Młode spotkanie IX

[Słodki Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Usłyszałem głos Boga śmierci i ruszyłem. Chodź wiem że z moim talentem pewnie będę spóźniony i się nie myliłem. Wchodząc na spotkanie było ono już dawno rozpoczęte. Szkoda że się na nie spóźniłem.

Wkroczyła powoli na nie. Przywitałam wszystkich skinieniem głowy i usiadłem na skraju kręgu.

Nastawienie ucha o czym jest teraz mowa. Bo każdy skrawek wiedzy jest cenny niczym życie smoka. Bo nie ma nic ceniejazego niż życie i wiedza...

[Zaciekły Kolec]

Chociaż bardzo chciał odpowiedzieć na pytania zadane przez Aterala to niestety nie znał już żadnej odpowiedzi na pozostałe pytania. Niemniej jednak liczył na to że tak jak i poprzednim razem, Bóg odpowie albo wyjaśni lepiej odpowiedzi na zadane przez siebie pytania.
Chciał najbardziej wykazać się wiedzą którą inni nie posiadają, ale jak widać takowej nie posiadał. Wiedział wyłącznie tyle co inni którzy swoją szansę postanowili wykorzystać. On natomiast był bardziej ustępliwy. Nie zależało mu na udzieleniu jak najszybciej odpowiedzi. Po prostu czekał aż faktycznie nastanie chwilowa cisza i będzie mógł coś dopowiedzieć albo rzeczywiście udzielić odpowiedzi na jego pytanie.
Teraz jednak czekał aż ktoś jeszcze odezwie się, kto być może wie czego reszta nie bardzo. W końcu jeszcze parę piskląt w ogóle się nie udzieliło. Może reszta była w podobnej sytuacji co on?
W tym czasie postanowił więc raz jeszcze powtórzyć wszystko co do tej pory usłyszał od Boga jak i pozostałych smoków. Oczywiście w myślach. Było tego sporo, zaczynając od imion przywódców, imienia smoka który przywrócił tradycję z kompanami, opowieści o kamieniach szlachetnych, duszkach, porach roku, owocach, samej mgle.. Miał wrażenie że nie będzie mu starczyć miejsca w swoim łebku na zapamiętanie tych wszystkich rzeczy, a bardzo się starał by nie zapomnieć. Przecież kiedyś dzięki temu będzie mógł się komuś pochwalić swoją wiedzą, a także może samemu kogoś nauczyć?
Siedział więc w milczeniu i słuchał dalej co mają inni do powiedzenia, jak i co Ateral odpowie na pytania które nie znalazły odpowiedzi. Co jakiś czas przesuwał swój ogon z jednej strony na drugą, zmiatając nim śnieg.

[Ateral]

Tym razem niewiele młodych się odezwało. Ateral nie wyglądał jednak na przejętego tym faktem. Jego pysk nie wyrażał niczego. I, tak jak poprzednio, rozwinął swoje pytania.
– Fayhter, Śmiały Kolcu. – Przypomniał Adeptowi. – Naranlea została po raz pierwszy spotkana przez smoka Wody, Ziemi i Ognia. Zostały one wysłane na misję i znalazły ogromne jajo, z którym skryła się bogini. Tak jak pisklęta wydostają się z jaja, tak i ona przebiła fioletową skorupę, ale opuszczając ją w dorosłym ciele.
Czarne ślepia skierowały swe spojrzenie na Evarisa.
– To od duszka zależy w jaki sposób Ci się ukaże. Dlatego nie traćcie czujności i nie lekceważcie ich. Alayela zauważy zerwane ukradkiem jabłko, a Riromi wykorzysta okazję do psot. – Oby tylko psot. – Nikt nie posiada nieskończoności kamieni, młody smoku. Nawet Nauczyciel. Skoro przemierzają te ziemie często niezauważone, to kto przeszkodzi im zebrać błyskotkę z ziemi?
Przeszedł tymczasem do pytania o kompanach.
– Tak, Rozsądny Kolcu. Była to Złowróżbny Szept, Łowczyni Wody za czasów przywództwa Demonicznej Wody. Znalazła na swym polowaniu szczenię wilka i zamiast je zabić, zabrała do swojego legowiska. Zwykle zakłada się więź młodym zwierzętom. Szczeniaki i pisklęta lepiej znoszą zmiany, łatwiej im się przystosować do nowych sytuacji. Nie znaczy to, że jest to proces łatwy. Trzeba pokazać im, że mogą wam zaufać. Pamiętajcie, by nie lekceważyć kompanów. – W oku boga pojawił się dziwny błysk. – Wiążąc się z kompanem przyjmujecie na siebie odpowiedzialność za jego zdrowie, sytość i życie. Jeśli kompan zginie, wy przeżyjecie, choć z powodu więzi będzie to okrutne przeżycie. Ale jeśli to wy umrzecie, wasz kompan również.
Tymczasem Północna Łuska podjęła próbę sprawdzenia, czy Bóg Śmierci jest materialny. Nie było to mądrym posunięciem. Gdy tylko jej łapa dotknęła szarych łusek małą Adeptkę przeszył świdrujący ból. Jej skóra niemalże zasyczała, a sama Północna poczuła przeszywające zimno. Trwało to tak krótko jak jej próba, ale pozostawiło po sobie nieprzyjemne pieczenie. Ułamek uderzenia serca dłużej i raną spowodowaną odmrożeniem musiałby się zająć uzdrowiciel.
Ateral spojrzał na nią tylko, nie odpowiadając na jej pytanie. Sama znalazła na nie odpowiedź, a przynajmniej powinna.
– Gdyby Gorączka Ognia chciała byś wiedział co się z nią dzieje, powiedziałaby Ci. Smoczyca ta poświęciła prawie sto księżyców swego życia stadu i najwidoczniej nadszedł według niej czas by zniknęła.
Bóg milczał przez chwilę, by powrócić do odpowiedzi na pytania.
– Smoki Wiatru przybyły zza bariery, były spójną grupą pragnącą miejsca pod ochroną Naranlei, tak jak jakiś czas temu Cień. Po wielu księżycach jednak osłabli, a gdy zagroziła im wojna ze strony stada Wody, zawarli pakt z Ogniem i zostali do niego włączeni przez ówczesną przywódczynię Nieśmiertelny Ogień. – Stada rodziły się i przemijały, taka była kolej rzeczy. Jak wszystkiego na tym świecie. – Istotami rozumnymi nazywacie stworzenia dorównujące inteligencją smokom. Takie, z którymi można spróbować się porozumieć. Nie wszystkie jednak będą przyjaźnie nastawione, a niektóre – nawet ze strachu – od razu zaatakują. O elfach zapewne słyszeliście. Wysokie obecnie zamieszkują Dziką Puszczę. Oprócz tego znani są smokom ludzie, krasnoludy, niziołki, orki, enty, trytony, skaveni i jaszczuroczłeki. Bardzo rzadko jednak zapuszczają się w te strony, a niektóre z nich zapewne od wielu, wielu księżyców nie były tu w ogóle widziane.
Ateraz zamilkł, spoglądając jedynie na zebrane pisklęta. I czekając na ich pytania.

[Aroganckie Piękno]

Wysłuchiwała raz po raz coraz to nowszych informacji odnośnie tego, co zadał im bóg śmierci. Poznała kilka nowych smoczych mian z historii Wolnych Stad, jednakże co jej po imionach, skoro i tak nic nie wnosiły takiego do historii? Władze się zmieniają...ciągle. Jednak ważne było co za panowania danego przywódcy się wydarzyło, czego dokonał i tak...miano Nieśmiertelnego Ognia wbiło jej się do głowy, bo było powiązane z jakimś czynem. Tak samo jak i miano mniej ważnego smoka z Wody, łowczyni, Złowróżbnego Szeptu. W końcu to dzięki niej można było teraz w jakiś sposób poskromić dzikie zwierzę, aby razem ze smokiem tworzyło swego rodzaju zespół. Zainteresował ją ten temat i spojrzała w rozgwieżdżone ślepia Aterala z zainteresowaniem.
– A jak ta więź jest nakładana? Na czym dokładnie polega? – zapytała dźwięcznym głosem, po czym dodała szybko: – I jak to jest, że widziałam smoka z więcej, niż jednym kompanem, czy to jest możliwe? Ile więc można mieć kompanów? – była ogromnie ciekawa odpowiedzi na te właśnie pytania. Ale i była ciekawa pytań innych i odpowiedzi na nie.

[Zawierzony Kolec]

Fayther, Fayther – tak zapamiętam! Uśmiechnąłem się z wdzięcznością do boga. Dobrze, że miałem kogo zapytać – ani brat, ani tata pewnie nie powtórzyliby mi tego imienia ze względu na ich nadopiekuńczość. Ale przecież miałem już swoje trzy księżyce – byłem duży!
– Dziękuję, Ateralu – powiedziałem grzecznie, świadom że mój uśmiech mógł nie zostać dostrzeżony w tym tłumie smoków. A skoro o tłumie mowa, to spora część już zamilkła... Dziwne.
Samiec kontynuował odpowiadanie na pytania i rozwijał to, co zaczynały smoki. Złowróżbny Szept jako pierwsza założyła więź małemu wilczemu szczenięciu, a Gorączka Ognia opiekowała się moim Stadem przez długi okres czasu... No i Wiatr, który został wcielony do Ognia.
Zaraz. Wcielony? Ale smoki Wiatru pochodziły z Równin, prawda? Więc może... Ale tylko może... Miałem w sobie krew Równin? Oj, serce aż zabiło mocniej – przestrogi Chóru od razu uleciały mi z łba!
– A czy inne rasy rozumne są wobec nas miłe, czy też nie lubią smoków? Jak to z tym jest?
Nie mogłem pytać tylko o Równinnych, bo inne smoki mogłyby się domyślić o mojej miłości. Musiałem zatem wymyślić inny ciekawy dla mnie temat, a świadomość, że istniały inne rozumne rasy poza smokami, była dość... Ekscytująca.

[Zaciekły Kolec]

Im dłużej tu siedział, tym miał wrażenie że jego łepek nie pomieści tego wszystkiego. Na przekór tego uczucia próbował wszystko zapamiętać, skupiając się na wyjaśnieniach Aterala, jak i innych smoków. Musiał słuchać uważnie każdego z uczestniczących jeśli chciał w pełni zrozumieć do czego nawiązuje sam Bóg Śmierci.
Z ciekawości również obserwował swoją przyjaciółkę Chaos która nie miała oporów by podejść do Boga. Miał tylko nadzieję że nic jej nie będzie. Zaniepokoił go fakt jak szybko odsunęła swoją łapkę od jego łusek. Czyżby Ateral nie życzył sobie takiego zachowania?
Będzie musiał zapytać o to samą Chaos.
A chwilę później nastała cisza. Trwała ona chwilę i została zaraz przerwana przez pierwsze ciekawskie pisklęta, takie jak on!
Ciekawe tylko dlaczego reszta tak zaniemówiła że dała mu dojść do głosu? Fáelán miał wystarczająco czasu na zastanowienie się nad swoim pytaniem.
– A ile czasu minęło od powstania pierwszego stada pośród bariery? I ile czasu żyje smok? – Zapytał się go, mając nadzieję że odpowie na oba pytania. Był bardzo ciekaw w jakich ramach czasowych te wszystkie opowieści mogły mieć miejsce, ale właśnie najpierw dobrze by było zacząć od poznania tych ram. Czy smoki w ogóle jakoś zapamiętują to wszystko, zapisują gdzieś? Nie był pewien, ale miał wrażenie że wszystko zostaje przekazywane z pokolenie na pokolenie, co nie wydawało mu się zbyt dobrym sposobem.
No i druga sprawa. Bardzo chciał wiedzieć ile czasu będzie żyć i kiedy może się spodziewać swojej starości. Jeśli życie jest krótkie, to chciałby je wykorzystać w pełni!

[Żar Zmierzchu]

//chyba Gorączka Ognia została pomylona z Płomieniem Pustyni ;)

Trudno powiedzieć by odpowiedź Boga Śmierci była satysfakcjonująca, ale najwidoczniej nie zamierzał zdradzać co stało się z zaginioną Przywódczynią. Choć z drugiej strony bystry umysł Onyksa wychwycił brak potwierdzenia ze strony mistycznego smoka, więc była nadzieja iż Gorączka żyje. Uśmiechnął się lekko w stronę prowadzącego, wdzięczy za taką, choć wymijającą odpowiedź. Z pewnością w przyszłości będzie rozmawiał w ten sam sposób ze swoimi uczniami by nakłonić ich do wysiłku intelektualnego. Temat kompanów spowodował iż nadstawił uszu. Opowieść o głębokiej więzi emocjonalnej i psychicznej nakładanej na stworzenie... niesamowite. Aż zapragnął mieć takiego kompana na śmierć i życie, bo czasem widywał kątem oka coś cienistego i bezkształtnego, co zdawało się przyglądać mu gdy zasypiał i podążać za nim gdziekolwiek się udał. Ciekawe czy białołuski widział go w tym momencie? Jednak, na tyle, na ile pisklak zdołał poznać prowadzącego spotkanie, to zaszczycił go zaledwie znudzonym, przelotnym spojrzeniem i postanowił zignorować jak pyłek strzepywany z ramienia.
– Panie Ateralu, kim jest Prorok i czym się zajmuje? – młodzik wykorzystał swoją okazję na zadanie pytania. Słyszał plotki o niejakim Oprawcy Gwiazd, który podobno niegdyś był dumnym synem Ognia, jednak nie znał żadnych szczegółów. Kim są ci enigmatyczni Prorocy? Jaka jest ich rola w tym małym świecie pod Barierą? Tego właśnie miał nadzieję się dowiedzieć. I tym razem miał cichą nadzieję na klarowną odpowiedź, gdy przełamał się by spojrzeć Bogu Śmierci w oczy, niczym dwa obsydiany.

[Deszczowa Kołysanka]

Chaos syknęła pod nosem.
Zimne.
No ale przecież tego się spodziewała... Ale dobrze się jest upewnić. Podniosła wzrok w sam raz na ten moment, aby spojrzenia jej i boga śmierci się spotkały i uśmiechnęła się, przechylając łebek na bok. Usiadła w miejscu, potrząsając lekko łapką, a następnie owinęła ogonem wszystkie łapki, tak, jak to miała w zwyczaju, kiedy zamierzała posiedzieć w jakimś miejscu przez dłuższy czas. Powiodła spojrzeniem w którym widać było że jest zadowolona z tego co zrobiła, po tłumie smoków. No.. Może nie tyle tłumie, co zgromadzeniu.
Kolejne pytania... Zastanowiła się czy mogłaby o coś sensownego zapytać.
-Kompanem może zostać całkowicie każde zwierzę, czy tylko niektóre?
Niby mogła kogoś innego zapytać, ale skoro już tu jest..
-I co by się stało, gdyby ktoś spróbował nałożyć taką więź jak kompanowi, ale na smoka? Czy to byłoby w jakiś sposób niebezpieczne dla którejś ze stron?
No.. to było pytanie które miało sens. Według Chaosu oczywiście.. Bo pewnie inne smoki tutaj uznają go za mało przydatne.

[Cień Kruka]

Jaspis też chciała mieć pytanie, koniecznie! Takie bardzo, bardzo ważne i trudne.
– A co się dzieje, jak smok znika? Tak na zawsze?
Chodziło jej oczywiście o umieranie. Nie znała tego pojęcia, ale to nie szkodzi – grunt, że wiedziała, o co jej chodziło. A bóg, skoro jest bogiem, na pewno sam się domyśli.
Podeszła do siostry, po czym ostrożnie uniosła jej ogon, oglądając poszkodowaną łapkę. Następnie, stwierdziwszy, że nic się nie stało, usiadła obok, opierając łepek na grzbiecie Chaosi.
– Aleś ty dzielna... – szepnęła jej na ucho.
Nie od dziś bowiem wiadomo, że Jaspis ma najodważniejszą siostrzyczkę na świecie! Taką naj-naj-naj! Chaosia niczego się nie boi, ani bogów, ani smoków, ani nawet szyszek!

[Wrzawa Wierzb]

Temat kompanów niezwykle zaciekawił Lwa. Nigdy nie przyszło mu przez myśl, żeby mieć za towarzysza jakieś zwierzę – mogłoby pomagać może w walce albo w polowaniach, gdyby to był ptak! Nim jednak zdążył zadać jakieś pytanie na ten temat, parę innych smoków go uprzedziło. Odczuł lekki zawód, no ale tak czy tak dowie się czegoś więcej!
Samczyk miał wrażenie, że powoli zaczyna mu się gotować w łepku. Mimo tego zaczął się zastanawiać nad kolejnym pytaniem – w końcu nieprędko będzie miał drugą taką okazję, żeby pytać, o co tylko zapragnie i mieć pewność, że otrzyma odpowiedź.
– A ja słyszałem kiedyś, że gwiazdy są naszymi krewnymi! – przypomniał sobie nagle. – Czy to prawda? I jak to możliwe, skoro nie są nawet do nas podobne?
Końcówka jego ogona zaczęła nerwowo drgać, gdy Lew wyczekiwał odpowiedzi.

[Ateral]

Ateral w milczeniu wysłuchał kolejnych pytań. Nie było ich wiele, a przecież zazwyczaj młode smoki wprost zasypywały go swoimi pytaniami i wątpliwościami. Nic w jego postawie nie wskazywało na to, czy sytuacja taka podoba mu się czy też wręcz odwrotnie.
– Smok może mieć jednego kompana. Zdarzają się jednak przypadki, ze bogowie zezwalają na posiadanie drugiego kompana... Ale tylko wtedy może to być więcej niż jeden kompan. Co do zakładania więzi może ci to opowiedzieć każdy smok, który posiada kompana, jak również Nauczyciel – powiedział do cienistej.
– Smok może dożyc maksymalnie sto pięć księżyców. Potem umiera. Co do bariery myślę, że będzie to już jakieś sześć smoczych pokoleń temu. Powiedzmy jakieś pięćset, sześćset księżyców – odpowiedział Zaciekłemu Kolcowi. Smoki nie miały kalendarza, lata były umowne. Jego odpowiedź była jednak tak precyzyjna, jak mogła być.
– Niektóre rasy rozumne traktują smoki przyjaźnie, inne wrogo. Krasnoludy na przykład nie przepadają za smokami, orkowie się ich boją, ale jednocześnie bardzo lubią smocze mięso. Entowie mogą być przyjaźnie nastawieni, dopóki ktoś nie niszczy drzew. Wszystko zależy jednak od nastawienia nie tylko danego plemienia, ale również samego smoka – odpowiedział ognistemu smokowi.
– Prorok to smok, którego wybraliśmy my, bogowie, aby był naszym głosem wśród was. To posłaniec, który ma przekazywać naszą wolę, pilnować przestrzegania smoczych praw, a także wspierać was radą. Obecny Prorok, Oprawca Gwiazd został wybrany również z innego powodu, ale tego możecie dowiedzieć się sami – zwrócił się z kolei do Obsydianowego Kolca. Wybranek Viliara miał jeszcze jedno zadanie, chociaż czy różniło się ono tak bardzo od zadań pozostałych proroków? Raczej nie.
– Tylko niektóre zwierzęta mogą zostać kompanem smoka. Nie wszystkie mają do tego predyspozycje. Więź można nałożyć tylko istocie innego gatunku, więc niemożliwe jest założenie jej smokowi. Taka próba nie byłaby niebezpieczna. Nic by się po prostu nie stało – przeniósł wzrok na Północną Łuskę, odpowiadając na jej pytania.
– Na ostatnie pytania mogę odpowiedzieć jednocześnie – powiedział, patrząc na Lwa oraz Południową Łuskę.
– Po śmierci dusza smoka nie znika. Wiele z nich udaje się właśnie do gwiazd, by tam, z góry obserwować losy swoich potomków. Czasem wracają na ziemie w nowym ciele, nie pamiętając jednak poprzedniego życia. Inne nie wracają nigdy. Wasi przodkowie mogą zatem obserwować was jako gwiazdy, nigdy jednak nie znikną zupełnie – powiedział, rozglądając się po młodych smokach.
– Więcej rzeczy możecie dowiedzieć się również sami. To koniec naszego spotkania – oznajmił. Młodzi nie zauważyli, kiedy zniknął. W jednej chwili tu był, w następnej już nie. Wygląda na to, że z ośmiu pytań zrobiło się nieco mniej.


Za aktywny udział w spotkaniu następujące nagrody otrzymują:
Śmiały Kolec – 2 poziomy Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 12/4 mięsa
Aroganckie Piękno – 3 PU do rozdania w raportach LUB Wiedza poziom IV i 2 PU do rozdania w raportach, 12/4 mięsa
Zaciekły Kolec – 1 poziom Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 12/4 mięsa
Obsydianowy Kolec – 3 poziomy Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 12/4 mięsa
Północna Łuska – 2 poziomy Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 12/4 mięsa
Południowa Łuska – 2 poziomy Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 12/4 mięsa
Lew – 2 poziomy Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 12/4 mięsa
Rwący Wicher – 1 poziom Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 8/4 mięsa
Strzegący Kolec – 2 poziomy Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 10/4 mięsa
Mistyczna Łuska – 2 poziomy Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 8/4 mięsa
Swarliwa Łuska – 2 poziomy Wiedzy (do poziomu III), 2 PU do rozdania w raportach, 10/4 mięsa

Gratulacje.


Przyznane PU mogą posłużyć do zdobycia maksymalnie III poziomu wybranej umiejętności!