
Do jego umysłu trafiły jej słowa w postaci czystej, jak to bywało przy wiadomościach mentalnych. Głos niezakłócony, zupełnie jak w całkowitej ciszy i bez echa. Ciekawe czy gdyby chciała to mogła by zmienić swój głos..
Znał zastosowania maddary, chciałby się jej kiedyś nauczyć, jednak póki co było to zwyczajnie niemożliwe.
Samczyk uśmiechnął się pod nosem myśląc w ten sposób. Kiedyś na pewno nauczy się tej sztuki.
Tymczasem jego siostra chciała pokazać mu coś fajnego, a więc samczyk zaczął się rozglądać dookoła by jak najszybciej zlokalizować miejsce w którym "coś fajnego" się pojawi! Szybko jednak zamiast odnalezienia jej tworu, poczuł że coś unosi go do góry!
– Hej! – Zawołał głośno, śmiejąc się wesoło. Podobała mu się taka przejażdżka! Teraz był pewien że musi jak najszybciej nauczyć się czarować!
– A jesteś w stanie wyczarować coś do jedzenia? – Zapytał, ale nie z głodu. Po prostu był ciekaw, no i gdyby faktycznie Nefrytowa coś dała radę wyczarować, to z przyjemnością by tego spróbował!
Ponownie też przeżył wewnętrzną ekscytację gdy po raz kolejny jego siostra okryła go swoim skrzydłem. Już nie było czuć wiatru, a gdy tylko zbliżył się bliżej jej futra..
Zabrakło mu słów, a świat przestał istnieć.
Czy na świecie było coś równie miękkiego co jej futro? Marzył by zrobić sobie posłanie z tak jedwabnego materiału.. Oczywiście nie robiąc krzywdy jej siostrze! Może jakieś inne zwierze ma równie miękkie futro..

Również zaśmiała się wesoło, gdy jej brat uniósł się w górę. Był taki radosny, że aż serce miękło na jego widok. Uśmiech ponownie zagościł na jej pysku.
– Tak, jestem w stanie wyczarować jedzenie. Będzie ono dokładnie takie samo, jak mięso ze zwierząt, z tą jedynie różnicą że nie zaspokoi ono głodu. Ale jeżeli chcesz, to możesz spróbować.
Nefrytowa od razu zabrała się za tworzenie kolejnego maddarowego tworu. Chwilę później, przed Cienistym pojawiło się mięso. Obok natomiast, pojawił się dorodny melon. Może Pisklę chciało też spróbować owoców? Szpon miała nadzieję że Faelan poradzi sobie z melonem. Smak mięsa i owoców, miał być taki sam jak w rzeczywistości.
– Smacznego
Odczekała chwilkę, aż brat skończy oglądać czy jeść jej twór, po czym pozwoliła maddarze wrócić do swego źródła. To co zostało z jej magii, ropłynęło się w powietrzu. Ziemista spojrzała ponownie na brata. Był jeszcze pisklęciem, więc wiedziała co mu się spodoba. Chęć nauki była wręcz typowa u każdego młodego smoka. Szpon wbiła wzrok w pyszczek cienistego.
–'Może chciałbyś nauczyć się czegoś jeszcze ? Na przykład śledzenia zwierzyny lub kamuflowania się w terenie?

