Skała

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Och nie przesadzaj to imię nie było znowu az takie złe i...nie nie świecisz się ale, jesteś taki...Chodzi o to że jest w twoim wyglądzie coś wartego podziwu. Wyglądasz na takiego zwinnego, zapewne poruszasz się z kocią gracją, a gdzie tam, zapewne jesteś jeszcze lepszy – powiedziała i przysunęła się nieznacznie do samca. Wciąż przyglądała mu się spod półprzymkniętych powiek. Kiedy się jej przyjrzało nietrudno było stwierdzić co też może jej chodzić po łbie w tej chwili

Zaśmiał się cicho. Pawiooka nie mogła pokazywać jeszcze dobitniej co chciała.
– Co ja biedny mam zrobić gdy piękna samica mnie uwodzi? – zapytał z błyskiem w oczach i figlarnym uśmiechem na pysku. Miekkim krokiem podszedł do samicy, blisko, bardzo blisko.
– Może po prostu dam się uwieść na ten krótki okres? – odpowiedział na swoje poprzednie pytanie przyglądając się samicy. Ostrożnie otarł się swoim polikiem o jej.
Dlaczego przychodzi mu to tak łatwo? Jak wytłumaczyć że nie jest to pierwszy raz gdy zbliży się do obcej samicy, jednak do tej na której mu naprawdę zależy nie ma odwagi? Lęk przed odrzuceniem jest prawdopodobnie najtrafniejszą odpowiedzią.

Duma usmiechnęła się delikatnie, szczerze to jej nie obchodziło komu na kim zależy, dla niej liczyło się tylko to czy akurat obecny przy niej samiec zostanie na krótką chwilkę jej partnerem, a po tym spotkaniu rozejdą się i albo jeszcze kiedyś się spotkają albo już nigdy. Kiedy więc Absurd znalazł się bliżej, mruknęła cicho, przeciągle i delikatnie wtuliła pysk w szyję samca, póki co postępując w miarę powoli, wolała by ten tu nie zmienił nagle zdania i nie zostawił jej tutaj samej.

Zdania nie zmienił i nie zamierzał. Zaczął skubac samice pieszczotliwie, najpierw piórka, potem ucho a potem zaczął ją łaskotać na szyi tuż pod szczęką. Okryl ją ciasno swoimi kolorowymi, pierzastymi skrzyłami. Takie zabawy z samicami zawsze są takie odprężające a później ekscytujące. Oddychał powoli i głęboko by poczuć zapach Pawiookiej, wyjątkowo przyjemny zapach płodnej samicy. Po dłużej przyjemnej chwili zaczął napierać swoją klatką piersiową na pierś samicy tak by ją delikatnie przewrócić na miękką zieloną trawę. I cóż, będą z tego pisklaki.

Rzecz jasna Duma nie miała zamiaru się temu sprzeciwiać, pozwoliła się skubać, wywrócić i tak dalej...Kiedy już było po wszystkim, pogładziła nosem szyję samca jakby wciąż jej było mało.
-Jesteś na prawdę wspaniały Absurdzie Istnienia.– mruknęła, wiedziała że pewnie długo potem nie będzie im dane się spotkać, choć czy ona miała zamiar wiązać się na stałe ? Raczej nie, tak czy siak nie żałowała.

Samiec przestał jeść w jaskini od kiedy Młody miał już większe wymagania. Nie miał zamiaru lub może po prostu siły – czego nie chciał przed sobą przyznać – żeby polować dla nich obojgu. Nie czuł się do tego zobowiązany. Nie był jego ojcem, a jako opiekun po prostu pokazał mu parę rzeczy, nauczył jak powinien postrzegać świat. Rzucił mięso przed siebie i popatrzył na nie zniesmaczony. Ono również było tworem Lądu, co gorsza nawet nie upolowanym, a znalezionym. Było tego całkiem dużo, może gdyby Młody coś z tego uszczknął również byłby syty. Właśnie dlatego nie jadł przy nim. Nie z powodów wyrzutów sumienia, że nie dostarcza mu pokarmu, ale ponieważ samczyk zapewne wtrąciłby się, jeśli nie siłą, to samym pytaniem, czy Samiec ma coś dla niego.

Jadł, cały czas myśląc o tym, a także o innych rzeczach, które ostatnio mu nie sprzyjały, choć kiedy z nieokreślonego zwierzęcia zostały tylko kości, doszedł do wniosku, że taki tryb życia mu nie przeszkadza. Mógłby umrzeć jedynie znajdując jedzenie, a to byłoby całkiem wygodne.
Kości zostawił, bo nie chciał ich ze sobą targać, poza tym te nie wydawały się jakoś szczególnie estetyczne. Posmak niestety zostanie mu w pysku na długo, ale przynajmniej podczas samego spożycia udało mu się rozproszyć jego własną uwagę.

//dzwonki ! XD

Opoka spędziła już całkiem spory kawał czasu na poszukiwaniach, zwiedziła sporo terenów, w których nawet jeszcze nie była.
Jej poszukiwania trwały nadal. Szła niespiesznie, nie liczyła się u niej szybkość tylko jakość poszukiwań. Łeb miała uniesiony wysoko w górę, chcąc zwiększyć swoje pole widzenia do maksimum, od czasu do czasu jednak obniżała łeb i patrzyła na otoczenie z innej perspektywy, mając nadzieję że wypatrzy wreszcie to, czego szuka. Rozglądała się uważnie, szczegółowo przeszukując otoczenie wzrokiem, szukając czegoš, co chociażby przypominało dzwoneczek. Może zoczyła jakieś błyski słońca, odbijające się od jego powierzchni, albo kolor przedmiotu? Okaże się. Szukała dosłownie wszędzie, pośród trawy, w zaroślach, pod korzeniami drzew, w dziuplach i za każdą skałą, nie poddawała się nadal.

//w końcu xD

Smoczyca szukała dzwoneczków i najpewniej nie spodziewała się, że zamiast nich zastanie... Renifera. Tak, jednego z tych magicznych. Siedział spokojnie z dzwonkiem w zębach, a gdy zobaczył Opokę, pokazał jej łebkiem, by podeszła bliżej i rzucił jej dzwoneczek.
– Widziałem, jak wytrwale szukałaś. Należy ci się, to muszę przyznać. Jestem Błyskawiczny. – renifer przedstawił się wesoło. Został mu już tylko jeden wolny dzwoneczek poza tym, więc nie spieszył się tak bardzo, jak wcześniej.
– Żeby obudzić jego magię musisz opowiedzieć mi, co najbardziej urzekło cię w zimowej scenerii w czasie twoich poszukiwań.
Zadanie nie było trudne – chyba, że Opoka nie skupiała się wcale na pięknie zimy, tylko na tym, jak znaleźć złocistą błyskotkę.

// Nareszcie XD

Prawda, nie spodziewała się że spotka tutaj renifera. Uśmiechnęła się do niego wesoło i podeszła tak jak jej nakazał. Wyglądał na całkiem miłego.
– Miło mi cię poznać. Nazywam się Opoka Ziemi – również się przedstawiła.
Złapała więc dzwoneczek w łapy i obejrzała go. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie widziała. Wyglądał całkiem ładnie, jednak powróciła wzrokiem do renifera, bo najwyraźniej nie był to koniec zadań. Przynajmniej będzie więcej zabawy!
– Trudno wybrać jedną rzecz... Ale jeżeli już muszę wybierać, to najbardziej urzekły mnie pisklęta wesoło bawiące się w śniegu. Jak na nie spojrzałam... Na ich uśmiech, na wesołą zabawę to aż serce mi zmiękło. wyglądały tak uroczo... – Odpowiedziała i zamyśliła się przez chwilę.

Jakby w reakcji na wspomnienia smoczycy o bawiących się pisklętach, dzwoneczek zaczął ślicznie błyszczeć zielenią w jej łapie, a po chwili tuż obok niego pojawił się malachit. Kamień ten był piękny, lśniący, wyglądał jak wiosenne korony drzew – pełne różnobarwnych liści.
– Zabawa to piękna rzecz. Nikt nie powinien o niej nigdy zapomnieć, nawet dorosłe smoki. Kiedy ostatnio się bawiłaś? – renifer nie czekał na odpowiedź smoczycy, tylko wzniósł się w powietrze, by móc polecieć do ostatniego miejsca, w którym miał czekać na smoka, który jeszcze chciałby przyłączyć się do zabawy.
– Do zobaczenia kiedyś. Może nasze drogi się jeszcze skrzyżują. Pamiętaj o bawiących się pisklętach – wspomnienie o nich zachowaj w sercu i dzwoneczku. Żegnaj.
Już po chwili renifer zniknął, obsypując Opokę Ziemi złotym pyłkiem na pożegnanie.

+malachit

Za żadne skarby nie przyszła by tutaj z własnej woli. Jeszcze bez umiejętności obrony. Dobrze, że miała powód, aby opuścić ciepłe schronienie. Głód doskwierał jej nieubłagalnie więc wreszcie odważyła się poprosić swojego wuja Piórka Nadziei o trochę mięsa. Miała nadzieję, że przyjdzie szybko, bo samo przebywanie w tym miejscu było niebezpieczne.
Lighty usiadła na ziemi w oczekiwaniu. Oby się nie spóźnił.

Piórko Nadziei leciał z dość odległej okolicy na to spotkanie. Spieszył się jak mógł, lecz okoliczności sprawiły, że był w bardzo odległej okolicy. Porwał więc z jaskini czym prędzej duży kawał mięsa i poleciał w umówione miejsce. Z daleka zauważył smoka, który go przyzwał. Piórko będąc łowcą, chętnie dzielił się mięsem. Wylądował na skale tuż przy smoku ze stada Ziemi.
– Witaj. Jestem Piórko Nadziei. mam nadzieję, że nie czekałaś zbyt długo. Przytargałem ci smakowitego żubra –
Piórko położył przed młodą samicą kawał 4/4 mięsa. Odszedł kawałek, aby zachęcić do spożywania.
– Częstuj się.–

Zjawił się.
– Dzień dobry. Ja jestem Lighty i dziękuję za przybycie.
Może jej wypowiedź zabrzmiała zbyt oficjalnie, więc posłała szczery uśmiech do samca. Zobaczyła jak Piórko położył przed nią kawał mięsa.
– To za dużo. Wystarczy tyle 3/4 mięsa.
Oderwała 1/4 mięsa i bez zbędnych formalności rzuciła się do pożerania reszty. Odgryzała kawałki mięsa i starannie je przeżułwała. Po skończeniu posiłku oblizała wargi i odezwała się:
– Bardzo dziękuję. Weź resztę.
// Uwaga! Kruszyna- smok otrzymuje stytość po zjedzeniu 3/4 mięsa.

Piórko obserwował jak Lighty spożywał mięso. Ten nie miał tak dużych potrzeb jak inne smoki. To może i dobrze, łatwiej mu będzie zdobywać mięso.
Piórko zebrał ten kawałek 1/4 mięsa, który okazał się nie potrzebny.
– Czy masz jeszcze jakieś potrzeby, które mógłbym zaspokoić. Może potrzebujesz aby cię czegoś nauczyć? –
Piórko zapytał z grzeczności. Lecz gdyby okazało się, że potrzebuje nauczania, gotów był i na to.

– Nie wiem czy można, ale potrzebuję się nauczyć ataku.
Zapytała trochę już bardziej ośmielona. Może ją nauczy tego ataku. Ciekawe jak będzie wyglądała taka nauka. W sumie nigdy nad tym nie myślała. Wstała z ziemi i rozciągnęła się. Trzeba być przygotowanym na wszystko.

Piórko dawno nie uczył takiego czegoś jak atak, obrona, czy posługiwanie się maddarą. Gdy był piastunem, musiał nauczać głównie nauk, potrzebnych pisklętom, jak latanie, skoki, bieg, czy pływanie. Jednak poza swoją codzienną pracą, proszony był o nauki w specjalościach wojowników, magów czy łowców. Dlaczego by nie pouczyć ataku?
– Słuchaj więc. Atak nie służy wyłącznie do polowań, choć tam jest używany najczęściej. Czasami jednak, potrzebował będziesz zaatakować kogoś, broniąc się. Na zasadzie, albo ty, albo on. Wojownicy na arenie trenują swoje umiejętności ataku i obrony w takich walkach symulowanych, między sobą. Umawiają się, że na przykład walczą do pierwszej rany. Oczywiście, bywają wypadki. Czasem smoki nawet na arenie otrzymują rany śmiertelne i nawet przybycie uzdrowiciela na czas, nie pomoże. Można jeszcze w świątyni u bogów, wybłagać wskrzeszenie. Bogowie pozostawią jednak ślad po tym wydarzeniu, w postaci jakiejś ułomności. –
Piórko mógł by wiele podawać szczegółów. Ale najlepsza nauka jest wtedy, gdy wysili ktoś swój umysł. Samo słuchanie nie wiele daje. Na pewno jednak, musi młoda zacząć od teorii.
– Proszę, powiedz mi, jakie według ciebie mają czułe miejsca witalne smoki, a także zwierzęta? Chodzi mi o czułe punkty. Atak na te miejsca, bardzo naraża je na śmiertelne rany? –

Lighty usiadła obok Piórka Nadziei i wsłuchiwała się w jego słowa. Kiwała łbem przytakując i dając mu do zrozumienia, że wszystko rozumie. Teorie są równie ważne jak praktyki. Na pytanie zadane przez jej nauczyciela odpowiedziała:
– Według mnie czułe miejsca witalne są to: szyja, oczy, nozdrza. Może być ich oczywiście więcej, ale ja jeszcze nie wiem o wszystkich.
Przemyślała jeszcze swoją odpowiedź, ale nic nie dopowiedziała. Co by tu się nad tym tak rozczulać. Proste pytanie prosta odpowiedź.
Nagle Lighty wstała i odeszła trochę od Piórka. Usiadła w dalszej odległości od niego niż wcześniej aby móc się mu do woli przyglądać.

Piórko wysłuchał prostej odpowiedzi. Tyle właściwie wystarczy. Ze ślepymi oczami przeciwnik ma o wiele mniejsze szanse. Nozdrza już mniej są czułe, choć obficie płynąca krew może dławić skutecznie, zalewając płuca. Ale szyja była powszechnie uznana za czuły punkt. Tutaj ma w zupełności rację, więc może na tym skupi się najbardziej.
– Co do ataku na czułe punkty witalne, masz rację. Może nos pomiń. Atakuj szyję, która z racji swojej budowy i funkcjonalności, nie może być zbyt osłonięta mięśniami, ani łuską, przez którą zmniejszyła by się ruchomość. Zawsze jakaś jest, lecz nie taka jak na reszcie ciała. Szyja składa się z kilku wrażliwych elementów. Co najmniej dwie tętnice szyjne po lewym i prawym boku. Lecą płytko pod powierzchnią. Jeśli posługujesz się zręcznością, wystarczy, że swoimi szponami zrobisz cięcie z góry, czyli od karku, po dolną część szyi, czyli przełyk. Jest też czuła dolna część szyi, czyli właśnie przewód pokarmowy, wspólny z przewodem oddechowym. Przecięcie poziomym cięciem w dole szyi, praktycznie w dowolnym jej miejscu, spowoduje odcięcie dopływu powietrza. To są śmiertelne rany, nawet zadane płytko. Lecz zarazem to są najbardziej chronione miejsca. Jeśli posługujesz się zwinnością, a nie siłą jak smoki w ogniu, to uderzaj tylko w oczy. Ale to jedynie osłabi znacznie przeciwnika. Ciosy w pozostałe części ciała mają sens tylko zaczepny, aby się odsłonił, lub wtedy gdy nie walczysz by zabić, a jedynie by odstraszyć, czy obronić się. –
No więc wie już w co uderzyć. Ale czy wie czym i jak? Ostatnia część teorii powinna dotyczyć sposobów ataku. Potem zostaną już tylko praktyki.
– Powiedz mi teraz, jak uważasz, czym możesz zaatakować? Czego użyjesz i w jaki sposób aby zadać poważną ranę?–

– Zaatakować można ogonem, pazurami, zębami, rogami, łapami, oddechem, kwasem – potrafią to tylko niektóre gatunki smoków, własnym ciężarem ciała. Ogonem można zaatakować jak biczem. Pazurami można przeciąć skórę oraz wbić je w ciało przeciwnika. Zębami można ugryźć i wyrwać kawałek skóry. Rogami można nadziać przeciwnika lub przygnieść go nimi do skały i połamać mu kości. Łapami można go złapać i dusić lub uderzyć. Oddechem to można, zależnie od gatunku, podpalić, zamrozić, otruć. Kwasem można wypalić przeciwnikowi dziurę w skórze. Ciałem można przygnieść i sprawić aby się udusił.
Nie wiedząc czemu opisywanie sposobów zadawania ran sprawiło jej przyjemność. Uśmiechnęła się lekko wyszczerzając kły.

Piórko wysłuchał młodej. W sumie nie ma co do jej wypowiedzi dodać. Z czasem wykształtuje w sobie różne, nawet najbardziej wyszukane metody walki. Pora przystąpienia do nauki praktycznej.
– Taaaaak – przeciągle odpowiedział Piórko zaskoczony trochę jej wiedzą. Lubi to?
– Teraz przejdziemy do praktyczniejszej części nauki. W postawie wojowników ważna jest odpowiednia postawa. Czułe punkty przeciwnika, są również twoimi czułymi punktami, więc nie możesz stać tylko tak, aby mieć najlepszą pozycję wyjściową do ataku. Głowę musisz trzymać nisko i w miarę oddaloną od przeciwnika. Ja uważam, że stanie lekko skosem do przeciwnika, jest najbardziej pożądane. Ciałem nie możesz sygnalizować miejsca w które uderzysz. Możesz lekko się skurczyć w sobie, podciągając nogi pod siebie, jak do wyskoku. Przednie i tylne łapy mocno ugięte, szyja odchylona do tyłu, a jednocześnie głowa opuszczona w dół. –
Piórko ustawił się tak w stosunku do Lighty. Mocno przycisnął skrzydła do siebie. Wydał się nieco mniejszy, chudszy, zwłaszcza gdy łapy podkulił pod siebie. Szyję podciągnął do siebie, tak by wydawała się krótsza. Mimo że stał lekko skosem, pokazując trochę lewego boku, to głowa i szyja była na wprost młodej, w tym wypadku przeciwnika, opuszczona dość nisko, czyli poniżej linii grzbietu. Można by mieć wrażenie że Piórko kuli się ze strachu i okazuje pozę poddania. Różni się tylko tym, że nie pokazuje bocznej części szyi. Pazury też wyglądały inaczej. Mocno wbite pazury w ziemię dawały możliwości szybkiego ataku.
– Może ci się wydawać, że moja postawa wygląda jak bym chciał się poddać. Miała byś wtedy rację. Ale jest to pozycja do zadania ataku. Gdybym chciał przeciwnika przestraszyć, zrobił bym tak! –
Nagłym ruchem wyprostował się, odbijając się przednimi łapami, tak by stanął na dwóch łapach, rozpostarł szeroko skrzydła i machnął nimi silnie w kierunku przeciwnika, powodując mocny podmuch wiatru, a potężny ogień, wyrzucony z rykiem, został skierowany nad głowę Lighty. Po czym zrobił odskok na bok ustawiając się przodem do niej.
– Rozumiesz? –

Lighty z uwagą obserwowała ruchy Piórka i wsłuchiwała się w jego słowa. Robił to z taką precyzją i zwinnością. Starała się zapamiętać każdy jego ruch, aby w wykonać je dokładnie. Nagle zauważyła, że Piórko dmuchnął w nią ogniem. Zanim przemyślała co ma zrobić jej instynkt zrobił wszystko. Zgięła łapy i niemalże położyła się na ziemi. Snop ognia przeleciał nad nią, a Lighty stała oszołomiona.
– Eeeem. Tak!

Smoki Wolnych Stad

Skała

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu