Trakt do Prastarego Drzewa

[Deszczowa Kołysanka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zimno i chłód nie dotyczyły także Chaosu. Połowa jej genów należała do smoków północnych, w spadku po nich otrzymała między innymi zwiększoną odporność na zimowe warunki. To oczywiste że czuła jaka jest temperatura, ale jej to nie przeszkadzało. Słuchała uważnie tego jak należy tworzyć iluzje i inne maddarowe rzeczy. Nie powinna mieć żadnych problemów z wyobrażaniem sobie tego wszystkiego. Co do pytań zaś, owszem, miała jedno.
-A oprócz szczegółów? Dużo razy korzystam z wyobraźni i nic się nigdy w realności nie działo. Nie udało mi się stworzyć żadnych rzeczy na samej tej podstawie że wiedziałam jak będą wyglądać. Maddara to coś jak taka siła, tylko wewnętrzna, prawda? Jak do niej sięgnąć?
Usiadła, kierując nadal wzrok na nauczycielkę w oczekiwaniu odpowiedzi.

[Zmora Opętanych]

___Czyli jednak pytania były, tylko że w sumie to niezwiązane z obecnie omawianymi sprawami. Krótko mówiąc – pytań tak właściwie nie było, bo to o czym mówiła Chaos to już kolejny etap tworzenia magicznego tworu. Przynajmniej nie siedziała i nie kiwała tępo na każde słowo, ale wykazywała jakiekolwiek chęci pogłębiania wiedzy. Dobre i to.
___– To już kolejny etap, właśnie miałam do niego przejść. Gdy już stworzysz porządne wyobrażenie i utrzymasz je w umyśle, musisz przelać w nie maddarę. Najpierw jednak musisz znaleźć swoje źródło. Nie powiem ci, gdzie ono jest, bo to zależy od smoka. Moje jest wokół serca, ale może być gdziekolwiek. Musisz je znaleźć. Odprężyć się, wyciszyć i zajrzeć wgłąb siebie, aż poczujesz źródło silnej energii. Poczuj je, zobacz. Wyobraź sobie, jak ono wygląda, jeśli będzie to dla ciebie ułatwieniem – poleciła młodej. Pamiętała, jak sama szukała swojego źródła, przy nauce z Kruczopiórym. Swoje znalazła dosyć szybko i sprawnie, ale jak będzie w przypadku tej małej? To się miało okazać. Może w ogóle nie znaleźć swojego źródła... Ale wtedy kontynuowanie nauki będzie niemożliwe. Więc lepiej by było, żeby się jednak postarała, nawet jeśli ma to zająć sporo czasu.

[Deszczowa Kołysanka]

Chaos kiwnęła główką. Dobrze więc, poszuka tego źródła maddary. Jakkolwiek by ono wyglądało, zaraz się o tym przekona. Owinęła łapki ogonem, zamknęła oczy i wzięła głębszy oddech. W głębi siebie. Stłumiła wszystkie myśli, które mogłyby ją rozproszyć, lub jej przeszkodzić.
Postarała wczuć się w energię wewnętrzną, poczuć maddarę. Niech to będzie pierwszy krok do odnalezienia jej źródła. Energia wypełniająca jej ciało, miała płynną, czarną postać – tak ją sobie wyobrażała. Falowała w jej wnętrzu, czekając na wydane polecenie, a źródło miała w umyśle Chaosu, stamtąd wypływając i wypełniając całą młodą. Uśmiechnęła się leciutko, otwierając oczy.
-Taaak... Mam źródło maddary. Co teraz mam z nią zrobić?
Stwierdziła, spoglądając na Keezheekoni spod jeszcze przymrużonych powiek. Więc od tego się zaczyna całe czarowanie. Zawsze będzie do niego sięgać? Pewnie tak, ale na pewno będzie jej to już potem przychodzić łatwiej. Jak dobrze że wybrały noc na naukę maddary.. Cisza panująca o tej porze z pewnością znacznie przyczyniła się do odkrycia owego źródła.

[Zmora Opętanych]

___Cienista sądziła, że młodej zajmie to więcej czasu, ale Chaos znalazła swoje źródło już po kilkudziesięciu uderzeniach serca. Dobrze, mogą więc od razu przejść dalej, póki samiczka jest skupiona na nauce i swojej wewnętrznej energii. Faktycznie, panująca w nocy cisza musiała ułatwiać jej skupienie się. Opętaną natomiast uspokajała, pozwalała nieco oderwać się od rzeczywistości, chociaż z pozoru wydawała się poświęcać całą swoją uwagę nauce. Tak jednak nie było.
___– Na początek wyobraź sobie dowolny twór. Niech to będzie coś prostego, nie twórz na samym początku skomplikowanych rzeczy. Pamiętaj o wszystkich szczegółach, jakie powinien posiadać owy przedmiot i tchnij w niego maddarę – poleciła beznamiętnym, chłodnym tonem głosu, jak zwykle delikatnie zachrypłym, a jednak dziwnie przyjemnym. Aluzja z czystej złośliwości zapewne zaczęłaby się nagle wydzierać, ale na szczęście Opętana nie była swoją matką. Była... Sobą.
___Chciałabyś...

[Deszczowa Kołysanka]

Prosty twór... Więc niech to będzie po prostu kulka. Czegoś prostszego chyba już nie ma. Nawet wiatr, byłoby trudniej stworzyć, bo przecież był przeźroczysty. Przymknęła oczy.
W wyobraźni Chaosu powstała kula, o kolorze cyjanowego błękitu. Była matowa, nie błyszczała. Jej barwa miała ten sam odcień, co spodnia strona jej skrzydeł. Miała średnicę trzech szponów. Lewitowała w miejscu, w powietrzu, na wysokości pyszczka Chaosu, w odległości pół ogona przed nią. Jeśli chodzi o fakturę, była gładka, ale nie śliska. Kulka nie miała pustej przestrzeni w środku. Była w całości wypełniona tym samym materiałem który budował jej powierzchnię, a przypominał on budowę kamienia. Co za tym idzie, była twarda i nie rozlatywała się. Jej waga nie była duża. Ważyła ona mniej więcej tyle, co połowa wagi nadrzecznego kamienia o tej samej wielkości. Nie posiadała zapachu, nie wydzielała też żadnego rodzaju światła. Jej temperatura była taka sama jak temperatura śniegu wokół. W smaku.. No cóż, smaku nie miała, gdyby Opętana chciała tę kulkę polizać, zapewne przypominałoby to lizanie owego nadrzecznego kamienia.
Po wyobrażeniu sobie tych wszystkich szczegółów, Chaosik postarała się skierować wewnętrzną energię, przelewając maddarę w twór, który chciała urzeczywistnić przed sobą. Otworzyła oczy, aby zobaczyć, czy rzeczywiście się pojawił, oraz jeśli tak, to jak wygląda.

[Zmora Opętanych]

___Keezheekoni nie popędzała młodej samicy. Pierwszy raz w życiu próbowała ona stworzyć jakiś twór, a to może zająć sporo czasu. Trzeba zapamiętać, gdzie ma się swoje źródło, wytyczyć do niego swego rodzaju ścieżkę, potem dokładnie sobie coś wyobrazić i dopiero wtedy przelać w to maddarę. A i wtedy nie zawsze się to udaje, coś może pójść nie po myśli smoka.
___Fioletowołuska spokojnie wsłuchiwała się w cichy szum wiatru, rozkoszowała się zimnymi, delikatnymi powiewami wiatru muskającymi jej chłodne łuski, z lubością zatapiała pazury i ogon w białym, gęstym puchu. Zima. W tym momencie zatęskniła za swym prawdziwym domem jeszcze bardziej niż zwykle. Brakowało jej gór, wyższych niż tutaj, starszych, masywniejszych, brakowało jej tych górskich labiryntów, stworzeń, o jakich tutejszym się nawet nie śniło.
___Z transu wybudziły ją jednak drgania maddary, co sugerowało iż jakiś twór zaczynał się materializować. Minęło kilka uderzeń serca, aż wyobrażona przez Północną kulka pojawiła się w ustalonym przez nią miejscu, lewitując nad ziemią. Początkowo lekko zamigotała, ale ostatecznie wyobrażenie się utrzymało. Opętana przyjrzała się jej przez chwilę, po czym skierowała nadgarstek prawego skrzydła w kierunku tworu, jakby chciała go dotknąć. Ale jej łapa po prostu przeszła przez kulkę, zamiast przejechać po jej gładkiej powierzchni.
___– Jak myślisz, o czym zapomniałaś? – zapytała, odsuwając skrzydło i znowu kładąc je przy swoim boku.

[Deszczowa Kołysanka]

Chaos przechyliła lekko na bok łebek, marszcząc nosek. Mruknęła coś tam do siebie. Było prawie dobrze, tylko że jej twór nie miał mieć na celu bycie przenikalnym.
Nadal unosił się przed nią, więc wyobraziła sobie że ta kulka staje się oporna na dotyk i nabiera właściwości które nie pozwalają smoczemu ciału na przeniknięcie przez nią. Skierowała ku niej troszkę maddary, próbując naprawić błąd i dodać jeszcze jedną właściwość.
-Zapomniałam że powinien nie być iluzją.. Ma zatrzymywać dotyk na sobie, a nie go przepuszczać.
Wpatrywała się w kulkę. Kto wie czy teraz było lepiej, czy nie.. Nie była zadowolona z tego błędu, ale cóż.. Od tego jest nauka, żeby później się przed czymś takim ustrzec.

[Zmora Opętanych]

___Dokładnie tak. Keezheekoni skinęła łbem i poczekała, aż Chaos doda kilka właściwości, o których zapomniała na początku. Chwilę to potrwało, ale kulka jakby bardziej nabrała koloru, jakoby została czymś wypełniona. Opętana znowu spróbowała ją dotknąć – tym razem pazury przejechały po tworze, zamiast przez niego przenikać. Samica pokiwała rogatą głową.
___– Podstawy magii precyzyjnej opanowałaś. Teraz zajmiemy się magią ataku i obrony – poleciła, po czym poczekała aż stworzona przez Północną kulka zniknie. Gdy tak się stało, fioletowołuska oblizała pysk rozwidlonym jęzorem. Mogły przejść dalej.
___– Tworzenie magicznej osłony lub ataku działa na identycznej zasadzie, jak zwykłego tworu lub iluzji. Musisz jednak dać owemu wyobrażeniu konkretny cel. Czy ma bronić przed ogniem, lodem, kwasem, a może z tego ma korzystać atak? – zakończyła, po czym bez ostrzeżenia zaatakowała młodą. Utworzyła coś w rodzaju wiązki ciemnej materii. Jakby wziąć cząstkę cienia. Była nieregularna, niczym wijący się wąż, stworzona po prostu z mroku, więc nie dało się jej jako tako dotknąć, bo funkcjonowała jak iluzja. Była dwukrotnie zimniejsza od zwykłego lodu, a jej cel był prosty – z odległości ogona polecieć szybko w kierunku klatki piersiowej samiczki i trafić centralnie w tą część ciała. Przy trafieniu wiązka miała jakby objąć łuski, a zimno, nawet jeśli nie zabójcze... Na pewno nie byłoby przyjemne. Wręcz przeciwnie.

[Deszczowa Kołysanka]

//Chaos nie ma łusek nigdzie poza linią kręgosłupa na grzbiecie ^^

Uśmiechnęła się leciutko. Wydawało jej się, że użycie magii będzie trudniejsze. Ale może... To kwestia tego w jaki sposób jej używała? Nie mów hop oki nie przeskoczysz... Prawda? Ale teraz obrona i atak. Wiązka ciemnej materii... Jak się obronić przed cieniem? Pewnie światłem. Na zasadzie przeciwieństwa, może jakaś tarcza świetlna powinna zniszczyć cząstki ciemnej materii, mroku, czy też owego cienia. A przynajmniej tak jej się wydawało.
Wyobraziła sobie tarczę, o kształcie koła, czy też.. Talerza, którego środek miał znajdować się dokładnie w miejscu, w które celował atak. Talerz ten miał mieć średnicę dziesięciu szponów i grubość szpona. Jeśli chodzi o krawędzie, były gładkie, zaokrąglone. Był on ustawiony tak, aby tworzył przed nią barierę, był równoległy do skóry i bardzo gęstego, ale krótkiego futerka które ją okrywało, wisiał na odległość trzech szponów od ciała Chaosu. Talerz ten, był zbudowany z utrzymywanej w miejscu półpłynnej substancji (coś jak skrzyżowanie kisielu z galaretką), która miała bardzo bardzo ważną w tym przypadku właściwość, na której opierała się cała idea ochrony przed cienistą iluzją. A mianowicie: świeciła. I to świeciła bardzo bardzo jasnym, silnym światłem, w kolorze ciepłej żółci, mniej więcej podobnej do tej słonecznej. Ponadto, talerz była ciepła, bo skoro wiązka niosła chłód, to może zatrzyma się on na czymś co jest właśnie ciepłe. Miała temperaturę dwukrotnie wyższą od temperatury ciała zająca. Po uderzeniu w tą substancję.. Czymkolwiek, miała szybko powracać do swojego kształtu oraz zachowywać właściwości. Gdyby opuściła pole wyznaczone na pobyt ochronnego talerza, miała zniknąć, a na jej miejscu w tarczy pojawić się miała nowa, taka sama. Celem tego było uchronienie przed ochlapaniem. Pozostałe właściwości... Bez smaku. Bez zapachu.
Chaos przelała maddarę w twór, licząc na to że jej teoria się sprawdzi i coś co będzie silnie świecić i będzie ciepłe, zatrzyma wiązkę zbudowaną z mroku i cienia i chyba jeszcze w dodatku zimną. A jeśli nie... To drugą linią obrony były północne geny, aczkolwiek wolałaby uniknąć bezpośredniego kontaktu z atakują ją właśnie materią.

[Zmora Opętanych]

___Pomysł wymyślony przez Północną nie był zły, wręcz przeciwnie, był dobry. Rzecz w tym, że pierwszy raz próbowała stworzyć magiczną ochronę, a dała jej zbyt wiele szczegółów jak na pierwszą próbę. Coś takiego mogłoby bez problemu ją przytłoczyć. Ale mimo tego intensywnie świecąca tarcza pojawiła się. I do tego w wyznaczonych miejscu. Tylko że... O uderzenie serca za późno. Zdołała ona zatrzymać większą część ciemnej wiązki, która wydała się wręcz zasyczeć, niczym rozwścieczony wąż, nim zniknęła. Ale drobna cząstka dotarła do celu, obejmując potwornym zimnem futro na klatce piersiowej Północnej. Nie było to groźne, ale bardzo nieprzyjemne, nawet dla północnego smoka. Obyło się jednak bez poważnych obrażeń. Miało to funkcjonować na zasadzie przypomnienia pierwszej nauki.
___– Musisz znać swoje ograniczenia. Nie jesteś jeszcze dobrze zaznajomiona z magią, a to oznacza że nie możesz wymagać od siebie zbyt wiele. To był skomplikowany twór – lepiej zrobić coś prostszego. Poza tym, ta tarcza była zbyt duża, mogłaby być spokojnie o połowę mniejsza i spełniłaby swoje zadanie – powiedziała Keezheekoni, nie wspominając nic o zimnie, które musiało teraz dokuczać Północnej. Zauważyła, co się stało, ale nie wyglądała na zbyt poruszoną tym faktem.
___Stworzyła więc kolejny atak. Było to coś prostszego. Wręcz banalnego, ale dobre dla początkującego ucznia. Kula o średnicy dwóch szponów, bez żadnej twardości. Była bladobłękitna, świecąca, stworzona w całości z lodu, ale jakby w... Bardziej gazowej postaci. Niewiele zimniejsza od zwykłego lodu, miała spaść na głowę Chaosu z odległości połowy ogona. To też nie byłoby zbyt przyjemne. Atak nie miał żadnych specjalnych właściwości. Miał jedynie trochę przymrozić futro na głowie samiczki i ewentualnie poszczypać w oczy i nozdrza.

[Deszczowa Kołysanka]

/luzik, nie szkodzi c: I wybacz że spóźniam się teraz z odpisami

Chaosia syknęła, kiedy ciemna wiązka dotarła do jej futerka. Zimne. Bardziej zimne niż zimowa woda... Na szczęście tarcza zatrzymała większą część wiązki.. Choć szkoda że nie całą. Kiwnęła głową, potwierdzając że rozumie gdzie zrobiła błąd. Dobrze, będzie tworzyć proste rzeczy.
Zauważając materializującą się nad nią lodową kulę, pierwszym co przyszło jej do głowy, a więc tym, co zamierzała stworzyć był pochyły prostokąt. Taka... Zjeżdżalnia, która skieruje lodową kulkę na trawę przed nią. Wyobraziła sobie prostokąt, lewitujący w miejscu, dwa szpony nad jej głową o szerokości szponów czterech, a więc wystarczająco żeby dwuszponowa kula się sturlała, a nawet gdyby po drodze nieco zboczyła w bok, i tak miała zapas szpona z każdej strony. Prostokąt miał długość odpowiadającą tej, która dzieliła miejsce upadku kulki i koniec pyszczka Chaosu + pół szpona z każdej strony dla pewności że to to jej nie dotknie. Grubość prostokątnej pochylni była równa jednej czwartej szpona, co zupełnie wystarczało, bo nie chodziło przecież o to, żeby zjeżdżalnia była jakaś masywna. Miała zadziałać. Jeszcze w kwestii tego jak była nachylona, to w ten sposób, że tą część równi pochyłej, która była wyżej, od tej dolnej dzieliła wysokość półtorej szpona. Tyle chyba wystarczy. Prócz tego prostokąt nie był iluzją, był materialny, zbudowany z srebrzystego metalu, twardego i odpornego na lód, ponadto sztywnego, o temperaturze otoczenia, bez zapachu, bez smaku. Wlała w to wszystko maddarę i przymknęła na wszelki wypadek oczy.
Kiedy już stało się co się miało stać, być może nauczycielka zwróciła jej na coś uwagę, a być może nie – przyszedł w końcu czas na atak. Chaosia miała zamiar spróbować się odegrać za tę spadającą kulę lodu. Dlatego wyobraziła sobie również kulę, o średnicy szpona (nie musiała być duża, nie wielkość była celem). Nie była iluzją, kula była jak najbardziej prawdziwa i co najważniejsze – była to kula ognia, o temperaturze od tego ognia, który powstaje na skutek spalenia drzew. Płomienie były jasnopomarańczowe i miejscami żółte (jak to płomienie – normalna sprawa) i bardzo, bardzo dymiły. Ogień miał być utrzymywany w kształcie owej kuli i dopiero w wyniku zetknięcia z czymkolwiek, miał rozejść się po powierzchni, nie tyle podpalając, co parząc coś, co napotka na drodze. Kula ta miała pojawić się w powietrzu przed nauczycielką, na wysokości jej klatki piersiowej i w odległości ogona (skoro ona tak atakowała, to Chaos uznała że na pierwszy atak, może sobie te wytyczne pożyczyć – będzie łatwiej) i z prędkością jastrzębia polecieć prosto w kierunku miejsca, gdzie szyja łączy się z tułowiem, aby centralnie tam uderzyć. Standardowo, bez zapachu i bez smaku – to zupełnie nie było potrzebne. Tchnęła maddarę w wyobrażenie i czyniąc go w ten sposób realnym, niszczącym i płonącym ogniem który rzeczywiście mógłby skrzywdzić kogoś, kto nie umiałby się przed nim obronić, zaatakowała. Oby tylko wszystko poszło jak trzeba.

[Zmora Opętanych]

___Chaos niepotrzebnie zamykała oczy, chociaż oczywiście ostrożność była wskazana. Jeśli obrona okazałaby się niepowodzeniem, to mniejsze uszkodzenia ślepi pojawią się w momencie, gdy te będą zamknięte. Ale różnica nie byłaby zbyt wielka, gdyby pozostawiono je otwarte. Zmora wyczuwała wibracje maddary między celem a stworzonym przez nią atakiem. I proszę bardzo, Północnej się udało. Zjeżdżalnia zadziałała... Tylko po co była zjeżdżalnią? Lód nie był w postaci płynnej, nie był też twardą kulą – był stworzony z lodu przypominającego raczej powietrze. Nie trzeba było robić pochyłej powierzchni, wystarczałaby zupełnie prosta. Atak uderzył w twór stworzony przez Chaos, rozlał się po powierzchni, po czym zniknął. Wyparował niczym powietrze, którym w pewnym sensie był.
___Widząc materializującą się kulę ognia Zmora od razu stworzyła obronę, nie chciała mieć bowiem przysmażonych łusek na klatce piersiowej. Było to coś w rodzaju kawałka zbroi, jaką noszą dwunogi, która zasłaniała właśnie atakowaną część ciała i odrobinę łap oraz szyi, na wszelki wypadek. Była oddalona o szpon od ciała, o grubości dwóch szponów, twarda jak diament, ale czarna jak skrzydło kruka – a jednocześnie potwornie zimna. Gdy kula ognia w nią uderzyła, zasyczała przeraźliwie jak wściekły wąż po czym ulotniła się razem z lodową tarczą. Zmora jedynie skinęła łbem, nie mając nic do zarzucenia tym razem.
___I stworzyła kolejny atak. Tym razem był to lodowy kolec, oczywiście w kształcie stożka, o długości szpona, a w najgrubszym miejscu o średnicy dwóch. Ostro zakończony, idealnie gładki, wyglądał jak stworzony z lodu – bo taki w sumie był. Twardy jak kamień, możliwy do skruszenia, ale za to odporny na wysokie temperatury, więc i ogień. Pojawił się pół ogona nad adeptką, a miał trafić dokładnie w nasadę jej ogona, wbić się, zostawić ziejącą dziurę i porządnie ją przymrozić.

[Deszczowa Kołysanka]

Zarówno jej atak, jak i obrona zadziałały. To bardzo dobrze.. Zobaczymy jak będzie dalej. Zapamiętała sobie przy okazji, jak należy bronić się przed atakującą kulą ognia. To się pewnie kiedyś przyda.
W odpowiedzi na atak Zmory, wyobraziła sobie tarczę z szarego, gładkiego materiału, o wyglądzie i barwie kamienia nadrzecznego. Tarcza ta miała grubość szpona i średnicę trzech szponów. Lewitowała równolegle do powierzchni ciała Chaosi, oddalona od niej o szpon i miała kształt koła.. czy też dysku, a jej środek umiejscowiony był dokładnie tam, gdzie miał zaatakować kolec. Tarcza była bardzo twarda, niepodatna na próby połamania, skruszenia czy też wygięcia, lub przedziurawienia. Twardość diamentu. Jej celem było stawienie oporu lodowemu kolcowi. Chciała, aby atak Opętanej pokruszył się na jej obronie. W tym celu, nadała jej materialność (to znaczy, że tarcza nie była iluzją) i każdą z innych cech, które wcześniej zostały opisane. Kamień przeciwko kamieniowi.. Tylko że jej kamień miał być o wiele twardszy i to on miał przetrwać zderzenie ataku z obroną. Wlała maddarę w wyobrażenie, ufając że uda jej się obronić.
Stało się co się miało stać. A teraz atak. Chaosia dla odmiany, postanowiła zaatakować czymś innym niż ogień. Może niech to będzie... Coś metalowego? No w sumie może być. Wyobraziła sobie twór o kształcie kociego pazura (jednego kociego pazura, dla uściślenia, bez reszty łapy), stworzony z srebrzystego materiału, będącego metalem, o gładkiej powierzchni, w temperaturze otoczenia i bez zapachu i smaku (zbędne przy takim ataku właściwości). Był odporny na wygięcia i skruszenia. Od kociego pazura, różniła go na pewno wielkość, bo gdyby chcieć ten twór zmieścić w kuli, musiałaby mieć ona minimum średnicę dwóch szponów. Tak więc.. Dość spore to jak na pazur. Był wygięty i bardzo ostry. Miał ostre zakończenie, zdolne do przedziurawiania smoczego ciała i część łuku jaki tworzył, ta wewnętrzna była jednocześnie ostrzem, bardzo cienkim, ale niezwykle trwałym i zdolnym do przecinania oczywiście. Iluzja to nie była, twór miał być prawdziwym atakiem. Miał pojawić się przy nasadzie skrzydła (prawego) nauczycielki, następnie wbić się swoją ostrą częścią szpikulcowatą w skrzydło i pociągnąć, wzdłuż połączenia skrzydła z grzbietem, rozrywając błonę owym ostrzem. Trochę jakby ktoś wbijał normalne pazury i pociągał, tylko ten był jeden i większy.. Tchnęła maddarę w twór. Ciekawe jak należy obronić się przed czymś takim.. Jej intencje były jasne, pazur miał być demonstracją, aby potem znała sposób unieszkodliwienia ataku jakiegoś dzikiego kota.. Albo innego drapieżnika.

[Zmora Opętanych]

___Wyobrażenie może i było dobre... No właśnie, dobre. I na tym kończą się pochwały. Praktycznie wszystkie szczegóły się pojawiły. Poza jednym i poniekąd najważniejszym. Dokładne wymiary owego kamienia, mającego lewitować nad ciałem Chaos. Obrona rzeczywiście, pojawiła się. Ale za późno, zdecydowanie za późno. Gdy faktycznie stała się materialna, kolec był blisko ciała – tak więc tarcza jedynie oderwała koniec stożka, ale jego ostra część trafiła jednak w cel. Nieco zboczyła z kursu, ale wciąż. Ostry kolec trafił Północną nie w nasadę ogona, tylko kawałek dalej. Plus był taki, że nie leciał już pod kątem prostym, a raczej ostrym, więc i rana nie była poważna. Ale była i krwawiła. Na pewno dokuczała.
___– Nie podałaś dokładnej wielkości tworu i nie określiłaś precyzyjnie w którym miejscu miał się pojawić – odparła Zmora beznamiętnie, nie wspominając jednak ani słowem o drobnej ranie na ogonie adeptki. Takie życie – niech się lepiej przyzwyczaja, jeśli zamierza przetrwać w tym wielkim, złym świecie.
___A Keezheekoni czekała na prezentację ataku. I czekała. I czekała. A czas płynął. Niby jakieś drobne wibracje maddary się pojawiły, ale no właśnie. Nic poza tym. Kompletna pustka i cisza. Łowczyni przekrzywiła delikatnie łeb, prawy kącik jej pyska uniósł się w nieco drwiącym uśmiechu.
___– Jeśli twór ma się pojawić, to musi być stworzony z czegoś, co istnieje. Podejrzewam, że wyobraziłaś sobie coś abstrakcyjnego i dlatego nic z tego nie wyszło – wyjaśniła, mrużąc delikatnie ślepia. Po czym zaatakowała ponownie. Tym razem było to coś w rodzaju czarnej, gęstej i lepkiej plamy. Nieregularnej, ale o średnicy około dwóch szponów. Pojawiła się trzy szpony nad głową Chaos i zaczęła spadać centralnie na jej nozdrza. Plama była zaiste stworzona z piekielnie żrącego kwasu. Gdyby dostał się wewnątrz ciała... Tak, to by bolało.

[Deszczowa Kołysanka]

Huh.. Nie wyszło. I to podwójnie. Ale trudno.. Skrzywiła się lekko, rana wcale jej się nie podobała. Piekła. Niefajnie. Ale jakoś to przeżyje. Kiwnęła głową. Faktycznie, wyobraziła sobie coś, czego wcześniej nie widziała. To zapewne był błąd. Ale teraz trzeba było się wziąć za kolejną obronę. Coś niezidentyfikowanego chciało spaść na jej pyszczek, a więc wyobraziła sobie błonę, o kształcie jej pyszczka, okrywającą go w całości, ale nie zachodzącej na szyję, ani rogi, czy grzywkę. Błona była przeźroczysta, aby mogła przez nią widzieć, gruba na szpon, oraz pomiędzy nią, a ciałem Chaosu była odległość połowy szpona – no bo przecież nie chciała się udusić. Błona była odporna na działanie kwasu, oraz ognia i wysokich temperatur (bo kto wie, czy kwas przypadkiem nie okaże się zapalający?), oraz lodu (ekhem.. zima). Miała także być wytrzymała na próby mechanicznego rozerwania (spadające rzeczy co nieco ważą, no nie?). Jednak najważniejsza wśród tych właściwości, to była właśnie odporność na kwas – bo Chaos domyślała się, że może to być atak kwasem. Choć pewna nie była. Był to twór realny, miał zatrzymać na sobie tą plamę. Błona prócz przeźroczystości, miała gładką fakturę, po której kwas spłynąłby i zamiast na jej pyszczku, wylądowałby na śniegu. Dobrze. Tchnęła maddarę w twór.
Następnie, po tym jak już przyszła pora na atak, wyobraziła sobie ponownie powiększony pazur, ale w odróżnieniu od niego – zbudowany z kamienia. O kształcie pazura, długi na dwa szpony, zakrzywiony w łuk o jednym z końców ostrym, drugim zaokrąglonym. Wewnętrzna część łuku była naostrzona. Kamień, jaki go budował był kamieniem nadrzecznym, toteż wyglądał dokładnie tak jak kamień nadrzeczny. Jego faktura była lekko szorstka. Szary. Chaos nadała mu wytrzymałość, sztywność i twardość. Miał być odporny na próby skruszenia. I miał być realny. (Nie być iluzją.) Miał tym razem pojawić się u nasady drugiego skrzydła od góry, wbić się swoim ostrym końcem i przejechać wzdłuż połączenia z grzbietem. Tchnęła maddarę w twór. O to jej chodziło.

//To może niech zostanie smaczkiem fabularnym, Heulyn coś pisała o nieobecności, a nie chcę zostać z raną i bez uzdrowiciela c:


Edit:
~temat już wolny~

Dodano: 2017-03-16, 22:36[/i] ]
~***~

Minęło sporo czasu, odkąd ostatnio tutaj była. Minęło sporo czasu i równie dużo wydarzeń. No cóż.. Może potrzebowała spaceru, a może tym razem nie miała jakiegoś konkretnego motywu.. Kto to wie. Leciała z prądami powietrznymi, pozwalając aby wiatr opływał jej sylwetkę, odrzucając w tył grzywkę.. Pozwalając mu nieść ją gdzie popadnie. (No oczywiście uważała aby nie wylecieć poza tereny wolne.) Spojrzała w dół, na puszczę, rozciągającą się pod nią. Była wysoko. Bardzo wysoko... Machnęła skrzydłami, aby wyhamować i unieść nieco przód ciała do przodu. Przewracając się w locie na plecy przestała robić cokolwiek, aby się unosić.
Tak bardzo dawno tego nie robiła.. Brakowało jej zabawy z wiatrem i tego uczucia, kiedy mogła bez żadnej kontroli spadać, widząc nad sobą końcówki skrzydeł, majtającą w rytm ruchu powietrza kitkę na końcówce ogona i chmury. A mimo to, że nie miała kontroli nad spadaniem, wiedziała że nie będzie miała najmniejszych problemów z jej odzyskaniem.
To takie zabawne, lecieć sobie w dół i wiedzieć, że leci się zupełnie nie tak, jak się powinno. Zaczęła śmiać się do siebie, machając łapami w powietrzu nad sobą.
Ale długo tak nie mogła – po zaledwie paru chwilach wywinęła kolejnego koziołka i przybierając już normalną pozycję skierowała się lotem pikującym do ziemi, aby nad nią rozłożyć skrzydła i z gracją wylądować.
Potrząsnęła łbem, wzdychając lekko. Jak dobrze że nikogo tu nie było, co by sobie pomyśleli.. Prawie dorosła a bawi się jak dzieciak. Potrząsnęła łbem, aby zrzucić kosmyki grzywki z oczu, po czym wyciągnęła przednie łapy do przodu w geście przeciągnięcia się. Zbliżał się wieczór, niebo powoli zaczynało przybierać pomarańczowo czerwone barwy. Jutro też będzie wiało.. Taka barwa nieba świadczyła przecież o wietrznej pogodzie na następny dzień. Ale była z tego zadowolona. Ostatnio rzadko zdarzały się takie dni. Zima odchodziła, będzie za nią tęsknić, ale one potrafiły chociaż po części zastąpić tamtą wspaniałą porę. Co prawda były inne.. I to bardzo, ale były również swego rodzaju wyjątkowe.
Z zaciekawieniem rozglądnęła się po okolicy. Tyle tu się zmieniło.. Od czasu zimy, kiedy śnieg leżał praktycznie wszędzie, Trakt do Prastarego Drzewa zupełnie zmienił swoje oblicze. Zaczynało tu wreszcie coś ożywać, powoli zielone barwy wkradały się w otoczenie. Całkiem ładnie.. Może będzie to potrafić zaakceptować. Chociaż mimo wszystko wolała śnieg.

[Wola Przeznaczenia]

Kryształowa leniwie machała skrzydłami wysoko nad czubkami drzew. Lubiła czasem wybrać się na spacer i odpocząć od nauk i zrzędzenia innych smoków na temat tego jak to nauka jest przyjemna. Leniwy ironiczny uśmieszek wpłynął na pyszczek samicy gdy pomyślała o tym. Trzeba utrzymywać dobrą minę do złej gry. Nie zamierzała przecież martwić ich swoim zachowaniem. Zauważając jakąś dróżkę w dole złożyła skrzydła powoli się obracając się dookoła. Kiedy była ogon nad ziemią wyrównała i rozłożyła skrzydła nagle hamując. Wylądowała z gracją na ziemi najpierw tylnymi łapami a zaraz po tym przednimi zaraz składając skrzydła. Rozejrzała się dookoła zauważając większą od siebie Cienistą samice. Westchnęła ciężko. Ona to ma szczęście. Jeszcze nie ma pełnej rangi a już spotkała więcej cienistych niżby sama chciała.
-Witaj- Przywitała się z gracją lekko się kłaniając. Co jak co ale nawet jeśli tamta mogła jej coś zrobić to niezbyt ją to obchodziło. Na jej pyszczku był jedynie chłodny uśmieszek a oczy pojaśniały tak że wydawać by się mogło że będą świecić w ciemnościach.

[Deszczowa Kołysanka]

Na dźwięk głosu, odwróciła się w kierunku przybyłej. Słyszała wcześniej szum skrzydeł, oraz ciche uderzenie łap o ziemię, ale nie zwróciła na to uwagi. To w końcu były tereny wolne, każdy mógł tu przebywać w takim samym stopniu. Ale to "Witaj" najwyraźniej było skierowane do niej. Uniosła łuk brwiowy, dostrzegając złoto brązową samiczkę.
Odwracając się już całkiem w jej kierunku, aby nie musieć wykręcać dziwnie łba (bardzo niewygodna sprawa), przysiadła na ziemi, owijając łapy ogonem. Zmrużyła oczy, kiedy doleciał do niej zapach młodej. Woda? Na pewno Woda, dobrze to pamiętała. Zdziwiło ją nawet nieco, że Wodna podchodzi do Cienistej. Czy też podlatuje.. Nieistotne. Przecież Chaos nie wiedziała, czy ona ją zauważyła z lotu, czy najpierw wylądowała.
-Cześć
Mruknęła, lustrując ją wzrokiem. Przybyła w jakimś konkretnym celu, czy tak po prostu? Wyglądała na młodszą, ale nie za wiele. Pewnie adeptka. No chyba że się leni z nauką. Na pyszczku Chaosu pojawił się lekki, nieznaczny uśmieszek. Nie spotkała jeszcze żadnej członkini tego stada.. Nie licząc tych, których widziała na tym dziwnym spotkaniu ze śnieżynkami. No ale przecież wtedy nie starała się zupełnie nikogo spoza swojego stada poznawać. No i nie licząc Spotkania Młodych.. Ale tam sytuacja wyglądała podobnie.
-Ktoś ty?
Na ukłon nie odpowiedziała. Jedynie co się zmieniło to to, że kąciki warg ułożone w owy "lekki uśmieszek" nieco bardziej się uniosły. Szczerze mówiąc, Chaos nie pamiętała żeby kiedykolwiek widziała jak ktoś się kłania. Być może się to zdarzyło, ale jakoś wypadło z jej wspomnieć. Co innego skinienie łbem – to sama praktykowała (a nawet lekko skinęła Umbrze na powitanie), ale to ukłonem nazywać nie było można, a jedynie pewnym.. Gestem. Sprawa kłaniania się, z jej punktu widzenia wymagała głębszego rozpatrzenia. Zresztą.. Wodna nawet by pewnie nie zechciała wiedzieć co dokładnie nasuwało na myśl Chaosi takie zachowanie.

[Wola Przeznaczenia]

Samica przyjrzała się z uwagą cienistej. Była nawet ładna a jej kolorki też były niczego sobie jednak ona wolała swoje kolorki. Usiadła wygodnie lekko rozluźniając skrzydła.
-Jestem Kryształowa Łuska ale można mnie nazywać Umbra- Powiedziała z ironicznym uśmieszkiem na pyszczku. Zauważyła że samica uśmiecha się lekko.
-A ty jakie nosisz miano?– Spytała patrząc w oczy cienistej. Była ciekawa czy jej odpowie czy też może zignoruje to pytanie. Westchnęła i cicho zasyczała. Jej ogon leniwie sunął po ziemi zostawiając ślady na podłożu.

[Deszczowa Kołysanka]

Ciekawiło ją zachowane samiczki. Odniosła wrażenie, że jest o coś zła. Może coś ją zirytowało? Z jakiegoś nieokreślonego powodu zamiast uczyć się, była na wspólnych, to również być może przyczyniło się do takiej idei.. Kto to wie? Może potem ją o to jakoś delikatnie podpyta. Albo znając Chaos, niedelikatnie. Tak też może się zdarzyć.
Zapytała o miano. Chaos uśmiechnęła się, mrużąc z zadowoleniem oczy i przechylając nieco łebek na bok. Ten uśmiech.. Czy to był taki przekochany, serwowany na śniadanie przez kochające mamusie, kochanym pisklętom? Cóż.. Trudno powiedzieć. Ale chyba jednak nie. Możliwe że wyglądał nieco bardziej jak firmowy uśmiech domokrążców wciskających kwiatki o zapachu amortencji biednym młodym smokom. Zresztą.. Jejciu, znowu zaczęła rozmyślać o dziwnych rzeczach.
-Całkiem ładnie.
Ten komentarz dotyczył motywu kryształów w imieniu. Podobały jej się takie kamyczkowe pomysły, choć sama wolała odniesienia do pogody i różnych pór dnia, czy roku. Zaś wcześniejsze.. Imię jak imię, brzmiało w porządku. Nie wnikała w znaczenie, nieważne czy było – po prostu go nie szukała.
-Deszczowa Kołysanka.
Cichy głos brzmiał odrobinkę jakby była zamyślona. Ale nie była. Za to wpatrywała się z uwagę i nutą ciekawości w postać Kryształowej. Nadal analizowała to w jaki sposób Wodna się zachowuje i nie mogła oprzeć się wrażeniu że nadal jej coś nie pasuje. W ruchu ogonem, który zamiast owijać w spokoju łapy, sunął po ziemi.. W westchnieniu, a już tym bardziej syku. Dobrze wiedziała że sama ma skłonności do przesadzania, więc starała się wybadać sobie najpierw w myślach, czy powinna zapytać i rozluźnienie jest fałszywe, czy ona po prostu ma taki charakter.
-Albo Chaos jeśli wolisz. Co cię sprowadza na wspólne?
Na Wspólne i to wieczorem. Chociaż, z drugiej strony, wieczór był logiczny – o tej porze jest spokojniej, wszyscy którzy nie szanują piękna wieczorów i nocy znikają w grotach. Pozostają ci, którzy potrafią docenić to jak się ściemnia, jak powoli ustają śpiewy dziennych ptaków, oddając swoje miejsca tym nocnym.

[Wola Przeznaczenia]

Samica słysząc komentarz cienistej odwróciła na moment od niej wzrok by przyjrzeć się krzakowi który rósł koło dróżki. Nie odpowiedziała nic na ten miły komentarz. Nie bardzo wiedziała jak więc wolała nic nie mówić.
-Ładne imię- Powiedziała znowu zwracając na nią swój wzrok. Widać było że była w odrobinę lepszym nastroju niż wcześniej. Choć w nadal nie najlepszym. Słysząc jeszcze inne imię którym mogłaby do niej mówić uśmiechnęła się odrobinę przyjaźnie. Kiedy zrozumiała pytanie po tym co powiedziała Chaos.
-Chciałam się odrobinę uspokoić, popatrzeć na nocne niebo i posiedzieć w ciszy- Odpowiedziała szczerze. Nie miała po co kłamać bo przecież tych informacji nikt nie mógłby użyć przeciwko niej.

[Deszczowa Kołysanka]

Skinęła głową. Rozumiała to, sama wielokrotnie szukała spokoju w nocy. Co prawda nie zawsze go odnajdywała, był czas, kiedy nawet zasypiając nie potrafiła odrzucić od siebie pewnych wydarzeń.
-Więc dobrze wybrałaś.
Odnosiło się to właśnie do obecnej pory. Cisza sprzyjała oczyszczeniu się z niepokojących emocji. Czy negatywnych.. Tych również.
Przymrużyła oczy, uśmiechając się nieco bardziej. Starała się wyglądać przyjaźnie, choć jak zinterpretuje to Wodna, zależało wyłącznie od niej. Chaos już się przyzwyczaiła, że co smok, to inna reakcja. A przecież przeważnie nie miała złych zamiarów.
-Mogę wiedzieć od czego potrzebujesz odpoczynku? Coś musiało być bardzo denerwujące, skoro przywiało cię aż tutaj..
Starała się nadać pytaniu delikatny, cichy ton. To i tak.. Było zbyt bezpośrednie. Nie chciała aby adeptka poczuła się nieswojo w jej obecności. I nie chciała wyjść na taką, która pyta o zbyt dużo. Ale mimo wszystko.. Musiała zapytać. Nie byłaby Chaosem, gdyby nie spytała. Po części ciekawość, ale jeśli coś wywoływało u niej poczucie, nawet jeśli bezpodstawne, że należy na coś zwrócić uwagę, nie mogła go zignorować. Choć może mogła? Ale nie chciała.