Skała

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Lighty z uwagą obserwowała ruchy Piórka i wsłuchiwała się w jego słowa. Robił to z taką precyzją i zwinnością. Starała się zapamiętać każdy jego ruch, aby w wykonać je dokładnie. Nagle zauważyła, że Piórko dmuchnął w nią ogniem. Zanim przemyślała co ma zrobić jej instynkt zrobił wszystko. Zgięła łapy i niemalże położyła się na ziemi. Snop ognia przeleciał nad nią, a Lighty stała oszołomiona.
– Eeeem. Tak!

Piórko nie pomyślał, że może przestraszyć młodą. Zdawał sobie sprawę, że odstraszanie powinno być zło wrogie, ale jego efektów nie znał.
– Wybacz, jeśli cię przestraszyłem, chyba że to twoja postawa, szykująca się do ataku. W takim układzie jest dobra. Wręcz wyśmienita, bo każdy przeciwnik, w tym układzie to ja, pomyślał by, że się boisz. Tym samym odsłonił by się i stracił uwagę. Nie był by wystarczająco skupiony na obronie. Tym czasem ty możesz mieć podkurczone i naprężone do wyskoku nogi, a szpony wbite w ziemię, czego przecież nie widać. Teraz jednym skokiem mogła być dopaść do mojej tętnicy szyjnej, w momencie gdy opadałem na ziemię, trzymając opuszczone przednie łapy w dole, aby zamortyzować zeskok. –
A może na prawdę ją Piórko przestraszył? Tego nie wiedział. Cofnął się więc trochę, aby dać jej troszeczkę przestrzeni, potrzebnej na zrównoważenie emocji.
– Cieszę się, że zrozumiałaś. Moja rada na przyszłość jest taka. Z drapieżnikami nie walcz. Przestrasz je, niech uciekną, a gdy to robią, ty uciekaj w przeciwną stronę. Walcz, kiedy musisz. Ale jak już masz zamiar zaatakować, nie baw się z przeciwnikiem. Oszukaj go swoją postawą, udawanym strachem, a potem zaatakuj zadając jedyną słuszną ranę. Tnij pazurami tak, by to była rana śmiertelna. –
Przydało by się teraz sprawdzić jej ataki w praktyczny sposób. Zobaczyć jak daleko skacze i jak szybko uderza.
– Przyjmij postawę, o której ci poprzednio mówiłem i zaatakuj mnie. Wystarczy, że zamarkujesz atak, robiąc ruch w powietrzu. –

Piórko słusznie zrobił odchodząc do tyłu. Tego Lighty potrzebowała, aby ochłonąć i wyryć sobie w pamięci jego słowa. Następne zadanie mogło by być fajne.
Lighty zgięła łapy i skłoniła się ku ziemi. Głowę opuściła w dół, a szyję schowała w barkach. Nogi podkurczyła pod siebie. Starała się stać pod skosem w stosunku do Piórka, a zarazem jej łeb był na wprost jego. Skuliła się i była już gotowa.
To był moment. Lighty nagle wyprostowała łapy i wyskoczyła w stronę Piórka. Podbiegła do niego i wyskoczyła w górę. Jej pazury w prawej łapie nakreśliły X w powietrzu przed jej nauczycielem. Wylądowała przed nim i od razu odeszła kilka kroków w tył.

Piórko dał się zaskoczyć drobinie i aż się wzdrygnął, gdy ta z pozycji tak skulonej i wystraszonej, nagle ruszyła ku niemu i machnąwszy łapami zamarkowała ciosy. W odruchu bezwarunkowym nawet się cofnął, a krew nagle zaczęła szybciej krążyć w żyłach, wprawiona w ruch oszalałym sercem. "Pojętna uczennica" pomyślał Piórko.
– Bardzo dobrze! – Wykrzyknął uradowany.
– Atak masz już opanowany. Nie będę mógł już nauczyć cię niczego więcej, czego sama nie mogła byś wykształcić w samodzielnych treningach. Pamiętaj tylko o tej zasadzie. Nie warto atakować, jeśli nie masz zamiaru wygrać. Nastrasz, przepłosz, albo zabij. Nie rań, nie okaleczaj, tylko zabij na miejscu, albo całkowicie odstąp od walki. Co innego w walkach na arenie. Tam panują zasady umówione przed pojedynkiem. Sądzę że dasz sobie radę –
Co do tego Piórko Nadziei był zupełnie pewny.
– Jeśli chcesz, to pouczę cię też obrony. –

/ Można raportować naukę Atak poziom I /

– Dziękuję.
Rzuciła skłaniając się Piórkowi. Zadziwiające jest to, iż wyszło jej to dobrze. Bez błędów.
– Jeśli nie stanowi to problemu. Raczej powinnam umieć Obronę, gdy potrafię Atakować.
Jak może wyglądać nauka Obrony? Hmmmmm. To chyba nie uciekanie tylko jakieś przyjmowanie ciosów. Może zaboleć?
– Mam jeszcze jedno pytanie. Czy smok posiadający pióra na końcówce ogona może nim Atakować?
To pytanie drążyło jej głowę. Kto inny może na nie odpowiedzieć lepiej niż łowca? Wojownik. No dobrze już, ale łowca uczył ją Ataku, więc on może na nie odpowiedzieć.

No cóż. Nie ma wątpliwości, że obrona jest bardzo ważna. Bo co, jeśli atak się nie powiedzie, albo, co gorsza, przeciwnik nas uprzedzi.
– Najpierw odpowiem ci na pytanie dotyczące ogona. Więc możesz uderzyć ogonem, ale nie spodziewaj się zbyt dużych efektów działania. Raczej widział bym tu użyteczność w razie obrony. Ale znałem smoka który uderzał ogonem i zadawał dość poważne rany. Jednak ciosy były oparte na sile, nie na zręczności, a coś wydaje mi się, że jesteś dość słaba, za to bardzo ruchliwa. Nie wiem, czy to ciebie zadowoli. Wolał bym abyś używała pazurów i kłów niż ogona w ataku. –
Prawdę powiedziawszy, Piórko nigdy nie używał ogona w walce. Może dlatego, że gdy walczył, to zawsze za przeciwnika miał śmiertelnie groźne drapieżniki. Wtedy walka była o życie i musiał zadawać tylko rany śmiertelne, a te są przy użyciu kłów i szponów.
– Więc idąc teraz do obrony, to mamy jakby dwie metody główne. Pierwsza oparta na unikach i odskokach. Wymaga wyjątkowej zręczności. –
– Druga metoda opiera się na blokadach ciosów przeciwnika lub przechwytywania ich, parowania, zmieniania trajektorii ciosu. Są to dobre metody, sprawdzone i całkowicie wystarczające. Niemniej istnieje przynajmniej jeszcze jedna. Jest nią kontratak. –
O wielu smokach słyszał, a przynajmniej jednego Piórko znał osobiście, który lubił kontrataki, które ignorując obronę, dawały możliwość zadania podwójnego ciosu. Ale czy to zawsze da się zastosować. Piórko preferował uniki.
– Znasz już miejsca witalne, które powinno się atakować, więc znasz też te, które trzeba bronić. Postawa do obrony, też jest taka sama jak przy ataku, ale zadam ci pytanie. Co byś wolała. Uniki i odskoki, czy blokady i parowania? –

Poczekała aż Piórko skończy i wyraziła swoją opinię.
– Ja bym wolała uniki i odskoki. Mam zamiar zostać Łowcą w przyszłości.
Pochwaliła się przed jej nauczycielem.
– Blokady i parowania to nie na moje umiejętności. Wiesz... Jak mówiłeś ja to raczej słabiutka jestem.
Przechyliła łeb na prawo i potem na lewo. Wstała i odeszła od Piórka. Ugięła łapy i zbliżyła czoło do ziemi. Skrzydła przycisnęła do tłowia i nagle wyprostowała tylne łapy. Zrobiła fikołka i usiadła przed Piórkiem.

Piórko obserwował sztuczkę młodej smoczycy. Może była słabej budowy ciała, ale na pewno była zwinna. Wykonanie takiego przewrotu w przód, nie było dostępną umiejętnością dla większości smoków. Zapewne podczas obrony polegającej na unikach, odskokach i piruetach, będzie doskonała.
– Więc dla ciebie najskuteczniejszą obroną będzie uchylenie się od ciosu, unik lub odskok. Nie jest to łatwe i wymaga innych umiejętności. Ale po tym co mi do tej pory zaprezentowałaś, jesteś dobra też w skokach. –
Walka zwykle nie kończy się jednym czy dwoma skokami z zadaniem ciosu. Przeciwnik nie tylko atakuje ale się też broni. Piórko musi przekazać jej odpowiednią technikę. W końcu obrona, to nie tylko odskoki.
– Gdy przyjmiesz postawę, praktycznie jest taka sama w obronie, jak i w ataku, musisz bardzo uważnie obserwować przeciwnika. Nie ważne czy nim będzie smok, czy drapieżnik. Gdy atakuje, musisz odskoczyć w kierunku ruchu jego ciosu. Jeśli uderza w twoje lewo, skaczesz w lewo, dzięki czemu nawet niewielki odskok sprawi że przeciwnik nie sięgnie celu. Jeśli uderza w przód, odskakujesz w tył. Nawet gdyby trafił, siła ciosu będzie zmniejszona o prędkość twojego odskoku. Zwykle jednak chybi celu. –
Piórko teraz będzie musiał zaprezentować to. Niestety najlepsza nauka odbywa się w praktycznych przykładach.
-Przyjmij pozycję do ataku i zaatakuj mnie. Nie musisz używać wiele siły. Nie martw się, że mnie zranisz. Nie jest to łatwe. –
Piórko sam przyjął taką pozycję, o której mówił jej podczas nauki ataku. Ugiął kończyny, stojąc w lekkim rozkroku, gotowy do skoku w dowolnym kierunku. Ogon trzymał nisko, łeb też, zwrócony na wprost Lighty, tułów jednak był lekko z ukosa. Skrzydła przyciągnął do siebie, aby mieć swobodę ruchów. Stanowiły też doskonałą osłonę boków.

Poczekała aż skończy i odpowiedziała:
– Bardzo dziękuję.
Obserwowała jak Piórko przyjmuje pozycję i sama uczyniła podobnie. Pochyliła się i rozstawiła łapy na boki. Skrzydła przycisnęła do tłowia, a ogonem szurała po ziemi. Również stała ¾ w stronę Piórka i łeb miała zwrócony na wprost. Pazury wbiła w podłoże i już była gotowa do ataku.
Nagłym ruchem wyskoczyła w stronę Piórka. Nie chciała jednak wbiec w niego tylko zaatakować od prawej. Biegnąc zbliżyła się do jego prawego boku i podniosła prawą łapę z zamiarem uszkodzenia pazurami błony skrzydła. Po ataku miała zamiar cofnięcia łapy i ułożenia jej ponownie na ziemi.

Piórko obserwował uważnie ruchy młodej smoczycy, aby przewidzieć jej ruchy. W obronie było to bardzo ważne. Gdy ta zaatakowała, zrobił odskok w tył z jednoczesnym lekkim obrotem w prawo, chowając atakowany bok i jednocześnie go cofając. Cios w takim wypadku musiał chybić.
– Tutaj użyłem obrony mającej na celu uniknięcie ciosu. Odskoki, piruety, uchylenia są bardzo widowiskowe. Nie wymagają siły lecz zręczności. Czym większa, tym lepiej. –
Piórko wyjaśniał to co przed chwilą uczynił.
– Odskok nie musi być daleki, jeśli napastnik nie skacze wprost na ciebie. Wystarczyło zejście z toru lotu. Jednoczesny obrót sprawił, że ten odskok mógł być jeszcze krótszy, dzięki czemu napastnik który chybi, jest bardzo blisko ciebie i praktycznie nie ma szans na obronę. Ponownie przyjmij pozycję do obrony. Teraz ja zaatakuję. Ale nie bój się. moje ciosy będą markowane. Obserwuj mnie i zareaguj odpowiednio na atak.–
Piórko ustawił się do ataku, przyjmując pozycję przykurczoną, w półprofilu. Poczekał aż młoda przybierze podobną pozycję obronną. Mięśnie jego były jednak napięte i gdy nadeszła odpowiednia chwila, wystrzeliły jego ciało wprost na uczennicę. Gdy był już w zasięgu ciosu, szeroko rozstawionymi łapami ciął z obu stron jednocześnie godząc w szyję, prawą łapą w jej lewy bok, a lewą w jej prawy bok. Oczywiście nie miał zamiaru użyć szponów, jedynie, jeśli zdąży jej sięgnąć, miał musnąć szyję opuszkami palców. Po zeskoku na łapy zrobił odskok w prawo, aby odbiec kilka kroków. Liczył na jej udaną obronę.

Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała. Teraz jego kolej. Stanęła w rozkroku pochylając łeb. Również stanęła nie na wprost tylko trochę ukazując prawy bok. Nieznana w napięciu oczekiwała ataku jej nauczyciela.
Nagle zauważyła ruch. Piórko wystrzelił wprost na nią! Lighty przygotowała się do skoku i gdy jej nauczyciel podniósł łapy w celu dotknięcia jej szyi z dwóch stron smoczyca odskoczyła do tyłu wybijając się z ugiętych uprzednio łap. Starała się wylądować ogon od Ognistego i wciąż utrzymywać pozycję skurczoną.

Piórko zrobił skok mocno i precyzyjnie, a jego atak był szybki i celny, lecz samica wykazała się refleksem, przez co łowca chybił o grubość łuski. Jej odskok był pewny i szybki i mimo, że to jej pierwsze próby w obronie, to pokazała na co ją stać.
– Muszę wyrazić uznanie. Pojęłaś dobrze naukę, jaką ci przekazałem i manewr uchylenia był udany. –
Piórko wrócił do normalnej pozycji, aby zasygnalizować, że nauka jest skończona.
– Nie jestem wojownikiem, a jedynie łowcą. Nie mogę cię więcej niczego nauczyć w obronie. Wiem, że poradzisz sobie samodzielnie trenując refleks i zręczność. Zachęcam do ćwiczeń, gdyż na pewno przyda ci się to w życiu. –

/ Można raportować naukę obrony na poziom I /

Także powróciła do normalnej pozycji i usiadła na ziemi.
– Bardzo dziękuję za naukę. Na pewno będzie bardzo pomocna. Czy ma pan czas na nauczenie mnie jeszcze czegoś?
Nie do końca wiedziała jak zwracać do swojego nauczyciela. Po imieniu? Zdecydowała się jednak na "pan". Ten zwrot był bardziej uprzejmy.

Daleka podróż. Bardzo daleka podróż.
A szczerze powiedziawszy to nie – Po prostu złożyło się tak, że musiała pozałatwiać wiele spraw, co skutkowało że wracała przez tereny wspólne. A dokładnie przez Czarne Wzgórza. Szła powoli, niosąc przy sobie dosyć duży ładunek mięsa z ostatniego polowania. Co prawda mogła być tutaj teraz dobrym łupem dla Zwierzyny, jednak z drugiej strony.. mogła być też dobrym łupem dla wygłodniałego smoka.
Smoczyca poruszała się też powoli ze względu na swoje zamyślenie. Musiała sobie poukładać wiele rzeczy w głowie i... chyba dlatego też wybrała tę drogę powrotu.

Czarującej Łuski nie było dosyć długo na ziemiach Wolnych Stad, a przynajmniej tak mogło się wydawać, gdyż nie widywano jej w tej okolicy od pewnego czasu. Dziś jednak powróciła, a choć nie wyglądała najlepiej, to była w zupełnie dobrym nastroju, o czym świadczył subtelny uśmiech na jej pysku. Już z daleka zauważyła jakąś nieznaną sobie smoczycę i po krótkiej chwili wahania podeszła do niej nieśpiesznym krokiem. Wyczuła w powietrzu zapach mięsa i po trosze domyślała się, że samica prawdopodobnie niedawno była na polowaniu.
– Witaj, jestem...Czarująca Łuska, z Ognia. – przedstawiła się nieśmiało, a w brzuchu zaburczało jej głośno i nieprzyjemnie. – Czy...czy mogłabyś poczęstować mnie częścią twojego łupu? – zapytała po chwili.

Taak. Kolejny smok ze stada Ognia (Jak ostatnio!) którego przywabiła ochocza woń mięsa a Bogowie pokierowali ją ku Sekret z podpisem "Uwaga Łowca" na czole. Oczywiście podpisem, niewidzialnym gołym okiem.
Kiedy smoczyca się przedstawiła, Mistyczna odwróciła łeb. Głos miała bardzo nieśmiały.. Czyżby Mistyczna onieśmielała kogoś? Dobre sobie. Nim zdążyła odpowiedzieć, padło pytanie. No, czyli jednak kolejny głodny smok. Na pysku Mistycznej pojawił się uśmiech. Ugięła jedną z przednich łap, a łeb zniżyła ku ziemi w geście ukłonu na przywitanie.
– Oczywiście że mogę. Mistycznooka, Łowczyni Wody. – mówiąc to zrzuciła z siebie porcje mięsa, odsuwając się parę kroków aby Czarująca mogła w spokoju zjeść.
– Smacznego!

Cóż...nie tylko Mistycznooka sprawiała, że Czarująca czuła się niepewnie, ale w ogóle wszystkie smoki, z którymi nie nawiązała bliższej znajomości. Była po przejściach, a nawet mimo upływu sporej ilości czasu nie była w stanie tak do końca każdemu od razu zaufać. Zbliżyła się powoli i ostrożnie do mięsa, po czym chwyciła je w szczęki, a konkretnie to oderwała duży kawał (3/4) z tego jako, że więcej nie potrzebowała i odeszła z nim jeszcze trochę kroków dalej powiększając dystans pomiędzy sobą, a Wodną łowczynią. Rozejrzała się nerwowo na boki jak gdyby ktoś miał jej zaraz to mięso odebrać lub ją zaatakować, po czym rzuciła się zachłannie do jedzenia. Zjadła dokładnie wszyściutko prawie nic nie zostawiając, a następnie oblizała się po skończonym posiłku.
– Bardzo ci dziękuję Mistycznooka, zachowaj proszę resztę (1/4), bo może ktoś jeszcze będzie tego potrzebował. – powiedziała spokojnym tonem. Teraz kiedy już się najadła czuła się znacznie lepiej.

//Czarująca ma atut Kruszyna, więc 3/4 mięsa jej wystarczy.//

Czekała aż smoczyca zje swój posiłek w milczeniu. Nigdy nie odchodziła od razu, po zostawieniu jedzenia, byłoby to po prostu niegrzeczne – Rzucić jedzenie jak psu i zabrać zad w troki. Mistyczna miała jednak w sobie trochę dobrych manier. Kiedy zwróciła jej jeden z kawałków pokręciła głową.
– Zatrzymaj sobie tę porcje. Nie martw się, dla innych mam mięsa pod dostatkiem, a Tobie ta porcja może przydać się w jakimś cięższym okresie. – zapewniła z uśmiechem. W sumie zastanawiała ją pewna rzecz. Po odgłosach, można było usłyszeć że smoczyca jest dosyć wygłodniała. Przecież Ogień miał swojego stadnego Łowcę, który zawsze miał bardzo dużo jedzenia. Może smoczyca miała z nim jakieś zatargi? Ale, Ale! Zatargi z Piórkiem? To przecież niemożliwe.. On jest takim przemiłym i przekochanym smokiem! A może...
– Wracasz z dalekiej podróży? – spytała zaciekawiona, układając się wygodnie zadkiem na podłożu, układając wygodnie również swój ogon.

– Pewnie masz rację…w takim razie dziękuję raz jeszcze. – powiedziała, zabierając ów kawałek mięsa (1/4) z powrotem. Chciałaby już stąd odejść i zająć się własnymi sprawami, naprawdę nie czuła się pewnie w obecności innego smoka. Ale ta Wodna nie sprawiała tak przerażającego wrażenia jak co poniektórzy i do tego była bardzo miła, miała przyjemny głos. To nieco ośmieliło czerwoną, więc zamiast odejść usiadła spokojnie naprzeciw niej, przypatrując jej się z zainteresowaniem.
– Można tak powiedzieć, nie było mnie tutaj parę ładnych księżyców i dopiero dziś ponownie zawitałam na te ziemie. – odparła, poruszając z lekka na boki ogonem.

– Skąd ja to znam.. – odpowiedziała niemal od razu na ostaniom wypowiedź smoczycy, z lekkim i ciepłym uśmiechem. Och, za dobrze znała to wszystko to że wybywa się na parę ładnych księżyców.. gdzieś, by odetchnąć, zebrać myśli czy po prostu odpocząć od życia w stadzie. Z drugiej strony tęskniła za takimi "wycieczkami". Takim małym... poszukiwaniem siebie, jeżeli można to tak nazwać. Ale pisklęta niestety a może stety zobowiązują. Chciała, by ich dzieciństwo było szczęśliwe.. na tyle na ile może to zapewnić – zapewni.
– Też kiedyś tak wybyłam. Żałuje tylko że tak bez słowa a Ojciec się o mnie martwił.. No cóż, czasem smok jednak potrzebuje jakiejś "dłuższej chwili" dla siebie. – dodała po chwili lekko przechylając łeb w lewo aby "strzyknąć" spiętym karkiem. Czy Smoki znały coś takiego jak masaż? Bowiem Mistycznej coś takiego bardzo by się w tej chwili przydało, czego nie ukrywał jej lekko zmarszczony pysk.

– Mhm… – przytaknęła nieśmiało, sama czuła się chyba zbyt niepewnie, aby się bardziej rozgadywać, a może po prostu nie bardzo wiedziała co powiedzieć. Dlatego też bardzo szybko doszła do wniosku, że już najwyższa pora, aby w końcu zbierać się z tego miejsca. Tym bardziej, że zaczęło się z nią nagle dziać coś bardzo niepokojącego, strach zmienił się w gwałtowną, niespodziewaną agresję. Czarująca cała się zjeżyła, po czym odsłoniła kły warcząc gardłowo jakby przez chwilę tracąc kontakt z rzeczywistością. Trwało to jednak chyba mniej, niż sekundę, bo natychmiast się cofnęła i uspokoiła spoglądając jedynie na smoczycę przestraszonym wzrokiem.
– P...przepraszam...m...muszę już iść, pa. – pożegnała łowczynię drżącym głosem, a następnie uciekła z tego miejsca najszybciej jak tylko umiała.

Smoki Wolnych Stad

Skała

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu