Kwiecista polanka

[Piórko Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Piórkowy Kolec wysłuchał uważnie wszystkiego co miała mu do powiedzenia Skamieniała Łuska. Niestety tego wiele nie było. Zaledwie wzmianka, mówiąca raczej o potrzebie obrony, niż o tym jakie techniki poznała.
– Dziękuję, to mi wystarczy. Mam już ogólny obraz tego, jaka jest twoja wiedza. Oceniając twoją budowę ciała, to raczej na sile nie polegasz. Dlatego też przywiążemy większą uwagę do nauki obrony polegającej na szybkości i refleksie. Najpierw kilka słów teorii i kilka pytań dla lepszego zapamiętania.–
– Obrona , do czego służy, nie trzeba mówić, bo to doskonale wiesz. Taka sytuacja, w której musisz bronić swojego zdrowia, a nawet życia, występuje na polowaniach, gdy szukając zwierzyny łownej, natrafiasz na drapieżnika. Wtedy nie zawsze można uciekać. Gdy ocenisz, że zagrożenie jest zbyt duże, radzę wezwać mentalnie pomoc. Zawsze szansa ujścia z życiem, lub od paskudnych ran wzrasta. Poza tym walczymy na arenie, ale ty chyba nie jesteś wojownikiem. No i bywają wojny. To tyle tak z zasadności walki. Bardziej dla nas będzie liczyła się technika uników i przewidywania ruchów przeciwnika. Przewidywania ataku można sobie ułatwić, wymuszając poniekąd na agresorze, konkretne zachowania. Do tego posłuży nam odpowiednia postawa ciała. Jeśli staniesz do przeciwnika w odpowiedni sposób, zamkniesz mu wiele możliwości skutecznego ataku, no chyba że walczysz z magiem.–
– Zadam ci bardzo istotne pytanie dotyczące obrony. Jakie masz najczulsze miejsca, które przeciwnik może w tobie zauważyć i zaatakować. A wiedz że w walce na śmierć i życie, to właśnie te miejsca będą najczęściej atakowane i to w pierwszej kolejności. Wymienisz mi ich kilka?–

[Brutalna Łuska]

No cóż, nie było tego wiele. Nauka w końcu została przerwana, zbyt wiele to się nauczyć nie zdążyła. Obrona była ledwie wspomniana... chyba, że to Skała nie przysłuchiwała się naukom nauczyciela. Co również mogło być prawdą.
– Rozumiem – odparła. Dumała jeszcze parę krótkich uderzeń serca nad odpowiedzią. – Punktami witalnymi są: gardło, podbrzusze, ślepia, skrzydła. Łapy częścowo też, jeśli przeciwnik szczęśliwie trafi w odpowiednie miejsce, takie stawy chociażby – odpowiedziała pewniej. Czekała na następne słowa Piórka Nadziei. Tym razem przewidywała, że nauczy się więcej niż gdyby uczył ją wojownik Życia. Tyle można było powiedzieć o obronie...

[Piórko Nadziei]

Piórko zadumał się chwilę nad odpowiedzią. Krótka, więzła ale... poprawna. Co jak co, ale wie gdzie są punkty witalne.
– Skoro wiesz gdzie są punkty witalne, stań na przeciw napastnika tak, by nie były one bezpośrednio w jego zasięgu. Nie możesz jednak chronić na raz wszystkiego. Bez skrzydła, przeżyjesz, a nawet uciekniesz. Bez łapy nadal możesz się bronić i to skutecznie, choć to spowolni twoje ruchy. Ale oczy są bardziej istotne. Je chroń. Chroń też tętnice szyjne. Rana w te miejsca bywa śmiertelna. Reszta ma grubszą warstwę mięśniową. Szkielet kostny chroni twoje organy wewnętrzne.
Nie blokuj ciosów. Twarde bloki są skuteczne, ale wymagają wybitnych umiejętności. Lepiej uniki, odskoki, a jak już się nie da, podbij cios, zmieniając jego kierunek. Duże drapieżniki i większość smoków zaatakuje pazurami. Jako że pierwszy cios ma decydujące na walkę znaczenie, to atak pójdzie na oczy, krtań, tętnice szyjne. Dlatego nie stój całkiem przodem do przeciwnika.–
Piórko Nadziei ugiął łapy, naprężył lekko mięśnie karku. Obniżył łeb, z całą długą szyją. Stał ukosem do kleryczki, ukazując swój prawy pół profil ciała.
– Ugięte ciało wydaje się mniejszym celem. Zwierzęta robią przeciwnie. Naprężają się, stroszą, aby wydać się większym. Tak chcą odstraszyć przeciwnika. Ty masz go zabić. Dlatego ustaw się jak ja. Ugięte łapy, są w gotowości do skoku. Albo by zrobić unik, albo atak. Szyja i głowa nieco pochylona, przy podrywaniu do góry, da większą energię odskoku. Trudniej ją trafić. Musi mierzyć w dół. Reszta ciała wyda mu się bardziej atrakcyjna. Lecz co z tego. Jeśli już trafi cię w bok, otrzymasz mniejsze rany, ale on narazi się na bezpośrednią bliskość twoich kłów. Ogon możesz położyć na ziemi. Ustabilizuje cię. A gdyby przeciwnik krążył wokół ciebie, zawsze ustawiaj się półprofilem do niego, ale głowę trzymaj na wprost. Musisz widzieć i słyszeć wszystko.
Gdyby zaatakował korpus, bo wyda mu się łatwiejszy, nie odskakuj. Zrób kontratak. Tak zyskasz ruch wobec niego. A on będzie odsłonięty. Ale jak zaatakuje witalne części ciała, czyli oczy, skronie, ten prawy bok szyi który widzi, zrób odskok w lewo, lub do przodu.–
Piórko pomyślał sobie, że może za dużo tej teorii. Może nic nie spamiętać.
– Teraz ty stań tak lekko z ukosa do mnie jak ci pokazałem. Głowa i kark niżej, ogon na ziemi, łapy ugięte jak do skoku. Skrzydła przywarte do boków. Stanowią dodatkową osłonę. Ja zaatakuję ciebie, przygotuj się. Odskakując, staraj się nie robić tego do tyłu. To nic nie da, bo przeciwnik robi skok właśnie w twoim kierunku. Lepiej w bok i do przodu jednocześnie. Nie powiem ci co zaatakuję. Nie martw się, będę markował –
Piórko cofnął się do tyłu, czekając aż przybierze postawę do obrony.

[Brutalna Łuska]

Jej ogon poruszył się niemal niezauważalnie. Wytężyła słuch, wpatrując się w Piórko Nadziei oraz starając się przyswoić jak najwięcej informacji. Nie była już pisklakiem. Informacje potrafiła łatwiej przyswoić, polegając na skojarzeniach czy też używając mózgownicy. Nie rozpraszała się już aż tak jak kiedyś...
– Rozumiem – powiedziała tylko, zajmując się już swoją wojowniczą pozycją.
Obróciła się delikatnie, stojąc na ukos do Piastuna, jednakże łeb nadal pozostał w pozycji, na wprost. Głowa oraz szyja, tak jak mówił samiec, pochylone do przodu, jednakże bez zbytniej przesady. Trochę bardziej rozstawiła swoje łapy, również i je uginając. Cały ogon, luźno rozłożył się na trawie i kwiatach, robiąc skręt do środka i w ten sposób robiąc zawijas na ziemi. Skrzydła nie zostały pominięte. Ciasno przyległy do tułowia, tak samo jak podczas wykonywania wielu innych czynności typu bieg czy skok. Właściwie to prawie nigdy nie miała ich rozłożonych i znajdywały pozycję same z siebie, pamiętając to ułożenie. Kończyny miała naprężone, gotowe na atak, przygotowane do zrobienia uniku. Powoli i spokojnie oddychała, czekając na ruch Piórka.

[Piórko Nadziei]

-Trzeba przyznać – pomyślał Piórko – że naukę przyswaja dość dobrze. Postawa prawidłowa, więc jest gotowa do pierwszego zamarkowanego ataku.–
Piórko zaczął spokojnie iść w jej stronę, ale jakby z ukosa, zbliżając się do jej lewego boku. Nie ważne czy go chroni. Teraz udaje zwykłego drapieżnika, a ten w pierwszej fazie ataku, jeśli nie zrobi tego z zaskoczenia, to rzuci się do szyi, łapami lub zębami próbując przerwać tętnicę szyjną. Ale zbliżał się do jej boku, a nie do szyi, aby zmylić przeciwniczkę. Zachowywał dystans, lecz ciągle był o skok. Wnet zrobił błyskawiczny sus w jej stronę, by w mgnieniu oka zbliżyć się do Skamieniałej Łuski i wbić zamaszystym ciosem, swoje szpony prawej przedniej kończyny, w jej lewy bok szyi. Nie skierował jednak szponów w jej stronę, ani śródręcza nie zwinął w pięść. Miał tylko pacnąć ją lekko w szyję, markując śmiertelny cios.
Zrobił to błyskawicznie, mimo to miał nadzieję na szybką reakcję kleryczki.

[Brutalna Łuska]

Przez cały czas utrzymywała tą samą pozycję. Skrzydła przyciśnięte, ogon na ziemi, łeb i szyja lekko pochylone, łapy zgięte. Obróciła się, stojąc pod kątem do Piórka Nadziei, gotowa w każdej chwili na odskok. A była niemal pewna, iż jeszcze moment, a będzie musiała użyć zdobytej wiedzy w praktyce. Zrobiła parę ostrożnych kroków w tył, nadal utrzymując całe ciało w gotowości. Nigdy tak naprawdę nie walczyła. Prawdę mówiąc, ciekawiło ją, jak wygląda taka walka, nawet na niby. Teraz miała szansę zobaczyć Ognistego smoka w akcji.
Przez większość czasu naprawdę myślała, że zaatakuje jej bok. Skrzydła jeszcze mocniej przycisnęła do tułowia, uważnie śledząc jego ruchy. Na ułamek sekundy zamarła, delikatnie zdziwiona. Prędko jednak się opamiętała. Zamierzała wykonać odskok na ukos – częściowo w prawo, a częściowo do przodu. Łapy zgięła jeszcze mocniej i chciała wybić się w wybranym przez siebie kierunku. Przy lądowaniu jeszcze chciała zerknąć na aktuslną pozycję Piórka. Jeśli unik rzeczywiście jej się uda, zamierzała równie szybko ponownie przyjąć pozycję do walki, stojąc z ukosa do samca i oczekując na kolejne ataki. O ile takie w ogóle miały nadejść w najbliższej chwili.

[Piórko Nadziei]

Piórko nie trafił w przewidziane miejsce. Sięgnął zaledwie boku, szczelnie okrytego skrzydłem. Była czujna, trzeba przyznać. Gdyby jego atak, nie był markowany, cios w skrzydło nie wyrządził by zbyt wielkiej szkody, bo była już w trakcie odskoku. Piórko lądując, miał już tylko jej ogon w zasięgu szponów, nie warty poświęcania mu uwagi, bo niby jaką szkodę można wyrządzić.
Obrócił się więc szybko przodem do Skamieniałej Łuski, lecz ona oczekiwała na jego ruch, będąc w odpowiedniej pozycji i w pełni przygotowana.
– Bardzo dobrze. Wręcz wyśmienicie ci poszło. Najpewniejszą formą obrony jest odskok. Ale nawet przesunięcie witalnych części ciała, spoza zasięgu wroga, wystarczy by uchronić się przed utratą życia. Czasem pierwszy atak jest decydujący. Ty przetrwałaś pierwszy atak. Przybrałaś odpowiednią pozycję do obrony, ale ona jest dobra i do ataku. Z tej pozycji równie dobrze skoczysz do przodu, aby zaatakować, jak i na boki, by uskoczyć przed ciosem. –
Piastun zastanawiał się chwilę, jakiej jeszcze umiejętności nauczyć kleryczkę. Była bardzo sprawna, więc może kontratak.
– Widzę że bardzo ładnie zachowałaś pozycję obronną po odskoku. Ale można wykonać jeszcze inny manewr, którego przeciwnik może nie przewidzieć. Wymaga sprawności i jest ryzykowne. Potrafisz już ocenić, co atakuje przeciwnik, zwłaszcza że sugerujesz mu swój bok. Ja zrobiłem dość dziwny atak, ze zmyłką. Ale większość drapieżników nie polega na inteligencji, a na sile i sprawności. Jeśli stoisz tak po ukosie, odsłaniając nieco bok, dajesz mu chętkę aby tam zaatakował. Jeśli cios pójdzie na nie witalne części ciała, na twój korpus, bok osłonięty skrzydłem, to nie zrobisz odskoku. Zastosujesz kontratak, polegający na tym, że zostaniesz na miejscu, wykonując jedynie pół obrót. Dla jasności. Jeśli pokazujesz mu lewy bok, który on atakuje, wykonasz ruch aby obrócić się do niego drugim, prawym bokiem, też z ukosa. On robi skok, wymagający czasu i wysiłku, ty mały, szybki zwód. On leci, w skoku, skracając dystans, ty natomiast obracając się wchodzisz w zasięg swoimi zębami, z jego szyją i jego lewą tętnicą. Tak prosty manewr, a jaki skuteczny. Pamiętaj tylko, że siłą rozpędu może dolecieć i ranić cię w bok. Jednak ty ranisz go w witalny punkt na ciele. Walka tutaj może być już skończona. Teraz przećwiczę to z tobą, korzystając z twojej postawy. Widzę twój lewy bok. –
Piórko Nadziei ugiął nogi i wybił się, by doskoczyć do jej lewego boku i zęby zatopić u nasady skrzydła. Oczywiści że zamierzał markować cios. Wybił się mocno, wszystkimi łapami naraz, uprzednio wbijając szpony w ziemię, by skok był szybki i mocny. Skrzydła przylegały mu do tułowia. Nie musiał sobie nimi pomagać. Miał zamiar doskoczyć przednimi łapami, opierając się nimi o jej grzbiet, natomiast zęby miały ledwie musnąć nasady skrzydła. Ciekawe jak z tym sobie poradzi.

[Brutalna Łuska]

Odetchnęła cichutko, niemal niesłyszalnie. Uff. Czyli widocznie uniki nie szły jej tak źle, jak do tej pory myślała. Co prawda nigdy się nie szkoliła w walce ani unikach, lecz osobiście nie uważała siebie za nazbyt zdolną w tym kierunku. W końcu miała zostać uzdrowicielką... nie będzie musiała przez cały czas walczyć. Na pewno takie podstawy będą dla Skamieniałej wystarczające.
Trochę zdążyła już się rozluźnić, podczas gdy piastun tłumaczył jej co i jak. Patrząc w oczy Piórka potrząsała co jakiś czas łbem ze zrozumieniem. Wykona kontratak, a przynajmniej spróbuje go wykonać prawidłowo.
Gdy zobaczyła, jak Ognisty ugina łapy, wiedziała, co to oznacza. Zresztą on sam powiedział, iż teraz to z nią przećwiczy. Zatem i ona nagłym ruchem zgięła wszystkie łapy naraz, od razu podczas wykonywania tegoż ruchu układając ogon w odpowiedniej pozycji. Zdążył już zmienić swoją pozycję, bezwiednie się poruszając. Płożył się stabilnie po trawie, ale i jednocześnie w miarę luźno. Skrzydła mocno przyciśnięte do boków. Ustawiła się z lekka na ukos do nauczyciela. Jako ostatnie pozostały głowa oraz szyja. Pochyliła górną część ciała, najważniejszą w całym organizmie. Oprócz serca, jak wiadomo. Były to w sumie równie ważne narządy. Czekała w tej pozycji na atak, który w kilka uderzeń serca się pojawił. Gdy Piórko Nadziei był w trakcie skoku, jeszcze chwila a by był przy niej, zrobiła jak najszybszy pół obrót, na jaki tylko było nią stać. Ogon pomknął za resztą ciała, pod koniec manewru zajmując odpowiednie miejsce. Łeb utrzymywał swoje położenie cały czas, tak jak łapy i naprawdę ciasno przylegające do ciała opierzone skrzydła. Była nastawiona na całkowity brak ataków ze swojej strony. Nie zamierzała atakować. Przynajmniej, dopóki mistrz nie wyda takiego rozkazu.

[Piórko Nadziei]

Piórko liczył na właśnie taki manewr Skamieniałej Łuski. Pół obrót, który jest znacznie szybszy niż jakiś tam odskok. Ważne by agresor nie trafił w to miejsce które zamierzał. Tak też było i z Piastunem. Skoczył by sięgnąć boku, lecz, nie mógł trafić, gdyż kleryczka, zwyczajnie zeszła z linii ataku, wykonując pół obrotu. Gdy wylądował zgrabnie przednimi łapami, odbił się nimi mocno w prawo, robiąc miejsce dla lądujących za nimi tylnych nóg. Nimi też się wybił, oddalając się od swojej uczennicy. Co mógł innego uczynić. Właściwie to liczył na to, że uda jej się, już za pierwszym razem zrobić unik. Sam nie starał się zbytnio. Myślał jednak że wykona jakiś atak, choćby markowany, dlatego już podczas lądowania, zaczął manewr odskoku na bok.
Gdy już się zatrzymał, obrócił się w jej kierunku i powiedział;
– No proszę. Uniknęłaś mojego ataku, tak małym ruchem. Czasami tyle wystarczy i zadziała lepiej niż jakieś wyskoki, odskoki, czy turlanie się, kiedy to wydatkujemy tylko energię i tracimy do tego orientację. Jako że nie zamierzasz zostać wojownikiem, podałem ci najefektowniejsze metody uniku. Tutaj nie skorzystałaś z kontrataku, ale unik zrobiłaś bardzo dobrze. Na zakończenie jedna tylko mała lekcja. Bardziej teoretyczna. Wymagająca z twojej strony trochę myślenia. Walkę nie wygrywa się tylko siłą. Trzeba umieć wykorzystać walory otoczenia, znajdujące się wokół ciebie przedmioty. Więc teraz posłuchaj zadania-
Piórko Nadziei chwilę, w swojej wyobraźni szukał odpowiedniej sytuacji, a gdy już ją miał, rozpoczął budować pytanie:
– Smoki posługują się maddarą, ale są i inne stwory, które mają magię w sobie. Są to na przykład demony, które są bardzo silne, jednorożce które posługują się magią którą nazywamy precyzyjną, kelpie, które magii używają w walce, no i topielec. Być może zawędrujesz gdzieś na bagna, w poszukiwaniu ziół. Ale do magii, potrzebne jest skupienie. Dobrą formą obrony jest rozproszenie przeciwnika. Magia to broń dystansowa, ale z bardzo daleka jest mało precyzyjna. Więc przeciwnik podejdzie w zasięg na tyle bliski że możesz do niego czymś rzucić. Zapewne już maddarą władasz, więc pewnie to jej użyła byś do rozproszenia przeciwnika. Ale to też trwa. Co byś zrobiła gdyby takie kelpie zaczęło tworzyć formułę magiczną przeciw tobie. Jak byś go rozproszyła?–

[Chłodny Obrońca]

Zaczekał aż skończy się ceremonia, gratulacje, pytania i krzywe spojrzenia... dopiero po tym czasie rozłożył skrzydła i udał się w to miejsce. Co prawda było urodziwe wiosną i latem, nie późną jesienią... ale ważne było, że nie widział żadnych smoków. Potrzebował chwili ciszy i spokoju by porozmawiać ze swoją córką, świeżym przywódcą o polityce... niezbyt przyjemny temat ale on nie popełni tego błędu co Posłaniec i jego siostra (choć ona nie ze swojej winy). On powie wszystko co wie, wyjawi swoje plany i okażę pomocną łapę, nie zostawi córki samej. Azyl... byłaby niepocieszona gdyby tak postąpił.
=Nadal o niej myślisz?= odezwał się w jego łbie nieco mroczny głos. Ech... Zwiastun odzywał się coraz częściej, jakby czuł że Chłód się starzeje albo dziwaczeje. Jego Brat Krwi który go zabił, a następnie przez przypadek wskrzesił. Złączyły ich magiczne więzi i kiedy Zwiastun zdechł... wrócił do niego jako duch. Może dlatego, że sam Chłód był przez chwilę w zaświatach? Nie wiedział.
-Wiesz o czym myślę... po co te głupie pytanie.– westchnął ciężko i spojrzał w niebo czekając na córkę. Mówił jej gdzie będzie czekał.
=Była piękną smoczycą, kto wie czy nie piękniejszą niż Czerwień. W końcu to ze związku z nią powstała nowa przywódczyni, czyż nie?= Chłód był zmęczony tą rozmową... jak każdą inną ze zjawą która czaiła się za jego plecami. Nie odpowiedział. Czekał na córkę.

[Zmierzch Gwiazd]

Gdy tylko skończyły się gratulacje i zbiorowisko wokół, dopiero wtedy wzbiła się w powietrze i poleciała w kierunku umówionego miejsca. Sprawa najwyraźniej nie cierpiała zwłoki, skoro Chłód Zie... Chłodny Obrońca chciał się z nią widzieć natychmiast. O co mogło chodzić i dlaczego nikt inny nie mógł o tym wiedzieć? Po dłuższym zastanowieniu nareszcie doszła do wniosku, że to musi być związane z jej nową rangą. Przyspieszyła chcąc jak najszybciej dotrzeć na tereny wspólne. Zmruzyła oczy chcąc wypatrzeć swego poprzednika i w końcu go znalazła. Nie było to trudne, bowiem samiec z daleka wyróżniał się swoim ubarwieniem od reszty otoczenia. Wylądowała nieopodal niego, wzbijając parę liści, które zaczęły tańcować, powoli opadając na ziemię. Podeszła bliżej ojca i złożyła skrzydła. Była gotowa na tą rozmowę, choč nie wiedziala czego się spodziewać.
– Witaj. Chciałeś mnie widzieć.– Powiedziała.
Nadal szanowała ojca, za to co robił i co robi. To dzięki niemu, Ziemia w ogóle jeszcze istnieje. W jej oczach był bohaterem.

[Chłodny Obrońca]

Widząc nadlatującą córkę westchnął ciężko zdając sobie sprawę z tego iż nie będzie to łatwa rozmowa. Oczywiście mógł przecież nie rezygnować z przywództwa wtedy wprowadziłby wszystkie zmiany tak jak chciał... teraz musiał zobaczyć co też myśli o tym nowy przywódca... Trudno, podjął decyzję i nie będzie nad nią płakał. Jego dni i tak były już policzone, najstarszy w Ziemi i do tego chory.
Na tę myśl cichy śmiech odbił się echem po jego łbie.
Tak, bardzo zabawne Zwiastunie. Westchnął marszcząc brwi, nie usłyszał jednak odpowiedzi.
-Witaj Opoko Ziemi.– skinął jej łbem po czym wstał i otrzepał się z zeschłych liści.
-Przejdźmy się, mam ci sporo do powiedzenia. Jeśli będziesz miała jakieś pytania, pytaj.– powiedział spokojnie i odchrząknął. Od czego by tu zacząć... może początek?
-Zacznijmy od tego kto i czemu był moim poprzednikiem, być może o tym wiesz ale wolę mieć tę część za sobą. Może pomoże ci też zrozumieć jakie miałem plany i sama podejmiesz decyzję co z nimi zrobić.– szedł leniwie przed siebie czekając aż córka zrówna z nim krok.
-Kiedy byłem małym smokiem przywódcą był Posłaniec Natury, kojarzysz tego starego pokrytego zieleniną smoka? Obudził się niedawno ale zapewne znów zapadł w sen... taki jego urok, dzięki temu chyba tak długo żyje. Został on obrany nowym przywódcą jeszcze przed moimi narodzinami podczas słynnego rozłamu na Wodę i Życie. Przegrała z nim moja matka, a twoja babcia Jesień Bzów. Nie był najlepszym przywódcą, nie miał dla nas wiele czasu, ja zamieniłem z nim raptem dwa słowa i to z powodu ukończonego patrolu i ceremonii, to tyle. Był bo nie mogliśmy żyć przez alfy.– wzruszył barkami.
-Nadał oficjalnie ziemie Wodzie oraz zawarł z nimi sojusz. Chciał byśmy żyli w przyjaźni jakbyśmy byli jednym stadem, którym de facto kiedyś byliśmy.– westchnął ciężko.
-Potem zapadł sen, zanim to jednak zrobił wybrał moją siostrę twoją ciotkę na przywódcę Dynamikę Ostrza. Była pokojowo nastawiona do życia chociaż to za jej rządów wybuchł konflikt i wojna z Cieniem. Woda i Życie stawili im czoła, zapewne ciekawi cię co było powodem walk... cóż moja pokojowa siostra chciała poszerzyć granice, dostała informacje że i Cień pragnie naszych ziem. Więcej terenów do polowań, rozumiesz. Takie były plany ale w rzeczywistości wojna wybuchła przez porwanie pisklęcia Cienia... mój przybrany brat Pieśń Słowika zabrał pisklę Jeźdźcowi Apokalipsy chcąc je "ratować".– pokręcił łbem.
-Niestety nie zdążyłem z wymierzeniem kary... Nie nam oceniać czy pisklęta w innych stadach mają dobrze czy źle. Pamiętaj, że każda udzielona pomoc może być tylko pretekstem do wojny. Rozumiem... dobre serce, chęć niesienia pomocy ale myśl też o swoich pisklętach Opoko. Co jeśli ratując młode z Ognia sprawisz, że Ogień pożre twoje dzieci? Inne smoki mogą sobie pozwolić na to by biec na ratunek. Ale ty jesteś głową stada, to twoje decyzje decydują o jego losie. Rozumiesz? Musisz nauczyć się oddzielać uczucia od chłodnej kalkulacji. Jeśli ktoś z Ziemi złamie prawo i pożre bądź zaatakuje kogoś nie na swoich ziemiach, musisz wymierzyć mu karę nawet jeśli będzie to twoja siostra.– mówił poważnie ale nie patrzył na nią lecz przed siebie. Nie wiedział jak do tego podejdzie jego dobra córka, ale on dorósł i zlodowaciał na starość... Stado oczywiście powinno być szczęśliwe, bo to on jako przywódca musi zbierać na swoją pierś zło z zewnątrz. Paskudne i trudne decyzje jakie przyjdzie podejmować Opoce powinny zostać tylko między nią, a ewentualnie jej Zastępcą.
-Dlatego też podczas ceremonii powiedziałem, że będę ci pomagać jeśli tylko będziesz tego chciała. Oprawca Gwiazd powiedział mi kiedyś mądrą rzecz... bycie przywódcą nie należy do prostych zadań dlatego tak ważne jest by nie zostać z tym sam. Dopóki nie znajdziesz zastępcy, który przecież nie musi być następnym przywódcą, mogę ci pomóc. Zastępca to raczej... doradca.– rzekł spokojnie i zaczekał co na razie miała do powiedzenia łowczyni.

[Zmierzch Gwiazd]

Wysłuchiwała jego słów uważnie i starała się zapamiętać jak najwięcej z nich. Zdanie Chłodnego Obrońcy było dla niej bardzo ważne, bowiem chciała kontynuować jego dzieło. Pod jego rządami stadu źyło się naprawdę dobrze, była pod wrażeniem osiągnięć ojca. Przez umysł przeszła jej nawet myśl, czy będzie kiedykolwiek rządziła tak dobrze jak Chłód. Szybko jednak odrzuciła te myśli na bok, w końcu to nie o jej uczucia teraz chodziło.
– Tak, pamiętam Posłańca Natury. Widziałam go pierwszy raz gdy nasze stado spotkało się razem w Wierzbowym Borze, wspomniałeś tam co nie co o nim. To było po tym, jak Słowo Prawdy odszedł, zgadza się?– Ni to spytała, ni to odpowiedziała.
Następnie zaczęła sobie układać w głowie cały zarys sytuacji z porwaniem pisklęcia i wojną z Cieniem. Analizowała szczegółowo tę sytuację, wszystkie za i przeciw.
– Rozumiem, że zrobił to bez zgody ani pisklęcia? Według mnie, nie było to rozważne z jego strony. Czyż nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego czyn wywołać może wojnę? Pisklę, nawet młode powinno otrzymać czas na przemyślenie i podjęcie decyzji. Rozumiem cię ojcze, najpierw należy myśleć o swym stadzie, dopiero potem o innych. Jestem teraz Przywódczynią, każdy mój błąd może być fatalny w skutkach nie tylko dla mnie, ale dla całej Ziemi. Natomiast, jeżeli ktoś z nas złamie prawo, powinien być sądzony na równi z innymi, nie ważne czy to rodzina, nieznajomy, czy ktoś inny. – Jej odpowiedź była równie poważna co ton Chłodu.– Mądrej rady udzielił ci Oprawca Gwiazd. Przewodzenie Stadem to nie jest coś, z czym dało by się radę w pojedynkę.
Póki co, nie miała nic więcej do powiedzenia. Czekała na dalsze słowa Chłodnego Obrońcy.

[Chłodny Obrońca]

-Tak właśnie o tę historię chodzi.– westchnął jakby zmęczonym głosem i szedł przez chwilę w milczeniu zastanawiając się jak do sprawy podejdzie Nefrytowa. Była cieplejsza niż on... no i miała nieco więcej cierpliwości do niektórych spraw które on chciał rozwiązać już teraz.
-Pisklę... nie ma tu zbyt wiele do gadania moja droga.– rzucił z przekąsem.
-Jest zbyt młode by podjąć racjonalną decyzję, do takich wyborów trzeba czasu Opoko Ziemi. Pisklę może płakać, że ktoś go złapał za kark i wyolbrzymić to niemal do rangi zamachu na własne życie. Młode plotą różne rzeczy gdy są obrażone na swoich rodziców... sama tego być może doświadczysz.– rzucił jako krótką notkę na temat rodzicielstwa. Co jednak z tym zrobi sama smoczyca, która de facto już dochowała się dzieci? Pokaże czas...
-Truskawka opowiadała Pieśni Słowika o tym jak traktuje się pisklęta w Cieniu, więc ten pod wpływem impulsu uznał że musi ją uratować.– pokręcił z niezadowoleniem łbem.
-Taki stary, a taki głupiec. Cieszę się jednak że pojęłaś co chciałem powiedzieć a propo kar. Jesteś jednym z najważniejszych smoków wśród nas wszystkich, twoja łapa wymierza sprawiedliwość i może być albo zaciśnięta w pięść albo otwarta i łagodna. Słowik miał zostać ukarany ale wojna wybuchła, a sam Słowik zmienił się... uciekł.– westchnął ciężko. Chłód starał się kontrolować swój głos ale ten smok był jego pierwszym prawdziwym przyjacielem. Najpierw postawił go w sytuacji gdzie trzeba było działać zgodnie z zasadami, a potem po prostu go opuścił. Do kroćset, wszyscy go opuszczali...
=Z tym "wszyscy" nie byłbym taki pewien.= mroczy głos rozlał się po jego łbie, a cień smoka spojrzał na niego z góry. Widoczny tylko dla czarodzieja szedł obok nich i słuchał jakby nigdy nic. Samiec nie skomentował, jedynie przymknął ślepia.
-W każdym razie możesz na mnie liczyć. Teraz sprawy polityki... Elfy, mam nadzieję że dotrzymasz słowa danego przeze mnie Elladanowi. To dobry Najstarszy i szuka porozumienia ze smokami tak samo jak i ja z elfami. Planowałem otworzyć przed nimi nasze ziemie gdy je odzyskamy. Jeśli będą nienaruszone... powinno być na nich tyle jedzenia że starczy i nam i elfom. Nie wiem czy dożyję tego czasu... dlatego chciałbym, jeśli przystaniesz na sojusz, nauczyć smoki Ziemi tolerancji... nie chciałbym ataków z naszej strony na elfy.– powiedział poważnie nadal patrząc się gdzieś przed siebie.
-Sprawy dotyczące reszty stad muszę jeszcze obmyślić... wyślę ci wiadomość mentalną, dobrze? Hmm jest jeszcze coś... sprawa dosyć delikatna i zależy w stu procentach od ciebie jako przywódcy...– zaczął ale nie skończył jeszcze chcąc by Opoka przemyślała to co usłyszała do tej pory.

[Zmierzch Gwiazd]

– Rozumiem. – Odpowiedziała krótko.
Jej ojciec po raz kolejny miał rację. Pisklę nie potrafi podjąć właściwej decyzji, może wyolbrzymiać niektóre sprawy. Może kiedyś sama się przekona, że młode smoki miewają niecodzienne pomysływ e łbach. Kiedyś, kiedy dochowa się dzieci.
-Uważam, że należy dostosować traktowanie do sytuacji. Przecież, nie wygnam smoka tylko dlatego, że na przykład, nie wykonał patrolu ani nie ułaskawię mordercy, co nie znaczy że sytuacja obejdzie się bez kary. Traktowanie należy dostosować do rozmiaru przewinienia, okoliczności. Takie decyzje trzeba dobrze przemyśleć, szczególnie że czasami może chodzić o życie innego smoka.
Spojrzała się na tatę. Cieszyła się, że ma w jego osobie wsparcie. Musiała się osfoić z nową sytuacją, w końcu z dnia na dzień nie nauczy się bycia przywódcą, szczególnie jeżeli nie miałaby od nigoko pomocy. Obecność i pomoc Chłdu była dla niej nieoceniona.
– Ty również możesz na mnie liczyć, nie tylko jako ma przywódczynię, ale również jak na rodzinę.– Rzuciła w międzyczasie.– Nie zamierzałam łamać słowa które dałeś elfom. Nigdy nie widziałam tej rasy na własne ślepia, jednakże po twych słowach mogę wywnioskować, że nie są źli. Udam się do ich obozu, gdy tylko przepędzimy mgłę. Chciałabym, aby twoje dzieło nie zostało zaprzepaszczone. Sojusz zostanie zawarty, o ile elfy zaakceptują mnie, jako nowego przywódcę, wierzę jednak że uda nam się dojść o porozumienia. Natomsit odnośnie naszego stada... Dużo w nim piskląt, więc jeżeli będziemy je uczyć od najmłodszych lat, że elfy są naszymi przyjaciółmi, nie powinno być w przyszłości problemów z atakami na nich. Gdyby Najstarszy się zgodził, od czasu do czasu moglibyśmy urządzać jakieś... Hmm.... Spotkania edukacyjne? Może dzięki temu, jakoś pogłębimy relacje między naszymi stadami i nauczymy się na wzajem szanować? – Zaproponowała.
W rzeczywistości bardzo cieszył ją ten pomysł. Z słów Chłodnego Obrońcy wywnioskowała, że elfy to naprawdę szlachetne i piękne stworzenia.
– Dobrze, będę oczekiwać twej wiadomości. Cóż to za sprawa?

[Chłodny Obrońca]

Kiwnął łbem słuchając wypowiedzi córki i nieco kamienia spadło mu z serca. Nie cały, bo przecież jak na szczęście sama uważała "z dnia na dzień nie zmieni się w przywódcę" ale chociaż część. Dobrze, że chciała go wysłuchać, mogła przecież machnąć łapą i powiedzieć, że sobie sama poradzi co przecież nie było takie łatwe. Sam tego doświadczył i było to okropne... został całkowicie sam ze stadem którym miał rządzić i do tego bez własnych ziem. Oby ona miała łatwiej.
-Oczywiście masz rację, dlatego też jeśli będziesz miała do rozsądzenia pierwszy problem, pomogę ci. Chociaż wierzę w twój umysł i serce, że sobie poradzisz.– mówił spokojniej niż wcześniej. Pierwsze zmartwienie mógł skreślić z listy dzięki bogom.
-Myślę, że Elladan będzie bardziej niż szczęśliwy jeśli to od ciebie usłyszy. Sami mieliśmy coś podobnego zorganizować ale nie chciałem by elfy musiały przychodzić na tereny Wody gdzie nic im niestety nie mogłem obiecać. Pamiętaj, że elfy nie są głupie, też umieją spiskować jak my smoki, a także boją się o swoją przyszłość i o swoje Drzewo Odnowy. Musimy być delikatni w stosunkach z nimi i tylko dlatego że są niżsi nie należy nie okazywać im szacunku.– rzucił poważniej bo widział, że był to częsty problem wśród smoków. Tylko dlatego że byli więksi i jedli mięso myśleli że mogą elfy rozstawiać po kątach.
-Sprawa dotyczy... Czerwieni Kaliny. Nie wiem co aktualnie dzieje się w Cieniu dlatego zostawmy tę sprawę na dzień w którym sytuacja się unormuje moja droga. To znaczy my odzyskamy ziemię, a Cień unormuje się politycznie. A dokładniej... jak wiesz Czerwień została moją partnerką już jakiś czas temu. Kiedyś obiecałem jej, że będzie miała wstęp na Tereny Ziemi, nie do Obozu nie martw się. Tak się złożyło że nie mam już w tej sprawie nic więcej do powiedzenia więc pozostawię to tobie. Nie musisz decydować w tej chwili. Pamiętaj tylko, że każde stado dba przede wszystkim o swoich. To, że Cień jest brutalny nie znaczy że jest złem wcielonym- powiedział i zamilkł by ponownie Nefryt mogła się zastanowić w spokoju. Nie zamierzał jej popędzać.

[Zmierzch Gwiazd]

– Dziękuję ci... – Odpowiedziała.
Mało na kim mogła polegać tak jak na swym ojcu. On zawsze służył jej radą, nawet w takiej sytuacji kiedy przecież mógł machnąć na wszystko łapą. Była mu wdzięczna za to, że deklarował swoją pomoc. Uśmiechnęła się delikatnie słysząc jego słowa.
– Elfy może i są nieco inne z wyglądu od nas, smoków... Ale to przecież żywe istoty, tak jak my. Również mają uczucia. To tak, jakby byli Stadem, jednak ich postura różni nas. To że są niżsi, nie znaczy że są słabsi i że nie należy im się szacunek. Również wolałabym uniknąć sytuacji, o której wspomniałeś, dlatego Powiedziałam że udam się do ich obozu dopiero gdy przepędzimy mgłę. To że oni są naszymi przyjaciółmi, nie znaczy jeszcze że Woda również ich zaakceptuje.– Odpowiedziała równie poważnie.
Czuła się bardziej... zaszczycona że będzie mogła porozmawiać z elfami. Podobnie jak Chłód uważała, że należy im się szacunek. Spojrzała się na ojca gdy usłyszała jego kolejne słowa. A więc to o to chodziło. Opoka chwilę się zastanowiła nad odpowiedzią.
– Cień nie jest złym stadem. Spotkałam kiedyś jednego z nich, Kerrenthara. Był inny niż smoki, które dotychczas spotykałam, ale z pewnością nie był zły. Nie warto oceniać stada po charakterze jednego smoka, ani smoków po stadzie. Rozumiem o co ci chodziz chciałbyś aby Czerwień mogła odwiedzać tereny naszego stada, abyście mogli się spotykać. Zaczekamy z tym do odpowiedniego momentu jednakże już teraz ci odpowiadam, że nie widzę ku temu przeciwwskazań. Sama również myślałam o czymś podobnym, jednakże sprawa dotyczyła innego smoka. Sytuacja jest nieco podobna, więc mam nadzieję że smoki z naszego stada nie będą uważać naszych "gości" jako intruzów czy coś w tym stylu... – Podzieliła się z ojcem swymi poglądami. –

[Tejfe]

//// EVENT DZWONECZKI

Daimon usłyszał pewną wiadomość. I to dziwne, bo aż drugą w ciągu ostatnich dwóch dni. Jedna wzywała go do Świątyni, a druga... kazała szukać dzwoneczków? A cóż to są to dzwoneczki do jasnej ciasnej? Czy to coś podobnego do śniegu, którego pojawienie również go zadziwiło? Mogłoby tak być. Fajnie, by było. Podobał mu się śnieg. Był miękki, zimny, biały i śmieszny. Daimon będąc sam pozwalał sobie na głęboką radość z tego śniegu i bawił się w nim i, tańczył. Oprószał się. Było mu zimno, ale co z tego? Było też cudownie. Korzystając z tego, że dzisiejszy dzień i tak spędziły na tym spacerze, postanowił, że poszuka troch tych dzwoneczków. Chociaż nie wiedział czym one są. Rozglądał się więc dookoła siebie, idąc przed siebie i szukając niewiadomego. Uporczywie grzebał w śniegu i zaglądał pod krzakami, mając nadzieję że nikt go nie obserwuje. Zastanawiał się też czym są te Święta o których powiedział nieznany głos?

[Deszczowa Kołysanka]

Szukanie dzwoneczków na własną łapę nie było rzeczą łatwą. Zapewne większa wiedza o błyskotkach by sporo pomogła, ale nie mając takiej, Daimon był zdany tylko na przeczucia. Nic więc dziwnego, że mimo najszczerszych chęci, nie znalazł niczego konkretnego. No... Może oprócz kartki, która zdaje się, wyleciała z czyjegoś notatnika. Był na niej podpis jednego z reniferów – Profesorka, zapewne wykonany w magiczny sposób. I co ważniejsze – rysunek dzwoneczka i jego naukowy opis. Jednak, kartka nie była dzwoneczkiem, a jego również nie było nigdzie w pobliżu. Chyba trzeba szukać zupełnie gdzie indziej... Ale przynajmniej samczyk wyjdzie stąd z nieco większą wiedzą o magicznych przedmiotach.

[Tejfe]

Zaczynało go już to trochę denerwować. Czemu nie mógł nic znaleźć? Czym do cholery były te dzwoneczki? A fakt, że zaczynał się denerwować, wkurzał go jeszcze bardziej. Czemu tak łatwo ulega agresji?! No, kurde czemu?! Wrzasnął głośno i kopiąc jakiś twardy kamień- natknął się na karteczkę. Był na nim wygląd dzwoneczka, jego opis i śmieszny podpis. Czyżby wskazówka? W paru chwilach jego gniew złagodniał, choć nie całkowicie i samczyk chociaż nie odprężony, zaczął myśleć trzeźwo. Przeniosę się, postanowił i poszedł w inne miejsce szukać dzwoneczka, podobnego do tego jak na tej kartce...

– przenoszę sie tutaj. :) https://smoki-wolnych-stad.pl/viewt ... 719908d4f3

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka przybyła w to miejsce które dzisiejszego dnia było pokryte warstwą śniegu by poćwiczyć umiejętność biegania. Nie była z niej najgorsza i można by nawet uznać że znała się na niej dzięki ćwiczeniom jej. Zaczęła się rozciągać z skrzydłami przyciśniętymi do boków żeby nie przeszkadzały jej w ćwiczeniach. Miała na wpół przymknięte oczy skupiona na wykonywanej czynności. Nasłuchiwała jednak i węszyła co jakiś czas próbując upewnić się czy ktoś nie idzie w jej stronę.