Polana

[Figlarne Serce]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Dostrzegając odciski racic zniżyła łeb i obwąchała je dokładnie. Przyjrzała się również bliżej nadgryzionej trawie i miejscom gdzie zwierzę chyba leżało. Powąchała kosmyki szczeciny na trawie i uniosła głowę wciągając w nozdrza powietrze i to głównie na nim skupiła uwagę. Po odciskach na ziemi czy spłaszczonej trawie trudno czasem stwierdzić jak dawno zwierzyna tu była, ale zapach nie ma zwyczaju długo unosić się w powietrzu i po jego intensywności łatwo poznać czy dane stworzenie jest gdzieś blisko. Figlarna podążyła znalezionym tropem, lecz była skoncentrowana przede wszystkim na woni sarny. Szła tam, gdzie zapach stawał się mocniejszy i wyraźniejszy stąpając jednak lekko i ostrożnie. Rozglądała się uważnie po okolicy, również nasłuchując postawionymi na sztorc uszami.

[Zmierzch Gwiazd]

– Siostro, podążaj za śladami nie zapachem, dopóki nie będzie to niezbędne do odnalezienia zwierzyny. Po zapachu trudno określić czy aby przypadkiem nie podążasz za innym zwierzęciem, niż chciałaś. Idź za śladami.– Odezwała się Szmaragdowa.
Zapach wił się pomiędzy drzewami, w te i we w tę. Figlarka natomiast miała wrażenie jakby chodziła w kółko, bowiem sarna jakby podążała drzewa i wracała co chwilę w miejsca w których już była. Gdyby kleryczki szła za śladami, już dawno by się zorientowała że ślady odchodzą na wschód. Ale nic nie szkodzi. Przecież to dopiero pierwsa jej styczność ze śladami jakiegokolwiek zwierzęcia. To przecież dopiero nauka.
Nefrytowa przyglądała się poczynaniom Figlarnej Łuski. W razie jakichkolwiek pytań, była gotowa jej odpowiedzieć.

[Figlarne Serce]

Zdziwiła się trochę słowami siostry, ale nie zamierzała ich bynajmniej kwestionować. Koniec końców ona lepiej znała się na sprawach łowieckich, więc z pewnością miała rację. Kleryczka zostawiła zatem na razie zapach w spokoju i skoncentrowała się na odciskach racic. Trzymając pysk cały czas blisko ziemi ruszyła ostrożnym krokiem za śladami starając się nie stracić ich z oczu. Nie zapomniała jednak, by co jakiś czas zwrócić uwagę też i na swoje otoczenie, by przypadkiem nie wpaść na jakąś przeszkodę. Od czasu do czasu zastrzygła lekko uszami sprawdzając czy nie wychwyci jakiegoś dźwięku, który mogłaby wydawać śledzona przez nią zwierzyna.

[Zmierzch Gwiazd]

Ślady woły się pomiędzy drzewami. A po chwili po prostu zniknęły. Po prostu. Były i ich nie ma. Nefrytowa wiedziała, że na twardej ziemi rzadko kiedy zostaną ślady. Figlarka mogła tego nie wiedzieć, ale przecież po to Szpon ją obserwuje. Kleryczki zawsze może dopytać ją. Wokół nie było futra ani odchodów. Jak widać zmysł wzroku na nic się tutaj nie zda. Może teraz warto powrócić do starej metody?
Zielonofutra była zadowolona z postępowania siostry. Szło jej bardzo dobrze jak na pierwszy raz. Może powinna rozważyć zmianę uzdrowicielstwa na łowiectwo ?

[Figlarne Serce]

Zgubiła trop, a w każdym bądź razie zgubiła go z oczu jako, że w pewnym momencie ślady tak po prostu się urwały. Nieco zdezorientowana podniosła łeb znad ziemi i spojrzała pytająco na siostrę, zaraz jednak przyszło jej na myśl, że może teraz węch i słuch okażą się bardziej przydatne. Zastrzygła lekko uszami nadstawiając je czujnie, a pysk nieznacznie rozchyliła wciągając w nozdrza powietrze. „Smakowała” przez chwilę otaczające ją wonie, by na nowo wychwycić zapach pasujący do tego, który wyczuwała wcześniej od odcisków racic na ziemi. Jeżeli jej się powiodło, to ostrożnym krokiem szła dalej za tropem zapachowym, wyczulona jednak także i na wszelkie inne bodźce z otoczenia związane z poszukiwaną przez nią zwierzyną.

[Zmierzch Gwiazd]

Szmaragdowa spostrzegła lekkie zagubienie w oczach Figlarki, ale nie odezwała się ani słowem. Spodziewała się że kleryczki będzie zdezorientowana tym, że ślady racic nagle się urwały i nie było ich nigdzie widać. Skinęła jej jedynie głową.
Zapach był dobrym wyborem ze strony Łuski. Woń była wyraźna. Wystarczyło za nią podążyć. Figlarna nie zgubiła woni. Po chwili jednak na ziemi ponownie pojawiły się ślady. Widocznie pasmo twardej ziemi się już skończyło. Ale oprócz tego, dołączył jeszcze inny trop. Niedaleko Kleryczki, rozległ się Cichy dźwięk. Zwierzyna była już blisko.

[Figlarne Serce]

Szła więc za pochwyconym zapachem, aż po chwili ponownie dostrzegła ślady racic na ziemi. Uszczęśliwiona już miała ponownie za nimi ruszyć z nosem przy ziemi gdy nagle jej czujnie postawione uszy wychwyciły jakiś cichy dźwięk. Zwierzyna zatem była gdzieś niedaleko. Kleryczka zaczęła więc jeszcze uważniej nasłuchiwać, starając się ustalić z jakiego kierunku dobiegł do niej ów odgłos. Jeżeli jej się to udało zaczęła iść bardzo powoli, ostrożnie i cicho w tamtą stronę, z której dobiegał do niej dźwięk. Rozglądała się wokół uważnie próbując już z daleka dostrzec śledzone przez nią zwierzę.

[Zmierzch Gwiazd]

I wygląda na to, że to już koniec nauki od Szmaragdowej. Kleryczki rozglądała się pilnie i wreszcie wyostrzyła śledzoną przez nią sarenkę. Roślinożercę skubał trawkę spokojnie dopóki nie zauważył Figlarki. Gdy tylko ją zoczył, umknął gdzieś w dal spłoszony widokiem smoczycy. Ale nic się nie stało. Przecież to nauka śledzenia nie skradania.
– Brawo. To już koniec naszej nauki. Poradziłaś sobie bardzo dobrze i w końcu wyśledziłaś zwierzę. Czy mogłabym ci pomóc w czymś jeszcze ? – Zapytała.
Podeszła do siostry i uśmiechnęła się pogodnie. Kleryczka pochłaniała wiedzę niczym gąbka. Veles miała nadzieję, że za niedługo będzie już miała swoją ceremonię.

//Raport Śledzenie I

[Figlarne Serce]

Uśmiechnęła się na widok sarny, ale oczywiście nie goniła za nią, bo w końcu to była nauka śledzenia, a nie skradania. Zwierzę zostało wypatrzone, a zadowolona kleryczka zamachała lekko swym puchatym ogonem słysząc pochwałę od siostry.
– Tak kochana, a mianowicie chodzi o kamuflaż, jakiś czas temu uczyła mnie go Dziki Agrest i przerobiłyśmy już praktycznie całą teorię. Ale jak zapewne zauważyłaś Agrestu coś ostatnio ani nie widać, ani nawet nie czuć w obozie i nie wiem czy wróci. Dlatego chciałabym móc kontynuować tę naukę i spróbować kamuflowania się w praktyce pod twoim okiem. O ile oczywiście zechcesz się na to zgodzić siostrzyczko? – zagadnęła na koniec z delikatnym uśmiechem.

[Zmierzch Gwiazd]

Skinęła głową w jej stronę.
– To prawda. Łowczyni nie ma już od dłuższego czasu. Może jest zbyt zajęta, a może po prostu poszła za barierę, tego niestety nie wiem. Ale muszę się z tobą zgodzić że nie ma co czekać na jej powrót. Skoro przerobiłaś już z nią całą teorie, to przejdźmy od razu do praktyki. Za pomocą Maddary zamienię nieco nasze otoczenie, a ty się schowasz, dobrze ? Na początek coś prostego, w końcu to twój pierwszy raz – Powiedziała.
I wtedy otoczenie zaczęła się zmieniać. Figlarka mogła zobaczyć wokół siebie pełno krzewów i drzew. Las. Idealny teren na pierwszy kamuflaż. Krzewy rosły gęsto, a ziemia była wilgotna. Nefrytowa natomiast czekała na wykonanie polecenia.

[Figlarne Serce]

Skinęła lekko głową i uważnie rozejrzała się po swoim otoczeniu, a następnie zdecydowała się wytarzać w leśnej ściółce. Ziemia była wilgotna, więc Figlarna liczyła, że uda jej się przykleić trochę tego błota do ciała. Tym samym zamaskowałaby od razu także swój zapach, a jeśli nie to dodatkowo poszukała jakiś grzybów czy odchodów i w nich też się wytarzała. To już na pewno powinno zmienić jej woń. Zadowolona z tej myśli zaczęła się cała oblepiać liśćmi i mchem szczególnie tak, aby ukryć pod nimi najbardziej charakterystyczne części jej ciała. Gdy skończyła ogonem starła z ziemi swoje ślady i położyła tam parę kamyków oraz gałązek jednak tak, żeby to wyglądało naturalnie, jakby od dawna tam były. Wreszcie wlazła w najgęściej rosnące krzewy i skuliła się między nimi, chowając pod siebie ogon i przypłaszczając uszy do głowy. Skrzydła oczywiście trzymała złożone i dokładnie dociśnięte do ciała. Ze swego ukrycia popatrzyła na Nefrytową czekając na jej opinię.

[Zmierzch Gwiazd]

Obserwowała uważnie jej poczynania i analizowała w główce wszystkie czynności Figlarnej. Nie było aż tak źle.
– Na początku było dobrze, ale później nieco gorzej. Lepiej zebrać nieco żywicy z drzewa niż tarzać się w odchodach innych zwierząt. Tu nie chodzi o to żebyś zmieniła swój zapach na inny, ale żeby go nie było go czuć. Co jeżeli to były odchody drapieżnika ? Jeżeli będziesz pachnieć jak drapieżnik, zwierzyna nigdy nie podejdzie. Natomiast co do maskowania śladów, to lepiej je zakrywać wyłącznie gałązkami i kamieniami, bez szurania ogonem. Moja mistrzyni mówiła mi, że ogon zostawia dodatkowy ślad zapachowy i niszczy kamuflaż na ogonie. Natomiast, gdy się chowasz, warto jest wyciszyć oddech i stać nieruchomo, inaczej zwierzyna spłoszy się. Ale nie przejmuj się, wiem że to twój pierwszy raz. Następnym razem na pewno pójdzie ci o wiele lepiej.
I wtedy iluzja się rozpłynęła. Na jej miejscu pojawiła się kolejna. Była to pustynia. Był na niej jedynie wielki kamień i parę pomniejszych krzaczków.

[Figlarne Serce]

Z pomocą maddary pozbyła się poprzedniego kamuflażu i skinęła łbem ze zrozumieniem. Nowe otoczenie było już trudniejsze, ale mimo wszystko postanowiła coś wymyślić, użyła więc odrobinę magii dla ukrycia swojego zapachu. Następnie po prostu zakopała się w piasku za kamieniem tak, że jedynie głowa wystawała. Nie mając żadnego pomysłu co z tym zrobić uznała, że nie ma co cudować i trzeba zakamuflować się w całości magicznie. Wylazła z piasku i z pomocą maddary sprawiła, żeby jej futro miało taki sam kolor jak wielki kamień, po czym skuliła się w ciasny kłębek obok głazu. Znieruchomiała w tej pozycji i czekała co na to powie Nefrytowa.

[Zmierzch Gwiazd]

Przyglądała się jej poczynaniom. Nie o to jej chodziło. Figlarka zrobiła coś czego Szpon nawet nie umiała ocenić.
– Siostro, nie mówię że kamuflaż za pomocą maddary jest zły, ale nie umiem go ocenić. Nie znam się na kamuflowaniu się za pomocą maddary. Chodziło mi bardziej o kamuflaż stworzony za pomocą okolicznych elementów krajobrazu. Ale nic się nie stało, domyślam się że po prostu nie wiedziałeś jak zakamuflować się naturalnie. Otóż, aby zakamuflować się na pustyni, trzeba chwilę pogrzebać w podłżu aby dojść do wilgotniejszych warstw piasku. Oprócz tego, trzeba zakrywać swoje ślady. Najlepiej po prostu zasypać je okolicznym piaskiem. Po tym, trzeba schować się, najlepiej w cieniu. Właśnie dlatego stworzyłam tu ten kamień. Nie przejmuj się następnym razem będzie lepiej.
I ponownie iluzja się zmieniła. Tym razem była to płaska przestrzeń pokryta w całości śniegiem. Białe zaspy usypywały się wokoło.

[Figlarne Serce]

Wysłuchała co miała Nefrytowa do powiedzenia, czując, że kamuflaż, a przynajmniej taki zwykły nie jest zdecydowanie jej najmocniejszą stroną. No bo szczerze mówiąc jak się ukryć jak się ma takie futro jak ona nie używając do tego maddary? Znała dobrze teorię, ale praktyka pozostawiała wiele do życzenia. Westchnęła, odwołała magię ze swojego ciała i spróbowała się zakamuflować tym razem kopiąc w zaspie głęboki tunel. Wlazła w ten tunel oblepiając się śniegiem i po raz kolejny zwinęła się w kłębek w tym śniegu, po czym spojrzała na siostrę.

[Zmierzch Gwiazd]

-Dobrze.
Nefrytowa nie lubiła się rozgadywać w naukach szczególnie jeżeli uczeń zrobił wszystko poprawnie. No bo po co wymieniać wszystkie elementy jakie zrobił uczeń, skoro wystarczy tylko słowo aprobaty ? Szpon po prostu pochwaliła siostrę jednym słowem.
I iluzja znowu się rozpłynęła. Ale tym razem na jej miejscu nie pojawiła się żadna inna. To po prostu był już koniec nauki.
– Gratulacje, pomyślnie zaliczyłaś tą naukę. Pomóc ci w czymś jeszcze ?
Podniosła się z ziemi i zbliżyła do siostry. Była z niej dumna. Tak szybko się uczy! I pomyśleć że jest jeszcze taka młodziutka a ranga już blisko !

//Raport Kamuflaż I, możesz też spróbować na II

[Figlarne Serce]

– Nie, tyle mi wystarczy. – odparła z uśmiechem i podeszła do Nefrytowej trącając ją czule nosem, czuła się szczęśliwa, że siostra pomogła jej w nauce. Teraz potrafiła już prawie wszystko, więc mogła dalej spokojnie radzić sobie sama, zamachała z lekka na boki puchatym ogonem.
– Wracam teraz do obozu, ale mam nadzieję, że wkrótce znowu uda mi się z tobą zobaczyć kochana. Do zobaczenia siostrzyczko! – z tymi słowami liznęła bok jej pyska i wzbiła się w powietrze. Posłała Veles jeszcze jeden ciepły uśmiech, a następnie odleciała w stronę obozu Wody opuszczając to miejsce.

[Zmierzch Gwiazd]

Skinęła jedynie głową w odpowiedzi. Nefrytowa nie była nawet pewna, czy w ogóle jest jeszcze jakaś rzecz której nie umie Figlarka. Kleryczka rozwijała się niezwykle szybko i chłonęła wiedzę niczym gąbka, która ciągle chce więcej i więcej. Była z niej dumna że tak wiele już umie. Z tak szybką nauką Kleryczka zapewne za niedługo zostanie już uzdrowicielką.
– Ja również mam nadzieję że zobaczymy się całkiem niedługo siostrzyczko. Bywaj w zdrowiu i oby Immanor cię błogosławił !
Odprowadziła wzrokiem odlatującą Smoczycę i powoli podniosła się z ziemi. Ona również musiała już lecieć, lecz nie do obozu. Wzbiła się w powietrze i odleciała w sobie tylko znanym celu, gdzieś na południe.

//zt

[Figlarne Serce]

Po dosyć długim okresie czasu Figlarna przyleciała w to miejsce razem z Szeptem oczywiście bardzo pilnując, żeby malec nie spadł z jej grzbietu i przytrzymując go tam za pomocą maddary. W końcu wylądowała na środku polany i położyła się, a następnie opuściła w dół swoje skrzydło, pozwalając by jej synek ześlizgnął się po nim bezpiecznie na ziemię. Kleryczka zastrzygła lekko uszami i zakołysała na boki swoim puszystym ogonem wspominając chwile spędzone tu jakiś czas temu z Nefrytową. Teraz z czułym uśmiechem Figlarna obserwowała wszelkie reakcje pisklęcia mając nadzieję nadzieję, że podobał mu się lot na grzbiecie mamy. Teraz samczyka czekały kolejne wrażenia, tym razem związane z rozpoczęciem jego pierwszych nauk.

[Szept]

W czasie lotu malec siedział cicho jak mysz pod miotłą. Pomimo iż minęło już trochę czasu od jego wyklucia, do tej pory nie miał okazji pozwiedzać terenów poza legowiskiem. Ogrom świata poza domem wprawiał go w niemały podziw.
Siedział jak sparaliżowany nie dlatego, że się bał. Nie myślał o strachu, ani o potencjalnym niebezpieczeństwie, które mógł ze sobą nieść upadek z tej wysokości. Oczywiście, matczyna opieka zapewniała mu bezpieczeństwo, ale był zbyt pochłonięty by nawet to zauważyć. Przed jego oczyma rozciągał się bowiem cały świat, a on mógł podziwiać go z wysokości niedostępnej dla większości stworzeń. Przynajmniej tych pozbawionych skrzydeł. Pisklę nie wiedziało, na czym skupić wzrok. Co i róż spoglądał w dół, na rozciągający się pod nimi ląd, pamiętając chwile, gdy jeszcze nie tak dawno temu stawiał po nim swoje pierwsze kroki. Następnie spoglądał w górę, na niebo, które zdawało się być tak blisko, że mógłby je dotknąć łapką bez najmniejszego wysiłku. Kątem oczu widział matczyne futro, podobnie jak jego własne tańczące pod naporem chłodnego, jesiennego wiatru, falujące niczym morze podczas łagodnego sztormu. Pęd zimnego powietrza czasem wyciskał mu łzy z oczu, jeśli postanowił spojrzeć bezpośrednio w przód, ciekaw celu tej podróży. Z dołu parka smoków wyglądała zapewne jak dwie białe chmurki, z delikatną domieszką różnych kolorów. Było to wspaniałe uczucie, w którym dorastające pisklę natychmiast się zakochało.
Gdy więc przyszedł czas lądować mały mruknął z dezaprobatą. Bardzo chętnie polatałby jeszcze trochę, najlepiej od samego rana aż do zmierzchu. Nie miał jednak dużego wyboru. Niechętnie ześlizgnął się z matczynego grzbietu po jej wystawionym skrzydle, co, wydawszy mu się całkiem zabawnym, poprawiło mu humor. Siedział więc teraz na piaszczystej ziemi, pozbawionej czegokolwiek interesującego. Nieważne jak się starał i jak desperacko wodził ślepiami po okolicy, nie dostrzegał nic godnego uwagi. Żadnego źdźbła trawy. Ani jednego samotnego drzewa zdobiącego zielony pagórek. Nie potrafił doszukać się tu niczego w kolorze zieleni, oczywiście poza fragmentami futra jego transportowca. Ponadto piach całkiem sprawnie znalazł sobie drogę w głąb jego sierści, gryząc i drapiąc jak stado wściekłych mrówek. Jedynym przyjemnym widokiem było bezkresne niebo, przez które z wielką lubością płynął jeszcze kilka chwil temu. Co tu dużo mówić, nie podobało mu się to miejsce.
Wstał więc na (nie)równe nogi, otrzepał się z piasku jak pies wychodzący z jeziora i spojrzał pytająco na swoją mamę. W jakim celu go tu przyprowadziła? Z pewnością nie by pozwiedzać, okolica absolutnie się do tego nie nadawała. Był to też pierwszy raz, gdy znalazł się poza domem bez swojego rodzeństwa. Tylko on i jego mama. Być może miało stać się coś ważnego? Wlepił więc wzrok w swoją rodzicielkę i czekał na jej słowa, nerwowo poruszając ogonem na lewo i prawo.

[Figlarne Serce]

– Dzisiaj zajmiemy się czymś bardzo ważnym, a mianowicie nauką biegania. – powiedziała spoglądając z powagą na małego. – Bieganie jest czymś trochę podobnym do chodzenia, ale różni się od niego tym, że jest znacznie szybsze. Masz tylne łapki dłuższe od przednich, więc twój bieg będzie wyglądał inaczej, niż innych, bardziej jak królicze susy, ale to tylko lepiej, bo dzięki nim będzie szybszy. Zanim jednak do tego przejdziemy powiem ci kilka słów na temat tego dlaczego w ogóle musimy umieć biegać. Otóż kiedy coś lub ktoś nam zagraża, a nie zawsze jesteśmy w stanie z tym walczyć ucieczka, w której niezwykle istotne jest właśnie bieganie niejednokrotnie może uratować nam życie. Kolejna sprawa to polowanie. My jako smoki żywimy się mięsem innych zwierząt, więc musimy potrafić biegać, aby móc dogonić, zabić i zjeść wypatrzoną zwierzynę, a wierz mi, że jest ona nieraz bardzo szybka. Biegnąc dotrzemy też w dane miejsce o wiele szybciej, niż tylko idąc, dzięki temu możemy na przykład szybko przekazać jakieś ważne wieści albo pomóc komuś, kto ma kłopoty. No i wreszcie bieganie służy naszemu zdrowiu i dobremu samopoczuciu, poza tym to świetna zabawa. Pamiętasz jak przyjemnie wiatr rozwiewał ci futerko kiedy lecieliśmy tam w górze? Biegnąc szybko po ziemi będziesz czuł coś podobnego. No to jak? Masz ochotę spróbować? – zagadnęła wesoło wstając ze swego miejsca.