Ah, to nawet ciekawe. Wcześniej o tym nie wiedział, ale w sumie jak gdyby tak pomyśleć, to faktycznie za pomocą maddary jak ktoś na siłę będzie chciał zrobić jedzenie to by je zrobił.
Fakt że takie jedzenie nie zaspokoi jego głodu trochę go zaniepokoił. Wolał uniknąć oszukiwania swojego żołądka, zwłaszcza że ten może wziąć to na całkiem poważnie. Wówczas na prawdę może się zrobić głodny.
Zaciekawiony jednak podszedł do jej tworu i zaczął go identyfikować, węsząc i zerkając z każdej strony. Nie mógł się też powstrzymać od pacnięcia go łapą.
– Woah! A co to? Okrągłe i zielone. Można to jeść? – Zapytał, z niecierpliwością czekając na jej odpowiedź. Gdy zaś już usłyszał odpowiedź na swoje pytanie, postanowił podzielić się ostateczną opinią odnośnie wyczarowanego jedzenia.
– Ale wiesz co siostro.. Wolę teraz nie próbować. Jeszcze na prawdę się zrobię głodny. A poza tym, to tak jakbym miał zjeść twoją maddarę – a maddara jest częścią ciebie. Nie chcę cię zjeść. – Stwierdził z zniesmaczoną miną. Przecież to jego siostra! Nie chciał czerpać korzyści jej kosztem.
Gdy zaś wątek z arbuzem się skończy a Nefrytowa zaproponowała mu naukę, samczyk pisnął radośnie i podskoczył w górę.
– Tak.. Tak! Śledzenie czyli inaczej szukanie zwierzyny po jej śladach? – Zapytał. Szybko skojarzył że skoro jego siostra jest łowczynią, to zna się typowo na sztuce łowieckiej. Skradanie, śledzenie i kamuflaż to zapewne jej specjalność, więc nie mogła mu zaoferować niczego innego jak nauczenia sposobu na poprawne tropienie zwierzyny.. Albo innych smoków. Tego też pisklę z przyjemnością by się dowiedziało.

– To jest owoc. Tak, można go zjeść.
Odczekała chwilkę i gdy zrozumiała, że Pisklę jednak nie zje jej tworów, odcięła połączenie pomiędzy źródłem a tworem. Maddarowa przekąska rozpłynęła się w powietrzu.
– Nie zjadłbyś mnie. Maddara powraca do swojego źródła gdy tylko smok przerwie połączenie. Nawet Jakbyś zjadł moje twory, nie poczuła bym żadnego ubytku w swoim ciele.
Uśmiechnęła się delikatnie gdy usłyszała jego odpowiedź. Brat nadal pragnął nauki, co bardzo ją cieszyło. Lubiła spędzać czas z rodziną.
– Tak. Śledzenie to podążanie za tropem zwierzyny. Jakie mamy tropy ? Na co trzeba uważać, a co może nam pomóc w tym zadaniu ?

Owoc? A więc tak się to nazywało? Warto zapamiętać na przyszłość, być może kiedyś natknie się całkiem przypadkiem na niego i nie będzie musiał sprawdzać czy to coś jest bezpieczne do spożycia. Zwłaszcza że nigdy żadnego owocu nie zjadł, był bardzo ciekaw ich prawdziwego smaku.
Wolał jednak nie budzić swojego żołądka, zwłaszcza że już minęło trochę czasu od ostatniego posiłku. Ostatnie czego chciał to poczuć głód.
Fáelán nie do końca myślał w ten sam sposób co Nefrytowa. Była to raczej przenośnia. Maddara to energia smocza. Częstowanie się czyjąś energią było dosyć wątpliwe. Wiedział że fizycznie nie zrobiłby jej krzywdy, ale jednak.. Sama wizja częstowania się czyjąś energią budził w nim niepokój. To było po prostu dziwne. Podobne do propozycji skosztowania czyjegoś mięsa, ale w postaci jego własnej maddary.
Cieszył się że miał już ten temat za sobą, a sam owoc zniknął. Jego zainteresowanie pobiegło w kierunku samego śledzenia, zwłaszcza że skoro już umie się skradać, pozostało mu jedynie nauczyć się jak wpierw odnaleźć zwierzynę do której powinien się podkraść.
– Tropy? To znaczy ślady? To chyba wiem, bo sami zostawiamy ślady łap jak chodzimy, a zwierzęta mają inny kształt. Również można szukać po zapachu, im lepiej czuć tym bliżej nasz cel. No i nie wiem.. Sarny lubią zostawiać bobki wszędzie, ale jakoś ich nigdy wówczas w okolicy nie wiedziałem, więc to chyba słaby sposób. – Stwierdził, opierając się na swojej ogromnej wiedzy. Chętnie skorzystałby jeszcze z ciepła jakie oferują skrzydła Nefrytowej oraz jej futro, ale i tak pewnie zaraz będzie musiał skupić się na zadaniu. Siedział więc przed nią i oczekiwał kolejnych pytań lub poleceń.

Westchnęła w duchu. W składaniu dobrze sobei radził, natomiast jego wiedza o śledzeniu była znikoma. Nic nie szkodzi, Nefrytowa z chęcią nauczy brata wszystkiego co umie. Może Faelan po wysłuchaniu jej słów od razu załapie o co chodzi ?
– Opowiem ci o wszystkich tropach. Zapach jest chyba najczęściej spotykany. Świadczy on o tym, że zwierzę było tu niedawno. Wystarczy tylko podnieść łeb w górę i podążać za wonią. Dźwięk świadczy o obecności zwierzęcia. Dzięki niemu możesz też określić jak daleko od ciebie jest. Nadgryziona trawa i ślady po grzebaniu w ziemi to znak, że roślinożercy pożywiali się w tym miejscu lub szukali pożywienia. Ranne zwierzęta zostawiają również krew, lecz nie zwiększa to szansy na upolowanie zwierzyny. Odchody pozostawiane przez zwierzęta. Dzięki nim można się dowiedzieć ile czasu temu i jaka ilość zwierząt była tu. Kępki futra bądź łuski, możliwa też również skóra. Czasami zwierzęta gubią. Ślady łap lub kopyt – chyba najprostrze do odczytania. Można się z nich dowiedzieć praktycznie wszystkiego. Ilości, gatunku, czas i kierunek wędrówki. Niektóre zwierzęta ocierają się również o drzewa aby się podrapać lub zostawić ślad zapachowy. Mocz również jest tropem. Niektóre zwierzęta, na przykład wilki zaznaczają nim swoje terytorium. Musisz jednak wiedzieć, że czasami są czynniki które nieco utrudnią nam śledzenie. Na przykład, na twardej ziemi nie zostaną żadne odciski łap. No ale, nauczysz się wszystkiego w praktyce. Szukaj śladów.
Szpon Spojrzała an niego i delikatnie się uśmiechnęła. Chciała go jakoś zachęcić do wykonania tego polecenia i do kontynuowania nauki.

O cholera, a już myślał że nikt nie jest lepszy od monologów Piórka Nadziei jeśli chodził o tłumaczenie praktyki. Czy oni gdzieś to wszystko wyczytali? Dlaczego mu więc nie dadzą niczego do czytania? Bah, no tak. Jeszcze nawet czytać nie umie. Wątpił jednak by kiedykolwiek mu się to przydało. Może to nawet dobrze, tak przynajmniej posłucha sobie całej tej formułki według interpretacji jego siostry, przynajmniej wierzył że to jej słowa, a nie powtórzone słowo w słowo z pisma albo po kimś ekstremalnie nudnym.
Grunt że teraz wiedział konkretnie wszystkie najważniejsze aspekty śledzenia. W sumie to nawet logiczne, wykorzystuje przy tym najważniejsze swoje zmysły – wzrok, węch i słuch. Oprócz tego jednak, musiał wiedzieć czym się kierować. Przecież nie wystarczy rozglądać się po okolicy, musiał wiedzieć czego konkretnie chce poszukać. To samo dotyczyło węchu i słuchu. Zapachów było mnóstwo, a jego niekoniecznie interesowała padlina czy silna woń specyficznych roślin. Nawet słuchać musiał konkretnie, chociaż akurat odnośnie tego zmysłu, lepiej było być szczególnie wyczulonym.
– Mogę w tą stronę? – Zapytał, gdzie kierunek który obrał kierował na najbliższe zalesienie, bądź cokolwiek co ograniczało widoczność, głazy, skały. Nie chciał szukać w pustej przestrzeni. Niezależnie jednak od samego kierunku i decyzji Nefrytowej, samczyk rozpoczął swoje poszukiwania.
Poruszał się ostrożnie, na lekko ugiętych łapach. Skrzydła miał zaciśnięte a ogon uniesiony. Nie przesadzał z nadmierną ostrożnością, wiedząc że swoje poszukiwania chce przeprowadzić najefektywniej, a jeśli będzie się niepotrzebnie ociągał to zajmie mu to wieki. Pozycja jego łba była zmienna. Gdy się zatrzymywał, unosił główkę i się rozglądał. Gdy szedł, miał łebek nieco opuszczony.
Podczas swoich poszukiwań kierował się wszystkimi wytycznymi o których opowiedziała mu jego siostra. Przeczesywał wzrokiem okolicę w poszukiwaniu jakichkolwiek tropów by mógł od czegoś zacząć, ewentualnie patrząc również na horyzont czy już w oddali nie skaczą gdzieś sarny. Ślady pozostawione na ziemi, niezależnie jakiego gatunku były jego głównym celem. Skupiał się jednak na jakichkolwiek poszlakach jakie mógł znaleźć. Kępki futra, sierści, nagryziona trawa, wygrzebana ziemia czy jakiekolwiek inne znaki obecności zwierzyny, w tym pamiątki na korze drzew, krzewów i oczywiście odchody! W czasie swoich poszukiwań, pilnował również czy w pobliżu nie znajduje się jakaś woń. Przechodząc obok skały czy pnia drzewa, niuchał by upewnić się że nic go nie ominęło. Gdyby znalazł jakiś widoczny ślad, również by go obniuchał, by mieć jakieś pojęcie o tym jak długo już tu jest.
Nie zapomniał również o słuchu. Trójkątne uszka jak radar pilnowały okolicy, gotowe wychwycić podejrzane dźwięki. Trzaski pękających gałęzi czy szelest pośród listowia były tym czego najbardziej się spodziewał. Mimo wszystko jednak był gotowy wychwycić wszystko co tylko mu się udało.

Ziemista skinęła łbem w jego kierunku na znak, że nie ma nic przeciwko temu. Kierunek był obojętny. Nefrytowa bacznie przyglądała się jego poczynaniom. Rozpoczął dobrze a szukał śladów jeszcze lepiej. Podobnie jak podczas nauki skradania, zachowywał się jakby był już doskonale wyuczony śledzenia oraz że uczył się od mistrzów łowiectwa.
Nic więc dziwnego, że nie minęło dużo czasu a Faelan znalazł odciski na ziemi. Trop był dosyć wyraźny. Szpon od razu rozpoznała gatunek zwierzęcia, lecz dla cienistego to niw koniecznie mogło być takie proste. Razem z kępką brązowego futerka które leżało nieopodal, wniosek był dla smoczycy wręcz oczywisty. Młody śledził sarnę. Czy jednak mu się uda?

Jakiś odcisk na ziemi.. Fáelán już wcześniej widział taki trop. Wyglądały śmiesznie, dużo inaczej od smoczych łapek. Te odciski na ziemie były dobrze widocznie, więc musiały gdzieś jednocześnie prowadzić. Huh.
Spojrzał przed siebie będąc ciekaw jak długa droga go czeka oraz również po to by upewnić się że nic już nie widać na horyzoncie. Z pewnością właściciela śladów nie ujrzy z tej pozycji, to w końcu trening. Ale lepiej się mieć na baczności. Jeszcze nie miał w umyśle zakodowanej przedziałki o tym jak silny zapach świadczy o odległości z jakiej jej właściciel ją wydziela. Musiał się i takich rzeczy wyuczyć, a to już przez nic innego jak praktykę.
Oprócz śladów zauważył również kępkę brązowego futra.. Huh. Coś w głowie zaczęło mu świtać.. Czyżby znowu sarna? Podobny kolor sierści miały stworzenia przed którymi się skradał.
Na samych dedukcjach daleko nie zajdzie. Samczyk wziął pod uwagę oba te tropy, jednak to za śladami odcisków postanowił wyruszyć. Bardzo dokładnie śledził ich trasę, a także węszył czujnie, by sprawdzić czy wystąpi jakiś konkretny zapach. Po samych odciskach miał wrażenie że ślad był świeży, więc i sarna była niedaleko. Jednakże zapach.. Nic mu nie mówił. Starał się wyniuchać sobie odpowiedzieć.
Nie przestawał nasłuchiwać. Był gotów wychwycić jakikolwiek szelest który mógłby świadczyć o pobliskiej obecności sarny. Jednocześnie wciąż pilnował jak idą ślady by ich nie zgubić. Poruszał się w miarę ostrożnie, chociaż było to dość żywe tempo. Im bardziej był pewien że się zbliża, tym bardziej był ostrożny. To przeczucie mogło się zmieniać, zwłaszcza gdyby okazało się że trafił na fałszywy alarm. W każdym bądź razie, wolał mieć pewność że nic nie ominął, niż przyglądać się jak jego starania poszły na marne.

Mały cienistych podążył za tropem z nadzieją że od razu odnajdzie sarnę, jednakże rzeczywistość była o wiele inna. Musiał się uzbroić w cierpliwość, bowiem Śledzenie niw było prostą rzeczą, a sama zwierzyna nie szła zapewne powolnym krokiem.
Ślady natomiast wiły się to na prawo, to na lewo. Sarna albo czegoś szukała, albo przedawkowała jakieś zioło, ale co to za różnica? Ważne że odciski łap były dobrze widoczne. Natomiast zapach, można powiedzieć że sarna napewno nie była tu parę uderzeń serca temu, ale też i nie dawno temu. Oprócz tych dwóch tropów, Faelan mógł spostrzec również odchody.

Jego śledzenie się dłużyło, ale Fáelán posiadał jeszcze cierpliwość. Bardzo wczuł się w swoją rolę, a poza tym śledzenie na prawdę mu się podobało!
Sarna którą śledził obierała ciekawe kierunki. Raz był pewien że będą iść w zupełnie innym kierunku, ale zaraz znowu wrócili na tą samą trasę. Miał wrażenie że śledził nie do końca sprytne zwierze, albo było to niezwykle sprytna taktyka! A kto tam wiedział.
Zaintrygowały go odchody. Zanim je zaczął identyfikować, pomyślał co mogłyby zrobić smoki na jego miejscu. Porządnie obwąchać? A może sprawdzić czy ciepłe? Fáelán gdzieś swoje granice miał, i tak jak zapach jeszcze znieść mógł jak i pogodzić z czystym obowiązkiem, tak nadmierne identyfikowanie takiego tropu było już trudne do wykonania. Zamierzał jedynie sprawdzić czy oba tropy się ze sobą łączą i jaka odległość dzieli go od faktycznego celu.
Poza tym... szedł dalej. Dalej podążał za śladami. Pilnował by nie iść w kółko, patrzył jak dalej idą ślady. Rozglądał się po okolicy, wypatrywał co jakiś czas sarny. Skupiał się jednak na samych odciskach i woni jaką zostawiały – zarówno one jak i odchody czy kępki futra. Każda poszlaka była dla niego cenna.
Wciąż nasłuchiwał otoczenie. Szczególnie był uważny gdy nie obserwował horyzonty, a podążał za tropami.
W pewnym momencie zatrzymał się by sprawdzić czy jego siostra będzie za nim podążać. Jeśli tak, zamierzał bez powodu w jej stronę zmarszczyć twarz, by wyglądać głupio, po czym wrócić w pełni skupienia do śledzenia. Najważniejsze było dla niego pilnowanie tropu oraz pilnowanie czy nie widać albo słychać gdzieś sarny w oddali.

// Wybacz, że musiałeś tyle czekać :/

Cóż, Nefrytowa pilnowała swojego ucznia. Podążała za nim i bacznie obserwował jego poczynania. Faelan nie pomylił się ani razu. Naprawdę, byłby z niego świetny łowca. Ani na moment nie spuścił odcisków racic z oczu. Podążał za nimi bezproblemowo jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu ślady racic zniknęły mu z oczu. Tak jak chwilę temu jeszcze były, tak teraz ich nie było. Po dokładnym zapoznaniu się z obecną sytuacją mógł zauważyć, że wkroczył na nieco twardszą ziemię, na której rzadko kiedy zostają ślady. Teraz, nie było inaczej. Co też zdecyduje się zrobić młody cienisty? Szpon rzecz jasna, była gotowa pomóc mu w każdym momencie. W końcu, była jego nauczycielką.

O, a jednak jest! To świetnie, bo już się bał że chodzi sobie teraz sam i cała nauka miała pójść na zasadzie "zrób to sam". A czy bez pomocy swojej siostry by sobie poradził? Na pewno szło by mu znacznie gorzej bez wiedzy którą mu przekazała, zamierzał zrobić z niej dobry użytek.
Gdy ślady zniknęły, samczyk obrócił się do tyłu by upewnić się że nie zboczył z trasy jaką sarna podążała. Wszystko wyglądało w porządku, to więc była sprawka tej twardej jak skała ziemi! Zakłopotany trochę samczyk rozejrzał się po okolicy, wciąż pilnując teoretycznego kierunku w jakim mogła pójść sarna. Mógł jedynie teraz zgadywać jaką drogą szła, skoro wcześniej wyglądała po swoich tropach na pijaną.
Tym razem więc szedł do przodu ostrożnie, starając się podążać jej śladem zapachowym oraz innymi śladami jej obecności. Wciąż mógł liczyć że zatrzymała się by skorzystać z krzaczka, dlatego bardzo często jego nos unosił się i opadał, odpowiednio gdy chciał węszyć bliżej twardej ziemi i gdy obserwował okolicę. Samczyk w swój sposób zrozumiał, że teraz będzie musiał podążać z punktu do punktu, gdzie każdy z tych punktów będzie ewidentnym śladem jej obecności. Gorzej jeśli nic nie znajdzie i wejdzie w zupełnie inne miejsce..

A czy sarna musiała korzystać z krzaczka, aby cienisty mógł wyczuć jej zapach? Nie. Mimo to kednak podążył za wonią roślinożercy, co okazało się całkiem dobrym wyborem z jego strony. Zapach wywiódł go w miejsce, gdzie ziemia stopniowo miękła, aż w końcu po paru ogonach wędrówki Pisklę ponownie zobaczyło w ziemi odciski racic pijaczki. Gdy szedł zalej, usłyszał w końcu dźwięk, który najpewniej wydawała jego ofiara. Szelest liści pod jej racicami był dobrze słyszalny, więc roślinożercę był niedaleko, całkowicie nieświadomy tego, że ktoś depcze mu po piętach.
Nefrytowa szła za cienistym, obserwowała uważnie każdy jego ruch, wszystko co robił. Była zadowolona i nie kryła tego. Jego postępy były obiecujące.

Uszy Fáelána uniosły się w górę gdy tylko udało mu się wychwycić szmery w oddali. Kierunek w którym je słyszał odpowiadał śladom racic które ponownie udało mu się znaleźć. Wniosek był prosty, sarna musiała być blisko! Mając to na uwadze, samczyk postanowił uruchomić tryb wzmożonej czujności. O ile wcześniej już nie był czujny, teraz jednak skupiony był nie tyle na wychwyceniu dźwięków, jak na swoim własnym chodzie, obserwacji otoczenia oraz podążaniu za śladem.
O ile nie starał się specjalnie nasłuchiwać, o tyle robił to gdy jego uszy faktycznie ponownie złapały podejrzany dźwięk. Bardziej jednak właśnie skupiony był na cichym tropieniu sarny. Zaczął stawiać ostrożnie swoje kroki i bez większego pośpiechu. Szedł teraz spokojnie, starając się w jak najmniejszym stopniu hałasować, gdzie najlepszym wyjście było bezszelestne poruszanie się. Szedł na ugiętych łapach i oddychał spokojnie. Jeszcze nie zaczął się porządnie skradać, ponieważ najpierw chciał zauważyć swoją ofiarę.
Starając się ją zlokalizować, szedł przede wszystkim po jej śladach jakim był odciski jej racic, jej woń czy słyszalna obecność. Starał się stopniowo skracać dystans i wyglądał przed siebie w potencjalnym kierunku w którym mogła się znajdować. Najbardziej mu zależało ją przede wszystkim zobaczyć gdzie stoi i skubie tą trawę.

Szedł dalej posłusznie tropami, a dźwięki stawały się coraz bliższe, cienisty zbliżał się już do swej ofiary a parę uderzeń serca później nareszcie zobaczył zwierzę które tak długo i wytrwale śledził przez cały ten czas. Sarna stała samotnie pośród mgły. Gwałtownie poderwała łeb w górę gdy tylko zauważyła młodego pisklaka. Natychmiast rzuciła się do ucieczki.
Nefrytowa podeszła powoli do Cienistego i uśmiechnęła się delikatnie w jego stronę. Naprawdę miał talent do łowiectwa. Szpon jeszcze nigdy nie spotkała się z pisklęciem które tak dobrze radził sobie przy śledzeniu i skradaniu.
– Poszło ci naprawdę dobrze. Pomóc ci w czymś jeszcze?

//Raport ŚledzenieI, możesz też spróbować na II

Zamierzał się do niej podkraść i ją złapać, ale sarna zdążyła go zauważyć i natychmiast postanowiła uciec. Nie usłyszał żadnego polecenia by ją złapać, jednocześnie też nie czuł takiej potrzeby. W zamian jednak podeszła właśnie jego siostra i mu pogratulowała. A więc nauka śledzenia zdana!
– Dziękuje ci siostrunio, Nefrytowy Szponie! To była najlepsza nauka, bardzo wciągająca! – Podziękował jej z nieukrywaną radością.
– Ale teraz będę wracał do siebie. Chciałbym się kiedyś jeszcze z tobą spotkać, może znowu się czegoś nauczyć. – Stwierdził, dzieląc się z nią swoimi przemyśleniami.
– Żegnaj więc zielony futerkowcu! – Wypowiedział na koniec, znacznie głośniej niż poprzednie słowa. Szybko do niej podszedł i stanął na tylnych łapach, przednimi opierając się właśnie o swoją siostrę, by ją czule objąć i przytulić. W takim uścisku chciał trwać tak długo, aż mu łapki nie zaczną sztywnieć.
A potem zamierzał odejść, czy to w jej towarzystwie, czy samotnie – do terenów Cienia.

Gdyby tylko umiała, najpewniej zarumieniłaby się. Nigdy nie uważała że nauczą pisklęta sposobem jakimkolwiek lepszym od innych. Przecież prowadzona przez nią nauka nie różniła się niczym od lekcji prowadzonych przez inne smoki. A może jej metody rzeczywiście w jakiś sposób się różniły, leć ona tego nie zauważyła? Nie zastanawiała się nad tym.
– Również mam nadzieję, że kiedyś się spotkamy. Może to nastąpi za niedługo? Liczę na to, że kiedyš jeszcze się zobaczymy braciszku. Nie bój się mnie prosić o nauki, z chęcią ci w nich pomogę z wystarczy że dasz mi jakiś znak.
To była obietnica. Nie zamierzała jej łamać. Lubiła spędzać czas z rodziną, tym bardziej że mogła się na coś przydać. Uśmiechnęła się do Faelana na pożegnanie.
-Bywaj mały rozrabiako! – Odpowiedziała po czym ruszyła w swoją stronę, kierując się w stronę terenów wody. Chciałaby kiedyś zobaczyć tereny Ziemi...

//zt

Smoki Wolnych Stad

Kanion Szeptów

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu